Magica Café
Magic (6)
“ปอมปอม เดี๋ยวก่อน”
ชีวาคว้าแขนเรียวเอาไว้ก่อนที่เจ้าของชื่อจะได้เข้าบ้าน อาร์ดิวหันกลับมามองทั้งสองคนแล้วก็เดินเข้าบ้านไป ปล่อยให้คุยกันให้รู้เรื่อง เพราะรู้สึกตงิดๆตั้งแต่นั่งรถกลับจากสนามแข่งแล้วว่าสองคนนี้ต้องมีปัญหากันอยู่แน่ๆ
มือของชีวายังจับแขนน้องอยู่ สายตาคมมองน้องที่ไม่ยอมหันมามองเขาเลย ตกลงระหว่างเขากับปอมปอมมันเกิดอะไรขึ้น ปัญหามันอยู่ตรงไหนกัน เรื่องที่น้องร้องไห้นั่นอีก เขาลบมันออกไปไม่ได้ ยังคงจำภาพนั้นได้ชัดเจน
“ถ้าป๋าไม่มีอะไร ปอมขอเข้าบ้านนะ” ปอมปอมเอ่ยบอกเมื่อชีวาเอาแต่มองหน้าเขา ไม่พูดธุระของตัวเองเสียที
“เข้าบ้านเถอะ บางทีปอมปอมคงไม่อยากคุยกับพี่เท่าไหร่”
พูดไปแล้วชีวาก็รู้สึกผิดเพราะน้องทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อีกแล้ว เขาไม่ได้ตั้งใจประชด แต่มันเผลอปากไปแล้วจะทำอย่างไร แถมตอนนี้น้องคงไม่พร้อมที่จะคุยกันแบบจริงจังเพราะตั้งท่าจะหนีลูกเดียว
“ปอมจะเข้าบ้าน”
ปอมปอมบอกอีกครั้ง หน้าเบ้เหมือนอยากจะร้องออกมาเต็มแก่แล้ว ชีวาค่อยคลายมือที่จับแขนน้องเอาไว้ มองตามหลังน้องที่วิ่งเข้าบ้านไปทันทีที่เขาปล่อยมือแล้วเด็กหนุ่มก็ทอดถอนใจ หัวใจเขาเหมือนมีใครเอาอะไรหนักๆมาถ่วงไว้อย่างไรไม่รู้ ห่อเหี่ยวเป็นบ้า
.....................................
ปอมปอมก้าวเร็วๆเข้ามาในบ้าน กะจะตรงขึ้นห้องของตนเองทันทีแต่ก็ชะงักเท้าเมื่อเห็นว่ามีใครยืนยิ้มอยู่กลางบ้าน ดวงตาเรียวรีเบิกกว้างขึ้น ริมฝีปากอ้าหวอ ก่อนตัวผอมบางนั้นจะพุ่งเข้าไปกอดคนๆนั้นเสียเต็มรัก
“ปะป๊า~~”
หนุ่มน้อยเอ่ยเรียกพร้อมกับกอดคุณพ่อของตนเองเสียแน่นหนึบ คุณพ่อหัวเราะเสียงดัง เหวี่ยงตัวผอมๆของลูกลิงไปมาแล้วจึงเอ่ยถาม
“ไงไอ้หนู เซอร์ไพร์สไหม?”
“สุดๆเลยอ่ะ จะกลับมาก็ไม่บอกปอมกับดิวเลย” ปอมปอมทำปากยื่นงอนๆ ทั้งที่จริงกำลังดีใจมาก ก็ปะป๊าของเขากลับมาทั้งทีนี่นา~
“บอกก็ไม่ประหลาดใจสิ”
“โหย~ คิดถึงป๊ามากเลยครับ”
“ป๊าก็คิดถึง”
บอกคิดถึงกันไปมาแล้วสองพ่อลูกก็หัวเราะ ตอนนี้ปอมปอมดีใจจนลืมไปแล้วว่าเมื่อครู่ตนเองกำลังรู้สึกแย่แค่ไหน อารมณ์เปลี่ยนไปได้ง่ายๆสมเป็นปอมปอม
“แล้วหม่ามี้ไปไหนอ่ะฮะ?” หนุ่มน้อยเอ่ยถามถึงคุณแม่ เหลียวมองหาเมื่อไม่เห็นว่าอยู่ด้วยกันตรงนี้
“โน่น ลากอาร์ดิวไปดูของฝากในห้องแล้วเรียบร้อย เห่อ”
ท้ายประโยคคุณพ่อแอบกระซิบ ปอมปอมอมยิ้มขำ ก่อนสองพ่อลูกจะกอดคอกันขึ้นบ้านไป
...................................
บนห้องนอนกว้างของพ่อกับแม่เต็มไปด้วยของฝาก ท่าทางคุณแม่จะเห่อเหมือนอย่างที่คุณพ่อว่า เพราะค้นอันนั้น หยิบอันนี้มาให้อาร์ดิวเยอะแยะไปหมด ภูมิใจนำเสนอมากๆเลยทีเดียว อาร์ดิวนั่งมองคุณแม่ที่หาของมาให้เขายิ้มๆ ท่าทางท่านช่างดูมีความสุข เขาเห็นแล้วก็พลอยสุขไปด้วย
“อ๊ะ เจอแล้ว”
คุณแม่อุทานอย่างดีใจเมื่อหาของที่ต้องการพบ มันเป็นสร้อยที่ทำมาจากเชือกถัก มีจี้รูปวงรีเป็นเทอร์ควอยส์ (Turquoise) สีเขียวอมฟ้า มีความเชื่อกันว่าอัญมณีชนิดนี้จะนำสิ่งดีๆเข้ามาในชีวิตของผู้สวมใส่ มักใช้เป็นเครื่องรางนำโชค ความเชื่ออีกอย่างคือหากสีของเทอร์ควอยส์คล้ำลงจะแสดงถึงลางไม่ดีสำหรับเจ้าของ
“ใส่ไว้คุ้มครองตัว จะได้มีแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิต”
“ขอบคุณครับแม่”
อาร์ดิวรับสร้อยจากคุณแม่มาสวม แสงสว่างสีเขียวเรืองขึ้นมาแว้บหนึ่ง อาร์ดิวย่นหัวคิ้วอย่างสงสัย ขณะนั้นเองปอมปอมก็เข้ามาในห้องพร้อมคุณพ่อ คุณแม่จึงไปหยิบสร้อยอีกเส้นมาให้ปอมปอมใส่ ของปอมปอมเป็นสร้อยบุษราคัมสีสดใส
“สีเหลืองของบุษราคัมแสดงถึงความสดใสและอบอุ่น ช่วยปัดเป่าสิ่งไม่ดีออกไปให้ห่างกาย”
ปอมปอมยิ้มกว้างอย่างชอบใจเมื่อได้ของจากคุณแม่ ส่งให้คุณแม่ช่วยใส่ให้แล้วจึงเอาสร้อยตนเองไปเทียบกับของพี่ชาย มีแสงสว่างเรืองๆเกิดขึ้น คราวนี้อาร์ดิวแน่ใจว่าตนเองไม่ได้ตาฝาดไปเมื่อปอมปอมเองก็เห็น
“หม่ามี้ มันมีแสงด้วยอ่ะ”
หนุ่มน้อยบอกเสียงตื่น คุณแม่หันไปมองคุณพ่อแล้วพากันอมยิ้ม พาลูกๆทั้งสองคนมานั่งคุยกันถึงเรื่องที่ไม่เคยบอกกับใครที่ไหน เรื่องที่ว่าคุณแม่เองก็มีความพิเศษบางอย่างอยู่ในตัวเหมือนอาร์ดิว
ความพิเศษนี้มันเหมือนจะสืบทอดต่อกันมาทางสายเลือด เพราะแทบทุกคนในสายตะกูลของคุณแม่ต่างก็มีความพิเศษอย่างน้อยหนึ่งอย่าง คุณแม่เองก็ด้วย แต่ที่ไม่เคยบอกเพราะไม่ได้คิดว่ามันสำคัญอะไร จนเมื่ออาร์ดิวรู้สึกแย่กับเรื่องความต่างที่มี พวกท่านจึงได้ปรึกษากันว่าถึงเวลาควรจะบอกลูกๆได้แล้ว อาร์ดิวจะได้ไม่รู้สึกว่าตัวเองเป็นตัวประหลาด เพราะถ้าอาร์ดิวประหลาดคุณแม่ก็ต้องประหลาดด้วย
“มี้กับดิวมีพลังบางอย่างที่พิเศษกว่าคนอื่น แต่ปอมไม่เห็นมีเลย ถ้างั้นในบ้านนี้ปอมก็เป็นตัวประหลาดสิ”
ปอมปอมแบมือทั้งสองข้างแล้วจ้องมัน บ่นเสียงออดที่ตนเองไม่เหมือนใครในบ้าน คนอื่นๆพากันอมยิ้ม ก่อนที่คุณพ่อจะเอ่ยบอก
“พ่อก็ไม่มี ถ้างั้นพ่อก็ประหลาดด้วยสิ”
ปอมปอมหันขวับมามองคุณพ่อ แกล้งทำเป็นตกใจตาโตแล้วว่า
“ว้า ทำไมบ้านเรามีแต่คนประหลาดเนี่ย”
เพราะอย่างนั้นเลยโดนคุณพ่อ คุณแม่ และคุณพี่ชายหยิกแก้มกันคนล่ะหมับอย่างหมั่นเขี้ยวตัวแสบ
เรื่องที่สองพี่น้องได้รับรู้มาไม่ได้ทำให้ทั้งคู่ตกใจมากมายแต่อย่างใด เพราะชินกับการที่อาร์ดิวมองเห็นนิมิตมาตั้งนานแล้ว หากจะมีเรื่องแปลกประหลาดมหัศจรรย์พันลึกมากกว่านี้ก็คงไม่ได้ทำให้สองพี่น้องแปลกใจสักนิด ก็ครอบครัวพวกเขามันพิเศษนี่นา
+++++++++++++++
ภายในห้องนอนของอาร์ดิว เจ้าของห้องนอนหลับใหลอย่างเป็นสุข เสียงครางเบาๆดังเล็ดลอดออกมาจากปากบาง ก่อนที่มันจะดังกระชั้นขึ้นเรื่อยๆพร้อมลมหายใจหอบถี่ ร่างเด็กหนุ่มเริ่มเกร็ง สะโพกบิดส่ายไร้ทิศทาง มือเรียวจิกหมอนแน่น สีหน้าเหยเกราวกำลังทรมานถึงขีดสุด ก่อนเสียงครางครวญครั้งสุดท้ายจะสิ้นสุดลงพร้อมกับที่เขาดีดตัวลุกขึ้นมานั่ง
อาร์ดิวหอบหายใจหนัก ใบหน้าแดงก่ำ เมื่อลมหายใจกลับเข้าสู่สภาวะปรกติแล้วเด็กหนุ่มจึงลูบหน้าตนเอง ขยับขาเล็กน้อย นิ่วหน้าเมื่อรู้สึกถึงความชื้นตรงหว่างขา ให้ตายเถอะ เขาฝันบ้าอะไรกันเนี่ย!
สายน้ำเย็นจัดค่อยไหลลงไปในท่อระบายน้ำเมื่อราดรดผ่านร่างกายของอาร์ดิว เขาต้องลุกขึ้นมาอาบน้ำตอนกลางดึกแบบนี้เพราะใครกัน ความฝันอันน่าอับอาย เขา... เขาถูกผู้ชายทำมิดีมิร้ายอ่ะ ฮือออ แถมผู้ชายคนนั้นยังเป็น... การ์ฟ
‘อาร์ดิว นายต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ ว้ากกกกก’
+++++++++++++++
รุ่งเช้า ชีวามารอไปโรงเรียนพร้อมสองพี่น้องปอปลาเหมือนเคย เจอคุณพ่อคุณแม่ของทั้งสองคนเด็กหนุ่มก็ไหว้ทักทาย รู้สึกยินดีตามไปด้วยเพราะอาร์ดิวกับปอมปอมต้องอยู่กันสองคนพี่น้องเสียนาน เมื่อทั้งสามคนมาถึงโรงเรียนมิมิวก็เข้ามาหาอาร์ดิว ท่าทางสถานการณ์ระหว่างมิมิวกับการ์ฟจะยังไม่ดีขึ้นเลย เชนเองก็ยังคงคอยวนเวียนอยูใกล้ๆไม่ไปไหน ชอบตามมิมิวอยู่บ่อย ๆ แต่ก็แค่ตามเท่านั้น เรื่องเข้ามากวนใจน้อยลงแล้ว มิมิวอาจจะมีหงุดหงิดบ้างที่มาให้เธอเห็นบ่อยๆ
อาร์ดิวแยกกับเพื่อนๆเพราะจะรีบเอางานไปส่งครูก่อนที่จะเข้าห้องเรียน เด็กหนุ่มเดินมาที่ห้องพักครู ก้าวเดินหยุดชะงักเมื่อเจอการ์ฟที่เพิ่งออกจากห้องนั้นมาพอดี หากจะเดินย้อนกลับไปคงไม่ดีอาร์ดิวจึงรีบก้มหน้าก้มตาเดินผ่านไป พยายามทำตัวให้เล็กที่สุด แต่มันจะทำได้อย่างไรกันในเมื่อเขาไม่ได้ยืดหดได้อย่างใจเสียหน่อย แขนเรียวจึงถูกดึงไว้ อาร์ดิวหันมามองคนทำอย่างตกใจ
“ทำไมต้องเดินหนี รู้ไหมว่านายทำให้ฉันอารมณ์เสีย”
สีหน้าคนพูดดูไม่สบอารมณ์อย่างที่ว่าจริงๆ อาร์ดิวไม่ได้กลัวท่าทางเช่นนั้นของอีกฝ่ายสักนิด แต่ที่เขากลัวคือความคิดตัวเองต่างหาก พอเห็นหน้าการ์ฟใกล้ๆแบบนี้แล้วพาลนึกไปถึงความฝันเมื่อคืนขึ้นมา มันน่าอายจะตายที่คิดแบบนั้น อาร์ดิวพยายามดึงแขนตนเองออกจากอุ้งมือของการ์ฟ แต่การ์ฟก็ยังมือตุ๊กแกไม่ยอมปล่อยเสียที เขาเลยต้องทั้งบิดทั้งดึงอยู่นั่นจนคนจับเริ่มจะหมดความอดทน
“ตี๋!!”
“คุณจะมาจับผมไว้ทำไมเล่า!”
อาร์ดิวสวนกลับทันทีที่การ์ฟเสียงดังใส่ การ์ฟมองอาตี๋ตรงหน้านิ่งๆโดยไม่พูดอะไรจนคนถูกมองต้องเอ่ยถาม
“อะไร?”
“ฉันหมั่นไส้นายบอกไม่ถูก”
“อะไรของคุณเนี่ย!?”
อาร์ดิวเหวอเมื่อการ์ฟพูดว่าหมั่นไส้เขาหน้าตาเฉยแบบนั้น การ์ฟไม่ได้สนใจหน้าตาเอ๋อเหรอของอาตี๋ เด็กหนุ่มมองที่มือของตนเองจับอยู่ ก่อนจะมองหน้าอาร์ดิวแล้วเอ่ยถาม
“นายเห็นอะไรไหม?”
“ไหนว่าคุณไม่เชื่อไง?” อาร์ดิวย้อน พอจะรู้ว่าการ์ฟหมายถึงอะไร
“ก็ไม่ได้เชื่อ แค่ถามดู ฉันจับนานขนาดนี้นายไม่เห็นอะไรเลยเหรอ?”
การ์ฟยักไหล่ประกอบท่าทางการพูด หรี่ตานิดๆราวจับผิด อาร์ดิวคิ้วขมวดเมื่อเพิ่งนึกขึ้นได้ตอนการ์ฟทักนี่ล่ะว่าเขาไม่เห็นอะไรเกี่ยวกับการ์ฟเลย ก่อนเอ่ยบอกไปตามตรง
“ไม่”
น่าแปลกเหมือนกันที่มันเป็นเช่นนั้น สายตาการ์ฟสะดุดกับสร้อยที่คอของอาร์ดิว สีของเครื่องประดับชิ้นนั้นมันแปลก หรือมันจะกระทบแสงแดดเขาถึงได้รู้สึกว่ามันแวววาวขึ้นมาเรียกความสนใจจากเขา อาร์ดิวก้มมองตามสายตาการ์ฟ มือเรียวแตะสร้อยที่คุณแม่ให้มา หรือจะเป็นเพราะสิ่งนี้?
“สร้อยนี่...”
“การ์ฟ มึงส่งงานเสร็จยัง!?”
เสียงเพื่อนการ์ฟเอ่ยเรียกดังมาขัดจังหวะที่การ์ฟจะพูด เด็กหนุ่มหันไปตะโกนตอบเพื่อนว่าเสร็จแล้วก่อนหันกลับมามองอาร์ดิวอีกครั้ง ค่อยปล่อยมือที่จับแขนอาร์ดิวแล้วเดินไปหาเพื่อน อาร์ดิวหันกลับมาอีกทาง สีหน้าครุ่นคิดถึงบางอย่าง โคลงศีรษะไปมาช้าๆก่อนเดินเข้าห้องพักครูไป ไม่อยากคิดอะไรอีก
+++++++++++++++
ปอมปอมเดินออกมาจากห้องเรียนพร้อมเพื่อนหลังจากเรียนวิชาสุดท้ายของวันนี้เสร็จ หนุ่มน้อยชะงักเท้าเมื่อเห็นว่าชีวามารอ หันไปมองหน้ากันกับเพื่อนงงๆ แล้วจึงคล้องแขนกันเดินผ่านชีวาไป เพื่อนเหลียวกลับไปมองด้านหลังก็เห็นว่าชีวาเดินตามมาเงียบๆ หนุ่มน้อยหน้าแฉล้มนามน้องจูน หรือชื่อที่เจ้าตัวตั้งเองว่าเจนนี่ จึงกระซิบถามปอมปอม
“แกทะเลาะอะไรกับป๋าแกวะ?” การเรียกขานชีวาที่เหมือนกับปอมปอมเรียก บ่งบอกได้ว่าเพื่อนคนนี้สนิทกันเพียงใด
“ไม่ยุ่งสักเรื่องได้ไหมแกอ่ะ” ปอมปอมว่าหน้างอ
“ฉันเพื่อนแกป่ะ?” เพื่อนย้อนถามกวน
“ชิ!”
พอโดนประโยคดักทางแบบนั้นปอมปอมจึงต้องบอกเล่าให้เพื่อนฟัง เพื่อนของเขาก็ช่างเป็นคนดีเหลือเกิน ฟังแล้วแทนที่จะเห็นใจกลับสมน้ำหน้าเขาเสียอีก บอกมาได้ว่าให้เขาบอกป๋าไปว่าชอบ ถ้ามันพูดง่ายขนาดนั้นเขาจะเป็นอยู่แบนี้ไหม เอ้อ!
สองเพื่อนซี้มารวมกลุ่มกับอาร์ดิวและตาต้า ก่อนที่ทั้งหมดจะพากันกลับบ้านเมื่อกริ่งโรงเรียนดัง ชีวายังเดินตามมาเงียบๆเหมือนเดิม พอออกมาพ้นประตูโรงเรียนได้เจอกับพริมเด็กหนุ่มจึงแยกไปคุยกับสาวเจ้า ปอมปอมมองชีวาที่หยุดคุยกับสาวครู่เดียวก็เดินออกไป อีกสามคนที่เหลือจึงต้องเดินตาม
“ใจร่มๆนะแก” จูนรีบวิ่งตามมาปลอบเพื่อนอย่างเร็วไว
“ไม่ ฉันไม่ชอบร่ม ฉันชอบอยู่กลางแดด มันร้อนดี!!” ปอมปอมกัดฟันพูด โอ๊ย! เขาโกรธอ่ะ เรื่องอะไรไม่รู้ แต่ไม่พอใจอ่ะ!
“เฮ้ย! แกจะโกรธป๋าไม่ได้นะเว้ย นั่นแฟนเขา…”
คำพูดเพื่อนทำให้ปอมปอมชะงัก จูนยกมือปิดปากก่อนตีปากตัวเองที่พูดไม่รู้จักคิด ปอมปอมไม่ได้โทษเพื่อนที่พูดแบบนั้นออกมาเพราะมันคือความจริง ความจริงที่มันทิ่มแทงใจเขา แม้อยากจะลืมๆมันไป แต่สุดท้ายมันก็ยังเป็นความจริงที่ต้องจำให้แม่นอยู่ดี
+++++++++++++++
เมื่อกลับมาถึงบ้านชีวาก็นั่งไม่ติด เห็นอยู่หรอกว่าปอมปอมเดินหนีตอนที่เขากำลังคุยกับพริม เห็นแค่นั้นก็ทำให้เขาร้อนใจจนคุยกับพริมแทบไม่รู้เรื่องแล้ว
พอค่ำลง ทานข้าวกับครอบครัวเสร็จชีวาจึงขึ้นมาบนห้อง เอางานที่ครูสั่งออกมาทำ มือทำงาน หูกลับคอยฟังแต่เสียงว่าน้องจะมาเรียกหรือเปล่า พอไม่มีก็เริ่มลุกเดินวนทั่วห้องอย่างตัดสินใจไม่ได้ สุดท้ายทนไม่ไหวก็เดินออกไปที่ระเบียงแล้วมองห้องน้อง จะเรียกอยู่หลายทีแต่ก็ไม่เรียก เดินกลับเข้าห้องสักพักเดินออกมาใหม่อยู่อย่างนั้นจนหงุดหงิดตัวเอง
ชีวาถอนใจเมื่อเดินออกมาที่ระเบียงห้องเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ ตัดสินใจว่าเอาไงเอากัน เด็กหนุ่มปีนข้ามไปห้องของปอมปอม ทั้งที่เป็นคนบอกน้องเองว่ามันอันตราย แต่วันนี้ตนเองกลับเป็นฝ่ายปีนมาหาน้องเสียอย่างนั้น
ข้ามมายืนหน้าประตูระเบียงห้องปอมปอมแล้วชีวาก็เลื่อนเปิดประตูเข้าไป ภายในห้องนอนเงียบสนิท แต่เสียงน้ำที่ดังมาจากห้องน้ำก็พอทำให้รู้ได้ว่าน้องคงอาบน้ำอยู่ชีวาจึงจะกลับ แต่ก้าวไปได้แค่สองก้าวก็หยุด ถอนใจเสียอีกทีให้กับความบ้าของตนเอง เป็นอะไรว้า ยึกๆยักๆอยู่ได้
สุดท้ายแล้วชีวาก็เข้าไปข้างใน ในหัวคิดแล้วคิดอีกว่าจะบอกน้องว่าอย่างไรถ้าน้องออกมาเจอเขาอยู่ในห้อง ก็คนมันไม่ได้เตรียมตัวมา เดินวนไปวนมารอน้องออกมาจากห้องน้ำพร้อมคิดหาคำพูดดีๆไปด้วย พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นบนเตียงมีกระดาษแผ่นใหญ่กางอยู่ ที่ถูกขยำเป็นก้อนแล้วก็มี ชีวาขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่ามันเหมือนที่ปอมปอมเอาไปซ่อนไว้ในห้องของเขาเมื่อคราวที่แล้ว เด็กหนุ่มก้าวเข้าไปใกล้เตียงนอนอย่างวิสาสะ จะหยิบกระดาษพวกนั้นขึ้นมาดู แต่ปอมปอมที่ออกมาเห็นว่าพี่ชายข้างบ้านกำลังจะล่วงรู้ความลับของตนเองรีบวิ่งมาดึงกลับ
“ป๋าจะทำไรอ่ะ!!” หนุ่มน้อยร้องถามเสียงดัง เบี่ยงกระดาษไปซ่อนด้านหลัง
“เปล่า”
ชีวาตีหน้าไม่ถูกเมื่อถูกจับได้คาหนังคาเขา กลิ่นหอมของสบู่ที่ติดกายน้องหลังอาบน้ำเสร็จใหม่ๆแบบนี้ลอยมาแตะจมูก สายตาเจ้ากรรมดันมองผ้าขนหนูที่พันเอวน้อง ถึงจะมีอีกผืนที่ไหล่แต่มันก็ไม่ได้ปิดบังอะไรๆได้สักเท่าไหร่เลย อย่าชีวา มึงอย่าคิด!
“มองอะไรอ่ะ?”
“เฮ้ย! ไม่ได้มอง”
ปอมปอมดึงผ้าขนหนูบนไหล่ลงมาปิดหน้าอก ยืนบิดตัวเมื่อรู้สึกเขินสายตาของพี่ที่มองมา
“ก็เห็นว่ามองอยู่” คนน้องเอ่ยท้วง
“เออ มองก็ได้” ชีวายอมรับง่ายๆ แถมยังมองอย่างเปิดเผยเสียอีก
“มองอะไรเล่า!”
“มอง...”
สายตาคมกวาดมองพลอยนำสายตาปอมปอมให้มองตามไปด้วย ใบหน้าหนุ่มน้อยร้อนวูบเมื่อคนมองพูดขึ้นมา ถึงจะเบาเขาก็ได้ยินนะ!
“ขาวว่ะ”
“ป๋า~~~~” ปอมปอมเหวี่ยงผ้าขนหนูบนบ่าฟาดชีวาแรงๆแล้ววิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้า
“เฮ้ย!! เปล่าคิดอะไรนะเว้ย!”
วินาทีนี้ปอมปอมไม่สนใจคำแก้ตัวใดๆของพี่แล้ว หนุ่มน้อยหยิบเสื้อผ้าในตู้แล้วเข้าห้องน้ำไป ชีวาเกาหัวแกรก ซวยแล้วตู...
สักพักปอมปอมก็ออกจากห้องน้ำมาพร้อมใส่ชุดใหม่ สายตามองมาที่ชีวาอย่างระแวง จะระแวงเขาทำไม ไม่จับกินหรอกน่า
“ป๋ามีอะไร?”
ปอมปอมเอ่ยถาม กระดาษที่ถือติดมือไปตอนนี้ถูกขยำเป็นก้อนแล้วเรียบร้อย หนุ่มน้อยเอาไปวางรวมกันกับอันอื่นบนเตียง ก่อนหันมาคุยกับชีวาอย่างจริงจัง
“พักนี้เราดูแปลกไป” ชีวาเปิดเรื่อง
“ใครนะ?” ปอมปอมเอียงคอ หรี่ตาข้างหนึ่งเมื่อเอ่ยถาม
“ปอมปอม”
“ปอมหรือใครกันแน่ ปอมว่าปอมก็ไม่ได้แปลกอะไรนะ ป๋ามากกว่ามั้งที่แปลก ชอบจับผิดปอม” คนพูดเริ่มหน้างอ
“จริงดิ?”
“ถามตัวเองจะดีกว่าไหม?”
คนเป็นน้องว่าเสียงสะบัดชีวาจึงต้องเปลี่ยนเรื่อง ขืนยังพูดเรื่องนี้เดี๋ยวจะงานงอกเปล่าๆ
“เมื่อวันก่อนปอมปอมร้องไห้...”
“ไม่ได้ร้อง” หนุ่มน้อยรีบปฏิเสธตั้งแต่ที่พี่ยังพูดไม่จบ
“แต่พี่เห็นว่าร้อง” ชีวาเอ่ยแย้งตามที่เห็น
“เอ๊ะ!” นอกจากจะร้องเอ๊ะเสียงดังแล้วยังมีถลึงตาใส่พี่อีก
“ร้องทำไม พี่ทำอะไรให้ปอมปอมรู้สึกไม่ดีหรือเปล่า?”
ชีวาเอ่ยถามเสียงอ่อน ไม่อยากชวนทะเลาะ แค่อยากรู้เหตุผล เมื่อพี่อ่อนลงปอมปอมจึงไม่กล้าใส่อารมณ์ แถมคำถามของชีวายังมากระตุกต่อมซึม คำพูดต่อมาของน้องจึงเบาแสนเบา
“ป๋าไม่อยากรู้หรอก”
“อยากสิ ถ้าไม่อยากจะมาทำไม”
“ป๋าต้องไม่อยากรู้แน่ๆ”
“ก็บอกอยู่นี่ไงว่าอยากรู้”
“ไม่หรอก”
“ปอมปอม เป็นอะไร?”
เมื่อน้องเอาแต่บอกว่าเขาไม่อยากรู้ชีวาก็ชักจะหมดความอดทนจึงเอ่ยถามน้องกลับเสียงแข็ง ปอมปอมช้อนสายตามองพี่ ก่อนหมุนตัวเดินไปหยิบก้อนกระดาษบนเตียง แผ่นที่ชีวาเกือบได้ดูเมื่อกี้นี้มา
“ปอมเตือนแล้วนะ ถ้าป๋าแน่ใจว่าอยากจะรู้ให้ได้ ช่วยยืนยันกับปอมอีกครั้งสิ” ปอมปอมก้าวกลับมาหยุดตรงหน้าชีวาพร้อมขอคำยืนยัน
“พี่อยากรู้ และต้องรู้ให้ได้” คนเป็นพี่ว่า จริงจังทั้งสีหน้าและน้ำเสียง
“ถ้าอย่างนั้นปอมถามก่อน
ป๋าชอบดิวใช่ไหม?”
คำถามเดิมที่เคยเอ่ยถาม และวันนี้ปอมปอมก็นำมันมาถามเขาอีกแล้ว สีหน้าชีวาดูเครียดเมื่อพูดกับน้อง
“มันไม่เกี่ยวกับเรื่องที่เรากำลังคุยกันเลยนะ”
“ป๋าตอบไม่ตรงคำถาม ปอมถามว่าชอบดิวใช่ไหม?”
“อาร์ดิวเป็นเพื่อนพี่นะ แล้วเขาก็เป็นผู้ชายด้วย”
“ปอมถามว่าชอบดิวใช่ไหม?”
“.......................”
ปอมปอมยังย้ำถามแต่คำเดิม มือเรียวกำก้อนกระดาษแน่น เผลอจิกเล็บเมื่อได้ยินคำตอบ
“ใช่”
“...........”
ปอมปอมเม้มปากแน่น มันเจ็บจี๊ดๆอย่างไรไม่รู้ ที่เขาถามเพราะอยากรู้ แต่พอรู้แล้วมันเจ็บดีพิลึก หนุ่มน้อยยัดกระดาษใส่มือชีวาแล้วดันตัวชีวาให้ออกจากห้องตัวเอง ชีวาเหลียวมามองงงๆ
“ปอม…”
“กลับไป”
“เดี๋ยวปอมปอม”
“กลับไปสิ!”
ทั้งผลักทั้งดันจนชีวาออกไปนอกห้องได้แล้วปอมปอมจึงปิดประตูกระจก ปิดม่าน แล้ววิ่งออกจากห้องตนเองไป ชีวาที่ยังมึนกับเหตุการณ์ยกมือจะเคาะประตูแต่ก็ยั้งมือไว้ ก้มมองก้อนกระดาษในมือ...
“ชีวา ขึ้นไปทำอะไรห้องน้อง เดี๋ยวลุงไปป์ได้ยิงไส้แตก”
เสียงคุณพ่อของชีวาที่ตะโกนมาจากข้างล่างทำให้ชีวาสะดุ้ง หันไปมองตามเสียงด้วยความตกใจ
“โธ่ พ่อ ลุงจะยิงผมเพราะเสียงพ่อนั่นแหละ ฮุ่ย!”
เด็กหนุ่มโวยกลับ ถ้าลุงไปป์ พ่อของปอมปอมกับอาร์ดิวไม่รู้ก็จะได้รู้เพราะเสียงตะโกนจากพ่อของเขานี่ล่ะ ชีวาปีนกลับห้องตัวเอง เข้ามาในห้องแล้วเด็กหนุ่มก็นั่งเหม่อจนลืมไปว่าถืออะไรติดมือมาด้วย จนรู้สึกตัวถึงได้แกะออกมาอ่าน สีหน้าของเด็กหนุ่มเปลี่ยนเป็นอึ้ง ท่าทางจะตะลึงกับสิ่งที่เห็นในกระดาษ... ปอมปอมชอบเขาหรือ!!??
“อะไรกันวะเนี่ย!!!”
ชีวาทึ้งหัวตัวเองแรงๆเมื่อเรื่องราวมันวุ่นวายไปหมด น้องชอบเขา แต่เขากลับเพิ่งบอกน้องไปว่าเขาชอบอาร์ดิว อยากจะตบกะโหลกตัวเองหลายๆที โธ่ ชีวา มึงทำอะไรลงไปเนี่ย!
.................................
อาร์ดิวเดินมาเปิดประตูห้องนอนรับน้องชายที่มาเคาะเรียก ปอมปอมโผกอดพี่แน่น อาร์ดิวลูบหลังปลอบใจน้องแล้วชะงักมือ สีหน้าดูอึ้งไปเล็กน้อยก่อนถอนใจเบา เขาชักจะเกลียดการมีนิมิตก็วันนี้นี่ล่ะ…
TBCนานมากเลยเนอะ ลงหลายเรื่องก็งี้แหละ 
กลับมาตั้งแต่วันที่ 16 แต่ลงน้องน้ำตาลก่อน ตามด้วยเฮียอเล็กซ์ ปอมปอมเลยมาช้ากว่าใคร 
สิบวันเจอกันคร้าบ ลางานได้ตั้งสิบวันเลยเหรอ
ชีวารู้ใจตัวเองแล้วอะดิ
เชน และกราฟ คงรู้สึกบ้างเนอะที่ทำให้มิมิวเสียใจ
ขอบใจจ้า
ได้กลับแค่ปีล่ะครั้งน่ะค่ะ เอาให้คุ้ม แต่กลับตอนนี้แล้วสงกรานต์ก็ไม่ได้กลับ มันเซ็งก็ตรงนี้ ฮะๆ
ขอบคุณทุกท่านที่ยังคิดถึงปอมปอมกับอาร์ดิวอยู่ กลับมาประจำการแล้ว ไม่หายไปนานๆอีกแน่นอนค่ะ
จิ้มบวกตอบแทนทุกท่าน
วันใหม่ค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
