หัวข้อ: Re: [รัก ร้อน เรา]:*จบ* p.27

[ToffeE_PrincE]

 

 

[So_Da_Za]

ฉับ!!!
ตัดตอนเค้าอ่า
เง้อ กะลังแพนกล้องตามเลยอ่า

[puppyluv]

So_Da_Za ไว้จะให้ผู้กำกับแพนกล้องบ่อยๆ 555

*****************
My Dangerous Fire
รัก ร้อน เรา
ตอน 15 เพื่อชาบู
geng’s







           10.25 น. ตอนสายวันเสาร์ ณ สนามกีฬาบาสเกตบอลในร่ม โรงยิมโรงเรียนเรา
นัดสุดท้ายของความเครียด ถ้าชนะการแข่งวันนี้เราจะเป็นที่ หนึ่ง ในสาย กถือว่าชนะติด 3 ครั้งรวด
ตำแหน่งตัวแทนเขตอยู่ในมือแน่นอน
                   ผ่านมา 2 สัปดาห์แล้วครับ แข่งวันเสาร์ที่ผ่านมาเราไปเยือนอีกโรงเรียนหนึ่ง
ทีมเราชนะแบบขาดลอย และอีกเกมในวันนี้หน้าที่เจ้าบ้าน เรานำ 40-15 ถือว่าห่างมาก

“เก้งออก ต๋องมึงเข้า” กัปตันนาม ‘วูล์ฟเวอร์รีนเฟรม’ บัญชาการรบ
“เฮ้ย! ไหว” ผมหอบฮั่กแต่ยังปากเก่ง
“ต๋องมันสด คุมหลังแน่น” กัปตันเข้ม   
“น่าเก้ง เราจะบุกตามแผนจารย์โค้ช ใช้ตัวใหม่จะได้วิ่งลงคุมหลังเร็วๆ ต๋องมันเอาอยู่ชัวร์” เอกแฮ่กพอกันแต่พยายามช่วย

“พี่ภู่?” ตัวใหญ่หันประมาณถามความเห็นจากพี่ภูวนัย แต่เสียงดุเชิงสั่งการมากกว่า
“เออตามนั้น ให้ต๋องคุมโซน ไม่ไหวค่อยให้โป๊งเหน่งหรือไอ้วินลงช่วยอีกแรง” พี่ภู่เห็นด้วยกับแดนหลัง
“ถ้าขาดอยู่แบบนี้่ผมจะให้ไอ้ปิ๊กลงแทนควอเตอร์สุดท้าย” เฟรมบอกพี่ภู่ถึงตำแหน่งตัวเอง มีพี่แมวกับเอกพยักหน้าเห็นด้วย
“ดี จะได้ฝึกน้อง ไปบอกจารย์โค้ชเองเลยเฟรม” พี่ภู่ให้ความเห็นถึงปิ๊ก ม.4 เซนเตอร์ฝีมือดีแววรุ่งอีกคน
“ตามนั้น เก้งออก” นัยน์ตาเข้มหันมาพุ่งเป้าที่กรกฎา อ้าวนึกว่าลืมไปแล้ว ว่าจะแอบเนียนซะหน่อย
“เออ!” ผมสะบัด รู้แต่ยังสนุก นี่แค่จบควอเตอร์ที่ 2 อีกตั้งครึ่งเกมจะดีลิทกันทิ้งได้
-------

             สรุปเอกกับผมออก เก็ทปีกซ้ายกับต๋องใต้แป้นเข้า...แค่ตี๋หล่อตัวขโมยซีนวิ่งลงสนาม   
(“เก็ท! รีเทิร์นแล้วโว้ย เก็ทๆๆๆ”)
(สู้ๆ นะฮ้า น้องเก็ท!)
(พี่เก็ทสู้ๆ พี่เก็ทสู้ตาย พี่เก็ทไว้ลาย สู้ตายสู้ๆ)
             กองเชียร์ฝั่งพวกเราตรึม โดยเฉพาะบรรดาสาวๆ หัวโปกทั้งหลาย
วันเสาร์ด้วยแล้วบ่มียั่นเรื่องออพชั่นเสื้อผ้าแต่งหน้าทำผม
จัดเต็มจนนึกกลัวใจว่าหลงเดินอยู่ในงานคอสเพล์ย

“เก็ททททท!” เสียงบีแจ่มใสจนต้องหันไปดู
            เด็กผู้ชายตัวเล็กผิวขาวน่ารักชูสองนิ้วสู้ตายพร้อมโบกพู่ปอมๆ สีชมพูหยอยๆ สนุกร่าเริง
“วู้!” ปรบมือเสียงดังประดับรอยยิ้มกว้างนั่งข้างบี ไอ้ลม
             บรรดาเพื่อนเราคุ้นหน้าเต็มที่ ทราย เจนี่ ดาว และเพื่อนหญิง
ส่วนข่าง เคี้ยง เต๋า เพื่อนจากฟุตบอลเมามันเต้นกังนัมสไตล์
ใกล้ๆ ชายแท้และไม่แท้กลุ่มพี่เขียวสร้างสีสันสนุกสนานอักโข


“นั่งตามสบายเก้ง เดี๋ยวกูเอง” เก็ทสับเท้าซอยสูงโชว์ฟิต
“ให้ไว กูอยากกินชาบู” ผมทวงสัญญาชนะแฮตทริก
“เย้ย! ยังไม่ลืมอีกเหรอ 555” เก็ทหัวเราะ
“อย่ามา เรื่องนี้ไม่มีทาง” ผมจุ๊ปากเตือนเพื่อนตี๋จะโมเม
“ได้เลย โอ๊ะโอ๊ย!/---นกหวีดเล่นแล้ว” เก็ทจะเทคมือแต่วืดซะ
              เพราะแค่ยกชูจะตบแตะก็โดนมฤตยูลากคอเข้าสนามไปเสียก่อน

--------
----------


             ได้ฤกษ์ทรุดตัวลงริงค์ไซด์ข้างสนามที่นั่งนักกีฬาฝ่ายเรา
“เก้งสุดยอด!” บีจากที่นั่งขั้นที่ 3 เหนือศีรษะขึ้นไปเสียงดังลงมา
“ใจ บี” ผมยกมือโบกทักกึ่งขอบคุณ เกือบบังพี่ยักษ์หน้าตึงซะ
             อดีตกัปตันฟุตบอลตามติดอดีตกัปตันบาสเกตบอลตลอดศกเลยแฮะ
จะว่ามาเชียร์ตามหน้าที่ก็ไม่ใช่เพราะตัวติดกันมากกว่าเก่า
เดี๋ยวนี้พี่ภู่ก็ไม่งอแงง่องแง่งจะฆ่ากันตายเหมือนก่อน
ซ้ำเวลาถูกบังคับให้เป็นฝ่ายไปเกาะสนามหญ้าเชียร์ฝั่งพี่ยักษ์บ้างก็ว่ายอมง่ายมากๆ
              คงเพราะอยู่ ม.6 สำนึกความเป็นพี่ใหญ่แล้วกระมัง ผมคิด

“ดูไอ้เก็ทซิ ดี๊ด๊าเป็นปลาได้น้ำ” โจโจ้
“ดีแล้วที่ขาหาย มันเพิ่งฟิตทันนัดนี้พอดี” ผมรอมชอม
“เหอะ! กูเลยนั่งยาวเลยงานนี้” โจโจ้ยังไม่มีโอกาสได้ลง
              น่าจะทั้งทัวร์นาเม้นต์เพราะตำแหน่งเดียวกับต๋อง เพื่อนคนนั้นสดและแรงกว่าจมหู
“ล้างท้องเตรียมกินชาบูเต็มที่ได้เลยโจโจ้” ผมจิบน้ำดื่มสบายอารมณ์ให้กำลังใจเพื่อน อะดีนารีนความสุขหลั่งไหล


              เอกตามเข้ามาสมทบพร้อมยื่นน้ำเกลือแร่ให้ เอ่ยปากถามพี่พยัคฆ์
“พี่ยักษ์ นั่นพวกอาจารย์จาก ม.T ที่จะให้ทุนกีฬาใช่เปล่าพี่ มาแมวมองดูเกมเทียบเด็กเหรอ?”
“ไหนวะ?” โจโจ้ชะเง้อคอมอง ผมก็ด้วย
“ติดประตูทางออกเกือบบนสุด ติดกองเชียร์โรงเรียนเก่านิสาน่ะ” เอก
“ใช่เหรอครับ?” โจโจ้
“อืม...” พี่ยักษ์ไม่ได้หันมองตามแต่อย่างใด ยังคงจับจ้องร่างพี่ภู่ที่วิ่งรอกอยู่ในสนามเพียงถ่ายเดียว
              ผมมองผ่านตั้งแต่แรกด้วยไม่อยากสนใจกลุ่มชะนีนางชีชุดเชียร์ลีดเดอร์หรูหรา
หมุนกระโปรงบานกลีบพริ้วโชว์ขาขาว
เมย์แฟนพี่แมวกับเพื่อนๆ น้องๆ โรงเรียนเก่านิสารวมกลุ่มเชียร์ทีมเราแบบจริงจัง
ที่สะกิดความรู้สึกจนแปลบเล็กๆ คือเด็กสาวคนที่ให้ถุงของขวัญสีเหลืองอ๋อยเป็นหนึ่งในสาวงามทั้ง 5 นั้นด้วย
บ้าจริง แค่แฟนคลับหรอกน่าเก้ง สนใจอะไรวะ

“พี่ภู่จะเลือก ม.T แน่รึเปล่าพี่ หรือจะรอสอบอีกที่/---ปรี๊ดดดดดดด!” เอกจะพูดกับพี่ยักษ์ โดนขัดไม่จบจากสนาม
(“โฮ่วววววว! แรงไปว๊อย”)
(“บรู๊วววววว! ได้ไงวะ งี้ต้องออกเลยเพ่”)
(“ฟาลว์ชัดๆ เลยกรรมการ”) กองเชียร์ลุกฮือ

              เมื่อครู่จังหวะพี่ภู่ก้าวเลย์อัพจะเข้าใต้แป้น คุมหลังอีกฝ่ายโผเข้าชาร์ทแบบโง่ๆ
กระแทกร่างพี่ตัวขาวเซล้มลงไปกองกับพื้น เห็นเฟรมช่วยดึงมือพี่ขึ้นยืน
ไม่มีอะไรบาดเจ็บเสียหายทว่ากองเชียร์เจ้าภาพเป่าปากโห่ไล่ป่าไม่ยอมง่ายๆ
                 กรรมการส่งสัญญาณมือให้ฝ่ายเราได้ยิงลูกโทษกินเปล่า
ตัดสินถูกต้องตามเกมแต่นอกเกมพี่ยักษ์ไม่มีทางยอมให้มากกว่านั้น

“แมว มึงไปเปลี่ยนตัวลงแทนมันเดี๋ยวนี้!” พี่ยักษ์เสียงดุแต่นัยน์ตาไม่ละจากพี่ภู่ซักวินาทีเดียว
“หะๆๆ กูเนี่ยนะ!” พี่แมวเท้าสะเอวเช็ดเหงื่ออย่างซกทำหน้าไม่เชื่อหูตัวเอง
“พี่แมวเพิ่งออกก่อนผม 2 นาทีเองนะพี่” ผมกล้าออกความเห็น
“แมว! จะมึงหรือใคร?” พี่ยักษ์เข้าโหมดไฟท์ติ้งเรียลสตีล
“กูลงเองยักษ์ แมวมึงเรียกจารย์โค้ชที” พี่วินแทรกกลางโชว์พระเอก

               เหว่ย! จอมโหดพยัคฆาจากชมรมลูกหนังบัญชาการพวกเราลูกส้มได้ด้วย (T^T)

               ที่พี่ภู่ง้องแง้งบอกจะเรียนมนุษย์ศาสตร์มหาวิทยาลัยต่างจังหวัดภาคใต้คงไม่มีทาง
ตัดสิทธิ์ไปได้เลยวินาทีนี้ ต้องเลือกทุนสำหรับนักบาสเกตบอลเพื่อเรียนคณะวิทยาศาสตร์การกีฬา ม.T
ที่มอบแก่นักกีฬาฟุตบอลให้กับพี่ยักษ์ก่อนหน้านี้แหงแซะ
                ลองเฝ้าเช้ากลางวันเย็น ไม่รวมกลางคืนย้ายไปอยู่ห้องเดียวกันด้วยแล้ว
พับเก็บกระดานไม่ต้องรอ เชื่อขนมกินได้ว่าพี่ภู่ไม่รอดมือพี่ยักษ์ชัวร์

---------------


“เฮ้ย! ทำไมจารย์โค้ชให้ไอ้วินลงแทนกูเร็วนักวะ” พี่ภู่เหงื่ออาบหน้าขาวแก้มแดงปลั่ง
           ถูคอด้วยผ้าขนหนูผืนเล็กอย่างฉุนน้อยๆ
“เคลียร์กันเองเหอะ” พี่แมวบุ้ยปากโยนบาปให้พี่ยักษ์ทันใด
“มึงเหรอ!?” พี่ภู่เท้าสะเอวใส่หน้าพี่ยักษ์ฉับ
“อา...ราย” พี่ยักษ์ยืดยาดผิดเมื่อครู่
“ได้ไงวะ” พี่ภู่รู้ตัวการ
             จริงๆ ผมว่าน่าจะแจ่มแจ้งตั้งนานแล้วล่ะครับ
ไม่อย่างนั้นไม่รี่มาหากลุ่มพวกเราทันทีแบบนี้หรอก

“...” พี่ยักษ์ยักไหล่ไม่ยี่หระ ตามองเกมในสนามเฉยสนิท
“ไอ้---” พี่ภู่แปลงร่างเป็นยักษ์แทน
“เอ่อ พี่ครับ” เก้งว่าจะไม่แทรกแซงแล้วนะครับ แต่ว่าพี่ยืนบังผม 
          ออกไปฟาดปากกันสนามฟุตบอลข้างโรงยิมได้นะครับ ที่ว่างเยอะ
“ก็ดีแล้วนี่หว่า จะได้พักรอนัดหน้า” พี่แมวชิล
“มึงปล่อยให้คนนอกมายุ่งได้ไงวะแมว” พี่ภู่หันไปเหวี่ยงพี่แมวแทน
“เอ๊าาาาา! ไอ้นี่ก็” พี่แมวทำหน้า พวกผมพยายามกัดปากกลั้นขำ
“จะนั่งลงดีหรือจะให้---” พียักษ์
“ฮื่ย!” พี่ภู่สบถเล็กน้อยทว่ายินยอมทรุดลงนั่งข้างโดยดี

“กรี๊ด! หวาๆ ลมจ๋าดูนั่น บีจะฟินแหล่ว”
“อ๊าก! บีเบาๆ” เสียงจากที่นั่งข้างบน
            ไม่ต้องบอกก็รู้ บีน้อยคงคลุกหน้าประทุษร้ายร่างกายไอ้ลมชัวร์
จิ้นวายไปไกลแล้วไอ้หนูเอย ผู้ชายเหมือนกันนะนั่น

                ผมนั่งข้างห่างไม่ถึง 5 เซนติเมตรแต่ตรึงลูกตาเพ่งมองสนามอย่างตั้งใจที่สุดในชีวิต
 คนอื่นในทีมตรงนี้ก็น่าจะสั่งร่างกายประมาณเดียวกัน...เพราะพี่ยักษ์ครับ (T^T)
พยัคฆ์จอมโหดทรุดนั่งกับพื้นปาร์เก้ริมเส้นสนาม หันหลังให้การต่อสู้ที่กำลังขับเคี่ยวอย่างเมามันส์
สองมือบรรจงถอดรองเท้าข้างเดินเขยกให้พี่ภู่ ลูบเบาๆ ก่อนค้นเป้หาสเปรย์ยามาจัดการให้อย่างอ่อนโยน
                 เอิ่ม...เก้งไม่ได้เห็นนะครับ ไม่ได้แอบมองเลยจริงๆ สาบานได้

                 และเป็นไปตามแผน ทีมเรานำห่าง ไม่ถึง 5 นาทีต่อมาก็เปลี่ยน ‘ปิ๊ก’
ลงเสียบแทนกัปตันดุโหดเงียบชื่อเฟรม ทีมเราชนะลอยลำเป็นที่หนึ่งในสาย
ถ้วยรางวัลระดับประเทศเห็นลู่ทางอยู่ไม่ไกล อาจารย์โค้ชหวังสูงแต่ความจะเป็นไปได้มีมากโข
 ขอชมโรงเรียนตัวเองหน่อย (^^)

---------------
------------------

(((‘ปรี๊ดดด! ปิ้ด ปรี๊ด ปิ๊ด’))) สัญญาณนกหวีดหมดเวลาการแข่งขัน
“ไชโย!” ผมชูสุดแขนตัวลอยเท้าลอยด้วยถูกยกเอวหมุนไปรอบๆ
“555” ไม่ใช่ใคร ไม่ต้องเดา
“ปล่อยดิ” ผมเพิ่งรู้ตัว กัปตันคนใหม่อีกล่ะ
“ไปเร็ว เก้ง”
           เข้าร่วมแสดงความยินดีกับเพื่อนก่อนเข้าแถวเชคแฮนด์จับมือกับทีมคู่ต่อสู้
รู้แพ้ รู้ชนะ รู้อภัย มาดเจ้าบ้านด้วยแล้วสมควรให้เกียรตินักกีฬาผู้รักบาสเกตบอลด้วยกัน


“ชาบูกูล่ะ?” ผมกล้าทวงตี๋หล่อสดใสเช็ดเหงื่อซก
“อยู่แล้ว อาบน้ำเสร็จไปกัน เที่ยงๆ บ่ายๆ นี้เลย จารย์โค้ชจะเลี้ยงพวกเพื่อนแกจาก ม.T ด้วย กูโทรบอกพ่อเรียบร้อยล่ะ” เก็ทป๋า
“เยี่ยม งี้ค่อยน่าคบหน่อย 555” ผมยิ้มกว้างจะเทคมือกับเก็ท
“ไม่ไป!” อ้าว ท่านบุคคลที่สามดึงขนไว้ไม่ให้ตีมือ
“ไปซิวะเฟรม พี่กายจะเอาของวูฟส์ NBA ทีมโปรดมึงมาให้ด้วย นั่นระวัง บีีคร้าบ! ลงดีๆ รอเก็ทก่อน” เก็ทไม่รอเอาคำตอบ
         ผละไปรับบีที่โผเป็นกระต่ายน้อยลงจากสแตนด์  โอ๋ตัวเล็กน่ารักจนคิดว่าไอ้บีเพิ่งหัดเดิน

“ไม่ไป เมื่อย” ไอ้ยีราฟเฮี้ยน น้ำในหูไม่เท่ากันกระทันหันหรือไร
“ไป อยากกิน” เก้งดึงดันเพราะทีมวูฟส์ที่มึงชอบเลยนะ
“เลี้ยงเอง ไม่ต้องไป”
“เถอะน่า ไปซื้อชอกโกแลตฟองดูว์ให้พี่แป้งหมี่ อาม่าจะเอาสลัดผักสายรุ้งเรนโบว์อะไรนั่นไม่ใช่เหรอ” ผมร่ายเมนู
          พอรู้ว่าอาจจะไปสังสรรค์โรงแรมที่ทำงานพ่อเก็ท เมื่อเช้าคุณผู้หญิงที่บ้านออร์เดอร์บาน

“ให้มาซื้อเอง ไม่ไป” ดื้อจริง
“น่านะ โรงแรมพ่อมันจัดรอว์ฟู้ดทั้งที ไปดูก่อนว่ามีอะไรบ้าง ยังไงค่อยให้คนที่บ้านมาซื้อให้อาม่าเอง เราไม่ต้องกินชาบูก็ได้” อ้อนสุดเหวี่ยง
“ก็ได้” ดูมันทำหน้า
“เยี่ยม! งี้ค่อยน่ารักหน่อย” ส่งยิ้มสดใส บีบแก้มตัวสูงเบาๆ เคยมือ
“หึหึ...แล้วรักมั้ย”
“บ้าล่ะ!” ไม่อยู่ในที่รโหฐานพ่อจะโน้มคอบดจูบดูดดื่ม
              โอ๊ะ! ไม่ใช่ ใส่เข่าแทงศอกให้หน้าหงายครับ เมื่อกี้พูดผิด

-----------------
   .
                มีเสียงกรี๊ดเล็กๆ พอได้ยินก่อนเราต้องปะทะม็อบส่วนตัว
“เก้งเล่นเก่งจัง เฟรมด้วยสุดยอดมากเลยล่ะ” ทราย เจนี่และดาวเพิ่งได้โอกาสเข้ามาทักทายหลังเกม
“เก้งเจ๋งว่ะ ลูกนั้นโค้งไม่เช็ดแป้นสวยค่อดๆ” บอลจะเทคมือ
           โดนเฟรมยืนซ้อนหลังผมตบรับกับฝ่ามือตัวเองเสียก่อน
“แรงเชียร์จากกำนันสไตล์กูเลยนะนี่” ข่างโอ่
“โด่! จากพวกกูหรอกไอ้กำนันข่าง” เคี้ยงเกทับ
“555” พวกเราหัวเราะขำ มีตัวสูงพาดแขนโอบชิด เหนียวเหงื่อแต่เท้ากลับไม่ขยับ

“ต้องเห็นน้องๆ กระโปรงบานเต้นเชียร์ท่ากำนันกะพวกกูด้วยนะเว้ย อัดคลิปไว้ด้วย ดูเปล่า” เคี้ยงนำเสนอเรื่องใหม่ใกล้เคียงเรื่องเดิม
“ไหนๆ กูจองน้องแก้มมัดโบชมพู”
“กูเอาน้องส้มกับน้องชูครีม”
“น้องหนูเปิ้ลน่ารักสุดๆ แต่กูว่าน้องเยลลี่น่ารักเวอร์ว่ะ”

                 พวกลิงจ๋อหน้ามึนหน้าม่อสนใจโชเชี่ยลเน็ตเวิร์คในมือเคี้ยงห้องสอง
ตกลงพวกมึงมาเชียร์จากใจจริงหรือเฮฮาเอาหน้าเสนอหญิงวะ ผมระอา
“เอ่อ...พี่ๆ คะ” มาแล้ว ประโยคเบิกโรง หันไปเห็นสาวน้อยน่ารักชุดเชียร์เบียร์ในข่าว
          ชะโงกมาเยี่ยมหน้าแก้มป่องคิกขุบ้องแบ้ว ยืนเรียงแถวเนโกะจั๊มพ์บิดเอวพริ้วเขินอาย
“น้องแก้ม น้องเยลลี่ น้องส้ม น้องหนูเปิ้ล น้องชูครีม น่ากิน เฮ้ย! น่ารักนะครับ”

               โอ้โห ผมตาโต นี่พวกมึงบังอาจรู้จักชื่อน้องพวกนี้เรียงตัวเชียว
และแล้วก็มีเสียงสวรรค์จากออร่าเปล่งประกายดารามากที่สุดในกลุ่ม...
“พี่เฟรมคะ!” นั่นประไร
“น้องเยลลี่ อูยยยยยย”
“ฮิ้ววววว”
“อเวจีเฟรมว๊อย แง่มๆ”
            เหล่าสุนัขเห่าหอนบินวอน ชายตามองนักกีฬาร่างสูงเป็นยักษ์ปักหลั่นอย่างอิจฉาเต็มที่
“พี่เฟรมค่ะ เยลลี่ขอคุยกับพี่เฟรมหน่อยได้มั้ยคะ”

                กรกฎาอึ้ง คิดในใจ กูว่าแล้ว (-.-)
วูบไหวในอก ฝ่ามือเย็นเยียบห้ามไม่อยู่
 นี่เป็นครั้งที่สามแล้วที่สองคนนี้มีปฏิสัมพันธ์กันให้เห็นต่อหน้าต่อตาผม
แข่งเสร็จแทบอยากเหาะกลับบ้านเพราะอย่างนี้

              ก้อนอกปวดหนึบจะผละห่างแต่ไม่คาด
มือใหญ่กุมข้อมือเหนียวแน่นกำไม่หลุด
“...ดื้อ”
“ปล่อย จะไปพัก” ผมดึงดันจะเข้าอาบน้ำในห้องพักนักกีฬา

“เยลลี่ว่าจะขอพี่เฟรมอันนั้นน่ะค่ะ ได้หรือยังคะ” คุณน้องนางเสียงหวานตามติดจะเอาให้ได้
“ของอยู่ล็อกเกอร์โน่น พวกมึงใครก็ได้มาเอากุญแจไปไขให้ที” กัปตันไม่สน สั่งเพื่อนจัดการแทน
“หา! กูถูกหวยเหรอ” ข่างเกือบเต้นฮูลาฮูล่า ดาวเดินเข้ามาบิดหูร้องโอ๊ยดังลั่น
“พี่เคี้ยงเอง ไอ้ข่างมันมีแฟนแล้วไม่ว่างครับน้อง” เคี้ยงซัดข่างจมดิน

“เฟรม! กูว่าง” บอลเข้าเสียบ
“ตามมา” เฟรมดึงผมถลาตามแรงย้อนกลับกองสัมภาระที่นั่งโซนทีมเรา
             ไม่บอกรหัสหมุนปลดล็อกแต่ให้ลูกกุญแจไปไขเอาเอง
เหมือนผมที่ไม่บอกตัวเลขกับใครแม้กระทั่งเอกกับโจโจ้ก็ตาม
ไม่อยากเผยความลับ ‘1320’ เบอร์หลังเสื้อของเราสองคน
              แต่ขณะนั้นกำลังโมโหจี๊ด สองคนนี้มีอะไรกัน
เฟรมซ่อนความลับอะไรในล็อกเกอร์ ทำไมไม่เคยรู้มาก่อน

“กรี๊ด! น่ารักอ่ะ จับมือกันด้วย”
“ก็อย่างที่ฉันบอกแกแล้วไง แอร๊ย!”
“ถ่ายรูปๆ เป็นหลักฐานไปอวดพวกนั้น ว๊ายๆๆ”
             ลืมสัญญาณจากสาวๆ ที่ว่า เพราะพายุอารมณ์พลุกพล่านไม่เป็นตัวของตัวเอง
ครอบงำเกินสัญชาติญาณบอก

--------------

             ซ้ำงานนอกวิ่งเข้าชนอีกสองประเด็นซ้อน...
“เฮ้! เก้ง ทางนี้” รมย์ดำ-ภิรมย์
“พี่เก้งครับ” น้องโดม ชื่อจริงโดมชื่อเล่นก็โดมเหมือนกัน
“อ้าว! รมย์ดำ โดม มีอะไร” ได้ทีบิดข้อมือหนีคีมเหล็กยี่ห้อสหรัฐ
“พี่รมย์ก่อนเลยครับ” โดมผายมือสุภาพ

                 น้อง ม.3 ตัวสูงเท่าๆ ผมแต่กล้ามล่ำกว่า เพิ่งเข้าชมรมเมื่อต้นเทอม
เปลี่ยนจากชมรมเทนนิสมาเป็นบาสเกตบอล เจ้าชายสุภาพเรียบร้อยมาก
พี่เก้งครับช่วยสอนโดมหน่อย กูกรี๊ดอะ (^^)
                แล้วอย่าคิดว่ากรกฎาจะได้ฤกษ์มีลูกน้องสุดหล่อเพอร์เฟคพันแข้งพันขา
มฤตยูเงียบนามกรว่าเฟรม ไม่มีทางปล่อยหรอกครับ โดมกลายเป็นลูกน้องปิ๊ก ม.4
และพี่แมวกับพี่โป๊งเหน่งไปเสียฉิบ (=^=)

“ตกลงกองประกวดได้ไฟล์แล้ว เราลำดับที่ 108 เตรียมโหวตในเว็บจันทร์นี้เลย พวกกูกำลังจะเอาใบปลิววงเราไปปิดให้ทั่ว” ภิรมย์บอกข่าวงานดนตรี
“เยี่ยม” ผมโล่งไปเปลาะ
“เอานี่คืนกุญแจ กูขนกลอง ลำโพงมาไว้ชมรมแล้ว ยังไม่อยากให้รื้อโรงรถมึงเลยว่ะ เผื่อเราติด 1 ใน 5 จะได้ใช้ซ้อมต่อ”
“555 มึงฝันไปล่ะรมย์ดำหนึ่งในเท่าไหร่ แต่ไว้รอโหวตเสร็จก่อนก็ได้ ไม่กี่วันเองนี่” ขำเพื่อน วงเราลำดับที่ 170 ปีนี้ต้องมีส่งมากกว่า 200 แน่นอน แววตกรอบลอยมาแต่ไกล
“มึงไม่รู้อะไรเก้ง กูเล่นมาเยอะ เสียงมึงกีตาร์มึง พรสวรรค์รอการเจียรไนชัดๆ”
“โอเค ไว้กูกระจายข่าวทางเน็ตให้เลย เก็ทมันรอโชว์เซียนอยู่” ผม
“นับถอยหลัง 15 วันอันตราย ฟู่!” รมย์ดำทำท่าปาดเหงื่อ
“ตามนั้น เจอกันวันจันทร์”

              ไม่คิดว่านั่นคือจุดเริ่มต้นเปลี่ยนชะตาชีวิตให้พลิกผันจากกีฬาเป็นดนตรี
บททดสอบมักสร้างทางแยกดาหน้าเข้ามาขณะจังหวะชีวิตเราจะเข้าด้ายเข้าเข็มอย่างนี้เสมอ

---------------

“พี่เก้ง ตกลงเท่าไหร่ครับ เรื่องนั้นน่ะ” หันมาเจอโดมลับๆ ล่อๆ  ปัญหาข้อสองรอจ่อคิว
“เอ่อ...” พี่เก้งลืมไปเลยครับน้องโดมสุดหล่อพ่อรวย
เพิ่งเข้าใจความรู้สึกถึงบีกรี๊ดคนสวยคนหล่อ
             เก็ทมีไอดอลเป็นรุ่นพี่รูปงามหรือลมพูดถึงน้องตี๋น่ารักเป็นยาใจประจำตัวก็นาทีนี้
มึงใสวิ้งกระแทกตาพี่มากครับโดม
(คำว่าไอดอลฮิตมากจากไอ้เก็ทนี่ล่ะครับ พูดติดปากจนป่านนี้ผมยังไม่ทราบชื่อจริงๆ พี่คนนั้นเลย)

“อะไรโดม?” มือที่สาม คนตัวสูงใหญ่โหมดมาคุเข้าถามธุระเสียเอง
“เอิ่ม...คือว่า” โดมอึกอักมองเลิ่กลั่กผมกับเฟรม
“อะไร พวกพี่ไม่มีความลับต่อกัน พูด!”
“...โอ้” อุทานเบา ความลับต่อกัน สำนวนฮอลีวูดมากเพ่!

“ผมอยากรู้วันเกิด เอ่อ พี่ละ...(ลม)” โดมงุบงิบจนท้ายประโยคเลือนหายไม่มีเสียง
“ใครนะ?” เฟรมดุจนโดมจ๋อย สงสารน้องถึงส่งซิกให้มองตามสายตา
(“...นี่ๆ ไอ้ลม”) เก้งบอกใบ้เฉลยเต็มที่ มือชี้ตัวเพื่อนสนิทเก็ทเต็มๆ
“ไอ้เก็ทหลังสงกรานต์ 4 วัน บีกับคนนี้เบอร์เสื้อพี่ (เฟรมจับเสื้อ 13 ตัวเองเขย่า) เดือนไหนไปเลือกเอา ส่วนเพื่อนไอ้เก็ท 4 ปีมีครั้งเข้าใจมั้ย”
“อ่า...ครับ” โดมเกาหัวแกรกกับปริศนาชวนคิด

“แล้วอย่ายุ่งอะไรคนของพี่อีก หวง!”
“...(0-0)...” กรกฎาตาเหลือกขณะถูกลากเข้าถ้ำ
เอิ่ม! ไม่ใช่ ห้องพักนักกีฬาครับ เห็นสีหน้าโดมยิ้มระรื่นทันทีที่ทราบความนัย
มึงไม่ช่วยเป็นมือที่สามแทรกแซงพี่หน่อยวะไอ้น้อง กูอุตส่าห์ตั้งความหวัง

...คนของพี่
...คนของเฟรม
...คนของมันก็ผมนะซิ อยากกัดลิ้นตายตรงนี้จริงเลยพ่อ


               ขณะเดินกระแทกเข้าข้างใน ได้ยินแว่วๆ ข้างหู
“อย่าให้เห็นว่ามันมาเกาะแกะอีก ลูกทูตก็ลูกทูตเถอะ”
               เก้งลุกไหม้ทั้งตัว ขอโทษครับ อดกลั้นยิ้มไม่ได้จริงๆ (^^)



********************TBC ซี ยู ออน มันเดย์

[rujaya]

เฟรมมันหวงไปหมด ใครเข้าใกล้เก้งไม่ได้เลย แต่อย่างว่าอะนะ คนมันรัก 

น่าสงสารเก้ง แต่ทำไงได้ รักไปแล้วนี่เนอะ 

[tuckky]

อรุณสวัสดิ์จ้า 

กลับมาเม้นต์ เมื่อเช้าแอบอ่านไปทำงานไปลุ้นสุดๆ  (กลัวเจ้านายเห็น  )
คนนั้นหึงไปคนนี้หวงมาทั้งๆที่ใจตรงกัน แต่ไม่คุยกันตรงๆเรื่องมันเลยเป็นแบบนี้
แต่ก็มีโมเมนต์น่ารักๆักันตลอดๆ ชอบๆ 

พี่ภู่กะพี่ยักษ์ ทำเขาเขินนะ 

[Gokusan]

เน่...เน่...ท่าทางนี่ไม่เรียกซึนแล้วนะ น้องเก้ง
แค่ไม่บอกคำนั้น แต่เวลามีคนเข้ามาก็หวังผลหึงโหดอยู่นะ หุหุ
ทว่า...พ่อพระเอกขี้หวงนี่ก็...ได้อย่างใจทุกครั้งไป มีสาววายตามกรี๊ดด้วย เอร๊ยยยย

กรุ๊ปน้องนางแม่ชีนั่น สงสัยว่าจะเป็นแฟนคลับลับเฉพาะล่ะมั้ง
อาจมีท่าทางน่าหวั่นใจอยู่บ้าง แต่ว่าไม่น่าห่วงอะไร...เชื่อใจคนของเราก็พอ ^^

ทางเลือกในชีวิตเรามักมีหลายทางเสมอ...เลือกทางที่เรารักและมองเห็นความสุขในนั้นก็พอ

ปล.แอบกรี๊ดอีกคู่ตามบีเพราะมีมาให้เห็นล่ะ อาการสอดรู้กำเริบอีกแระ อิอิ

อ่อ...ตามมาดิทอีกที...ปิดโคมไฟหัวเตียงเค้าทำม้ายยยย T^T

[wi_OoO_wi]

 

[So_Da_Za]

อั้ข่ะ คนของเฟรม
 ｡+ﾟ(〃ﾉ∀ﾉ)｡+ﾟｲﾔ〜ﾝ

[MiSS-U]

  คึๆๆ  จิ้นยักษ์ภู่ไปไกลแล้ว คู่นี้ชวนคิดมานาน

ส่วนเฟรมก็ยังหวงไม่เปลี่ยน  เก้งเองก็เถอะหวงไม่ต่าง

อารมณ์นี้ฟินนน  หวงไปหวงมาชอบ  555

งานนี้เก้งได้เปลี่ยนสายไปแนวดนตรี  แล้วเดวิลเฟรมจะตามติดได้เหมือนเดิมมั้ย

รอติดตามค่ะ

บวกเป็ด

 

[Nus@nT@R@]

โว้วววววววววว เฟรมขี้หึง อิอิ

[daisy]

รักเลยยยยย  เรื่องนี้ 

[Satanza321]

เก้งนี้เรื่องกินพลาดไม่ได้เลยนะ 

คนของพี่<<<<ชอบคำนี้จัง หวงซะไม่มีเลยนะเฟรม 

[choijiin]

โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
 
ไม่ไหวแบ้ว ทำไมมันน่ารักขนาดนี้
น้องเก้งของเจ๊ พอรู้ใจตัวเองแล้วน่ารักน่าฟัดขนาด
เฟรมมันหวงก็ไม่แปลกเนอะ
 

แล้วก็ขอโทษ puppyluv ด้วยน้า
 
ไม่ค่อยได้เข้าเล้าเลยง่ะช่วงนี้
ไม่ใช่ว่าไม่รักน้องเก้งน้องเฟรมนะ กุซิกๆ
 
ต่อไปเราจะไม่ขาดเรียนนานๆอีกแล้ว
รักน้าเด็กๆ
 

[ruby]

ขี้หวงจริงๆเลยพี่เฟรม ใครเข้าใกล้ก็ไม่ได้ออกอาการตลอด
แล้วถ้าเก้งเบนสายไปดนตรีแบบเต็มตัวจะไม่ยิ่งกว่านี้เหรอ
แอบจิ้นคู่พี่ยักษ์พี่ภู่ ไปไกลแล้วนะ อยากให้มีคู่นี้แถมจัง
 

[mellowshroom]

ทางเลือกใกล้เข้ามาแล้ว ดนตรี vs กีฬา

5555 โดนลากเข้าถ้ำ 

ป.ล.รอคอย monday~ 

[malula]

หวงคนของตัวเองทั้งคู่ ผิดแค่คนนึงแสดงออก แต่อีกคนไม่
สบายใจ น้องเยลลี่ แค่สาววายนี่เอง
ชะนีน้อยคู่ตัวประกอบไปเถอะ

[NOoTuNE]

 

อิจฉาเว้ยยยย น้องเก้ง

[Whatever it is]

เฟรมขุ่ใหญ่เลย ขี้หวงไปไหน 555

[muiko]

เฟรมขี้งอนจัง
แต่ก็น่ารัก
 

[gupalz]

ฟินอีกแล้ว คนของเฟรม

[ToffeE_PrincE]

นายเฟรม มันจะหวงอะไรขนาดน๊านนน

 

[nekko]

คนของพี่ 

 

[bauloy]

ได้อ่าน2ตอนรวดเบยยขอบคุณค่ะ   
ตอน14-น่ารักทั้งคู่เลยเเอบกรี๊ดตอนท้ายๆ เก้งน่ารักมากกกกก>3<
ตอน15- ตอนนี้เเอบฮาตอนพี่เก้งเราเเอบเล็งน้องโดม เเล้วก็ประโยคสุดท้ายของเฟรมนี่กรี๊ดเเตกเลยย เฟรมขี้หวงมากๆ น่ารักจัง

[shoi_toei]

เอร้ยยยย น่ารัก

[myd3ar]

เฟรมขี้หวง และขี้หึงมากเลยอ่า

แต่ก็น่าดีใจแทนน้องเก้งนะ

เฟรมหวงขนาดนี้   

[p_a_n]

อ่านแล้วฟิน หยุดยิ้มไม่ได้เลยค่ะ

[donutnoi]

เฟรม หวงเก้งได้ทุกที่ ทุกเวลา ทุกคนจริงๆ

[greensnake]

เห็นพระเอกขี้หึงขี้หวงมาก็หลายเรื่อง แต่เฟรมมาวิน
ยอมให้เค้าเลยสำหรับคนๆนี้ อีกหน่อยเก้งคงไม่ต้องพูด
เพราะมีเฟรมเป็นทั้งผู้ปกครองและเลขาส่วนตัว
จะทำอะไรต้องผ่านเฟรมก่อน ขี้หวง ขี้หึงแล้วก็รักเวอร์
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[mystery Y]

ฟินพี่ภู่กับพี่ยักษ์อ่ะ แล้วสรุปเก้งได้กินชาบูป่ะเนี่ยเฟรมหวงซะ

[chaWice]

ลูกทูตก็ลูกทูต
ทำไม เฟรม ทำไมมมมมมมม
5555555555
หวงได้ใจจริงๆ

อิพี่เก้งช่วยชัดเจนไปเลย
อย่าทำซึน ฉันรู้นะ ฉันรู้

แล้วเราจะได้กินชาบูไหม?