อ่านจบเเล้ว เสียน้ำตาตั้งเเต่ต้นจนจบ เขียนดีจริงอะไรจริง
เรื่องนี้เราไม่ชอบเเม่มากกว่าพ่อเสียอีก นอกใจสามีตัวเองเเล้วยังส่งลูกไปที่อื่น โดยที่ไม่บอกกล่าวเลยเพราะอะไร
เเถมยังอ้างว่าดูห่างๆ เเต่มันใช่เรื่องป่ะ? ทำไมไม่พูด ไม่คุย? ดูห่างๆ ไม่ลืมมันก็เหมือนลืมนั่นเเหละ ในความเด็กวัยรุ่น
เห็นเเก่ตัวจริงๆ ทำมาเป็นพูดดี ตัวเองมีความสุขเเต่ลูกกับผัวเก่าเป็นทุกข์ เเล้วยังเจือกไม่บอกความจริงเรื่องพ่อเเท้ๆ อีก
ที่รัญชน์ต่อต้านก็เพราะเขารู้สึกเเปลกเเยก ถ้าบอกความจริงไป เเรกๆ อาจรับไม่ได้ เเต่นานๆ ไปก็คงรับได้ ไม่ใช่ส่งไปไกลๆ
ผ่านไปหลายปี ยังไม่ไปรับกลับไม่ยินดียินร้ายอะไร เเหม เฝ้าดูห่างๆ โลกสวยทั้งผัวทั้งเมีย บ้าพอๆ กัน
ส่วนผู้ชายที่รักมากจนเเละผิดหวังจนเสียสติ กับผู้หญิงโลกสวยที่นอกใจสามี เราว่านังเเม่เนี่ยเเหละตัวดี
เสียดายคนเขียนไม่ได้ใส่ตัวละครที่มีนิสัย realistic ไปเป็นเพื่อนสนิดหรือญาติครอบครัวนี้ จะได้ตอกกลับให้ตาสว่าง
ยังไงก็ชื่นชมความรักของคู่พระนายจริงๆ ตั้งสิบกว่าปี เเต่ยังรักเเน้นเเฟ้น เเละพี่สาวที่คิดได้ ไม่ทำร้ายน้องเพราะความอิจฉา
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
