My Dangerous Fire
รัก ร้อน เรา
ตอน 11 ค่าย รด.
geng’s
10.30 น. ถึงค่าย รด.
(((‘ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!’)))
“เร็วๆๆๆๆๆ ลงจากรถ! กระป๋าไม่ต้อง! ลงจากรถก่อน!” ผู้คุมวัยกลางคนท่าทางเหี้ยมจัด
นกหวีดยาวไซเรนฉุกเฉินสั่งเรียกเข้าแถวทันทีที่ถึงที่หมาย
ปฎิบัติซิครับท่าน เรา 22 ชีวิตกรูกันลงมาเซ่อๆ ซ่าๆ เบิกตาตื่นผวาลืมตาย
“พวกคุณเห็นนั่นไหม เพื่อนใหม่เรารอตั้งแต่ 8 โมงเช้า ตากแดดร้อนอยู่นั่น ทั้งที่เขาอยู่ตั้งนครราชสีมา แล้วพวกคุณไปอยู่ไหนมา!” คุณทหารมาดเข้มชี้เป้าตรงเผง
กองร้อยเต็มพรึ่บอีกด้านของสนาม ทำหน้าหน้าเมื่อยแต่ไม่เมื่อยหัวโด่อยู่เต็ม
เพื่อนโรงเรียนเราจากรถคันแรกเข้าหมู่ตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้ว
ออกเดินทางห่างกันแค่ 30 นาทีกลับใช้เวลาบนถนนต่างกันลิบลับ
“มีใครยังไม่รู้ว่าตัวเองอยู่หมู่ไหนบ้าง ยกมือ!”
หลังจากโดนอบรมปนบอกกฎคร่าวๆ เสร็จ จะให้วิ่งเข้าแถวรวมกองที่ตัวเองสังกัด
คุณท่านทหารผู้คุมกฎก็ถามย้ำ เต๋าร่ายตั้งแต่ขึ้นรถแล้วแต่ยังมีบุคคลผู้กล้า
“มีคนยกมือ ชื่อ?”
“ขจรมิตรครับ!” ไอ้ข่าง เอาแล้วมึง
“นักศึกษาวิชาทหารขจรมิตร อาจารย์ของพวกคุณไม่ได้แจ้งก่อนมาหรือยังไง”
“แจ้งครับ! แต่ลืมครับ! ตื่นเต้นครับ!” เวรตะไลข่างวอนสหบาทา
“หูอยู่ไหน อยู่บนหัวรึเปล่า ตื่นเต้นจนลืมพกหูมาด้วยหรือนี่”
“...” ไม่มีเสียงจากเรา อยากขำแต่มิสามารถ
ท่านโฆษกว่าถ่วงเวลาไปอย่างนั้นเอง
ผมเหล่เห็นคุณทหารอีกท่านยืนข้างแถวยกกระดาษเปิดไล่รายชื่อ
“ขจรมิตร มิตรเที่ยง สังกัดหมู่ 8 กองร้อยที่สอง ดูธงสีเขียวเป็นหลัก ส่วนธงสีแดงสนามฝั่งโน้นคือกองร้อยที่หนึ่ง ให้เริ่มที่ธงแล้วค่อยไล่หมู่จากซ้ายไปขวา 1,2,3 เข้าใจ---พร้อม! วิ่งไปเข้าแถวเพื่อรวมหมู่ ปฏิบัติ!”
“เอี้ยยยยยยยยย!” กระทบเท้าทำความเคารพแล้วพุ่งครับ ผึ้งแตกรัง
“เก้ง ทางนี้!” เฟรม
“ไป” ผมวิ่งกวดตามตัวใหญ่ เข้าหมู่ได้ต่อแถว 2 คนสุดท้าย
---------------
จากนั้นเป็นการฝึกจัดรูปขบวนพอซอฟท์ๆ ไล่อาการเมื่อยขบ
สั่งเดินแถว ตบเท้าสวนสนาม วิ่งเหยาะๆ พร้อมเพรียงเหมือนที่โรงเรียน
แต่เหงื่อท่วมพอตัวทั้งที่ไม่มีแดด โชคดีไป
‘ลูกท่านหลานเธออย่างพวกมึงๆ เป็นอะไรไป ครูฝึกอาจอาสัญ พ่อกูบอกเอง
อยู่ในระเบียบวินัยเข้าไว้ เขาบอกอะไรก็ตามนั้น อย่าเปรี้ยว ทำอะไรให้เป๊ะๆ เร็วๆ ไวๆ ไม่ต้องกลัว’ ข่าง ขจรมิตรลูกทหารไขข้อปริศนาเหมือนจะให้กำลังใจก่อนมา
พ่อเป็นทหารรับใช้ชาติ หน้าที่ครูฝึกประจำที่เขาชนไก่ ลูกชายจอมกวนระเห็จมาอยู่ที่นี่แทน
ชัวร์ว่าทหารที่นี่ต้องรู้จักมัน เมื่อครู่ครูฝึกเรียกนามสกุลเป๊ะขนาดนั้นทั้งที่ไม่ได้บอกซักแอะ
วงการทหารไม่ได้กว้างและไม่ได้แคบ
----------------
------------------
“นั่งพักกันตามสบาย” ครูฝึกผมหงอกสูงวัยใจดีประจำหมู่ 1,2 ของพวกผมปล่อยฟรีใต้ร่มไม้
ในอีก 15 นาทีจะเที่ยงวัน เดินสนามจริงๆ ไม่ถึง 30 นาที
อาจเพราะแรกมาถึงจึงตื่นเต้น ตื่นสถานที่ อะเลิร์ทไปหมด
กำหนดการต่อมาคือทานข้าวเที่ยงก่อนแบกกระเป๋าเป้เข้าที่พัก
ฝึกตั้งเต้นท์และเข้าฐานการพรางตัว ตอนเย็นดูวีดีทัศน์สร้างภูมิคุ้มกันในการใช้ชีวิตที่นี่ให้อยู่รอดปลอดภัย
“หมู่นั้นมีแทงปลาไหลกันแล้วว่ะ” เพื่อนใหม่จากโรงเรียนชายล้วน สูงกว่าผมเล็กน้อย
ยืนคั่นกลางระหว่างผมกับยักษ์เฟรมท้ายแถว
“อ๋อ เออ” ผมมองตามสายตา ราว 200 เมตรถนนดินฝั่งตรงข้าม
คุ้นๆ ว่าหนึ่งในสองที่โดนลงโทษคือเพื่อนข่างตัวกวน
อดขำไม่ได้ชื่อพ่อไม่คุ้มกะลาหัว ลูกชายไม่มีอภิสิทธิ์พิเศษเหนือคนอื่น
ข่างอยู่หมู่ 8 ฝึกรวมกับอีกหมู่คู่กัน เห็น รด. กำลังยืนรุมอะไรบางอย่าง
ทันใด คนท้ายสุดหมู่ 1 ข้างเฟรมลุกพรึ่บทันที...ไอ้เก็ท
“ขออนุญาตออกจากแถวครับ!” เก็ทยืนขึ้นเสียงดังจากท้ายแถว
“เพื่อ?”
“ไปช่วยเพื่อนไม่สบายครับ! ยาอยู่กับผมครับ! ลืมเอาให้เพื่อนครับ!”
“อนุญาต!” ครูฝึกไม่ถามมากเพราะคงงงกับคำว่ายา เก้งก็งงครับ ยาไหนวะ
สิ้นคำ เก็ทกวดวิ่งตัดสนามหญ้าตรงไปถนนดินที่เห็นข่างเมื่อครู่
ผมมองตาม ตงิดว่าข่างหมู่ 8 น่าจะจับคู่กับหมู่ 7
ฉิบหาย! นึกขึ้นได้ ไอ้ลมเจ้าปัญหา
หันไปหาเฟรม ตัวสูงยืดคอชะเง้อมองอยู่ก่อนแล้วเหมือนกัน
เฟรมหันมาขมวดคิ้วจ้องผมก่อนสั่งเครียด
“อยู่นี่นะเก้ง”
“อะไร!?” ผมละล้าละลัง เสียงจากหมู่ 7 ฮือฮาร้องดังแว่วว่ามีคนตกท้องร่อง ซวยแล้ว
“ขอนุญาตครับ!/ ---ขออนุญาตช่วยเพื่อนครับ!” สองเสียงไล่เลี่ย
เฟรมท้ายแถวหมู่ 2 กับหมอกหน้าสุดหมู่ 1 ตำแหน่งหัวหน้าหมู่
“อนุ---” ไปทันรอจบ ตัวสูงสองคนมุ่งทางเดียวตามรอยไอ้เก็ทเด๊ะ
--------------
----------------
พักเที่ยง รีบกระเดือกข้าวลงท้อง ผมตามเฟรมไปห้องพยาบาล
ภาพที่เห็นคือเก็ทนั่งเอนขาเหยียดยาวบนเตียงพยาบาลชูสองนิ้ว
ลมนั่งเก้าอี้หัวโล้นข้างเตียงโผกอดคอเพื่อนสนิทตัวเองแน่นอยู่
“...กูขอโทษเก็ท มึงอย่าตายนะ” ลมอู้อี้กับคอเก็ท
“กูยังไม่ตาย แค่นี้ห่างหัวใจเยอะ” เก็ทตบหลังลมด้วยแขนข้างเดียว
“...กูลืม...กูขอโทษ” ไอ้ลมย้ำอยู่คำเดียว
“เรื่องมันเป็นไงวะ?” ผมงงกับสถานะการณ์
“ลมมันลืมใบรับรองแพทย์ โดนแดดเผาผื่นขึ้น ตามคำสั่งจ่าโหดไม่ทัน พวกกูโดนแทงปลาไหลยกหมู่
มีคนรำคาญมันแล้วไอ้เก็ทโผล่มาจากไหนไม่รู้ หันมาอีกทีนอนกองอยู่ท้องร่อง ตีนเดี้ยงอย่างที่เห็น” ข่างยืนข้างเตียงรายงานครบ
“ข้อเท้าพลิก หักรึเปล่าไม่รู้ เดี๋ยวพี่ทหารจะพามันไปโรงบาลมหาลัยข้างๆ “ เคี้ยงเพิ่มเติม ส่วนบอลกอดอกนิ่งอยู่ใกล้ๆ
ข่างกับเคี้ยงอยู่หมู่ 8 ส่วนโอ๊ตกับต๋องอยู่หมู่ 9
ส่วนหมอก บอล เก็ทอยู่หมู่ 1 หมู่เดียวกันแต่ผมไม่เห็นหมอกอยู่ที่นี่ทั้งที่เป็นคนแบกลมมา
ก็นะ ลอบถอนใจเบาๆ เดาไม่ผิดว่าไอ้ลมต้องมีเรื่อง
“กูรักมึง อย่าตายนะเก็ท” ลมยังกอดคอเพื่อนแน่น บอกรักง่ายดาย
“เออ ไม่เป็นไรแล้ว กูไม่ให้ใครทำอะไรมึงได้หรอกนะลมนะ” เก็ทลูบหลังลมไปมา คนเจ็บปลอบคนไม่เจ็บแฮะ
“ฮึก! กูรักมึงจริงๆ นะ” ผมเห็นแผ่นหลังลมเหมือนคนกลั้นสะอื้น
“รู้แล้ว กูก็รักมึงเหมือนกัน รักบีด้วยโอเคมั้ย”
“มึงรักบีมากกว่ากู!” อ้าว
“เจี๊ยกกกกก! แค่กๆ เชรี่ยลม คะ...คอกู๊!” เก็ทดิ้นพล่าน ลมเทพพลิกภาคมาร
คนเจ็บโดนท่อนแขนสหายรักอัดล็อคเต็มกระเดือก
ข้อเท้าซ้ายพันผ้าแด่วๆ กลางอากาศจนผมนิ่วหน้าเจ็บแทน
“เฮ้ย! ลม” ผมร้อง คนอื่นในห้องด้วย ข่างใกล้สุดจะเข้าแยกแต่ละล้าละลังไม่กล้าแตะ
“แค่กๆๆ ไอ้เลวลม! กูจะตายเพราะมึงนี่ล่ะ” เก็ทด่าให้
“มึงบังอาจรักบีมากกว่ากู!” ลมไม่ยอม สภาพครึ่งท่อนเสื้อยืดขาวน้ำตาคลอ
แขนผื่นขึ้นเป็นปื้นแดง หน้าขาวน้ำตาอาบเลอะ
พอๆ กับไอ้เก็ทสาบเสื้อเปิดกว้าง ผ้าห่มม้วนอยู่บนโต๊ะเหมือนเพิ่งถูกตรวจร่างกายหมาดๆ
(คล้ายผมโดนส่องคิสมาร์กวันแรกโน้น; เก้ง)
“มึงนี่มันจริงๆ เลยนะลม จะยอมใครก่อนเป็นมั้ยหะ รู้ทั้งรู้มันไม่เหมือนกัน
ข่าง! พามันไปเสนารักษ์ ลุงหมอแฟกซ์ใบแพทย์มาแล้ว ฝากด้วย” เก็ทสั่งการเสียเอง
ลมผละห่างยกเสื้อ รด.เช็ดหน้าลวกๆ หันมาชี้หน้าก่อนออกไป
“มึงจำไว้เลยเก็ท” ลมปาดคอตัวเองย้ำแค้นไม่หาย
“ให้ไว ลุกได้กูจะเตะตูดมึง” เก็ทยักคิ้วกวนบ๊ายบาย
“...(=”=)...” เก้งและน่าจะทุกคนมึนตึบตามไม่ทัน
“ตูละกลุ้ม กอดคอรักกันจ๋อยๆ เสือกจะฆ่ากันตาย อะไรของมัน” ข่างส่ายหน้า
นำออกไปพร้อมเสียงหัวเราะพอขำๆ ทิ้งท้ายเหลือผม เฟรม เก็ท สามคน
-----------------
“ว่า?” เฟรมกอดอกเหี้ยมกับคนเปื่อย
“ก็อย่างไอ้ข่างว่า กูเห็นพวกนั้นเหมือนจะมีเรื่องกัน เลยวิ่งซะ” เก็ทชิลไม่เดือดร้อน
“ตาไวชิบ!” ผมสบถ อีกใจชื่นชมว่าเก็ทไม่เคยทิ้งเพื่อนคนนี้ได้เลยซักครั้งเดียว
“ลมมันนอนไม่หลับ เครียดเรื่องกินนอนตามปกติของมันนั่นแหละ แล้วเมื่อคืน ไอจังทะเลาะกับพี่ชายมากดกริ่งเรียกขอนอนด้วยอีก โดมิโน่เลยทีนี้” เก็ทเล่าเรื่องการผจญภัยของลม
“ไอจังน้องสาวพี่เท็ตสึนะเหรอ?” ผมพอรู้รุ่นพี่เพิ่งจบ ม.6 ไป
“ใช่ ไอจังเดียวกับพี่เท็ตสึ พวกพี่เชนกับพี่เหลิมนั่นแหละ ไปหามันตอนสี่ทุ่ม พี่เท็ตสึมาตามน้องอีก กว่าจะคุยกันเสร็จก็ปาไปเที่ยงคืน”
“มิน่า...” ผมนึกออก
บนรถเมื่อครู่เห็นลมหลับเป็นตายกลางกองเป้ของพวกเรา
ยังคิดว่านอนลงได้อย่างไร รถบรรทุกพื้นแข็งกระเทือนรู้สึกทุกหลุมขนาดนั้น
‘ไอจัง’ ที่ว่าเป็นน้องสาวพี่เท็ตสึลูกครึ่งญี่ปุ่น เด็กหญิงตอนนี้อยู่ ป.6 หรือ ม.1 ผมจำไม่ได้
แต่พี่เท็ตสึเพิ่ง จบ ม.6 ปีที่แล้ว (รุ่นเดียวกับพี่กวางและพี่แป้งหมี่)
ปีนี้เฟรชชี่ชั้นปีที่ 1 ม.C มหาวิทยาลัยของรัฐชื่อดัง สนิทกับลมเพราะบ้านอยู่ใกล้กัน
“ตอนแรกมันกับนัยจะอยู่หมวดเสนารักษ์หรือไม่ก็ช่วยงานครัว ไม่ต้องฝึกครบฐานเต็มวันอย่างพวกเรา เสือกลืมใบแพทย์ซะได้” เก็ทเล่าคร่าวๆ
“เป็นกูๆ ก็ลืมว่ะ” ผมเข้าใจ
“เจอฤทธิ์ทศกัฑฐ์หมาดๆ เลยมึง” เฟรมคลี่คลายหัวเราะขำ
“งี้ล่ะมัน นอนไม่พอแล้วพาล เมื่อกี้ไอ้ข่างโดนเจาะยางเกือบล้มด้วย หยั่งฮา 555” เก็ทนินทาเพื่อนตัวเองสนุก
“ฟู่! แล้วไป” เฟรมถอยหลังพิงผนังใกล้ๆ ดึงเข็มขัดด้านหลังผมเข้าหาร่างมันเหมือนเดิม
แช่วับ! เราถกประเด็นคอขาดบาดตาย
ชั่วเฟรมเอาหน้าขาเข้าอัดร่องตูดกู (>///<) ไอ้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-------------
“แล้วเอาไง เขาจะให้กลับเลยรึเปล่า?” ผมถามเก็ทภาคต่อ เดี้ยง อย่างนี้อาจยกเลิกถูกส่งกลับ
“กูจะอยู่ต่อ งานโรงเรียนตรึมขยับไม่ได้ ลงผลัดอื่นก็ยิ่งไม่ได้ใหญ่
ผอ.เรา จารย์ป๋าธงกับผู้ใหญ่ที่นี่คุยกันแล้วว่าจะให้ช่วยงานเอกสาร ทำคอม สร้างเว็บเพจเฟซบุ้คให้อะไรงี้
ที่นี่ยังไม่มีเฟซว่ะงงมาก เดี๋ยวกูปริ้นท์ใบประกาศแจกพวกมึงเอง หึหึ” เก็ทหยอกล้ออารมณ์ดี
ส่วนหนึ่งเพราะคุ้นเคยใกล้ชิดกับผู้หลักผู้ใหญ่จึงมีแต้มต่อสูง
ที่กว่านั้นคือกล้าบอกกล่าว กล้าใช้สิทธิ์
ไม่แปลกใจสำหรับตำแหน่งประธานหรือหัวหน้าห้องตลอดระยะเวลาที่เรียนมาด้วยกัน
รู้ว่าเก็ทพูดสนุกไม่ให้เครียดไปอย่างนั้นเอง
เอกสารที่ว่าหน่วยใหญ่จัดการ ไม่ถึงมือ นศท.ปี 2 อย่างเราหรอก
“บาสแข่งศุกร์หน้า?” เฟรมลูบบั้นเอวผม จริงด้วย เกือบลืมไปเลย
“ก็มึงไงเฟรม” เก็ทชูนิ้วโป้งกดไลค์ยิ้มแฉ่งไม่เดือดร้อน
ไม่สนมือใบพายลวนลามเพื่อนมึงซักนิด เก้งอนาจ (=^=)
“อืม...” ตัวโตครางอร่อยในลำคอไม่รู้ร้อนรู้หนาว
ผิดกับผมคอตกพับง่อก ท่าทางเรื่องจะยาวและยุ่งมากกว่าที่คิด
โอย!หยุดลูบ กูเสียวไอ้สัด ชุด รด. ศักดิ์สิทธิ์นะมึง เห็นใจหน่อย
-----------
-------------
ออกมานอกห้อง เห็นหลังหมอกผ่านไวๆ แวบไปเสนารักษ์
มาซุ่มยิงอะไรแถวนี้ มีน้ำใจก็น่าจะเข้าข้างใน
แต่ไม่มีเวลาใส่ใจเพราะคนข้างตัวนัวเนียไม่พอ กำลังเริ่มจะงอแงเพิ่ม
“เสียชีวิตไปหนึ่ง” ผมสรุป
“ตายในหน้าที่” เฟรม
“อือฮึ”
“วันนี้วันอะไร?” มีถาม
“วันพฤหัส” งงแต่ตอบให้ จะมาเรื่องไหนอีก
“ยังไม่ได้ยินเลยซักคำ” เฟรมหน้าตึง
“หะ! วันนี้ไหน ได้ยินอะไร?” เก้งตาแตก
ตกลงเปลี่ยนเรื่องใช่ไหม แล้วข้อไหนหนอ
เก็ทหมดสิทธิ์ลงแข่งบาสหรือเรื่องอื่น กรกฎามืดแปดด้าน
“...มันบอกว่ารักไอ้เก็ท” โน้มคอตีเข่ากูอีกล่ะ นี่ที่สาธารณะราชการทหารด้วยนะเฟ้ย!
“อ๋อ นั่นเพื่อนกันจะมีอะไร” ผมว่าตามที่รู้สึก
ไม่มีอะไรในกอไผ่ ทำไมจะบอกรักเพื่อนไม่ได้ อยู่สามคนกับไอ้บีหนักข้อกว่านี้มาก
'ลมจ๊ะลมจ๋ารักเค้าไหม รักบีหรือเปล่า' พอลมไม่พูดก็อ้อนนวดนิ้วให้จนต้องบอก 'รักครับ รักบีมาก'
ไพล่ข้ามไปถึงเก็ท 'แล้วบีรักเก็ทไหมเอ่ย' สองคนนั้นจะตอบ 'รักค่อดๆ' 'สุดๆ ว่ะเก็ท'
แล้วก็หัวเราะฮะฮ่าฮ่าเสียงดัง เล่นกันจนชิน
“ก็ยังไม่ได้ยินอยู่ดี” เฟรมดึงสติ
“ได้ยินว่า?” ยังเซ่อไม่หาย พูดภาษาไทยให้รู้ซักนิดได้ไหม
“คนที่กูรักน่ะ บอกรักกูรึยังไม่รู้ อยากได้ยินอะ หรือจะรอให้ป่วยอีกรอบก่อน ขาหักนอนข้างไอ้เก็ทก็ดีนะ” มีลูบคางครุ่นคิด
“ไอ้---!” ผมสุกแบบเวลล์ดัน แต่ยังไม่หมดมุกเพราะ...
“...อยากกินกล้วย” โน้มกระซิบพร้อมเป่าหู
“เชรี่ยเฟรม!”
“หึหึ” ลอยชายจากไป ปล่อยกรกฎากำหมัดตัวสั่นเทิ้ม
กูอยากโดดหอซัก 100 รอบแทนที่จะต้องมารบรากับยักษ์เอาแต่ใจแบบนี้
หน้าไหม้ถึงหู เรื่องรีดพิษไข้เมื่อคืน อย่าถามครับว่าผมกับมันแอบทำอะไรกัน
ไม่มีอะไรในกอไผ่เพราะ B1 แอนด์ B2 บานาน่าชัดๆ
อายว๊อย! (>/////<)
--------------
สรุปเก็ทช่วยงานเอกสารทำคอมพิวเตอร์ตลอดวันที่เหลือ
ส่วนลมกับนัยเข้าฐานเกินครึ่ง (10 ฐาน แต่เข้า 5 หรือ 6 ไม่แน่ใจ)
เป็นตัวแถมต่อท้ายหมู่อื่น เข้าฝึกตั้งแต่ไก่โห่แบบอภิสิทธิ์เล็กๆ โดยอำนวยการสร้างของจ่าโหด
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ หมู่พวกผมโดดหอสูงจะเห็นลมสาธิตก่อนช่วยสาวเชือกดึงรอกขึ้นให้
ไม่ก็ฐานคลานข้ามสิ่งกีดขวางหรือยิงปืนก็เห็นเก็บอุปกรณ์กับพวกครูฝึกสบายในเต้นท์ร่มๆ เย็นสบาย
ถ้าแดดบ่ายเปรี้ยงก็ไม่ได้ฝึกสวนสนาม อยู่งานครัวหั่นผักสับหมู ช่วยร้านค้าสวัสดิการขายของตามเรื่อง
ข่างนินทาหลังจากกลับมาแล้ว...
“จ่าโหดนั่นลูกน้องคนรู้จักพ่อกูเอง ไปกินเหล้าที่บ้านบ่อย ทีกะหลานเข่นฆ่าให้อาสัญ กับไอ้ลมมีสั่งพี่ทหารประจำฐานให้ช่วยดู ป๊าด! สองมาตรฐานชัดๆ” เล่นเอาฮายกวง
เคี้ยงล้อข่างตั้งฉายาให้เสร็จสรรพ ‘ไอ้ลูกหลงพ่อ’ ‘ไอ้มาตรฐานที่สอง’ ‘ข่างไข่เน่า’
เรื่องเล่าสนุกจากประสบการณ์ที่หาจากที่ไหนไม่ได้และไม่มีวันลืม
เราจบค่าย รด. 3 วัน 2 คืน อย่างมึนๆ และรวดเร็วกว่าที่คิดไว้มาก
-------------
----------------
ขากลับขณะปีนท้ายรถคันเดิม ไม่มีลมกับนัยเพราะเอกกับโจโจ้ขอเปลี่ยนมาขึ้นคันนี้แทน
ผมเห็นหมอกมองตามรถคันแรกแบบ...บอกไม่ถูก
(ดีที่วิ่งตามหลังกันชนิดล้อชนล้อครับ ไม่อย่างนั้นอาจมีฮาขากลับไปรถติดแหงก ณ สะพานแขวนอีกรอบ)
แต่ยักษ์ข้างตัวเอ่ยลอยๆ ให้ควันออกหูตบท้าย
“กล้วยจริงๆ”
กรกฎากัดฟันกรอด ไม่น่าช่วยมันเลย ไอ้เนรคุณ!
*****
ปล. เกือบลืม...ไนซ์บอยเก็ทได้ปริ้นท์ตามวาจาที่ลั่นไว้จริงๆ แต่เป็นรูปถ่ายครับ
ที่บ้านทราบข่าว เช้าวันต่อมา (ค่ายวันที่ 2 วันศุกร์)
พ่อกับแม่สั่งคนขับรถเอาโน้ตบุ้ค กล้องวีดีโอ กล้องถ่ายรูปและปริ้นท์เตอร์
ชุดแก็ดเกจสำหรับช่างภาพมือสมัครเล่นมาส่งให้ลูกชายถึงที่
เก็ทถ่ายรูปเพื่อน รด. ครูฝึกและเจ้าหน้าที่ทหารในค่าย
สร้างปรากฏการณ์ความฮอทถึงขนาดว่า พวกเดินสวนสนามหรือหลุดจากฐานฝึกที่ไหนก็ตาม
จะต้องเลี้ยวมาเสนอหน้าเทคพิกเจอร์หน้ากองอำนวยการที่มีไอ้ขาเดี้ยงเก็ท
เกาะระเบียงถือกล้องปัญญาอ่อนของมันอยู่
จากนั้นพิมพ์สี่สีบนกระดาษโฟโต้อย่างดีติดบอร์ดแจกฟรีในเย็นนั้นเลยไม่ต้องรอ
(หมดแค่กล่องเดียว คนขับรถเอามาเท่านั้น)
ที่เหลือบอกเว็บเฟซหรืออีเมล์แอดเดรสให้ตามไปโหลดภาพเอาเอง
ชื่อกิดากรดังกระฉ่อนพอๆ กับลมเหนือเพื่อนเทพไข่ในหิน
ตีนเดี้ยงยังสามารถขโมยซีน นายแน่มากเก็ท!
*******************TBC by photo-boy
puppyluv บอกซี ยู ออน มันเดย์
โจกี้ลืมมัวแต่อาบน้ำให้ไอ้ข่างอยู่ครับ ^^ขอท่อดดดดด
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
