หัวข้อ: Re: [รัก ร้อน เรา]:*จบ* p.27

[ruby]

แอบเขินตอนท้ายๆ เฟรมหยอดซ่ะหวานเลย
อ่านแล้วเคลิ้มตาม แต่มาหื่นแตกตอนจบจนได้
555

[sukie_moo]

เฟรมเวลาอยู่กับเก้งอยู่แนวพัวพันนัวเนียขี้อ้อนนะเราอ่ะ

[tuckky]

  อ๊ากกกกก...เฟรมทำเราจิ้นกระจาย 
ชอบโมเมนต์บีมาเล่นซนข้างสนามอ่ะ 

[greensnake]

เฟรมมันเก็บทุกเม็ดจริงๆนะ อีกด้านที่อยู่กับเก้งนี่สุดๆอ่ะ
ถ้าเก้งไม่มาเล่าก็ไม่เชื่อหรอก แตกต่างกันมากกับภาคต่อหน้าคนอื่น
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ยังรักเก้งคนเดียวววว
อ้อ ยินดีด้วยนะเฟรมกับตำแหน่งกัปตันทีม ที่โดนเก็ทยัดเยียด
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[malula]

คุณภรรยาทำหน้าที่ด้วย...

[MiSS-U]

 

อ๋อยยยย เฟรมทำไมไปอยู่ในห้องน้ำล่ะ
ตัวจริงนอนรอบนเตียงแท้ๆ คืนหลังจัดเลย อิๆ

บวกเป็ด 

[gupalz]

หวานกันบนเตียงเนี่ยแหละ

[wi_OoO_wi]

 

[Satanza321]

เฟรมกลายเป็นคน 2 บุคลิกไปแล้วกับคนอื่นทำเป็นเข้ม กับเก้งนิทั้งอ้อนทั้งหยอด

ตอนสุดท้ายเฟรมหื่นไปนะ เก้งก็อยู่จะไปห้องน้ำทำไม อิอิ

[nekko]

แฟรงเกน หมีควาย มนุษย์ถ้ำ โคมันยอง รวมๆแล้วเป็นเฟรมที่รักนิพี่เก้ง


 

[myd3ar]

เฟรมนี่หื่นจริงๆ นะเนี่ย

อยู่กันสองคนทีไร อาการออกตลอด

[ToffeE_PrincE]

 

 

[NOoTuNE]

เฟรม  น่ารักอ่ะ


ชอบเวลา เรียกดื้อจัง


ส่วนน้องเก้ง พี่อยากจับมาฟัดอ่ะ อ่านแล้วหมั่นเขี้ยวน่าแกล้งยังไงไม่รุ้ 

[Gokusan]

เอ่อ...อ่า...ยังนึกอะไรไม่ออก
ยกยอดไปพรุ่งนี้นะจ๊ะ ^^"

..........

เป็นความผูกพันที่ขาดกันไม่ได้...เอ๊ะ หรือไม่ยอมขาดกันแน่
แต่ยังไงก็รู้ตัวเองกันแหละนะว่ารัก...ทว่า คนตัวเล็กกว่ายังเก็บงำ -คำนั้น-
อาจมาในรูปแบบของความไม่แน่ใจ...ในการแปรเปลี่ยนความสัมพันธ์ มันคงปุ๊บปั๊บ...รับไม่ทัน ^^

รอตามติดในระยะประชิดว่าจะมีอะไรมาง้างเอาความรู้สึกแท้ๆ ออกมาให้รู้กันได้
ไม่ใช่เรื่องที่ต้องประกาศตัว แต่ชัวร์กันทั้งสองก็น่าจะพอ...ฮิฮิ้วววว

[pahpai]

อั้ยย่ะ ตอนนี้น่ารักจังเลย หวานซะ

ปล บีน้อยน่ารักมั่กๆ >//<

[chaWice]

ในที่สุดก็กลับบ้านอย่างปลอดภัย
รึเปล่า
เก้ง อย่าให้เฟรมต้องวิ่งเข้าห้องน้ำบ่อยสิค่ะ
ไม่ดีเลยเนอะ

[R-Chisel]

เฟลมเวลาอยุ่กับเก้ง 2 คนนี้ไม่เหมือนตอนอยู่ที่ รร. เลยนะ

ตอนอยู่ รร. ละทำเงียบไม่ค่อยพูด

แต่พออยู่กับเก้งนี้รู้สึกจะออดอ้อนเหลือเกินนะ 

[mellowshroom]

ภรรยาหูตึง ต้องบอกบ่อยๆ ..ทำดีแล้ว   

[puppyluv]

My Dangerous Fire
รัก ร้อน เรา
ตอน 13 นัดแรก
geng’s







             ถ้าตามสรีระร่างกายแล้ว พวกนักดนตรีมักจะอาร์ทโดยสัญชาติญาน
รักสันโดษบ้างเวลา มีบ้างเอนเตอร์เทรนเวลาอยู่บนเวที
ประมาณว่าหมกมุ่นกับตัวเองเพราะฝันกลางวันถึงเนื้อเพลงในหัว
ซึ่งน่าจะใกล้เคียงกับนักกีฬากล้ามล่ำ เอะอะอะไรใช้กำลัง โลดโผนมะเทิ่ง
แต่ในท้ายสุด...เราต่างชื่นชอบผู้ชมส่งเสียงเชียร์ข้างสนาม
             จำไม่ได้ว่าเล่นกีฬาชนิดนี้ตั้งแต่เมื่อไร
ภาพในความทรงจำคือเด็กผู้ชายตัวผอมยืนเคียงข้างผม
กระตุกชายเสื้อยืดเบาๆ หลังจากช่วยกันไล่ขว้างพี่อายุมากกว่าให้พ้นจากการแย่งรถบังคับวิทยุ

‘เฟรมจา bigger than อ้าย bad นั่น’ เจ้าเปี๊ยกเพิ่งหัดพูดไทยมือป้ายขี้มูกเกรอะ
‘กินเยอะๆ นอนเยอะๆ’ ผมตบฝุ่นทรายจากเสื้อผ้า
‘Yes! more and more.’ น้องตัวเตี้ยกำหมัดรับคำแข็งขัน

             ไม่อยากบอกว่าพี่ไจแอนท์เกเร 2-3 คนนั้นยอมถอยเพราะเขากลัวเชื้อโรคจากน้ำมูกย้อยมึง

             
‘เล่นบาสซิ ยายบอกจะสูงเป็นเปรตเท่าต้นตาล’ ผมตะล่อมเรื่อยๆ ตามนิทานก่อนนอน
‘เป็ดตอนแตน?’ เงยหน้าถามตาแป๋ว
“...(=”=)...” หน้าผม
           สรุปวันนั้นไม่ได้เล่นรถบังคับ
ต้องเล่านิทานเปิดกรุผีไทยนามไฉไลว่าเปรตวัดสุทัศน์แบบไก่กาอาราเล่
เพราะเพิ่งเข้าอนุบาล 1 ด้วยกันทั้งคู่ให้เจ้าคู่หูร่างจิ๋วฟัง
แล้วตอนบ่ายจูงมือกลับบ้าน เปิดโทรทัศน์ช่องกีฬาบาสเกตบอลพร้อมข้อมูลไมโครชิพฝังหัว
‘อยากตัวสูงต้องเล่นบาส เข้าใจไหม’

            รุ่งเช้าเจ้าเด็กจอมกวนก็มายืนรอหน้าบ้านตั้งแต่พระยังไม่ออกบิณฑบาตร
ยิ้มแฉ่งฟันหลอพร้อมลูกสีส้มใบโตกว่าพุงมันหลายเท่า
ผมปันใจให้บาสเกตบอลเพราะเฟรม จะว่าอย่างนั้นก็ได้

------------


             สนามบาสเกตบอลโรงเรียนคู่แข่งในกรุงเทพมหานคร
ทัวร์นาเม้นท์แรกเปิดฤดูกาลแข่งขัน ไต่่เต้าสู่ตัวแทนเขตการศึกษาในอนาคตอันใกล้
(((‘ปรี๊ดดดดดดดด!’ )))
กรรมการเป่าหมดเวลาควอเตอร์ที่ 3 พักสิบนาทีก่อนเริ่มควอเตอร์ที่ 4 สุดท้าย
เรานำห่างถึง 12 แต้มก็จริงแต่สถานะการณ์ยังไม่น่าไว้วางใจ

“เก้งวอร์มเตรียมลง วินออก” โค้ชสั่ง
“จัดการเลยเก้งซุปเปอร์ซัพ!” เก็ทป้องปากเชียร์จากสแตนด์ข้างบน ขาเดี้ยงยังกระแดะนั่งสูง
“เก้งสู้ๆ เก้งสู้ตาย เก้งสู้ตาย ไว้ลายสู้ๆ” บีเป็นเพลง

             วันนี้ตรงกับวันศุกร์บ่าย โรงเรียนเรา (โดดเรียน) ตามมาเชียร์เกือบ 50-60 คนได้
ผู้เกี่ยวข้องในชมรมบาสและบางส่วนจากทีมลูกหนังแข้งทอง พี่ยักษ์ และพี่ ม.6 ราว 10-15 คน
ที่คุ้นหน้าคือเต๋า ข่าง รุ่นเพื่อนรุ่นน้องคุ้นหน้ากลุ่มใหญ่
              ถัดออกไปคือน้องๆ ผู้หญิงชมรมเชียร์รวมตัวกับพวกพี่เขียวกะเทยหัวโปกคอสเพลย์อุปกรณ์พร้อม
โบกธงสะบัดพร้อมเรียงแถวหน้ากระดานเต้นท่าปอมๆ จัดชุดลีดเป็นเรื่องราว

“แมว สมาธิหน่อย มองแต่น้องเมย์มึงคอจะเคล็ดล่ะ” พี่ภู่เช็ดเหงื่อไปดุเพื่อนตัวเองไป
“เอาน่า เราไม่แพ้หรอก” พี่แมวยังมองสแตนด์ฝั่งตรงข้ามตาเยิ้ม
“กูไม่สนว่าจะแพ้ไม่แพ้ อีกนิดเดียว ตั้งใจหน่อยเพื่อน” พี่ภู่ตบบ่า

“ตะเอง! เค้าลงแทนได๋ปะ” พี่โป๊งเหน่งแทรกกลางยิกๆ กวนโอ๊ย
“เอออยากลงๆ ไป ไอ้ตัวเสือก!” พี่แมวยีหัวพี่โป๊งเหน่ง
“เจี๊ยก! กูหวังดีหรอกสัด!” พี่โป๊งเหน่งโวยวาย พยายามลูบเจลหัวหนามเซ็ตหล่อเกาหลีทั้งที่สั้นเกรียนมาก
“ตามนั้น ขี้เกียจทะเลาะกับพ่อนักรักคาสโนวาจริงๆ ว่ะ เฮ้! เฟรม ไอ้แมวออก ไอ้ขี้เหร่นี่ว๊อนท์จะลง” พี่ภู่หัวเราะ เสียงดังบอกกัปตันทีมเหงื่อซก
“อยากหล่อเหรอพี่ จัดไป!” เฟรมพยักหน้าให้กลุ่มพี่ ม.6

                ผมยืดเส้น สับเท้าวิ่งอุ่นเครื่องอยู่กับที่
กัปตันทีมก็แวะเข้ามาดึงผ้าขนหนูจากคอไปซับเหงื่อ นั่นยังไม่ได้ใช้เลย แง่ง!
“เซนเตอร์เบอร์ 6 นั่นชวนทะเลาะอย่าเข้าใกล้ ส่วน 11 ใต้แป้นก็ตุกติกบ่อย ห่างไว้ล่ะ”
“รู้น่า”
“อยู่นอกเส้น คุมหลังเผาช็อตคล็อก ปล่อยพี่โป๊งเหน่งปะทะ รอชู้ต อย่างเดียวพอ เข้าใจมั้ย”
“อืม” ผมพยักหน้ายอมรับ

              นั่งดูตั้งแต่ต้นรู้ดีแก่ใจ ฝ่ายโน้นทีมอ่อนสู้ไม่ได้
ใช้ความได้เปรียบจากทีมเจ้าบ้านและกรรมการมีใจ เราล้มแต่ฝ่ายโน้นกลับได้ฟาล์ว
โห่ตะโกนประท้วงก็แล้ว แทบจะลงสนามไปแทงกรรมการหลายหน แต้มห่าง้เหมือนขาดก็จริงแต่ยังนอนใจไม่ได้
              ใช่แล้วครับ สถานที่แข่งขันคือโรงเรียนในเครือคอนแวนต์
บราเธอร์ แอนด์ซิสเตอร์เดียวกันกับโรงเรียนเมย์หรือที่เรียนเก่าของ นิสา-ญาดานิสา เพื่อนดารานางฟ้าของเอก
พี่ภู่พยายามดึงสายตาพี่แมวจากความสวยล่อตาล่อใจของเมย์จากทีมคู่แข่งเพราะอย่างนี้

--------------
----------------


              ในสนาม ควอเตอร์สุดท้าย...
“เก้ง!” พี่ภู่วิ่งตัดหน้า ยัดลูกใส่มือเล่นชอร์ทกัน
(“ชู้ตตตตต! เก้ง”)
(“จัดการเลย เก้ง”) เสียงเชียร์รายรอบ แล้วก็...
‘สวบ’ นิ่มๆ ลูกกระทบตาข่ายแบบไม่เช็ดแป้น
“ฮ่า!” ผมยิ้มกว้าง ถ้าลูกในเส้นสามวิ กูก็หนึ่งในตองอูเหมือนกันเฟ้ย (^0^)

“เยี่ยม!” พี่ภู่ยีหัว
“ดีมาก ไอ้น้อง” พี่โป๊งเหน่งเทคมือ
“หึหึ” ตัวใหญ่รอยยิ้มสดใสที่สุดเข้ามา รุนหลังเบาๆ พาวิ่งกลับคุมโซนตั้งรับฝ่ายเรา

“โอ๊ะ!"
"---โทษทีว่ะ ไอ้เตี้ย” ผมโดนชนโดยหมายเลข 6 ปีกขวาฝ่ายตรงข้ามหยุดขวางทางไว้
“เฮ้ย! มึง” เบอร์ 13 ฝ่ายเราเข้าทันที
“ไร!? ขอโทษให้แล้วไง ไม่ดูตาม้าตาเรือเองนี่หว่า
“พูดงี้---/เฟรม หยุด!” เฟรม/ผมอยู่ตรงกลาง ฝ่ามือดันตัวสูงชุดดำริ้วสีส้มไว้ทัน
              สีเข้มชุดสำหรับทีมเยือน ส่วนชุดเจ้าบ้านสีขาวพระเอกครับ
กัปตันทีมควบคุมเลือดร้อนในตัวได้มากกว่าทุกครั้ง
นาทีนี้ไหล่ชนไหล่ กระแทกอกกับไอ้เหียกชวนทะเลาะที่ว่า เร็วฉิบหาย


“วู้ๆๆๆ มีไรกะน้องกูวะ” พี่โป๊งเหน่งย้อนกลับมาแจม
“เฟรม โป๊งเหน่ง โซน!” พี่ภู่ตามมาแยก ดึงตัวผมออกจากสมรภูมิรบ
“ฮื่ย!” เสียงลอดไรฟันพอให้ได้ยิน จับบ่าผมลากไปเก็บใต้แป้นชิดเส้นหลังสุด แม่ม ไอ้พี่โป๊งเหน่งบังกูหมด
“นิดเดียว ไม่มีอะไร” พี่ภู่ตบมือรัวตะโกนบอกทีม

(เก้ง! ไม่เป็นไร ดีๆ ไว้)
(“เย้! เฟรมสู้ๆ เฟรมสู้ตาย”) กองเชียร์รัวกลองพร้อมตะโกนเรียกขวัญ
               ปอมๆ เกิร์ลร้องเพลงคุ้นหู การแข่งขันดำเนินต่อไป

---------------



                ‘ปรี๊ดดดดดดดด!’ นกหวีดหมดเวลาการแข่งขัน
“เฮ้!” ทีมเราชนะ ผมจำสกอร์ชัดๆ ไม่ได้ รู้แค่ว่าห่าง 13 แต้มเท่าเบอร์เสื้อกัปตัมคนใหม่พอดี
(“พี่เฟรม หนูชอบพี่นะค้า”)
                 เสียงแหวกอากาศจากฝั่งตรงกันข้ามขณะเราจับมือเช็คแฮนด์คู่แข่ง
กรกฎาหันไปมองเพราะอยู่ใกล้พอดี
เด็กผู้หญิงนักเรียนแม่ชี สวยใสน่ารักมากคนหนึ่ง ใจกล้าดีนะเธอ
จะติดตรงไม่ควรเรียกชื่อนี้ ผมวูบในใจทว่าวางเฉย เป็นธรรมดาสำหรับฮีโร่สุดหล่อของวงการกีฬา
อยู่ในโรงเรียนหัวโปกบ้านเราแซวหนักกว่านี้เยอะ ใจร่มๆ เก้งเอ๋ย

                  กระทั่งจะขึ้นรถกลับ ออกมาเห็นพี่แมวจ๊ะจ๋ากับเมย์ไม่เสร็จ ออร่าสีชมพูกระจาย
 ที่แปลกเกือบสะดุดตกท่อคือกัปตันคนใหม่ของเรายืนคุยกับเด็กผู้หญิงที่ตะโกนว่าชอบเมื่อครู่
ไม่ได้อยู่ลำพังสองต่อสองหรอก มีพี่โป๊งเหน่งกับพี่วินยืนพรีเซนต์เฟซขอหล่อด้วยคนรวมอยู่ด้วย
 ฝ่ายชะนีนางชีเจ้าของสถานที่มีเกิน 10 คนรุมล้อมแต่ที่เด่นเด้งยื่นของขวัญให้เฟรมคือ อีหนูคนนั้น
                   ผมหันควับ...มือใหญ่รับของ แปลบจี๊ดดังมีดคมกริบกรีดหน้าอก
ใจเต้นวูบ มือเท้าเย็นเฉียบ


“จะฉลองเมื่อไหร่บอกนะเก้ง ชาบูกูพร้อมเดือนหน้าว่ะ” เก็ทแวะเข้ามาทักทาย
“อะไรเดือนหน้านะ ไหนว่าพรุ่งนี้ไง” ผมทวง กู้เมมโมรี่เรื่องรางวัลตัดกระแสความคิดปั่นป่วน
“พรุ่งนี้พี่ภู่กับพี่แมวไม่ว่าง แกไปเดท กูเลยยกยอดชนะติด 3 ครั้งรวด แฮตทริกก่อนค่อยเลี้ยงทีเดียว”
“สันดอนจริงๆ ไอ้เก็ท มึงไปบอกโจโจ้มันเลย” ผมพาล หงุดหงิดเป็นบ้าจะคุมตัวเองไม่อยู่รอมร่อ
“เมื่อกี้อีก 5 นาทีจะจบเกม เฟรมเกือบมีเรื่องแน่ะ ลุ้นสุดๆ” บีโผล่มาจากจั๊กกะแร้เก็ท
“โชคดีของไอ้หมอนั่นไป” เก็ทเอ่ยถึงเบอร์ 6 เมื่อครู่
                  พูดต่อว่าเพราะเฟรมมีตำแหน่งกัปตันทีมค้ำคอจึงอยู่รอดปลอดภัยให้หัวยังอยู่ติดบ่า
แล้วเก็ทหันไปสนทนากับเพื่อนคนอื่น ต๋อง เอก โจโจ้กับพี่ในทีมเพื่อนัดเลี้ยง
ผมไม่ใส่ใจฟังด้วยหางตาชำเลืองมองกลุ่มแฟนคลับกลุ้มรุมอยู่

“กลับล่ะ ไปนะ” เก็ทเอ่ยลาจะแยกย้าย
“เก้งสู้ๆ บีเชียร์พี่เก้งคนเดียวเลย” บีสองนิ้วสู้ตายพร้อมรอยยิ้มสดใส
“เจอกัน” ลมอมยิ้มมุมปาก
                   ผมพยักหน้าตอบ สะท้อนในใจเล็กๆ ถ้าไม่เพราะเพื่อนคนนี้
เก็ทคงได้เล่นสนุกด้วยกัน เฟรมชอบฝีมือทันเกมของเก็ท
ไม่เคยเอ่ยให้ได้ยินต่อหน้าแต่กลับบ้านผมฟังจนพรุน
‘เก็ทมันไว เล่นกับมันสนุกดี หึหึ’ ดวงตาวิบวับที่ไม่มีใครได้เห็น นอกจากผมคนเดียว...เอาน่า ยังมีแมทช์หน้า

-----------------
--------------------


                  ห้องชั้น 6 บ้านใหญ่
“เป็นอะไร?” มือใหญ่ดึงเอวผมไว้ทันทีที่วางของเสร็จ
“เปล่า...”
“เปล่าแล้วเงียบมาตลอดทางเนี่ยนะ”
“ก็ไม่มีอะไร เหนื่อย” ผมเฉไฉ
             มองกล่องของขวัญสีชมพู รูปหัวใจสีม่วง สีฟ้าเล็กๆ ลายพร้อยบนโต๊ะเล็กติดประตูโน่น

                   เม้มปากเก็บกลั้น เอาขึ้นมาทำไมวะ ทุกทีแกะดูลวกๆ พอรู้จะยกให้คนโน้นคนนี้ในทีม
 หรือหอบกลับบ้านบ้างแต่จะไม่เอาโดยการวางทิ้งไว้บนโต๊ะทานข้าว
รู้กันอาเฟรมว่าไม่ต้องการ ซึ่งเสร็จพี่แป้งหมี่เกือบทุกรอบ
ทำไมกล่องนี้...ใบหน้าเด็กหญิงลอยมารบกวนตะกอนใจผม

“ดูมั้ย?” ทันเท่าใจ กล่องปริศนาใบนั้นถูกยื่นตรงหน้า
“อะไรเล่า” ผมเงอะงะ มีตาที่สามญาณวิเศษรึอย่างไรถึงล่วงรู้
“ก็เห็นมอง”
“เปล่าซะหน่อย” ผมหลบตา
“นี่ไม่ใช่---/ (อาเฮียเฟรม บนโต๊ะนี่ของพี่หมดเลยรึเปล่า”) เฟรม/พี่แป้งหมี่แทรกจากอินเตอร์โฟนดัง

“พี่แป้งหมี่ ตอบไปซิ”
“ครับ” กดปุ่มรับ ครับกับเสียงตามสาย
(“กรี๊ด! มีโมชิมารุด้วย ขอเลยนะเฮีย อ้อ! พี่ซื้อโกยซี่หมี่ร้านน้องเก้งชอบมาฝาก ลงมากินเลยมั้ย”) พี่แป้งหมี่กรี๊ดกร๊าดของขวัญจากแฟนบาส พร้อมข้อเสนอยั่วยวน
“หิวยัง?” ถามผม
“หิว...”
“ครับ! เดี๋ยวลงไป” เฟรมกรอกเสียงกับเครื่องมือสื่อสารภายในบ้าน

                    บางครั้งเราต้องหลับหูหลับตาทำเป็นไม่รู้เรื่องเสียบ้าง
ไม่อย่างนั้นก็เหมือนพ่อกับแม่นี่ล่ะ สุดท้ายได้หย่ากันเพราะคิดต่าง แม่กล่าวสอนสัจจะธรรมในชีวิตคู่
‘จะครองเรือนให้ตลอดรอดฝั่งไม่ยากหรอกลูก  ต้นรักต้องหมั่นรดน้ำพรวนดินถึงจะงอกงาม’ จากปากยายผู้ชอบปลูกต้นกุหลาบ

                       เวลานี้ทิ้งผมไปอยู่ที่ไหนกันหมด...ยกเว้นเพียงคนเดียวที่ไม่เคยห่าง ไม่ว่าวันเวลาไหนก็ตาม



“ดื้อ...มานี่” ผายมือรอที่เตียง
“ไร?” ผมรู้แต่ติดปาก
“จะไม่ได้ไปเล่นรถซักพัก ไม่เป็นไรใช่ไหม” น้ำเสียงอ่อนโยน
              ดึงให้ผมยืนกลางหว่างขา เข่าชนผิวต้นขาเบาๆ มือลูบหลังเอวต่ำ
อีกข้างเกี่ยวนิ้วประสานนิ้วหลวมๆ เล่นไปมา เพื่อนที่ไหนเขาทำกันครับคุณ

“ต้องงั้นอยู่แล้ว ไม่เป็นไรนี่” ผม
“ซ้อมเช้าที่โน่นทุกวัน ไม่ไหวก็บอก จะได้โดดด้วยกัน”
“ไม่ต้องหรอก ไม่ไหวจะอู้เอง เล่นที่โรงเรียนนั่นแหละดีแล้ว จารย์โค้ชให้นำทีมทั้งที” ผมหน้าแดงเพราะถูกหอมหลังมือฟอดใหญ่
“แน่นะ” โครมันยองนัยน์ตาวิบวับเห็นผมเป็นเด็กไม่รู้จักโต
“ชัวร์! เห็นกันเป็นอะไร กูก็ผู้ชายนะมึง”
“โอ้! จริงด้วยแฮะ ผู้-ชาย 555"
"---อ๊า!” โดนเหวี่ยงเค้เก้ลงเตียงกว้าง
“555”
“อ้าย-เฟรม! เล่นอะระ...ไร”/ฟอด! (>///<) แก้มแดงแปร๊ดของกู


                   ไร้วาจาใดๆ มือใหญ่ลูบเส้นโครงหน้า เชยคางบังคับให้สบตา
นอนตะแคงมองหน้ากันอย่างนี้ชวนหวิวหวั่นเกินใจรับไหว
ทว่าสำหรับคนอย่างสหรัฐ ไม่หยุดแค่นั้นครับ

‘จุ๊บ’/”อื๊อ!” ผมอุทาน ริมฝีปากหนาฉกสัมผัสรวดเร็วข้างมุมปาก ดีที่หันหนีทัน
“ไรเล่า รางวัลไง” เสียงคนประทุษร้ายประท้วงก่อน
“รางวัลอะไร ไม่เห็นรู้เรื่อง” เก้งขืนบ่าโจรห้าร้อยเต็มที่
“พาทีมชนะวันนี้ไง ขอรางวัลกัปตันทีมคนใหม่หน่อย” คราวนี้ประคองใบหน้าสองอุ้งมือ
             ได้ยื้อข้อมือแกร่งสุดใจขาดดิ้น

“เดี๋ยวๆ กัปตันที่ไหน นี่คนชู้ตลูกสุดท้ายลงหรอก”
“อ้าว อุตส่าห์กันโล่งให้น่ะใคร ไม่ใช่คนนี้เหรอ” มีทวงบุญคุณ
“นั่นน่ะ...” ผมชะงัก

                 จริงครับ ทุกครั้งถ้าจับลูกได้ เบอร์ 13 เป็นต้องประกบแมนทูแมน
เฮดทูเฮดกับคู่แข่งตัวที่อยู่ใกล้ผมที่สุดในทันที ได้พื้นที่และมีเวลาให้เล่นเพราะมันคนเดียว
“ด้ายยยยยย!” สปริงตัวผุดลุกนั่งหันหน้าหนี
“ได้อะไร จะไปไหน?” ผมเหวอ ผละออกห่างง่ายดายเกิน
“ไม่ให้เค้า” มีงุบงิบงอน กอลิร่าค้อนเป็นนะมึง โตเป็นควายแต่หัวสมองถั่วคงเดิม เก้งคอนเฟิร์มอีกรอบ
“ก็นั่นน่ะ ยะ...ยังไม่ได้แปรงฟัน” ผมหมุบหมิบชี้แจง
“หือ?” เฟรมหันขวับกลับมาทันที
“...รอแปรงเสร็จก่อนซิ” ผมโน้มคอลง จงใจกระซิบหยาดเยิ้ม
“...(0-0)...” ยักษ์อึ้งทึ่งไม่เชื่อความจริงครับ

             ตามประสบการณ์ที่ผ่านมาบอกว่ากรกฎาได้แต้ม เยส! และต้อง...
‘จุ๊บ’ สังหารมุมปากอีกฝ่ายแผ่วเบา รวดเร็วมากๆ กลับคืน ตำแหน่งเดียวกันกับที่มันโซโล่ผมเมื่อครู่

“โกยซี่หมี่ เร็วเข้า 555” วิ่งหนีไปเปิดประตูพร้อมส่งรอยยิ้มกว้าง
“หึหึ” สุดหล่อ เท่ละลายในสายตาอย่างที่สุด



*******************TBC by jiffy kiss

        ทุกเม้นท์ เห็นแล้วตัวลอยแก้มเท่าบ้าน (ป่องบานเป็นดอกทานตะวันของบี อุอุ)
malula และอีกหลายๆ ล็อคอิน แต่ละคนอ่านเรื่องขาดเหลือเกิน
ทั้งยอดวิว ทั้งที่เข้ามาช่วยให้เพจขึ้นหน้าใหม่
เล้าน่ารักกว่านี้มีอีกมั้ย 555
กดบวกปล่อยเป็ดคืนให้อย่างว่องทุกครั้งแต่ก็ยังอยากกล่าวคำนี้ 'ขอบคุณ'
ขอเป็นกำลังใจให้ไปเม้นท์เรื่องอื่น กระทู้อื่นในเล้าเยอะๆ

         Gokusan บอกเบาๆ
"Gokusan ๆ ไม่ใช่แค่กระทู้นี้...เล้าน่ะ แคบไปสำหรับ Gokusan แล้ว" ^^

[aorpp]

เก้งกับเฟรม ทำให้คิดถึงเพลงนี้

"ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันกันแบบไหน
ไม่อาจหาคำคำไหนมาเพื่ออธิบาย
ไม่ต้องรักเหมือนคนรัก ก็สุขหัว..ใจ
เพียงแค่เราเข้าใจ ก็เหนือคำอื่นใดในโลกนี้"

+1 

[tuckky]

มักน้อยจังเฟรม แค่จุ๊บๆเองเหรอ 
เรื่องกล่องของขวัญจากสตรีนางนั้นยังไม่เคลียร์เลยเฟรม กลับมาเคลียร์ด่วน 

[rujaya]

ดีแล้วเก้ง อะไรที่หลับหูหลับตาทำเป็นไม่รู้เรื่องเสียบ้าง ยังไงเค้าก็ยังเป็นคนของเรา

เฟรมไม่มีทางไปชอบใครได้หรอก เพียงแต่ว่าน้องเค้าเอาของมาให้ก็ต้องรับไว้ เพื่อไม่ให้เสียมารยาทเท่านั้นแหละ

ไม่มีใครสู้เก้งได้อยู่แล้ว คนเรามันผูกพันกันมานาน ยังไงก็อยู่ในอุ้งมือเก้งอยู่แล้ว 

[fuku]

ความรักมันแปลกจริงๆนั่นแหละ
ทำให้คนเย็นชากลายเป็นขี้โมโห
คนเจ้าอารมณ์ยอมอดทนได้

เฟรมออกตัวขนาดนี้ ไม่ต้องระแวงแล้วมั้ง

[mystery Y]

อ้าว ยังไม่ได้แกะกล่องนั่นเลยอ่ะ กลับมาแกะก่อนเฟรม~เก้ง~

[Gokusan]

อ่า...แก้ตัวก่อนเม้นท์ ^^V
เล้าไม่แคบนะ กว้างใหญ่จนหมดแรงตามอ่าน
บางเรื่องตามบ้างเว้นบ้าง โดยเฉพาะช่วงมาม่า puppyluv ก็เคยเจอเนอะ
มันเลยให้ความรู้สึกว่า ถ้าเรื่องไหนถูกใจ ตามจริงจัง และเป็นแฟนนักเขียน อ่านจนต้องเม้นท์ล่ะก็...
จะพยายามใส่ให้มาก ไม่ขาดหาย ไม่อยากให้คนเขียนเสียใจ...เหนือกว่าอื่นใด เมื่อไหร่ถูกกล่าวถึงจะยิ้มบานเป็นจานดาวเทียม ฮ่าๆ

เอาล่ะมาเข้าเรื่อง.......... ^^ เม้าท์จนเกือบลืม

ก็ถ้าจะออกอาการหวงขนาดนี้...บอกความรู้สึกไปเถอะ
เขาจะได้รู้ระวังตัว ไม่มัวไปยืนให้ใครเกาะแกะน่ะนะ

ต่างคนต่างทำเพื่อกันอยู่กลายๆ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม
ทำความรู้สึกของตัวให้ชัดเจน ก็น่าจะเห็นความรู้สึกของอีกคนด้วยนะ

รอตามต่อว่าเมื่อไหร่พ่อพระเอกจะได้รางวัลใหญ่ดั่งใจปรารถนา ฮ่าๆ

ปล.จะพยายามต่อไปในหลายกระทู้นะจ๊ะ puppyluv ที่รัก ^^V เม้นท์สั้นไม่เป็นซะด้วย อิอิ

[ruby]

อยากรู้เหมือนกันว่าเฟรมเอากล่องของขวัญกล่องนี้ขึ้นมาทำไม
จะว่าเอามายั่วเก้งเหรอ แต่ก็สำเร็จนะเพราะคนขี้หวงยอมจุ๊บ
วันหลังต้องยั่วบ่อยๆนะเฟรม จะได้รางวัลใหญ่บ่อยๆ

 

[nutty]

ชอบคู่นี้นะ รักและผูกพันแต่วัยเยาว์ ถึงเนื้อเรื่องแบบเรื่อยๆแต่เป็นจิ๊กซอลประกอบเรื่องราวสมัยมอปลายของน้องลมเหนือ 

[MiSS-U]

เดี๋ยวนี้พี่เก้งขยันอายเนอะ
อยากรู้ว่าเฟรมคิดไงถึงรับของจากน้องน่ารัก
แล้วเอาขึ้นห้อง ให้พี่เก้งเจ็บใจ

 

บวกเป็ด

[wi_OoO_wi]

เค้าจะได้กันมั้ย   
 

[So_Da_Za]

 
น้องเก้งจ๋า อย่าคิดมากกกกกกกกก
เฟรมไม่นอกใจแน่นอนนนนนน