กวินท์นั่งเฝ้ารัญชน์จนกระทั่งเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้
เขามารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มีศัลยแพทย์รุ่นน้องเขย่าไหล่เบาๆ
กวินท์สะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างเพลียๆ เขานิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อรู้สึกปวดแขนที่ได้รับบาดเจ็บซึ่งเผลอนอนทับไปแต่ก็พยายามรักษาสีหน้าเอาไว้เมื่อหันมองรุ่นน้อง
“หมอน่ะเอง..มีอะไรหรือเปล่า?”
“เอ่อ...จริงๆแล้วผมไม่อยากรบกวนนะครับ แต่พอดีมีเคสพิเศษเข้ามาเมื่อสักครู่นี้ อาจารย์โกเมศบอกว่าพี่เคยดูแลเคสนี้สมัยตอนอยู่ที่ลอนดอน เลยอยากให้พี่ช่วยลงไปวิเคราะห์น่ะครับ”
กวินท์พยักหน้าช้าๆก่อนจะลุกขึ้นยืน สายตามองดูใบหน้าคนรักที่ยังคงหลับอยู่แล้วหันมาหารุ่นน้องอีกครั้ง
“ได้สิ...ตอนนี้เลยใช่ไหม?”
“ครับ”
กวินท์เดินออกจากห้องไปพร้อมกับคนที่มาตามทั้งที่ในใจยังคงอยากจะอยู่กับรัญชน์โดยไม่รู้เลยว่าคนรักนั้น..กำลังจะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาท่ามกลางความเจ็บปวดอีกครั้ง
หลังจากที่กวินท์ออกไปได้สักพักใหญ่ ยชญ์ก็ก้าวเข้ามาเงียบๆ เขาเดินไปยังเตียงที่รัญชน์นอนอยู่และเอื้อมมือไปลูบแก้มรัญชน์เบาๆ สายตาที่มองเริ่มฝ้าฟางด้วยหยาดน้ำตา
“รัญชน์...ลูกพ่อ..”
น้ำตาของยชญ์ไหลตกลงบนเปลือกตาของรัญชน์ซึ่งกำลังกะพริบเบาๆ ยชญ์ชะงักเมื่อเห็นปฏิกิริยาดังกล่าว รอยยิ้มวาดขึ้นบนริมฝีปากของเขา มือสั่นเทาลูบแก้มของรัญชน์ช้าๆพลางพร่ำถาม...
“รัญชน์..เจ็บมากไหมลูก..?” คนถูกถามนั้นได้ยินเสียงมันดังก้อง ภาพของยชญ์ก็ดูไม่ค่อยชัดเท่าไหร่แม้จะพยายามเพ่งมอง ริมฝีปากก็ดูเหมือนไม่ใช่ของตัวเองเมื่อบังคับให้เปล่งคำพูดออกมาไม่ได้ จนรัญชน์ไม่แน่ใจนักว่าตนเองกำลังฝันไปหรือว่ามันเป็นความจริงกันแน่
แต่ขณะที่รัญชน์นึกสงสัยนั้น ยชญ์ก็เอ่ยพูดระบายความรู้สึกออกมาขณะที่ยังคงลูบแก้มรัญชน์อยู่
“เพราะอะไร...ลูกถึงไม่ใช่ลูกของพ่อ..ทำไมเราถึงไม่ใช่พ่อลูกกัน..ถ้าเราเป็นพ่อลูกกัน พ่อก็คงไม่เกลียดลูกจนเผลอทำร้ายลูกไปแบบนั้น..”
ยชญ์พูดแล้วก้มหน้าสะอื้น รัญชน์รู้สึกหน่วงในใจกับสิ่งที่คนซึ่งเคยคิดว่าเป็นพ่อนั้นระบายออกมา แต่แล้วความรู้สึกหน่วงนั้นก็กลายเป็นความหวาดกลัวเมื่อยชญ์เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง
รัญชน์เห็นภาพของเขาชัดมากขึ้น
แววตาของยชญ์มันว่างเปล่าและเลื่อนลอยอย่างคนไม่ได้สติ ยิ่งเมื่อเอ่ยพูดประโยคต่อมา...มันก็ยิ่งทำให้รัญชน์หวาดกลัวผู้ชายคนนี้มากขึ้น
“เราจะยังมีโอกาสได้เป็นพ่อลูกกันอีกไหม..ถึงในชาตินี้คงไม่มีทางเป็นไปได้...แต่ชาติหน้า..ลูกจะมาเป็นลูกของพ่อหรือเปล่า?”
ยชญ์ถามราวกับคนจิตหลุด เขาโน้มหน้าเข้าไปใกล้รัญชน์ที่พยายามจะพูดอะไรสักอย่างแล้วส่งยิ้มให้ แต่เป็นรอยยิ้มที่รัญชน์นึกกลัวเป็นอย่างยิ่งเมื่อเขาถามซ้ำๆด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“ลูกจะเกิดมาเป็นลูกของพ่อใช่ไหมรัญชน์...พ่อสัญญา พ่อจะรักลูกมากกว่าใคร จะรักให้มากกว่าที่เคยรักและเกลียดลูกในชาตินี้..”
ยชญ์ยิ้มให้รัญชน์ทั้งน้ำตาขณะที่เอื้อมมือไปหยิบหมอนที่อยู่ข้างๆมาช้าๆ รัญชน์มองตามมองเขาอย่างหวาดกลัว..
“พะ...พ่อ..ครับ..”
รัญชน์พยายามจะขยับลุก แต่ก็ไร้เรี่ยวแรงที่จะบังคับพยุงร่างกาย ความเจ็บปวดจากบาดแผลมันทำให้รัญชน์นิ่วหน้า ซ้ำยชญ์ยังใช้มือกดไหล่เขาไว้ไม่ให้ลุกขึ้นอีก
“ไปกับพ่อนะรัญชน์...ไปเริ่มต้นใหม่ด้วยกัน...”
“พ่อจะรักลูก..พ่อสัญญา...”
ยชญ์ว่าแล้วส่งยิ้มมาให้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะใช้หมอนซึ่งหยิบมานั้นกดลงกับใบหน้าของรัญชน์เต็มแรงอย่างหมายเอาชีวิต
ชั่ววินาทีที่ถูกหมายเอาชีวิตอีกครั้ง รัญชน์หวาดกลัวจับใจ
เขาพยายามรวบรวมแรงอันน้อยนิดที่มีดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอดจากคนที่เคยได้ชื่อว่าเป็นพ่อ แต่ยิ่งดิ้น ยชญ์ก็ยิ่งออกแรงกดลงมามากขึ้นจนรัญชน์รู้สึกหายใจไม่ออก ศีรษะมันบีบรัดมากขึ้นจนปวดร้าวไปหมดเพราะขาดออกซิเจน
“ทำอะไรของคุณน่ะ!”
ยชญ์สะดุ้งด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียงตวาดดังขึ้น กวินท์ที่เพิ่งกลับมาจากด้านล่างปราดเข้ามาทันทีอย่างตื่นตะหนกกับภาพที่ได้เห็น
จับแขนของยชญ์ได้ กวินท์ก็เหวี่ยงชายสูงวัยออกจากคนรักของตนเอง เขาปัดหมอนทิ้งออกไปทันที
รัญชน์สำลักออกกาศเข้าปอด ใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา สองแก้มแดงก่ำไม่แพ้กับดวงตา กวินท์ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นรัญชน์ยังคงหายใจอยู่ แต่แล้วเขาก็ถูกยชญ์กระชากเหวี่ยงไปที่พื้น จังหวะที่กวินท์เซล้ม ยชญ์ก็ขึ้นมาคร่อมแล้วใช้สองมือบีบคอกวินท์เอาไว้
“อึ่ก..”
กวินท์ดิ้นรน ใช้มือข้างที่ไม่เจ็บผลักยชญ์ออกไป แต่อีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่สนใจสิ่งใดแล้ว แรงบีบมันมากขึ้นจนกวินท์ปวดร้าวไปทั่วศีรษะเหมือนกับที่รัญชน์เป็นตอนถูกหมอนกด
ศัลยแพทย์หนุ่มงอขาขึ้นพยายามถีบยชญ์ให้พ้นออกไป
ในเวลานั้นเขาได้ยินยชญ์พึมพำตลอดเหมือนคนที่มีอาการทางประสาทว่ารัญชน์เป็นลูกของเขา ใครจะมาแย่งรัญชน์ไปไม่ได้ เขาจะพารัญชน์ไปเกิดใหม่เป็นลูกของเขาอีกครั้ง
กวินท์กลัวอาการทางประสาทที่ยชญ์มีจับใจ
ร่างกายของเขาก็ยังไม่แข็งแรงพอที่จะมีแรงสู้กับชายที่เสียสติคนนี้
แต่กวินท์ก็ไม่คิดจะยอมแพ้ง่ายๆ เพราะหากเขายอมแพ้ มันไม่ได้หมายถึงเพียงชีวิตของเขา แต่ยังมีชีวิตของคนที่เขารักอย่างรัญชน์ด้วย
ศัลยแพทย์หนุ่มพยายามดึงแรงมาผลักยชญ์ออกไป
จังหวะที่ยชญ์หันไปพยายามจะฆ่ากวินท์นั้นเอง รัญชน์ก็พยายามสุดชีวิตที่จะเอื้อมมือไปกดกริ่งเรียกพยาบาล กริ่งมันอยู่ใกล้แค่เอื้อมเท่านั้น รัญชน์พยายามจนคว้ามันไว้ได้แล้วกดทันที
---ปิ๊งป่อง...---
“มีอะไรให้ช่วยคะ”
เสียงของนางพยาบาลถามกลับมาทันที รัญชน์สูดลมหายใจลึกๆและตะโกนออกไปพร้อมกับที่กวินท์เองก็ตะโกนออกมาเช่นกัน
“ช่วยด้วย!!”
“เกิดอะไรขึ้นกันคะ?”
ประจวบเหมาะกับที่รตาและธันย์เข้ามาถึงห้องพอดี พวกเขาตื่นตกใจไม่น้อยกับภาพที่เห็น และการเข้ามาของพวกเขาทำให้ยชญ์ผงะ \สองมือที่บีบคอกวินท์อยู่ เป็นจังหวะให้กวินท์ยกขาขึ้นมาถีบยชญ์ออกไปสุดแรง
ศีรษะของยชญ์กระแทกเข้ากับมุมโต๊ะที่อยู่ใกล้ๆ เลือดซึมออกมาจากบาดแผลไหลย้อยลงมาตามหน้าผาก เขาลุกขึ้นและเอามือกุมศีรษะของตัวเองไว้ สายตาเกรี้ยวโกรธอย่างไร้สติที่ทุกคนมาขัดขวางความตายของตนกับลูกชายอย่างรัญชน์
“กะ..กวินท์...” ยชญ์หันขวับไปตามเสียงและเห็นภาพที่รัญชน์ซึ่งพยายามตะกายลงจากเตียงมาหาคนรัก กวินท์ลุกขึ้นแล้วโผเข้าไปกอดรัญชน์ไว้ก่อนส่งสายตาไม่ไว้วางใจมองมา
“รัญชน์..มาหาพ่อสิลูก...”
ยชญ์เอื้อมมือออกไป เขายังคงส่งยิ้มทั้งน้ำตา
แต่ฝ่ายรัญชน์นั้นส่ายหน้าปฏิเสธ สองมือของรัญชน์กอดกวินท์ไว้แน่นอย่างเป็นที่พึ่งพิง
รัญชน์หวาดกลัวยชญ์จับใจ
ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่พ่อ...
แต่เป็นฆาตกรที่จะเอาชีวิตเขาถึงสองครั้ง..
“คุณ...ยังมีหน้าเรียกว่าตัวเองว่าพ่ออีกหรอ คุณจะฆ่ารัญชน์ถึงสองครั้งแล้วนะ!”
กวินท์ตวาดออกไปด้วยโทสะ เขากอดรัญชน์แน่นและก้าวถอยหลังพร้อมรัญชน์ในอ้อมแขนเมื่อยชญ์ก้าวสามขุมเข้ามาหา
“แกจะเข้าใจอะไร! แกไม่เข้าใจความรู้สึกของฉันหรอก!!”
ยชญ์ตะคอกกลับ กวินท์ได้ยินแล้วก็แค่นเสียงหัวเราะออกมา สายตาเหยียดมองคนที่อายุมากกว่าอย่างสมเพช
“ใช่..ผมไม่เข้าใจหรอก ความรู้สึกของฆาตกรน่ะ! และผมก็ไม่อยากเข้าใจด้วย!” กวินท์ตวาดลั่น พอดีกับที่นางพยาบาลสองคนซึ่งได้ยินเสียงกริ่งวิ่งเข้ามาพอดี พยาบาลทั้งสองหยุดยืนอยู่ตรงประตูด้วยความงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“ฆาตกร..ฆาตกรอย่างนั้นหรอ..?”
ยชญ์ทวนคำซ้ำไปซ้ำมา สีหน้าเหม่อลอยก่อนจะมีแววตาหวาดกลัวขึ้นมา เขาก้มลงมองสองมือของตัวเองแล้วส่ายหน้าอย่างบ้าคลั่ง รตาจะเดินเข้าไปหาแต่ก็ถูกธันย์ที่รู้สึกผิดสังเกตรั้งเอาไว้
“เปล่านะ..ฉันไม่ได้ตั้งใจ...ฉันไม่ได้ตั้งใจ!!”
ยชญ์ร้องเสียงดังก่อนจะถอยหลังหนี
เขามองหน้าทุกคนแล้วผลุนผลันออกจากห้องไป
รตาผวาจะตามพ่อไปแต่ก็ต้องหันกลับมาเมื่อกวินท์ร้องอุทานเรียกน้องชายของเธอ
“รัญชน์!”
รัญชน์ที่ฝืนร่างกายมากเกินควรทรุดฮวบลงในอ้อมแขนของคนรัก ใบหน้าของน้องชายที่ซีดเซียวจนน่าวิตกนั้นดึงเอาความสนใจจากรตาเอาไว้
เธอโผเข้าไปหาพร้อมกับธันย์ที่เข้าไปช่วยกวินท์อุ้มรัญชน์กลับขึ้นมานอนบนเตียง ก่อนที่ทุกคนจะถอยออกมาเพื่อให้นางพยาบาลที่เข็นรถปฐมพยาบาลเข้ามานั้นได้ช่วยปฐมพยาบาลรัญชน์ให้ดีขึ้น
“ฉัน..จะออกไปตามหาพ่อ..”
รตาเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่ารัญชน์ปลอดภัยดีแล้ว..เธอเงยหน้ามองสบตาคนรักแล้วหันไปหากวินท์
“ฝากรัญชน์ด้วยนะคะคุณหมอ”
“ครับ”
กวินท์พยักหน้าก่อนจะเดินเข้าไปนั่งข้างๆเตียง รตาออกจากห้องไปพร้อมกับธันย์ ศัลยแพทย์หนุ่มถอนหายใจช้าๆ ข่มอารมณ์โกรธให้สงบลงแล้วเอื้อมมือไปลูบศีรษะของคนรักอย่างถนอม
รัญชน์พลิกหน้าหันมาหาเขา น้ำตามันยังคงคลออยู่ที่หน่วยตาคู่งาม กวินท์ใช้ปลายนิ้วเช็ดมันออกไปและโน้มหน้าไปจูบหน้าผากของคนรักไว้
“ไม่เป็นไรนะ...ผมจะไม่ยอมให้เขาทำร้ายคุณอีกเด็ดขาด..”
กวินท์ให้คำมั่นพร้อมจับมือของรัญชน์เอาไว้ รัญชน์ไม่ได้ตอบอะไรแต่ก็บีบมือที่จับไว้แน่น
กวินท์รู้ว่ารัญชน์ยังคงขวัญเสียจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ไม่น้อย เขาอิงหน้าลงซบกับหน้าของคนรักและจับมือเอาไว้อย่างนั้น
ใช้ไออุ่นของตัวเองเป็นเครื่องปลอบประโลมให้คนรักตื่นจากฝันที่เลวร้ายนี้
ยชญ์ที่คลุ้มคลั่งหนีทุกคนขึ้นไปยังห้องทำงานของตัวเองที่ชั้นบนและปิดล็อคขังตัวเองอยู่ในห้อง เขาเดินโซเซไปที่ขอบหน้าต่าง ปากก็พูดพร่ำคำขอโทษซ้ำไปซ้ำมาสลับกับปฏิเสธว่าตนเองไม่ใช่ฆาตกร
“พ่อขอโทษ...พ่อไม่ได้ตั้งใจ..”
“ฉัน..ไม่ได้เป็นฆาตกร...ไม่ได้เป็น...”
“รัญชน์...พ่อขอโทษ...”
มือสั่นเทาของยชญ์ควานหยิบเอารูปสองใบที่เขาพกติดตัวเอาไว้ขึ้นมาจ้องมองแล้วร้องไห้สะอื้น
หยาดน้ำตาไหลลงมาเปื้อนรูปในมือหยดแล้วหยดเล่า
“พ่อ...ขอโทษ...”
ยชญ์พูดซ้ำๆน้ำเสียงขาดช่วง มือข้างหนึ่งกำรูปเอาไว้แน่น ส่วนมืออีกข้างก็จิกลงกับกรอบบานหน้าต่าง
หากยชญ์นึกตรองดูสักนิด..ก็จะรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดมันก็เป็นเพราะตัวเขาเองทั้งสิ้น...
ครอบครัวที่แสนสุข..มันไม่มีค่าใด เขาเฝ้าหลอกตัวเองเช่นนั้น นับตั้งแต่ที่รศนาเดินจากเขาไปพร้อมรัญชน์...ลูกชายที่เขารักมากที่สุด
ยชญ์บ่มเพาะความเกลียดชังรศนากับรัญชน์ไว้ในใจเพื่อกลบเกลื่อนความอ่อนแอจากการสูญเสีย จนลืมคิดว่าทุกอย่างก็เป็นเพราะตนเอง
การแต่งงานของเขากับรศนาไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความรัก แต่เขาก็รักเธอจนไม่ยอมยกให้ใครและพยายามทำหน้าที่พ่อที่ดี
ยชญ์รู้อยู่แก่ใจว่ารตาไม่ใช่ลูกที่เกิดขึ้นจากความรัก
แต่สำหรับรัญชน์นั้น..เขาเคยคิดว่าการที่รศนายอมอยู่กินกับเขาจนกระทั่งให้กำเนิดรัญชน์ขึ้นมานั้น ก็เพราะเธอเห็นความรักของเขาและเปิดใจรักเขาบ้างแล้ว รัญชน์ถึงได้ลืมตามาดูโลกใบนี้
เด็กคนนี้จึงกลายเป็นลูกรักของเขา...
ทว่า..เมื่อรู้ความจริงว่ารัญชน์ไม่ใช่ลูกของเขา ไม่ใช่ผลผลิตจากความรักที่เขาคิดไว้ ความเจ็บปวดมากมายมันถาโถมเข้ามาหาจนเขาไม่อาจจะทำได้แม้กระทั่งมองหน้ารัญชน์..
มันคงจะดีเสียกว่า...หากเขาไม่รู้ความจริงนี้...
ในห้วงสติที่สิ้นหวังมันแสนจะมืดมนและไร้ทางออก ยชญ์ปีนขอบหน้าต่างขึ้นไปนั่งและทอดสายตามองดูท้องฟ้าที่เริ่มตั้งเค้าฝนทั้งที่เมื่อวานนี้อากาศสดใสอย่างเหม่อลอย
“พ่อ...ขอโทษ...”
สิ้นคำพูดนั้น...ร่างของเขาก็พลัดตกลงมาจากขอบหน้าต่างลงสู่พื้นเบื้องล่างกว่าสามสิบชั้นและสิ้นใจในทันที
ยชญ์เลือกที่จบชีวิตลง...โดยลืมที่จะแก้ไขข้อผิดพลาดของตนเอง
“พ่อคะ?..”
รตาที่เดินขึ้นมาบนห้องทำงานของยชญ์หลังจากได้ยินนางพยาบาลบอกว่าเห็นยชญ์วิ่งกลับขึ้นมาข้างบน หญิงสาวส่งเสียงเรียกออกไปก่อนหันมาสบตากับคนรักเมื่อเห็นภายในห้องทำงานนั้นว่างเปล่า
มีเพียงแต่บานหน้าต่างที่เปิดกว้างเอาไว้ สายฝนที่เพิ่งจะโปรยปรายลงมามันสาดเข้ามาในห้องจนพื้นเปียกเป็นวงกว้าง รตาคงจะหันหลังกลับออกไป หากไม่ได้ยินเสียงคนกรีดร้องมาจากเบื้องล่าง เธอถลาไปมองก่อนจะกรีดเสียงร้องออกมา
“พ่อคะ!!!”
เข่าของรตาทรุดลงกับพื้นอย่างอ่อนแรงเมื่อเห็นภาพร่างของยชญ์ที่อาบไปด้วยเลือดนอนอยู่กับพื้นถนนที่ด้านล่างของโรงพยาบาล
ธันย์ผวารับร่างของเธอไว้ก่อนที่หงายหลัง หญิงสาวกอดคนรักไว้แน่นแล้วสะอื้นโฮออกมา
ถึงแม้ว่าบิดาจะทำสิ่งที่ไม่น่าให้อภัย..แต่อย่างไรก็ตาม ยชญ์ก็คือพ่อของเธอ..
แม้จะไม่ชอบใจกับสิ่งที่ยชญ์ทำลงไปมากเพียงใด แต่ผู้เป็นพ่อก็คือพ่อ รตาสูดลมหายใจลึกๆขณะที่น้ำตาเอ่อคลออยู่ที่หน่วยตาเรียวสวย
เธอเงยหน้ามองดูทุกคนแล้วเริ่มพูดช้าๆ มันเป็นการพูดคุยกันครั้งแรกหลังจากที่ยชญ์เสียชีวิต
“ตอนแรกหนูคิดว่าพ่อคงจะฆ่าตัวตายเพราะไม่สามารถทนที่จะตกเป็นผู้ต้องหาหรือนักโทษในสิ่งที่พ่อทำผิดไป”
พ่อของเธอเกลียดการตกเป็นข่าว ตกเป็นเป้าหมายให้ผู้คนนินทาอยู่แล้วจึงไม่แปลกที่รตาจะคิดเช่นนั้น แต่เธอก็ได้รู้ว่าเธอคิดผิด
รตาดึงรูปสองใบมาวางต่อหน้าทุกคน กวินท์นิ่งไปเมื่อเห็นรูปที่เปื้อนเลือดทั้งสอง
“รูปสองใบนี้เปลี่ยนความคิดของหนู พ่อกำมันไว้แน่น...ตอนที่...”
รตาไม่สามารถพูดต่อให้จบได้ ริมฝีปากของเธอสั่นเทา คำพูดจึงหยุดลงแค่นั้น แต่ทุกคนก็รู้ดีว่าเธอจะพูดต่อว่าอย่างไร
รัญชน์ที่นั่งอยู่ข้างๆกวินท์เอื้อมมือหยิบรูปทั้งสองมาดูใกล้ๆแล้วก็ร้องไห้ออกมา กวินท์ขยับเข้ามากอดรัญชน์เอาไว้อย่างปลอบประโลม
“บางที...คุณลุงคงอยากให้ครอบครัวกลับมาเป็นแบบในภาพพวกนี้อีกครั้ง...แต่เพราะรู้ตัวว่าทำผิดไปแล้ว ก็เลย..” แม้แต่ธันย์เองก็ยังไม่อาจพูดต่อให้จบได้ ความรู้สึกหม่นหมองมันเข้ามาครอบคลุมในใจทุกคน
ทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ก็เป็นเพราะความเข้าใจผิดและทิฐิของตัวยชญ์เองแท้ๆ คนที่ไม่เคยพบกับความผิดพลาดในชีวิต
“แล้วหนูบอกข่าวกับคุณรศนาบ้างแล้วหรือยัง?” รตาส่ายหน้าช้าๆให้กับยองอวาที่เอ่ยถาม เธอถอนหายใจยาวอย่างหนักอก
“ยังเลยค่ะ..หนูไม่รู้จะเริ่มยังไงดี ไหนจะเรื่องพ่อที่แท้จริงของรัญชน์อีก หนูบอกตามตรงเลยค่ะ ว่าไม่กล้าตัดสินใจ”
“อย่า..เพิ่งบอกแม่เลย” รัญชน์พูดออกมาเป็นครั้งแรก เขาสูดจมูกน้อยๆและส่ายหน้าช้า...
“ปล่อยให้แม่มีความสุขกับครอบครัวของเขา..แบบนั้นน่ะดีแล้ว..”
ภาพของแม่ที่ยิ้มอย่างมีความสุขในครั้งสุดท้ายที่รัญชน์ได้เห็นเธอ มันทำให้รัญชน์ไม่อยากเอาเรื่องวุ่นวายที่ตอนนี้มันจบลงแล้วไปกวนใจให้เธอคิดมาก สู้ปล่อยให้มีความสุขโดยที่ไม่รู้เรื่องราวใดๆเสียดีกว่า
“แล้วเรื่องพ่อที่แท้จริงของคุณล่ะ?..”
กวินท์ถามออกไปอย่างเป็นห่วงความรู้สึกของคนรัก
รัญชน์นิ่งไป แววตาแสนเศร้ามันแฝงด้วยความรู้สึกผิดอย่างที่กวินท์จับสังเกตได้ก่อนที่รัญชน์จะฝืนยิ้มให้ทุกคน
“ผม...ทำไม่ได้กับเขาไว้ เขาอาจจะไม่อยากได้ผมเป็นลูก แต่...ยังไงเขาก็คือพ่อของผม...”
รัญชน์พูดแล้วหันมาฝืนยิ้มให้กับคนรักทั้งที่ดวงตายังคลอด้วยน้ำตา
“ไว้เรารักษาตัวให้หาย...แล้วผมจะพาคุณไปหาพวกท่านนะ”
กสิณกับกรุณีฟังแล้วก็ต้องยิ้มออกมาจากใจจริงกับความเข้มแข็งที่รัญชน์มี และรู้สึกเอ็นดูคนรักของลูกชายขึ้นมาอีกไม่น้อย
เช่นเดียวกันกับรตาที่มองน้องชายเธออย่างภูมิใจที่รัญชน์ลุกขึ้นยืนได้อีกครั้งหลังจากพ้นอุปสรรคมา...
จากนี้ไป...น้องชายของเธอจะไม่ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวอีกต่อไปแล้ว นอกจากมีกวินท์อยู่เคียงข้าง มีเธอเป็นพี่สาว รัญชน์กำลังจะได้กลับไปเริ่มต้นรู้จักคำว่าครอบครัวอีกครั้งกับพ่อและ
แม่ที่รัญชน์เคยปฏิเสธมาตลอด..
หลังฝนตก..มักจะมีสายรุ้งรออยู่เสมอ...
-TBC-
อีกไม่กี่ตอนก็ใกล้จะจบแล้ว
ขอบคุณคนอ่านที่ติดตามทุกท่าน ขอบคุณทุกคอมเม้นส์ที่ทำให้มีแรงใจลงต่อนะคะ รักน้าจุ๊บๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
