หัวข้อ: Re: [รัก ร้อน เรา]:*จบ* p.27

[choijiin]

น้องเก้งใจเย็นๆไว้ก่อนนะลูกน้า
น้องลมกับเฟรมไม่มีทางหักหลังหนูได้หรอกจ้า
อย่าทะเลาะกันรับวันแห่งความรักเลย
ปล่อยให้คนอ่านเฮิร์ทคนเดียวก็พอแล้ว
 

[Satanza321]

นั่นสิเก้งอย่าคิดมาก ควบคุมอารมณ์ไว้นะ

(อย่างนี้ต้องแอบสืบ  )

[chaWice]

ไม่น๊า ม๊ายยยยยยยยยย
ต้อนรับวาเลนไทน์ได้เจ็บจริงๆ

[tuckky]

อ้าว...พาเฮาโซแซดรับวาเลนไทน์ซะงั้น 
เข้าใจเก้ง ถ้าเป็นเราก็ระแวง 
ขอให้เคลียร์กันไวๆนะ

[ruby]

วันนี้วาเลนไทด์นะ ทำไมอ่านตอนนี้แล้วมันหน่วงจัง
เก้งอย่าคิดมากนะ เฟรมรักหนูคนเดียวอยู่แล้วจ๊ะ

[patee]

อ่านรักนี้บีบวกจบมาอ่านเรื่องนี้ต่อเล่นซะ สามวัน

ชอบมากค่ะ

[taroni]

เก้งอย่าคิดมาก อยากรู้อะไรก็ถามเฟรมตรงๆไปเลย

[puppyluv]

My Dangerous Fire
รัก ร้อน เรา
ตอน 21 ล้ม
Geng's






                     อันดับแรกคือเจ็บเสียดเข้าที่ลิ้นปี่อย่างแรง ไล่ลงไปน่องด้านข้าง
จากนั้นย้อนขึ้นตำแหน่งกกหู เห็นเส้นพื้นเอียงกระเท่เร่ใกล้หางตา
สติกลับเข้าร่างบอกพิกัดทางกายภาพว่าล้มลงกองกับพื้นเป็นที่เรียบร้อย

(“บรูวววววว!”)
(“ได้ไงวะ ฟาวล์ชัดๆ”)
(“เล่นแรงไปนะฮ้า ตัวเอ๊งงงง!”)
(“คุณแม่ไม่ปลื้มว่ะ บูวววววว!”)
               เสียงตะโกนโห่ร้องไม่ชอบใจดังลั่นแหวกอากาศ
แหงนหงายมองเห็นแสงจ้าจากดวงโคม โรงยิมสนามบาสเกตบอลในร่ม เกมแรกของรอบที่สอง

“ไอ้เชรี่ย! นั่นเพื่อนกู เอกดูมันเร็ว” เสียงโจโจ้ไกลๆ แถวที่นั่ง
“พวกมึงเล่นเหี้ยเกินนะเว้ย เหยียบซ้ำได้ไง!” เอกดังใกล้เข้ามา ฮึดฮัดกับใครไม่รู้
“เฮ้ยหน้าซีดๆ กรรมการ! จารย์คร้าบดูหน่อย!” ต๋องติดรูหู
“ต๋อง ปล่อย!” คนที่ไม่อยากให้เข้าใกล้มากที่สุด
                     พยายามเบี่ยงหนีแต่มือใหญ่กลับยึดแน่น
เสียงปรี๊ดนกหวีดเรียกสัญญาณเปลี่ยนตัว รีดเค้นตัวเองก้าวออกข้ามเส้นสนามให้ใครไม่รู้เข้าแทน

“ไหวมั้ยไอ้น้อง” พี่ภู่รั้งตัวลงนั่งข้าง
“ไม่เป็นไร เรายังนำห่าง” พี่วินปลอบที่โดนเมื่อครู่
“อุตส่าห์ให้โชว์ก่อนดันป่วยซะได้ ท้องเสียรึไงเก้ง หน้าซีดเป็นไก่ต้ม” พี่โป๊งเหน่ง
“อือ...ขอน้ำ” ผมตัดบท   กระแสความตื่นเต้นรอบกายไม่อยู่ในสำนึกรู้สึก
                ผ่านกี่วัน กี่นาทีเข้าไปแล้ว ไม่ได้ดูเลย
เกมขับเคี่ยวดุดันตั้งแต่ควอเตอร์แรก ชุดดำทีมเราเจ้าบ้านกับชุดฟ้าทีมเยือน
โรงเรียนอะไรไม่รู้ไม่อยู่ในสารบบ พยายามไม่มองหน้าใครๆ
หากร่างใหญ่คุ้นชินกลับอยู่ในคลองสายตาตลอด เลข 13 สีส้มเปลวไฟโดดเด่นในชุดสีดำสนิท
             ซบใบหน้าลงซ่อนสองฝ่ามือ อยากสูญหายไปจากโลกแต่ทำไม่ได้

xxx(((ตึงงงงงงง!)))xxx/(‘ปี้ดๆ ปรี๊ดดดดดดด!’)

               เสียงนกหวีดดังมาก มีเหตุในสนาม
เงยขึ้นมองเบอร์ 13 กำหมัดเงื้อคอเสื้ออีกฝ่ายดุดันเตรียมชก
 คุ้นๆ ว่าใช่ไอ้คนที่ตามเหยียบผมซ้ำหรือเปล่า
             ดีที่กรรมการกับเพื่อนร่วมทีมห้ามทัน นึกว่าจะผ่านไปแล้วๆ
แต่จังหวะเดินผ่านกลับเนียนไถอีกฝ่ายล้มลงก้นจ้ำเบ้า
กรรมการต้องหันกลับมาผลักอกสองฝ่ายให้ห่างกันอีกรอบเพราะทำท่าจะต่อยกันจริงๆ

“มึงดูน้องรักไอ้แมวมันทำ สันดานเก่าออกลายแล้วว่ะ กรรมการก็ดูไม่ออก จอมมารเมพขิงชัดๆ” พี่โป๊งเหน่งยืนกอดอกชอบใจ
“ครั้งนี้กูขอบอกว่า เยี่ยม” พี่วินกระตุกยิ้มเหี้ยมเกรียม
“อีกไม่เกิน 2 นาทีโดนเปลี่ยนออกชัวร์ สั่งไอ้ปิ๊กไปวอร์มรอเลยโป๊งเหน่ง บอกจารย์โค้ชด้วยแกรู้อยู่ล่ะแบบนี้” พี่ภู่อ่านขาด
“แต่กูอยากดูมวยว่ะภู่” พี่โป๊งเหน่งยังเท้าแน่นไม่ขยับ
“ห่านจิก! เราเจ้าภาพ นี่ควอเตอร์แรกต่างหาก วิน! ไอ้ปิ๊กเร็ว” พี่ภู่สั่งพี่วินแทน
              ระบุตำแหน่งเซนเตอร์จะให้ปิ๊กน้อง ม.4 เข้าเสียบ


             แล้วก็จริงดังคาด คราวนี้คู่แข่งคนเดิมขึ้นเลย์อัพ กัปตันเฟรมเนียน
เข้าชาร์จทิปโดดปัดแบบโง่ๆ กระแทกตัวสีฟ้าปีกหักถลาลงจูบพื้น
ถ้ามีภาพวงจรปิดน่าจะประมาณผมโดนเมื่อครู่แต่รุนแรงกว่าหลายเท่า
เพราะลอยกระเด็นไปกองอยู่นอกเส้นสนามเลยถึงใต้แป้นโน่น

“ชิบๆๆ เลือด ไอ้นั่นปากแตกหรือคิ้ววะสัด” พี่โป๊งเหน่งตื่นเต้น
“หางคิ้ว อาบหน้าเลยมึง เยี่ยม!” พี่วินสดุดีอีกหน

               อาจารย์โค้ชเรียกเวลานอก พี่ภู่จับบ่าปิ๊กยืนสแตนด์บายรอเปลี่ยนตัว
พร้อมเสียงโห่ไม่พอใจจากกองเชียร์ทีมเยือน
(“บูวววววว! ถึงเลือดเลยกรรมการ ไล่ออกๆ”)
            แต่ฝั่งเราเห็นกลับเป็นอีกอย่าง...
(“ถลุงมันเลยเพ่! เอาอีกๆๆๆ”)
(“อร๊ายยยยย! กัปตันเถื่อนได้ใจนะฮ้า ชอบๆๆๆ”)
“เข้าห้องไปพักเลยทั้งสองคน!” อาจารย์โค้ชหน้าเคร่งมาพร้อมกับร่างสูงสีดำก้าวมาหยุดยืนค้ำหัวผม

-------------
------------------


                  เจ้าหน้าที่แพทย์สนามออกไปแล้ว เหลือเราสองคนตามลำพัง
“ไหวมั้ย ออกไปให้หมอโรงบาลดูตอนนี้เลยดีกว่า” เฟรมมองน่องช้ำๆ จับเบาราวปุยนุ่น
“ไม่! รอแข่งเสร็จก่อน” ผมสะบัดหนี
“ไปตอนนี้ล่ะ จะได้เอกซเรย์ดูกระดูกข้างในด้วย”
“ยาเพิ่งออกฤทธิ์ เดินไม่ไหว” สบายทั้งขาจากสเปรย์ยาเมื่อครู่
“อุ้มเอง ไม่ต้องเดิน”
“ขอนอนนี่ก่อนเถอะ” ผมตัดบทล้มตัวลงนอนเตียงปฐมพยาบาล พลิกตะแคงหนีปัญหา
“ดื้อ!” มือใหญ่พับม้วนผ้าเช็ดตัวเป็นหมอนเล็ก ช้อนซ้อนวางใต้เข่าให้หนุนขาวางสบาย

               กดเปลือกตาห้ามความอ่อนไหวข้างในช่างยากเย็น
ตะกอนขุ่นจากก้นบึ้งถูกก่อกวนจนมองไม่เห็นทาง
แบบนี้ไม่ใช่ผม เก็บงำปิดซ่อนจนรอนๆ จะขาดใจเสียเอง
          ไหนจะเสียงเชียร์กึกก้อง ‘เฟรม สู้ๆ’
          ไหนจะสายตาจับจ้องทุกท่วงท่ากิริยา
          ไหนจะคำถามอัดอั้นกลัวคำตอบ

“...อึ่ก!” สุดทน กดเปลือกตาเกร็งร่างกลั้นสะอื้น
“ดื้อ...ชู่ว์!” ไม่ได้ลุกมา ยังนั่งฝั่งนั้นหากโอบกอดรอบบ่าผม เกยหน้ามาจูบแผ่วเบา ใครสั่งใครสอนให้จูบซับน้ำตาทางหลังคอกูวะ ไอ้ฟาย!!!
“...ฮือ” ผมกัดปลายผ้าแต่เสียงยังเล็ดลอด
“เก้งคนเก่งเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม” ถูกดึงแรงจากเตียงฟากนี้ไปชิดอกมันฟากโน้น กูจะตกตียงสัด
“มึงไปไกลๆ เลย ไม่ต้องมาให้เห็นหน้า”
“ก็ไม่เห็นอยู่นี่ไง เฟรมไม่เห็นหน้าดื้อเลย”
“ฮือ!” ผมไหลพราก นอนนิ่งท่าตะแคงรับจูบพรมทั่วแผ่นหลัง
               หัวไหล่ หลังหัว วนเวียนย้ำซ้ำไปมาแต่ไม่อ้อมข้าม
ไม่เห็นหน้ากันอย่างที่ว่าจริงๆ ตูหลงกลคำพูดหลอกเด็กชัดๆ   

                มือใหญ่เอื้อมมาลูบแผ่นอก ทาบจับตำแหน่งหัวใจเต้นรัวของผมไว้ไม่เคลื่อนปล่อย
 ถ้าเก็บกุมไว้ได้คงควักออกมาบีบแน่นจนเละแล้วแน่แท้ แต่ไม่ผิดนักถ้าบอกว่าเป็นของมันตั้งแต่ต้น

“บอกเฟรมหน่อยได้ไหม” คล้ายกุญแจใจถูกไข
“มะ...มึงโทรหามัน” ผมเช็ดน้ำมูกอู้อี้ เริ่มเรื่องอัดแน่นในอกง่ายดาย
“โทรหา?”
“ไอ้คน...คนที่เมสเซจมา”
“มันคือใครวะ มีตั้งหลายคน” ยังจะไขสือ
“ไอ้ชั่ว! 25 นาทีของมึงน่ะ” กำปั้นทุบฟูกเขียวดังปึง ไอคิวซีโร่หรือไร คำถามง่ายๆ แค่นี้ยังให้พูดซ้ำเป็นเด็กเล็กๆ ต้องแปลภาษาควายหรืออย่างไหนถึงจะฟังออก

“อ้อ! นึกแล้ว” เสียงงี้มียิ้มด้วยอะ แง่ง!
“นึกเชรี่ยไรเล่า!?” เก้งตะโกนลั่น ผุดลุกนั่งหันควับกลับมาเอาเรื่อง ปาดน้ำจากตาเช็ดผ้าปูทำลายหลักฐานแต่ไม่ทันแล้ว
“หึหึ เรื่องนี้นี่เอง นึกแล้วเชียว”
“มึงงงงง!” กริ้วจนตัวสั่นแต่เดี้ยงทำอะไรไม่ได้
                  หายใจทางปากพะงาบๆ น้ำมูกตันอุดจมูก กลายเป็นยื่นทิชชู่ส่งให้ผมสะบัดรับจัดการตัวเอง
ไม่อยากปล่อยให้ปลายนิ้วถูกผิวแก้ม (Y^Y) ไม่น่าเลยตู
ฟูมฟายเป็นเด็กผู้หญิงบ่อน้ำตาตื้น หน้าตาคงมอมแมมเกินพิกัดถึงให้ไอ้ชั่วนั่งกัดปากกลั้นขำ


“นั่นโทรมาถามเรื่องต้นจั๋ง มันทำหน้าที่องครักษ์พิทักษ์เพื่อนอยู่”
‘พรืดดดดด!’ สั่งน้ำมูกกับทิชชู่
“จะให้นัย แอนนาหรือคนอื่นรู้ไม่ได้ แค่นี้ต้นจั๋งก็คิดมากจะไม่เป็นคนอยู่แล้ว นั่นเลยมาบอกให้กำชับทางพี่เราแทน”
“ให้ดูพี่มอส?” กูเข้าใจอะไรเร็ว ไม่มั่วเหมือนมึงหรอก
“ใช่ มันไม่ห้ามที่จะคบกันแต่คนรู้เรื่องทั้งโรงเรียนจะไม่ไหวเอา ถึงจะเป็นเรื่องส่วนตัวก็เถอะ”

                โดนซุบซิบนินทา คนคิดมากอย่างต้นจั๋งอาจประสาทกิน
ซ้ำพี่มอส มีหน้าที่ค้ำคองานหลวงงานราษฎร์ ภาคกลางวันกรรมการชมรมวิทยาศาสตร์
ภาคกลางคืนปาร์ตี้รถแข่ง ขนาดโยนงานลานรถให้คนอื่นดูก็ยังถูกตามตัวไปกำกับอีกทอด
ทุกคนล้วนมีบทบาทต้องแสดง
                ส่วนหนึ่งถ้าผมเป็นพี่มอสคงไม่คาดฝันเหมือนกันว่าคนที่ใช่จะคือเด็กผู้ชายเพศเดียวกัน นี่ล่ะสำคัญ
ฉุกสังเกตว่าเฟรมไม่พูดชื่อลมแม้แต่คำเดียว

“แล้ว?...(ผม) /เก้งเป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นยัง ให้บีพาไปหาหมอมั้ย” บีเปิดประตูเข้ามา
ไม่ได้เคาะ ยั้ง ‘แล้วทำไมต้องเป็นมึง?’ ไว้แค่คอ
“บี...” ผมเก้อ พยายามหนีห่างจากอ้อมแขนยีราฟตัวใหญ่
“พักครึ่งล่ะ ถ้าไม่มีใครว่างบีพาเก้งไปคลินิกข้างๆ ก่อนก็ได้”
“ให้กูพาไปเองก็ได้ เอามอไซค์พ่อมา” เต๋าโผล่มาอีกคน
“ไม่ต้อง” เฟรมลุกพรืดยืนบังทันที ตอบแทนผมทันใด
“ทำไมวะ เก้งมันหายแล้วเหรอ หน้าเหมือนร้องไห้นะนั่น” เต๋า
“กูจะพาไปเอง” เฟรมยืนยันให้ได้ผมรีบเช็ดหน้าตาลวกๆ ปกปิดอาการ
               เต๋าจุ๊ปากก่อนเลี่ยงไปยกถังแช่น้ำดื่ม เหลือผม เฟรม บีประจันหน้า
เรื่องระหว่างเราเอาไว้ก่อน ค่อยตามเช็คบิลภายหลังงานเลิก
ถึงเวลานั้นพ่อจะล้มโต๊ะล้างบางแม่ง! คิดสะระตะในใจด้วยถ้าให้พวกนี้รู้
โดยเฉพาะบีน้อยมีหวังกระจายทั่วหัวลำโพง

“หวงจริงมึง พี่เก้งกูเป็นอะไรไปเล่นกีตาร์ไม่ได้พ่อจะด่าให้เสียหมา” บีเท้าสะเอวหมับ
“ยุ่ง!” ชิวาว่าโดนยีราฟยี่ห้อเฟรมจิ้มหน้าผากเหม่ง
“กูจะฟ้องไอ้เก็ท” ตัวเล็กไม่ยอม
“เชิญ!” ตัวใหญ่มีท้า
“เอ่อ...นี่...” ผมกรอกตาไปมาระหว่างเด็กนรกสองคน 155 กับ 180 เซนติเมตร
                สูงต่ำกว่ากันเห็นๆ แต่ระดับวุฒิภาวะทางสมองน่าจะเท่ากัน
จะท่ามกลางเพื่อนฝูงหรืออยู่ต่อหน้าผม ขอให้มีเฟรม เด็กหมวยเก่งใส่เสมอ

--------------

              ลืมเลยว่ากำลังจะเข้าฉากดราม่า ถูกสั่งคัทตัดเข้าโฆษณาฉิบ
“แล้วมันอยู่ไหน” เฟรมถามถึงเก็ท
“เหอะ! อย่าให้พูด จะโดนคัสตาร์ดเค้กงาบอยู่ยังไม่รู้ตัวอีก หมั่นไส้” บีแก้มป่อง
“อ้อ! ดูท่าเพื่อนกูจะโดนเด็กนรกงอนอีกรอบ 555” เฟรมจัดเต็ม
“แง่ง! ไอ้โย่งนี่ กูไม่ได้งอนเว้ย” บีหน้ายุ่งโมโหจัด
                คัสตาร์ดเค้กที่ว่าคือเหล่าหญิงคอนแวนต์เสื้อเหลืองสดทั้ง 5 เป็นแน่
เพื่อนตัวเล็กเมินเชิดเก็ทเกือบสัปดาห์ น่าจะเพิ่งเข้ากันได้เมื่อวานถึงยอมสวมเสื้อชมพูมาเชียร์
วันนี้ดันเจอน้องแก้มให้เก็ทงานเข้าอีกหน

               ขอสารภาพว่าผมยังไม่เห็นหน้าน้องแก้มที่ว่าเช่นเคยครับ


“เลิกพูดถึงไอ้เกรทเดนบ้านั่นซะที แต่ที่กะจะกระทืบไอ้ฟ้านั่นไม่ใจเลยว่ะ ขนาดกูยังดูออก ไปซ้อมแอคติ้งใหม่นะน้อง” บีเอ่ยข่าวร้อนเมื่อครู่
“เหอะ! ให้เย็บก็จบเห่ซิ แค่นั้นล่ะซอฟต์ๆ” เฟรมพยักพเยิดกับบี
“น่าจะจระเข้ฟาดหาง ปล่อยแสงตอนจบด้วย ฟิ้วๆ”
“เก่งว่ะ เอาเสื้อไปลงแทนเลยเจ้าหนู” เฟรมจะยกเสื้อบาสให้บี
“มาเลยให้ไว” เจ้าหนูก็จะถอดเสื้อยืดสีชมพูพิมพ์ ‘ตัวนะ’ ทันที

              ผมมองผ่านจึงเพิ่งนึกขึ้นได้แวบๆ ‘เค้า’-’เชียร์’-’ตัวนะ’ เป็นแถว
น่าจะมีชื่อโรงเรียนของเราข้างหน้าด้วยแต่ดูไม่ครบ
อุเหม่ ลิงค่างสองตัวนี้มีทีท่าจะสนใจกูก็หาไม่
เก้งเป็นพระเอกค่าตัวแพงไม่ใช่กระรอกประกอบฉากนะเฟ้ย!

“เฮ้ย! กูเจ็บอยู่” ผมเบรคดังลั่น เช็ดจนตาแดงช้ำยังไม่มีแลมา
“อ้าวเหรอ มึงทำพี่เก้งกูเจ็บ ย๊าก!” บีชูกำปั้นเล่นต่อ
“มะ เข้ามา!” ฝ่ามือใหญ่ยันกระหม่อมบี
“เฮ่ยยยย! ไอ้พวกนี้” ผมหน่าย หมาขี้หวงชื่อเก็ทหายไปไหน กรกฎาระอาเด็กอนุบาลกุ๊กไก่เต็มที กำลังจะโรมรันมือที่สามก็เข้ามา...
“โย่! เล่นอะไรกัน” เก็ทเข้าข้างหลังฉวยเอวบีจากไปทันที
“เอาไปเลย ป๊ะป๋ามาล่ะ ตายแน่เด็กนรก” เฟรม
“ฝากไว้ก่อนเถอะมึง” บีชี้หน้า โดนเก็ทหิ้วเอวร่องแร่งเป็นหมากระเป๋า
               ผมก้มหน้าบีบขมับมึนตึ๊บหนักกว่าเก่า ไม่เจ็บแล้วน่องเก้งยอม

               ยังไม่หมดโควตาครับ เดอะโชว์มัสโกออน
ละครหน้าม่านวาไรตี้เปิดทำการแสดงอีกหลายฉาก
“เฮ้ย! ผู้ไม่เกี่ยวข้องห้ามเข้า โอ๊ย!/---เปรี้ยง!” พี่โป๊งเหน่งตัวกร่างโดนพี่ยักษ์เดินตามหลังมาเบิ๊ดหลังหัวเสียงกระโหลกแตกดังเปรี๊ยะ
“คนนอก...” พี่ยักษ์ลอดไรฟัน อ้อมมายืนหน้าเตียงฝั่งขวา
“ก็นอกจริงๆ นี่หว่า” พี่โป๊งเหน่งฝั่งซ้ายกับเฟรม เก็ท บี
“มึงบอกกูว่าแข่งกี่โมง พูด!” พี่ยักษ์ดุข้ามคนป่วยไม่รีรอ
“3 เอ๊ะ หรือ 4 โมงวะ แหะๆ โป๊งเหน่งผิดไปแล้วจ้า พูดผิดนิดเดียวเอง แล้วทำไมไม่ถามคุณนายผู้ว่าของมึงเองเล่าว่าแข่งกี่โมงกันแน่”
“ฮึ่ม!” พี่ยักษ์กำกุญแจรถชี้หน้าพี่จอมกวนอย่างแน่น มิน่าถึงมาสาย

                พี่โป๊งเหน่งดวงดีอาจจะโดนพี่ยักษ์ยำบาทาในไม่ช้าถ้าไม่มีกรรมการห้ามทัพ
เช่น...คุณนายผู้ว่าของพี่ยักษ์
“ไงเก้ง ดีขึ้นยัง?” พี่ภู่และคนอื่นๆ ตามเข้ามาเป็นขบวน
              ดูท่าฉากโฆษณารอบหลังจะยาวกินเวลาหลายนาที
เพราะพี่ภู่ใช้พี่ยักษ์ขับกระบะนำผมส่งคลินิกหรือโรงพยาบาลใกล้ที่สุด
แต่ไอ้คนที่คุณคิดว่าใครหวงก้างจะพาไปเอง

------------


            และอย่าลืม...เรื่องนี้มีผู้หลักผู้ใหญ่ปกครองอยู่ กบว. แอพพรู๊ฟ
“อะแฮ่ม! ขอครูพูดบ้างได้ไหม”
“อาจารย์โค้ชมา หลีกหน่อยพวกเรา”
“มึงโดนแน่ ไอ้กัปตันโหด” พี่โป๊งเหน่งได้ที ทำท่าเชือดคอใส่เฟรม ทุกคนถอยกรูบ้างออกไปรอข้างนอก เหลือผม เฟรมและอาจารย์โค้ชหัวไข่ดาว ส่วนพี่ภู่ พี่แมว พี่วิน พี่โป๊งเหน่งและบีแอบหลังเก็ทถอยไปชิดผนังฝั่งไกลๆ
“เราเป็นนักกีฬาไม่ใช่นักเลง รู้ใช่ไหมว่าครูหมายถึงเรื่องอะไร”
“...” เฟรมเงียบ ผมก็เงียบ

“เงียบอย่างนี้ถือว่ารู้เรื่องกันแล้ว ผิดก็ว่ากันไปตามผิด บทลงโทษหัวหน้าทีมมีว่ายังไง ภู่?” อาจารย์โค้ชเรียกศิษย์คู่ใจ พี่ภู่-ภูวนัย
“ครับจารย์ ถ้าเบาะๆ ก็โบยหวาย 50 ที จะให้ดีต้องตัดหัวด้วยเครื่องประหารสุนัขครับ” พี่ภู่ก้าวออกมา
“หึหึ 555” พี่ยักษ์ก่อนใคร ได้ข่าวว่าพี่เป็นนักกีฬาฟุตบอลนะครับ ยืนเด่นเป็นปลาผิดน้ำแถวนี้มิเกรงกลัวหรือไร
“อูย...นี่บทลงโทษบาสหรือหนังเปาบุ้นจิ้นกันแน่” พี่โป๊งเหน่ง
“คิกๆ อ๋า อ่อก!” บีสะดุดหัวร่อเพราะเก็ทหนีบคอเข้าอกเหงื่อซก มีเสียง “แหวะ! เหม็น หน้าเค้าจะเป็นสิว” ตามมาเล็กๆ

“เก็ทอยู่ไหน?”
“คร้าบ! อยู่นี่ครับจารย์” เก็ทส่งเสียง รวบกำมือบีไว้ด้วย
“นัดหน้าให้เก็ทรับหน้าที่กัปตันทีมควอเตอร์แรก ส่วนเรา ครูให้เอาปลอกแขนคืนควอเตอร์ที่เหลือ ว่ายังไงเฟรม” อาจารย์ยิ้ม
“ครับ” เฟรมยิ้มออก
“โห! จารย์ นี่นะบทลงโทษ แร๊งแรงเนอะ” พี่โป๊งเหน่งปากดี
“ยังไม่ดีพอ แมวไปสอนน้องมาใหม่ แผลไม่แตกไม่เย็บ ครูไม่แจกทอง 555” อาจารย์โค้ชหัวเราะร่า ฟาดหลังเฟรมดังอั๊กซะงั้น
“โอ้..นี่หรือคืออาจารย์” พี่โป๊งเหน่งหาความยุติธรรมจากท้องฟ้า
“555” ทุกคน

              ผมยิ้มค้าง อยากลับเล็บข่วนหน้าตัวกวนที่ยักคิ้วยิกๆ เหลือเกิน
มารร้ายชัดๆ แต่ไหงทุกคนเข้าข้างเห็นกรงจักรเป็นดอกบัว
สรุปเรื่องนี้เป็นนิยายเบาสมองครับ อาจารย์โค้ชเห็นดีเห็นงามกับการกระทำของจอมมาร
สั่งสอนพอท้วมๆ จากนั้นถามผมเรื่องบาดเจ็บ
บอกไม่เป็นไรจะไปหาหมอหลังเกมจบเองทุกอย่างจึงคลี่คลาย
              นักกีฬาบาสเกตบอลที่เหลือถูกเรียกประชุมแผน
เฮโลกันเข้ามาจนทำห้องแคบไปถนัดตา ปล่อยผมเอนหลังครองเตียงเดี่ยวคนเดียว
แล้วงีบหลับไปจริงๆ ตอนไหนไม่ทราบ
เฟรมไม่ได้ลงเกมที่เหลือ รู้เพราะมือใหญ่จับกุมไว้ไม่ปล่อย
              เป็นหมาเซอร์เบอร์รัสเฝ้าหน้าด่านทางเข้านรก ไล่กัดทุกคนที่เข้าใกล้
(อันนี้เก็ทกับใครหลายคนเก็บมาเล่าภายหลัง T///T ผมฟังแล้วปลง
กี่ตัวเข้าไปแล้ว จะยีราฟ หมาป่า กอริลลา ควายเผือก สุนัขสามหัว...เก้งแซด)

           ว่ากันตามจริงควรสั่งเลิกกองปล่อยให้นักแสดงกลับบ้าน
เอกซ์ตร้าเยอะจ่ายค่าตัวไม่ไหว แต่ด้วยเวลาเหลือและชื่อตอนก็บอกอยู่ว่าสมควรมีดราม่า
ซึ่งหมายเลขที่ออกไม่ใช่ผม กลับเป็นอีกคนถูกหวย
อย่าลืมว่าคนที่เก้งไม่ชอบย่อมต้องมีอันเป็นไปเกือบทุกคน
ออกมาเป็นกลุ่มท้ายๆ เอกกับโจโจ้ดี๊ด๊าไปหานิสาเรื่องธุรกิจของหวาน
ก็โอนะถ้าเพื่อนยังไหว ส่วนคนอื่นแยกย้ายกันเกือบหมด

----------

                 ถูกแบกขึ้นหลังออกมารอลานนนทรีด้านหน้าทางเข้าโรงยิม
 “รอนี่ ข้าพเจ้าเอาแว้นไปส่งประตูหน้าให้” เต๋าจะผละไปเอา PCX ของพ่อมาบริการ
“ไม่ต้องเต๋า” เฟรมหย่อนผมลงโต๊ะชุดม้าหิน
“แทงกิ้วเต๋า บอกให้รถเข้ามาแล้ว วนไปส่งของตลาดแถวนี้เองใกล้ๆ เดี๋ยวมา” ผมบอกรายละเอียดรถตู้บ้านเฟรม
“จะไปห้องน้ำ เอาอะไรมั้ย” บีจะเดินเลยไปห้องน้ำใกล้แคนทีน
“เยี่ยวเผื่อด้วย 555” เต๋ายังจะฮา   
“เออ กูจะกรอกขวดเก๊กฮวยมาฝาก กินให้หมดนะมึง” บีเกเร
“ไงล่ะปาก” เก็ทซ้ำเต๋า
“โด่ ไอ้คุณเพื่อนเก็ทคร้าบ ไอ้ชั่วฝังใน เป็นคุณชายไนซ์บอยแต่กับเด็กมึงนะ” เต๋าอารมณ์ดี

             ผมไม่ติดใจเรื่องนั้น แต่ติดตากับวัตถุสีดำอยู่ข้างทางเดินมากกว่า
“เก็ท ปกติฟิกเกียร์มีหรือไม่มีขาตั้งกันแน่?” ถามทั้งที่ตาจดจ้อง
“มีแต่ไม่ใช้ ถ้าปั่นออกนอกไม่แนว ไว้ตั้งเก็บอยู่บ้านทีเดียว”
“แล้วถ้าแบบนั้น คนรักฟิกเกียร์มากขนาดนั้น จะ...” ผมไม่ต่อแต่ชี้ เฟรมหัวคิ้วชนกันขณะมองตามสายตา
“ทำไมวะ?” เก็ทเหรอหราสลับผมกับเฟรม “อั๊ยยะ!” เก็ทเห็นแล้ว
“นั่นสนูปี้นี่หว่า!” เต๋า
“ไหงลมจ๋าทำงี้อะ ทำไมไม่ล็อคดีๆ” บี

            ‘สนูปี้’ จักรยานฟิกเกียร์สีดำของลมสีขาวนอนแอ้งแม้ง
ให้แฮนด์งัดหญ้าอยู่โคนเสาเหล็กข้างโคเวอร์เวย์ ผิดปกติเกินไป
ผิดวิสัยคนรักของหวงของจะกระทำเช่นนี้
ยังไม่ได้ตั้งสมมุติฐานคำตอบกลับพุ่งเข้ามาชน

“เก็ทททท! กะ...เก็ท! เชรี่ย ละ...แล้ว!” ข่างวิ่งทะลุจากแคนทีน
“อ้าวเฮ้ย! ข่าง”
“ข่างนี่!”

             ข่างแทบพับ หอบแฮ่กสำลักอากาศเหนื่อยขาดใจ
หลุดคำไม่เป็นประโยคให้พวกเราอุทานว่า ‘เช้ดเข้! ฉิบหายแล้ว’
“ละ...ลม! มะ...หมอก! ห้องเก็บวิทย์!”



*************TBC by snoopy

[rujaya]

 ชอบที่เก้งเป็นคนที่ไม่เก็บอะไรคิดคนเดียว ข้องใจตรงไหนถามเลย 

แต่ลมกะหมอก นี่ซิ เกิดอะไรขึ้น 

[pahpai]

อ้าวววววว เกิดไรขึ้น หมอกกะลมมีไรกัน??? 

ตอนนี้ตัวประกอบเยอะจริงๆ น่ารักๆ

เก้งมีไรคิดไรก็บอก ก็แสดงออก  ดีจัง เฟรมจะได้เคลียร์ได้ถูกเรื่อง

[sukie_moo]

โถๆเก้ง คิดมากน่า ใจเย็นๆเฟรมมันรักเก้งจะตาย

[mystery Y]

ลม!หมอก!!ทำไมๆๆ สรุปตอนนี้เก้งเป็นตัวประกอบ ชอบ"คุณนายผู้ว่าของพี่ยักษ์"ที่สุด~

[tuckky]

  เรื่องเก่ายังไม่เคลียร์ จะมีเรื่องใหม่มาอีกแล้ว

[sin]

ลมมาแต่ชื่อตอนท้าย ทำเอาทุกคนลืมเก้ง เฟรม ไปเลย
สมมติตอนที่แล้ว ถ้าเราไม่เคยอ่านเรื่องของลมเหนือมาก่อน เราคงอดหมั่นไ้ส้ลมไม่ได้แน่ๆเลย
เพราะเฟรมกับลมมีความลับกันตลอด เก้งอดคิดมากไม่ได้

[aorpp]

+ 1 

[muiko]

บางทีก็แอบคิดว่าเฟรมกะลมนี่มันอะไรกันนักหนานะ
ถึงรู้ว่ายังไงเฟฟรมก็รักเก้งคนเดียวแต่ก็อดหมั่นไส้ไม่ได้เเหะ
อยากเห็งเก้งงอนนนๆๆๆๆเฟรมอ่ะ
เก้งถามไปให้หมดเลยสงสัยอะไรอ่ะ
แต่บางทีเฟรมก็ดูตอบกั๊กๆๆๆไงไม่รู้

[sukie_moo]

เคลียร์กันได้ก็ดีแล้ว

เกิดอะไรขึ้นกะลม!!!!!

[Gokusan]

เอ่อ...อ่า...ดราม่าท่าทางกะว่าเคลียร์
แต่ตัดโฆษณาปุ๊บปั๊บยาวววว -^-

นักข่าวกีฬาที่พากษ์อยู่ น่าจะนึกว่าตัวเองดูหนังบู๊เล็กๆ ฮ่าๆ
อย่างอาจารย์ว่า เล่นคนไม่แตกไม่เย็บ แอนตาซิลไม่แจกนะจ๊ะ...แฮ่ ;p

รอหนังบู๊ภาคท่านเทพที่อาจจะได้เคลียร์ยาวจริงๆ หุหุ

[chaWice]

ลมอีกแล้ว
ความจริงถ้าพี่เหยี่ยวมาด้วยนี้
นึกว่า ลมเหนือ2
เฮ้อ 

เออเถอะ รอว่าเมื่อไหร่ เฟรมเก้ง จะไม่ง้องแง๊งกันไปมานะ

[nutty2554]

โอ๊ยยยยยยยยยย ตัดจบตอนเจ็บปวดเกินไปแล้ว
สนูปปี้หงายเก๋ง ลมกับหมอกเป็นอะไร
ไม่นะไม่ เพราะตอนนี้พี่เหยี่ยวยังไม่โผล่มา

กอดเด็กนรกของเก็ท เก็ทจะว่าอะไรมั้ย
แสบซ่า น่ารัก ขี้อ้อน แต่ขี้โกงเล็ก ๆ เสมอต้นเสมอปลายนะบีน้อย
ไนซ์บอยยังมีเสน่ห์เสมอ  น่ารักชะมัด

เฟรม ยีราฟ กอริลล่า หมาสามหัวหรืออะไรก็แล้วแต่
แต่เก้งดูน่าทะนุถนอมทันทีที่อยู่กับนาย  นายทำดีมาก
เป็นกัปตันที่โหด เถื่อนได้ใจ ไม่สนับสนุนการใช้ความรุนแรง... ที่ไม่ได้เย็บ  ฮ่า ฮ่า

อ่านตอนท้าย ๆ ก่อน เลยเม้นแค่นี้ก่อนค่ะ เดี๋ยวตามไปอ่านตอนต้นอีกที ^____^

ถึง

[patee]

ลมจ๋ามีปัญหาอะไรกับหมอกเหรอเล่นเอาข่างโวยวายใหญ่

[MiSS-U]

กิ๋วๆ เก้งหึงเก้อเลย

ไงซะไอ้ยีราฟมันไม่ปันใจให้ใครหรอกน้า

บวกเป็ด

[eaey]

ลมกับหมอกจะได้เคลียร์ซะที. 

[malula]

จะดราม่าก็เลยอด ตัวประกอบเยอะจัด (แต่ชอบนะ)
ชอบบีเด็กนรกกล้าต่อปากต่อคำกับยีราฟเฟรม

[nekko]

อาจารย์โค้ชยอดมากๆๆ


 

[kanda53]

เคลียร์กันได้...น้องเก้งอย่าเก็บ..ถามเลยเจ้าเฟรมพร้อมเคลียร์เสมอ
มีบีน้อยสร้างสีสัน...สดใสตลอด..ละไม่ได้เลยเด็กป่วนคนนี้...
ว่าแต่...ลมจ๋าไม่ชอบใช้กำลังคงไม่..ซัดหมอกหรอกเนอะ...

  & 

[NOoTuNE]

 

กรรม มาค้างอีกคู่แทนนนนนน

[donutnoi]

เฟรมก็รู้ว่าเก้งคิดยังไง ก็ไม่บอกให้รู้เรื่องก่อนหน้านะให้เก้งคิดเองอยู่เรื่อย แต่เก้งก็คิดมากนะยังไงเฟรมก็มีแต่เก้งตลอดเวลา

รอตอนต่อไปค่ะ เกิดอะไรกับลม 

[choijiin]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องลมของแม่
 
(เย้ย ผิดคนแล้วเว้ย)
เอ้าเร็วๆๆไปดูกันเร้ว
 

[wews]

ดีใจที่เข้าใจกันได้(ยังไม่หมด) แต่
ค้าง