หัวข้อ: Re: [รัก ร้อน เรา]:*จบ* p.27

[choijiin]

อั๊ยย่ะ
สาววายทำพิษซะแหล่ว
 
แบบนี้ต้องจับอิน้องนางคอนแวนต์
มาอบรมคอร์สเบื้องต้น
คุณสมบัติอันพึงประสงค์ของสาววายซะและ
ต่อไปจะได้ไม่เป็นภาระของลูกหลาน
 


----choijiin กายหล่อนา หล่อมากด้วย นิสัยไนซ์กายอีกต่างหาก

ม่าย เราม่ายสนหรอก puppyluv
 
ไอ้คนหน้าไม่อายอย่างไอ้กาย
หล่อแค่ไหน ดีแค่ไหนเราก็ม่ายชอบแน่นอน
เรายังจำได้จนทุกวันนี้
ฉากที่ไอ้เลวนี่มันทำให้น้องลมสุดที่รักของเรา
เลิกกับพี่เหยี่ยวก็เพราะไอ้เวรนี่ทั้งนั้น
ต่อให้มันไปบวชเราก็ไม่หาย ฮึๆๆ
 

[puppyluv]

My Dangerous Fire
รัก ร้อน เรา
ตอน 18 เพื่อนเรา (รู้)
Geng's








“แขนอาเฟรมเป็นอะไรหนูเก้ง?” กิ๋มหยกเฟยถามขึ้นในเช้าตรู่วันจันทร์ขณะผมลงมาจะทานของเช้า
“คะ...คัตเตอร์บาดครับ” บอกตามที่ซ้อม
“ทำไมอีซุ่มซ่ามให้คัตเตอร์บาดได้”
“อุบัติเหตุล่ะกระมังหยกเฟย...มีอะไรก็ค่อยๆ พูดค่อยๆ จา อาเฟรมฟังเก้งคนเดียวนั่นล่ะ” หม่าม้าเหมือนจะทราบดี
“ครับ ขอโทษครับ”

“แม่กาญจน์เป็นเพื่อนคนเดียวของหม่าม้า อยู่ที่นี่เก้งเป็นลูกหม่าม้าเข้าใจไหม”
“ขอบคุณครับหม่าม้า” ผมพนมมือไหว้
“จะลูกชายหรือลูกสะใภ้ไม่เกี่ยงจ้า เอ้า! ต้อนรับเช้าวันจันทร์ด้วยนี่เลย” กิ๋มวางน้ำผักปั่นสูตรเด็ด
“เย๋ย...” ผมสยองสสารสีเขียวอื๋อในแก้วตรงหน้ามากกว่า
          ถึงไม่ได้สนใจความหมายซ่อนในประโยคของกิ๋มช่างฝัน ลูกสะใภ้อะไรกัน
ก้มหน้าจ้วงข้าวต้มเข้าปาก (=”=) เก้งไม่อยากกินน้ำผัก

            อยู่ที่นี่ผมอบอุ่นปลอดภัยมากมายจนไม่อยากทำร้ายความรู้สึกใครๆ ในบ้านหลังนี้ได้
โดยเฉพาะเฟรมลูกชายสุดหล่อคนโปรดของอาม่ามีอะไรกับผู้ชายเยี่ยงกรกฎาเป็นเรื่องไม่ถูกต้อง

“ปะ! ไปกัน” บุคคลในข่าวฟลูเพาเวอร์ในชุดนักกีฬาพร้อมรบขณะผมกวาดคำสุดท้ายหมดพอดี รู้เวลาดีมาก
“อาเฟรมนี่แก้วของลื้อ อาม่าสั่งเจ้ทำไว้ให้” กิ๋มจองล้างจองผลาญ
“ขอกินผลไม้แทนครับ” เฟรมฉวยกล้วยส้มแอปเปิ้ลกี่ลูกไม่รู้เต็มมือใหญ่นักบาสเกตบอล อีกข้างหิ้วปีกผมวิ่ง

----------

“เอาไปด้วย อาม่าลุกมาปั่นให้แต่เช้าแล้ว” หม่าม้าพิมตามมายื่นกระปุกกรีนแลนเทิลให้ถึงในรถ เหว่ย!
         เราสองคนหันหน้าหนี เบ้ปากเหม็นเขียวไปคนละทาง
“โดนไปแก้วนึงล่ะ อันนี้อย่ามา” ผมรีบโยนบาป
“กินอีก ผอมจะแย่อยู่แล้ว”
“ไม่เอา อาม่าอุตส่าห์ทำให้”
“เป็นเพื่อนไอ้เก็ทว่าไปอย่าง” เฟรมเอ่ยลอยๆ
“งั้นก็นั่นแหละ” แจ่ม! ผมนึกขึ้นได้ ฉวยอาวุธชีวภาพไว้เสียเอง
           มึงไม่ตายดีแน่ไอ้ลม หุหุ

---------
----------


          ณ โรงเรียน มาละ เข้าที่ได้อันดับแรกคือลอกการบ้าน
“ใครเสร็จแล้วบ้าง ขอหน่อย” เก้งประกาศขอความช่วยเหลือ
“ด้วย!” เฟรมวางกระเป๋า ดึงสรรพสิ่งกางรอบนโต๊ะพรืด
“ส่งก่อน 9 โมง เก็บคะแนนด้วยให้ไว ของกูใกล้เสร็จล่ะ” เอกง่วนไม่สบตาผม ตั้งใจเต็มที่พอๆ กับโจโจ้
“เฮ้ยลม ทำไมคำตอบมึงกับทรายไม่เหมือนกันวะ” เก็ทโพล่งถาม
“ของทรายถูก ของกูไม่ได้แก้” ลมมือระวิงปานกัน
“ลมจ๋าไหงงั้นล่ะ” บีแมสเซนเจอร์วิ่งเอาสมุดจากเต๋ามาให้เก็ท
“ไม่ต้องแก้ คำตอบเหมือนกันหมดปรับตกยกห้องนะเว้ย!” เต๋า หัวหน้าสารวัตรนักเรียนลอยชายไปมาระหว่างโต๊ะ  วาทยากรคุมวง

           เราชาวคณะ ม.5/1 กำลังพร้อมใจกันทุจริตเกินครึ่งชั้นครับ
นักเรียนที่ดีไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่าง ไฟลนตูดถึงจะอนุญาต แต่ห้ามบ่อยเกินวันละสองขวด
เด็กและสตรีมีครรภ์ควรปรึกษา...ไม่ใช่ล่ะ
หนังชีวิตนักเรียน ม.ปลาย เร็วเข้าพวก!


“ติ๊ด! อีก 10 นาทีเข้าแถว ใครไม่ทันเอาไปส่งเอง ข้าพเจ้าจะจรลีแล้ว...นับ 10-9-8...3-2-1 หมดเวลา!” เต๋าเป็นใหญ่
“เฮือก! ปางตาย” ผมวางปากกา ยื่นสมุดให้เต๋ารวบรวม
“ซ้อมเช้ากูว่ายังเสียเหงื่อน้อยกว่านี้” เอก
“อ๋อย เอาพลังชีวิตกูคืนมา!” เก็ทหนีตรวจเช้าเพื่อการนี้
“ไอ้เต๋ามันไปแล้วเหรอ ว๊าก! กูยังไม่เสร็จเลย ใครก็ได้ช่วยที” โจโจ้คว้าทุกอย่างวิ่งตามหลังเต๋าไปอย่างด่วน

--------
---------


             สภาพเศษซากอารยะธรรมปลิวว่อนหลังสงครามสงบ...
“ลมจ๋าเสร็จมั้ย?” บีโดนเก็ทกุมข้อมือดูดพลังชีพไว้ทางนี้
“มีอะไรกินมั่งบี หิว” ลม
“ลม เรามีนมเหลืออยู่กล่อง เผลอหยิบมาน่ะ ร้านมีแต่แบบแช่เย็น ไม่เป็นไรนะ” ทรายยิ้ม ยื่นกล่องนมจืดเย็นจัดให้ลม
“อ๋อ...ครับ” ลมแค่มองไม่ได้หยิบ ทรายจึงวางบนโต๊ะเสียเอง

“เฮ้! น้ำผักสูตรอาม่า สนมั้ย” ผมชูกระปุกซิลเวอร์ออกปากสอด
        นั่งติดเก้าอี้ขยับไม่ได้เพราะงูเหลือมพาดคอแล้วบ่นว่า
“ง่วง...” เฟรมเอนศีรษะซบไหล่ผม
“เยี่ยม!” ลมลุกมาฉวยจากมือ เปิดดื่มจิบท่าทีชอบใจ
“อะไรอะ?” บีจอมจุ้นถ้าเป็นเรื่องกิน
“น้ำเขียว” ลมยื่นให้แต่บียี้ทันทีที่ได้กลิ่น
“อี๋! อาม่าไอ้เฟรมชัวร์” บีรู้

“ไอ้เด็กนรก” เฟรมกลิ้งหน้ากับบ่าดมต้นคอกู ติดสัดโชว์่นะไอ้ฟาย!
“ว๋ายๆๆ ดูดิลมจ๋า” ไอ้บี (T-T) ทำเสียงน่าตบมาก
“ยังไม่ชินอีกเหรอบี เก้งกับเฟรมก็อย่างนี้ตลอดแหล่ะ ฮิฮิ” ทรายก็รู้ แม่เจ้า (>0<)
“อีกล่ะไอ้งูสองตัวนี่ เมื่อคืนพวกมึงมีได้เสียกันใช่เปล่า” เอก
“อ๋อ ที่ไม่ไปกับพวกกูเพราะงี้ใช่มั้ย” โจโจ้ถามเราเซย์โนลานรถ
“ไม่ต้องบอกก็รู้ อุปกรณ์ดีเด่นด้วยนี่ ใช้ยังวะ?” เก็ทตีคิ้ว
“หึหึ” เฟรมกับซอกคอผม

            มันพูดถึงเรื่องอะไร อุปกรณ์ดีเด่นที่ไหน
ทำไมไอ้เลวมีแอบหึหะด้วย ฮ่วย!

“โฮ้ย! พวกมึงนี่” ผมโวยวงแตกหากแต่ขยับไม่ได้ จอมมารถูไถร่างกายไม่เลิก
     เป็นอย่างนี้ทุกวันเก้งถูกคลุกวงใน แล้วกูดันสมยอมทุกที
น่าเอาคัตเตอร์ปาดคอให้รู้แล้วรู้รอด

----------

“...ตลอดนะมึงน่ะ” ผมขยับไหล่ให้รู้เราอยู่ท่ามกลางมวลชน
“ช่าง...” ปลิงเมือกใช่จะใยดี
“...ช่างได้ไง หนัก” อึกอักโวยในลำคอไม่อยากให้ใครได้ยิน
“ไม่หนัก หอม ฮ้าว!” มีหาวประกอบ
“ฮื่ย...” ได้แต่ถอนใจรับสภาพ
         คนที่จะเป็นจะตายน่าจะเป็นเก้งคนนี้มากกว่านะเฟ้ย
เล่นแทงกันตั้งกี่รอบ มึงตัวรุกให้กูตั้งรับฝ่ายเดียว
 เสียแต้มบนเตียงแล้วยังตามมาเสียเปรียบที่นี่อีก คุ้มซะไม่มี (=”=)


           สงสัยวันนี้ฟ้าจะอาเพศ คนที่ไม่น่ามีเอี่ยวกลับแวะมาแจมได้
“อิชชี่ว่ะ” ลม
“โป๊ก---/โอ๊ย!” ไม่อิชชี่เปล่าเฟรมโดนด้วย
“ไอ้ลม!” เก็ท
“เย๋ย!” ผมผวา   

          เรานั่งคู่ติดประตูทางออกหลังห้อง โดนลมขาวฝ่ามือจับศีรษะเฟรมโบกใส่ผนังเหมือนจะเบาแต่เสียงไม่น่าเบา
“เก้ง...เจ็บอะ” เฟรมเรียก มือกุมหัวก้มตัวตีบทซะ
“เป็นอะไรมั้ย?” ผม
“อิชชี่ๆๆๆ” ไอ้เลวลมลอยหน้าลอยตากับน้ำผัก ถ้าฟ้อนทศกัณฐ์ฐานะมารมือที่สามได้คงรำป้อ
“555” เก็ท เอก ทรายหัวเราะ โดยเฉพาะเก็ทหน้าหงาย

“ลมจ๋าไหงทำเบาจัง เอาแรงกว่านี้อีกทีซิ” อ้าว ไอ้น้องหนูบี
“บีล่ะก็ เฟรมเจ็บมากมั้ยจ๊ะ” ทรายยิ้มแย้มเข้าถามคนข้างผม

            ตั้งแต่ไอ้ยีราฟได้รับตำแหน่งกัปตันแทนเก็ทพร้อมเทศกาลแข่งขัน
ผู้หญิงในห้องและนอกห้องเข้ามาพูดคุยกับเราบ่อยขึ้น
ไม่รวมขนม ของขวัญต่างๆ นานาจากแอทเลิฟแอทล็อกที่ล็อกเกอร์ จำนวนแฟนคลับเพิ่มจมหู
น่าปลื้มสำหรับทุกคนในทีม โดยเฉพาะเอกกับโจโจ้ดี๊ด๊ามากกว่าใคร
ผมแอบนอยด์อยู่ลึกๆ ไม่ค่อยชอบแต่รับรู้สภาพ คนมันฮอททำอย่างไรได้

---------
----------


          ไม่ถึง 5 นาที กำลังจะออกจากห้องเตรียมรอเข้าแถวเคารพธงชาติ
“มึงลืมปลอกแฮนด์สนูปี้กู ไอ้เลวเก็ท กี่วันแล้ว หา! เด็กผมมานี่ซิครับ” ลมล้วงจี๋เอวเก็ทพลางร้องเรียกบี
           ถ้าประมาณนี้มีเรื่องเดียวฟิกเกียร์ที่รัก และเดี๋ยวนี้ถ้าจะถึงเนื้อถึงตัวเก็ททีไร
ลมจะเรียกบีมาคั่นกลางทุกครั้งไม่ขาด
“555 อ้ายลม กูจั๊กกะจี้ หยูดดด!” เก็ทดิ้นไม่เหลือภาพผู้นำ
“ไอ้หมาขี้ลืม เอาให้ตายเลยลมจ๋า อ๊า! บีไม่เกี่ยว” บีโดนเก็ทกับลมดึงเข้ากลาง
    ตัวเล็กโผล่หน้าจากบ่าเก็ทร้องให้ช่วย
“ฮิๆ” ทราย เจนี่ สาวๆ รุมเชียร์
             สภาพเด็กผู้ชายตัวสูงไล่เลี่ยแต่เก็ทกล้ามเบิ้งกว่า แซนวิชสามคนคลุกวงในหยอกกันนัวเนีย
กลายเป็นลมจี๋ทั้งบีและเก็ทหนักข้อ กอดกันกลมหน้าทางเดิน ปากบีถูหัวนมไอ้เก็ท อ๋อย!!!

(“กรี๊ด! พี่เก็ท พี่บีกับพี่ลมล่ะ”)
(“แซนวิช ว๊ายยยย!”)
(“3P เลยแก แอร๊ย ฟินแลนด์”)

“เฮ้ย! จะล้มแล้วเอก” ผมบอกเอกอยู่ใกล้ให้ช่วยดึงบีออกจากวง
“แฮ่กๆ กูยอมแล้ว พอก่อนขอโทรบ้านแป๊บ” เก็ทปางตาย
“ให้ไว เย็นนี้ไม่ได้อีกล่ะก็ มึง---” ลมไม่ต่อแต่ทำท่าปาดคอเชือด
           เอาแต่ใจฉิบ แต่ผมได้ยินเรื่องจักรยานที่ว่ามาเป็นอาทิตย์แล้วเหมือนกัน
พอๆ กับชื่อน้องฮุ้ง ติดใจอะไรจะเอ่ยซ้ำๆ อยู่นั่น
เหมือนเฟรม พูดถึงรองเท้าที่อยากได้ทุกวันจนต้องพาไปซื้อ
           นิสัยเด็กน้อยอยากให้เอาใจชัดๆ ผมเกลียดแต่ก็ลอบมองไอ้ลมเพราะอย่างนี้

----------

“มานี่บี ตัวเท่าลูกแมวยังจะไปเล่นกับพวกเวรนั่นอีก” ผมดุ รับเพื่อนร่างเล็กจากวงแขนเอก
“ตัวบีนิ่มจัง” เอกยิ้มแต้
“ไอ้หมามันอัลไซเมอร์ ลมจ๋ายั๊วะเลยอะ ดูดิเสื้อยับหมด 555” บีไม่สนเอก เฮฮาแก้มแดงใสกิ๊ง
“ยังจะซนนะ” ผมเอ็ด มือบีเกาะเอาผมเนียนๆ เด็กชายหมวยคนนี้มือไว
        ชอบนักแลเรื่องคว้าอะไรอยู่ใกล้เข้าชิดตัวเอง

           ในบรรดาคนที่ผมรู้จักคุ้นเคย มีเก็ทกับลม
เพิ่มบีอีกคนที่เห็นเป็นผู้ชายกอดคลุกกันมากกว่าระดับเพื่อนปกติเขาทำกัน
ทว่าเห็นแล้วเฉยๆ ไม่คิดอะไร มองเพลินดีเสียด้วยซ้ำ แล้วก็อีกคู่ เฟรมกับเก้งเองครับ (T-T) เข้าตัว

“ให้มันโดนซะบ้าง เอ๊ะ! น้องโบนี่นา” บีเห็นน้องผู้หญิง ม.ต้น 2 คน
“อีกแล้วเหรอ” ผมอดละเหี่ยแทนไม่ได้
“น้องโบน้องบิว พี่เอกช่วยอะไรมั้ยคะ” เอกป้อไก่แจ้เร็วรี่
“โบเอาโน้ตมาให้พี่ลมค่ะ ฮิๆ หยอกกันกับพี่เก็ทอีกแล้ว น่ารักจังเลยนะคะ” โบคุยทักกับเก็ท ลม เอก ทรายและเพื่อนแถวนั้น
         พ่อแม่มีฐานะมากคนหนึ่ง รู้จักเพราะซ้อมใช้เปียโนเดียวกับลม

“เช้านี้เซ็งจิต กำลังจะดีอยู่แล้วเชียว” บีปากยื่นเล็กๆ จนผมขำ
          บีเคยกรี๊ดปลื้มน้องโบสวยใสท่าทีลูกผู้ดีคนนี้แค่ 3 วัน ก่อนเปลี่ยนเป็นไม่ปลื้ม
ด้วยเกาะแกะบ่อยครั้งอ้างซ้อมเปียโนกับลมจ๋าของบี

“คงเอาโน้ตมาให้อีกละมั้ง”
“จะอะไรทุกวัน โน้ตเล่มเดียวกันแท้ๆ ตอนเย็นจะซ้อมค่อยให้ก็ได้ ล็อกเกอร์มีก็เอาไปแปะไว้ซิ ขนมด้วย ลมจ๋าบอกไม่เอายังหิ้วมาอีก”
“แล้วใครกิน” เฟรมสอด
“กูไง!” บีหันมาตาโตแขวะซะ
“555” ผมไม่ไหว
“ไอ้เด็กนรกเอ๊ย” เฟรมผลักหัวบี ขำกลิ้งอีกคน

            รู้แล้วที่เก็ทไม่ยอมปล่อยเด็กน้อยให้ใครเพราะดื้อตาใสอย่างนี้
‘ต้องเก็บไว้กับตัว กลัวไปป่วนคนอื่น’ เหตุผลมีมูลครับ
เห็นโบยิ้มหวานคุยกับลมซึ่งหน้าเฉยมากๆ กลายเป็นทรายและเจนี่รับหน้าพูดคุยกับน้องโบแทน

--------
----------


             และแล้ว อีกตัวละครออกโรง...
“โดมนี่นา น้องโดมรูปหล่อน่ารักหวัดดีครับ มาหาพี่เก้งหรือพี่บีสุดหล่อคนนี้เอ่ย” บีเปลี่ยนเป้าหมายแป้นแล้นกับน้องมาใหม่
“สะ...สวัสดีครับพี่บี” โดมตัวสูงกว่าบี ม.3 จริงหรือเปล่าวะ เก้งเศร้า
“ไอ้เด็กนรก ไปได้แล้ว” เฟรมจิ้มหน้าผากเหม่งบีไม่ให้ปรสิตผม
“แหวะ! ขี้หวง น้องโดมรูปหล่อดีกว่า ว่าไงครับน้องโดม” บี

               ไม่รู้เป็นอะไร กับคนอื่นเฟรมฤตยูดำไม่มีใครกล้าแหยม
ยกเว้นบีนี่ล่ะที่แวะมาเจ๊าะแจ๊ะต่อกรเล่นด้วย เฟรมก็หยอกกลับเป็นเด็กเล็กๆ
ขึ้นกูมึงชวนทะเลาะต่อปากต่อคำแต่ยอมให้บีไถเงิน ไถไอเท่มเกมอยู่เรื่อยจนผมปลง
              หันไปหารุ่นน้องรูปหล่อรวยเลิศ ลูกทูตหุ่นสูงชะลูดตูดปอด กทม.
ทุกอย่างประเสริฐทีท่าทางเก้อเขินเกาหัว อีกมือถือถุงสีฟ้าหรูใบย่อม
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าจะมาหาใคร

“ลม น้องกูจะคุยด้วย” ผมดำเนินการแยกคู่ลมกับน้องโบ กูขอแอบเลวหน่อยเถอะ
“พะ...พี่เก้งครับ นั่นน่ะ...” โดมอึกอัก
“ให้ไว ช้าอดนะมึง” เฟรมเหล่หางตาเชิงสั่งโดม ได้ยิน...
“คะ...ครับพี่” ในลำคอเบาๆ

“อะไรเก้ง?” ลมผละจากน้องโบกับทรายหันมาที่เรา
“น้องกูมาหา” เฟรมบอก โดมมองกัปตันทีมบาสตัวเองอย่างอึ้งๆ
“น้องโบไปซีร็อกกับพี่เอกนะคะ จะเข้าแถวแล้วเร็วค่ะ” เอกอ้อล้อหญิงพลางพยักหน้ากับลม เอกก็เซ้นส์ไวพอตัว
“บีครับ มาเร็ว” เก็ทกับบี
“สั่งจริงไอ้หมานี่” บีปล่อยลมคุยธุระกับโดม
         น่าจะเป็นเรื่องที่เราๆ ก็รู้กันอยู่ ส่วนน้องโบเสร็จเอกครับไม่ต้องห่วง

----------

            ตัวใหญ่อารมณ์ดี แขนแข็งแรงไม่ได้ลงน้ำหนัก ฝ่ามือใหญ่จับต้นแขนช่วยพยุง
คงรู้ว่าใช้งานกรกฎาหนักหน่วง ไม่ดูแลกูจะด่าให้
ชอบใจไม่ขัดขวางการแตะต้องในที่สาธารณะของยักษ์จินนี่ก็นาทีนี้
          ผมชื่นมื่นขณะก้าวผ่าน เห็นลมเปรยให้ได้ยินเบาๆ
“อิชชี่ว่ะ”
“หึหึ” เฟรมขำขณะผมหัวเราะเปิดรอยยิ้มกว้าง
             คำถามคาใจว่าลมคุยอะไรกับเฟรมวันแรกเกิดเหตุนั้นหายไปไหนไม่รู้
ถ้าท่าทีเช่นนี้ก็ใช่จะเลวร้ายเสียเมื่อไหร่ ความขุ่นมัวตะกอนใจเหมือนถูกไขทิ้งเหลือน้ำใสสะอาด
 ติดฉลากขวดว่า ‘มิตรภาพ’
             ทว่าความคิดสะดุดเล็กน้อย หางตาแลเห็นหมอกสุดทางเดินด้านโน้น
สายตาส่งมาที่โดมและลมไม่ได้สนใจพวกผม
เรื่องเก้งกับเฟรมน่าจะปกติดีถ้าไม่มีหมอกและลม ผมว่านะ

----------
------------



          พักเที่ยง แคนทีนที่นั่งละแวกประจำ
“กูตกข่าวลมเทพกับปริ้นซ์ออฟเทนนิสไอ้โดม กทม.เหรอวะ” โจโจ้เริ่ม
“อ๋อ นั่นเก่าแล้ว ต้องกูกับน้องโบดีกว่า อัพเดทกว่าเยอะ” เอกจะโม้ความกระล่อนของตัวเอง
“โอ๋ย ไอ้พวกนี้นี่” ผมลุกจะกลับไปปรุงราดหน้าหมี่กรอบ
           โดมเป็นเด็กดีนิสัยเลิศมากคนหนึ่ง ไม่อยากได้ยินน้องโดนนินทา

“อย่าเผ็ด สั่งใหม่ดีกว่า ป้าครับ! ขอราดหน้าแบบนี้อีกจาน ไม่ใส่พริกนะ พริกไทยก็ไม่” เฟรมบังอาจเข้ามาสั่งร้านค้าแทนซะงั้น
“เฮ้ยอะไร กินได้” ผมมองพริกป่นในจาน เดือดร้อนทำไม
“อยากโดนดีท็อกซ์ตาย”
“เอิ่ม...” แคร้ง! ตะเกียบกู เก้งช็อตอย่างแรง
           คะแนนพระเอกติดลบ ปากหมาไม่ถนอมกันเลยให้ตาย

“...ซักวันกูจะอยู่ข้างบน อย่าโวยล่ะ” ผมกระซิบ เค้นดุในลำคอข่มขู่
“...อยากอยู่ข้างบน”
“เยส!” นั่นล่ะที่ต้องการ
“...ออนท็อปนะ หึหึ”
“เชรี่ย-เฟรม!” กรกฎาหน้าม้านควันออกหูพุ่งปรี๊ด
“เก็ทกับเดวิลของมันมาแล้ว ถือน้ำมาเร็ว” เฟรมคว้าสองจานไว้ในมือให้ผมค้าง (>///<) ซะงั้น

            โต๊ะเรา เอกกำลังเม้าท์มันส์ อยู่ห่างสุดทางเดินไม่ต้องกลัวใครได้ยินเพราะสภาพเที่ยงวันจอแจเกินขีด
“เฮ้ยนิ่มจริงๆ แบบ...บอกไม่ถูก พอดีอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน อ๊า...!”
“กูจับมันก็บ่อยไม่เห็นจะนิ่มอย่างว่า” โจโจ้เถียงกับเอกเรื่องอะไรไม่รู้
“มึงต้องลองโจโจ้” เอกกรุ้มกริ่ม

“ลองอะไรวะเอก น้องโบ?” ผมวางแก้วน้ำ ถามชื่อน้องในข่าวเมื่อครู่
“เปล่า ไอ้บี” โจโจ้
“หะ! บี เกี่ยวอะไรกับไอ้บี” ผมงง
“เรื่องอะไรวะ?” เฟรมตามมาวางราดหน้าจานใหม่ตรงหน้าผมโจโจ้มองเก็ทกับบีที่ยังต่อคิวร้านข้าวมันไก่ก่อนเอ่ยปาก

“เพื่อนมึงหลงไอ้เด็กนรก”
“อย่าบอกนะว่า!?” ผมตาโตกับความจริงข้อใหม่เอี่ยม
“กูแค่ชอบตัวเล็กๆ หอมๆ นุ่มนิ่มเด้งสู้มือไม่เหมือนผู้หญิงของมันเฉยๆ แค่นี้ทำเป็น” เอกแก้ตัว ปรายตามองบีที่ยิ้มหัวเราะกับเก็ทฟากโน้น
“มึงก็รู้นั่นของใคร” เฟรมใส่ทันที
“นั่นเพื่อนเรานะเว้ย!” ผมเข้มพอกัน
         นึกภาพบีอยู่ในวงแขนเอกที่ช่วยดึงจากเพื่อนสนิทสองคนเมื่อเช้า
แค่จับต้องครั้งเดียวถึงกับบันดาลให้เพลย์ บอลตัวพ่อเพ้อคลั่งเชียวหรือ เดวิลของกิดากรขโมยซีน

“กูแค่...” เอกเปลี่ยนฟีล ก้มหน้าเขี่ยผัดมาม่าในจานเล่น
“พูดเอก กูฟังอยู่” เฟรม
“ก็มึงเล่นกินกันเอง ทิ้งกูกับโจโจ้แค่สองคน ไม่คิดว่ามันน่าเบื่อไปหน่อยเหรอวะ พวกกูน้อยใจเป็นนะเว้ย!” เอกเริ่มดราม่าควีน
“อ้าวเฮ้ย! แล้วเหรอวะ? แค่กๆๆ” โจโจ้สำลักกะเพราไอค่อกแค่ก
“...(0-0)...” เช้ดดดดดดด! ผมสุกทั้งตัว

“ท่าทางจะสิงกันทุกวันแบบนี้จะออกหน้าไหนได้อีก จะบื้อไปไหนวะโจโจ้ แค่นี้ก็ไม่รู้” เอกหงุดหงิดเต็มประดา
“...มึงรู้?” ผมเสียงหายจากคอ
“กูอยู่กับมึงมาตั้งเท่าไหร่ ป.1 สัด!” เอก
“เพราะกูเห็นมึงเป็นเพื่อน จะเป็นตัวอะไรกูไม่สน เรามีกันอยู่แค่นี้ โดยเฉพาะมึง เอก โจโจ้” เฟรมทำเอกปิดปากเงียบ โจโจ้ตาปริบๆ ใบ้แดก
“เอ่อ...” ผมกลืนน้ำลาย
“จะบอกรึไม่ กูก็รู้ว่าพวกมึงไม่ได้โง่หรอก” เฟรมสำทับอีก
“แหงซิ โจ่งครึ่มซะขนาด” เอกยังต่อความไม่จบ

              รู้สึกว่ามีอะไรมากกว่านั้น เอกน่าจะรู้ความจริงตั้งแต่เกิดเหตุคืนแรกแล้ว
เพราะวันต่อมารอยที่คอเก้งเพียบ ซ้ำที่ล้อเลียนเรื่อยมาก็ใต้สะดือหนักหนาไม่ใช่เล่นๆ
สะดุ้งสันหลังหวะจนเบื่อจะเอาคืน

“เอกมีอะไรทำไมไม่พูด กูไม่ใช่เพื่อนมึงแล้วเหรอ ทำไมเหวี่ยงไปได้” ผมว่าตามสัญชาตญานบอก
“เงินไม่พอ?” เฟรมอีกคน ปัดคุยเรื่องอื่นไม่ยี่หระที่เอกรู้เรื่องของเรา
“พอ เมื่อคืนก่อนกูให้หมอกขับคันนั้นแข่ง  คันที่มึงยกให้น่ะ ชนะได้มาเพียบ ใช้หนี้หมดแล้วเรียบร้อย เจ๋งเปล่า!” เอกหมายถึงแข่งรถที่ลาน


              บ้านเอกกำลังเปลี่ยนแปลง พ่อลาออกจากราชการเนื่องจากมีการปรับผังองค์กรใหม่
ประจวบกับอยากดูแลสุขภาพจึงลาออกให้รุ่นน้องขึ้น ส่วนตัวเองมารณรงค์เดินวิ่งมาราธอนอย่างเต็มตัวและเต็มใจ
พอทราบว่าลูกชายติดหนี้พนันบอลและอยากลดภาระก็ตัดสินใจให้เช่าบ้านหลังใหญ่ย่านเดียวกับผม
เหลือทำคลีนิกใกล้บ้านโจโจ้อย่างเดียว พ่อเอกถือเป็นยอดคุณพ่อตัวอย่าง
ไปบ้านเอกทีไรจะสัมผัสถึงความรักระหว่างพ่อกับลูกชายกับก็ที่นั่นจนอบอุ่นตาม
               ไม่คาดคิดคือเฟรมโชว์ป๋ากับเพื่อนถึงขนาดยกรถยนต์ให้เอกไปใช้ฟรีๆ

“คันไหนวะ?” ผมเลิ่กลั่กมอง 3 คนระหว่างเฟรม เอก โจโจ้
“คันแดงดำตาหมากรุกที่จอดทิ้งไว้นั่นไง พวกทวงหนี้ตามจิกกูชิบ ว่าจะขายแล้วแต่ไอ้หมอกโผล่มาโป๊ะเชะซะงั้น 555” เอกยิ้มโอ่ทันที
“มึงเลยได้พระเอกขี่ม้าขาวมาช่วย” ผมเหล่มองปิดทองหลังพระที่แท้จริง 
       แข่งชนะมาได้ถ้าไม่เก็บไว้ก็ขายทิ้ง จาก 5 ขายทำห้องซ้อมดนตรีแล้วก็ยกให้เอก
เวลานี้เหลือ 3 เอากะป๋าช่างเปย์ซิ


“สุดท้ายแล้วนะเอก ต่อไปไม่ อย่าเข้าน้าชด ไม่งั้นกูเอาคืน” เฟรม
“เฮ้ย! พวกน้าชดมีเอี่ยวด้วยเหรอ?” ผมตกใจประเด็นแทรก
“ไม่มีอะไรหรอก คันนี้เคยเป็นของไอ้ดิว แกมาเลียบๆ เคียงๆ ขอซื้อคืน ไม่ขายเลยชวนกูเข้าทีมซะงั้น” เอกเฉลยวงในฮอบบี้ยามราตรี
“กิตติศัพท์น้าชดมึงก็น่าจะรู้ดี เงินน่ะหาเมื่อไหร่ก็ได้ อย่าเพิ่งเอาอนาคตไปเสี่ยงดีกว่า นะเอก” ผมอยากให้เพื่อนยั้งคิด
“กูรู้น่า แค่นี้ก็เดือดร้อนพอล่ะ ไม่เอาแล้วเรื่องปวดหัว”
“ดี” เฟรม

          ไม่ใช่ว่าไม่สนใจ เราโตมาด้วยกันตั้งแต่ประถมเรียกว่ารู้ไส้รู้พุง (โจโจ้ตั้งแต่อนุบาล)
บางครั้งอาจละเลยเรื่องหยุมหยิมด้วยคิดเพื่อนยังไงก็คือเพื่อนอยู่วันยันค่ำ

----------


           เห็นเก็ทหยุดคุยกับเต๋าและเพื่อนสารวัตรนักเรียน
บีโบกมือบอกใบ้ว่าจะนั่งโต๊ะนั้น ได้เลื่อนจานราดหน้ามีพริกให้โจโจ้เนือยๆ

“บางทีที่กูไม่พูดทุกอย่างเพราะไม่อยากให้พวกมึงเปลี่ยนไปเหมือนกัน” ผมเอ่ยเชิงขอโทษ
“พวกกูรับได้อยู่แล้วสบายมาก” โจโจ้พูดดี อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่อนุบาล ไม่รู้ก็ตาถั่วเกินล่ะ
“กูก็ขอโทษด้วยละกัน แค่เฟลๆ เรื่องนิสา พ่อดันมาจู้จี้กะกูอีก ชั่วโมงนี้เลยมั่วๆ ไปหน่อย ยังไงก็ไม่นั่นหรอกพอแล้วปัญหา” เอกยังนอยด์อยู่บ้าง
“กูเชื่อว่าโอแล้วล่ะ แต่อยากให้ลองมองมุมกลับดูบ้าง คนเป็นพ่อ ไม่ห่วงลูกจะให้ห่วงหมาที่ไหน เดี๋ยวก็ดีขึ้นเชื่อสิ” ผมให้กำลังใจ
“นั่นกูก็พยายามตั้งใจเรียนให้พ่อสบายใจอยู่เหมือนกัน”
“แล้ว?” เฟรมถาม
“มันเห็นน้องนอไปกับพี่มอส” โจโจ้ปากโป้ง
“อ้อ เข้าใจล่ะ” ผมตบโต๊ะปังบางอ้อ หญิงนี่เองถึงมาเหวี่ยงใส่เพื่อน


             โจโจ้เล่าว่าวันเสาร์ หลังแข่งบาสเสร็จแยกย้ายกันกลับ
เอก โจโจ้กับพวกหมอกไปปาร์ตี้ลานรถจนได้แข่งพนันอย่างว่า
แต่ประเด็นอยู่ที่นิสาคลอเคลียกับพี่มอสให้เห็นในตู้ปลาทอง เอกที่คิดว่าทำใจได้ก็ ปสด.ซะ

“กูคิดเลยนะเว้ย ผู้หญิงแม่ม! กููหล่อกว่าเก่งกว่าพี่มอสหรือไอ้หน้าเหียกดาราที่เจ้าหล่อนเคยเป็นแฟนซะอีก แล้วทำไม...” เอกสองมือลูบหน้า
“เรื่องนี้ตบมือข้างเดียวไม่ดังว่ะ แต่เอาเถอะ ถ้ามึงยังใฝ่ เริ่มใหม่ก็ได้่นี่หว่า นิสาว่างแล้ว ใช้คัพเค้กนี่แหละเพื่อนกูหล่อเร้าใจเว่อร์อยู่นา” ผมข้ามไปตบบ่าเอกอยากให้ขำๆ ห้ามไม่ได้ก็ยุส่งแม่ง
“เออว่ะคัพเค้ก จริงด้วยแฮะ” เอกเปลี่ยนสีเร็ว ข้อดีของมัน
“มะ เดี๋ยวกูช่วยเอง”
“มึงน่ะตัวซวย โจโจ้”
“ตัวกินซิไม่ว่า 555“

-----------


บรรยากาศดีไหลเข้ามาแทนที่ี และจะดีมากขึ้นไปอีก จำภิรมย์ตายยากได้ไหมครับ
“เก้งงงงงงงง! พ่อนางฟ้าของกู พ่อสุดหล่อพ่อพระมาโปรด เราเข้ารอบ 5 วงสุดท้ายโว๊ย!”
“พี่เก้งคร้าบ! พี่ไอดอลของผท ฝันแย้เป็นจริงแล้วคร้าบ! ”
“กูบอกแล้ว 555”    
           รมย์ดำ แย้ แบงค์ แห่ง R-Gus ถลามาหาผมด้วยอาการดีใจสุดฤทธิ์
“เฮ้ย! จริงดิ 555 กูลืมไปแล้วนะเนี่ย!” ผมตื่นเต้นลืมทุกอย่างชั่วขณะ

        กว่าจะพูดภาษาคนรู้เรื่องผมโดนแสดงความยินดีหลายรอบครับ
มีไอ้คนที่คุณกันท่า ตะโกนบอกให้ไปให้พ้นจนต้องกอดยึดไว้เอง

“วู้ววววววววว! เพื่อนกูเว้ย! เพื่อนกู!” เอก โจโจ้ดังก้อง
“สุดยอดว่ะ!” ผมกระโดดโลดเต้นเกาะคอยีราฟอย่างแน่น สะใจมาก
“555 “ มือเหนียวยกเอวผมเหวี่ยงไม่ปล่อยเช่นกัน
(^0^) ถ้ามีคนนี้อยู่เคียงข้าง เก้งสู้ว๊อย!



*************TBC by R-Gus

[rujaya]

เพื่อนกันมันต้องงี้แหละ รู้ใจกัน เข้าใจกัน เป็นห่วงเป็นใยกัน

แถมตอนนี้เก้งของเฟรม เข้ารอบ 5 วงสุดท้ายอีก 

[tuckky]

อรุณสวัสดิ์ 

[ruby]

ไม่ใช่แค่เพื่อนเท่านั้นที่รู้ เค้ารู้กันทั้งบางแล้วจ้า ออกนอกหน้าขนาดนั้น
ชีวิตนักเรียน ม.ปลายวุ่นวายตอนเช้าก็เรื่องลอกการบ้านเพื่อนนี่แหละ
"เล่นแทงกันตั้งกี่รอบ มึงตัวรุกให้กูตั้งรับฝ่ายเดียว" โอ้วประโยคนี้
เราคิดไปไกลแล้วนะ อิ อิ

อยากรู้เรื่องพี่มอสจัง อะไร ยังงัย กับยัยนิสาเหรอ

[choijiin]

ถ้าเพื่อนๆไม่รู้
คนอ่านก็แอบคิดแล้ว่ามันถอดตาเก็บไว้ที่บ้านรึไงหนอ
มิตรภาพระหว่างเด็กหนุ่มๆนี่มันชื่นใจจริงจัง
 

[shoi_toei]

เป็นมิตรภาพที่ดีจัง เนอะ

[Gokusan]

เท่าที่มอง...ที่รู้สึกอยู่นี่
บ้านพี่เรียกอิชชี่ปนปลื้มเขานะคะ น้องเก้ง
เหมือนมองเขาเป็นไอดอลหน่อยๆ แต่ไม่อยากยอมรับ...กลัวซ้ำกับคนอื่นใช่ม้าาาา ^^

เรื่องบางเรื่อง...ความผูกพันกันแบบเพื่อนสำคัญกว่า
และความไม่ชอบใจทั้งหลายจะหายไปตามกาล เมื่อเรามองเขาในมุมที่ต่างออกไป

ส่วนเรื่องน้องลมและหมอก...
มันขึ้นอยู่กับความคิดเรานะ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับตัวเขา...มั้ง?? << กันความคิดตัวเองไว้ก่อน ^^"

ประกวดวงดนตรีไปจนจบซีซั่นแล้วจะออกหน้าไหนหนอ
ป๋าเปย์ไปเยอะนะเนี่ย...ไอ่จะโละห้องทิ้งก็เสียดายน้าาาา อิอิ

[mystery Y]

เพื่อนรู้

เราก็รู้...

ดีใจกับวง R-GUS ด้วย~

[MiSS-U]

เพื่อนๆไม่รู้ก็แปลกแล้วน้า

ออกจะชัดเจน  เก้งเฟรม  ชวนจิ้น 

เข้ารอบแบบนี้ไม่รู้จะมีเรื่องวุ่นๆตามมามั้ยน้อ

บวกเป็ด

[Satanza321]

เก้งเฟรมมัวแต่ทำการบ้าน(อย่างอื่น)ดึกอะสิ วิชานี้เลยไม่เสร็จ 

น่าจะรู้ตัวตั้งนานแล้วนะเก้ง 55 คนอื่นเค้ารู้กันหมดล่ะ ดีใจกับทีมด้วยนะเข้ารอบแล้ว สู้ต่อไปนะ 

[Syntyche]

 

[nekko]

เพื่อนๆๆๆๆน่ารักจริง   



สู้ๆนะ R-Gus


 

[NOoTuNE]

 

เยี่ยม  เพื่อนยังไงก็เพื่อน


ยินดดีกับเก้งด้วย

[So_Da_Za]

ง่ะ แล้วลมกะโดมคุยอะไรกันอ่ะ

[malula]

มิตรภาพระหว่างลูกผู้ชาย ปึ๊ก
บีน้อยเด็กนรก ยังน่ารักน่าหยิกเหมือนเดิม

[taroni]

เป็นกลุ่มเพื่อนที่เข้าใจกันมาก
ทีมเก้งเข้ารอบแล้ว

[Donaldye]

ทำไมเสาร์นี้ยังไม่มาอีกหนออ

[MiSS-U]

รอฉันรอเธออยู่  แต่ไม่รู้ไปอยู่หนใด  ฮิ้วๆๆๆๆ

 

ตากล้องจอมซนพาหนีเที่ยวตรุษจีนรึเปล่าน้อ 

[mellowshroom]

 

[chaWice]

เข้ารอบแ้ล้วยังไงต่อ
อิพี่เฟรม ตามหวงแน่ๆเลย งานนี้

[Nus@nT@R@]

มิตรภาพระหว่างเพื่อนมันแน่นแฟ้นดีจัง
ปล.เข้ารอบแล้่ว ดังยิ่งกว่าเดิม เฟรมจะไม่ยิ่งคุมแจหรอนี่

[puppyluv]

My Dangerous Fire
รัก ร้อน เรา
ตอน 19 สีชมพู
Flame's






                 ‘ความรักแต้มโลกให้กลายเป็นสีชมพู’ คำกล่าวงั้นๆ ไม่เห็นจริงเสียทีเดียว
กล้วยยังสีเหลือง ต้นไม้เขียว ก้อนเมฆขาว ฟ้าสีฟ้าคงเดิมไม่เปลี่ยน เนื้อตัวก็ผิวสีไม่ปรากฏชมพู
                 โลกไม่ต่างจากเดิม ปกติดีอยู่นี่หว่า แต่ผมกลับเห็นสิ่งของสีชมพูมากขึ้น
หรือพุ่งมากระทบเลนส์ลูกตาเองหรือเปล่าไม่ทราบ คร่าวๆ ตอนนี้ เช่น
          ปากกาชมพูอ่อนพิงค์แพนเตอร์ของเจ้าเด็กนรก
          กระเป๋าดินสอหนังแก้วสีชมพูของเจนี่
          ตุ๊กตาห้อยโทรศัพท์มือถือของทราย
           ลูกอมจูปาจุ๊บในมือโจโจ้
          โพสต์อิทของต้นจั๋ง
          สติกเกอร์รูปหัวใจดวงจิ๋วชอกกิ้งพิงค์เต็มแผงของลม

          สอดส่ายสายตา...สมุดบันทึก ผ้าเช็ดหน้า ดินสอ ยางลบ กระดาษบอร์ดหน้าห้อง
เริ่มตาลาย (-”-)

           เปลี่ยนทิวทัศน์นอกห้องเผื่อจะรอด เจอกระเป๋าผ้าของน้องๆ เดินผ่านระเบียง
 มองออกไปคือกลีบดอกเฟื่องฟ้าในกระถางบนกันสาด
สุดสายตาลิบๆ โน่น ต้นพุทธรักษาออกดอกสีชมพูหวานทั้งแถว
            ชักเยอะ สงสัยกูตาบอดสี (=”=)

“เป็นไรวะเฟรม จอตาเสื่อมหรือสมองเสื่อม” เต๋าแจกสมุดการบ้านพร้อมตารางสอบมิดเทอม
“มึงแหละเต๋า เอาอะไรมาให้กูเนี่ย” เก้งพิงก้นกับขอบโต๊ะด้านหน้า 
           เอิ่ม (+”+) ห้ามมือลิงไม่ให้จับตูดเด้งดึ๋ง เย็นไว้เฟรมน้อยศิษย์ไวไฟ
“อีกสองอาทิตย์สอบ พวกมึงแข่งเลคหน้าจบพอดี” เต๋า
“เย๋ย! เลื่อนเข้ามาทำไมตั้ง 2 อาทิตย์ สอบเสร็จบาสพวกกูมีชิง วงก็จะเล่นวันนั้น คิดได้ไงวะเนี่ย” เก้งโวย
           ชอบน้ำเสียงนี้ สดใสร่าเริงช่างจำนรรจา

“โห! ไอ้คุณพี่เก้งครับ พี่เอาเลคนี้ให้รอดก่อนเถอะ เอะอะชิงๆ ถ้าได้ถ้วยกูกราบยกทีม” เต๋าลูกหนังข่มลูกสีส้ม
“ให้แน่นะมึง” เก้งยักคิ้วเกเร น่าจับตีก้นมาก

            กำหนดการสอบเข้ามาเร็วเกิน เต๋าอธิบายว่าโยธาวาทิตเร่งเพื่อมีเวลาเตรียมแข่ง
 และงานสอบคัดเลือกทางวิชาการระดับประเทศอะไรไม่ทราบ
ใช้โรงเรียนเราเป็นสนามแข่งขัน ทุกอย่างจึงถูกดันมาแบบนี้หมด


             ค่อยๆ ยื่นมือจนแตะท้องแขนด้านใน ถูนิ้วโป้งเบาๆ
“ไร?” หันควับมาแต่ไม่ขยับข้อมือหนี
“หึหึ เปล่า” นั่นประไรแก้มสีชมพูที่ชอบ ไม่มองไม่ได้แล้ว
“เปล่าเชรี่ย เอาไปเลย ติวให้ด้วย” ยื่นกระดาษ ผมกำรวบทั้งชีททั้งมือ
             555 นั่นอีก ใบหูขึ้นสีชมพูน่างับ ฮ้า! สุดยอด

“อายกูหน่อยก็ได้ กูโสดกูว่าง กูยังไม่มีแฟนจ้า” เต๋าเหล่
“มึงน่ะตัวเสือกเต๋า ส่วนมึงตัวยุ่ง ปล่อย!” เก้งพ่นรายตัว
            เต๋าลอยชายอยู่นั่นไม่ไปไหน ผมยิ้มเหี้ยม เดี๋ยวพ่อลุกเจาะยาง
“อิชชี่ว๊อย!” เต๋าเลียนแบบลม เก้งสีชมพูของผมสะบัดมือออกจนได้ เสียดายว่ะ

------------


              เคาะนิ้วพร้อมรับฟังเสียงความโกลาหลจากด้านหน้า
“ไอ้เอกเอามา จะรีบไป” บีพยายามคว้าปากกาสีชมพูของตัว
“ไม่ให้ อยากได้คืนบีมีอะไรให้รูปหล่ออย่างเอกครับ” เอกยื่นหน้าล้อ
           คงหวังให้บียื้อเอาคืนจะได้แต๊ะอั๋งตัวเองบ้าง 
“โฮ้ย! รูปหล่อตายล่ะ” บีหยุดไม่เข้าใกล้
“น่านะบี น่าสนออก” เอกโน้มหน้าไปหาเสียเอง
“เอามานี่!” เก็ทมือที่สามพุ่งฉวยปากกาเจ้าปัญหาไว้หมับ
“เย้ได้แล้ว! เยี่ยมมากเกรทเดนลูกพ่อ” บีโดดเกาะแขนเก็ทแจ

             สองตัวไม่เคยห่างให้เห็น นัวเนียเป็นลูกหมาขาดความอบอุ่น
เก็ทขาดสภาพคล่องความเป็นผู้นำเวลาบีอ้อนอย่างนี้ทุกที
             กูอยากบ้างว๊อย!
 เวลาอยู่ข้างนอกโดยเฉพาะในโรงเรียน
ถึงจะทำเฉยยอมให้ผมถูไถทำเครื่องหมายแต่ไม่เคยโดดกอดซักที แง่ง!

“เอาเชียวไอ้นี่ หวงเหลือเกิน” เก้งล้อเก็ท
“หล่อเท่เกาหลี ใจดี กทม. สเปคเลยใช่เปล่า” เก็ทเล่นสนุกกับบี
“ฮิ้ว! เอาเชียว กทม. ท่านประธานกับเด็กน้อยมันอีกล่ะ”
“หัวหน้าห้องนะมึงน่ะ 555” เก้งแซว เต๋ากับหลายคนท้องแข็ง
“บ้าดิ...” บียิ้มเขิน รับปากกาคืนแบบอายๆ
“ปะไปกัน ต้องเจอน้องสารวัตรก่อน ทำเวลาหน่อย” เก็ทโอบหลังบี

              เนียนนะมึง เป็นกูหน่อยไม่ได้ จับกดเรียบร้อยโรงเรียนจีน
เลี้ยงต้อยไนซ์บอยแบบนั้นเมื่อไหร่จะได้กิน

“อะไรวะเก็ท แม่ม! สอดมาได้” เอกเซ็ง
             เก็ทหยุดเท้าหันกลับมาเหล่เอกทันที ยืดตัวเต็มความสูงก้ำกึ่งชวนทะเลาะ
ตัวสูงกว่าเอกประมาณ 2-3 เซนติเมตรไม่เห็นความแตกต่างนักแต่สัดส่วนรูปร่างกล้ามเนื้อดีกว่าเห็นๆ
“...” ผมลุกครืดจะเบรคด้วยคู่กรณีด้วยอยู่หน้าโต๊ะพอดี
“รีบๆ ไปซ้อมดีกว่าเร็ว จะได้กลับบ้านอ่านหนังสือ” เก้งจัดการเร็วกว่า ดึงแขนบีดันหลังเก็ทให้ออกเดิน
“เอานี่ไปโจโจ้” เต๋าอีกคน เสียบเข้ากลางระหว่างเก็ทกับเอก
              ยื่นชีทใส่อกโจโจ้คนกลางดังปึกจงใจ หยุดศึกมวยคู่เด็ดอัศวินดำได้ชะงัด

“ยังไม่ได้แตะหนังสือเลยเชรี่ย จะสอบอีกล่ะ” โจโจ้เพิ่งแหกตาดูสร้างกระแสข้อใหม่
             เอกรับต่อจากโจโจ้แต่สายตายังมองตามบีไม่เลิก
“มองไรวะเอก มันไปโน่นแล้ว” เก้งดักเอก
“มองไม่ได้หรือไง” เอกยังจืดไม่หาย
“เพลินดีออก ขนาดกูยังชอบมองมันสองตัวเล่นกันเลย” โจโจ้
“อ้าวเอาเข้าไป มึงด้วยเหรอโจโจ้ 555” เก้งสนุก

              ผมชอบเวลานี้ สดใสชวนมอง ลักยิ้มบุ๋มข้างแก้มนั่นอีก
หันมาที่กูหน่อยซิวะ กูยืนหัวโด่อยู่นี่

“บีน่ารักขึ้นทุกวัน ว่ามั้ยวะ” เอกเริ่มเพ้อ
“กับไอ้เก็ทคนเดียว คนอื่นเด็กนรกก็ไม่” ผมกึ่งเตือนเอก
“ประสาทกลับแล้วพวกมึงนี่ ไปได้แล้ว-ซ้อม!” เก้งซัดเพื่อนเรียงตัว

--------------


               จะพ้นประตูห้องอยู่รอมร่อกลับมีเรื่องร้อนโผล่เข้ามาไม่จบสิ้น...
“พี่มอส ปล่อย!” ต้นจั๋งร้อง
“อย่าดื้อต้นจั๋ง ไปกับพี่!” พี่มอสดึงแขน
           ต้นจั๋งกำลังเดินออกจากห้องโดนพี่มอสดักฉุด
ประพฤติตัวเป็นโจรมุมตึกมีปลาสเตอร์ปิดที่หางคิ้วอันใหญ่
“พี่มอส!?” 
“อะไรกันครับพี่!?”
“พี่ครับ นั่นเพื่อนผม!?”
              สามคนเก้ง เอก โจโจ้โผล่ไปเห็น ประหลาดใจแต่ไม่กล้ายื่นมือช่วย

“เฮ้ย! อะไรวะ” ลมยังช้าอยู่ข้างใน ทิ้งเป้โครมหวังจะช่วยต้นจั๋ง
          ช่วงนี้ลมแยกจากเก็ทบีมาอยู่เคียงข้างเนิร์ดเล็กไม่ห่าง
“...ไม่ต้อง” ผมกางแขนกั้นไม่ให้ออก ลดเสียงบอกลมคนเดียว
“...ไม่ต้องเชรี่ยอะไรเล่า”
“...น่า!” รีบทำมือบอกใบ้โทรศัพท์ หวังว่าเก้งคงไม่เห็น
“เออ!” ลมยอมล่าถอยทัพอ้อมไปออกประตูหน้าห้อง

              หันมาปะทะสายตาคนจ้องกินเลือดกินเนื้ออยู่ก่อนแล้ว
บระเจ้าจ๊อด! เมียดุยิ่งกว่าเสือ กูเป็นวัวสันหลังหวะหนาววูบทันที

“ไปกันเถอะ” ผมประคองเอวเก้งภาคมาคุ ชักส่งกลิ่นตุๆ ไม่ค่อยดี
“พี่แกมาเอาเนิร์ดไปคืนได้ไงวะ ไหนว่าเลิกกันแล้ว” โจโจ้ปากไม่มีหูรูด
“คนที่เลิกน่ะคือหญิง จำไม่ได้เหรอ คืนวันอาทิตย์เมื่อกี้กูชี้ให้มึงดูที่ลานโน่นไง” เอกคุยกับโจโจ้เรื่องที่โทรบอกผมแล้ว
“เฮ้ย! จริงดิ” เก้งสนใจ ยอมให้ผมปลดเป้จากไหล่ง่ายดาย
“ก็กูเล่าให้ฟังตั้งแต่เช้าวันจันทร์ทีนึงแล้ว” เอกรื้อฟื้น
“นึกว่าสก๊อยเด็กเทคนิคคนล่าสุดของแก” เก้ง
“ไม่ใช่สก๊อย น้องนอของไอ้เอกชัวร์ๆ ดูปาก น้อง---โอ๊ย!” โจโจ้โดนเอกเบิ๊ดเปรี้ยงเน้นๆ
              ให้เก้งสนใจเรื่องลับแต่ไม่ลับจนผมโล่งอก


             นิสาตบหน้าพี่มอส ถึงจะมืดและไกลแต่เรดาร์คาสโนว่าของเอกฟันธงว่า
นิสากับพี่มอสเลิกกันชัวร์ ควงกันไม่ถึงสัปดาห์ด้วยซ้ำ
มิน่าตั้งแต่เช้าวันจันทร์มานิสาเมินเชิดใส่กลุ่มเรา สงสัยกระดูกคอคงเคล็ดเรียบร้อย
             ไม่สนเพราะไม่ใช่เรื่องที่ควรใส่ใจ นึกด่าไอ้เก็ท ‘ไม่น่าโยนเผือกร้อนมาให้กู’
คนเชื่อมข่าววงในระหว่างพี่มอสกับต้นจั๋งให้ลมรู้คือผม
 เพราะกล่องกันดั้มแท้ๆ เมียรู้ได้บิดหูขาด

---------------
------------------


              โรงยิม อาจารย์โค้ชสั่งเลิกปล่อยพวกเราฟรีสไตล์
หลายคนนั่งพัก บ้างเข้าห้องอาบน้ำเตรียมตัวกลับ ที่เห็นคือสองคนอยู่ตรงนั้น
คงเมื่อย ดูอาการถอดรองเท้าโยกเข่าไปมาระหว่างคุยก็รู้
ถ้าอยู่ด้วยกันในห้องจะยื่นขาให้ผมนวด
              ยอมปล่อยพี่น้องคุยกันพยายามมีสมาธิกับเกมซ้อมชู๊ตเล่น
กับเก็ท พี่แมว พี่ภู่พลางๆ รอห้องน้ำว่าง

             อดไม่ได้ หันไปเห็นสองคนนั้นสบตาแล้วซ่อนยิ้มขัน นินทากูชัวร์
(((ตรึ๊งงงงง!!! สวบ)))
“เยส! วูฟเวอร์รีน ดิอินฟินิตี้เฟรม น้องกู” พี่แมว
“ในสนามดรั้งค์ให้มันได้งี้ซิวะ!” พี่ภู่
“โชว์ออฟว่ะ กูก็ทำได้ อ้าวเชรี่ย! จะโยนไปไหนวะ” เก็ท
           ดรั้งค์โชว์แล้วเดินหนี ขว้างลูกทิ้งให้เก็ทวิ่งตามหูลู่

“ไปอาบน้ำ จะกลับแล้ว” สั่งเมีย กูหวงว๊อย
“เห็นมั้ย ผมว่าแล้ว---โอ๊ะ! พี่เฟรม” โดมหนีฝ่ามืออรหันต์ฟันแยก
“เฟรม อย่าซิ” เมียห้ามทัน ไม่ดีเลยแฮะ
“ไปเร็ว จองห้องน้ำให้ด้วย” ดึงมือให้ลุก
“พี่เฟรมครับ ผมจะแข่งเสาร์นี้นัดสุดท้าย จากนั้นก็จะย้ายกลับเทนนิสแล้วครับพี่” โดมรีบบอก
“จารย์โค้ชบอกแล้ว โชคดี”

           มึงไปเดี๋ยวนี้จะเจริญกว่าว่ะ น้องเซนส์กีฬาดีแต่มักเลี่ยงไม่เข้าปะทะเล่นทีมลำบาก
เหตุผลน่าเตะกว่าทุกข้อคือเอะอะอะไรเรียกแต่เก้งของกู
จงรีบไสหัวกลับไปเป็นปริ้นซ์ออฟเทนนิสของมึงให้ไว

“ไว้จะไปเชียร์ ได้แชมป์อย่าลืมเลี้ยงซูชิพี่นะ”
“อยู่แล้วครับพี่” โดมหัวเราะร่าชอบใจ
            อีกล่ะ อยู่กับบีมากจนปะเหลาะของกินตามกันอีกคน
ต้องบอกไอ้เก็ทเอาเด็กนรกของมันไปห่างๆ


“งั้นลุก ส่วนมึงโดม เก็บลูกด้วย”
“ครับพี่ อ้อ...พี่เก้งพี่เฟรมครับ ผมชอบพี่ทั้งคู่นะครับ เชียร์ให้รักกันนานๆ ถือไม้เท้ายอดทองตระบองยอดเพชร โอ๊ะ! อันนี้พี่โป๊งเหน่งพูด ผมไม่ได้พูดเองนะ 555” โดมปีนเกลียวสนุก โยกหลบไม่ให้ฟันศอก
“เอ่อ...อ้อเหรอ 555” คนในแขนผมหัวร่อกลบอาการหน้าแดง
            แก้มชมพูจนอดหมั่นเขี้ยวไม่ได้
‘งั่ม!’/ “ไอ้เชรี่ยเฟรม!” ดิ้นหนีแวมไพร์กัดคอ
              อย่าหวังว่าจะรอด สัญชาตญานดิบห้ามไม่อยู่ขอโทษที
แต่มีตัวขโมยซีนโผล่มาขัดจังหวะ...

xxx(((ตุ๊บ!---ฟ้าว!)))xxx

              เสียงแหวกอากาศดังลั่นพร้อมวัตถุสีส้มพุ่งเฉียดหลังผม 0.5 เมตร
ไอ้เก็ททุ่มบอลลงพื้นกระเด้งสูงเกือบถึงโป๊ะไฟข้างบน
เห็นมันชี้หน้าด่ากราดลิงชิมแปนซีสองตัวเพิ่งโผล่เข้ามา

“เชรี่ยลม! มึงถอด เดี๋ยว-เน้!” กิดากรตะโกนก้องสะท้อนโรงยิม
“ทำไม กูทำอะไรผิด” เพื่อนสีขาวแบสองมือตีหน้าซื่อ
“อย่ามาไขสือ มึงถอด!” เก็ทก้าวอาดๆ ตวาดลั่น
            ทุกคนที่เหลือในสนามหยุดหันมามองได้หัวเราะลั่นโรงยิม
“555”
“วู้! กล้าว่ะ”
“ม่วงเชียวน้อง!”
“โอยขำอะ 555” ไอ้บีอีกคน ขำจนต้องจับเข่าประคองตัวเอง
“เฮ้ๆๆ พอแล้ว ถอดแล้วครับคุณเพื่อนสนิทคร้าบ” ลมโกยอ้าวขึ้นอัฒจันทร์ชั้นบนอย่างไว
             ถอดเสื้อยืดสีม่วงเข้ม ‘คนนี้’ ออกเขวี้ยงใส่หัวเพื่อนอย่างว่อง
เหลือเสื้อนักเรียนหลุดชายเป็นเด็กเกเรแสบเขี้ยว

“นี่อีกคน! เล่นอะไรเนี่ยเดวิล” เก็ทกำเสื้อถามหนูน้อยของมัน
“555 เสื้อเชียร์ไง เจ๋งปะ” บีลั้ลลาเอนตัวเย้กระแซะเก็ท ดึงสกรีนคำว่า ‘ของกู’ โชว์พวกเราทุกคน

               เป็นใครก็ต้องยั้วะลมออกหู เดินมาสองคนเด่นหรากลางอก ‘คนนี้’ กับ ‘ของกู’
ติดปีกค้างคาวเล็กๆ ใต้คำมีลูกศรโค้งชี้หากันเป็นหางปีศาจจิ๋วจอมกวน
 เสื้อคู่รักโต้งๆ ลมแสบชักจะหักเหลี่ยมโหดใส่เพื่อนตัวเองแรงจริง

“ฮิ้ว! ขอพี่บ้างไอ้ผึ้งน้อย มีอีกเปล่า” พี่โป๊งเหน่งเปลือยท่อนบนหัวเปียกซกเพิ่งหลุดจากห้องอาบน้ำ
“ไปไกลๆ เลยพี่” เก็ทแยกเขี้ยวขู่แฮ่หวงเด็กบีไว้ในวงแขน
             พี่ๆ ม.6 รุมตอมหนูผึ้งน้อยหรือตัวเล็กชื่อบีให้วุ่น
พี่โป๊งเหน่งได้ทีแย่งเสื้อยืดตัวที่ลมเพิ่งถอด แต่ขนาดเกินไซส์กล้ามปูแมน
 เสื้อรัดคาคอสวมไม่ลง โชว์นมเด้งดึ๋งๆ ให้บีจิ้มเล่นเป็นที่โปกฮายกใหญ่

   ---------------

       
            ฉวยโอกาสพาเมียออกห่าง เห็นโดมแยกเข้าไปคุยกับลม
แวบนั้นคล้ายหมอกปรากฏแวบที่ประตูทางออกใต้แป้นอีกฝั่ง
ภาวนาให้ตัวเองตาฝาดแต่บอล เคี้ยง โอ๊ตกับแก๊งตามหลังไปเป็นขบวน
(=”=) เอาแล้วไง ใครว่าความบังเอิญมีแค่ในนิยาย
              เก้งไม่ทันมองจึงเล่าให้ผมฟังจ้อยๆ

“ไอ้โดมมันไปสารภาพว่าชอบเพื่อนไอ้เก็ทเพราะปีหน้าจะไปเรียนที่อื่นแล้ว เห็นว่าซื้อมือถือไปให้แทนอันเดิมที่ไอ้เก็ทเคยให้ เพราะไอ้นั่นเสือกเอาไปปาหัวหมาที่ไหนไม่รู้”
“หึหึ” ผมทรุดนั่งข้างกระเป๋ายังไม่เข้าห้องนักกีฬา
               กะให้คุยจบก่อนเพราะข้างในคนคงเยอะอยู่
 กลั้นหัวร่อเพราะหัวหมาที่ว่าคือหางคิ้วพี่มอสเต็มๆ
(ในมือถือนั่นอัดประโยค ‘เพราะรักนะซิ ต้นจั๋งถึงขอเลิก’ เสียงต้นจั๋งเศร้ามาก พี่มอสตาสว่างตามมาฉุดคืน; เฟรมครับ)

“โดมมันใจกล้าไปบอกว่าชอบลม แต่ลมว่าไงรู้มั้ย”
“ว่า?” ผมงั้นๆ ไม่อะไร แต่เมียอยากเล่าต้องอยากฟัง
“มันก็ขอบคุณ ไม่ขอโกหกโดมละกันว่าตอนนี้ไม่คิดกับใครเลยจริงๆ ดีใจที่มาบอกให้รู้แต่ไม่ใช่โดมครับ ว่างี้ โป้งเดียวจอดสไตล์มัน”
“...” ถูกปฎิเสธสุภาพขนาดนั้น เป็นใครก็น็อคตั้งแต่ยังไม่ขึ้นชก

“น้องบอกตอนนั้นจุกพูดไม่ออก ลมขอให้เป็นพี่น้องกันถึงจะยอมคุยด้วยอยู่ แต่ชมว่าดีที่บอกกันตรงๆ มันเลยบอกโดมตรงๆ เหมือนกัน”
“น้องเลยกล้าคุยด้วย” ผมสรุป ยกน้ำดื่มชิลๆ
              เด็ดขาดเจ้าชายน้ำแข็งแต่พลิกเลี้ยงใจคนได้ชะงัด
คุณสมบัติเฉพาะตัวไม่สามารถเลียนแบบได้ง่ายๆ เก็ทชมหรือด่าเพื่อนตัวเองไม่รู้
ไม่ได้ใส่ใจว่าเพื่อนของเก็ทจะมีชีวิตอย่างไรนั่นเป็นเรื่องของมัน
หากที่สนเพราะภรรยาเปิดปาก สามีต้องเปิดเรดาร์รับฟัง จบครับ

               ปากอิ่มยังเจื้อยแจ้วต่อว่าลมชวนคุยเรื่องจะเปลี่ยนไปเล่นเทนนิส
น้อง ม.3 จึงเล่าเพลินลืมของขวัญไปฉิบ ตามจะให้วันหลังก็ไม่เอาแล้ว
ถึงผิดหวังแต่ครั้งนี้โดมกลับยืดอกยิ้มรับคำปฏิเสธ
             

              ผมลอบมองเพื่อนคนนี้เพราะความเหนือเมฆเช่นนี้เอง
เพศไหนๆ เข้าหาได้หมดแต่จะมีวิธีปฏิเสธดีๆ
ท่าทีเหมือนหยิ่งแต่คนที่ได้รู้จักลมเหนือจริงๆ จังๆ
จะไม่เคยมีใครว่าร้ายให้ได้ยินซักครั้ง
ลมไม่ใช่คนเพอร์เฟค  ข้อเสียเยอะทว่ามีแต่คนยอมรับได้

            ...เพราะหาวิธีทำเรื่องของผมกับคนนี้ให้สงบราบเรียบไม่เป็นข่าวจากนิสัยของลม
            ...เพราะรักเมียถึงสนใจใคร่รู้
            ...ถ้าเพื่อเก้งย่อมไม่มีข้อแม้และวิธีการ

------------


               ที่นั่งฝั่งตรงข้าม ลมกับโดมคุยกันสบายๆ ไม่มีท่าทีลำบากใจเหมือนก่อน
แค่ ม.3 รอถอดรูปเป็นเกย์เต็มตัวในวันหน้า
ยังไม่สายไอ้น้อง ขั้วเดียวกันทำไมจะไม่รู้
รุกชัดๆ เยี่ยงนี้รีบกันให้ห่างเก้งของกูไว้เป็นดี

               เงยมองคนกรอกน้ำเข้าปากอั่กๆ ไหลซับเสื้อแขนกุดเปียกลูบผิวขาวอมชมพูถึงแผงอก
กลีบปากสีพิงค์อิ่มมันวาวนุ่มน่า...มึงเสียสติแล้วเฟรมเอ๊ย

“กลับไปอาบบ้านเถอะ ขี้เกียจรอ” ผมอยากนั่น ไม่ใช่ล่ะ ไม่ได้คิดลามก
         ไม่มีอยู่ในหัวไอ้เฟรมเลยจริงๆ สาบาน
“เก้ง เฟรม ห้องว่างแล้ว!” ต๋องตัวเสือก
“เยี่ยม รออยู่พอดี” สีชมพูของกูลั้ลลาวิ่งเข้าข้างใน
“...(=’’=)...” หน้าสหรัฐ
             มึงไม่ตายดีแน่ต๋อง เสาร์นี้อย่าลงตัวจริงมันเลย
 กูจะย้ำแค้นสักบัญชีหนังหมาสิบชั่วโคตร นรกเอ๊ย!!!

-----------------
-------------------



               เกือบ 4 ทุ่มครึ่งในห้องของเรา เก้งซ้อมวงมีผมอ่านหนังสือรอในบ้านทาวน์โฮม
รู้ว่าเล่นดนตรีแต่จะปล่อยให้อยู่กับพวกรมย์ดำก็ทำไม่ได้อีก
นึกปลงตัวเอง ได้เป็นเมียตั้งกี่ครั้งทำไมออร่าหึงหวงชักจะมากขึ้นทุกวัน กลุ้ม!

“เอามาทำไม อย่าบอกนะว่าไอ้บีปะเหลาะขายให้น่ะ” เก้งชูเสื้อม่วงออกจากกระเป๋ากีฬาผม
        หน้าที่ภรรยารื้อของออกรอซักครับ
“ใช่มั้ง ดึงไปพันหรือห้าร้อยไม่รู้” ผม
“ไรวะ สีเพี้ยนไม่ถูกใจแค่นี้ยังมารีดไถ ชักจะเอาใหญ่มากขึ้นทุกวันนะไอ้บีเนี่ย แล้วก็ยอมมันอยู่นั่น” หันมาค้อนตอนจบ
“...“ ถูกเทศนาพร้อมตรวจค้นกระเป๋าสตางค์
            ภรรยาเก่งและฉลาดเช่นนี้หาไม่ได้ง่ายๆ
สามีที่ดีควรหุบปากรับฟังอย่างเดียวพอ

“แล้วมันจะทำใหม่ทำไมตั้ง 5-6 ตัว จะใส่กับพวกพี่เขียวเหรอ”
“คิดว่า” ตอบกลางๆ เข้าไว้
              บีรวมหัวกับก๊วนทำสกรีนบนเสื้อสีชมพูช็อกกิ้งพิงค์ไม่ใช่ม่วงเข้มอย่างตัวนี้
คิดคอนเซ็ปต์แยกเป็นคำๆ ยืนเรียงแถวหน้ากระดานให้อ่านเต็มประโยค

“แล้วได้คำว่าอะไรบ้าง สรุปเอากี่ตัว?” เริ่มอยากรู้ล่ะซิ หุหุ
“เท่าไหร่หว่า ไม่รู้จำไม่ได้” ผมไม่เมมใส่สมอง
“จะรู้อะไรมั่งเนี่ย! หายไปตั้งพันห้าเชียวนะ” เก้งเท้าสะเอวหมับ
“เอาน่ะ รอดูวันแข่งไง พรุ่งนี้กดตังค์ใส่คืนให้หน่อยน่านะ” เข้าข้างหลังกอดรอบเอว
           ก้มจุ๊บติ่งหูจุดอ่อน เมียกูเขี้ยวว่ะ 555
“เออ!” โยนกระเป๋าตุบกระเด้งโต๊ะ

              รู้ว่าน้องบีของพี่เก้งจดรายการใช้จ่ายพร้อมเงินทอนมาโชว์ทุกครั้ง แบบชูให้เห็นอย่างเดียว
             (ถ้ามีทอน บีชอบแถขอไปซื้อลูกชิ้นกินกับเพื่อนในห้องต่อจนเก็ทต้องมาใช้แทน
 แรกผมไม่เอาแต่หลังๆ รู้กันว่าหารครึ่ง ถ้าบีดึงไป 1000 เก็ทจะยื่นให้อย่างลับๆ 500
อย่าบอกสองคนนั้นนะครับ จุ๊ๆ ; เฟรม)


“ปะ แปรงฟันจะได้อ่านหนังสือ” ชวนหนีประเด็นเดือด
“ก็ปล่อยดิ...แต่เดี๋ยวก่อน คิดออกล่ะ มีวิธีเอาคืนเด็ดๆ มานี่” คิ้วยุ่งพลันพลิกลั้ลลาตาวาว
          ยัดเสื้อยืดใส่หัวผม ส่วนตัวเองใส่ของบีเร็วรี่
“ทำอะไร?” งงแต่ยอม
“นั่งนี่เร็ว ถ่ายรูปกัน 555” สนุกซิ นั่งชิดเบียดบนเตียง
          มือถือกดโฟโต้มุมต่ำที่อกเสื้อให้อ่าน ‘คนนี้-ของกู’ ติดกัน
ชอบติดหมัดตรง ‘ของกู’ อยู่ที่อกอีกฝ่าย รู้หน้าที่ดีมากสวีทฮาร์ท

“แล้วไง?” เล่นด้วย พอเห็นในรูปก็เจ๋งดีแฮะ เก็บภาพไว้เยอะๆ ดีกว่า
“เดี๋ยวส่งเมล์ให้ไอ้เก็ทเลย อยากไม่เอาดีนัก ให้มันว้อนท์อยากได้คืน รีดไถขายต่ออีกทอด”
“ยังคิดว่าจะขายได้? ไม่เห็นรึไงว่าจะถีบเพื่อนมันอยู่รอมร่อ” ระวังไม่พูดชื่อลมด้วยรู้สึกลึกๆ ว่าเก้งไม่ชอบลม
“ต้องได้ซิ เอ๊ะ! หรือจะเอาลงขายในเฟซ ไอจีด้วยก็ดีนะ”

“อยากลงๆ เลยแต่ไม่ต้องขายหรอก คอย้วยหมดแล้ว พี่โป๊งเหน่งใช้แชมพูอะไรวะ กลิ่นเหมือน---” ไม่พูดแต่ยกดม
          ตัวนี้ถูกพี่โป๊งเหน่งระเบิดคอบานสภาพใกล้เคียงเสื้อปาดไหล่
“ไหน?” ลูกหมาหลงกลก้มฟุดฟิดพิสูจน์กลิ่นแนบอกผม
“หึหึ หอมดีว่ามั้ย” ได้หอมฟอดหน้าผากเหม่ง
“บ้าล่ะ ชักจะเจ้าเล่ห์ขึ้นทุกวันนะไอ้หมาบ้า”

“แล้วรักมั้ย เก้งรักเฟรมมั้ยคร้าบ” รัดแรงๆ แกล้งฟัดเหวี่ยงสนุก
“หยุดเลย อยากแปรงฟันจะได้รีบมาอ่านหนังสือ หรืออยากได้กลิ่นหมาเน่า ฮ่าห์!”
“อ่อก! เข้าคอจะอ้วก รีบเลยให้ไว” เฉดหัวส่ง รักปานจะกลืนกินแค่ไหนก็เว้นซักข้อเถอะ
“555” ตัวปลิวเข้าห้องน้ำน่าตามไปปล้ำคาอ่าง ฮิ้ว!

              จบครับ เก้งไม่ใช่คนเรื่องมาก เข้าใจอะไรง่ายๆ เพียงแค่โวยวายบ้างตามประสา
ต้องเห็นท่าเท้าสะเอวจิกตาดุเมื่อครู่ น่าจับกดสุดๆ (^^)
              ภาพหนึ่งสะดุดตา โฟกัสมัวค่อนข้างเบลอเห็นแค่ปลายจมูกกับริมฝีปาก
คำว่า ‘ของกู’ เด่นหราเต็มจอ ร่างเอียงอิงซบแผ่นอกผม
มุมปากมีลักยิ้มแก้มบุ๋มเป็นเงาเห็นชัดถนัดตา

             รูปที่ว่ากลายเป็นธีมหน้าจอมือถือนับจากวินาทีนั้น
จนกระทั่งหลายปีต่อมา...เก้งคนนี้กับสีชมพูลาเวนเดอร์

-------------
ปล. ผมลืมจุดกำเนิดของพายุ ลืมโทรศัพท์บอกข่าวต้นจั๋งให้เพื่อนสนิทไอ้เก็ทรู้ (=”=) ซวยแล้ว


**************TBC by (="=) ซีเรียสและอาจซวยด้วยคน

         ขอโทษ...คืนวันศุกร์มีปาร์ตี้ เล่นพูลเพลิน
เค้าเมา เค้าทำทัมป์ไดรฟ์หาย
ต้องมาลงแส้พ่อไอ้เจไดกู้ไฟล์คืนแล้วพิมพ์ซ่อมใหม่
พอบ่ายเสาร์ก็ตะลอนเทคโฟโต้มังกร
งุบงิบไม่ได้บอกปี้เพราะมันไปไซด์ยังไม่กลับมา
อย่าไปแง้มให้ได้ยินเชียว...ห้ามเลยนะครับ/ โจ๊ก

[rujaya]

คนมีฟามรัก มองอะไรก็กลายเป็นสีชมพูไปหมดแหละเฟรมเอ๊ยยย

เวลาอ่านตอนที่พูดคุยกะเพื่อนๆ มันรู้สึกดีจัง แต่ละคนฮาได้อีก

แต่ที่แน่ยิ่งกว่าแช่แป้งก็คือลม การพูดตรงไปตรงมา อยากจะบอกโดมเหลือเกินว่าลมคนนี้ไม่เคยชายตามองใครหรอก

ถ้าไม่ใช่พี่เหยี่ยว 

เสื้อคู่ของบีมันก็น่าใส่จริงๆนะ คนนี้ ของกู

วันวาเลนไทน์ก็เอามาใส่คู่กันซะเลยซิ ใกล้จะถึงแล้วนะ เฟรมจะมีเซอร์ไพรส์เก้งมั่งมั๊ย 

[Gokusan]

โฮ้ยยยย ก็ว่า...
แบบนี้บ่อยๆ ก็ไม่ไหวนะ เสียสุขภาพเน้อ ^^

.............................

ฮ้าาาา อยากเห็นเสื้อแท้ๆ ฮี่ๆ
คาดว่า...หลังออกขาย เสื้อรุ่น-คนนี้-ของกู- จะมียอดถล่มทลาย
หลายคู่คงมีใส่แน่นอน...คู่พี่คนนั้น คู่น้องคนนี้ ฮิฮิ้วววว

ใครๆ ก็ชื่นชมความ-เหนือ-ของคนนั้น
เลยอยากรู้ตงิดๆ ว่าเก้งน้อยไม่ชอบด้วยเหตุใด ^^"
จะว่า...หวงพ่อพระเอกก็...มันก็น่า แต่ต้องมีอะไรมากกว่าซิ << เดาอีกแระ ;p

คู่ความผูกพันที่...ดันดูมีตัวแปรเยอะแยะในชีวิต
ซึ่ง...จริงๆ ไม่เกี่ยวกับตัวเองเลย เรื่องคนอื่นล้วนๆ << เอาตัวเองออกมาจากคนอื่นบ้างก็ได้นิ

หลายเรื่องรุมเร้า...กีฬา ดนตรี (วงใน)งานอดิเรก
แถมด้วย...ลืมคอลจนอาจมีเค้าพายุ สู้ๆ นะ พ่อพระเอกเฟรม ^^V << ป้าว่าเรียกรถรอดีกว่า ฮี่ๆ

[ruby]

หลายๆประโยคเลยเฟรมเอ้ยที่บอกให้รู้ว่า"เกลียมัว"
"เมียดุยิ่งกว่าเสือ". "เมียรู้ได้บิดหูขาด"
ทั้งรัก ทั้งเกรงใจขนาดนี้ อิจฉาเก้งจัง
วาเลนไทด์อย่าลืมใส่เสื้อคู่มาอวดนะตัวเอง

อยากรู้เรื่องคู่ของพี่มอสอีกจัง

[Nus@nT@R@]

หมั่นไส้คนโลกสีชมพู

[sukie_moo]

ชอบอ่ะดิ๊ เสื้อคู่รัก ยิ่งเก้งใส่ด้วย อิอิ

[mystery Y]

ก็สงสัยอยู่ว่าเฟรมตาบอดสีหรือความรัก(เก้ง)เข้าตา ถึงได้เห็นอะไรๆเป็นสีชมพูไปหมด

[MiSS-U]

เฟรมน้าเฟรม คำก็เมียสองคำก็เมีย

อย่าให้เก้งรู้เชียว ไม่งั้นมีอาย 

บวกเป็ด