หัวข้อ: Re: [รัก ร้อน เรา]:*จบ* p.27

[Nus@nT@R@]

อ๊าก,,,,รู้หมดบ้านแล้ว ยินดีด้วย 5555
ว่าแต่เกิดอะไรกับเฟรมรึเปล่า

[wews]

เกิดอะไขึ้น

[takara]

โอ้ หวังว่าเฟรมคงไม่เป็นไรนะ

[MiSS-U]

หลังจากสบายใจว่ารักนี้คงไม่มีใครขัดขวาง

โดยเฉพาะคนในครอบครัว

แต่ทำไมแววมาม่าถึงมาแต่ไกลน้อ เฟรมเกิดอะไรขึ้น 

บวกเป็ด รอตอนต่อไป

 

[So_Da_Za]

เกิดอะไรขึ้น
เฟรมเป็นอะไรรึเปล่า ไม่นะ!!!!!

[malula]

เฟรมชัดเจนมาก ขอเก้งเป็นเมียตั้งกะจบ ม.3 ผู้ใหญ่แทบช็อก
เฟรมคงไม่เป็นไรมั้งเนาะ (ปลอบใจตัวเอง)

[Gokusan]

เง้ออออ น้ำตาจิไหล T^T
จะมีใครได้ความรักมากมายขนาดนี้หนอ...
ได้จากทั้งครอบครัวตัวเองและครอบครัวอีกคนนึงเนี่ย
แต่เรื่องเก็บเงียบไม่บอกอีกคนนี่มัน...ซึนกว่าเขาอีก เฟรมเอ๊ยยยย

ตัดฉับดับจอทีวี...อ๊ากกกก เก๊าอยากรู้น้าาาา
งานอดิเรกนั่น ยิ่งเสี่ยงเกินไป...ทำให้คิดวุ่นวายได้มากขึ้นไปอีก
อย่าให้เกิดแม้รอยขีดข่วนเล้ยยยย << ที่หวังไว้จะได้มั้ย?? ไอ้-สักนิดก็ไม่-นั่นน่ะ -^-

รอดูฉากง้องอน(จะมี??) แล้วจะได้ขึ้นเวทีมั้ยนี่ลูก เก้งหนอเก้ง ^^"

[ruby]

ดีใจกับเก้งด้วย คราวนี้ก็ได้รู้สักทีว่าเฟรมรักเก้งมากขนาดไหน
แต่ไอ้ตอนท้าย ขออย่าให้เป็นข่าวร้ายเลยนะ หัวใจคนอ่านไม่แข็งแรง
 

[hello_lovestory]

เกิดอะไรขึ้นใครเป็นอะไรหรอทำไมเคี้ยงพูดแบบนั้น

[IöLIKE]

ThankS

[nopkar]

เพิ่งได้เข้ามาอ่านคู่ใหม่.....น่ารักกันดีจัง

[donutnoi]

เก้งเข้ใจมั่นใจเรื่องเฟรมแล้ว เฟรมอย่าเป็นอะไรนะ 

รอตอนต่อไปค่ะ 

[NOoTuNE]

 

น้องเก้งเข้าใจแล้ว อย่าเป็นอะไรเลยนะเฟรม 

[kanda53]

อ่านไป ๆ หัวใจพองโตขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนลูกโป่งถูกสูบลมเข้า ๆ ...
กำลังขยายยยยยยย แล้วก็ ปุ๊ !!!! ..แฟบบบบในพริบตา..
ไอ้เรื่องทำใจดี ๆ น่ะเค้าไว้ใช้บอกข่าวดี ใช่ไหมมมม..

  & 

[nekko]

อย่าเป็นเรื่องร้ายเลยนะ



 

[eaey]

  อย่าให้ร้ายแรงนักนะ

[taroni]

เก้งเข้าใจเฟรมแล้ว ครอบครัวก็ยอมรับ 
เกิดอะไรขึ้น ค้าง

[nutty2554]

พุ่งกอดเฟรม

เฟรม นายแน่มาก คือแบบว่าแน่วแน่ ชัดเจน เอาจริง และขวางโลกมาตั้งแต่ม. 3
ที่ผู้ใหญ่พูดก็ถูก  บางคนเขาก็คิดจริงนะ ว่าเรื่องของเด็ก ๆ ส่วนมากพอโตแล้วจะลืม จะเปลี่ยนไป
เด็ก ๆ เยอะแยะไป เป็นทอม แต่โตมาแล้วก็หาย เด็กผช. โตมาแล้วเป็นตุ๊ด อันนี้ไม่ใช่แระ แฮ่
แต่ที่จะบอกคือเฟรมนายชัดเจนดี  และมั่นคง เสียอย่างเดียวซุ้มไปหน่อย แอบทำอะไรคนเดียวมาตลอด
จนเก้งไม่เข้าใจ จนมีเรื่องกันจนรอยปริในใจมันแยกห่าง

เฟรมไม่บอกเก้ง เพราะคิดว่าเก้งชอบไนซ์บอยมาตลอดใช่หรือเปล่า

พอ ๆ กับเก้งคิดว่าเฟรมรักลมเหนือ  ทั้งที่จริงหมายมั่นจะเอาเก้งเป็นเมียมาตั้งแต่แตกเนื้อหนุ่ม

หวังว่า คงไม่มีอะไรร้ายแรงมาก  เฟรมพันธุ์ดุ  เฟรมขาโหด ขอให้ปลอดภัย

ปล. น้องลม  งืออออออออออออออออออ    <--- สำหรับพวกสูบบุหรี่

[Satanza321]

อุส่ามีเรื่องดีๆแล้วนะเนี้ย เคี้ยงทำเสียบรรยากาศหมด "ค้างอย่างแรง" รอวันพุธครับ 

[bauloy]

อ่านตอนนี้เเล้วยิ้มตลอดเลย ม๊าน่ารัก เเละอาเฟรมก็น่ารักก อาเก้งนี้ยิ่งน่ารักกก(เกี่ยว?) เเต่บรรทัดสุดท้ายยย T T
วอท เเฮป เพ่น!!!  คะ

[mystery Y]

เฟรมๆๆ ผู้ชายที่ทุ่มเทกับความรักถึงจะมุทะลุหน่อยก็เถอะ แต่ไอ้ประโยคสุดท้ายนี่มัน...ใจไม่ดีเลยแฮะ

[muiko]

เกิดเรื่องอะไรกับเฟรมรึเปล่า
ทำ/มถึงต้องบอกให้เก้งทำใจดีๆด้วย 

เก้ง. เฟรมทำเพื่อเก้งมาเยอะแล้ว
เก้งก็เชื่อใจเฟรมเยอะๆน้าหลังจากนี้อ่ะ

[greensnake]

เฟรมนี่มันพระเอกจริงๆนะ รักจริงหวังแต่งด้วย
เป็นผู้นำครอบครัวตั้งแต่หัวเกรียน ทำมาหาเก็บไว้ให้ภรรยา
แต่ภรรยาก็หารู้ไม่ หม่าม๊าคงทนไม่ไหวถึงได้มาเฉลย
เรื่องกำลังจะกลับมาดี แล้วมันเรื่องอะไรอีกล่ะเนี่ย
หวังว่าจะไม่มีอะไรร้ายแรงนะ โทรฯมาดึกดื่นทำให้ใจไม่ดี
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[chaWice]

โหย

คือเก้งกำลังได้ยินเรื่องดีดี
เจอประโยคนี้เข้าไป

“เก้ง! มึงทำใจดีๆ ไว้นะ”

มันยังจะดีได้ไหมเนี้ยะ   

พี่เฟรมนี้รักปักใจมากอ่ะ ชอบๆๆๆๆ

[GintoniC]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก จิเกิดอารายขึ้น 

[mellowshroom]

ตัดแบบไร้เยื่อใย อื้อออ อยากรู้อ่า 

[choijiin]

ปราบปลื้ม เขินอาย ลอยละล่องยิ่งกว่าน้องเก้ง 3 เท่าตัว
 
กำลังลอยเขินอยู่ดีๆ
แม่เจ้าประคุณตกแตก
เกิดอะไรขึ้นกับพระเอกของเดี๊ยนค้าาาาาาาา
 
น้องเก้งอุตส่าห์หูตาสว่างแล้วเชียวพ่อเอ้ย
อย่าเพิ่งเกิดกลียุคเลยนะคนเขียนที่ร้ากกกกกกก
 

[puppyluv]

My Dangerous Fire
รัก ร้อน เรา
ตอน 24 โรงพยาบาล
Geng's







                  1.51 น. อีกไม่กี่นาทีจะตีสอง
ผมสับเท้าวิ่งขณะสติหมุนคว้างกลางทางเดินสีขาวแสงไฟส่องสว่าง
 กลิ่นยาฆ่าเชื้อลอยแตะจมูกตั้งแต่ประตูเลื่อนเปิดที่โถงด้านหน้าที่เข้ามาแล้ว
 จนถึงที่หมาย สไลด์เท้าพรืดหยุดกึกหน้าห้องผู้ป่วย VIP โรงพยาบาลเอกชน G

“เฟรม!”
“เก้ง!”
“มาได้ไง?”
“มึงเป็นอะไร เจ็บตรงไหน ปวดหัวบ้างมั้ย มีอะไรหักหรือเปล่า ขาล่ะเป็นยังไง แล้วมือ?”
“เก้ง...”

“เสือกเฮี้ยนบ้าอะไรถึงลงเอง แล้วทำไมชนแรงขนาดนั้น ใครใช้ให้ขับหรือหมาตัวไหนบังคับ วิ่งกับใครทำไมไม่บอกกู?” ผมรัวเป็นชุด
“เก้งช้าๆ ใจเย็นๆ” เฟรมรวบมือไม้ยุ่มย่ามไม่ให้สำรวจ
“ใจเย็นพ่อง! จะตายห่ายังไม่...”
“...อยู่นี่ ไม่เป็นไรแล้ว” ดวงตาสีนิลสุกใสราวท้องฟ้ายามราตรี
“ไอ้เชรี่ย ไอ้หมาบ้า อึ่ก!” ผมโผเข้ากอด

                อกกว้างกรุ่นกลิ่นคุ้นเคยผสมกลิ่นสาบน้ำมันและควันไหม้จากการสันดาบ
ตัวตนจริงๆ ไม่ใช่ความฝัน เลือดเนื้อบ่งชี้การมีชีวิตเต้นตุบอยู่ในมือ
จนเผลอกอดอีกฝ่ายแน่นเข้า หดคอรับสัมผัสจากมือใหญ่ลูบหัว

“โอ้! มาล่ะ นึกว่าใคร ถามแร็ปโย่ซะ”
“เคยเห็นไอ้สองคนนี่ขาดกันซักทีมั้ย”
“เก้งสองขามาตามคนของมันกลับครับพี่”
“555” ใครหลายคนหัวเราะขำเสียงดัง

                  เพิ่งสำนึกรู้ตัวถึงเหลือบมองรายรอบ
 ผู้คนเกิน 10 แหวกแยกออกเห็นเตียงคนไข้เพราะเสียงแทรกนี้

“ได้ยินอะไรหมาๆ นั่นใช่ว่ากูรึเปล่าวะ” พี่มอสถามพวกเดียวกันเอง
“มั้ง! มึงไปบังคับน้องมันรึเปล่าล่ะ”
“หน้าหล่อๆ เยี่ยงกูนี่มีสี่ขา พูดเป็นเล่น...ว่าไงครับเก้ง” พี่มอสเอ่ยกับคนอื่นก่อนส่งยิ้มให้ผม
“เอ่อพี่...พี่มอสหวัดดีครับ” ผมตกใจ
“สวัสดีตอนราตรีสวัสดิ์ครับ พี่ไม่ได้ทำอะไรคนของเก้งเลยนะ นำส่งเรียบร้อยไม่มีบุบสลาย ถามกันเอาเองละกัน”
“ครับพี่มอส” กำเสื้ออีกคนแน่น
“หึหึ” เฟรมชอบใจ วงแขนโอบรอบหวังช่วยซ่อนบังผม

              กูหน้าม้านเลยสัด ไม่คิดว่าตัวเอ้ของเรื่องจะนั่งฟังอยู่ด้วย
เหลือบมองถึงเห็นเด่นสุดคือหมอกนั่งเอนบนเตียงสวมชุดคนไข้ของที่นี่
เพื่อนเราฝั่งนี้บอล เคี้ยง ข่าง โอ๊ตกับเพื่อนห้องสองหน้าเดิมจากแก๊งเมื่อเที่ยง
ส่วนอีกฝั่งห้องเป็นพี่มอสกับพี่ ม.6 โรงเรียนเราบางคน
ที่เหลือไม่แน่ใจว่าจากเทคนิคหรือมหาวิทยาลัยไหนแต่คุ้นตาพอสมควร

------

“โอเคอย่างที่บอก หวังว่าคงไม่มีอะไรแล้ว ถือซะว่านั่นก็พี่ๆ น้องๆ พวกเรากันเอง ให้จบที่นี่ตรงนี้แค่พวกเรานะครับ” พี่มอสลุกยืน
“ครับพี่!"
"รับทราบครับ!"
"ไม่มีเอาคืนครับพี่มอส!”
“ดี ขอบใจมากทุกคน ไปพวกเรา พาน้องไปเลี้ยงข้าวหน่อย”
“555 ได้เลยปะพวกเรา ฉลองๆๆ” เพื่อนพี่มอสให้พวกเราลุก
“โอเช ตี 2 ล่ะ คนป่วยจะได้นอน ไปหาอะไรกินกันจะได้หลับสบาย”
“หมอก เดี๋ยวกูกลับมา” โอ๊ตฝั่งพวกเรา
“กลับก่อนนะ มีอะไรโทรเรียกละกัน พรุ่งนี้เช้าจะรีบมา”
“ไปนะครับพี่” รุ่นน้องคุ้นหน้ายกมือไหว้ลา

                   พี่มอสอยู่รั้งท้าย กำปั้นชกหน้าหมัดกับหมอกก่อนตรงมาที่ผมกับเฟรม
กกกูจนจะสิงเข้าท้องอยู่ล่ะ
“ขอบใจมากทั้งคู่เลย”
“...” เฟรมไม่ตอบ หมอกก็ไม่พูดแต่พยักหน้าให้พี่มอส
“ตอบคำถามดีๆ ล่ะ พี่ต้องกลับแล้ว โดนบ่นหูชาแน่” พี่มอสยิ้มให้ผม

“พี่! พี่มอสครับ เพื่อนผม?” กล้าท้วงเพราะคำว่าคนบ่นของพี่มอส
            จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากต้นจั๋งเนิร์ดร่างเล็กร่วมห้อง
“อ๋อ ให้อ่านหนังสือสอบ งอแงชิบหาย ดื้อด้วย ดื้อเงียบอีกต่างหาก ตอนเหวี่ยงล่ะน่าดูชม เฮ้อ!” พี่มอสส่ายหน้ายิ้มๆ
“ก็ไหนว่าเลิก เอ่อ...!” ผมยั้งไม่ถามต่อเพราะเฟรมรั้งเอวไว้
“โดนปาหัวหมาเลยไปฉุดมาคืน อย่ารู้เลยไม่ต้องเล่าน่ะดีแล้ว 555” พี่มอสขำพร้อมก้าวชิลออกจากห้องอย่างรื่นรมย์ (=”=) ปล่อยเก้งงงงวย

                (ทราบภายหลังว่ากรณีปาหัวหมาที่ว่าคือฝีมือไอ้ลมครับ
ลมเหนือเพื่อนเทพพูดคุยด้วยประมาณให้ต้นจั๋งระบาย ทำไมเป็นฝ่ายบอกเลิกกับพี่มอส
 แล้วคิดยังไงไม่ทราบ กดอัดเสียงไว้ด้วยมือถือสุดไฮเทคที่บังคับฉกมาจากเพื่อนเก็ท
แรกนั้นจะใช้อัดคลิปเปียโนศึกษาด้วยตัวเองกลับต้องใช้กับเหตุการณ์นี้เสียก่อน
                 ลมขว้างโดนหัวจริงๆ พี่มอสเปิดฟังเองภายหลังถึงรู้ว่า
ต้นจั๋งห่วงภาพลักษณ์ไม่อยากให้เสียหายจึงบอกเลิก
สุดท้ายจบลงที่พี่มอสไปฉุดต้นจั๋งมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม บททดสอบรักทรหด)

-----------
----------------
   
                พักเรื่องของต้นจั๋งเอาไว้ก่อน เพราะผมโผล่มาก็กลับต้องซุกลงไปใหม่
เพราะใบหน้าคมเข้มโน้มก้มลงแตะริมฝีปากกับหางคิ้วผม
‘จุ๊บ!’ แค่เบาๆ แต่แหวกอากาศในความรู้สึกเป็นอันมาก
“โอ้วววว! นั่นๆๆๆ”
“ไอ้เชรี่ย หนังสด!” เคี้ยงกับข่างพ้นประตูอยู่นอกห้องแล้วแต่หันกลับมาเห็น
         ตาร้อนล่ะซิพวกมึง
“ต่อหน้าต่อตา เอามีดมาแทงกูดีกว่า” โอ๊ตเพื่อนสายศิลป์ห้องเดียวกับรินทร์และต๋อง
        รู้จักที่ลานรถก่อนมาเจอกันในโรงเรียน แปลกดี

               (รินทร์หน้าสวยรูปร่างอ้อนแอ้นฉายาเคะอันดับหนึ่งของโรงเรียน
ลูกลิเกเปิดวิกเล่นกับครอบครัวโรงลิเกที่ตลาดข้างโรงเรียน
เคยรำโขนรับบทพระรามในงานโรงเรียนเมื่อ ม.4 ปีที่แล้ว; เก้ง)

“มึงดูซิวะบอล โชว์จะๆ ให้พวกกูอิจฉาว่ะ”
“ตีสองตีสามยังมาตามกลับบ้าน แถมจุ๊บรับขวัญด้วย ฮิ้ว!”
“เซ็ง! ทำไมจ๊อดไม่มีแบบนี้บ้างน้อ”
“ให้แม่มึงมาตามดีกว่ามั้ยไอ้เคี้ยง”
“555”
                หลายเสียงเห่าหอนไม่เลิกขณะเดินตามหลังพวกพี่ไป
ใครว่าผู้ชายเงียบขรึมไม่พูดมากขอเถียงครับ

-----

                กลุ่มคนลับตาหากยังค้างบานประตูไว้ไม่ได้ปิด
ห้องโล่งถึงเพิ่งเห็นหมอกคงนั่งอยู่บนเตียงคนไข้
ตวัดมองผมก่อนพยักหน้าให้เฟรมเล็กน้อยก่อนหลับตาไม่ว่าอะไร
             ดึงมือออกไปข้างนอก คนต้องนอนโรงพยาบาลคือหมอก
ซึ่งถึงมือแพทย์เรียบร้อยไม่ต้องห่วง ที่ค้างคาคือเรามีเรื่องต้องเสวนากัน
“...ปล่อยกูดิ” ผมดันอกเฟรม
“เรื่อง! หึหึ” เฟรมยื้อพลางหัวเราะในลำคอ โยกตัวผมไปมาหยอกเอินสนุกมาก
       รับทราบว่าไอ้ยีราฟโย่งก็ดีใจที่เห็นผมเหมือนกัน

              โล่งใจที่ตัวโตไม่เป็นอะไร ยอมตกเป็นขี้ปากแค่นี้จิ๊บๆ
ปากดีกันไปพอเฮฮาประเดี๋ยวก็เลิกเอง อยากล้อให้ล้อโลดกรกฎากลัวที่ไหน
เคี้ยงกับข่างเปลี่ยนใจไม่ไปฉลอง ออกไปกินร้านข้าวใกล้ๆ ประเดี๋ยวจะกลับเข้ามาอยู่เป็นเพื่อน
ได้ยินบอลสั่งเมนูอาหาร ข่างถามผมด้วยจึงส่ายศีรษะ
ไม่เอา กูไม่หิว กูไม่มีอารมณ์จะกิน

“อะไร?” เฟรม
“อะ!” ผมยื่นมือถือเปิดคลิปรถยนต์ 4 คันไล่ล่ากันฝุ่นคลุ้งใส่มือใหญ่
“อ๋อ...” กูต้องการอรรถาธิบายไม่ใช่แค่คำว่าอ๋อ
“ว่า?” ผม
“ไม่เห็นมีอะไร”
“ไม่มีไรเชรี่ย! แหกตาดู” ผมสไลด์นิ้วไปฉากสุดท้ายมันนี่ซ็อต

             รถซิ่ง 3 คันเหลือง แดง ขาวไล่คู่คี่กันมากำลังจะเข้าโค้งสุดท้ายก่อนเข้าเส้นชัย
 โดยสีเหลืองขับนำหน้าและอยู่เลนในสุดได้เปรียบเต็มบาน เต็งจ๋าว่าจะชนะแน่นอนถ้าพ้นโค้ง
 ทันใด คันดำโผล่มาจากไหนไม่รู้ซัดหางคันแดงตรงๆ โต้งๆ จนกระดอนเด้งไปข้างหน้า
รถเหวี่ยงพรืดเสียหลักก่อนหักซ้ายเปรี้ยงไถลไปฟิจเจอร์ริ่งจูบสีข้างคันเหลือง 
            เหลืองแดงสองคันเสียอนาคต ทั้งคู่แถครูดกวาดยางรถยนต์กั้นโค้งดังตูมตามกระจาย
 คนถ่ายคลิปน่าจะลุกหรือวิ่งหาจุดดูใกล้ๆ เพราะภาพเหวี่ยงจับโฟกัสไม่เจอ
ภาพชัดอีกครั้งคือคันขาวเราถอยออกจากเสาเหล็กติดสปอร์ตไลท์
ตั้งลำได้ค่อยวิ่งเข้าเส้นชัยอย่างเรื่อยๆ ธรรมดามาก
จงใจเย้ยอีกทีมจังเบอร์ ถ้าผมเป็นคู่แข่งคงแค้นแทบกระอักเลือด

              ธงตาหมากรุกโบกสะบัดก่อนแพนกล้องกลับสถานที่เกิดเหตุโค้งอันตรายที่ว่า
คันเหลืองจอดแช่ท่ามกลางคนมุง ซ้ำมีคันแดงบังทางออกสภาพเละกว่าเพราะโดนดำอัดตูดบาน
ดูก็รู้ว่าสีดำนรกคันนั้นจงใจเพราะจะหักขวาอ้อมวิ่งเลนนอกขับตามหลังสีขาวผ่านไปง่ายๆ ก็ได้แต่ไม่ทำ
กลับดริฟท์อัดคู่แข่งสองคันนั้นกระเด้งโดมิโน่ออกนอกทางคงกะไม่ให้แข่งต่อได้อีก
               ใจคอเหี้ยมเกรียมมากทั้งที่อีกไม่ถึง 10-15 เมตรจะถึงเส้นชัย
Ugly-win ไม่มีคันไหนสมประกอบ สามคันจอดตายอยู่อย่างนั้น
ปล่อยหมอกในรถสีขาวรับเสียงโห่ร้องแสดงความยินดีกับชัยชนะเพียงหนึ่งเดียว
              และคนที่โหนตัวออกมาจากช่องคนขับแต่งตรารูปหัวกระโหลกสีเทา
ตัวรถสีดำสนิทข้างใต้เป็นเปลวไฟส้ม อัศวินของทีมนี้หรือฝันร้ายของทีมนั้น...เฟรม
แล้วมึงยังมีหน้ามาบอกว่าไม่มีอะไรพ่อง!


“พูด!” ผมเปิด
“ถนนลื่นเบรคไม่อยู่ เอาข้างอัดเลยเซฟ โอเคสบายดี” ยังจะชิล
“เฟรม มึง!” ผมใกล้ประทุ รู้ว่ามึงจงใจดริฟต์ใส่เขา ว้อนท์อยากโดนกูนักใช่ไหม
“ขอเสือกแป๊บ กูเปล่าช่วยมันนะแค่พูดเฉยๆ คืองี้พอคันขาวชนเสาปั๊บ ไอ้หมอกโดนแอร์แบคอัดถึงต้องมานอนป่วยการเมืองที่นี่ ส่วนไอ้นรกสร้างของมึงคนนี้เพิ่งออกจากห้องเอ็กซเรย์ ตรวจเช็คร่างกายทุกซอกทุกมุมแล้วไม่มีอะไรเสียหาย”  บอลอธิบายยาวเป็นเรื่องเป็นราว

               ผมรู้ข่าวจากเคี้ยงโทรบอกแล้วผลุนผลันออกไปเกือบถึงกลางทาง
จนบอลโทรเข้าถึงได้ย้อนกลับมาที่นี่

“เช็คร่างกายแล้ว?” ผมขยับม้ายาวให้เฟรมนั่งกินที ชอบเบียดจริง
“เออซิ มันกับไอ้หมอก สแกนหมดหัวจดเท้าสบายดีทั้งคู่ แต่แอดมิดเพราะแว่วๆ พวกน้าชดจะเล่น เพิ่งเคลียร์กันเสร็จกลับก่อนมึงมานี่ล่ะ”
“หมายความว่ายังไง เคลียร์กันแล้ว?” อยากรู้รายละเอียดเชิงลึก
“เล่าไป พวกซื้อข้าวกลับมาค่อยปลุกกูด้วย” เฟรมล้มตัวลงนอนหนุนตักให้ผมก้มจูบราตรีสวัสดิ์อย่างดูดดื่ม (=///=) ไม่ใช่ล่ะ!

                เก้งกริ้วอยากวีนสุดติ่งแต่เท่าที่ทำได้นาทีนั้นคือ
ประคองรูปหัวให้หนุนดีๆ ถอดแจ็กเก็ตยีนส์ออกคลุมดวงตาจากแสงไฟ
เฟรมต้องนอนในที่มืดสนิท ม่านเปิดแง้มนิดเดียวก็ไม่ได้ คุณชายเรื่องมากครับ

“อือ...ใส่ไว้ แอร์เย็น” เฟรมไม่ยอม
“คลุมอยู่นี่ไง นอนไปจะคุยกับไอ้บอล” เขย่าเนื้อผ้าเชิงบอก
มือปลิงยื้อเอวไม่ปล่อย พลิกหน้าซุกพุงอีกพ่อ (>///<) กูอายเพื่อนนะว๊อย

-----

                 บอลเล่าสาเหตุแรกของการเขม่นทั้งที่เป็นพวกเดียวเองว่า
พี่มอสกำลังจะกลับหลังเซ็ตงานเสร็จและโยนให้คนอื่นดูแลเรียบร้อยแล้ว
แต่ลิ่วล้อของน้าชดดันเข้ามาแขวะว่าปาร์ตี้ยังไม่เริ่มทำไมรีบกลับ
หลงเมียตุ๊ดจนลืมเพื่อนหรือไร...น้ำผึ้งหยดเดียวชัดๆ
              คนโต้กลับคือโอ๊ต เริ่มจากประโยคพิมพ์นิยมชวนทะเลาะ
‘แล้วพวกน้าเกี่ยวอะไรด้วย’ พวกนั้นก็โต้ทันที ไม่นิยมเกยตุ๊ดวิปริตผิดเพศโว๊ย

“ไอ้โอ๊ตเราน่ะนะ!?” ผมย้ำไม่เชื่อหู
“เออ โอ๊ตเดียวนั่นแหละ ประมาณว่าโลกไปถึงไหนแล้วหัดแหกตาดูซะบ้าง คนรักกันไม่จำกัดแค่เพศหรอก ไอ้โอ๊ตของขึ้นหรือเป็นเหี้ยอะไรของมันไม่รู้” บอลพูดเหี้ยจริงๆ ไม่ใช่เชรี่ยหรือเชี่ย วิบัติเสียงภาษาปากของเรา
“แล้ว?” ผมถามอึ้ง
            โอ๊ตแซวหนักหน้าตายทุกครั้งที่พบจนคิดว่าเกลียดชายรักชายจริงๆ ถึงคิดว่าไม่น่าเป็นไปได้
“มันก็จบอยู่หรอกเพราะพี่มอสออกโรงเอง เฮ้ยพอ นั่นรุ่นใหญ่นะมึง ไอ้โอ๊ตก็รู้ตัวนะ ผมปากหมาไปหน่อยขอโทษด้วยแล้วกัน แต่ไม่แค่นั้นซิ ปลุกผีแล้วนี่”
“เฮ่ย...” ผมถอนหายใจ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าจะออกหน้าไหน

              บอลว่าน้าชดถอยเท้าจะไม่ยุ่งแล้ว เพราะพี่เอ็กซ์ที่เป็นญาติและลูกน้องคู่ใจในขณะนี้เป็นเสือไบ
มีข่าวชู้สาวเดี๋ยวชายเดี๋ยวหญิงไม่ขาด
แต่ลิ่วล้อปากหมาเน่าไม่ยอมง่ายๆ เติมเชื้อไฟอันใหม่ว่าหาเงินใช้เองไม่ต้องเกาะเศษเงินพ่อแม่
เหมือนอย่างใครบางคนแถวนี้ ข้อนี้ล่ะสวย
              หมอกรวยครับ ครอบครัวอภิและอภิมหาเศรษฐีบริษัทฮาร์ดแวร์ซอฟต์แวร์คอมพิวเตอร์
พวกเพื่อนด้วยหมดก๊วน เคี้ยงแม่เป็นเภสัชกรเจ้าของร้านขายยาหลายสาขา
พ่อเป็นนายแพทย์ใหญ่โรงพยาบาลเอกชน
 บอลลูกตำรวจระดับบิ๊ก ส่วนโอ๊ตก็ลูกเสธทหาร

               เพราะศักดิ์ศรีตัวเดียว ฆ่าได้แต่หยามไม่ได้และจริงดังคาด...
“พี่มอสว่าแต่ผมเด็กวัดนะครับ ไม่ได้ล่ำซำมาจากไหน เรามาวัดกันดีกว่า ตอนนั้นกูแทบกรี๊ดแกเท่มั่ก!” บอลชูกำปั้นกรี๊ด เอ่อ (0-0) เก้งตาแตก มึงเป็นเยี่ยงนี้
“พี่มอสขึ้น?” พยายามสงบสติอารมณ์กับท่ารีวิวประกอบมิวสิกของไอ้บอลสุดติ่งครับ
“นั่นแหล่ะ จะแฮปปี้เอ็นดิ้งอยู่แล้วพี่มอสดันขึ้นซะเอง ไอ้หมอกก็ทันที สองรอบดูเอ็ทก็แล้วกัน รับมุกกันดีเหลือเกินทั้งที่ไม่ได้เตี๊ยมกันก่อนเลยนะ”
“ฟู่!...ดูเอ็ท” เป่าปากคิดถึงฉากเท่ๆ ในหนัง

“แต่ที่เด็ดกว่ามึงต้องเห็นเก้ง พอพี่มอสโยนกุญแจให้ไอ้หมอกเสียงกริ๊กในมือปั๊บ ทางโน้นดังบรึ๊น! อีกคันเบิ้ลล้อฟรีไปรอเส้นสตาร์ทแล้ว แซ่บเว่อร์มาก!” บอลเหมือนจะแมนเหมือนเดิมแล้ว เก้งโล่ง
“ใคร?” รู้แต่ถาม
“จะมีคร๊าย! คันดำๆ จากขุมนรกน่ะมีอยู่คันเดียว” บอลหัวเราะ
“อ้อ!” อ้อ ยีราฟข้างตัวกูนี่เอง
                เก่งเหลือเกินเรื่องพรรณนี้ ฝึกคุยโทรจิตกับหมอกตอนไหนวะ

               สีขาวพาดสายฟ้าเขียวอ่อนคือคันของพี่มอสโดยหมอกขับ
สีดำแต่งเปลวไฟสีส้มข้างใต้มีอยู่คันเดียว
ส่วนคู่แข่งแดงกับเหลืองครบสี่สีไม่ต้องแยกให้ยาก
             ดูเอ็ทคือแข่งทีมละ 2 คัน ปล่อยสตาร์ทชุดแรกเรากับคู่แข่ง
ชุดหลังจะให้วิ่งตามทันทีหรือออกหลังเมื่อไรก็ว่าไป
 ผลแพ้ชนะก็แล้วแต่อีกเหมือนกัน อาจเข้าครบหรือไม่ก็ได้อยู่ที่ระดับความโหด
อยากพระเอกใสสะอาดต้องผ่านธงทั้งสองคันยกทีม
แต่ส่วนใหญ่ใครเข้าก่อนก็ถือทีมนั้นชนะไปเลย
                แต่เท่าที่เห็นคงไม่ใช่ ในวีดีโอปล่อยเหลืองขาวออกก่อน
 พ้นโค้งแรกค่อยปล่อยแดงดำชุดหลัง
สีเหลืองคู่แข่งเซียนมากขับกันท่าหมอกสีขาว รอกระทั่งสีแดงตามมาทันจนแซงขึ้นหน้าหมดทุกคัน
จากนั้นเหลืองแดงทีมนั้นวิ่งคู่คี่สลับกันครองถนน ขับส่ายกันท่าไม่ยอมให้ขาวดำทีมเราเข้าเลนดีๆ เลย


              เล่นคลิปอีกรอบแก้ข้อคาใจ ทำไมคนขับรถแดงคือเด็กหล่อขาวใสริมฝีปากอิ่มชื่อดิว
ทั้งที่อักษร ‘X’ สีดำข้างประตูคนขับเด่นหรา
   “อ๋อ สงสัยเหมือนกูเลยล่ะซิ ไอ้พี่เอ็กซ์ยอมให้ไอ้น้องดิวขับแดงของแกได้ยังไงใช่มั้ย”
   “เออ” ผมซูมภาพ
   “สงสัยไอ้น้องคงว้อนท์อยากเกิดแต่เสือกมือตีนไม่ถึงไง รอบแรกก็นำอยู่หรอก พอรอบสองไอ้เฟรมเสยตูดปั้บไอ้ดิวหักซ้ายทันทีทั้งที่มีแต่ไก่อ่อนเท่านั้นที่คิดได้ ชนพวกเดียวกันทำด๋อย” บอลแตกประเด็นในคลิป

                  จริงครับ โดยเฉพาะดูเอ็ท กติกาง่ายๆ คือซัดคู่แข่งให้กระจุย เคลียร์ทางวิ่งให้เพื่อนชนะ
ดิวยังสัญชาตญาณนักแขงไม่แข็งอย่างบอลว่านั่นล่ะ
ที่กว่านั้นคือพี่เอ็กซ์คันเหลืองขับทิ้งห่างครึ่งคันแล้วแต่กลับถอยเท้าไม่พุ่งเข้าเส้นชัย
ชะลอความเร็วยอมเบี่ยงตามแรงเบียดจนชนยางกั้นโค้งเสียเอง
ดูกี่รอบก็คือเหลืองช่วยประคองแดงไม่ให้เหวี่ยงหลุดจุดหมุนจนตัวรถอาจพลิกคว่ำร้ายแรง

               พี่เอ็กซ์แบดบอยเจ้าชู้กับใครๆ แต่ยกเว้นดิว
               พี่เอ็กซ์เฮฮาปาร์ตี้กับใครๆ แต่มักจะหันไปมองดิว
               พี่เอ็กซ์มีเรื่องกับใครทุกคนไม่เว้นหน้าอินทร์หน้าพรหมถ้าเกี่ยวกับดิว   
               พี่เอ็กซ์...กับดิว

                เคยเห็นพี่เอ็กซ์ลอบมองดิวเวลาเผลอ วูบนั้นคล้ายสายตาเฟรมมองผมตั้งแต่เริ่มเรียนมัธยม
ตอกย้ำความจริงจากปากหม่าม้าก่อนมาที่นี่
เฟรมชัดเจนนานแล้วแต่ผมเองกลับไม่รู้ตัว
                   ลูบศีรษะหนุนตักแผ่วเบาพลางดึงผ้าบังแสงให้มิดชิด
หูฟังบอลต่อเรื่องน้าชดไม่ยอมเสียของกลางซึ่งคือรถยนต์ที่ใช้แข่ง
อ้างว่ายังไม่เอ่ยคำว่าดีล แข่งแบบขาวหรือดำก็ไม่รู้กลับปล่อยสตาร์ทเสียแล้ว
ข้อตกลงเป็นโมฆะถือว่าเด็กๆ ท้าเล่นกันเอง
                   หมอกกับเฟรมไม่พูดอะไรแต่พี่มอสแย้งกฎจะไม่ศักดิ์สิทธิ์
อีกทั้งต้องการปรามการกระทำของพวกน้าชดด้วยว่าไม่ถูกต้อง

------------

“ตอนแรกน้าชดไม่คุย แข่งเสร็จชิ่งหายไปเลย รู้ตัวว่าแพ้ยังไงก็โดนไง พอตัวใหญ่ไปลากคอมานี่ถึงจบเรื่องได้”
“ตัวใหญ่ออกโรงเองเหรอวะ?”
“เออซิ เมื่อกี้มึงพลาด ต้องเห็นรถตู้ดำโคตรหรูแต่งแซ่บเว่อร์ สวยมากแต่กูเสือกลืมถ่ายรูป มาถึงไม่จอดในนี้นะคงกลัวกล้องวงจรปิด จอดข้างหน้าโน่น เรียกพี่มอสกับน้าชดเข้าไปคุยในรถไม่เห็นหน้าหรอก”
“พี่มอสได้ของ?” ผมนึกถึงซองสีน้ำตาลในมือพี่มอส เงินสดแน่ๆ
“ตามกฎต้องได้หมด แต่อย่างว่า น้าแกตุกติกอ้างคำว่าดีลนั่น โมเมให้แค่คันแดงของไอ้พี่เอ็กซ์แต่ขอซื้อคืนเดี๋ยวนั้นเลยทันที”
“พี่มอสยอม?”
“มากกว่ายอมอีก น้าชดติดตัวมาเท่าไหร่ก็เท่านั้น รับแล้วออกมาดูไอ้หมอกเลย กูคันปากยิบๆ อยากถามว่าในซองนั่นเท่าไหร่แต่พี่มอสพูดเองว่าไม่รู้เหมือนกัน ซะงั้นพี่มอสกู” บอลระบายยิ้มชื่นชม
“อืม พวกตัวใหญ่คงมีวิธีกำราบน้าชดอยู่หรอกกูว่า” ผม น้าชดชั้นเชิงหมาแก่ ส่วนพี่มอสเลือกไม่ข้ามคนล้ม นักเลงพอตัวใช้ได้ทั้งคู่
“นั่นแหละ แต่คืนนี้กลัวพวกลิ่วล้อไม่รู้เรื่องจะมาเอาคืนไง เลยต้องอยู่กันเหนียวไว้ก่อน” บอลเอ่ยถึงสาเหตุที่เฟรมและตัวเองไม่แยกไปเหมือนคนอื่นๆ กระทั่งโอ๊ตก็บอกจะกลับเข้ามา มิน่าล่ะ


“มึงไม่ไปกิน?“ ผมอยากเปลี่ยนประเด็นบ้าง
“เดี๋ยวพี่มอสแกก็เลี้ยงอีกเชื่อซิ รักลูกน้องจะตาย ใครอยู่ด้วยแทบกอด พี่โดมคร้าบ!” บอลยังติดใจพี่เท่สุดใจ
“555 พี่โดมบ้านมึง” ผมขำบอล อีกใจรู้สึกว่าน้าชดก็มีศักดิ์ศรีพอตัว ไม่อย่างนั้นคงไม่หลบไปเตรียมพร้อมขนาดนั้น
“พี่มอสไปยกมือไหว้ขอบคุณน้าชดด้วยนะเว้ย คุยกับไอ้พี่เอ็กซ์กับน้องดิวด้วย อูยยยย...มึงต้องเห็นไอ้ดิวใกล้ๆ ค่อดๆ ว่ะ”

“อะไรโคตรๆ วะ?” งงบทสนทนาเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา
“งามค่อดๆ กูชักสงสัยว่าเด็กผู้ชายสมัยนี้มันเป็นอะไรกันหมด มีมึง มีไอ้ลมว่าหล่อเทพเพอร์เฟกเกินคนแล้วยังไอ้บีน่ารักใสกิ๊ง เจอรินทร์อ้อนแอ้นหน้าหวานได้อีก แม่ม! ไอ้น้องดิวนี่อีกคน สวยสัดค่อดๆ!”
“สวยสัด กูว่าไอ้พี่เอ็กซ์คงอยากรู้จักมึงเป็นการส่วนตัวว่ะบอล 555”
“จริงๆ นะเว้ยเก้ง สุดยอดมาก ประมาณไอ้บีบวกรินทร์รวมกัน  มิน่าไอ้พี่เอ็กซ์แม่งหวงค่อด ขาวใสออร่าพุ่งซะกูเกือบฟิน”
“ถึงขนาดนั้นเลยเหรอ กูว่ามึงชักเพี๊ยนไม่ได้นอนแน่ๆ ไปฟินบนเตียงเฝ้าไข้ในห้องโน่นเลยไป” ผมไล่
“โด่ เก้งมึงไม่เข้าใจ ไม่งั้นไอ้เหี้ยนี่จะเฝ้ามึงแจทั้งวันทั้งคืนงี้เหรอ”
“พอเลย ให้ไว” เก้งชี้สุดแขน บอลเข้าไปในห้องคนไข้หยิบผ้าห่มมาส่งให้
              ผมถอนหายใจ มองตัวเลข 3.00 น. อยากให้ผ่านคืนนี้ไปไวๆ


-------------
---------------

              เรายังกองอยู่ระเบียงหน้าห้องคนไข้ เสียงพูดดังจนผมรู้สึกตัว
“เถิบไปไอ้เคี้ยง กูจะนอน!”
“กูก็ง่วงเหมือนกันนะสัด! กี่โมงแล้ว”
“ตี 4 กับอีก 15 ฮ้าว! ไอ้โอ๊ตกลับมาปลุกกูด้วย”
             เคี้ยงกับข่างแย่งเก้าอี้ยาวฝั่งตรงข้ามพร้อม [Rrrrrr!] ริงโทนเครื่องบอล
“หุหุ ไม่คิดไม่ฝัน” บอลยังตื่นอยู่ยิ้มเหี้ยมเมื่อเห็นชื่อหน้าจอ  แสงวาวกระทบแว่นเป็นฆาตกรโรคจิตก่อนกรอกเสียง “เออ อยู่ไหน/...../ อ๋อได้ งั้นกูรอตรงล้อบบี้”
             ผมหยีตาหลบแสงไฟขณะมือใหญ่ช่วยบังให้ปิดลงดังเดิม
ชั่วครู่คล้ายเก็ทจูงมือบีที่ขยี้ตาง่วนอยู่เดินตามบอลเข้าไปในห้อง

“อือ...” ง่วงงุนแต่รู้ว่ามีคนเข้าใกล้
“นอนด้วยคน” เสียงเหมือนบี
“อ้าวบีมาไง ตุ๊กตาเหรอ” ยังตื่นไม่เต็ม แค่หรี่ดูแล้วจะหลับต่อ
“นี่แร้บบี้ ไอ้หมาบ้าพามา บอลโทรไปว่าหมอกอยู่โรงบาลใกล้ตาย ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่นา ฮ้าว!” บียานคางหาวหวอดเห็นลิ้นไก่
“อือ...” ผมไม่มีสติ
“...นอนต่อก่อน” เฟรมนั่งขวามือตรึงร่างผมไว้ที่เดิม
             จำได้ว่าเป็นฝ่ายให้ตัวใหญ่ล้มตัวลงนอนหนุนตัก
ผ่านไปเกือบสองชั่วโมงทำไมเป็นฝ่ายนอนหนุนยักษ์เสียเองวะ
ไม่ไหวซุนศีรษะหลับต่อ อะไรก็ไม่สนแล้วนาทีนี้

----------
-----------

             (ติ๊ดๆๆ ติ๊ดๆๆ) นาฬิกาข้อมือใครซักคน 5.00 น. ผมงัวเงียรู้สึกตัว
“เข้าห้องน้ำเหรอ” เฟรมบิดขี้เกียจก่อนช่วยฉุดลุกขึ้น
“อือ...อ้าว ไอ้บีนี่นา” เก้งเพิ่งรีโหลดเมมโมรี่รอบใหม่
“มากับเจ้าของ คุยกันอยู่ในห้อง” เฟรมบุ้ยใบ้ห้องคนไข้
               เพิ่งเคยเห็นบีน้อยโหมดนี้ เสื้อนอนลายลิงพอลแฟรงค์ตัวใหญ่แขนยาวรุ่มร่าม
หนุนหมอนปากชมพูเผยอแต่ยุกยิกเท้าถีบห่มผ้า
กอดหนูเน่าตุ๊กตากระต่ายเก่าๆ แน่นเป็นเด็กไม่ยอมโต
               ช่องกระจกติดประตูเห็นเก็ทนั่งเก้าอี้ หมอกปรับเอนขึ้นมานั่งคุยด้วย
เพื่อนเก่ากำลังรื้อฟื้นมิตรภาพ เก็ทที่ว่าไม่คุยกับหมอกเป็นชาติ
กลับแล่นมาหาถึงโรงพยาบาล ไม่น่าเชื่อ...ปาฏิหาริย์เกิดขึ้นแล้ว


               ห้องน้ำหรูมากครับโรงพยาบาลนี้ ล้างหน้าตาสว่างถึงได้คุยกัน
“กลับเลยมั้ย จะตี 5 แล้ว” เฟรม
“ไปดูไอ้บีก่อน กระเป๋าตังค์อยู่เก้าอี้” ผมบอกเหตุต้องย้อนกลับ แยกมาห้องน้ำรวมข้างลิฟต์ไม่ได้เข้าไปใช้ในห้องพักคนไข้ของหมอก

               แค่พ้นประตูก็เจอโจทก์
บุคคลชุดดำก้าวเร็วนำหน้าเราทั้งคู่ไปกระชากประตูห้องหมอกเปิดผลัวะ
ทิ้งบานกระแทกผนังดังปังใหญ่
“นั่นใคร ไอ้โอ๊ต?” ผมคิดถึงเพื่อนที่บอกจะย้อนกลับมา
“ไม่ใช่---เวรล่ะ!” เฟรมตื่น
“เชรี่ยแล้ว! พวกไอ้น้าชดมาเอาคืนรึเปล่า!” ผมตะลึง
“ไม่รู้!”
“ตื่นๆๆๆ บอล เคี้ยง ข่าง ตื่นเร็วเข้า!” ผมวิ่งตบปลุกเพื่อน



**************TBC ซี ยู ฟรายเดย์

[rujaya]

เฮ้อ โล่งอก เฟรมไม่เป็นไร   

แต่การแข่งรถนี่มันดุเด็ดเผ็ดมันจริงๆ

แล้วจะเกิดไรขึ้นอีกหรือป่าวเนี่ย 

[tuckky]

ดีตอนเช้าจ้า 
ลุ้นว่าเป็นใคร....จะเป็นน้องลมมั้ย 
(แต่ดันไปคิดว่าอาจเป็นพี่เหยี่ยว รู้สึกเรื่องนี้ยังไม่โผล่มาเลย  )