ตอนที่ 28
ผมแหงนมองกลุ่มควันสีขาว ที่กำลังลอยไปบนท้องฟ้า .......
“พี่นพ.........” ผมเสียงเบา
สายตากดลงมามองข้างหน้า
เห็นคุณแม่พี่นพกำลังยืนแจกบางสิ่งให้กับ ผู้มาร่วมงาน
มีพี่นกยืนช่วยอยู่ข้างๆ
ผมก้มหน้า แล้วยกมือตัวเองขึ้นมา เพื่อดูสิ่งที่เพิ่งได้มาจากคุณแม่พี่นพเหมือนกัน
มันคือสมุดสวดมนต์ เล่มเล็กๆ พกพาสะดวก
ผมพลิกดู ............ แล้วค่อยๆ เอาเข้าไปเสียบเก็บไว้ที่กระเป๋าเสื้อตรงหน้าอกด้านซ้าย
>..........ที่หัวใจของผม.........<
ผมไม่ทราบรายละเอียดเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมากนัก
รู้เพียงว่า มันเป็น อุบัติเหตุ.... แล้วก็ไม่อยากถามด้วย....เพียงเท่านี้ผมก็ยากที่จะรับไหวแล้ว.......
ผู้คนมากมายที่มาร่วมงาน กำลังทยอยกลับกัน
“กลับกันเถอะ” เสียงยู่คับ บอกผมเบาๆ
“ป่ะ......” ผมตอบ
ผมก้าวเท้าเดินไปเรื่อยๆ ...........หน้ายังคงแหงนมองไปที่ ควันสีขาวๆ บนท้องฟ้า........และกำลังสะกดความรู้สึกตนเอง ให้อัดแน่นอยู่ข้างในลึกๆ
“พวกมึงกลับไปก่อนเลยนะ เด๋วกูไปทำธุระก่อน” ผมบอกกับ พุฒ นา ป้อง และยู่
ทุกคนพยักหน้ารับ
ผมเรียกแท็กซี่แล้วขึ้นไปนั่ง
“พี่ครับไปโรงเรียน .....”
V
V
V
ผมนั่งเหม่ออยู่บนสแตนเชียร์ ในโรงเรียนเก่าของผม......บริเวณโดยรอบเริ่มมืด และเงียบ
ไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไหร่....ที่ผมต้องมานั่งเหม่อแบบนี้
ในสมองก็ย้อนคิดไปถึงสมัยที่ผมกับพี่นพเคยเจอกัน
จนถึงวันสุดท้ายที่ผมลาพี่นพ
.....ก็ที่นี่เช่นกัน.........
“คิดถึงพี่จังครับ.............” ผมพูด .....เหมือนมีแอ่งน้ำเล็กๆ ในดวงตาผม
ผมเอามือล้วงเข้าไปหยิบปากกาเมจิก ออกจากกระเป๋ากางเกง แล้วยกขึ้นดู
มันเป็นปากกาที่ผมเคยเขียนหลังให้พี่นพ.....วันนั้น......
ผมยกมืออีกข้างเช็ดหน้า ปาดน้ำตาที่ไหลออก
“เจ้าตัวไม่อยู่แล้ว...........” ผมบอกกับตัวเอง
“เขียนตรงนี้.....พี่เค้าจะรู้ไม๊นะ......” พูดเสร็จผมก็ยกมือที่จับปากกาเมจิก ขึ้นไปบนฟ้า
แล้วค่อยๆ เขียน........ทีละตัวอักษร.....
“ โ- ช- ค- ดี ” ผมสะกดทีละตัว ตามที่เขียนอย่างช้าๆ
แล้วนั่งมองแบบนั้น อยู่สักพัก จนผมหลับตาลง
แรงกดของเปลือกตาทำให้น้ำในตาไหลออกมาเป็นทางยาว.....
.......ผมอยากเจอพี่......
ดึ้ก! ผมลืมตาขึ้นมองไปตามเสียง
“พี่นพ!!!” ผมร้องดีใจ พี่นพจริงๆ ด้วย พี่นพมานั่งอยู่ข้างๆ ผมแล้วตอนนี้
“ขอโทษ.....ที่ทำให้ร้องไห้อีกแล้ว” พี่เค้ายิ้มให้ผม ..........แล้วลูบหัวผมเบาๆ
ผมโถมตัว เข้าไปกอดพี่เค้า
“ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไร... แค่พี่อยู่ ผมจะร้องกี่ครั้ง....ก็ไม่เป็นไร”
“ฮืออออออออออ...........” ผมปล่อยโฮ.....ดังจนสุดเสียง.............. พี่นพลูบหัวผม
V
V
เวลาผ่านไป
“ขอบคุณนะ” ผมเงยหน้าขึ้น ฟังพี่นพพูด
“ไม่เป็นไรครับ” ผมตอบพี่นพ พี่เค้าคงหมายถึงที่ผมเขียนเมื่อสักครู่
“สบายดีใช่ไม๊” พี่นพถามผม
“ครับร่างกายสบายดี แต่จิตใจ.....” ผมตอบพี่นพ
“เข็มแข็งอยู่แล้วเรา” พี่นพลูบหน้าผมเบาๆ .....ผมยังจ้องหน้าพี่เค้าไม่วางตา
“พี่จะอยู่กับผมใช่ไม๊” ผมถามพี่เค้า....พี่นพยิ้มบางๆให้ผม
“ครับ...... พี่จะอยู่ตรงนี้....กับเรา” พี่นพยื่นนิ้วชี้มากดลงที่กระเป๋าเสื้อผม......ผมก้มหน้าลงไปมอง
“ดึกแล้ว ป่ะ...... เด๋วพี่ไปส่งบ้าน” อยู่ดีๆ พี่นพก็ลุกขึ้นยืนแล้ว ยื่นมือมาข้างหน้าผม
“ฮึ.......” ผมส่ายหน้า ไม่อยากกลับครับ อยากอยู่กับพี่นพ
“ไปเถอะ ....มีคนมารอแล้วครับ” พี่นพยิ้มให้ผมจนเห็นฟัน แล้วพยักหน้าเบาๆ เหมือนเร่งผมอีกครั้ง
ผมยื่นมือไปจับมือพี่เค้าแล้วยกตัวขึ้นจากที่นั่ง
“ตื่นแล้วเหรอ” ผมลืมตามองไปตามเสียง ตอนนี้ผมนอนอยู่บนสแตนเชียร์ หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“มึง” ผมพูด ตกใจนิดหน่อย เห็นป้องนั่งอยู่ข้างๆ แทนที่จะเป็นพี่นพ
ผมมองไปรอบๆอีกครั้ง ก็ไม่พบกับอะไร
“มึงมาตั้งแต่เมื่อไหร่” ผมนั่งท่าปกติ แล้วถามมัน
“กูตามมึงมา เห็นนั่งอยู่ที่สแตนเชียร์ คิดว่าคงอยากอยู่คนเดียวเลยไม่อยากกวน” มันตอบผมเสียงเบา แต่พอได้ยิน
“อืม” ผมพยักหน้า
“แต่พอเห็นมึง เงียบไปนาน เป็นห่วง....เลยขึ้นมาดู เห็นมึงหลับอยู่...... มึงคงเพลีย” มันพูดต่อ
“ขอบใจนะ” ผมยิ้มตอบมัน ......... รู้สึกตาชื้นๆ
“พีท” มันเรียกผม
“ฮึ?............” เสียงผมครับ
“มึงกับพี่นพ” เหมือนมันจะถามผม
“มีอะไรเหรอ” ผมถามมันกลับ
“โทษนะ .... พอดีกูได้ยินมึงละเมอ ชื่อพี่นพ ก็เลย..............” มันถามผมต่อ .....ผมไม่อยากโกหกครับ
“เป็นอย่างที่มึงคิด” ผมตอบกลับไป แล้วก้มหน้ามองที่เท้าตัวเอง
“ตั้งแต่เมื่อไหร่” มันถามต่อ
“ม. 4 .........ขอโทษที่ปิด” ผมก้มหน้าตอบมันไปแบบนั้น
“อืมๆ ไม่เป็นไร....กูก็เคยสงสัยเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน” เสียงมันครับ.....
ผมนึกย้อนไป ตอนที่มันเจอผมคุยกับพี่นพบ่อยๆ....มันอาจจะสงสัยตั้งแต่ตอนนั้น แต่ไม่พูด.....
“ป้อง” ผมเงยหน้าขึ้นมาเรียกมัน
“ว่า” มันถามผม
“หันหลังให้หน่อยสิ” ผมบอกมันครับ........ คิดถึงใครบางคน
“อืมๆ ได้” มันยิ้มแล้วหันหลังให้
ผมมองดูหลังมัน
“พี่นพ” ผมคิดแต่ไม่ได้พูดออกมา
แล้วเอื้อมมือทั้งสองข้างเข้าไปกอดป้องหลวมๆ
ป้องมันเอามือมาจับแขนผมทั้งสองข้างให้กระชับกับตัวมันและแน่นขึ้น จนหน้าผมติดกับแผ่นหลัง
“ยังมีกูอยู่อีกคนนะ” มันบอกผม
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
