ภาพในหัวของพระจันทร์เริ่มเบลอ ยามเมื่อคนนั่งข้างๆค่อยก้มหน้าลงมาหา...รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆที่คลอเคลียแผ่วเบาอยู่ที่แก้ม มันเป็นกลิ่นหอมน้ำทะเลอ่อนๆ กลิ่นอาฟเตอร์เชวฟที่พี่ยะชอบใช้...
ได้ยินเสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้นว่าให้หลับตา...พระจันทร์ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เขาต้องยอมทำตามคำพูดนั้น...และชั่วเสี้ยววินาทีที่พระจันทร์มองเห็นแต่ความมืด ประสาทสัมผัสภายนอกก็ดูเหมือนจะไวขึ้นมาก โดยเฉพาะ...ที่ริมฝีปาก
แรงกดดันรุนแรงแต่ทว่านุ่มนวลเริ่มขึ้นที่ตรงนั้น แรงกดตรงท้ายทอยจากปลายนิ้วใหญ่ของอีกฝ่ายบังคับให้พระจันทร์ต้องแหงนเงยหน้าขึ้นรับรสสัมผัสที่อีกฝ่ายบังคับป้อนให้...คราแรกพระจันทร์ตกใจจนต้องลืมตา แต่พอเห็นสายตาคมของอีกฝ่ายที่ลืมมองเขาอยู่ก็ต้องหลับตากลับลงไปอีกครั้ง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตัวเองตกใจจนลืมต้านทานการกระทำนี้...หรือเพราะว่าลึกๆแล้ว...เขาเองก็ไม่ได้คิดต่อต้าน แต่กลับต้องการจูบนี้เหมือนกันกันแน่...
ซิมบ้ากับชิวชิวนอนปัดหางใส่กันไปมาก่อนจะผงกหัวขึ้นมองเจ้านาย เจ้าสองสัตว์ใหญ่ก็ไม่ค่อยรู้หรอกว่าเจ้านายสองคนกำลังทำอะไรกัน...เห็นแค่เจ้านายคนเล็กกำลังมีท่าทางอึดอัดคล้ายหายใจไม่ออก แต่เจ้านายคนใหญ่กลับกำลังดูมีท่าทางมีความสุขมากเสียเหลือเกิน มันสองตัวจึงหันกลับมามองในตะกร้าแล้วผลัดกันเลียขนให้เจ้าลูกหมาน้อยกันตัวละแผล่บสองแผล่บก่อนจะเอนหัวลงซบหมอนนอนขู่ในลำคอใส่กันแผ่วๆ
สุริยะมณฑลคลายแรงกดที่ริมฝีปากลงเหลือเพียงจูบซับไปแผ่วๆ พระจันทร์ตัวน้อยหอบหายใจฮึกฮักอยู่ในคอ คนรุกรานเห็นดวงตากลมโตฉ่ำน้ำตาที่ช้อนขึ้นมองเขาอย่างตัดพ้อแล้วก็อดไม่ได้ต้องก้มลงไปไซร้จมูกคลอเคลียไปมาอยู่ข้างแก้มซ้ำอีก
...ทำไมถึงได้ดูน่ารักน่าใคร่ไปเสียทั้งตัวแบบนี้นะเด็กคนนี้...
“พี่ยะ...เราทำแบบนี้...ไม่ดี...มันผิด” พระจันทร์พูดไปสะอื้นไปฟังไม่ค่อยได้ศัพท์ พอหายใจคล่องคอก็เริ่มต่อว่าเขาเลยเชียว แต่สุริยะมณฑลกลับพอใจในคำพูดพวกนั้นของพระจันทร์
...เพราะมันแปลว่าพระจันทร์ไม่ได้รังเกียจรอยจูบของเขา...
...เพียงแต่อาจยังตกใจและไม่ชินแค่นั้นเอง...
“เราทำอะไรไม่ดี...? พี่ไม่เห็นว่าเราจะทำให้ใครเดือดร้อนเสียหน่อย เราไม่ได้ฆ่าใคร ไม่ได้ไปขโมยของๆใครเขานี่...” สุริยมณฑลเอ่ยบอก พระจันทร์ส่ายหน้าหนักๆ เขาพยายามจะก้มหน้าหลบตาแต่ก็ถูกอีกช้อนปลายคางให้เงยกลับมาสบกันจนได้
“แต่พี่กำลังทำร้ายหัวใจของคนอื่น...พี่ยะมีคู่หมั้นอยู่แล้ว ทำแบบนี้...มันไม่ดีต่อพี่หงส์” เด็กหนุ่มเอ่ยบอกเสียงเครือ ยอมรับล่ะว่าตอนนี้ในหัวใจจู่ๆก็มีแต่ความรู้สึกผิดเข้ามาเกาะกุมเสียจนอึดอัดไปหมด...ไม่ได้รู้สึกไม่ดีหรือรับไม่ได้ที่โดนพี่ยะจูบเลยซักนิด
“แล้วยังไง...หงส์ก็ส่วนหงส์ จันทร์ก็ส่วนจันทร์...หงส์เขาไม่ใช่คนเข้าใจอะไรยาก” ชายหนุ่มเอ่ย ตอนนี้ในหัวใจของเขารู้สึกกระชุ่มกระชวยราวกับตอนแตกเนื้อหนุ่มแล้วเพิ่งหัดริรักสาวเป็นครั้งแรกอย่างไรอย่างนั้น รอลุ้นกับปฏิกริยาตอบกลับของอีกคนยิ่งกว่าลุ้นผลประกอบการคาสิโนปลายปีเสียอีก
พระจันทร์พยายามกดคางก้มหน้างุด สองมือน้อยที่เขายึดไว้พยายามบิดให้หลุดจากการเกาะกุม แต่แรงเด็กตัวแค่นี้น่ะหรือจะสู้แรงเขาได้ ชายหนุ่มออกแรงบังคับนิดหน่อยก็โอบกอดพาพระจันทร์ขึ้นไปนอนที่หมอนใบเดียวกันบนเตียงได้แล้ว
“หิ้วตะกร้าลงไปนอนข้างล่างไป...คืนนี้ฉันจะนอนกับพระจันทร์บนเตียงนี่ พวกแกห้ามมาเกะกะเด็ดขาด” สุริยะมณฑลฝืนกอดร่างพระจันทร์ให้ซบลงกับอกแล้วจ้องตาบอกเจ้าสิงโตตัวใหญ่ให้พาเพื่อนและตะกร้าใบจิ๋วออกไปให้พ้นที่ทางบนเตียง
ซิมบ้าอ้าปากหาวพลางบิดขี้เกียจเล็กน้อยแต่ก็ยอมคาบตะกร้าให้ลงไปวางที่พื้นด้วยกันแต่โดยดี ส่วนชิวชิวกลับมีอาการขู่กรรโชกเล็กๆแต่พอเห็นเพื่อนหน้าขนตัวใหญ่พอกันแยกเขี้ยวใส่ก็ยอมค่อยๆไต่ลงจากเตียงตามลงไป
“พี่ยะไปไล่ซิมบ้ากับชิวชิวทำไม...” เด็กเอี้ยวคอได้เล็กน้อยก็เหลือบมองสองสัตว์เลี้ยงที่ผลัดกันเลียกล่อมลูกหมาในตะกร้าให้หลับต่อ สุริยะมณฑลก้มลงหอมปอยผมเล็กที่ช้อนติดมือขึ้นมาได้เบาๆแล้วตอบ
“ก็คืนนี้พี่อยากนอนกับพระจันทร์กันสองคน...ทำไม รังเกียจพี่เหรอ...” ชายหนุ่มถาม
“...เปล่า ไม่ได้รังเกียจ...แต่” ...แต่สายตาพราวระยับแบบนั้นที่มองกันทำเอาพระจันทร์ขนลุก และใจเต้นไม่เป็นส่ำ...ไม่เคยเลยที่พี่ยะจะมองกันด้วยสายตาหวานฉ่ำขนาดนี้ แถมยังมีท่าทีที่พยายามจะเข้ามาจูบเขาอยู่ตลอดเวลาอีกแน่ะ
“ไม่ได้รังเกียจ...แต่อะไรครับ ตกใจที่พี่...” เว้นวรรคไปเล็กน้อยเพื่อก้มลงสัมผัสแผ่วๆลงบนริมฝีปากอีกคนด้วยริมฝีปากตัวเองแล้วเอ่ยต่อ “...ทำแบบนี้กับจันทร์ หรือว่าอะไร...”
“...” พระจันทร์ไม่ตอบ มันอายสุดแสนจะอาย ไม่เข้าใจการกระทำของอีกฝ่ายเลยซักนิด จะว่าเป็นจูบปลอบขวัญก็ไม่น่าใช่ เพราะความรู้สึกที่ได้รับมามันมีความสนิทเสน่หามากกว่านั้น...
...นี่เขาเป็นอะไรไป...พอใจที่โดนพี่เขาจูบงั้นหรือ...
...หรือว่าเราจะ...ชอบ...เขา...มากกว่าแค่พี่ชายร่วมบ้านและผู้ปกครองของตัวเองเท่านั้นกันแน่!
“พระจันทร์ จำเอาไว้นะ...พี่จูบจันทร์แล้ว ก็เท่ากับจันทร์เป็นของพี่...” สุริยะมณฑลเอ่ย...สองแขนแข็งแรงช้อนร่างบอบบางเข้ามากอดไว้แนบอกตัวเองแน่น...ในหัวผุดขึ้นมาแต่ภาพที่คนในอ้อมกอดกำลังถูกมือของไอ้กรแตะต้อง แล้วยังคำพูดและท่าทางสนิทสนมกันแบบที่เขาเองก็ไม่เคยได้จากพระจันทร์อีก...
...บอกตรงๆว่าเขาอิจฉา...อิจฉามากด้วย...ที่ต้องมารับรู้ว่ามีผู้ชายคนอื่นได้รู้จักเด็กในปกครองของตนเองก่อนที่เขาสองคนจะได้เจอกัน...
...ยังมีอีกซักกี่คนกันนะที่ได้รู้จักกับพระจันทร์ก่อนเขา...
...แต่ช่างเถอะ...ต่อให้พวกมันจะมีมากแค่ไหน..ก็แค่คนที่มาก่อน...
...เพราะว่าเขา...จะเป็นคนสุดท้ายที่พระจันทร์จะอยู่ด้วย...
...เขาจะต้องได้เป็นผู้ชายคนสุดท้ายที่พระจันทร์จะให้ความสนิทสนมรู้จัก...
...และรัก...ไปจนตลอดชีวิต...
“...ของๆพี่ทุกชิ้นพี่ไม่เคยปล่อยให้มันหาย...ไม่เคยให้ใครได้ใช้ซ้ำ...แล้วในเมื่อตอนนี้จันทร์เป็นของพี่แล้ว...พี่ก็ขอห้าม ไม่ให้พระจันทร์ไปพูดคุยหรือทำความรู้จักกับผู้หญิงหรือผู้ชายคนไหนอีก...”
“...พี่ยะไม่มีเหตุผล!”
“...ถ้าพี่ไม่อนุญาต เข้าใจมั้ย...”
สิ้นคำสั่งศาล จำเลยตัวน้อยก็ได้แต่ยอมก้มหน้ารับคำพิพากษา จะไปอุทธรณ์อะไรเขาได้ล่ะ ก็พี่ยะเล่นตัดสินเสียตัวเองเป็นศาลฎีกาสูงสุดไปแล้วนี่...
------------------------------------ - -- -- - - --- - -- - - -
to be continue...
หัวข้อ: พันธนาการ...รัก (---Chain of love---) ตอนที่ 35 [29/05/2015] PG.67 {100%} END (อ่าน 780683 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก