หัวข้อ: พันธนาการ...รัก (---Chain of love---) ตอนที่ 35 [29/05/2015] PG.67 {100%} END

[NannY]

เห็นด้วยกับทุกเรื่องของคุณหญิงค่ะ พี่ยะต้องโดนบ้าง ไม่ไหวเลยนิสัยเสียมาก 

[Chk~a]

เอาแล้วไงคุณหญิงเธอกลับมาจัดการให้เสร็จสับ

ปล.อยากรู้เรื่องคู่มังกร

[route rover]

มันค้างงงงง จะต้องค้างไปอีกเดือนเลยใช่มั้ยคะ

[shikyu3211]

ถึงตอนสำคัญแล้ว อย่าหายไปนานอีกเลยนะ รีบมาต่อบ่อยๆ

[maru]

สงสารพระจันทร์ ยะทำอะไรเนี่ย

[Maxshu]

แม่มาแบบนี้ก็ดีสิ ให้มันรุ้ไปเลย ชัดเจนไปเลย หลานชั้น น้องของหนูลิน แม่ม ทำไมฟ้าไม่มีอีกคนนะ
#เรื่องของเรื่องมันอิจฉาที่จันทร์มีแต่ฟ้ามิมี

[uknowvry]

เอาหล่ะสิ....เจอของโหดเข้าให้

[HanATarO]

เอาแล้วงัย คุณหญิงแม่ มาเอง

งานนี้เอาไดโนเสาร์มาฉุดก็หยุด คุณหญิงแม่ ไม่ได้แน่

พี่ยะ จะได้กระอักเลือดก็งานนี้แหละ 5555

[greensnake]

ต่างคนต่างก็มีเหตุผล แต่มันจะดีถ้ามันไม่ได้ทำร้ายคนที่ตัวเองรัก
เสียน้ำตาให้กับน้องจันทร์อีกแล้ว ไม่จบสักทีนะเรื่องยุ่งๆนี่น่ะ
เห็นด้วยกับสิ่งที่คุณหญิงแม่พูดทุกอย่าง เป็นมุมมองของคนผ่านร้อนผ่านหนาวมาเยอะ
และก็พูดในฐานะคนเป็นแม่ และกำลังจะเป็นย่าด้วย ปลื้มสุดๆ
ขอให้น้องจันทร์ตัดสินใจได้สักทีนะ ถึงเวลาเลือกชีวิตให้ตัวเองแล้ว
มันอาจจะเจ็บปวด แต่ถ้าผ่านมันไปได้น้องจันทร์อาจจะพบกับความสุขก็ได้นะ
แม้จะเดือนละตอนก็ยังรออยู่เสมอนะคะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[ZooS]

คุณหญิงแม่ดูซอฟไปเลยเมื่อเจอเดือนละตอน ใจจะขาดดดดดดดดดดดดดดดด T_T

[Nus@nT@R@]

สงสารพรัะจันทร์ งานนี้อิพี่ยะกระอักเลือดตายแน่คุณหญิงแม่ลงมือเอง

[minenat]

สงสารหนูจันทร์ หนีไปสักปีลูกเอาให้พี่ยะมันจำ!!

[PoPuAr]

บีบหัวใจเหลือเกิน น้องจันทร์น่าสงสารเกินไปแล้ว  จะต้องร้องไห้ไปถึงเมื่อไหร่ พี่ยะจึงจะกลับมา

ครั้งนี้ถือว่าเป็นบทลงโทษขั้นรุนแรงให้พี่ยะก็แล้วกัน  ที่ทำอะไรไม่เคยนึกถึงจิตใจน้องเลย

ไปอังกฤษกับพี่ฟ้าและคุณแม่น่ะดีแล้ว  ไปทำจิตใจให้เข้มแข็งพร้อมต่อสู้ปัญหาต่างๆนะ

ถึงยังไงหนูก็ยังมีพี่ฟ้าพี่ชายที่แสนดีเสมอ  พี่ยะช่างหัวแม่งงงงง

[ceylon]

คิดถึงพระจันทร์จัง 

[sam3sam]

ดีแล้วที่คุณหญิงดารกาเป็นคนมาจัดการเรื่องนี้เอง
เรื่องอิพี่ยะกับพระจันทร์จะได้เดินหน้าไปซะที
ไม่ใช่แบบพอความสัมพันธ์มันจะพัฒนาแต่ดันวนมาลูปเดิม
คุณหญิงดารกายังคงแรงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
รู้สึกสะใจพิลึกที่คุณหญิงแม่มาพาจันทร์ไปอังกฤษ
อยากให้อิพี่ยะทุรนทุรายให้สมกับที่จันทร์เสียน้ำตาไปเยอะ

[quiicheh.]

ได้มีคนบ้าตายแน่ๆ
อีพี่ยะต้องเจองี้แหละ!!!!

[miho]

นางพญามาเองพี่ยะเตรียมเละ
สงสารพระจัทร์ อ่านแล้วจะร้องไห้ตาม
พี่ยะเตรียมตัวตายทั้งเป็นได้แล้ว  :fire

[Yara]

คุณอาทิตย์คงกระอักเลือดสมใจคุณหญิงแม่แน่ๆล่ะงานนี้
ยิ่งถ้าได้รู้ว่า น้ำฟ้าท้องคงอาละวาดบ้านแตก

[Pam_ban]

เครียด.....เครียดจริง ๆ ..................เครียดมาก ๆ .............   สงสารพระจันทร์จังเลยค่ะ  พี่ยะทำแบบนี้กับน้องได้ยังไง  ใจร้ายมากเลยนะ     สมควรโดนคุณหญิงแม่ดัดนิสัยซะให้เข็ด   


รอตอนต่อไปค่ะ


 

[kapook_koopak]

คุณหญิงมาแรง สะจาย เอาให้คุณยะซึ้งเลยค่า

[MZter]

คุณหญิง…ช่างเป็นบุคคลสุดท้ายที่อยากเป็นศัตรูด้วยซะจริง

สงสารพระจันทร์นะ...ปต่เห็นด้วยกับความคิดของคุณหญิงมากกว่า

ถึงเวลาการดัดนิสัยสุริยมณฑลแล้ว

ปล.พอคิดจะเข้ามาเช็คบอร์ดครั้งแรกในรอบหลายเดือน แล้วเห็นนิยายเรื่องนี้อัพ รู้สึกมีความสุข
รอตอนต่อไปนะคร้าบ

[arissara]

มีคนติดปีกพาหนีขนาดนี้ คือเจ้าต้องพลิกฟ้าหาแล้วววว ก็ดีนะ สนับสนุนความชัดเจน5555 ลงแดงตายแน่ ใครจะเข้าหน้าติด ยิ่งถ้ารู้ว่าท้องน้องอยู่นะ โอ้ยยยย ชีวิต แม่ก็แม่เถอะ5555

[Kate Kittiyapp]

 :jul1:พึ่งตามทัน ขอคอมเม้นนิดนึง คือพระจันทร์อ่อนแอไปมั้ย???  แบบอะไรๆก็ร้องไห้ มีอะไรก็ไม่คุยกันตรงๆ คือส่วนมากคนรักหรือคู่ชีวิตของคนที่
ทำงานเหล่านี้คือต้องรู้ป่ะว่าสถานการณ์ไหนควรอยู่เฉยๆ คือบอกอะไรก็ฟังบ้าง อย่าคิดว่า "แค่นี้" ไม่เป็นไรหรอก แต่ก็น่าจะรู้อยู่แล้วป่ะว่า สถานที่ไหนมันไม่ปลอดภัย แล้วแบบเห็นข่าวก็ร้องไห้ไม่ถามอะไรเลยคิดเองเออเอง คืออ่อนแอไปมั้ย ถ้าในชีวิตจริงคนแบบจันทร์คือใช้วิตในสังคมไม่รอดอ่ะ อ่อนแอมาก ถัาหนูไม่เข้มแข็งหนูจะอยู่ยังไงหล่ะลูกพระจันทร์เอ้ยยย พี่ยะของเธอไม่ได้กางปีกปกป้องเธอตลอดนะ เธอต้องปกป้องตัวเอง อย่าไปเชื่อใจใครง่ายๆ งานแบบพี่ยะจะตายวันตายพรุ่งยังไม่รู้เลยมีอะไรก็คุยกันดีๆ

#จันทร์ต้องเข้มแข็งนะถ้าเธอยังขืนอ่อนแอแบบนี้ก็อย่างที่พี่หงส์ว่านั้นแหละ จันทร์จะไม่ได้อยู่ข้างๆพี่ยะบนโลกใบนี้ไม่มีที่ว่างสำหรับคนอ่อนแอ
#คหสตน้าาาใครไม่ชอบก็ขอโทษด้วยค่ะมาต่อไวๆนะค่ะะะๅ

[PJansam]

โห้ววว มาต่อแล้วคือดีใจมากก  ลอยคอรอคอนมานานจีๆ
   อ่านมาหลายๆคอมเมนต์ว่ามีหลายคนบอกว่าพระจันทร์นี่มันช่างอ่อนแอเหลือคณา   แต่เค้าชอบแนวจำเลยรัก(?)แบบนี้นะ55 มันก็จะมีความแตกต่างของตัวละคร การดำเนินเรื่อง ฟ้าเขาเป็นคนไม่ยอมคนนะสู้ตาย ปะฉะดะกับพี่ตะวันก็แบบนึง   แต่กับพระจันทร์มันไม่เหมือนกันตั้งแต่ต้นเรื่องก็ปูมาหมดว่าคิดเยอะ มองตัวเองว่าด้อยกว่าพี่ยะ หวังให้คนที่รักมีความสุขยอมเจ็บยอมทน มันก็สอดคล้องนะ  ตัวละครที่คิดต่างกันมุมมองชีวิตต่างกันก็ต้องแสดงออกต่างกันเป็นธรรมดา  มันก็เรียลนะชีวิตจริงก็มีคนทุกแบบแหละ  เจ็บแต่ทนไม่ใช่คนโง่ แค่ต่างคนต่างความคิด เรื่องอื่นๆนอกจากความรักน้องจันทร์ก้ดูรับผิดชอบตัวเองได้(ดูจากการเตรียมตัววางแผนหนี ครั้งพี่ยะโดนยิง)
  ชอบน้องจันทร์พี่ยะมากรออ่านต่ออยู่นะคะ

[question09]

 

[klaew]

เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ..สนุกมากเลย
เสียดายที่ปล่อยผ่านไปตั้งนาน..รู้งี้เข้ามาอ่านนานแล้ว

[HanATarO]

อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ

มาไวไวจิ คิดถึง น้องจันทร์ แล้ว

 

[oa_ko]

อ่านเม้นท์สปอยแล้ว
รอต่อปายยยยย
ให้คลี่คลายก่อนแล้วมาเก็บยาวๆๆ

 

[arissara]

โอ้ยยยย ใจจะขาดดด อยากอ่านใขจะขาด เเละยังอยากเห็นคนใจจะขาดเพราะเมียหายด้วยยย งานนี้ต้องมีคนทุรนทุรายกว่าเราแน่นอน โชคดีนะพี่ยะ. หึหึ

[dek-zaal3]

พันธนาการ...รัก #29


         พระจันทร์อยู่รอสุริยะมณฑลจนดึก กระนั้นก็ยังไม่มีวี่แววว่าอีกฝ่ายจะกลับมาหาดังที่บอกไว้ทางโทรศัพท์ ในที่สุดด้วยความอ่อนเพลีย พระจันทร์จึงทนง่วงไม่ไหวแล้วหลับไปก่อนพร้อมรอยน้ำตาที่ยังเกรอะกรังอยู่ข้างแก้ม เมื่อต้องคิดว่าจะไม่มีโอกาสได้บอกลากับคนที่ตัวเองรักก่อนที่จะต้องจากไปไกลในวันรุ่งขึ้น

         คืนนั้นดารกานต์นอนในห้องนอนของลูกชายตัวเอง ในขณะที่น้ำฟ้าไปนอนที่ห้องนอนแขกซึ่งเป็นห้องประจำยามที่ครอบครัวของเขามาเยี่ยมเยียนที่นี่...นาฬิกาตีบอกเวลาว่ามันล่วงเข้าเช้าวันใหม่ได้หนึ่งชั่วโมง สิงโตเจ้าบ้านนามซิมบ้ากระดิกหูใหญ่โตของมันดิกๆ กลิ่นคุ้นจมูกกับเสียงเดินเท้าที่แผ่วเบาแต่หูสัตว์อย่างมันกลับได้ยินชัดเจน ทำให้อุ้งขาหน้าของซิมบ้ารีบยกขึ้นไปตะปบบนหน้ามีขนของชิวชิวที่นอนเหยียดยาวอย่างเกียจคร้านอยู่เคียงข้างกัน เจ้าเสือตัวโตสะบัดหางไปฟาดขาเพื่อนสัตว์ร่วมบ้านด้วยความรำคาญใจที่โดนปลุกระหว่างที่กำลังหลับสบายบนโซฟายาวในห้องนั่งเล่นที่กั้นกลางระหว่างห้องพระจันทร์กับห้องของสุริยะมณฑล เมื่อเห็นว่าเพื่อนไม่ยอมตอบสนองอะไร ซิมบ้าจึงตัดสินใจกระโดดเผ่นแผล็วลงจากเตียงแล้วเดินไปที่หน้าประตู ตรงนั้นมีร่างสูงใหญ่ที่ถูกห่อหุ้มด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวดำพับแขน ท่าทางเหนื่อยล้าที่มองเห็นทำให้ซิมบ้ารีบเอาหัวอันใหญ่โตของมันเข้าไปคลอเคลียเจ้านาย เดินพันแข้งพันขาคนเพิ่งกลับมาจากข้างนอกแล้วจึงง้างปากงับมือเจ้านาย พาเดินไปยังห้องของพระจันทร์คล้ายต้องการจะบอกว่าตัวเองนั้นรู้ใจเจ้านายดีว่าสถานที่ต่อไปที่เจ้านายต้องการจะไปนั้นคือที่ไหน
   
          ร่างสูงใหญ่เอื้อมมือไปยีเส้นขนบนศีรษะและแผงคอของเจ้าสิงโตดำตัวใหญ่ราวกับจะตบรางวัลให้ มันยืดหน้าสะบัดขนอย่างภาคภูมิแล้วจึงเดินเชิดหน้าตรงกลับไปนอนข้างๆเสือโคร่งเผือกที่ตัวใหญ่พอกัน ชิวชิวเมื่อเห็นเพื่อนเดินกลับมานอนที่เดิมแล้วมันก็ยกหัวขึ้นไปนอนเกยบนพุงกะทิของเพื่อน ในขณะที่เจ้าสิงโตมีท่าทางรำคาญเล็กน้อยแต่ก็ไม่ว่าอะไร มันเอาหัวตัวเองเกยลงบนท่อนแขน ก่อนจะหลับลงไปพร้อมกัน ทิ้งให้สุริยะมณฑลมองภาพพวกมันด้วยรอยยิ้มมุมปากเล็กๆอยู่ที่หน้าประตูห้องนอนของพระจันทร์

            เสียงเปิดและปิดประตูดังขึ้นเพียงแผ่วๆ หน้าต่างที่ไม่ได้ปิดม่านไว้ทำให้แสงจันทร์ทอลอดผ่านเข้ามาจนไม่ต้องอาศัยแสงไฟนีออนสุริยะมณฑลก็เห็นได้ ว่าบนเตียงนั้นมีรอยผ้าห่มที่นูนขึ้นมานิดๆ ด้วยเพราะเตียงที่เขาจัดหามาให้พระจันทร์นั้นนุ่มมาก และคนนอนก็ตัวเล็กๆ เมื่อโดนคลุมทับด้วยผ้าห่มนวมผืนหนานุ่มจึงทำให้ร่างของพระจันทร์แทบจะกลืนหายลงไปกับเตียง

            รู้ทั้งรู้ว่าไม่ควรจะปลุกอีกฝ่ายขึ้นมาในเวลานี้ เพราะถังขยะที่มีถุงพลาสติกคลุมรองไว้มีรอยคราบอาเจียนอยู่เล็กน้อยที่ก้นถัง จึงทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายคงจะยังไม่หยุดอาเจียน อีกทั้งสีหน้าอ่อนเพลียและรอยคราบน้ำตาที่เห็นตรงสองข้างแก้มทำให้สุริยะมณฑลค่อยๆเอื้อมมือไปลูบมันออกให้อย่างแผ่วเบา จู่ๆหัวใจที่กำลังเต้นอยู่ก็บีบรัดตัวเองอย่างหนัก ความรู้สึกสงสารคนตัวเล็กประเดประดังเข้ามาจนทนแทบไม่ไหว รู้ทั้งรู้ว่าพระจันทร์กำลังไม่สบาย แต่ก็ไม่ได้อยู่ดูแลในช่วงที่อีกฝ่ายคงกำลังอยากให้เขาอยู่ข้างกายด้วยมากที่สุด

           ร่างใหญ่โตค่อยๆโถมกอดร่างเล็กบางเอาไว้ทั้งๆกองผ้าห่ม อีกฝ่ายก็คงจะเพลียมากจึงได้ใช้เวลาพอสมควรทีเดียวกว่าที่พระจันทร์จะรู้สึกตัวว่ามีใครสักคนกำลังกอดเขาอยู่ เสียงครางอืออาที่ได้ยินอยู่ข้างหูทำให้สุริยะมณฑลยิ่งกอดคนตัวเล็กให้แน่นขึ้น จนเมื่อเสียงแหบเล็กดังขึ้นแผ่วเบาที่ข้างหูว่าอึดอัด ชายหนุ่มจึงค่อยๆคลายอ้อมแขนออกแล้วมาเท้าลงบนหมอน มองคนป่วยที่สะลึมสะลือลืมตาขึ้นมามองกัน มือน้อยทำท่าจะยกไปขยี้ตาตัวเอง แต่สุริยะมณฑลรีบยกมือนั้นออกไปจับไว้เหนือหมอน แล้วก้มหน้าลงไปฟัดสองแก้มนุ่มด้วยความหมั่นเขี้ยว

“...พี่ยะ...?” เสียงง่วงงุนดังถามขึ้น

“อืม...” เสียงทุ้มต่ำครางรับในลำคอ แค่นั้นดวงตายิบหยีของพระจันทร์ในตอนแรกก็กระพริบปริบ ก่อนจะเบิ่งกว้างแล้วเผยรอยแย้มยิ้มออกมาทั้งปากทั้งตา

“ทำไมกลับดึกจัง...งานเยอะเหรอครับ” พระจันทร์ถามขึ้น นิ้วเรียวขาวไล้ไปตามโครงหน้าของอีกฝ่ายที่มีหน้าตาค่อนข้างอิดโรยกว่าทุกวัน สุริยะมณฑลเอียงหน้าไปมอบจูบให้กับเรียวนิ้วซุกซนนั่น ก่อนจะแนบแก้มเข้ากับฝ่ามือบางๆนั้นเบา ด้วยแก้มของตัวเองนั้นสากระคายมือนัก เนื่องเพราะชายหนุ่มยังไม่ได้โกนหนวดเลยตั้งแต่เมื่อวาน   

“อย่าเพิ่ง...พี่ยังไม่ได้อาบน้ำเลย” ชายหนุ่มเอ่ยปากห้าม เมื่อพระจันทร์โน้มตัวเขาลงไปหมายจะกอด สุริยะมณฑลมองท่าทางหงอยเหงาลงของพระจันทร์ แล้วจึงก้มลงไปจูบปลอบขวัญที่กระหม่อมบางเสียทีหนึ่ง แล้วจึงรีบผละตัวออกห่างเพื่อไปอาบน้ำเปลี่ยนใส่ชุดนอน ทั้งที่เวลาที่เหลือก่อนจะต้องตื่นเพื่อออกไปทำงานอีกครั้งจะเหลือไม่มากก็ตาม

              พระจันทร์ยันตัวเองขึ้นไปนั่งพิงกับกองหมอนที่หัวเตียง มองดูอีกฝ่ายที่ใส่เพียงกางเกงนอนพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กสำหรับเช็ดผมที่เปียกหมาดๆ ซึ่งทำให้รูปหน้าของสุริยะมณฑลดูเด็กลงอีกหลายปี เมื่อผมบนศีรษะนั้นปลกลงล้อมกรอบใบหน้าคมเข้ม

“กางขาหน่อยสิครับที่รัก”

“...ฮื้อ” พระจันทร์พ่นเสียงออกจมูก เมื่อคนสั่งให้เขากางขากลับตลบผ้าห่มขึ้นแล้วเป็นคนยื่นมือมากางขาเขาออกเอง จากนั้นจึงค่อยสอดตัวลงมานอนกลางหว่างขาของพระจันทร์ ซุกซบใบหน้าลงบนอกนุ่มนิ่มที่รู้สึกเหมือนมันจะนิ่มกว่าปกติ สองแขนเอื้อมไปโอบรอบเอวของพระจันทร์เอาไว้ ก่อนจะปล่อยให้อีกฝ่ายค่อยๆเช็ดผมและนวดศีรษะให้ตัวเองอย่างสบายอารมณ์

“พี่ยะ...มีอะไร...อยากจะบอกจันทร์มั้ย” ในระหว่างที่สุริยะมณฑลกำลังผ่อนคลายกับการได้นอนกอดพระจันทร์พร้อมกับโดนนวดศีรษะไปด้วย เสียงเล็กๆก็ดังถามขึ้นเบาๆ สุริยะมณฑลหยุดหายใจรดอกเล็กไปชั่วขณะ ก่อนจะเงยหน้าช้อนมองคนถามแล้วยิ้มมุมปากนิดๆ

“…ทำไมถามอย่างนั้นล่ะ”

“ก็...แค่อยากรู้...แล้วสรุปพี่ยะ...มีอะไรอยากบอกจันทร์มั้ย”

“ถามเสียงอ่อนเชียว...มีสิ”

“...อะไร” พระจันทร์รีบถามกลับ หวังไว้เต็มอกว่าเขาต้องบอก คงจะมีคำอธิบายอะไรให้เขาฟังแน่ๆ และพระจันทร์ก็พร้อมที่จะเชื่อคำพูดเขาทุกอย่าง เพราะในเมื่อตัดสินใจแล้วว่าเลือกเขา พระจันทร์ก็จะไม่เชื่อคำพูดใคร นอกจากคนที่รักเพียงคนเดียว...

“...พี่รักจันทร์”

             พระจันทร์มองคนที่กำลังบอกรักตัวเองนิ่งๆ ก่อนจะเอามือลูบไปที่แก้มชายหนุ่มเบาๆแล้วบรรจงประทับรอยจูบเบาๆคืนให้เขาที่หน้าผากเช่นกัน

“จันทร์ก็รักพี่ยะ...” พระจันทร์บอกกลับ ชายหนุ่มตัวสูงเผยยิ้มออกมาให้เห็น ก่อนจะซุกใบหน้าเข้าไปที่ซอกคอคนตัวหอม แล้วจูบประทับตราเอาไว้แผ่วๆ เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ขัดขืนหรือต่อต้านอะไร สุริยะมณฑลเลยได้ใจ ค่อยๆฟอนเฟ้นสันจมูกไต่ลงไปที่หน้าอก พระจันทร์เบี่ยงตัวหนีเล็กน้อย แต่เพราะคนร่างใหญ่กำลังทับตัวเขาอยู่จึงทำให้เขาหนีไปไหนมากไม่ได้ จนสุดท้ายสันจมูกโด่งก็ไปหยุดอยู่ที่หน้าท้องนุ่มนิ่ม เขาฝังใบหน้าผ่านเสื้อนอนของอีกคนอยู่ตรงนั้นพักใหญ่ เพราะรู้สึกดีเมื่อได้นอนกอดพระจันทร์อยู่แบบนี้ แล้วมีมือนุ่มนิ่มคอยลูบไล้เส้นผมของเขาไปมาเบาๆ

“พี่ยะ...ได้โปรดรู้ไว้นะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น จันทร์รักพี่ยะเสมอ...”

“พระจันทร์ก็ได้โปรดรู้ไว้...ทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่ทำลงไป ก็เพื่อเรานะคนดี...” น้ำเสียงทุ้มเข้มเอ่ยทับด้วยความหนักแน่น ก่อนจะจบลงด้วยประโยคอ้อนวอนต่อมาที่ทำให้พระจันทร์แทบน้ำตาตก...

“...ได้โปรด...อยู่เคียงข้างพี่แบบนี้ตลอดไปนะ”

                    แค่วันพรุ่งนี้...พระจันทร์ก็ทำตามคำวอนขอนั้นไม่ได้แล้ว...


---------------------------------------------


              ณ ห้องโถงใหญ่ในโรงแรมระดับห้าดาวแห่งหนึ่งใจกลางเกาะมาเก๊า มันถูกประดับประดาไปด้วยดอกไม้หลากสี ผู้คนจากหลายสาขาอาชีพทั้งที่ได้รับเชิญและไม่ได้รับเชิญเดินกันไปมาแน่นขนัดเต็มห้องจัดเลี้ยง ฟากหนึ่งของห้องที่ถูกทำเป็นยกพื้นสูงเพื่อเป็นเวทีมีโต๊ะยาวพร้อมผ้าประดับตั้งอยู่หนึ่งตัว ข้างหลังป้ายจัดงานก็มีชื่อของตระกูลใหญ่สองตระกูลแปะไว้ แทนที่จะเป็นชื่อของบ่าวสาว แม้ลักษณะของสิ่งเหล่านั้นออกจะค่อนข้างแปลกอยู่สักหน่อยสำหรับผู้ที่เข้าใจว่ามาร่วมงานแต่งงาน แต่ความที่งานแต่งงานครั้งนี้จะเป็นการดองสองแผ่นดินที่ยิ่งใหญ่มากๆ ดังนั้นการที่ใช้ชื่อตระกูลแทนชื่อบ่าวสาวก็ถือว่าสมเหตุสมผลอยู่

                สุริยะมณฑลกำลังยืนอยู่ที่หน้ากระจกในห้องแต่งตัว มีซานตงกำลังติดกระดุมแขนเสื้อให้เจ้านาย และมีหยางจวิ้นกำลังจัดเนคไทด์ให้ วันนี้เขารู้สึกใจหายแปลกๆ ตั้งแต่ตอนออกจากบ้านแล้ว เมื่อเช้ากว่าตัวเองจะยอมออกจากห้องของพระจันทร์ได้ก็สายโด่ง เขาทั้งกอดทั้งหอมพระจันทร์จนตัวช้ำไปหมดแต่ก็รู้สึกว่ายังไม่พอ ถ้าไม่ติดว่าโดนพ่อโทรมาเร่งให้รีบมา จนป่านนี้เขาก็คงจะยังขลุกอยู่กับพระจันทร์ไม่ลุกไปไหน...คิดแล้วก็ต้องถอนหายใจออกมายาวๆ หวังว่าที่เขาสั่งให้คนที่บ้านเปิดทีวีให้พระจันทร์ดูการแถลงข่าวในวันนี้จะเป็นไปได้ด้วยดีนะ...

“เอาน่ามิสเตอร์หยาง จากกันไม่นานหรอก...เดี๋ยวก็ได้พบกันใหม่”

“แกพูดอะไรเหยียนจวิ้น” สุริยะมณฑลก้มหน้าลงมองลูกน้องควบตำแหน่งซินแสประจำบริษัท อีกฝ่ายเมื่อจัดการกับเนคไทด์เขาเสร็จก็เดินถอยหลังออกไปสองก้าว ก่อนจะยิ้มแบบแปลกๆส่งมาให้เขา

“ทำตัวเองนะเจ้านาย ผมเองก็ช่วยต่อดวงให้ทั้งสองคนจนสุดความสามารถแล้ว แต่ดวงคุณหญิงแม่ของเจ้านายก็แข็งแกร่งเหลือเกิน เฮ้อ...ก็เป็นดวงค้ำจุนหลักของตระกูลหยางเลยนี่นะ” เหยียนจวิ้นว่าพลางส่ายหน้าไปมา ซานตงเอาศอกถองไปที่เอวคนพูดจาไม่รู้เรื่องและไร้กาลเทศะเบาๆ แต่เหยียนจวิ้นก็เพียงยักไหล่ ในเมื่อเขาเองไม่ได้พูดอะไรผิดสักหน่อย

“หนุ่มๆ เสร็จกันรึยัง ผู้ใหญ่เขาพร้อมกันแล้วนะ...” เสียงหวานๆของหญิงสาวคนหนึ่งในชุดแส็คยาวเกาะอกสีขาวบริสุทธิ์ ใบหน้าแต่งแต้มเครื่องสำอางเล็กน้อยพองาม หล่อนแย้มยิ้มยินดีเมื่อสุริยะมณฑลยื่นแขนไปให้คล้องตามมารยาท

“นักข่าวมากันเพียบเลย หงส์ตื่นเต้นจัง...อาทิตย์เป็นอะไร เจ็บหัวใจเหรอ” หญิงสาวถามคนที่หล่อนควงแขน เมื่อเห็นอาการที่อีกฝ่ายยกมือข้างที่ว่างขึ้นมาจับเอาไว้ตรงหัวใจตัวเอง สุริยะมณฑมีสีหน้าเครียดขึ้งขึ้นมาแว่บหนึ่งแต่แล้วก็หายไปเมื่อเห็นหงส์ยื่นหน้าเข้ามามองด้วยความเป็นห่วง

“นิดหน่อย...แค่รู้สึกว่ามัน...วูบๆแปลกๆ”

“วูบๆเหรอ ตื่นเต้นรึไง เอาน่าเดี๋ยวก็ได้กลับบ้านแล้ว”

“อื้ม...หลังจากวันนี้ไป พันธนาการทุกอย่างบนตัวฉันจะได้สิ้นสุดลงสักที”

               สุริยะมณฑลเอ่ยประโยคหลังเสียงเบาคล้ายต้องการรำพึงกับตัวเอง ทว่าหงส์ที่ยืนอยู่ติดกันกับคนร่างสูงกลับได้ยินชัดเจน หญิงสาวยกมือที่ไม่ได้คล้องแขนขึ้นไปตบบ่าคนร่างสูงสองสามทีเป็นการให้กำลังใจ ก่อนจะเอนแก้มไปซบไหล่สุริยะมณฑลแล้วเงยหน้ายิ้มให้

“นั่นน่ะสิเนอะ...”

                ทั้งสองคนยืนเตรียมตัวอยู่หลังม่านอีกครู่หนึ่ง และเมื่อมีเสียงพิธีกรแนะนำทั้งคู่ให้ขึ้นบนเวที แสงแฟลชวูบวาบมากมายก็เจิดจ้าขึ้นมาตั้งแต่ม่านยังไม่ทันเปิดดี

             สุริยะมณฑลเปิดยิ้มรับอิสระที่กำลังจะเกิดขึ้นกับตัวเองด้วยความยินดี...

             ในขณะที่อีกคนกำลังนั่งร้องไห้...กับอิสระที่ตัวเองกำลังจะได้รับ...


---------------------------------------------


              น้ำฟ้าหันมองไปที่ทางเข้าเกทซึ่งเริ่มเปิดให้ผู้โดยสารทยอยเดินเข้าไปเรื่อยๆสลับกับดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือ สักพักคุณหญิงดารกานต์ที่เพิ่งกลับมาจากห้องน้ำก็เดินเข้ามาหาน้ำฟ้าและพระจันทร์ที่นั่งชะเง้อมองไปทางประตูไม่หยุดด้วยท่าทางที่เร่งรีบ หล่อนถอนหายใจเมื่อเห็นอาการมาแต่ตัวแต่ไร้หัวใจของพระจันทร์ก่อนจะคว้าแขนพระจันทร์ขึ้นมาข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างก็ยื่นให้น้ำฟ้าจับ

“ไปลูก เดี๋ยวตกเครื่อง” นางเอ่ยบอกเมื่อได้ยินเสียงเรียกผู้โดยสารชั้นเฟิร์สคลาสดังขึ้นเป็นรอบที่สอง

“พระจันทร์เอากระเป๋ามาเดี๋ยวพี่ถือให้” น้ำฟ้าแบมือขอกระเป๋าที่พระจันทร์จะพาขึ้นเครื่องให้ ทว่าเจ้าของกระเป๋ากลับส่ายหน้าให้แล้วพยายามที่จะชะเง้อคอมองไปทางเข้าเกทต่อไป

“นี่พระจันทร์ ป่านนี้งานเขาคงกำลังเริ่มอยู่ เจ้าลูกชายฉันคงไม่ยอมออกจากงานมาหาเธอตอนนี้หรอก หยุดอาลัยอาลัยอาวรณ์มันสักที ยิ่งเห็นแบบนี้แล้วแม่ยิ่งขึ้น”

“แม่ครับใจเย็นๆ” น้ำฟ้าลูบต้นแขนมารดาเมื่อเห็นสีหน้าไม่สบอารมณ์ขั้นสูงสุดปรากฏบนใบหน้าสวยเกินวัยของเจ้าหล่อน ดารกานต์เองแม้ปากจะบอกไปแบบนั้นแต่ความจริงในใจก็ยังแอบหวังอยู่ลึกๆว่าลูกชายตัวเองอาจยังกลับตัวทัน ทว่าจนตอนนี้ที่พระจันทร์กำลังจะขึ้นเครื่องบินอยู่แล้วก็ยังไม่มีแม้แต่วี่แวว...

            นั่นสินะก็จะมีได้ยังไง ในเมื่อคนที่บ้านนั้นพร้อมใจกันปิดปากเงียบ ไม่มีแม้สักคนที่จะยอมบอกเรื่องที่หล่อนจะพาพระจันทร์ไปอังกฤษคืนนี้ให้สุริยะมณฑลได้รับรู้...

               ก็ทั้งบ้านน่ะมีแต่คนสงสารพระจันทร์กันทั้งนั้นนี่นะ...หรือว่าจะกลัวคำที่หล่อนข่มขู่เอาไว้ก็ไม่รู้

               แต่ดีแล้วล่ะ...แผนหักดิบลูกชายตัวเองของหล่อนจะได้สมบูรณ์

“คุณหญิง พี่ฟ้า...คือ...จันทร์...จันทร์ไม่อยาก...”

“หยุดเลยนะ ต่อให้ป่วยอยู่แม่ก็จะให้คนของแม่มาลากเราขึ้นเครื่องให้ได้...” คุณหญิงดารกานต์หันมาดุพระจันทร์ที่ทำท่าจะบิดข้อมือที่หล่อนจับอยู่ออก นัยน์ตาบวมแดงบ่งบอกชัดเจนว่าเจ้าตัวผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักแค่ไหนก่อนหน้านี้ แต่หล่อนจะใจอ่อนกับแววตาน่าสงสารที่พระจันทร์พยายามจะส่งผ่านมาไม่ได้ ดารกานต์หันไปส่งสายตากับน้ำฟ้าให้ช่วยกันประคองพระจันทร์ผ่านประตูขึ้นเครื่องไปพร้อมกัน

               พระจันทร์ยังคงเหลียวมองประตูทางเข้าจนวินาทีสุดท้ายที่ล้อเครื่องบินหมุน...แต่มันก็เป็นไปอย่างที่คุณหญิงดารกานต์พูดไว้ทุกประการ...ไม่มีแม้แต่วี่แววของเขาคนนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว

               ...ป่านนี้เขาจะกระวนกระวายถึงเราบ้างมั้ยนะ จะรู้สึกตัวบ้างมั้ย...ว่าพระจันทร์จะไม่ได้อยู่ที่บ้านหลังนั้นอีกต่อไปแล้ว...

               ...การต้องจากกันทั้งๆที่ยังรัก...มันเจ็บปวดอย่างนี้นี่เองสินะ...

               ...ทั้งๆที่ก็เคยทำใจเอาไว้แล้วบ้างว่าสักวันหนึ่งมันจะต้องเป็นอย่างเช่นวันนี้...

               ...แต่พอเจอเข้าจริงๆมันกลับปวดที่ใจเสียแทบจะหายใจไม่ออก มันเหมือนอากาศรอบๆตัวหายไป รู้สึกไม่ปลอดภัย และไม่มั่นคงในอะไรเลยสักอย่าง...

               ...แต่ถึงอย่างนั้นพระจันทร์ก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่าถ้าพี่ฟ้ากับคุณหญิงยอมให้เขากลับบ้านแล้วเขาจะกล้ากลับไปนอนที่ห้องเดิมอีกรึเปล่า ก็ในเมื่อห้องที่อยู่ตรงข้ามกัน กำลังกลายเป็นสวรรค์...เป็นห้องหอแห่งความสุขของคนสองคนที่เหมาะสมกันยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด...

               ...รู้อยู่หรอกว่าที่สมองมันพร่ำพรรณนาออกมานี่น้ำเน่าแค่ไหน แต่ในเวลานี้พระจันทร์ทั้งสับสน ใจหาย และน้อยใจใครคนนั้นเอามากๆ...คืนแต่งงานของพี่ยะกับพี่หงส์มันคงจะสวยงามราวงานแต่งงานของเจ้าชายกับเจ้าหญิงในนิทานที่เขาเคยอ่านตอนเด็กๆเลยสินะ มันคงจะมีแต่คนอวยพรให้อยู่คู่กันไปนานๆ มีแต่คนบอกว่าพี่ยะนั้นโชคดีมากที่ได้พี่หงส์มาเป็นคู่ชีวิต ผู้หญิงที่ดีและเพียบพร้อมไปเสียทุกอย่างแบบนั้น...

               ในขณะที่เขาช่างต่างกับเธอเสียเหลือเกิน...เด็กกะโปโล ปัญญาอ่อน มีพ่อเป็นพวกค้ายา มีพี่สาวพิการซ้ำซ้อน แถมยังเป็นตัวประหลาด ทั้งๆที่เกิดมาเป็นผู้ชายแท้ๆแต่กลับต้องมาอุ้มท้องเหมือนผู้หญิง...ถ้าพี่ยะรู้เข้าก็คงจะรับไม่ได้แน่ๆที่ต้องมีเมียเป็นผู้ชายที่ท้องได้อย่างพระจันทร์

               เมื่อคิดสะระตะเสียจนหัวใจอ่อนล้าแล้วพระจันทร์ก็หลับตาลง หยาดน้ำตาไหลซึมออกมาเล็กน้อยแต่เด็กหนุ่มก็พยายามจะปาดมันทิ้ง น้ำฟ้าและดารกานต์ที่นั่งถัดกันไปหันมองกันด้วยความสงสาร แต่ก็คิดเหมือนกันว่าตอนนี้ปล่อยให้พระจันทร์ได้คุยกับตัวเองไปสักพักก็คงจะดี เพราะถึงพระจันทร์อยากจะหนีกลับบ้านไปตอนนี้ก็คงจะเป็นไปไม่ได้ เมื่อเครื่องบินลำโตโผทะยานขึ้นจากท่าอากาศยานนานาชาติของเมืองไทยเรียบร้อยไปแล้ว

“สงสัยมาเธอร์นิตี้บลูจะโจมตีพระจันทร์หนักเอาการนะครับคุณแม่”

“นั่นน่ะสิ แต่ปล่อยไว้อย่างนี้จะไม่เป็นไรแน่ใช่มั้ย” ถึงที่ผ่านมาหล่อนจะมั่นใจมาตลอดว่าการคำนวณของหล่อนจะไม่ผิดพลาด แต่พอเห็นอาการของพระจันทร์ตอนนี้แล้วดูเหมือนจะอาการหนักกว่าที่หล่อนคิดไว้ไปเยอะ

“ไม่เป็นไรหรอกครับแม่ ถ้าอยากจะให้น้องโต...พระจันทร์ต้องได้เรียนรู้ด้วย ว่าสำหรับโลกใบนี้ ความรัก...มันไม่ได้มีแค่สีชมพู”

“เปรียบเทียบเก่งนักนะเรา...” ดารกานต์แซวคู่คิดของลูกชายคนรอง

                   น้ำฟ้ายิ้มให้กับคำแซวนั้น ก่อนจะหันไปมองพระจันทร์อีกครั้งด้วยดวงตาที่หม่นแสงลง...


---------------------------------------------