Chapter :: 18 :: สีแดง (nc-18)
คริสต์มาสสีแดง..
สีแดงของริบบิ้น..
สีแดงของไฟประดับ..
สีแดงของถุงของขวัญ..
สีแดงของชุดซานตาครอส..
สีแดงของ...ของเหลว...เข้มข้น...คาวคละคลุ้ง...เปรอะเปื้อนไปทั่ว
“.........” ผมพยุงตัวนั่งพิงผนังอย่างทุลักทุเล ลมหายใจยิ่งสะดุดถี่ขึ้นเรื่อยๆ เลือดจากบาดแผลตรงหน้าท้องยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดไหล ..ตรงคอถึงไหปลาร้าก็ด้วย ..ตรงหน้าขาขวาก็เหมือนกัน ..เลือดข้นสีแดง..
สีแดงเหมือนริบบิ้นที่ผูกอยู่บนต้นคริสต์มาส..
ผมกัดฟัน.. กลั้นหายใจ.. ดึงมีดคัตเตอร์ขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ออกจากท้องของตัวเอง
“อ่า..”
“ฮือ..” อีกร่างที่หมอบห่างออกไปเริ่มขยับตัวอีกครั้ง ร่างนั้นถูกย้อมไปด้วยสีแดงฉาน กระโปรงก็สีแดง เสื้อก็สีแดง เสื้อไหมพรมก็สีแดง..
สีแดงเหมือนชุดซานตาครอส..
“.........” ผมกวาดตาไปทั่วบริเวณห้องนั่งเล่น ข้าวของกระจัดกระจาย ทั้งริบบิ้น ตุ๊กตา กล่องของขวัญประดับหล่นดาษเดื่อน ทั้งโซฟา ทั้งพื้นพรมถูกป้ายเปรอะไปทั่วด้วยสีแดง..
สีแดงเหมือนถุงของขวัญ
“อะ.อะ..” ร่างนั้นพยายามตะเกียกตะกายคืบคลานมาใกล้ผม.. สองตาแดงก่ำเหมือนไฟประดับ ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มบิดเบี้ยว
กำลังคืบคลานเข้ามา... เข้ามา.. ใกล้เข้ามา..
ทิ้งรอยเลือดไว้ข้างหลังเป็นทางยาว
“.........” ผมหลับตาลง พยายามนึกทบทวนว่าก่อนหน้านี้เราทำอะไร?
ทำอะไร..
ทำไมถึงลงเอยแบบนี้?
“อะ..อะ.อะ”
“.........” ผมลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกถึงมือนุ่มๆ ที่ชุ่มไปด้วยของเหลวหนืดมาสัมผัสที่ปลายเท้า
ไม่ได้.. นึกไม่ออก มีแค่สีแดงเท่านั้นที่อยู่ใต้เปลือกตา
‘ลองใช้วิธีจินตนาการย้อนกลับดูสิครับ’น้ำเสียงนุ่มนวลของใครคนหนึ่งซึ่งคุ้นเคยดังขึ้นในหัว
“.........” ผมหลับตาลงอีกครั้ง คราวนี้รู้สึกถึงปลายเล็บที่จิกลงมาบนหลังเท้าเปล่าเปลือย
จริงสิ..
‘เริ่มจากหนึ่งนาทีก่อนหน้านี้’หนึ่งนาทีก่อน...
“อึก..” ผมกัดฟันพาร่างเปียกชุ่มของตัวเองออกมาจากกองเลือด...
ถอยห่างออกมาจากต้นคริสต์มาส..
ถอยมาจนถึงผนังด้านหนึ่งของห้อง..
‘ห้านาทีก่อนหน้านี้’ห้านาทีก่อน...
“อ๊า!!” เจ้าของสีข้างที่ผมเพิ่งแทงปลายกรรไกเข้าไปสุดแรงร้องลั่น ของเหลวสีแดงไหลรั่วออกมาจากภาชนะเนื้อนิ่มทันที มันแทรกซึมไปตามเนื้อผ้าสีขาวจนขยายวงกว้างขึ้นเรื่อยๆ
“โอ๊ยย!” ใบมีดคัตเตอร์เย็นๆ ปักลงมาแถวไหปลาร้าด้านซ้าย เรียกเลือดอุ่นๆ ในร่างกายผมให้ทะลักล้นออกมาบ้าง ผมเจ็บแปลบตอนที่ใบมีดนั้นเริ่มขยับ ..กึกๆ ..กึกๆ เหมือนจะติดอะไรบางอย่าง อาจจะเป็นกระดูก หรือแค่เนื้อหนังที่ไม่ยินยอมพร้อมใจให้วัตถุแปลกปลอมใดผ่าผ่านไปได้ง่ายๆ เจ้าของคัตเตอร์จึงดึงมันกลับขึ้นไปเกือบสุด แล้วเริ่มกรีดเป็นทางขึ้นมาหาลำคอ ทั้งหลอดเลือดและหลอดลมของผมคงยืนดีให้มันผ่านไปแบบไม่ยากเย็น
แต่นั่นจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมจะยอมให้เกิดขึ้น..
“อ๊ากกก!!” ผมรวบรวมแรงที่ยังพอมีเหลืออยู่ดึงกรรไกออก แล้วปักลงไปบนคอของอีกฝ่าย ทางนั้นชะงัก เสียหลักโงนเงน
เปิดโอกาสให้ผมได้ผลักอีกร่างให้พ้นจากตัว..
‘สิบห้านาทีก่อนหน้านี้’สิบห้านาทีก่อน...
“คุณแม่?” ขณะกำลังติดของตกแต่งบนต้นคริสต์มาส จู่ๆ แขนผอมบางของคุณแม่ก็สอดผ่านมาทางด้านหลัง โอบกอดเอวของผมเอาไว้แน่น
“น้องเพชร..” เสียงแผ่วผิวที่ตอบกลับทำผมตัวชาวาบ
คุณแม่จำได้แล้ว? คุณแม่จำผมได้แล้วงั้นเหรอ?!
“.........” ผมยืนเกร็งไม่กล้าขยับตัว ไม่กล้าปริปาก
“น้องเพชรหายไปไหนมาครับ คุณแม่คิดถึงน้องเพชรมากรู้ไหม?” คุณแม่กระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นกว่าเดิม ซบใบหน้าไว้กับแผ่นหลังผม
“.........” ผมยังยืนนิ่ง ไม่รู้ว่าควรทำยังไง
มันกะทันหันเกินไป ผมยังไม่ได้เตรียมใจ
“น้องเพชรไปไหนมาบอกคุณแม่ได้ไหมครับ?” คุณแม่คลายอ้อมกอด จับตัวผมให้หันไปเผชิญหน้ากัน
“.........” ผมสับสน สีหน้า แววตา น้ำเสียงที่อ่อนโยนของคุณแม่ทำให้ผมเริ่มสับสน
“ไปหานทมาใช่ไหม?” คำถามปกติ รอยยิ้มปกติ
ทุกอย่างดูปกติจนน่ากลัว..
“.........” เหมือนวันนั้น.. วันสุดท้ายที่เราได้คุยกันอย่างคนปกติ
วันที่คุณแม่คิดจะฆ่าผม
“หนีคุณแม่ไปหานทมาอีกแล้วล่ะสิ?” คุณแม่เอื้อมมือมาหา
“.........” ผมก้าวถอยหลังโดยอัตโนมัติทันที
“คุณแม่บอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่มีใครรักน้องเพชรได้เท่าคุณแม่หรอก” คุณแม่ไม่ได้สนใจปฏิกิริยาของผม มือหนึ่งจับแขนผมไว้ไม่ให้ถอยหนี ส่วนอีกมือยกขึ้นลูบแก้มผมแผ่วเบา
“.........” ผมเผลอกลั้นหายใจ
“นทก็ไม่เท่า คุณป๋าก็ไม่เท่า มีแค่คุณแม่.. คุณแม่คนเดียวที่รักน้องเพชรที่สุด ..รักมากที่สุด” คุณแม่รวบกอดผม ซบหน้าเอาไว้กับอกของผม
“.........” กอดของคุณแม่แน่นขึ้นเรื่อยๆ แน่นขึ้นเรื่อยๆ จนผมรู้สึกอึดอัด
“รักที่สุด..รักมากที่สุด..รักที่สุด..รักที่สุด..รัก..รัก...รัก..รัก...” น้ำเสียงอ่อนโยนจนถึงเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นเสียงบ่นพึมพำราวกำลังท่องบทสวดในพระคำภีร์
“.........” ผมรู้สึกถึงเล็บที่จิกเกร็งลงบนแผ่นหลัง ผมพยายามขืนตัวออก แต่คุณแม่ก็ยังรัดแน่น ด้วยแรงมหาศาล
แรงของคนบ้า!
“ไม่ยอมหรอก..” คุณแม่เงยหน้าขึ้นมา แววตาอ่อนโยนก่อนหน้านี้ถูกบดบังด้วยความคลุ้มคลั่งโดยสมบูรณ์แบบ
“ปะ..ปล่อยนะฮะ” ผมเริ่มดิ้น
“ไม่ยอมยกให้นทหรอก! ไม่ยอมยกให้คุณธัช! ไม่ยอมยกให้ใครทั้งนั้น! น้องเพชรเป็นของคุณแม่!” เสียงพูดพึมพำเปลี่ยนเป็นเสียงตวาดดังลั่น
“ปล่อยนะ!”
“น้องเพชรเป็นของคุณแม่!”
“บอกให้ปล่อย!”
“เป็นของคุณแม่คุณเดียว”
“โธ่เว้ย!!”
“ของคุณแม่คุณเดียว”
“ผมไม่ใช่ของคุณแม่!!” ผมสะบัดคุณแม่ออกจากตัวได้สำเร็จ คุณแม่ล้มลงไปบนพื้น ผมตะโกนใส่อีกฝ่ายสุดเสียง
“ไม่ยอมให้ไปหานทหรอก” คุณแม่เข้ามาคว้าข้อเท้าผมที่กำลังจะเดินหนี
“อ๊ะ!” ผมจะสะบัดออกแต่ถูกคุณแม่กระชากอย่างแรงจนไถลล้มก้นกระแทกพื้น
“ไม่ยอมหรอก น้องเพชรต้องอยู่กับคุณแม่” คุณแม่ตามมาคร่อม
“ไม่!” แต่ถูกผมผลักออกจนล้มกลิ้งไป แต่คุณแม่ก็ยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เราปลุกปล้ำกันอย่างไม่มีใครยอมให้ใคร กลิ้งชนข้าวของจนล้มระเนระนาด
“โอ๊ย!” ผมหลุดปากร้องเมื่อหน้าขาไปชนกับขอบโต๊ะกระจกหน้าโทรทัศน์ เหลี่ยมโต๊ะที่ไม่เคยคิดว่าอันตรายตอนนี้กลับทำให้ได้เลือด ผมพลาดท่าล้มลง
เป็นโอกาสให้คุณแม่ตามมาทัน
“น้องเพชร..อึ๊!” ผมคว้าเปะปะจนได้หมอนอิงบนโซฟามาฟาดใส่หน้าของคุณแม่จนทางนั้นต้องชะงัก ผมรีบกระถดตัวหนี แต่คุณแม่ก็ยังตามไม่เลิก
รอยเลือดของผมเปรอะไปทั่วบริเวณ
“อ่ะ..” จู่ๆ ผมก็เสียวแปลบแถวท้องน้อย จึงชะงักทุกการเคลื่อนไหว รู้สึกถึงความเฉอะแฉะ ผมเงยหน้ามองหน้าคุณแม่ที่ตอนนี้อยู่ด้านบน ก้มมองท้องตัวเองที่มีมีดคัตเตอร์ปักอยู่..
มีดคัตเตอร์ที่เอามาตัดปลายสายไฟตอนที่พยายามต่อไฟประดับดวงน้อยบนต้นคริสต์มาส.. มีดคัตเตอร์ที่จำได้ว่าเก็บใส่กล่องเครื่องมือไปแล้ว..
มีดคัตเตอร์ที่อยู่ในมือของคุณแม่
“น้องเพชรเป็นของคุณแม่” คุณแม่แย้มยิ้ม ยกมือข้างหนึ่งที่เปียกลื่นไปด้วยของเหลวสีแดงจากร่างกายผมขึ้นมาลูบแก้มผมอย่างเบามือ
“อึก” ผมกัดฟันอดทนต่อความเจ็บปวดที่มาพร้อมบาดแผล
“นอกจากคุณแม่.. ห้ามให้ใครแตะ ห้ามให้ใครจูบ แต่น้องเพชรยอมให้นทจูบ น้องเพชรไม่เชื่อฟังคุณแม่ กี่ครั้ง กี่ครั้ง กี่ครั้ง กี่ครั้ง กี่ครั้งก็ไม่เชื่อฟังคุณแม่!”
“ผมเปล่า..”
เดี๋ยวนะ! ..จูบ?
ไม่ นั่นไม่ใช่พี่นท นั่นมันพี่ต่างหาก
คุณแม่เห็น?!
“เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ..”
“ไม่..”
หรือว่าจะเป็นตอนนั้น? เสียงกระดิ่งที่พี่บอกว่าคงเป็นเพราะลม ..ภาพนั้นเลยไปกระตุ้นบางความทรงจำของคุณแม่งั้นเหรอ?
คุณแม่เลยเข้าใจว่าพี่เป็นพี่นทงั้นเหรอ?
“น้องเพชรต้องถูกลงโทษ!”
“อ๊ากกก!!” ความคิดที่วิ่งวนเร็วจี๋ในสมองผมมีอันต้องหยุดลง เมื่อคุณแม่ดึงมีดออกแล้วปักลงมาใหม่อีกที
“โอ๊ะ ดูนี่สิ แดงจังเลย.. สีแดงเหมือนที่น้องเพชรชอบ.. ไหลออกมาเต็มเลย.. เห็นไหม? นี่ไง.. สวยไหม? สวยใช่ไหม? น้องเพชรชอบใช่ไหม?” สีหน้าคุณแม่เดี๋ยวโกรธขึ้ง เดี๋ยวยิ้มแย้ม สลับไปมา
คุณแม่ยื่นสองมือที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือดของผมมาให้ดูใกล้ๆ
“.........” ลมหายใจของผมเริ่มขาดเป็นห้วงๆ พยายามจะใช้สติที่พอเหลืออยู่คิดหาทางรอดให้กับตัวเอง
มือผมควานเปะปะไปเจอกรรไกที่เพิ่งใช้ตัดริบบิ้นเมื่อครู่..
‘ครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้’ครึ่งชั่วโมงก่อน...
“หลอดไฟมันเสียเกือบหมดแล้วนี่ฮะคุณป๋า”
หลังรื้อสายไฟประดับออกมาจากกล่องเก็บของ ผมก็ลองเสียบปลั๊กดูว่ามันยังใช้งานได้หรือเปล่า ปรากฏว่ามีหลายดวงเลยที่ไม่ยอมเปล่งแสงขึ้นมา
“อ้าวเหรอ ไหนขอป๋าดูหน่อย” คุณป๋าหยิบไฟดวงเล็กๆ ไปดู
“จริงด้วย ไจมันขาดหมดแล้วนี่นา”
“แล้ว..” ผมแหงนมองต้นคริสต์มาสที่สูงเกือบจรดเพดานห้องอย่างเสียดาย จะไม่มีไฟวิบวับประดับบนนั้นเหรอ?
“เดี๋ยวป๋าออกไปซื้อมาให้ใหม่น่า ยังไงต้นคริสต์มาสของเราก็ต้องมีไฟวิบวับแน่นอน” คุณป๋ายิ้มให้ จับหัวผมโคลงไปโคลงมา
“เอาสีแดงมาเยอะๆ นะฮะ”
“ได้ครับท่าน!” คุณป๋าทำท่าตะเบ๊ะ พี่กับคุณน้อมที่เพิ่งออกมาจากครัวพากันหัวเราะชอบใจ
“อาจารย์จะไปข้างนอกเหรอครับ?”
“ครับ จะฝากซื้ออะไรหรือเปล่า?”
“ผมว่าจะขอติดรถออกไปด้วยน่ะครับ พอดีมีเมนูที่อยากทำให้ทานกันเย็นนี้ แต่รีบจัดเลยลืมซื้อวัตถุดิบมาหลายอย่างเลย”
“อืม” คุณป๋าพยักหน้ากับพี่ แล้วหันมาบอกผม “งั้นหนูแขวนตุ๊กตารอไปก่อนแล้วกันนะ เดี๋ยวป๋าเอาหลอดไฟมาให้”
“ฮะ”
“ผมฝากบ้านด้วยนะคุณน้อม”
“ค่ะ คุณผู้ชาย”
“เดี๋ยวผมมานะครับนาฏ” คุณป๋าเข้าไปบอกคุณแม่ที่นั่งนิ่งอยู่บนโซฟา ดวงตาเลื่อนลอยเหม่อมองมาทางต้นคริสต์มาส
แล้วคุณแม่ก็ยิ้มให้คุณป๋าเหมือนเคย
“ตัวเล็กอยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า? พี่จะได้ซื้อเข้ามา” พี่ถามผมระหว่างรอคุณป๋าไปเอากุญแจกับกระเป๋าตังค์บนห้อง
“อะไรก็ได้ฮะ”
“อะไรก็ได้ทุกที.. งั้นรับพี่คนนี้สักจานไหมครับ?” พี่ยื่นหน้ากรุ้มกริ่มๆ เข้ามาใกล้ๆ ผมกางมือทำท่าเหมือนจะข่วนหน้าพี่ พี่เลยหัวเราะดังลั่น
“ไปกัน อินทัช” พอคุณป๋าออกมา พี่เลยต้องผละตามไป แต่ยังไม่วายแอบหันมาส่งจูบทะเล้นๆ ให้ผมอีก
“คุณอินนี่แกขี้เล่นจังเลยนะคะ” คุณน้อมพูดยิ้มๆ ขณะช่วยส่งตุ๊กตาประดับให้ผมเอาไปแขวนบนต้นคริสต์มาส
“ฮะ”
“ยิ้มเก่ง เอาใจเก่ง แถมยังทำอาหารเก่งด้วย”
“.........”
“แบบนี้สาวๆ ไม่รุมกันแย่เหรอคะ?”
“ไม่ค่อยเห็นนะฮะ”
ปกติก็เห็นพี่อยู่กับเพื่อนตลอด จะว่าไปก็แปลกดี พี่หน้าตาดีแถมยังใจดีขนาดนี้ ไม่มีคนเข้ามาจีบเลยหรือไงนะ?
“แปลกจัง”
“คงเพราะพี่ชอบบอกคนอื่นว่ามีแฟนเป็นผู้ชายล่ะมั้งฮะ”
ก่อนหน้าจะมีผม พี่ก็ชอบเอาแฟนพี่หมิงมาแอบอ้างเป็นแฟนตัวเองบ่อยๆ หรือมันจะเป็นวิธีเซฟตัวเองของพี่?
จะเหมือนที่ตะนอยเลือกใส่แว่นเห่ยๆ อันนั้นหรือเปล่านะ?
“งั้นเหรอคะ” คุณน้อมหัวเราะ “แล้วจริงๆ มีหรือเปล่าคะ?”
“.........” ผมส่ายหน้า ผู้ชายที่นอกจากผม ก็มีแต่เพื่อน รุ่นพี่ รุ่นน้องของพี่ทั้งนั้น ไม่เคยได้ยินใครพูดถึงแฟนเก่า หรือคนที่พี่เคยคบมาก่อนเลย
“ประหลาดคนจังเลยนะคะ แต่ก็ดีแล้วล่ะค่ะ คุณหนูของป้าจะได้ไม่ต้องหนักใจ”
“ฮะ..”
“ตายจริง! ป้านึกออกแล้วว่าลืมอะไร พอดีไปเจอคุณอินในครัวก็มัวแต่คุยกับแกจนลืม จะนึกขึ้นได้ แต่ออกมาเจอคุณหนูก็ลืมอีก ท่าทางป้าจะเริ่มแก่แล้วจริงๆ”
“อะไรฮะ?”
“เสื้อคุณผู้ชายน่ะค่ะ ป้าเอาไปรีดแล้วเอากลับมาไม่ครบ สงสัยจะหลงไปกับเสื้อของลูกชาย งั้นเดี๋ยวป้ากลับไปเอาแป๊บนึงนะคะ เผื่อคุณผู้ชายแกอยากจะใส่วันพรุ่งนี้ คุณหนูอยู่กับคุณแม่ได้ใช่ไหมคะ?”
“ได้ฮะ”
“ป้าจะรีบไปรีบมาค่ะ”
หลังคุณน้อมออกไป ผมก็ง่วนกับการตกแต่งต้นคริสต์มาส จนลืมใครอีกคนที่อยู่ในห้องไปเสียสนิท..
‘หนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้’หนึ่งชั่วโมงก่อน...
“พี่ดูอารมณ์ดีจังเลยนะฮะ” ผมพูดเพราะเห็นพี่ยืนปอกเปลือกมันฝรั่งไปก็ร้องเพลงดังงุ้งงิ้งไปพักใหญ่แล้ว
ตั้งแต่คุณป๋าประกาศจะฉลองคริสต์มาส ก็บอกให้ผมโทรไปชวนพี่มาด้วย พอผมโทรไปพี่ก็รับคำทันที แล้วชั่วโมงถัดมาพี่ก็โผล่มาพร้อมข้าวของพะรุงพะรังที่บอกว่าเป็นวัตถุดิบสำหรับมื้อเย็น คุณน้อมเลยเปิดทางให้พี่ได้โชว์ฝีมือโดยการหันไปจับงานบ้านอย่างอื่นแทน
“ใช่แล้ว~” พี่ยิ้มแล้วโคลงหัวไปมา
“เล่าให้ฟังหน่อยสิฮะ” ผมนั่งเท้าคางมองหน้าพี่
“คืองี้นะ..” พี่พูดไป แต่มือก็ไม่ได้หยุดทำงาน
“เมื่อเช้านี้ตอนที่พี่ตื่นมาแล้วพบว่ามันเป็นคริสต์มาสอีฟ พี่ก็กระดี๊กระด๊ารีบคิดหาแผนการเลยว่าคืนนี้จะล่อลวง เอ้ย จะชวนแฟนไปฉลองที่ไหนดี แต่พอมองปฏิทินอีกทีแล้วพบว่ามันเป็นวันเสาร์ ไอ้อารมณ์ดี๊ด๊าเมื่อกี๊ก็หดหายกลายเป็นแห้งเหี่ยวทันทีเลย ก็เดี๋ยวนี้วันเสาร์อาทิตย์ของแฟนพี่น่ะเขายกให้เป็นวันครอบครัว แต่พี่ก็เข้าใจอ่ะนะ เพราะพี่มันสปอร์ตแมนแสนดีดีกรีเทวดาอยู่แล้ว ..ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่ายังไง?”
“เล่าต่อสิฮะ”
“พี่ก็เลยตัดสินใจนอนต่อเพราะถึงยังไงก็ไม่มีโปรแกรมออกไปไหนอยู่แล้ว กะว่าค่อยพาแฟนไปฉลองย้อนหลังวันจันทร์เอาก็ได้ แต่ระหว่างที่ฝันเคลิ้มๆ จู่ๆ แฟนพี่ก็โทรมา เสียงน่ารักมากเหอะ อยากให้ลองได้ยินสักครั้งจริงๆ ไม่เชื่อเหรอ? เดี๋ยวต่อสายให้ตอนนี้เลยก็ได้นะ”
“เชื่อฮะ เล่าต่อเหอะ”
“เออ นั่นล่ะ เขาโทรมาชวนพี่ไปฉลองที่บ้านเขา พี่ก็เลยกระวีกระวาดอาบน้ำแต่งตัว วิ่งไปขอคำปรึกษาเรื่องเมนูอาหารจากคุณย่า แล้วก็ไปไล่หาซื้อวัตถุดิบ ก่อนจะรีบบึ่งไปที่บ้านเขาเลย ไม่อยากให้เขารอนาน ..ไม่ใช่สิ พี่อยากเห็นหน้าเขาเร็วๆ แล้วพอได้เห็นหน้าเขา พี่ก็เลยอารมณ์ดีแบบนี้ไง”
“จบแล้วเหรอฮะ?”
“จบแล้ว.. ว่าแต่ตัวเล็กไม่สบายหรือเปล่า?”
“เปล่านี่ฮะ”
“แต่หน้าแดงๆ นะ”
“งั้น..เหรอฮะ”
“อือฮึ”
“มากไหมฮะ?”
“ไหนดูหน่อย”
“ใกล้เกินไปแล้วฮะ”
“ก็เห็นไม่ชัดนี่นา”
“เจ้าเล่ห์”
“เปล่าสักหน่อย”
“.........”
“พี่จูบได้ไหมครับ?”
“ห้าร้อย”
“ร้อยห้าสิบขาดตัว ไม่ต้องบอกผ่าน”
“ต่อแบบนี้ปล้นกันเลยดีกว่า”
“งั้นปล้น..”
“อ่ะ อื้อ ..อืออ”
“อืม หวานจัง.. อ้าว แฟนพี่เองนี่หว่า ถึงว่ารสชาติคุ้นๆ”
“ยังจะเล่นต่อ..เอ๊ะ เสียงกระดิ่ง”
“ลมพัดล่ะมั้ง”
“.........” แต่ผมจำได้ว่าผมยังไม่ได้แขวนมันเลยนี่นา..
‘สามชั่วโมงก่อนหน้านี้’สามชั่วโมงก่อน...
“ทำอะไรน่ะฮะ คุณป๋า?”
ผมที่เพิ่งเอาขยะออกไปทิ้งกลับมาเจอคุณป๋ากำลังยื้อยุดชุดกระชากต้นคริสต์มาสฝุ่นเขรอะออกมาจากห้องเก็บของ ผมอดสงสัยไม่ได้ว่ามันเข้าไปอยู่ในนั้นได้ยังไง ต้นก็ไม่ใช่เล็กๆ แถมห้องเก็บของก็ถูกยึดครองด้วยเฟรมผ้าใบของคุณป๋าไปกว่าค่อนห้อง
“วันนี้วันอะไร น้องเพชร?” คุณป๋าลากมันมาจนถึงลานหน้าบาน แล้วร้องถามผมด้วยท่าทางตื่นเต้น
“วันเสาร์ฮะ”
“ไม่ๆๆๆ วันพิเศษกว่านี้หน่อยสิ วันพิเศษน่ะ” คุณป๋าทำท่าอย่างกับเรากำลังเล่นเกมใบ้คำ
“ยอมแพ้ฮะ” ผมนึกไม่ออกจริงๆ รู้แค่ว่าวันนี้วันเสาร์
คุณป๋าหน้าสลดไปเล็กน้อย ก่อนจะรวบรวมแรงใจขึ้นมาใหม่ แล้วฉีกยิ้มกว้าง
“คริสต์มาสอีฟฟฟฟ~”
“คุณป๋าก็เลยจะแต่งต้นคริสต์มาสเหรอฮะ?” ผมมองหน้าคนที่ตื่นเต้นเกินวัยสลับกับต้นคริสต์มาสสุดเขรอะ
“ใช่แล้ว~” คุณป๋ายิ้มแป้น
“ไม่คิดว่ามันช้าไปหน่อยเหรอฮะ? จนป่านนี้แล้ว..”
“เอาน่า ก็ป๋าเพิ่งนึกออกเมื่อกี๊เองอ่ะ เราแต่งช้าเราก็เก็บช้าหน่อยก็ได้ ตั้งไปจนถึงวันวาเลนไทน์เลยไหมล่ะ?”
“นั่นก็เกินไปฮะ.. ช่วงนี้คุณป๋ายุ่งๆ สินะฮะ เหนื่อยมากหรือเปล่า?” ผมเดินเข้าไปหยิบหยากไย่ออกจากผมของคุณป๋า
“เห็นหน้าหนูก็หายเหนื่อยแล้วล่ะ” คุณป๋าจับหัวผมโคลงไปมา
“มาดูนี่ดีกว่า เราจะทำยังไงกับมันดี?”
“คงต้องล้างสถานเดียวแล้วล่ะฮะ”
เรายืนมองต้นคริสต์มาสที่ถูกขังลืมอยู่ในห้องเก็บของอย่างหนักใจ
ไม่ได้เอาออกมาใช้ตั้งสี่ปีแล้วสินะ
“งั้นหนูไปเอาสายยางมา ป๋าจะไปเอาอุปกรณ์ทำความสะอาด เดี๋ยวจะขัดให้วิ้งๆ ว้าวๆ เลย” คุณป๋าถูมืออย่างมาดหมาย ตาวาวเป็นประกาย
“ฮะ.. แล้วนี่คุณแม่อยู่ไหนฮะ?”
“อยู่ในสวนกับคุณน้อม ดูเหมือนคุณแม่เขาจะชอบพรวนดินล่ะ ดีจังเลย มีปฏิกิริยาเพิ่มขึ้นอีกอย่างแล้ว”
“เหรอฮะ..”
‘มองเห็นแล้วใช่ไหมครับ?’ฮะ..
นั่นเป็นเหตุการณ์ทั้งหมดก่อนหน้านี้
เหตุการณ์ซึ่งนำมาสู่บทสรุปปัจจุบัน..
‘ทีนี้ก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นได้แล้วครับ’“.........” พอลืมตา ผมก็พบกับดวงตาคู่แดงก่ำที่กำลังจดจ้องมาในระยะประชิด ..ประชิดมาก ..ประชิดเข้ามาเรื่อยๆ ...จนแทบไม่เหลือช่องว่าง
จนริมฝีปากเราแตะกัน ..บดเบียดกัน ...แลกลิ้นกัน..
“ฮึก!” ร่างตรงหน้ากระตุกเฮือก..
ผมลากลิ้นจากริมฝีปากไปตามแก้ม ลองชิมรสเลือดที่ไม่แน่ใจว่าเป็นของใคร ชิมไปจนถึงใบหู แล้วกระซิบเรียกอีกฝ่าย
“คุณแม่..” ผมผละออก
คุณแม่จ้องหน้าผม ก่อนจะค่อยๆ ลดสายตาลงไปที่หน้าอกซ้ายของตัวเอง มีดคัตเตอร์ที่คุณแม่เคยใช้แทงผมปักอยู่ตรงนั้น
“.........” คุณแม่เลื่อนสายตากลับมาที่ผมอีกครั้ง แล้วค่อยๆ ทรุดลงไป..
ทรุดลงไปพร้อมๆ กับร่างของผม..
เมอร์รี่ คริสต์มาสฮะ...
“กรี๊ดดดดดด คุณหนู!! คุณผู้หญิง!!!”
TBC. 
ตอนที่เขียนพาร์ทนี้ จู่ๆ ก็นึกถึงข่าวก่อนหน้านี้ไม่นาน เนื้อหาประมาณว่า..มีแม่กับลูกสาวที่ป่วยเป็นโรคประสาทเกิดอาการคลุ้มคลั่ง ตั้งท่าจะฆ่ากันโดยถืออาวุธเต็มสองมือ เพื่อนบ้านเห็นท่าไม่ดีเลยไปตามคนที่เป็นทั้งพ่อทั้งสามีของทั้งคู่ซึ่งตอนนั้นออกไปทำงาน ให้กลับบ้านมาห้ามทัพ แต่พอพ่อ(และสามี)เปิดประตูเข้าไปก็โดนฟาดหัวแตกได้เลือดเป็นรายแรก(ข่าวไม่ได้บอกว่าเป็นฝีมือแม่หรือลูก) ส่วนสองแม่ลูกถูกตำรวจเกลี้ยกล่อมอยู่นานก็ไม่เป็นผล สุดท้ายพากันถือมีดวิ่งหายเข้าไปในป่าอ้อยหลังบ้าน..
มันเหมือนจะตลก และตอนนั้นไวท์ก็หัวเราะออกมาจริงๆ เพราะไม่ได้คิดอะไร(มันไม่ใช่เรื่องของตูนี่หว่า) แค่แปลกใจว่าเรื่องแบบนี้ก็มีด้วย แต่พอเริ่มคิดก็ เออ ถ้าเราเป็นผู้ชายที่เป็นทั้งพ่อทั้งสามีคนนั้นคงขำไม่ออกแน่ๆ แล้วก็พาลให้สงสัยไปว่า เขาคนนั้นใช้ชีวิตอยู่ด้วยความรู้สึกแบบไหนกันนะ? เคยนึกโกรธเคืองโชคชะตาหรือใครบ้างไหม? หรือเคยคิดอยากหนีไปโดยทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลังบ้างหรือเปล่า?
แล้วจู่ๆ ก็คิดได้ว่า ..นี่มันเรื่องเศร้าสินะ
อ่ะ สำหรับเหตุผลที่ว่าทำไมคุณแม่ถึงทำกับน้องเพชรแบบนี้ ไวท์คงหาคำตอบที่แน่ชัดให้ไม่ได้นะ เพราะโลกของนางได้บิดเบี้ยวโดยสมบูรณ์แบบไปตั้งแต่สามปีก่อนแล้ว แต่ถ้าใครสงสัยแบบจัดหนัก แนะนำให้กลับไปทวนอ่านบทของคุณหมอเพลงพิณแล้วลองวิเคราะห์เอาเอง ส่วนทำไมน้องเพชรถึงได้ทำแบบนั้นกับคุณแม่ บางทีเหตุผลของน้องอาจจะเข้าใกล้เหตุผลของคุณแม่เข้าไปทุกทีแล้วก็ได้ ใครจะรู้
ช่างเป็นบททอล์คที่ยืดยาว
ไปนอนล่ะ ง่วง..
ฝันดีงัฟ <3
หัวข้อ: H E A R T L E S S อยากจีบ จีบได้ ..แต่ไม่รัก ♥ (อ่าน 309187 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก