หัวข้อ: พันธนาการ...รัก (---Chain of love---) ตอนที่ 35 [29/05/2015] PG.67 {100%} END

[GintoniC]

จะมาพูดอะไรอ่ะ

[Vavaviz]

หงส์มาคุยเรื่องอะไร้~~~~

[shoi_toei]

 

เรื่องเริ่มยากกกส์

[MZter]

ไม่ได้เข้ามาตามซะนาน ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเลย
แต่พอเข้ามาที ได้อ่านทีเดียวยาวๆแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
แต่สุดท้ายก็ยังจบที่ความค้างอยู่ดี...นี่มันจุดไคลแม็คชัดๆ

[myd3ar]

หงส์ก็ชอบพี่ยะใช่มั้ย

เรื่องมันจะลงเอยกันยังไงล่ะเนี่ย

[Yuki_Moji]

หนูลินน่ารักมากกกกกกกกกกก
แต่......................

ค้างงงงงง อ๊าากกกกกกกกกกกกกกกกกก 

[•♀NoM!_KunG♀•]

อะๆ เด๋วอีหงษ์จะลงดิน เด๋วๆ

[greensnake]

พระจันทร์ของเราไปรู้เรื่องที่ไม่ควรรู้เข้าซะแล้ว
แต่มันก็เป็นการดีที่พ่อคนซื่อบื้อจะรู้ความจริงสักที
จะได้เลิกเข้าใจผิดพี่มังกรและเดินหน้าตามหาความจริง
แต่ก็ยังไม่ทันจะได้บอกกล่าวกัน จะมีเรื่องอีกแล้วเหรอ
ไม่รู้ว่าหงษ์มาพบพระจันทร์ทำไม แต่ดูเหมือนไม่ใช่เรื่องดี
การแสดงออกไม่เหมือนที่ผ่านมาเลย 
อย่าให้น้องพระจันทร์เสียใจเลยนะไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[aunny.micky]

เรื่องรัยอ่ะ หวังว่า จะ ไม่ใช่เรื่องไม่ดีนะ 

[yuyie]

  ใกล้มีเรื่องแหงๆ

[maybe-yy]

  มาตามเรื่องคุณพี่ต่ออิๆ

[PJansam]

แงง เมื่อไหร่จะอัพต่อค่ะ  อยากรู้ตอนต่อไปแล้วว

[aoaer]

งุงิ งุงิ  มารอหงส์ ว่าหงส์จะมาคุยอะไร

[Kisseu129]

เรื่องอะไรหว่า แต่หนูลินน่ารัก 5555

[TreetheoneF]

ตามมาอ่านพี่ยะกับน้องจันทร์ ไม่ได้เล่นตั้งนานแน่ะ มาอีกที ตามอ่านตาแฉะ
กำลังคิดๆว่าจะแต่งเรื่องอาทิตย์กับจันทร์รึป่าว เลยไปเปิดๆดูของน้ำฟ้าเท่านั้นแหละ...

กรี๊ดเลย 555 ดีใจมาก 

ปล.สารภาพ อ่านไปอ่านมาลึกๆแอบจิ้นซิมบ้ากับชิวชิวนะ 555 

[MZter]

คิดถึงพระจันทร์แล้วคร้าบบบบ #กระโดดหลบกระสุน

[dek-zaal3]

พันธนาการ...รัก #23

“ฟ้า แน่ใจนะว่าปล่อยให้คุยกันสองคนแล้วจะดีน่ะ” หมอกานต์ที่ยืนช่วยน้ำฟ้าเทนมรสช็อกโกแลตใส่ขวดให้หนูลินเอ่ยถามเพื่อนที่ยืนอยู่เคียงกัน น้ำฟ้าเหลือบตามามองแล้วจุ๊ปากบอกเพื่อนทางสายตาว่าให้เงียบลงก่อน

หนูลินที่จับจูงมือเหวินจิ้งไว้ข้างหนึ่งเดินมาหยุดอยู่ข้างๆแม่พร้อมกับกระตุกชายขากางเกงน้ำฟ้าเบาๆ

“Mommy, my choco milk! (คุณแม่ นมช็อกโกแลตของหนู)” หนูลินเอ่ยพูดภาษาอังกฤษไม่เต็มประโยคเพื่อบ่งบอกความต้องการกับมารดา น้ำฟ้ารับขวดนมช็อกโกแลตมาจากเพื่อน ก่อนจะเขย่านิดหน่อยแล้วส่งให้เจ้าลูกชายหัวแก้วหัวแหวน หนูลินนิ้วมือสั้นป้อมจึงไม่สามารถจับขวดนมด้วยมือเพียงมือเดียวได้ มือเล็กจึงดึงออกจากการจับกุมของเหวินจิ้งมาช่วยถือขวดนมยัดใส่ปากตัวเองแทน

“หนูลิน จะไปไหนลูก” น้ำฟ้านั่งยองๆลงถามลูกเมื่อเห็นเด็กน้อยถือขวดนมได้แล้วก็เริ่มเดินเตาะแตะจะออกไปจากบริเวณเคาเตอร์ครัว เด็กน้อยเงยมองมารดาแล้วบอก

“ไปหาน้าจัน...” เด็กน้อยเอ่ยบอกพลางเดินเตาะแตะต่อไป ไม่สนใจมือแม่และน้าหมอที่เอื้อมจะคว้าแต่ไม่ทัน น้ำฟ้า ณัฐกานต์รวมทั้งเหวินจิ้งที่แม้ไม่เข้าใจภาษาไทยก็พยายามกวักมือเรียกเจ้าหนูให้กลับมา แต่หนูน้อยไวโอลินกลับเดินส่ายก้นดุ๊กดิ๊กไปเกาะขาพระจันทร์ที่นั่งอยู่บนโซฟา ยื่นสองแขนให้น้าชายหมายว่าจะให้อุ้มตัวเองนั่งตัก  ซึ่งพระจันทร์ก็รับรู้ความต้องการของหลานชายจึงก้มลงไปช้อนเด็กชายตัวจ้ำม่ำขึ้นมาไว้บนตัก ก่อนจะกอดเอาไว้ด้วยสองมือนิ่ม ส่วนหนูน้อยไวโอลินพอขยับได้ที่พอเหมาะแล้วก็เอาศีรษะเอนพิงอกพระจันทร์พร้อมดูดนมจ๊วบจ๊าบท่าทางแสนสบาย แต่ดวงตาโตกลมป๊องเป็นเมล็ดลำไยกลับจ้องเป๋งไปที่หญิงสาวแสนสวยที่นั่งอยู่ข้างๆน้าชายคล้ายกำลังประเมินอะไรซักอย่างด้วยท่าทางเกินเด็ก

“น้องพระจันทร์ ไม่ต้องทำท่าทางกลัวพี่ขนาดนั้นก็ได้ พี่แค่มีเรื่องจะคุย ไม่ได้ตั้งใจจะมาทำร้ายอะไรใคร” หงส์ที่เริ่มรู้ตัวว่าแผ่รังสีกดดันมากเกินไปจึงเริ่มเอ่ยปากขึ้นมาก่อน หล่อนจ้องสบตากับเด็กน้อยตาใสบนตักพระจันทร์อยู่ชั่วครู่ ก็ถอนสายตากลับมามองที่คนอุ้ม เห็นหน้าตาซีดๆขาวๆของเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างกันแล้วก็ตัดสินใจรีบพูดให้มันจบๆ หล่อนจะได้รีบออกไปจากห้องนี้เสียที

“พี่ขอพูดตรงๆแบบไม่อ้อมค้อมนะพระจันทร์ พี่เอ็นดูเธอ...เห็นเธอเป็นเหมือน ‘น้องชาย’ แท้ๆคนหนึ่งของอาทิตย์ พี่เลยอยากบอกจันทร์ไว้ก่อน ในฐานะ ‘ว่าที่พี่สะใภ้’...” เสียงหญิงสาวหยุดไปชั่วครู่เพื่อมองปฏิกริยาของผู้ฟัง เห็นเด็กหนุ่มชะงักไปนิดตอนหล่อนย้ำสถานะตัวเองจึงเร่งพูดต่อ “อันที่จริงที่พี่ตัดสินใจมาพูดกับเราตรงๆก็เพราะพี่เป็นห่วง ไม่อยากเห็นพระจันทร์ต้องมาเจ็บปวดกับความรู้สึกไม่สมหวัง...”

“...”

“...อย่าคิดอะไรเกินเลยกับคู่หมั้นของพี่เลยพระจันทร์...เพราะพี่...จะต้องแต่งงานกับเขาเร็วๆนี้แล้ว”

“...”

   ประโยคนั้นทำเอาพระจันทร์นิ่งค้างพร้อมเงยนัยน์ตาโศกขึ้นมาสบตาคนมาบอกข่าว ท่าทางขมวดคิ้วโก่งสวยเล็กๆบอกพระจันทร์ได้ดีว่าอีกฝ่ายก็ไม่ได้รู้สึกสบายใจนักที่ต้องมาบอกเขาอย่างนี้ แต่ไม่ว่าจะเพราะอะไรก็ตามมันทำให้ตอนนี้ในหูของพระจันทร์มันอื้ออึงไปหมด

“ถึงแม้มันจะเป็นการแต่งงานเพราะธุรกิจ...แต่งานแต่งงานก็ควรจะเกิดขึ้นแค่ครั้งเดียวในชั่วชีวิตของลูกผู้หญิงไม่ใช่เหรอ...ถึงแม้ว่าตอนแรกพี่อาจมีท่าทางไม่ใส่ใจไยดีอะไรนักกับเรื่องนักนี้ก็เถอะ แต่เพราะตอนนี้สถานการณ์มันเปลี่ยนไปแล้ว พี่ไม่แต่งกับอาทิตย์ไม่ได้...จันทร์เข้าใจพี่ใช่มั้ย”

   พระจันทร์อยากตอบกลับไปเหลือเกินว่า...ไม่เข้าใจ แต่เขาก็พูดอะไรไม่ออก อันดับแรกคือตกใจ เพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะล่วงรู้ถึงความรู้สึกภายในใจเขา และความรู้สึกต่อมาที่ประเดประดังขึ้นมาคืออาย...อายที่ต้องให้ตัวจริงของพี่ยะเข้ามาพูดกันถึงขนาดนี้...พระจันทร์อยากบอกเหลือเกินว่าเขานั้นเจียมตัวอยู่เสมอ ไม่อยากที่จะคิดอะไรเกินเลยกับคนที่มีเจ้าของแล้วหรอก แต่เขาจะโทษใครได้นอกจากหัวใจเจ้ากรรมของตัวเองที่มันไม่รักดี เผลอปล่อยให้ล็อกหัวใจมันง่ายจนเผลอให้มีใครอีกคนเปิดประตูเข้าไปอาศัยอยู่จนเต็มพื้นที่

   จนถึงวันนี้พระจันทร์ก็ยังคงปล่อยให้ล็อกหัวใจนั้นเสียต่อไป ไม่คิดที่จะซ่อมแซมให้มันใช้การได้ เพราะเขาพยายามเตรียมใจเอาไว้ตลอดเวลาอยู่แล้ว ว่าถ้าหากวันไหนคนที่อยู่ในหัวใจของเขาอยากออกไป จะได้ออกไปอย่างสะดวก...

   และนี่ก็คงเป็นเวลาที่ใช่ เมื่อมีใครอีกคนที่มีหัวใจเหมาะสมคู่ควรกับเขาคนนั้นทุกอย่างมาจับจูงมือเขาออกไป แล้วเจ้าของที่อยู่หัวใจชั่วคราวอย่างเขาจะมีสิทธิ์ไปพูดอะไรได้ ไม่มี...แม้แต่สิทธิ์ที่จะคิดรั้งเอาไว้เลยด้วยซ้ำ

“...ช่วยถอยออกมาจากอาทิตย์หน่อยได้มั้ย พี่ขอร้อง...” สายตาเว้าวอนแสนสงสารที่ส่งให้พระจันทร์ พร้อมมือบางเย็นเฉียบที่เอื้อมมาแตะแขนเป็นเชิงร่วมขอร้อง ยิ่งทำให้หยดน้ำตาที่เจ้าตัวพยายามห้ามปรามไหลลงมาอีก หลังมือถูกเจ้าของยกมาปาดออกอย่างลวกๆ ฝืนยิ้มอ่อนจนเต็มกลืนให้หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างกันก่อนเอ่ย

“พี่หงส์คิดมากไปแล้ว...เรื่องแต่งงาน...จันทร์ดีใจด้วยนะครับ...จันทร์รับรอง ว่าจะไม่มีเรื่องอะไร...อย่างที่พี่หงส์พูดมาทั้งหมดแน่นอน...”

   สิ้นเสียงพูดของพระจันทร์ หงส์ถึงค่อยได้คลายยิ้มออก หญิงสาวพูดขอบคุณเด็กหนุ่มซ้ำๆก่อนจะลุกขึ้นบอกลาน้ำฟ้าและอีกสองคนที่ยืนอยู่หลังเคาเตอร์ครัวด้วยสายตา แล้วจึงสาวเท้าออกจากห้องไป

“น้าจัน...don’t cry, I’m here for you. (อย่าร้อง ผมอยู่นี่นะ)” คำพูดไม่ชัดแต่สำเนียงเจ้าของภาษาเป๊ะร้องบอกน้าชายเบาๆ สองมือนุ่มนิ่มปล่อยขวดนมทิ้งลงข้างตัวเพื่อยกขึ้นโอบรอบคอน้าชาย เด็กหนุ่มสอดแขนเข้าโอบรัดหลานราวจะยึดไว้เป็นที่พึ่ง ก่อนจะซบใบหน้าลงกับกลุ่มผมบางๆบนกระหม่อมน้อยแล้วเริ่มสะอื้นไห้ออกมาแผ่วเบา

   ฝ่ายหงส์ที่เพิ่งก้าวพ้นห้องนั้นออกมาซักระยะหนึ่งก็หยุดเดิน หญิงสาวเหลียวกลับไปมองห้องนั้นอีกครั้งด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก เสียงนุ่มพูดกับตัวเองออกมาแผ่วๆเพื่อคอยเตือนใจตัวเองว่าสิ่งที่ทำลงไปนั้นถูกต้องแล้ว

“เด็กบริสุทธิ์อย่างพระจันทร์...ไม่สมควรที่จะมาอยู่ในวังวนของความชั่วร้ายนี่...คนอ่อนแออย่างพระจันทร์...ไม่สมควรที่จะได้อยู่เคียงข้างอาทิตย์...”



---------------------------- - -  -  -              - - -------          - - -             --- -               -        ------   - ---   --         -



   เย็นวันนั้น รังสิมันต์กลับเข้าห้องมาด้วยท่าทางเหนื่อยล้า สองมือยกคลายเนคไทด์ที่คอก่อนจะมองหาภรรยาตัวเอง ได้ยินเสียงน้ำไหลออกมาจากห้องน้ำก็นึกรู้ทันทีว่าคนที่มองหาคงจะกำลังอาบน้ำอยู่ แต่แปลก ปกติเวลาอาบน้ำมันต้องมีเสียงเจี๊ยวจ๊าวกว่านี้นี่นา เพราะน้ำฟ้ามักจะพาลูกชายตัวเองเข้าไปอาบน้ำพร้อมกันเสมอ

   รังสิมันต์นั่งถอดเสื้อพลางแผ่แขนขายาวของตัวเองบนโซฟาในห้อง เอามือขยับกล้ามเนื้อคางที่เริ่มเมื่อยเพราะต้องตีสีหน้ายิ้มๆกับพวกผู้บริหารระดับสูงของแวดวงธุรกิจต่างๆอยู่ทั้งวัน จะไม่ทำก็ไม่ได้เพราะพี่ชายของเขาเล่นตีสีหน้าบูดเบี้ยวเสียจนแทบไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ ฝ่ายเขาที่เป็นน้องชายจึงต้องออกแรงรับหน้าคนนอกจากปกติเพิ่มเป็นสองเท่า เหนื่อยชะมัดเลยให้ตายสิ...

“อ้าว พี่ตะวันกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่เคาะบอกฟ้าจะได้รีบออกมาจากห้องน้ำ...” ร่างของชายหนุ่มในวัยย่างยี่สิบตอนปลายไม่มีเค้าความเหี่ยวย่นตามกาลเวลาให้เห็นเลย มีแต่จะเปล่งปลั่งเพิ่มขึ้นทุกวันที่เห็นจนรังสิมันต์อดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปหาแล้วคว้าเอวเปล่าเปลือยเข้ามากอดแน่น รอยผ่าตัดจางๆบริเวณใต้สะดือไม่ได้ทำให้ความขาวใสและสวยงามของเอวคอดกิ่วไร้ไขมันส่วนเกินของน้ำฟ้าดูหมองลงไปได้ รังสิมันต์เกลือกกลิ้งใบหน้าเกลี้ยงเกลาของตัวเองอย่างอ้อนๆ ชักรู้สึกว่าตัวเองทำตัวไม่สมอายุมากขึ้นทุกวันตั้งแต่มีคนคนนี้เข้ามาอยู่ในชีวิต...

“ลูกไปไหน” ชายหนุ่มออกปากถาม น้ำฟ้าทรุดลงนั่งตรงหว่างกลางขาสามีตามการฉุดดึงแล้วก็นั่งนิ่งให้อีกฝ่ายเช็ดผมให้อย่างเคย

“อยู่ห้องน้าเขา คืนนี้บอกว่าจะนอนด้วยกัน...” น้ำฟ้าตอบ เบือนใบหน้ากลับไปมองรังสิมันต์แล้วไล้ปลายนิ้วไปที่สันผมอีกฝ่ายแผ่วเบา “...วันนี้เหนื่อยมั้ย” เขาถามเอาใจ

   คำถามสั้นๆนั่นส่งผลให้รังสิมันต์ต้องก้มลงไปให้รางวัลเจ้าของคำพูดตรงริมฝีปากเร็วๆ ฉกวูบเข้าแก้มซ้ายอีกหน่อยเพื่อสูดดมกลิ่นหอมแป้งเด็ก ก่อนจะถอนใบหน้ามายิ้มใส่นัยน์ตาคนถามให้คนตรงข้ามใบหูแดงแก้มแดงเล่นๆ

“แค่ได้ยินคำถามจากฟ้า พี่ก็หายเหนื่อยแล้ว...” เขาก็ตอบเอาใจกลับ

น้ำฟ้ายิ่งอยู่ด้วยยิ่งน่ารักขึ้นทุกวัน ดูพวงแก้มสีชมพูระเรื่อนั่นสิ ไหนจะกลิ่นหอมคล้ายดอกไม้ที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวนั่นอีก ทุกอย่างดูน่ารักน่าใคร่ไปหมดในสายตาของเขา...ทั้งยังมีการดูแลเอาใจใส่ทั้งเขาทั้งลูกแม้แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆเช่นคำถามเมื่อครู่นี้อีก ร้อยทั้งร้อยคนที่ทำงานหนักอย่างเขาก็อยากจะได้กำลังใจและความห่วงใยจากคนที่รออยู่ที่บ้านกันทั้งนั้น และเขาก็โชคดีที่ได้น้ำฟ้ามาทำหน้าที่นั้น เพราะทั้งหมดที่น้ำฟ้าเป็นนั่นมันกลายเป็นโซ่พันธนาการเขาไว้ให้ดิ้นไปจากบ่วงรักของคนตรงหน้าไม่หลุดจริงๆ

   เพราะฉะนั้นการที่เขาจะขอหาเศษหาเลยกับร่างนวลเนียนซักนิดซักหน่อยแบบนี้ก็คงจะไม่ผิดอะไรใช่มั้ย

“พะ...พี่ตะวัน ไปหื่นมาจากไหน...ปล่อย...ปล่อยฟ้าเลยนะ...ฟ้า...จั๊กจี้” น้ำฟ้ารีบตะปบฝ่ามือใหญ่ที่มันเลื่อนไล้หลุดจากผ้าขนหนูบนศีรษะของเขามาแถวๆหน้าอกเอาไว้อย่างรวดเร็ว แต่กระนั้นมืออีกข้างที่ยังว่างกลับเลื่อนลงไปที่ต้นขาอ่อนของเขาแทน น้ำฟ้าจึงต้องรีบละสองมือน้อยที่ตะปบช่วงบนลงไปตะปบช่วงล่างบ้าง แต่หากคนฉวยโอกาสจะจนมุมอยู่แค่นี้ก็คงไม่ใช่รังสิมันต์ เพราะในเมื่อมือเขาไม่ว่างเขาก็ยังมือส่วนอื่นที่ว่างอีกตั้งเยอะ...ยกตัวอย่างเช่น...ปาก ของเขานี่ไง...ใช้มันขบลงไปที่ใบหูด้านซ้ายของน้ำฟ้าเบาๆแบบนี้ เจ้าคนผิวขาวในอ้อมแขนของเขาก็ตัวอ่อนเป็นขึ้ผึ้งลนไฟแล้ว...

“พี่ตะวัน...ฟ้า...บอกว่าพอ...ก่อนไง” น้ำเสียงตะกุกตะกักไม่ได้ช่วยกระตุ้นให้คนรุกรานอยากหยุดตามคำร้องขอเลยซักนิด มีแต่จะยิ่งช่วยส่งเสริมให้คนรุกรานเดินหน้าตอดเล็กตอดน้อยก่อนอาบน้ำต่อไปไม่หยุด

“...ฟะ..ฟ้าเครียดเรื่องน้อง...อยู่นะ...ฮื้อ...ไม่เอา...วะ...ไว้คืนนี้แทนได้มั้ย...นะ นะครับ...” น้ำฟ้าส่งเสียงเครือครางร้องขอ นิ้วมือเล็กยื้อยุดฉุดกระชากกับมือใหญ่ตรงปมผ้าขนหนูที่บั้นเอวตัวเอง พลางแววตาก็ส่งไปร้องขอสามีตัวเองที่เหมือนเครื่องยนต์จะเริ่มติดขึ้นมาบ้างแล้วอย่างจริงจัง

“เฮ้อ...ทุกทีสิน่า ทำไมต้องอุทิศเวลาของเราสองคนเพื่อคนอื่นอยู่เรื่อยเลยฮึฟ้า ไม่คิดบ้างเหรอว่าพี่อาจจะน้อยใจที่เมียพี่ทุ่มเทเวลาให้คนอื่นเขาหมดเลยแบบนี้...ฮึ?” รังสิมันต์แสร้งถอนใจยาวๆ ยอมลดมือหนุบหนับเป็นหมึกลงคล้องเอวคนเป็นภรรยาตามคำขอ แล้วเอนหลังพิงเบาะสบายๆให้น้ำฟ้าเป็นคนลงมือแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวในให้

“ไม่คิดหรอก ก็แฟนฟ้าน่ารัก...เข้าใจฟ้าเสมอแหละ ใช่มั้ยครับ” ชายหนุ่มผมยาวรู้วิธีจัดการอารมณ์นี้ของสามีหนุ่มดี ด้วยอยู่ด้วยกันมาสองปีกว่าแล้ว ผ่านอะไรด้วยกันมาก็มากอยู่ เนื้อแท้และนิสัยใจคอใครเป็นยังไงก็แบไต๋กันออกมาหมด รู้หรอกว่าที่อีกคนเริ่มมีอาการงุ่นง่านแบบนี้เพราะนานๆทีจะได้อยู่ด้วยกันสองคน โดยไม่มีลูกมาคอยกวนใจบ้าง...ถ้าเป็นตอนอยู่ที่บ้านใหญ่ที่เมืองไทยก็ต้องเอาลูกไปฝากไว้ห้องคุณแม่...แต่พอนานไปก็ไม่ค่อยได้ผล เมื่อหนูลินที่เริ่มรู้สาขึ้นสามารถอาศัยสองขาของตัวเองวิ่งดุ๊กๆกลับห้องมาตอนคุณพ่อคุณแม่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มไปเสียทุกที...

   นึกถึงตรงนี้แล้วน้ำฟ้าก็อดจะยิ้มใส่ตาสามีหนุ่มร่างใหญ่ไม่ได้ ยิ่งอายุเพิ่ม ความแข็งแรงของคนตรงหน้าก็เพิ่มขึ้นตามวัย เมื่อก่อนตอนที่เจอกันครั้งแรกๆเขายังมีเค้าของความเป็นเด็กกึ่งผู้ใหญ่ใจร้อนอยู่บ้าง แต่ตอนนี้เหมือนความใจร้อนนั้นจะค่อยๆลดลงเหลือเป็นเพียงความอบอุ่น...ที่น้ำฟ้าชมชอบมากที่สุดแทน

   ชายหนุ่มผมยาวยื่นหน้าไปจุ๊บเบาๆที่คางเข้มได้รูปของผู้เป็นสามี ก่อนจะไล้นิ้วชี้เป็นวงกลมรอบกระดุมเม็ดสุดท้ายที่ตัวเองปลดค้างไว้พลางเอ่ยบอก

“ฟ้ามีความสุข...มากจนไม่รู้จะบรรยายยังไงหมด ฟ้าเลยสงสารน้อง...อยากให้น้องมีความสุขเหมือนฟ้าบ้าง พี่ตะวันเข้าใจฟ้าใช่มั้ย...เพราะอีกคนก็เป็นพี่ชายของคุณ เขาทั้งสองรักกัน พี่ตะวันก็น่าจะรู้...” เสียงนุ่มเอ่ยบอกแผ่วๆ รังสิมันต์เลิกคิ้วขึ้นก่อนจะขยับนั่งให้ดี

“ทำน้ำเสียงแบบนี้แปลว่ามีเรื่องอะไรอีกแล้วใช่มั้ย...” คนพูดหลิ่วตามองภรรยาที่พยักหน้าอยู่ชิดอกเขา...แล้วไหนยังจะปลายนิ้วนั่นอีก นี่อยากให้เขาหยุดจริงๆหรือเปล่านี่ “...เอ้าเล่ามา ก่อนที่พี่จะหมดอารมณ์อดทนฟังเรามากไปกว่านี้...” เขาขู่ด้วยน้ำเสียงแบบไม่จริงจัง แต่แววตาที่มองกันนั้นบอกว่าเขาเอาจริง

“คือ...วันนี้คุณหงส์มาหาพระจันทร์ถึงที่นี่ เพื่อมาบอกว่า...เขากำลังจะแต่งงานกับคุณอาทิตย์...นี่มันเรื่องจริงรึเปล่าครับ” น้ำฟ้าถาม ตัดสินใจหยุดมือที่ไล้วนอยู่รอบกระดุมมาเป็นวางพักบนท่อนแขนแข็งแรงของสามีแทน นัยน์ตาสบกันค้นหาคำตอบจากคนที่เขายืมตักนั่งชั่วคราว

“จริง” และนั่นคือคำตอบที่น้ำฟ้าเองก็คาดการณ์เอาไว้อยู่แล้ว คนถามจึงได้แต่ถอนหายใจออกมาแผ่วเบาเพื่อปลดปล่อยความหนักใจของตัวเองออกมา

“แล้วยังมีอะไรอีกฟ้า...”

“...เขามาบอกให้พระจันทร์เลิกยุ่งกับคู่หมั้นของเขา แบบ...ให้พระจันทร์อยูห่างๆคุณอาทิตย์น่ะครับ”

   รังสิมันต์นิ่งเงียบรับฟังเรื่องเล่าของภรรยาจึงทันได้ยินเสียงบ่นอุบอิบต่อท้ายเบาๆว่าพี่ชายเขานั่นแหละที่ไปก้อร่อก้อติกกับน้องชายคุณภรรยาผมยาวนี่เองต่างหาก

“พี่ว่า...เรื่องนี้ให้พระจันทร์ทำตามไปซะก็ดีนะ เพราะตอนนี้รอบตัวอาทิตย์มีแต่ศัตรูที่จ้องจะเล่นงานอยู่เต็มไปหมด การที่พระจันทร์อยู่ให้ห่างจากอาทิตย์ไว้น่าจะเป็นการดีมากกว่า...อย่างน้อยก็ไม่ถูกจ้องรุมเล่นงานเหมือนอย่างเจ๊หงส์ที่เป็นคู่หมั้น” รังสิมันต์อธิบายความคิดตัวเอง คนเป็นภรรยานั่งทำหน้ายุ่งก่อนเอ่ยตอบ

“ถ้าคุณหงส์นั่นหวังดีจริงก็ดีไป...เพราะฟ้าสงสารพระจันทร์ เด็กคนนั้นน่ะน่าสงสาร...พี่ตะวัน ถ้าพระจันทร์ไม่มีที่ไปให้น้องมาอยู่กับฟ้าที่บ้านใหญ่นะครับ ฟ้าไม่อยากให้น้องไปอยู่ไกลหูไกลตา ฟ้าเป็นห่วง”

“นี่สรุปว่าฟ้าไปแอบมีลูกเอาไว้อีกคนก่อนมีหนูลินงั้นสิ ใจร้ายจริงนะ ทีกับลูกเราสองคนฟ้าไม่เห็นยอมคลอดให้พี่เองบ้างเลย...”

“ฮื้อ...แล้วสองคนนั้นฟ้าคลอดเองที่ไหนกันล่ะ ลูกคนอื่นเขาเหมือนกัน...เราน่ะเลี้ยงหนูลินคนเดียวให้รอดก่อนเถอะครับ ก่อนที่พี่จะนึกอยากมีคนที่สามสี่ห้า...”

“จ้า...คุณแม่คนเก่ง พอเป็นเรื่องของคนอื่นล่ะพูดเป็นต่อยหอยเลย เอาน่า...อย่าคิดมาก เรื่องของเขาสองคนถ้าจะได้ลงเอยกันจริงๆยังไงก็หนีกันไม่พ้นหรอก เหมือนเราสองคนไง ใครจะคิดว่าสุดท้ายแล้วฟ้าจะได้อยู่ข้างตะวันจริงๆ”

“เฮ้อ...นั่นสินะครับ แต่กว่าจะมีวันนี้ได้เราก็ผ่านอุปสรรคกันมาเยอะ...เราคงทำได้แค่เฝ้ามองพวกเขาเฉยๆ...”

“ไม่ก็ยื่นมือเข้าช่วยเหลือในเวลาที่จำเป็นก็พอ...” พูดจบคนพูดก็ยักคิ้วหลิ่วตาให้คนในอ้อมแขน

   เพราะคำพูดถูกใจของผู้เป็นสามี ภรรยาตัวบางจึงให้รางวัลเป็นการจุ๊บนุ่มนิ่มที่ริมฝีปาก และกระซิบเบาๆที่ข้างหูคนเป็นสามีว่า...ไหนๆลูกก็ไม่อยู่แล้ว จะยอมให้หนึ่งครั้งก่อนออกไปงานปาร์ตี้คืนนี้ก็แล้วกัน...

   คำพูดแฝงความนัยที่ไม่ต้องบอกว่าให้อะไรทำเอารังสิมันต์ลิงโลด นึกขอบคุณพระจันทร์ที่ช่วยพาหนูลินไปเลี้ยงให้ชั่วคราว แอบคิดเล็กๆขึ้นมาในใจเช่นกันว่า ถ้าได้พระจันทร์ไปช่วยเลี้ยงลูกให้ที่ไทยก็คงจะดีไม่น้อยล่ะนะ

---------------------------- - -  -  -              - - -------          - - -             --- -               -        ------   - ---   --         -

[dek-zaal3]

   พระจันทร์กำลังนั่งป้อนอาหารให้หนูน้อยไวโอลินอยู่ตอนที่เจ้าของห้องตัวจริงเปิดประตูกลับเข้ามาโดยไม่ได้เคาะ สีหน้าท่าทางบึ้งตึงของคนเพิ่งกลับบ่งบอกว่าคงอยู่ในอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีนักอย่างเห็นได้ชัด พระจันทร์ที่เงยหน้าขึ้นมามองจึงทำเพียงยิ้มนิดๆให้แทนการออกเสียงทักทาย เพราะไม่แน่ใจนักว่าคำพูดตัวเองจะไปกระตุ้นต่อมอะไรให้พี่ท่านอารมณ์พุ่งปรี๊ดหนักกว่าเดินหรือเปล่า

   แต่ท่าทางแบบนั้นของพระจันทร์กลับทำให้อีกคนตีความหมายไปอีกทางว่าพระจันทร์กำลังพยายามทำท่าทาง ‘เฉยชา’ ใส่...ไม่รู้ว่ายังไม่พอใจเรื่องที่เมื่อคืนเขาแกล้งหนักไป หรือว่ามีใครมาพูดอะไรเข้าอีก...

   ...แต่ช่างเถอะ ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นอะไร ตอนนี้เขามีเรื่องที่ต้องเคลียร์กันอย่างจริงจังอยู่ โดยที่ไม่มี ‘เจ้าเปี๊ยก’ บนตักคู่สนทนานั่งมองเขาตาแป๋วเป็นตุ๊กตากระเบื้องเคลือบอยู่อย่างนี้...

“พระจันทร์...เอาไอ้ตัวเล็กนี่กลับไปคืนพ่อแม่เขาได้แล้ว...”

“เอ่อ...คืนนี้หนูลิน...จะนอนที่นี่ครับ” คนพูดป้อนเนื้ออกไก่ฉีกเข้าปากเล็กๆที่อ้ารอเป็นลูกนกรออาหารพลางเอ่ย ทว่าเสียงเข้มที่ดุกลับมาทำให้พระจันทร์เริ่มมีอาการคิ้วขมวดขึ้นมาบ้าง

“ไม่ได้! หนูลิน...เดินกลับไปห้องตัวเองได้แล้ว ไปหาแม่ฟ้ากับพ่อตะวันไป...” เมื่อเห็นว่าบอกคนเป็นน้าของเด็กแล้วไม่ได้ผลจึงหันไปเอ่ยกับเด็กน้อยวัยสองขวบกว่าแทน

“แม่ฟ้า...” แต่เด็กน้อยทำเพียงทวนคำของเขาแล้วลากเสียงยาว พลางอ้าปากรอเนื้ออกไก่จิ้มซอสรสหวานของโปรดของตัวเองต่อไป ไม่มีทีท่าจะสนใจคำสั่งของคนเป็นลุงเลยแต่น้อย

   คนออกคำสั่งที่ยืนเก้ออยู่กลางห้องจึงทำได้เพียงถอนหายใจแล้วกระแทกร่างกายตัวเองลงนั่งบนโซฟาข้างๆพระจันทร์แรงๆแทน

“พี่ยะ! เบาๆสิ...หนูลินตกใจหมดแล้ว” เสียงอ่อนพูดดุเขาแบบไม่จริงจังนัก

“ลุงยะ...นิสายม่ายดี...” แถมยังได้รับเสียงเล็กๆเป็นการสนับสนุนอีกแน่ะ

“ไม่เอาลูกไม่ว่าลุงยะ...หนูลินเป็นเด็ก ว่าผู้ใหญ่ไม่ดีนะครับ...”

   อืม...ยังดีที่พระจันทร์หัดสอนหลานเป็น คนเป็นลุงยะของหนูลินจึงหรี่ตาจ้องร่างตุ้ยนุ้ยบนตักพระจันทร์แล้วเห็นท่าว่าคงจะหนักอยู่พอสมควร ชายหนุ่มจึงถือวิสาสะสอดแขนเข้าใต้จั๊กแร้หลาน แล้วยกพามาวางไว้บนตักตัวเองแทน เจ้าหนูลินก็ไม่มีอาการต่อต้านใดๆ คนเป็นลุงจับวางท่าไหนก็ท่านั้น ขยับแต่ปากอ้ารอเนื้อไก่จากคนเป็นน้าท่าเดียว

“มีคนรายงานพี่...ว่าวันนี้จันทร์เข้าไปในห้องของไอ้ปีเตอร์ โจว...เข้าไปทำไม เรารู้จักมันเหรอ มีธุระอะไรกับมันทำไมไม่บอกพี่...”

“พี่ยะ...ถามมาขนาดนี้จันทร์ตอบไม่ทัน” เสียงพระจันทร์ที่พูดออกมามีแววอ่อนอกอ่อนใจ สุริยะมณฑลรู้ว่าเรื่องนี้เข้ามากวนใจเขาตั้งแต่เช้า มันทำให้เขาไม่มีอารมณ์จะทำอะไรเลยทั้งวัน แม้กระทั่งการที่พวกคุณหญิงคุณนายทั้งหลายพยายามเข้ามาเสนอลูกสาวให้เขาตลอดงานรับรองยังไม่น่ารำคาญน่ากวนใจเท่าเรื่องนี้เลย...นี่ก็รอเวลากลับมาสะสาง ตั้งใจว่าจะได้อยู่คุยกันสองคนเสียหน่อย ก็ดันมีคนที่สามเข้ามาแบบไม่ได้รับเชิญเสียอย่างนั้น...แม้ว่าคนที่สามที่ว่าจะเป็นเพียงแค่เด็กอายุสองขวบกว่าก็เถอะนะ

“งั้นเราก็ตอบพี่มาทีละเรื่อง...เราไปห้องของปีเตอร์ โจวมันทำไม...รู้จักมันงั้นเหรอ”

   ...ไหนบอกทีละเรื่อง นี่ถามมาตั้งสอง แถมแค่คำถามแรกพระจันทร์ก็ต้องร่ายยาวตอบให้หมดทุกเรื่องอยู่แล้วด้วย...เด็กหนุ่มคิดอุบอิบอยู่ในใจ

“จันทร์ไม่รู้จักเขา...แต่เผอิญเมื่อเช้าจันทร์เจอคุณหลิน เธอเป็นลูกพี่ลูกน้องของคุณปีเตอร์ เลยแนะนำให้เรารู้จักกัน เขาเลยอยากเลี้ยงอาหารเช้าจันทร์แค่นั้นเอง...”

“แค่อาหารเช้าทำไมต้องให้มันเลี้ยงด้วย...ห้องอาหารก็มีให้กินฟรี จะสั่งมาทานที่ห้องพี่ก็ได้ ทำไมต้องตอบรับไปกินอาหารเช้ากับมันด้วยพระจันทร์” ยิ่งพูดสีหน้าสุริยะมณฑลก็ยิ่งเครียดเขม็ง จนหนูลินที่นั่งอยู่บนตักต้องเงยหน้ามองแล้วเอามือแตะๆคางสากเพราะเอื้อมแขนไม่ถึงคิ้ว ให้สีหน้าของคนเป็นลุงคลายอารมณ์โกรธลงบ้าง

“พี่ยะอย่ามาตีรวนจันทร์นะ...จันทร์แค่ตอบรับเขาตามมารยาท”

“ตามมารยาทก็ไม่ได้ พี่ไม่อนุญาต!...” รังสิมันต์ตวัดดวงตาเขียวขุ่นลงก้มมองคนตัวเล็กกว่าที่ยังคงป้อนอาหารให้เด็กน้อยบนตักเขาต่อไป

“พี่ยะมีเหตุผลหน่อยได้มั้ยครับ...จันทร์ก็พยายามปฏิเสธไปแล้วแต่ ณ เวลานั้นถ้ายืนกรานเสียงแข็งมากไปมันก็เสียมารยาท ก็แค่ไปกินข้าวเช้าเท่านั้นเอง คุณหลินก็ไป...พี่ยะจะโกรธอะไรนักหนา...” คนพยายามอธิบายต้องใช้พยายามอย่างเต็มเปี่ยมในการที่จะบังคับไม่ให้เสียงมันสั่น ก็การต้องรับมือกับสุริยะมณฑลที่มีอารมณ์โกรธแบบนี้มันง่ายเสียที่ไหน...พระจันทร์ก็คนธรรมดา กลัวเป็นเหมือนกันนะ...ยิ่งคิดถึงอารมณ์คนตรงหน้าตอนที่ ‘ลงโทษ’ เขาเมื่อคืนแล้วยังหวั่นไม่หาย เขาไม่ชอบพี่ยะที่เป็นอย่างนั้นเลย...

“...เหตุผลพี่มีข้อเดียว...คือพี่เป็นห่วงจันทร์...พอมั้ยกับการที่จะทำให้จันทร์เลิกทำตัวให้พี่ต้องโกรธแบบนี้อีก
 ไม่รู้รึไงว่าพี่กับมันไม่ถูกกัน เกิดมันทำอะไรจันทร์แล้วตี้เฉินเข้าไปช่วยไว้ไม่ทัน คิดบ้างมั้ยว่าใจพี่มันจะเป็นยังไง...หากจันทร์เป็นอะไรไปมันคือความผิดของพี่คนเดียว...กรุณาเข้าใจเอาไว้ด้วย”

   พระจันทร์วางมือที่ถือเนื้อไก่ไว้บนตักตัวเองก่อนจะเงยมองคนพูด ใบหน้าของสุริยะมณฑลในตอนนี้มีแต่แววความเครียดขึงและจริงจัง เข้าใจดีว่าที่อีกฝ่ายพูดมานั้นไม่ได้ล้อเล่น...ภายใต้ความเครียดขึงนั้นมีแววของความห่วงหาอาทรณ์เขาอยู่จริงๆ...นั่นสินะ...ก็ตอนนี้พระจันทร์เป็นเด็กในความปกครองของเขา หากเขาเป็นอะไรไป...ก็อาจใช่ที่มันคงจะตกเป็นความผิดของเขาคนเดียวจริงๆ

“พี่ยะก็ไม่ถูกกับคนอื่นเขาไปทั่วนั่นแหละ...” ไม่ได้ตั้งใจพูดเสียงดังเลยซักนิด แต่อีกคนดันหูดีเกินไปต่างหากจึงสวนกลับเขามาทันควันได้อย่างน่าน้อยใจที่สุดว่า...

“จันทร์เองก็ยุ่งกับผู้ชายคนอื่นเขาไปทั่วเหมือนกัน...” พูดออกไปแล้วก็อยากตบปากตัวเองนัก เพราะคนฟังเริ่มตีหยาดน้ำตารื้นขึ้นมาคลอหน่วยตาใสในทันที “...ไหนจะไอ้กร แล้วยังไอ้ปีเตอร์นั่นอีก...หวังว่าหลังจากนี้คงจะไม่มีผู้ชายคนไหนโผล่ออกมาเป็นคนรู้จักของเราอีกหรอกนะ” แต่พูดไปแล้วก็ทำอะไรไม่ได้ ไหนก็ไหนๆแล้วขอพูดให้หมดหน้าตักเลยแล้วกัน 

   พระจันทร์กัดริมฝีปากเพื่อกลั้นอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นมาในอก มันจะมากไปแล้วนะที่มาดูถูกกันแบบนี้ พี่ยะเห็นเขาเป็นคนยังไง เห็นเขาเป็นพวก ‘ร่าน’ ผู้ชายนักงั้นเหรอ...

   ...คนใจร้าย...

   แสดงให้เห็นอยู่ทุกวันแล้วแท้ๆว่าตัวเขา ‘รัก’ ใคร...และคิดกับใครยังไง...

   เด็กหนุ่มช้อนมองคนพูดด้วยแววตาร้าวรานอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน มือบางวางถ้วยข้าวลงบนโต๊ะ แย่งช้อนตัวหนูลินขึ้นอุ้มเข้าเอว เตรียมจะพาเดินออกนอกห้องเพื่อไปยังห้องติดกัน เพราะหมดอารมณ์ที่จะต่อล้อต่อเถียงกับผู้ชายที่คิดว่าตัวเองเป็นศูนย์กลางของจักรวาลเต็มที

“จะไปไหนอีก...ไปอาบน้ำแต่งตัว เราต้องออกไปงานคืนนี้กับพี่...” นอกจากพูดแล้วคนพูดยังเดินตามมาฉุดแขนคนตัวเล็กกว่าให้หันกลับไปมองกันก่อนคว้าตัวหนูลินมาอุ้มเอง

“จันทร์ไม่ไป จันทร์จะอยู่เลี้ยงหลานที่ห้อง...”

“ไปงานกับพี่นี่มันจะมีปัญหามากนักใช่มั้ย...แต่ทีไปกินข้าวกับไอ้ปีเตอร์นี่มันง่ายกว่างั้นสิ...” ไม่ได้ตั้งใจจะมาพูดประชดอะไรเอาตอนนี้หรอกนะ แต่อารมณ์ที่มันยังไม่สงบลงชักนำให้คำพูดมันพ่นออกไปก่อนทันได้ไตร่ตรองน่ะสิ

“ก็แล้วแต่พี่จะคิด...แต่จันทร์ไม่ไป จันทร์จะพาหนูลินไปอยู่ห้องพี่ฟ้า...”

“ฟ้าก็ไป...” เสียงทุ้มเริ่มติดห้วนเมื่ออีกคนทำตัวขัดใจเขา ไม่ยอมตามใจเหมือนทุกที “ฟ้าไปกับตะวัน เพราะฉะนั้นห้องนั้นจะไม่มีคนอยู่”

“งะ...งั้นจันทร์อยู่กันสองคนกับหนูลินที่ห้องแล้วกัน พี่ยะจะไปก็ไปเถอะ...”

“ถามจริง...นี่เราตั้งใจแค่จะรวนพี่เล่นๆหรือกะจะเถียงพี่หัวชนฝาจริงๆ หืม?”

“...” พระจันทร์เงียบเสียงไม่ตอบโต้ 

   สุริยะมณฑลรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นมาอย่างที่ไม่สามารถหาเหตุที่มันสมเหตุสมผลมาอธิบายได้ คนนั่งบนโซฟาตัดสินใจลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ร่างกายสูงใหญ่และสง่าผ่าเผยของคนที่เพิ่งลุกยืนมาประจันหน้ากันทำให้พระจันทร์ผงะถอยหลังไปก้าวครึ่ง ท่อนแขนใหญ่แข็งแรงยกมาสอดเข้าใต้รักแร้ของเด็กน้อยในอ้อมแขนพระจันทร์ เด็กตราสมบูรณ์ก็ดีใจหาย พอลุงมาขออุ้มตัวเองก็ยอมโอนอ่อนเอนเข้าหาไม่มีขัดขืน พอเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของลุงได้แล้วก็พากันมองมาที่พระจันทร์เหมือนเป็นรายต่อไป...

“จะไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดเองหรือจะให้พี่เปลี่ยนให้...บอกไว้ก่อนว่าคราวนี้พี่พูดจริง ไม่ได้แกล้งขู่เหมือนที่ผ่านมาหรอกนะ...” สายตาดุดันที่ติดแววหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัดทำให้พระจันทร์ทำอายระขัดขืนได้แต่เพียงสายตา ส่วนตัวนั้นโดนมือใหญ่ผลักดันให้ไปทางห้องน้ำเรียบร้อย

   พระจันทร์หันเหลือบกลับไปมองร่างสูงใหญ่กับเด็กตัวเล็กที่พากันไปเอนหลังนอนยาวอยู่บนเตียงกว้างอย่างสบายใจ นิ้วเล็กของหนูไวโอลินเกี่ยวพันเข้เนกไทด์ลุงแล้วชวนคุยโน่นนี่นั่นอย่างสนุกสนาน ไม่ได้รู้เลยว่าทั้งคู่นั้นกำลังปล่อยให้ใครคนหนึ่งค่อยๆใจหาย และหายใจช้าลงเข้าไปทุกทีที่คิดว่า...เขากำลังมีสิทธิ์ได้มองภาพเหล่านี้อยู่อีกไม่นานแล้ว...

---------------------------- - -  -  -              - - -------          - - -             --- -               -        ------   - ---   --         -

to be continue...

ตอนใหม่จะตามมาเร็วๆนี้นะจุ๊บุ 

[aeecd]

สงสารพระจันทร์
เมื่อไหร่จะเข้าใจกันซักทีนะ

[NOoTuNE]

 


โครตเกลียดดดด ไอ้ลุงยะ เคยรู้อะไรมั่ง ไม่พอใจห่าอะไรก็มาลงที่น้อง น้องทุกข์ใจ ไม่รู้ แต่รู้ว่ากรูโกรธมรึงมารับไปซะ


ที่น้องไปกินข้าวกับใครรรู้แต่ไม่รู้ว่า คู่หมั้นคู่หมายคู่สวรรค์ฟ้าประทานนกหงส์ห่านมาหาน้องกลับไม่รู้ แต่งๆกันไปเถอะ แล้วปล่อยน้องไปซะ


โอยยยยยยยยยยยยยยยย ใครก็ได้มาพาน้องหนีไปที รำคาญเกลียดผู้ชายคนนี้เต็มทน

[fuku]

เป็นคนฉลาดหรือโง่กันแน่เนี่ย
มองแต่เรื่องนั้นนี้โน้น
แต่ไม่เคยมองถึงรายละเอียดสำคัญเลย.... ถ้าวันไหนโดยลอบกระทืบนี่ตายง่ายๆ เลยนะ
ปู่ที่จะยกตำแหน่งให้นี่คิดป่าว? มีคนแบบนี้เป็นหัวหน้านี่ล่มจมนะ

[Opoln Miyabi]

พระจันทร์น่าสงสาร พี่ฟ้าน้องพระจันทร์หนีไปเลย เชียร์ๆ

[quiicheh.]

พี่ยะก็ดีแต่หึงไร้สาระแล้วก็ไม่เคยทำอะไรให้เคลียร์
แม่งงงงงงงงงขอให้พระจันทร์เจอคนที่ดีกว่าเถ๊อะ
หงส์เหมือนจะแอบร้ายนิดส์นึงอะ คือถ้าดีจริงต้องไม่แต่งปะ ต้องชักแม่น้ำทั้งห้ามาขว้างปะ โธ

สงสารพระจันทร์ตั้งแต่ต้นเรื่องยันตอนนี้เลย
ฟ้าก็ใช่ว่าจะดูแลได้นะไหนจะลูกไหนจะสามี พระจันทร์นี่ตัวคนเดียวโดยแท้อะ
เบื่อออออสุริยะมณฑล บายยยยยยยยยย

ปล.ดีใจที่มาต่อนะคะ กิกิ

[kwa]

บอกตรงๆเลยว่าไม่ชอบใจพี่ยะมากขึ้นทุกทีๆ
เบื่อนิสัยมาก ตัวเองโมโหหึงได้ พูดจาทำร้ายจิตใจพระจันทร์ได้
วีนแตกได้ แต่ไม่เคยเคลียร์ตัวเองเพื่อพระจันทร์เลย
พอทุกอย่างไม่ชัดเจน คนที่เจ็บจะเป็นใครถ้าไม่ใช่พระจันทร์
โอ้ยยยยยย ยิ่งเม้นท์ยิ่งเซ็งพี่ยะ ถอดออกจากพระเอกดีมั้ยคะ ฮึ่มมมมมม #อินนนนนนนน

[kyoya11]

สงสารพระจันทร์

[Nus@nT@R@]

โอ้ยยยยย อิพี่ยะ พูดกับน้องดีๆ มันจะตายรึไงเนี่ย

[asmar]

 

[monaligo]

สงสารลูน่าาาาาา 

[jaewoniie]

 

สงสารพระจันทร์อ่าาาาาา
สงสารพี่ยะด้วยแหละ ก็คงแบบเครียดๆ รุมเร้า

โอ่ยยย

พี่ยะ จับน้องปล้ำเลย จะได้จบๆไปไม่ต้องแต่งงานกับหงส์แล้ว 555+



 

[BaII]

สงสารพระจันทร์ จะให้น้ำฟ้าพาหนีก็ไม่ได้ เพราะเป็นห่วงพี่ดาวอีก