หัวข้อ: Re: [รัก ร้อน เรา]:*จบ* p.27

[malula]

เชื่อเถอะว่าต่อให้เก่ง+แกร่งยังไงเฟรมก็ยังอยากเดินตามเก้งต้อย ๆ เหมือนเดิม

[Whatever it is]

เฟรมอะ อย่าทำให้เก้่งเสียใจสิ

[chaWice]

มาต่ออีกตอน ขอบคุณมาก
รีบลงไปกินหมี่ รีบมาแปรงฟันนะ
555555555

[nekko]

ดีแล้วพี่เก้งเชื่อคำแม่สอน


 

[muiko]

เชื่อว่าเฟรมคงไม่ได้คิดอะไรหรอกเนาะ
เก้งอย่าคิดมาก
แต่ก็สงสัยเหมือน ว่าทำไมเฟรมถึงเอาของขวัญขึ้นมา
อยกให้เก้งหึงรึเปล่า 

[NOoTuNE]

เก้ง น่ารักมาก ที่จัดการตัวเองได้ 


เก้งเป็นคนที่รู้จักเฟีมดีที่สุดอยู่แล้ว (แต่ก็เข้าใจ ว่ามันอดจะคิดไม่ได้เนอะ  )

[donutnoi]

ชอบคู่นี้ ผูกพันธ์กันมาแต่เด็ก  เก้งเชื่อใจเฟรมได้

[gupalz]

ทำไมตอนท้ายเก้งน่ารักขนาดนี้ เอาใจไปเลย

[Tassanee]

น่ารักเน๊าะ 

[hello_lovestory]

น้องนีนางนั้นหล่อนให้อะไรมาอ่ะ อยากรู้มาก

[sukie_moo]

เก้งขี้หึงนะเนี่ย   แต่อย่างว่าเฟรมสูง หล่อ ล่ำ ขาว น่าเจี๊ยะขนาดนั้นต้องหวงเป็นธรรมดาๆเนาะ

[greensnake]

นัดแรกชนะอย่างสวยงาม ฉลองตำแหน่งกัปตัน
เพราะทุกคนช่วยกัน โดยเฉพาะเฟรมและเก้ง
ไม่มีเฟรมก็ไม่มีเก้ง มีเก้งก็ต้องมีเฟรม
เค้าคู่กัน ถ้าแยกกันแล้วไม่เกิดหรอก
แต่ถ้าไม่เคลียร์เรื่องของขวัญกล่องนั้น
อาจจะได้แยกกันเพราะเก้งจะกริ้ว
ว่าแต่รางวัลเนี่ยหลังกินโกยซีหมี่ใช่ป่าว
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[mellowshroom]

เก้ง ..เฟรมน่ารักเนอะ   

[bauloy]

เพิ่งตามอ่านถึงตอนล่าสุด ปกติไม่ค่อยได้เม้นท์นิยายเท่าไหร่เพราะตามอ่านในโทรศัพท์อิอิ เเต่วันนี้อยากเม้นท์เป็นกำลังใจให้คนเเต่ง เพราะเเต่งสนุกมากกกค่ะ เก้ง-เฟรมน่ารักก ชอบสุดๆ ตอนนี้ก็กำลังอ่านคู่เก็ท-บีด้วยน้องบีน่ารักมากกกกก มาต่อบ่อยๆน้าา

[puppyluv]

         วันที่ 1 ของเดือนแห่งความรัก...ขอให้มีรักเต็มเปี่ยม
---tuckky อรุณสวัสดิ์
---rujaya เร็วทุกครั้ง บ้านอยู่ไหนเนี่ยคนนี้ จิ้มreply ต่อได้ใจทุกครั้ง 555
---greensnake กล่าวขอบคุณทุกครั้ง ได้รับแล้วขอบคุณมาก กดบวกปล่อยเป็ดให้ว่อง
---baoloy กดบวกปล่อยเป็ด เป็นกำลังให้อ่านนิยายเล้าเพียบ อย่าตาลายละกัน
     
-----------------------
My Dangerous Fire
รัก ร้อน เรา
ตอน 14 ดนตรีและกีฬา
geng’s







          เรื่องน่าจะปกติดีไม่มีดราม่า แต่อย่าลืมว่าคนมันฮอทครับ
รูปหล่อเนื้อหอมก็อย่างนี้ นาวาชีวีต้องวุ่นบ้างเป็นธรรมดา
           ขณะวุ่นกับล็อกเกอร์ตอนเช้าหอบสัมภาระภาคบ่ายไปเก็บ
เจอรมย์ดำ แบงค์และน้อง ม.4 คุ้นหน้าเข้ามาหา
“ไงรมย์ดำ สบายดี? มาหาลมขาวเหรอวะ” ผมทักภิรมย์เพื่อน ม.4/2 เก่า ปีนี้อยู่ ม.5/6
             ลูกครึ่งไทยอัฟริกันอเมริกันผิวเข้ม กลุ่มเคี้ยงข่างเพราะเตะฟุตบอลด้วยกัน
รมย์ดำเก่งคีย์บอร์ดจนสามารถเล่นในร้านอาหารเป็นงานพิเศษช่วงค่ำ
มักจะมาแลกเปลี่ยนโน้ตกับลมเสมอ

“สบายดี กูมาหามึงนั่นแหละเก้ง“
“เอ๋ กูมีแต่คอร์ดกีตาร์ มึงจะเอาไปแปลงเป็นคีย์บอร์ดเองเหรอ“ ผมนึกว่าเพื่อนจะให้ช่วยหาโน้ตไปเล่นทำงานพิเศษ
“เปล่า มาชวนมึงหาอะไรสนุกๆ ทำว่ะ นี่สำหรับนักร้องนำและกีตาร์เทพของกู“ รมย์ดำยื่นใบปลิวให้
“ความหวังเดียวเลยล่ะ” แบงค์กำกวมกวนประสาท
“อะไรของมึงวะ“ ผมกวน-มึน-เอ๋อรับมาดู
              ใบปลิวการประกวด ‘แซบข้น ทาเล้นท์คอนเทสต์’ โดยบริษัทชั้นนำร่วมกับค่ายเพลง
จัดการประกวดหาผู้มีความสามารถทางดนตรี แบ่งเป็น 3 ประเภท ร้อง เต้นและวง
คัดเลือกผลงานรอบแรกโดยการส่งวีดีโอไปให้คณะกรรมการดู ถ้าผ่านจะได้แข่งจริงบนเวทีในห้างดังใจกลางเมือง


“ผู้ชนะได้แสนนึงพร้อมโล่แถมเวิร์คชอป เส้นทางอนาคตศิลปินในค่ายเพลงนี้เชียวนะเว้ย” รมย์ดำเริ่มกล่อม
“ง่ายๆ คลิป 5 นาทีแค่เพลงเดียว ไม่มีอะไรเลย” แบงค์เชิญชวน
“ถ้าผ่าน 5 วงจะได้ขึ้นเล่นจริงในห้างออกทีวีด้วยนะพี่เก้ง สุดยอดมาก” แย้จูงใจจนล้น   
“กูรู้ กูอ่านออกใจเย็นๆ แต่เดี๋ยวก่อน ได้ข่าวพวกมึงฟอร์มวงไปแล้วไม่ใช่เหรอ” ผมตามทัน   
“555”
“ฮิ้ว รู้ด้วย”
“555 หนังชีวิตครับพี่” สามคนหัวเราะตัวโยกเยกแบบโอเวอร์แอคติ้งแต่ดูทะแม่งๆ มาก

“อะไรวะ กูงง” ให้ดูทำไม ผมคิด
               ทันใดนั้นรมย์ดำกับไอ้แย้คุกเข่าต่อหน้าต่อตาครับ เฮ้ย!
“ฮือ...เก้ง กูมีเรื่องสารภาพ กูฟอร์มวงอาทิตย์โน้น ซ้อมอยู่ดีๆ เมื่อวานตั้งใจจะอัดคลิป ไอ้อ้นเสือกมอไซค์ล้มแขนหัก แล้วไอ้ไนท์แม่งชั่วเปลี่ยนใจร้องเดี่ยว มันทรยศส่งคลิปตัดหน้าพวกกูไปแล้วเมื่อเช้า“
“เรื่องมันเศร้า 555” แบงค์ยืนหัวร่อขณะรมย์ดำแกล้งปาดน้ำตา
“พี่เก้งครับ พี่เป็นเทพในใจผม ร้องนำกับกีตาร์วงเราต้องเทพเช่นพี่เท่านั้นครับ” ไอ้แย้ ม.4 คลานเข่ากุกๆ รี่มาที่ผมเร็วมาก
“ยูอาร์มายโอนลี่โฮป“ รมย์ดำกระแดะประกิต
“ถึงต้องมาให้มึงช่วยไงเก้ง” แบงค์ดูจะเป็นผู้เป็นคนมากที่สุด
“อ้อ กูเก็ทไอเดียพวกมึงล่ะ” ผมรีเซ็ตสติ

               บาสก็จะเล่น ดนตรีก็จะเอา มรสุมรุมเร้าชีวิตน้อยๆ ของเก้งชัดๆ

“แค่คลิปภายในวันที่ 14 เอง นี่โน้ตครับท่านเก้ง” รมย์ดำยื่นเนื้อเพลงหักคอฆ่ากันเห็นๆ
“เฮ้ย! วันศุกร์หน้าโน้นน่ะซิ” ผมตาโตเท่าบ้าน
“นั่นแหละครับท่านเก้งเพื่อนรัก เค้าอยากส่งประกวด นะๆๆ ตัวเอง” รมย์ดำอ้อนทำตาปริบๆ
“จัดการแย้ ซูฮกพี่ไอดอลมึงซะ” แบงค์สั่ง
            แย้นั่งอยู่ใกล้ผมทำความเคารพแบบวูดูทันที
ชูสองแขนโค้งมือลงไปแตะพื้นใกล้รองเท้า

“เล่นให้พวกผมเถอะนะครับพี่เก้ง ข้าน้อยขอคารวะ”
“เย๋ย“ ผมเหวอตกกะใจ
“เฮ้ย ทำไรวะ!?"

((( ---ป๊าบ/---ตูม/---เอ๋งงงงงงงงงงงง!“ )))
“ย้าก! ไอ้เฟรม น้องกู“
              รมย์ดำกับแบงค์ผงะ ไอ้คนที่คุณก็รู้ว่าใครใส่เข่ากลางหลังน้องเต็มๆ
ซ้ำมือใหญ่ตามจับหัวอัดโขกล็อกเกอร์เหล็กดังปัง มึงซวยเอง...ไอ้แย้
              โอ้! ส่วนเก้งตัวจริงกระโดดโหยงไปเกาะผนังฝั่งโน้นครับ  (=”=)
เสียงไอ้น้องแย้ร้องเหมือนหมาไอ้จ้อนมากจนผวาเล็กๆ เท่านั้นเอง
ไม่ได้หวาดกลัวอันตรายหรอก


“มึงทำอะไรคนของกู!” แย่ล่ะ อเวจีดึงคอเสื้อแย้ตะคอก
“เอ่อ พะ...พี่เฟรมคร้าบ ยะ...แย้ไม่ได้ทำอะไรเลยคร้าบ”
“ไม่ได้ทำอะไรแล้วนี่มันอะไร”
“ยังไม่ได้ทำจริงๆ คร้าบ ไม่แม้แต่คิด แย้สาบานได้”
“555” ไอ้แบงค์ขำกลิ้ง ส่วนรมย์ดำหน้าซีดหัวเราะแหะๆ

-----------------
---------------------


              สรุปกว่าจะพูดคุยกันรู้เรื่อง แย้ที่ชื่อเล่นจริงๆ ว่า ‘ต้น’
แต่เพราะในห้องมีชื่อต้นอยู่ 2 คน ‘ต้น-ยอดชาย’กับ ‘ต้น-วิชัย’ ‘ต้นยอดกับต้น (แย่) 
‘แย้-วิชัย’ จึงสภาพข้อศอกหัวเข่าถลอก กรามค้าง หัวโนต้องติดปลาสเตอร์เป็นของแถม
ส่วนผมได้ปาดเหงื่อตำแหน่งนักร้องนำและกีตาร์วง R-Gus โดยไม่ได้ตั้งใจ
        R : ชื่อย่อโรงเรียน
        us: เรา
        G : รมย์ดำบอก ‘กู’ แต่ชะเลียผมว่ามาจาก ‘Geng’ และครบ 4 คน
จะยังไงก็เอา ดาหน้ามาเลยกรกฎาสามารถ (แต่แอบเครียดเพราะ...)

----------

             เพราะ 30 วินาทีต่อมาแค่พวกนั้นเดินห่างยังไม่ลับตา
“ไอ้ดำแม่ง! มัดมือชกเกินไปรึเปล่า” กำหมัดครับ ไฟท่วมร่างจอมมารเบจิต้า
“เถอะน่า แค่ไม่กี่วันเอง ขำๆ”
“ขำเหรอ!?” เสียงแข็งจนผมรู้
“เฟรม...กูรับปากพวกนั้นเอง เราซ้อมเช้าเหมือนเดิม เล่นวงแค่ตอนเที่ยงกับค่ำหลังซ้อมบาสเสร็จแล้ว ไม่เป็นไรหรอกน่า” น้ำเย็นเข้าลูบ กูอยากเล่นกีตาร์อะ หนุกๆ
“...” เงียบว๊อย

“เชื่อเถอะ ไม่ผ่านรอบแรกหรอก ปีที่แล้วตั้ง 180 รึ 200 วงไม่รู้ คนปั่นโหวตอีก นะถือว่าช่วยเพื่อน”
“ไม่ได้ว่าอะไร แค่...ไม่ชอบ” หยุดยืนนิ่ง หันหนีไม่ยอมสบตา
“ไม่ชอบว่า ไม่ชอบใคร ไม่ชอบอะไร บอกหน่อยเร็ว” ผมก้าวขึ้นขอบกระบะปลูกต้นไม้ริมทางเดินกั้นแคนทีน ถ้าน้ำเสียงแบบนี้ล่ะก็ (^^)
“ไอ้หมอนั่น...แค่ไม่ชอบให้มันจับ”

“อ๋อ 555 ว่าแล้ว ไอ้แย้มันเด็กไม่คิดอะไรหรอก ไม่ได้ถูกตัวเลยจริงๆ สามตัวนั้นน่าจะมีแฟนหมดแล้วด้วย ต่อไปจะไม่ให้ใครแตะอีกโอเคมั้ย” วางแขนพาดคอคนยืนต่ำกว่า
              ใบหน้าเราอยู่ระดับเดียวกัน ในนิยายก็ว่าพระเอกจะขี้หึงขี้หวงจนโอเวอร์ ไม่คิดว่าจะเจอกับตัว
“อืม...” แขนยาวโอบหลังประคองผมไม่ให้หล่น
“เรื่องไม่เป็นเรื่องแท้ๆ ดีนะเมื่อกี้ไม่ต่อยน้องหน้าแหก”
“อะไร เป็นห่วงมันด้วย!” โครมันยองสมองถั่วจริงพ่อคุณ

             ในนิยายก็ว่าพระเอกจะขี้หึงขี้หวงจนโอเวอร์ ไม่คิดว่าจะเจอกับตัว

“เฟรม...สเปคกูต้องหล่อกล้ามล่ำนิสัยดี ไม่แคระสิวเขรอะ ผอมกระหร่องเตี้ยๆ ดำๆ เป็นจิ้งเหลนถูกทับอย่างนั้นหรอก”
“จิ้งเหลน 555” ทีนี้ล่ะหน้าหงายชอบใจ บีบเอวผมแน่นหนึบ

               ผมขอพี่กวางโละสหรัฐจากอิมเมจพระเอกนิยายทุกๆ เรื่องเดี๋ยวนี้ครับ
ไร้คุณสมบัติทุกอย่างยกเว้นหน้าตา...เถื่อนถ่อยเอาแต่ใจอะไรเยี่ยงนี้


“ไหนดู นี่จัสติน ทิมเบอร์เลคเปล่า ถ้าใช่ค่อยคุยกันได้หน่อย”
“หึหึ” หยุดเท้าหันมาโอบเอว (ต่ำมากๆ) สองมือ
                ยีราฟถูกยีหน้าครับ บิดแก้มโย้ เกี่ยวมุมปากฉีกยิ้มกว้าง
ทำตาตี่เหลือเส้นเดียว บีบปากจู๋เป็นหมูได้หัวเราะขำสนุก
“หน้าตาดีตายล่ะ เย๋! บรูวววว!” แกล้งมัน มีโอกาสล่ะ
“555”

-------------

“เฮ้! พวกมึง เที่ยงนี้ไม่กินด้วยนะเว้ย ห้องนิสาจะทำคัพเค้กเตรียมขายงานแฟร์โรงเรียนเรา ต้องอยู่ช่วย แล้วเย็นนี้จะไปร้านเบเกอรี่แถวบ้านกูด้วย ฮิ้ว!” เอกพุ่งเข้ามาขัดตื่นเต้นจัด
“อ้อ ประสบความสำเร็จแล้ว?” ผมไว
“เดี๋ยวก็รู้ ไม่ซ้อมเย็นนะครับท่านกับปิตัน ไปล่ะ” เอกดี๊ด๊าวิ่งลิ่วต่อเข้าล็อกเกอร์
               เห็นโจโจ้กวักมือเรียกเราสองคนแถวโต๊ะประจำที่แคนทีนไกลๆ โน้น
“เอกมันบ้าจริงๆ นะนี่” ผมยิ้มไม่ปรามเพื่อน มีความสุขก็ทำไป
“ปะ กินข้าวกัน” เซอร์วิสพร้อมรอยยิ้มไม่จาง ดันหลังให้เดินบนขอบกระบะต่อ

------------


            ออร่าหวานแหววน่าจะฟุ้งกว้างมากมายถ้าไม่มีอีกคน
“เฟรม เก้ง! พ่อกูยอมคุยด้วยดีๆ แล้วว่ะ ฮิ้ว!” เก็ทวิ่งมาลั้ลลาอีกราย
“อะไรวะเก็ท คุยอะไร?” ผมงง
“555 เยี่ยม” เฟรมรู้เรื่องเร็วกว่า ละมือข้างเดียวไปเทคเช็คแฮนด์เก็ท
“แทงกิ้ว ไปล่ะต้องเล่าให้ไอ้ลมฟัง เยสสสสสส!” เก็ทวิ่งไปทางเดียวกับเอก

“ไอ้เก็ทตื่นเต้นทำไมกันนักหนากะอีแค่พ่อคุยด้วย เอ...หรือจะใช่ที่---” ผมเบิกตาช้าๆ เพิ่งถึงบางอ้อ
              พ่อมึนตึงไม่คุยกับลูกชายเพราะเก็ทเปิดเผยกับครอบครัวว่าชอบบี
เวลานี้ท้องฟ้าสดใสกำลังเปิด
“งั้นมั้ง” เฟรมยิ้มกว้าง ดึงลงให้ยืนพื้นด้วยสุดกระบะพอดี
“555 วันนี้มีแต่เรื่องดีๆ นะนี่”
“ใช่ เรื่องดีๆ จนอยากหอมแก้มใครบางคน”
“เชรี่ยล่ะ ตามมาเร็ว!”
“555”

             ผมแกะมือแล้ววิ่งเข้าแคนทีนหนีปีศาจหื่น อย่าถามครับว่าวันทั้งวันเก้งโดนอะไรบ้าง
แค่สุกไหม้หมดตัวและหัวใจสี่ห้องเท่านั้นเอง ไม่มากหรอก

---------
------------


          และนั่นทำให้วงจรชีวิตกรกฎาเพียบแปร้มากขึ้นอีก
ถูกบังคับให้โด๊ปยาบำรุงและน้ำผักสูตรคุณผู้หญิงที่บ้านเพียบ
“น้องเก้งเล่นดนตรีเหรอ คลิปออกวันไหน พี่แป้งหมี่จะใช้เพื่อนกดไลค์ให้” พี่คนสวยนางฟ้าของบ้าน
“กินซะ ซุปไก่ผสมโสมจะได้มีแรง” หม่าม้าพิม
“นี่รกแกะผสมบัวหิมะ ออกทีวีจะใสๆ” กิ๋มหยกเฟย
“เว็บไหน กดไลค์ยังไงอาเก้ง พรุ่งนี้เตี่ยจะไปเมกา พวกอาปิงจะได้ดูด้วย” อันนี้เตี่ยเฮีย

           บ้านนี้น่ารักครับทุกคนยุ่งขิงธุรกิจครอบครัว
แต่กฎเหล็กของบ้านคือในหนึ่งเดือนต้องหาเวลาอยู่ทานข้าวเย็นพร้อมหน้ากันหนึ่งมื้อ
เรื่องการประกวดวงดนตรีของผมจึงเป็นหนึ่งในเรื่องเล่า กลับกลายเป็นที่สนอกสนใจซะงั้น

“อ๋อนั่นเตี่ยลบไม่เป็น คนแก่ก็อย่างนี้ล่ะ 555” เตี่ยเฮียหัวเราะพุงกระเพื่อม
“เตี่ยไม่อยากลบเองต่างหากเล่า เฮียเฟรมส่งมาทั้งที พ่อลูกคุยทางไลน์กับเมสเซส” พี่แป้งหมี่เผยความลับ


           ผมระบายยิ้ม ชายตามองคนตัวสูงกำลังตักซุปให้อาม่า
เฟรมส่งข้อความเข้ามือถือบอกเตี่ยเฮียและหม่าม้าพิมบางเรื่อง
เช่น จะกลับเองเพราะซ้อมกีฬาดึก
กินเหล้าอยู่บ้านเพื่อนคนไหนจะไม่กลับมานอน
ออกจากปาร์ตี้ลานแล้วแต่เอารถไปเก็บโกดังก่อนต่างๆ นานา
           เรื่องคอขาดบาดตายร้ายแรงอื่นๆ ที่เด็กผู้ชายน่าจะมีความลับกับคนในครอบครัวแต่เฟรมเลือกจะบอก
(เฉพาะบางเสี้ยวเล็กๆ แบบที่มีผลประโยชน์ต่อตัวเองครับ ไม่บอกทั้งหมดหรอก อย่าเพิ่งปลื้มไป; เก้ง)

          แรกรู้นึกชมว่ามันเป็นคนแปลกแต่น่ารักดี มิน่าคนในบ้านถึงยอมให้กระทำการยามค่ำคืน
ปรามบ้างแต่ไม่เคยห้ามหักรุนแรง และแค่เดือนเดียวต่อมาคนรับเคราะห์คือกระผมเองครับ
เป็นไอ้เก้งคนนี้ที่คอยส่งข่าวให้ฮ่องเต้และฮองเฮาทราบ มันไม่ได้นิสัยพระเอกหรอก

‘เก้ง ส่งข้อความให้ที ดูในอันเก่าว่าเขียนยังไง ให้รถมารับขอเงินเตี่ยวเฮียมาด้วยหมื่นนึงจะใช้ด่วน ถ้าได้ก็เอา’
           อุเหม่ ตัวโกงโดยสันดานเลยมึง (T-T)
ปล่อยบ้านนี้ผจญลูกชายผู้นิ่งขรึมซ่อนมาดร้ายลึกต่อไป

-----------
--------------

   
            เกือบสองทุ่ม ออกจากร้านอาหารเหลาเจ้าประจำของครอบครัว
เราสองคนแวะมาทาวน์โฮมบริษัทสำนักงานของบ้านใหญ่ ติดถนนใหญ่ด้านหน้าหมู่บ้าน
“ไหงโรงรถมีสภาพงี้ล่ะ” ผมแปลกตาแปลกใจ
“ขายคันเหลืองให้เพื่อนพี่มอส ส่วนไม้อัดเหลือยกมาจากโกดังให้พวกนั้นจัดการ”
“เอ๋...” ผมงุนงงพวกนั้นไหน เดินเข้าข้างในก็เจอ
“ไงวะเก้ง ห้องซ้อม R-Gus ของเรา”
“เจ๋งเปล่า ใกล้ด้วยมอไซค์ลัดจากบ้านกูครึ่งชั่วโมงเอง เยี่ยมมาก”
“พี่เก้งคร้าบ แย๊ก! พี่เฟรม (โป๊กกกก) แง!”

             รมย์ดำ แบงค์ แย้กับเพื่อนคุ้นหน้าและคนงานที่บ้านเกะกะเต็ม
ไอ้แย้โดนยีราฟจับหัวโขกบานกับไม้อัดทันทีครับ โครมอย่างดัง
“เครื่องพร้อม! คนพร้อม! ใจพร้อมเปล่า!”
“โอ้วววว!"
"เย้ยยยยย!"
"เยสสสสสสส!” พวกเรา

              ห้องซ้อมดนตรีที่โรงเรียนเครื่องเป่าโยธาวาทิตครอง
ถ้าจะแย่งได้คือห้องเปียโนซึ่งไม่มีทางเป็นไปได้เพราะลมกำลังเร่งซ้อมเพื่อร่วมงานวันดนตรีคลาสสิก
เนื่องในวันครบรอบสถาปนามหาวิทยาลัยของรัฐชื่อดังนั้นอยู่เหมือนกัน
               ข่าวนี้เก็ทประธานนักเรียนบอกเองครับ ปีนี้ตัวแทนคือลม
ฝึกหนักเพราะอยากเจอน้องตี๋ชื่อ ‘ฮุ้ง’ แม่ขายโจ๊กตลาดหน้ามหาวิทยาลัยมากเป็นหนักหนา
ผมฟังบีบ่นกลัวลมจ๋าของตนจะไปติดใจคนอื่นจนคุ้นชื่อฝังซีรีบลั่มด้วยอีกคน

               ลมใช่จะเทพเกินคนธรรมดา ยังปลื้มคนอื่นเป็นเหมือนกัน ไม่แปลกพิสดารอะไรนี่หว่า
ขำในใจหากทว่าพิเศษกว่าใครคือคนนี้...เฟรม
ใจดีเหมือนกันนะนี่ (^^)

------------
--------------



             ห้องชั้น 6 ฉากเดียวที่เดิม...
“ดื้อ...”ยื่นวางให้กับมือ กุญแจห้อยด้วยพวงกุญแจรูปหัวกระโหลก เขียนคำว่า Danse Macabre
“อะไร กุญแจห้องซ้อม?”
“อือหึ”
“ขอบคุณ...” ผมยิ้ม
            กล่าวคำนี้กับคนนี้ไม่ใช้ขอบใจเพราะเด็กชายสหรัฐเถียงคอเป็นเอ็น
‘Thank you คือขอบ-คุณไม่ใช่เหรอ you น่ะคุณพี่เก้งของเฟรม’ นิ้วเล็กๆ จิ้มหน้าอกกรกฎา
จากนั้นเอ่ยขอบคุณครับพี่เก้งจนผมชินว่าตาม   

“ไปนอนเถอะ ง่วง” เฟรมสวมเสื้อแขนกุดเช็ดหัวเปียกหมาด โชว์ลอนกล้ามหน้าท้องต่อหน้ากู เชรี่ยล่ะ
“มะ...ไม่ได้ ยังไม่อ่านหนังสือเลย เดือนหน้าจะมิดเทอมแล้ว” ผมมองนาฬิกา 21.50 น. จะสี่ทุ่ม
            เตือนหนังชีวิตเด็กมัธยมทั่วโลก สอบ (T^T)
“งั้นลุก จะเล่นเกม” อ้าว ชั่วล่ะ
“ไม่ได้ ฟังเลยจะติว”
             ใช้วิธีอ่านออกเสียงครับ ไม่ได้หัวดีหยักสมองเยอะแยะแค่รีรันผ่านโสตประสาท
 มันซ้อมซู้ตหรือต่อยกระสอบทรายผมอ่านสูตรหรือข้อสอบเก่ากรอกหู

“ขี้เกียจ รอติวเสารอาทิตย์ดีกว่า”
“ไม่เอา ฟังไปเลย” ผมภาคบังคับ
              เฟรมให้พี่ติวย้ายจากสอนหลังซ้อมเช้าวันเสาร์มาติวที่บ้านทาวน์โฮมเมื่อครู่
รมย์ดำกับแบงค์จะเอาด้วยไม่อยากสอบตก สร้างตารางเวลากรกฎาแน่นเอี๊ยด


               อ่านฟิสิกส์ไปส่วนมันเล่นเฮย์เดย์มือถือไป
เสียงแม่ไก่ร้องกระต๊ากๆ ผสมเพลงคันทรี่ดึ๋งดึ่งจนผมหงุดหงิดวิสาสะกดเงียบซะ
“ข้อนี้ต้องหา พะ...พลัง เอ่อ... F ก่อน”
“...” ไม่ว่าแต่ปิดเกม หันมาเลาะกระดุมเปิดสาบเสื้อนอน ล้วงมือใหญ่เข้าบีบนวด
               เอิ่ม เลื้อยลงต่ำเรื่อยๆ ใกล้รังงูเห่าเกินไปล่ะพ่อ

“ส่วนข้อนี้...ไอ้เฟรม!/---โอ๊ย!” ผมเหลือทน ฟาดชีทใส่เต็มๆ
“อะไรของมึงเนี่ย”
“อะไรเล่า อ่านไปซิ ฟังอยู่”
“ฟังบ้าที่ไหน มือมึงง่ะ” ผมหยิกหลังมือใหญ่ร้องเจี๊ยกเป็นลิง
             ไม่หยิกจริงหรอกครับกัปตันทีมเป็นอะไรเก้งโดนมองทุกที
“ก็ง่วงแล้ว อยากด้วยอ่ะ”
“อ้ายยยยย!” เก้งสั่นเทิ้มโกรธา

               หาสำนึกไม่เพราะตามมาก่ายขาพาดแขนกอดรวบผมที่นั่งเอนอยู่เต็มวงแขน
ทำท่าหลับตาพริ้มจนโมโหไม่ลง
วันนี้วันธรรมดาพรุ่งนี้ต้องตื่นซ้อมเช้าอีก ไม่อยากจะคิด


“ไปนอนไกลๆ ซิวะ เตียงตั้งกว้าง”
“อือฮึ” แล้วก็แค่นั้น เนียนกอดแน่นหนักเข้า เก้งระอาสุดชีวิต
“โอ๊ยยยยย!” หยั่งยาว ตัวงอผละห่างจากง่ามตูดผมทันที
           โดนหมัดเหวี่ยงมั่วๆ ไม่ได้มองหลังเข้าไป สมน้ำหน้า!
“ไปไกลๆ เลย!” ผมดุ พลิกตัวกลับมาประจันหน้า เฟรมนอนกุมเป้าตัวงอปล่อยให้ผมลุกนั่งได้สำเร็จ
“อูย...” เสียงโอดโอยพร้อมจุดยุทธศาสตร์ทางการศึกษา (ด้านเพศสัมพันธ์)
                  นอนแดดิ้นเกลือกกลิ้งพองามบนเตียง ผ้าปูสีม่วงที่รักที่หวงนักหนายู่ยุ่ยตามร่างควายๆ
แต่อีกมือยังยื้อชายเสื้อผมไว้ไม่ปล่อยอยู่ดี

“ไม่ต้องมาสำออย!” ผมระราน
“อูยยยยย...” ยังบิดไปมาไม่ลุก ดูดีๆ เห็นหน้าเขียวหน้าม่วงออกอาการ
“เอ๋! เจ็บจริงดิ?” ผมเหวอ ซวยล่ะ
“โอย...เก้ง เจ็บอ่ะ” เรียกคำนำหน้านามอย่างนี้ผมยิ่งกระพือความผิดเต็มเปา

“เฟรม เป็นอะไรมากมั้ย!?” ผมเปลี่ยน
“...ซี๊ด” เซอร์ราวน์ดได้ใจสาววายเย็บแม่ม!
               แบบนี้เอามีดมาแทงกันเลยดีกว่า ไม่น่าหลงกลแบดบอยเจ้าพ่อออสการ์ตัวนี้เลยให้ตาย

“มึงมันบ้า! ชอบทำอะไรบ้าๆ” ผมอดไม่ได้
“...ขอ...เวลา...เดี๋ยว” คนเจ็บแจ้งบอกขอทดเจ็บหวงไข่
“ฮื่ย!” ผมหันรีหันขวาง ดูหมีควายมือกุมเป้ายิ้มแห้งๆ ขณะมืออีกข้างกระตุกชายเสื้อยืดของผมจนตึง
“นะดื้อ ทดเจ็บแป๊บ” รั้งเอวผมลงนอนที่เดิมจนได้
                แต่คราวนี้นอนหงายเป็นฝ่ายพาดขาทับอีกฝ่ายเสียเอง โชว์ ‘เก้งเหนือ’ 555   
แต่เอ๊ะ! ล้มลงไปนอนข้างมันทำไมอีก เมื่อครู่หนีได้แล้วแท้ๆ


“ชอบเล่นอะไรบ้าๆ” ผมบ่นอุบ หยวนๆ เพราะเห็นว่าเจ็บหรอก
“มันห้ามได้ที่ไหนเล่า” ดูยังปากเก่งครับ อยากให้เอกกับโจโจ้มาเห็นนิสัยเด็กไม่รู้จักโต
                เถียงคำไม่ตกฟากโหมดนี้จริงโว้ย! ทำไมผมไม่อัดคลิปไว้แบล็คเมล์เจ้าเฟรมทรูเฟซสองหน้านี่ก็ไม่รู้
“เหนื่อยจะตาย ซ้อมมาเยอะแล้วยังจะ---” ผมยั้งคำว่าหื่นไว้ทัน
“...ไม่ได้หื่นซะหน่อย”
“ไม่ต้องมาเถียง! ทีงี้ทำเป็นรู้ดี”
“ก็ผู้ชายหรอก”   

               ดูมันต่อล้อต่อเถียงครับ ส่งสายตาใสซื่อเป็นลูกหมานั่งหางแกว่งกระดิกหางดิกๆ รอบนเศษซาก
ก่อวินาศสันตะโรกระจายเต็มห้อง กลับมาเหนื่อยๆ เห็นอย่างนี้เป็นคุณจะโกรธไหม

“กูเป็นผู้ชายเหมือนกันยังไม่คิดเรื่องใต้สะดือมากเท่ามึงเลย ชักจะโรคจิตใหญ่แล้ว” ผมเหวี่ยงกลบซึน
                หวังลบอาการเขินอายบนหน้าตัวเอง
“...กับเก้งคนเดียว”
“...อะ!” เก้งคนเดียวที่ว่าอ้าปากค้างซิครับ

(‘ฟอดดดดด!’)
“เชรี่ย-เฟรมมมมม!” ผมตาโตเท่าไข่ห่าน ไอ้โจรโฉดชั่วห้าร้อยจอมฉวยโอกาส
“ของมันขึ้นเอง ไม่ได้ทำอะไรเลยจริงๆ สาบานได้”
“อ้ายยยยยย!”
“นะเก้งนะ” หางลู่หูตกประกอบไดอะล็อก มีการกุมมือผมลงจับข้างล่าง

                ภายใต้กางเกงเบาสบายเรียบลื่นสไตล์นักบาสเกตบอลเยี่ยงนี้
ช้างน้อยตัวเขื่องพองฟูเตรียมสู้ศึกจนผมมือสั่น
ไหนว่าเจ็บจนฝ่อไปแล้วยังไง เพรสเซ่นเทนส์ไม่เหมือนพาสเทนส์วะ
ไม่ได้ๆ ตามใจมากไปจะลำบาก กรกฎาลังเลคิดหาแผนสอง

---------


“...เฟรม” ผมกดน้ำเสียงเป็นงานเป็นการ ลุกนั่งหนีห่างแต่ไม่มีทางหรอก
            ตามมาคอพาดตักคลอเคลียนอนหนุนจะเอาให้ได้อยู่นั่น
“ว่า?” เฟรมหอมข้อมือผมฟอดใหญ่
“พี่ภู่บอกว่าไง เรื่องเก็บตัวก่อนแข่งน่ะ” จุดประเด็นใหม่
“ซ้อมๆๆ โซนๆๆ วิ่งๆๆ แล้วก็ชู้ตให้ลง ไม่เห็นยาก”
“ไม่ใช่...เรื่อง-บน-เตียง” ผมปล่อยลูกดอกตรงเป้า
“โอ๋ยยยยยย! เรื่องซิ” กัปตันคนใหม่งอแงมุดซุกงับขาอ่อนผมครับ
            อย่ามาอ้อล้อแถวนี้ เดี๊ยะพ่อจัดให้ซะหรอก ชอบปลุกปั่นดีนัก
“ไม่โอ๊ยล่ะ พี่ภู่ห้ามมีเซ็กซ์ก่อนแข่งไง จำไม่ได้เหรอ” ผมแข็ง
“แกอิจฉาพี่แมวเลยล้อเล่นหรอก”

           พาโวยแก้ตัวให้พี่กัปตันคนเก่าเมื่อปีที่แล้ว
พี่แมวมีหญิงเมย์แม่ชีคอนแวนต์ตามมานั่งเฝ้าที่สแตนด์
พอๆ กับไอ้ลมแวะเยี่ยมหน้าเข้าโรงยิม ส่องดูขาเพื่อนสนิทแล้วเหาะกลับ
พร้อมสนูปี้ฟิกเกียร์กิ๊กคู่ใจคันเก่ง ปล่อยบีไว้กับเก็ทตามลำพังไม่เป็น กขค.
ลำบากพวกผมหิ้วปีกเกลอเท้าเดี้ยงไปส่งถึงหน้าประตูโรงเรียน

              แรกนั้นสาเหตุน่าจะมาจากน้ำผึ้งหยดเดียว
พี่ภู่มีพี่ยักษ์จากทีมฟุตบอลผ่ามาตามถึงที่
ล้วงเงินจากกระเป๋าสตางค์จะซื้ออะไรไม่รู้
พี่โป๊งเหน่งปากบอนแซวว่าผัวเมียใช้กระเป๋าเดียวกัน
เท่านั้นล่ะ ฝนตกขี้หมูไหลลามปามญัตติโผล่มาเป็นห้ามมีเซ็กส์ก่อนแข่งได้ยังไงไม่รู้


“โอเค ตามนั้น” ผมตัดบท รอมชอมยกร้อยแปดพันประการกล่าวอ้างเยี่ยงนี้ รอดแล้วเรา อุอุ
“ม่าย-อาว! ไม่ทำ กัปตันอภิสิทธิ์ยกเว้น” ไอ้เปรตนี่ฟังภาษาไทยเข้าหูซะที่ไหน
“เป็นลีดยิ่งต้องทำ” เก้งไม่ยอม
“ไม่มีทาง ยกเลิก ไม่ได้พูด พี่ภู่พูด พี่ภู่รับไปคนเดียว”
“อ้าว พูดแมวๆ”
“ชัวร์ นั่นแหละ ตามนั้น” โผนจะลุกขึ้นปล้ำผม

“หยุด! ขืนทำแบบนี้กูกลับบ้านทันที”
“ไม่เอา ไม่ให้กลับบ้าน บ้านดื้ออยู่นี่”
“แล้วใครที่บอกจะยังไงก็ได้ เป็นเพื่อนเป็นควายสุดแล้วแต่ ไหนบอกจะตามใจกูไง ไม่เป็นคำพูดแบบนี้ไม่ใช่ลูกผู้ชายนี่หว่า” ผมทวงสัญญาแรกเข้าหลังเกิดเรื่องคืนนั้น จะวางตัวที่ช่องไหนก็ได้ตามใจเก้ง ขอเพียงอยู่ด้วยกันแบบนี้เหมือนเดิม
“...” เงียบว้อย

“รุ่มร่ามแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน กูผู้ชายนะ ต้องให้บอกกี่ครั้งกัน”
“...” ปากหนาได้รูปปิดแน่นไม่สำแดงอาการใดๆ ที่เจ็บช้ำกว่านั้นคือสายตาหลบไม่มองมา
“ทำแบบนี้...มัน...” ผมไม่จบ แววตาเจ็บปวดถูกปิดหลับ
             ทิ้งตัวตูมนอนนิ่งไม่ขยับทว่าปลายมือหลุดจากเสื้อยืดของผมแล้ว ไม่ดึงรั้งอีกต่อไป
ใจหายวาบไร้สาเหตุ

------

“...เฟรม โกรธเหรอ”
“...”
“...ขอโทษ” ผมรู้ตัว
“หึ!” พลิกหันหลังให้ หาหมอนใบโตปิดหัว น่ารักตายล่ะ
          ตอนเด็กก็อีหรอบนี้ ถูกดุเสียงดัง ไม่พอใจหรือน้อยใจอะไรมา
เด็กชายสหรัฐทิ้งตัวลงบนเตียง ห่อดักแด้คลุมโปงทุกอย่างเข้าถ้ำตัดขาดจากโลกภายนอก

“เฟรมครับ ขอโทษ ไม่โกรธน่านะ”
“...โกรธ เก้งโกรธเฟรม”
“ใครไหนกัน ไม่โกรธ เก้งไม่โกรธเฟรมเลยนะๆๆ” กลายเป็นผมคลุกตัวลงโอ๋เด็กโข่ง
“...” เงียบ มือใหญ่กดหมอนแน่นพลิกนอนตะแคงหนี งอนจริงดิ

“มาเร็ว ไม่โกรธ ไม่โมโหแล้ว-ฟอดดดด!” ผมกดหอมหัวไหล่แน่น
“...เก้งดุ” อุบอิบผ่านหมอนหนุน
“ไม่ดุ ใจดี-จุ๊บ!” ผมจูบบ่ากว้าง
“...ว่าเฟรมด้วย”
“ไม่ว่าแล้วนะครับคนเก่ง-จ๊วบ!” ผมแกล้งจ๊วบจ๊าบเสียงดังคลอเคลียต้นคอ
“หึหึ” นั่นประไร จุดอ่อนยักษ์ใหญ่

            เมมโมรี่ในหยักสมองเคาะดาวเล็กจิ๋วปิ๊งปั๊งดังกังวาน
‘แต้มต่อ’ ของลมเหนือจะประมาณนี้ได้หรือเปล่า

“...จุ๊บ!” เป็นฝ่ายแตะริมฝีปากแผ่วเบากับแนวคางก่อนไต่จมูกกับแก้มอีกฝ่าย
               กดเน้นนานๆ ให้ลมหายใจร้อนเป่ารดข้างหู
“อืม...“ เสียงตัวใหญ่ครางขณะศีรษะเราอยู่ภายใต้หมอนใบเดียวกัน ซ่อนบังจากโลกทั้งโลก



          แววตาวิบวับในเงาช่างสดใส
ใบหน้าที่ผมรู้จักอยู่ใกล้แค่คืบ
ราวเวลาหยุดเดิน ทุกสรรพสิ่งหยุดหมุน
คิดในใจว่าจะต้านทานคนนี้ได้สำเร็จซักครั้งไหมหนอ



“หึหึ” น้ำเสียงพึงพอใจหนึ่งเดียวสร้างกระแสทุกอย่าง เปลี่ยนทุกสิ่ง
‘ตุบ!’ หมอนใบเดิมลอยไปกองกับพื้นข้างเตียง ตัวใหญ่พลิกนอนหงาย
             ใบหน้าสลักเสลาโดดเด่นประจักษ์แก่สายตา

              ผมอยู่ข้างบนคร่อมเท้าศอกกับฟูก ตาสบตาก่อนแตะไล้แนวคาง
...เจ้าตัวต่อกรยากเย็นที่สุดของผม
...เจ้าเด็กโข่งน่าเข็ญใจของผม
...เฟรมของเก้ง

             ปากอมยิ้มเล็กน้อยน่าจูบชะมัด
ไม่ทันเท่าใจห้าม ร่างกายกลับโน้มลงไปหาเสียแล้ว


******************* TBC start with one kiss and...

[tuckky]

ดีตอนเช้าจ้า......
มาแต่เช้าเลย ไปอ่านก่อนเนอะ 


โอ...เก้งนี้งานราษฎร์งานหลวงเพียบเชียว
อย่ามัวทำกิจกรรมเพลินจนลืมดูแลคนใกล้ตัวนะ 
ว่าแต่ puppyชอบตัดฉับๆนะ เขาอยากมุดมุ้งบ้างจัง 

[rujaya]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ทำไมจบแบบนี้ทุกที 

เก้งแพ้ตลอดดดดดดดดดดด หวั่นไหวทุกครั้งเมื่อเจอเฟรมที่เป็นน้องน้อยแบบนี้

[mystery Y]

ไหนบอกว่าไม่ๆไง ทำไมจะจูบเฟรมก่อนซะงั้นล่ะเก้ง~

[ruby]

ไม่รู้เป็นงัย พอตัดฉากมาที่ ห้องชั้น6 ฉากเดียวที่เดิม... ทีไร
มันกระชุ่มกระชวยใจทุกทีเลย 

[aorpp]

โถ่ๆๆๆๆ กำลังอ่านไปจิกหมอนไปเพลินๆเลย จบซะแล้ว
  จิ้มคนแต่ง ตอนนี้น่ารักมากกกก อะดีนารีนแห่งความสุขพลุ่งพล่าน
+1 

[malula]

หึหึ เสร็จเด็กโข่งอีกแล้ว พี่เก้งไม่เคยใจร้ายกับน้องเฟรม
สงสารแย้ ไม่ได้ทำผิดอะไรเลย ถูกทำร้ายซะน่วม

[Satanza321]

เฟรมเล่นมุขนี้เก้งแพ้ตลอดๆ 

[gupalz]

คู่นี้ได้กันที คนอ่านรู้สึกจิตใจเบิกบานยังไงไม่รู้

[MiSS-U]

 

เฟรมของเก้ง ฟินนนนน

เก้งน้าเก้งดุไม่เท่าไหร่ก็ต้องง้อน้องเฟรมซะแล้ว 

บวกเป็ด รอวันเสาร์

 

[myd3ar]

เฟรมอ่ะนะ ตัวออกโต ทำมาเป็นงอน

อยู่กับเก้งนี่เด็กมากๆ เลย อยู่ข้างนอกทำเป็นเก๊ก 555

[Whatever it is]

555 รายว้า เก้งยืนยันไม่หนักแน่นนี่นา

[Gokusan]

อืม...มัน...บรรยายยากชะมัด

คนนึงเอาแต่ใจ ขี้งอน ขี้หวงได้โล่ห์
อีกคนก็ช่างโอนอ่อนตามใจ...แข็งขืนได้แป๊บๆ เอาอีกแระ ^^"
--แล้วเมื่อไหร่หนูจะชนะล่ะลูก...อันนี้ไม่ใช่แต้มต่อของหนูนะ นี่มันแต้มต่อของเขา-- เฮ้ออออ

แต่ก็...นะ ต่างคนต่างทำเพื่อกันจนเป็นเรื่องปกติ
ถ้าไม่อยู่ด้วยกันนี่สิ สังเกตเห็นง่าย หุหุ

แอบย่องเกาะโคมไฟในห้องรอ...อย่ามาปิดไฟหัวเตียงน้าาาา ;p

[Nus@nT@R@]

   น่ารักกันจริงๆ

[nekko]

อยู่ที่ห้อง(ของสองเรา)เมื่อไหร่กลายเป็นคนละคนทุกทีน้องเฟรม


 

[mellowshroom]

สุดท้ายก็ต้องยอม ...เฟรม 55555