My Dangerous Fire
รัก ร้อน เรา
ตอน 27 บททดสอบ
ชีวิตคนเราใช่ว่าจะราบเรียบ บางครั้งต้องพบเจออุปสรรคบ้าง
ถึงจะฝึกกายใจให้เข้มแข็งโดยเฉพาะผมกับเฟรม (คู่แต่งงานใหม่ อุอุ)
อยู่รอดปลอดภัยล่วงมาจนกระทั่งมหกรรมการสอบกลางภาคกำลังจะผ่านพ้น
เหลือวิชาสุดท้าย สูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่สู้ว้อย!
พักเที่ยง ณ โรงอาหารกลางเติมสารอาหารประทังชีวิต
“เพิ่งเห็นใส่ สร้อยเส้นใหม่เหรอสวยดีว่ะเก้ง” เอกทัก
“ซื้อที่ไหนวะ กูอยากได้บ้าง” โจโจ้
“แหวนต่างหากเล่า ฮิๆ เค้ารู้ทันหรอก” เป็นบีรู้จริง
อุเหม่ อุตส่าห์ถอดจากนิ้วออกร้อยสร้อยคอยังตาดียิงคำตอบตรงเผง
“บีน้อยรู้อะไรเอ่ย?” ลม เที่ยงครึ่งได้เวลาละจากเปียโนพอดี
ไม่มีหงอยเศร้าใดๆ จากเพื่อนหมอกลาไกล แค่ระเบิดบีโธเฟนองค์ลงทุกวัน
พามๆๆ พ้าม พ่าม ทุบแป้นคีย์ก่อนปรับเป็นปกติในอีก 10-20 นาทีต่อมา หูชากันไป
“แหวน...(คู่แบบเวดดิ้งริง)” อันท้ายบีกระซิบกับลม
“อ๋อ พร็อพใส่เล่นคอนเสิร์ตเสาร์นี้มั้งครับบี สีดำชิคแอนด์ชิลความหมายว่า...รัก-นิ-รัน-ดร” ลมเหมือนช่วยแต่กูรู้ว่ามึงน่ะตัวโกงชัดๆ ไม่เช่นนั้นไม่มีครับงั้นงี้ให้ไพเราะเสนาะหูเด็ดขาด
‘แค่กๆๆ’ สำลักตรงรักนิรันดรนี่ล่ะ เวร ไม่มีพวกด้วย
ไอ้คุณสามีตัวการยังอยู่ร้านน้ำยังไม่กลับมาเสียที เก้งถูกรุมครับ (Y^Y)
ซวยจริง อ้างว่าขี้เกียจใส่สร้อยคอเส้นยาว สวมนิ้วก็จับลูกบาสเกตบอลไม่ถนัด
ถอดแหวนร้อยสร้อยคอผม เก้งกลายร่างเป็นกิ้งก่าได้ทอง (สีดำ) สองวงนับแต่นั้น
นี่มึงรักกูจริงรึเปล่าวะ ชักตงิดไส้ติ่งหัวใจ
“มีไร?” กรรมการห้ามทัพชื่อเฟรมวางแก้วได้ฉวยยกดื่มแก้เก้อ
“สร้อยสวยดี ซื้อที่ไหนวะพวกกูอยากได้” โจโจ้
“เพิ่งเห็นว่ามีแหวนด้วย ทุกทีไม่เคยสังเกต” เอก ก็กูห้อยแหวนไว้หลังคอ มีตาวิเศษคงมองทะลุหรอก
“แต่เค้าเห็นนานแล้ว ตั้งแต่วันที่พี่เก้งผื่นแบบคิสมาร์กเต็มคอน่ะ” บีจ้อยๆ แต่ทำเอา
‘พุ พรวดดด!/ ---อะแฮ่ม!’ ผมกับเฟรมจะเสียชีวิตเพราะปากเดวิลน้อยของท่านประธาน
ไอ้เก็ทอยู่ไหนลากตัวเล็กไปเก็บด่วน
“555” ไอ้ลมหน้าหงายไม่อายใคร สงสัยโพยข้อสอบวิชาสุดท้ายจะทำลายเซลล์สมองย่อยยับไปหลาย
“เอิ่ม...” ก้มมองผัดซีอิ้วตัวเองทรานฟอร์มเป็นราดหน้า
“งั้นซื้อให้ใหม่ แตงไทยด้วยใช่มั้ย” เชรี่ยเฟรมแม่งหนีอะ ผัวทิ้งเมีย แง
“เออว่ะ ของหวานดีกว่าโจโจ้ วันนี้จัดเต็มฉลองล่วงหน้าสอบเสร็จ”
“กำลังจะบอกว่าขาดน้ำตาลอยู่พอดี” เอกกับโจโจ้คุยกันเองเล็กน้อยก่อนลุกไปร้านขนมหวาน
เฟรมกลับไปสั่งข้าวปล่อยผมไว้กับบีลมเฝ้าโต๊ะ
----
“เก็ทไปไหน ไม่มาติว” ผมเก็กหน้านิ่งพยายามเปลี่ยนเรื่องถามบี
“ล็อกเกอร์โน่น” บีชี้ข้างหลังบุ้ยส่งๆ
“อ้อ” มองข้ามไหล่เห็นเก็ทพูดอยู่กับบอล เต๋า เคี้ยง ข่างและโอ๊ต
น่าจะ คุยเรื่องหมอกที่เพิ่งจากไป แล้วบีก็สร้างสีสัน...
“นี่ๆ มีอะไรให้ดู ทะด๊า!” บีกับถุงกระดาษใบโต
“อะไรบี?” ผม ส่วนลมยิ้มๆ
“R-Gus สู้ๆ R-Gus สู้ตาย R-Gus ไว้ลายสู้ตายสู้ๆ”
“555 “ ผมกับลมหัวเราะ
บีน้อยสวมที่คาดหัว เขาแหลมสีแดงแสงไฟกะพริบแวบๆ ลุกโยกเอวซ้ายขวา
เต้นลีดหยองแหยงแมงเม่าเชียร์คอนเสิร์ต
ลืมเล่า บาสเกตบอลโรงเรียนเราผ่านเข้ารอบชิงชนะเลิศจนได้
ที่สวยสะเด็ดคือแข่งวันเดียวกันทั้งสองงาน รู้ตัวว่าจะไม่ได้เล่นตัวจริงกับทีมวันนั้นแน่นอน
ด้วยทุกคนพร้อมใจกันเซฟตัวผมเพื่อรอเล่นดนตรีตอนบ่าย
อาจารย์โค้ชออกปากกลางวงเองด้วย เตรียมใจเซ็งล่วงหน้า
“จะเชียร์บาสหรือดนตรีกันแน่ วันนั้นแบ่งภาคไม่ได้นะ” ผม
“บาสน่ะตอนเช้า ตอนบ่ายก็ R-Gus ไง พวกพี่เขียวเรียกเพื่อนมาเพียบ เตรียมคอสเพลย์ลิตเติ้ลมอนสเตอร์ไว้แล้วด้วย ฮี่ๆ” บีสองนิ้วสู้ตายเอ่ยถึงแก๊งพี่หัวโปก ม.6 กองเชียร์หลัก
“แบบเลดี้กาก้าน่ะนะ” ผมเหวอ บีพยักหน้ารัว ส่วนลมหัวร่อขำตายคาโต๊ะเรียบร้อย...
จังหวะต้นจั๋งกับใครบางคนแวะเข้ามาทักทาย...
“บี ทำไรอะ?” ต้นจั๋ง
“เตรียมเชียร์บาสกับ R-Gus ต้นจั๋งไปด้วยล่ะ แต่งตัวธีมแบบนี้นะห้ามเบี้ยวด้วย” บีจัดแจงเองเสร็จสรรพ
“พี่ด้วยเปล่าครับน้องบี” พี่มอสนั่นเอง
“อยู่แล้ว พี่มอสใส่เสื้อคู่เดี๋ยวบีสั่งทำให้ ตังค์มา 500 ไม่ทอน”
“อ้าว เสื้อแค่ 200 ไม่ใช่เหรอบี” ต้นจั๋งเขี้ยวเหมือนกัน
บีบอกค่าพร็อพประกอบการเชียร์จนพี่มอสต้องรีบควักก่อนบานปลายเป็นพัน
“ลม เอ่อ...” ต้นจั๋งเปลี่ยนไปเรียกลมที่อมยิ้มมองเงียบๆ อยู่
“ดีแล้วล่ะ มีอะไรก็บอกจะไปปาหัวหมาให้ ห้ามหลบละกัน หึหึ” ลมชิงพูดสรุปตัดบทเสียเอง
พี่มอสหัวเราะเขินถูหางคิ้วตัวเองง่วน ต้นจั๋งอายหน้าแดงบิดเอวพี่มอสไปมา
บรรยากาศชื่นมื่นออร่าสีชมพูเต็มแคนทีน
บีแซวว่าจะเปลี่ยนจาก ‘เชียร์-ตัวนะ’ เป็น ‘วงนี้-ของกู’ แทน
ผมอวยพรให้ต้นจั๋งสอบเข้าคณะทันตแพทยศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยทางภาคเหนือให้ได้
ด้วยพี่มอสได้ทุนเรียนคณะบริหารธุรกิจที่นั่นแล้ว
(ต้นจั๋งใช้สิทธิ์สอบจาก กศน. ไม่อยากรอคะแนนจบ ม.6 ฮิ้ว^^ เก้งชูป้ายไฟเชียร์ให้หนีตามกัน)
“ไปนะ ขอบคุณมาก...ลม” ต้นจั๋งยิ้มสดใส พี่มอสพยักหน้าให้แล้วค่อยควงคู่แยกจากไป
คนรักกันได้อยู่ด้วยกันมีอนาคตร่วมกัน ไม่ต้องจิ้นก็ฟิน
พลอยมีความสุขตามไปด้วย วู้! รู้สึกดี
-------
----------
เรื่อง ท่าจะดีไม่มีอุปสรรคอีก แต่อย่าลืมที่อาจารย์ป๋าวิชาการ
เคยเรียกไอ้ยีราฟไปคุยเมื่อก่อนหน้าโน้น (ย้อนกลับไปอ่านตอน 2 ห้องพยาบาล)
สอบเสร็จทุกคนแยกย้ายกันหมดโรงเรียนร้างแต่ผมกลับแห้งผาก
ตัวเย็นชืดไร้เลือดเพราะข่าวร้ายหรือดีกันแน่ไม่รู้ ถูกทิ้งระเบิดตูมใหญ่
เฟรมได้ทุนสำหรับนักกีฬาบาสเกตบอลไปเรียนต่อยูในประเทศสหรัฐ อเมริกากับทีมวูฟส์ ทีมในฝันของมัน
จากการแอบไปทดสอบวันที่เราเพิ่งกลับจากโรงพยาบาลด้วยเสร็จธุระจากเรื่องของหมอก เช้าตรู่ไนกี้คิสวันนั้น
บททดสอบแห่งชีวิตปรากฏตัวอย่างไม่คาดฝันและไม่ทันตั้งตัว
ลานนนทรีในโรงเรียน...ซองสีน้ำตาลเจ้าปัญหาวางบนโต๊ะม้าหิน
“นี่คืออะไร ทำไมไม่บอก จะให้กูรู้เมื่อไหร่” ผมโวยก่อน
“กูปฏิเสธไปแล้ว!” เฟรมตะโกนทันที
“...” ผมอึ้งตัวชาดิกพูดไม่ออก
ทำไมต้องทราบเรื่องเป็นคนสุดท้ายจากปากคนอื่น เรื่องสำคัญกับชีวิตถึงขนาดนี้
จบ ม.5 ถ้ารับทุนเฟรมจะต้องไปเรียนที่โน่นได้เลยโดยใช้วุฒิ กศน. ไม่ต้องรอจบ ม.6 ก่อน
อีกแค่ไม่ถึง 60 วันเราก็ต้องแยกจากแล้ว
“กูบอกไม่เอา จารย์โค้ชแม่ง!” เฟรมสบถ
“ไม่เอาเหรอ?” ผมงุนงง
“ใช่ ไม่เอา”
“ทำไม โอกาสดีแล้วแท้ๆ” ผมเหม่อลอยจับละอองความคิดไม่ได้
“พูดงี้หมายความว่าไง อยากให้กูไปมาก ไม่อยากอยู่กับกูทั้งๆ ที่---” จู่ๆ ก็หัวเสียใส่ผม
“ไม่ใช่ ไม่ได้หมายความว่างั้นซะหน่อย แค่...” ผมอึงอลจุกอก
“มึงไม่เคยแม้แต่จะคิดถึงใจกูจริงๆ เลยใช่มั้ยเก้ง” เฟรมเจ็บปวด
แววตาสัตว์เลี้ยงถูกเจ้าของทำร้ายช่างรวดร้าว
‘อย่าเพิ่งโวยเก้ง พูดดีๆ’ ถอนลมหายใจระบายความอัดอั้น
ที่ผ่านมาตัวเรามีพลังไม่ใช่เพราะเปลวไฟดวงนี้ดอกหรือ
“ตอนขาเจ็บแล้วจารย์โค้ชบอกไม่ให้กูลงครั้งแรกๆ โน้น กูแป้วไม่ใช่เพราะไม่ได้เล่น แต่เสียดายที่ไม่ได้พาสลูกให้มึงชู้ต แปลกมั้ยล่ะ”
“...” ร่างสูงไม่หันไม่มองมาแต่ไม่เดินหนี
“แต่พอรมย์ดำมาชวนทำวงก็ฟูขึ้นทันที เพราะอยากร้องเพลง อยากเล่นกีตาร์ให้มึงฟัง”
“...” หันหน้ามามองแม้จะยังเงียบ รู้ว่าเฟรมทราบ สำหรับผมแล้วบาสเกตบอลไม่ใช่อันดับหนึ่ง ดนตรีต่างหากที่ครองพื้นที่ส่วนใหญ่ในใจ พอๆ กับยักษ์ตนนี้มีแต่กีฬาเท่านั้น
“เฟรม...เก้งของมึงอยู่นี่ ช่วยบอกกูทีเถอะว่าเรากำลังเจอกับอะไรอยู่” ผมก้าวเข้าหาช้าๆ เริ่มต้นนับหนึ่งใหม่
‘ฟู่!’ ตัวใหญ่เป่าปากเบือนหน้าหนี กิริยาไม่ชอบใจแต่ไม่อาจเลี่ยง เฟรมลังเลสับสนให้เห็นเฉพาะกับผมคนเดียว...ผมเท่านั้นที่ได้รู้
“ดื้อของมึงอยู่นี่ไงเฟรม” ดึงให้นั่งลงด้วยกัน วาดแขนโอบร่างยักษ์จินนี่เอาไว้ให้มากที่สุดเท่าที่จะจะทำได้
“ดื้อ...” เด็กโข่งอู้อี้กับบ่าผม ปล่อยความเงียบหมุนวนเชื่องช้า
มีเพียงมือกุมมืออีกฝ่าย บีบแน่นๆ ย้ำว่าในโลกกว้างใบนี้มีเราเคียงข้างอยู่เสมอ
เฟรมถึงค่อยเอ่ยปากเล่าให้ฟังถึงทุนเรียนมหาวิทยาลัย เรียนฟรีแต่ต้องเล่นบาสเกตบอลของยูนั้น
ถ้าฝีมือดีจะสามารถเล่นลีกระดับสูงขึ้นอีก มีชื่อในทีมสำรองและได้สิทธิ์ดราฟท์ตัวจริงกับสโมสรอาชีพ
โครงการคัดช้างเผือกจากดินแดนโพ้นทะเลไปฟูมฟักตั้งแต่ยังไม่ปีกกล้าขาแข็ง
“ก็ดีนี่หว่า”
“ใช่ก็ดี แต่จะให้ไปตั้งแต่จบ ม.5 เลยไงนี่ล่ะไม่ดี”
“เพราะ?” ผมอยากรู้
อายุขนาดนี้ถือว่าช้าสำหรับนักกีฬาสมัครเล่น แต่กำลังดีหากจะพัฒนาเพื่อเวทีอาชีพ
ถ้าได้โค้ชชั้นยอดผสมผสานวิทยาการด้านกีฬาชั้นเลิศ
คนของผมจะกลายเป็นเสือติดปีกโบยบินสูงลิ่วตั้งแต่ยังไม่เทิร์นโปรด้วยซ้ำ
“เขารู้ว่าจะจบ กศน. ถึงเรียกตัวไปเลย แต่ติดเกรดวิชาที่จะไทด์ไปใช้กับที่โน่นไม่สวย ลงได้ไม่กี่คณะอะไรบ้างไม่รู้ ไม่แน่อาจต้องเรียนปรับพื้นอีก”
“แล้ว?”
“ไม่แล้วไง จารย์ป๋าเสนออีกออพชั่น สอบ ม.6 รวดเดียวเอาแบบจบปีนี้ ถ้าผ่านก็เลือกคณะได้ตามสบาย” เฟรมชิลแต่ผมหนักอึ้ง
“โรงเรียนจะช่วย จะให้สอบข้อสอบ ม.6 ก่อนไฟน่อล ม.5 เรา” ผมย้ำ
ฟังแบบหูหนวกตาบอดจากอาจารย์ป๋าธง รองฝ่ายวิชาการมารอบแล้ว จะให้เฟรมสอบวัดผลช่วงก่อนสอบไล่ ม.5 ถ้าผ่านโรงเรียนจะออกใบประกาศรับรองวุฒิสำเร็จชั้นมัธยมศึกษาเป็นกรณีพิเศษเพื่อใช้สิทธิ์เข้าคณะที่ยูนั้น
“บอกไม่เอา พูดไม่รู้เรื่องหรือไงวะ” เฟรมยังหงุดหงิดไม่พอใจ
ไม่เอาเพราะอะไร ทราบอยู่แก่ใจแต่ไม่อยากเข้าข้างตัวเอง
โอกาสทองของชีวิตจะขัดขวางเส้นทางที่ชอบของคนรักกระนั้นหรือ
จริงอยู่ว่าฐานะที่่บ้านสามารถส่งเรียนที่นั่นก็ได้แต่โอกาสที่จะมีชื่อในทีมวูฟส์ยากมาก
“เฟรมมานี่ บอกหน่อยทำไมจะไม่เอา” ผมโน้มใกล้อยากได้ยินแค่เรา
“ไม่มีดื้อให้นอนกอด แค่คิดก็หลับไม่ลงแล้ว”
“...” เอ่ยง่ายดายกับเหตุผลไม่ซับซ้อนจนน้ำตาคลอหน่วย เจ้าเด็กโง่นึกไว้ไม่ผิด เสียดายว่าไม่เก็บไว้คุยกันที่ห้องไม่อยากนั้นจะจับจูบเสียให้เข็ด
ตอนเด็กๆ โดนรังแกเสียใจอะไรมาน้องเฟรมต้วจ้อยจะเอนหลังให้พี่เก้งโอบรัด พูดน้อยถามคำตอบคำต้องชวนคุยหรือเล่านิทานสักเรื่องตบท้ายด้วยกอดแน่นๆ เฟรมจะยิ้มหัวเราะดังก้อง คืนพลังวิ่งปร๋อได้อีกครั้ง
ผมสำคัญสำหรับเฟรมเสมอ เหมือนกับเฟรมเองที่สำคัญต่อผมเช่นกัน
แต่เรากำลังยืนบนทางแยก...และต้องเลือก
“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ก็ไม่นานเท่าไหร่หรอก มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งอยู่ด้วยกับเด็กผู้ชายอีกคนหนึ่ง ทั้งคู่ทะเลาะกันบ่อย เตะต่อยกันบ้างแต่ไม่เคยโกรธกันจริงๆ เลยซักครั้ง จนกระทั่งวันหนึ่ง...”
“อือหึ” เฟรมพยักหน้าสนใจ
“เด็กชายขึ้นไปที่ห้องนอน ย่องๆ จะเซอร์ไพรส์แต่กลับโดนเซอร์ไพรส์ซะเองเพราะอะไรรู้มั้ย” สบตาก่อนลูบท่อนแขนแข็งแรง
“เพราะ?” มือใหญ่กุมทับมือผม
“เพราะเขาเห็นไอ้เด็กคนนั้นแปลงร่างเป็นยักษ์กำลังอยู่ในห้องน้ำ กำลังเรียกชื่อเขาด้วย”
“...” เฟรมชะงักตัวแข็งทื่อทันที ผมเกร็งกำลังไม่ให้หลุดมือ
“เด็กคนนั้นตกใจมาก วิ่งหนีกลับบ้านแต่เขารู้สึกแปลกๆ ตรงนี้ (กุมมือใหญ่วางแนบหัวใจ) สงสัยว่ามันคืออะไร หมกตัวอยู่ตั้งนานนึงถึงรู้ว่า...”
“รู้ว่า?” เฟรมกดฝ่ามือแนบชิดหัวใจผมมากยิ่งขึ้น
“เขาหลงรักเด็กผู้ชายที่กลายร่างเป็นยักษ์เข้าให้แล้ว”
“...” ยักษ์แข็งเป็นหิน หันขวับมาหาทำหน้าไม่เชื่อเด็ดๆ
เห็นภาพตัวเองปิดหูปิดตาไม่อยากได้ยินเสียงครางเรียกชื่อขณะ... (>///<)
หายจากตกใจกลับเปลี่ยนเป็นกลุ้มแทนเพราะร่างกายดันสู้จนต้องช่วยตัวเองเหมือนกัน
แล้วก็พ่ายแพ้ใจตัวเอง...
“สุดท้ายเขาก็ิิออกมาหาเด็กยักษ์คนนั้น แล้วก็อยู่ด้วยกันจนถึงทุกวันนี้อย่างมีความสุข...จบ” ลูบโครงหน้าหล่อเหลา
“หึหึ แบบให้นอนกอดทุกคืนด้วยหรือเปล่า” เฟรมยิ้ม
“ใช่ ถูกกอดเป็นงูทุกวัน 555” ผมหัวเราะร่วนแก้เขิน
สำนึกหรือเปล่าว่ากูกำลังเล่าเรื่องมึงชักแม่นางทั้งห้ากับตัวเองอยู่นะ ไม่อายซะบ้าง
“แบบนี้ยิ่งไม่อยากไปใหญ่” เฟรมถอนลมหายใจฟู่หนักหน่วง
“ไม่ใช่ล่ะยิ่งต้องไป ไม่อย่างนั้นจะให้ใครก็ไม่รู้กระทำชำเราอยู่ทุกวันทุกคืนเหรอ” ผมพูดลื่นจนแปลกใจตัวเอง
“จริงง่ะ?” เจ้าหนูจำไมในร่างยักษ์
“โดนเอาแล้วยังเฉยไม่โกรธไม่หายไปไหนทั้งที่น่าจะฟันคอขาดกระเด็น ถ้าไม่เพราะไอ้ยักษ์ตัวนี้นั่งอยู่ในใจมาตลอด เพื่อนที่ไหนจะยอมกันเล่า” ผมขึ้นกูมึงแก้เขินอาย ไม่อยากกล่อมแล้ว จะไปไม่ไปก็เรื่องของมึง
“เก้งรักเฟรมเหมือนกันเหรอ” ดูหน้ามันครับ บรรยายไม่ได้จริงๆ
“...” พูดไม่ออก
“รักมานานแล้วซิ?”
“ยังจะมีหน้ามาถาม” ผมเบิ๊ดเข้าให้ อย่ายิ้มออร่าวิ้งๆ แบบนี้เดี๋ยวแก้ผ้านอนรอซะหรอก คิดในใจไม่น่าเลยตู
“555 ใจตรงกันเหรอนี่”
“เงียบไปเลย!”
“รักเก้ง เฟรมรักเก้งที่สุด”
“...ไอ้บ้า” ผมเสียงอ่อยอยากกอดมันมากสุดใจ
...เพราะอยากให้มั่นใจ
...เพราะอยากให้เข้มแข็ง
...เพราะรักคนนี้เหลือเกิน
“ไปอเมริกานะเฟรม เล่นบาสให้เก่งๆ แค่ปีเดียวเดี๋ยวเราก็เจอกัน”
“โอ๋ยไม่เอา ไม่ไหวหรอก ตั้ง 295 วันคิดถึงตายกันพอดี”
“295 นับมาแล้วเหรอ 555” ผมขำไม่ออก น้ำตาปริ่มจะหยดไหลกับคำว่าคิดถึง แค่นึกก็บีบก้อนหัวใจจนเจ็บ
“แค่คืนเดียวก็ไม่ไหวแล้ว ไม่ไปหรอกนะ” นิ้วใหญ่สอดผสานนิ้วผม แหวนสีดำสะท้อนในแววตา
“ถ้ารักก็ต้องไหว ไม่ใช่แค่ 295 วันจริงๆ ซะหน่อย ลองวีคเอ็นด์เราก็เจอกัน ไม่ใช่อยู่ดาวอังคารจะได้ไปหากันไม่ได้ เครื่องบินก็มี โทรศัพท์เว็บแคม แช็ตเรียลไทม์เยอะแยะ” ผมกล่อมปากดีแต่ข้างในวูบไหวห้าริกเตอร์
“อือ...” น้ำเสียงเหมือนไม่แน่ใจก้มหน้านิ่งๆ
“เฟรม...ถึงไม่ได้นอนเตียงเดียวกันแต่เชื่อเถอะว่าเราจะยังดีอยู่ ไม่ว่าวันนี้หรือวันต่อๆ ไป เชื่อใจกู...เชื่อใจเก้งนะเฟรม” ดึงมือใหญ่ให้กางทับหัวใจตัวเอง ถ้าควักออกมาวางให้ได้ก็อยากครับ วินาทีนี้กรกฎาแมนมาก
“จริงนะ” เจ้าของวลี Just do it and take it all
“จริง! ดูหน่อยอายุสมองเท่าไหร่ เด็กสามขวบรึเปล่า”
“หึหึ จะเอาดื้อไปด้วย” เฟรมยิ้มกว้าง
“อยู่แล้ว มียักษ์บ้าอยู่ตัวเดียว” ผมขำกับ Just do it ตามไนกี้ and take it all ตามประสาจอมมารจะเอาทั้งหมด
นับจำนวนวันที่ห่าง รู้วิชาที่ใช้เลือกคณะ
ถ้าไม่อยากคงไม่ฝืนสังขารไปทดสอบตั้งแต่ต้น เจ้าเด็กดื้อ
เฟรมไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย แรกกังวลว่าเราจะพูดคุยกันได้ดังเก่าหรือเปล่า
ทำตัวผิดจากเดิมหรือไม่ สิ่งแวดล้อมอีกเล่า หากแต่แท้จริงแล้วไม่ใช่
...ทุกอย่างถูกเติมเต็ม
...สี่ห้องหัวใจอิ่มเอมมีพลังด้วยคนนี้
-----
“ยังไงก็จะให้ไปให้ได้ใช่ไหม” ยังถอนหายใจเฮือกใหญ่อยู่ดี
“ไป บาสที่นี่จารย์โค้ชคงปล่อยแล้ว แกรอทำตัวจาก ม.3 อยู่ไปก็เซมๆ สู้หาประสบการณ์มันส์ๆ ดีกว่า ถ้าลองแล้วไม่ไหวก็กลับมาหรือเที่ยวเมการอก็ได้ ถือว่าจบ ม.6 แล้วนี่” ร่ายความจริงได้ทั้งขึ้นทั้งล่อง
ปีนี้เราได้เข้าชิงเพราะพี่ ม.6 ฟูลทีม ม.5 เรามีแค่เฟรม เก็ท ต๋องที่ใช้ได้
แต่เก็ทเจ็บข้อเท้าเล่นได้ไม่เต็มที่ ส่วนน้อง ม.4 มีแววแค่ปิ๊กคนเดียว
เสธอ่านเกมทะลุเช่นผมรู้ดี
“จะไปด้วยกันใช่มั้ย?” นี่ล่ะที่ต้องการ
“ไปซิ จบ ม.6 ปุ๊บตามไปทันที บอกแม่แฟนเฮียปิงด้วย ร้านอาหารไทยที่โน่นเตรียมรับนักดนตรีชื่อเก้งได้เลย นะเฟรมไปเลี้ยงหลาน น้องปีปี้สองขวบกำลังน่ารัก” หาประเด็นใหม่ คิดให้กว้างทัศนวิสัยย่อมสดใส
“โอ้ คิดการณ์ไกลนะนี่” เฟรมสดชื่นตาม
“อยู่แล้ว มีพวกก็ต้องใช้ให้เป็นประโยชน์” ได้กี่ต่อ เฮียปิงและภรรยาฝรั่งอยู่ที่โน่น มีกิจการร้านอาหารไทยและบ้านนี้กำลังขยายฐานการส่งออก ถ้าได้เรียนรัฐนั้นแม้คนละเมืองแต่ก็ถือว่าอยู่ในสายตาครอบครัว
“ไม่คิดสงสารกันบ้างเหรอ ว่าวเองไม่สนุกหรอก”
ดูมันอ้างเหตุผลน่าเบิ๊ดมากจนอยากถีบหัวเรือส่ง
คิดแต่เรื่องใต้สะดือทั้งที่กำลังเผชิญเรื่องคอขาดบาดตาย
เซลล์สมองทำด้วยอะไรอยากรู้
“ใครใช้ให้ทำ ไม่รู้หรือไงว่าทำให้สายตาสั้น ทำมากๆ ก็อาจตายได้”
“รู้แล้วๆ”
“บอกมาเลย เคยทำเองกี่ครั้งแล้ว” ไม่อยากรู้ความลับห่าเหวอะไรนั่นแต่กูขึ้นเฟ้ย เก้งเสียเซลฟ์!!!
“ไม่บ่อยหรอก คิดว่าดื้อน่าจะเห็นครั้งนั้นครั้งเดียวแล้วก็ไม่ได้ทำอีกเลย แต่เคยเผลอในโรงเรียน” นี่มึงกล้าสาวหนอนน้อยในรั้วโรงเรียน แม่เจ้า!!!
“...เชรี่ย...” ผมตาแตก ไม่มีอายแถมจะอนาจารตัวเองให้ฟัง บ้าชัดๆ
แล้วความลับใต้สะดือก็รั่วไหล...
“ปีที่แล้วน้ำแดงหก ตัวขาวๆ เห็นจุกด้วย” แอร๊ย! ไอ้หื่นนรกสร้าง
“อย่าบอกนะว่าวันที่มึงเลือดกำเดาไหล?” ผมเลาๆ
“นั่นแหละ อีกวันก็นุ่งผ้าผืนเดียวออกมาเอาเสื้อในห้องบาส”
“ที่ปาเสื้อให้น่ะนะ”
จำแม่นเพราะบานล็อกเกอร์เหล็กกระแทกปิดปังเสียงดังมาก
ทุกคนหันมามองขวับนึกว่าเราสองคนจะต่อยกัน ที่ไหนได้
โยนผ้าคลุมโปงใส่หัวผมแล้วตัวมันเองวิ่งหายไปฉิบ
“ซวยตรงไหนรู้มั้ย เสือกเจอไอ้เหี้ยลมทั้งคู่เลย 555” เพิ่งได้ยินชัดๆ กับหู
ลมคือเหี้ยลมสำหรับเฟรม ทั้งขำทั้งมึนสองคนนี้นิยามความสัมพันธ์กันแปลกๆ
ไอ้หื่นนรกใช้ห้องท้าย เสร็จกิจออกมาดันเจอลมเปิดส้วมห้องแรกทั้งที่เลือกตึกศิลป์ไกลๆ
ติดรั้วท้ายโรงเรียนไม่มีใครรู้ ดวงสมพงศ์กันจริงๆ
“ทั้งสองครั้งเลยเหรอ” ผมระทึกยิ่งกว่าดูโคนันไขคดีในห้องปิดตาย
“ทั้งคู่เลย ครั้งแรกมันมองหน้าแล้วเดินหนี ครั้งสองมีกล้าล้างมือก๊อกข้างๆ บอกว่าวเองระวังไม่สู้นะมึง หนอนหดอีกต่างหาก” เฟรมสนุก
“เหอะ!” อยากสมน้ำหน้าพร้อมกระทืบคนพูดให้ม้ามแตก
จากสับสนเสียใจปนโมโหเรื่องทุน ไพล่มาโดนล้วงลับตับแตกได้อย่างไรไม่รู้
“เลยถามจะเอาไง มันก็ว่าไม่เอาไง ครางเสียงดังขนาดนั้นกูคงอยากจินตนาการด้วยหรอก”
“เน่! อย่าบอกนะว่ามึงเรียกชื่อกูตอนเสร็จน่ะ” แทบตะโกน
“ก็นั่นแหละ มีอยู่คนเดียว”
“อ๋อยยยยยย...” ข้าพเจ้าขอลาตาย
----------
เฟรมต่อว่าตามไปเจอลมที่แคนทีนกำลังจะซื้อนมจึงเสนอจ่ายให้เป็นค่ารักษาความลับ
กลับถูกเพื่อนสนิทไอ้เก็ทมองด้วยหางตา เอ่ยว่าตัวจริงยืนอยู่ข้างๆ แต่เอาไม่ได้
เชิญสนุกกับเพื่อนในจินตนาการต่อไปตามสบาย ไม่พูดให้ได้ยินหรอก
โอ้โห! ฆ่าได้แต่หยามไม่ได้ ไอ้หมาป่าบ้ากามก็ฮึดทันที
“เลยบอกมัน งั้นมึงจงหุบปากให้สนิทต่อไป ไอ้ชั่วลมก็ว่าอ่อนว่ะ แต่มีค่าปิดปากก็ได้ ดูซิจะมีความพยายามแค่ไหน นมจืดวันละกล่อง มึงไม่พูดกูไม่พูดแล้วมันก็เดินจากไป 555” เฟรมขำกลิ้ง
“โอ้!” หงายเงิบกับความคิดเด็ก 5 ขวบเอาชนะกันเอง สนุกเขาล่ะ
สรุปสหรัฐมีพันธะอะไรไม่รู้กับลมเหนือ ต้นเหตุคือกรกฎาซึ่งไม่รู้อีโหน่อีเหน่ใดๆ
แรกยัดใต้โต๊ะให้เอง ไม่ถึง 3 วันขี้เกียจจึงใช้ข่างจัดการ มาปีนี้ใช้เต๋าแต่ไม่เคยบอกเก็ท
ลมก็ว่าแฟนคลับไม่บอกความลับเพื่อนเหมือนกัน
คิดย้อนที่ตัวเองโกรธจัดเจียนคลั่งเมื่อเห็นความจริงที่เฟรมปกปิด
“จำที่เราเมาอาละวาดคอนโดพี่กายติด ม.K ได้มั้ย ปาร์ตี้ต้อนรับไอ้บีเข้ากลุ่มตอน ม.4 น่ะ” ผมเท้าความเรื่องเดียวกัน
“อ๋อ...” เฟรม พี่กายไนซ์กายจบ ม.6 เลือกเข้า ม.K มหาวิทยาลัยเอกชนที่นี่ยกเลิกไม่ไปเรียนยูในออสเตรเลีย ขณะนั้นรับน้องโควตาคอนโดใหม่ว่าง พวกเราหักคอเก็ทไนซ์บอยหาที่เมาโดยใช้บีเพื่อนใหม่่เป็นข้ออ้าง
“ที่รู้เพราะกระเป๋าสตางค์อยู่กับมือกู แต่ใครบางคนดันบอกว่าลืมแล้ววิ่งกลับห้อง รีบตามขึ้นไปถึงเห็นกำลังยัดกล่องนมใต้โต๊ะไอ้ลม โกรธมาก” ผมเดือด ถึงตอนนี้ยังกริ้วไม่หาย
“555” เฟรมหน้าหงาย เหวี่ยงมือผมเล่นไปมา
“เออนั่นแหละ เย็นนั้นวีนแตกซะ” เป็นฝ่ายเผยความลับบ้าง
“เพิ่งรู้ล่ะ มิน่า กินเหล้าอยู่ดีๆ โวยวายจะกินนม ห้ามไม่ฟังแถมเสียงดังดุใส่อีก 555 น่ารักนะเนี่ย” บีบคางแหลม กูไม่ได้น่ารักว้อย กูเก็บกดติสต์แตกแถมชอบใช้กำลังตัดสินปัญหา
“ที่ผิดคือห้องพี่กายเสือกมีไม้เบสบอล ตู้กระจกแตก ทีวีพัง อะไรอีกไม่รู้ ซวยไป” สลดตัวเองชะมัด
ดวงคนจะเฮงรับปีชงนะเก็ทนะ ช่วยไม่ได้
ผมกับเฟรมบรรเลงห้องนั้นราบเรียบเป็นหน้ากอง
จนเก็ทต้องเรียกผู้ปกครองของพวกเรา เฟรม ผม เอก โจโจ้มารับกลางดึก
หลังวันนั้นเก็ทกับบีหลุดขั้วซี้ย่ำปึ๊กเหลือแค่เพื่อนธรรมดา
นั่งกินข้าวด้วยจริงแต่ไม่เฮฮาร่วมหัวจมท้ายเหมือนเก่า
เมาไม่ร่วม ลานรถไม่เอา อบายมุขต่างๆ เพิกเฉยเซย์โน
“ที่ไม่กล้าเล่าว่าคุยกับไอ้ลมตอนไหนเมื่อไหร่เพราะเรื่องนี้ล่ะ กลัวมันบอกความลับให้ดื้อรู้ ตายแน่ๆ” สารภาพเสียงอ่อย
“มิน่า” กระจ่างแก่ใจ
ใช้ข้อความเตือนก่อนโทรหา แอบคุยลับหลังเป็นสายลับจับบ้านเล็ก
ด้วยเหตุผลน่ากระทืบสุดๆ กับเซ็กส์ขึ้นสมอง
เรื่องบางเรื่องปล่อยให้วิ่งเลยผ่าน ไม่คาดฝันคือล้วนเกิดขึ้นจากคนๆ เดียว...เฟรม
“ไม่อยากเชื่อว่าจะเป็นเพราะมึง...เฟรม” ผมนิ้วชี้แตะวนหลังมือใหญ่
“ไม่อยากเชื่อว่าจะเป็นเพราะดื้อเหมือนกัน” เฟรมยิ้มกุมมือผมไว้
คิดอยู่ว่าถ้าเรายังคงรักษาระดับความเป็นเพื่อนไปเรื่อยๆ จะอดทนหักห้ามใจ
จนทานไม่ไหวซักวัน กระดกแอลกอฮอล์หนีปัญหาถึงกลายเป็นผัวเมีย เอ๊ะ! ผัวๆ เมียๆ
พลันตงิดว่าลมเทพสีขาวจะก่อไอเดียชงให้จอมมารนามกรว่าเฟรม
กระชากพรหมจรรย์กูรึเปล่าวะ (0-0)???
ชั่วล่ะ
ชั่วมากๆ
ชัดเลยว่าชัวร์
อ๊ากกกกกกก! ไอ้จัญไรลม เมิง!!!
“อ้ายเชรี่ยเฟรม! อย่าบอกนะว่ามึงกล้าจากไอ้ลมถึงบังอาจมาเอากูเป็นเมีย” ลำโพงแตก
ผุดลุกตึงตังเหยียบยอดอกยักษ์นนทก (ตามจริงแค่ยืนพื้นธรรมดา)
ลืมเรื่องทุนเรื่องเรียนต่อหมดสิ้น
“อ๋อนั่นน่ะ ไม่เชิงว่า...ใช่มั้ง” ไอ้เลวมันเสือกยิ้มถูจมูกอะครับ ไม่ต้องเลย กูรู้สันดานมึงดี
“ไม่ใช่ได้ไง มึงอย่ามา!”
“น่านะครับเก้งเมียรัก”
‘ก๊าซซซซ!’ ในใจ $#@^^#%&* พ่นซับไตเติ้ลมิสามารถบรรยายไทย
“สาธุ! ดาบนั้นคืนสนอง ขอให้มันโดนผู้ชายข่มขืน” ระงับอาการก่อนบนบานขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์
แค้นฝังหุ่นไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกล
“โดยคนที่มันรักและคนที่รักมันด้วย แบบเราไง สมหวังแฮปปี้วินๆ”
“...(+^+)...” หน้าเก้ง ฮื่ม!
“...(
)...” หน้าเฟรมระรื่น
“อยากกินเหล้าจริงเว้ย!” กรกฎาแซด
“ปะ! งั้นไป เอาให้เมาจะได้อร่อยแบบคืนนั้นอีกรอบ หึหึ”
“...(>///<)...” หมดแรงด่าผัวบ้ากาม
อยากกลับบ้านไปฉีกกระชากเสื้อผ้าแล้วขึ้นคร่อมควบตะบึงให้เตียงพัง
เย๋ย! ไม่ใช่แล้ว
-----
------
สรุปเฟรมไปเรียนอเมริกาครับ ทั้งบ้านเฮทันทีโดยเฉพาะอาม่ากับเตี่ยเฮีย
พูดไม่หยุดว่าซินแสกล่าวไว้ไม่ผิดจริงๆ เฟรมจะสร้างปรากฏการณ์สุดยอดให้บังเกิดขึ้นในบ้าน
เราสองคนดูปฎิทินกันสนุกว่าหยุดวันไหนเจอกันเมื่อไหร่อย่างไร
...ถ้าเพื่อไอ้บ้าตัวนี้แล้ว จะแค่นี้หรือแค่ก็ไหว ^^
*************TBC เว้นส์เดย์
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
