ในห้องจัดเลี้ยงห้องหนึ่งที่มีความคุ้มกันอยู่อย่างหนาแน่น โรเบิร์ต โจวถูกเข็นเข้ามาอย่างช้าๆ ห้องแห่งนั้นไม่มีของตกแต่งที่หรูหรา เวที หรืออุปกรณ์อื่นใดเลย นอกจากเก้าอี้สำหรับผู้ร่วมประมูล ซึ่งทั้งหมดก็มีเพียงเจ็ดตัว
ปีเตอร์ โจวนั่งไขว้ห้างยืนพื้นอยู่แล้วหนึ่งตัว หงส์ และสุริยะมณฑลนั่งถัดออกมา นักธุรกิจวัยกลางคนคนหนึ่งเป็นคนนั่งต่อมา จากนั้นจึงเป็นมังกรและผู้ร่วมประมูลอีกหนึ่งรายซึ่งก็พาภรรยามาด้วย...โรเบิร์ต โจวนั่งไล่สายตามองผ่านทุกคน ก่อนจะเป็นคนเริ่มต้นเปิดประมูลด้วยตัวเอง ไม่มีพิธีรีตองและไม่มีการดูฤกษ์ยามใดๆทั้งสิ้น
“ซองประมูลของทั้งห้าท่าน ผมได้รับก่อนทุกท่านมาขึ้นเรือเรียบร้อยแล้ว ผมจะให้คนของผมแจกซองคืน เพื่อให้ทุกท่านตรวจสอบอีกครั้งว่าตัวเลขนั้นถูกต้อง ทางเราไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงหรือเปิดซองก่อนใดๆทั้งสิ้น...ทุกท่านจะยังสามารถเปลี่ยนแปลงตัวเลขได้อีกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะส่งซองคืนให้ผม แล้วผมจะเปิดซองของทุกท่านพร้อมกันตรงนี้ เชิญ...” หมดคำพูดของโรเบิร์ต โจว พนักงานผู้ชายในชุดสูทสีน้ำตาลเข้มห้าคนก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมซองกระดาษสีขาวในมือ แต่ละคนต่างส่งซองให้กับเจ้าของของมันอย่างนอบน้อม ก่อนจะยืนรอรับซองคืนอยู่ใกล้ๆ
นักธุรกิจสองคนพร้อมปีเตอร์ โจวมีการเปลี่ยนแปลงตัวเลขลงไปบนกระดาษก่อนที่จะส่งคืน ส่วนสุริยะมณฑลกับมังกรนั้นเพียงรับซองออกมาเปิดดูแล้วส่งคืนกลับทันที...ปีเตอร์ชายหางตาไปมองคนทั้งคู่ด้วยความเกลียดชัง...ทำเป็นมั่นใจไปเถอะ คิดเหรอว่าจะชนะเขาได้ง่ายๆ ตัวเลขที่เขาเปลี่ยนใหม่มันสูงกว่าเดิมเกือบเท่าตัว เอาให้รู้ไปสิว่าเขาจะไม่ชนะไอ้หยางหลงกับไอ้มังกรมันซักครั้ง...
เมื่อทุกซองกลับไปอยู่ในมือพนักงานชายร่างกายบึกบึนทั้งห้าคนแล้ว ห้องทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง โรเบิร์ตหันไปบอกเลขาส่วนตัวให้นำของประมูลออกมา ซึ่งมันก็เป็นเพียงแค่กระดาษสีน้ำตาลครีมเก่าๆ แต่ลายเส้นที่ต่อกันเป็นรูปปิดบนนั้นมีมูลค่ามากมายมหาศาลเหลือเกิน เจ้าของโฉนดที่ดินคนปัจจุบันเป็นคนคลี่ม้วนกระดาษแผ่นนั้นออกด้วยตัวเอง แล้วกางให้ผู้ร่วมประมูลดูกันชัดๆว่านี่คือของจริง ที่ดินทำเลทองบนเกาะเกาลูน มันพร้อมที่จะเปลี่ยนมือไปเป็นของเจ้านายคนใหม่แล้วในเวลานี้
“เอาล่ะเพื่อไม่ให้ทุกท่านต้องใจเต้นตึกตักกันนาน ผมจะให้พนักงานของผมเปิดซองพร้อมๆกัน”
สิ้นคำสั่ง ชายร่างสูงทั้งห้าคนก็หยิบกระดาษที่มีลายลักษณ์อักษรแสดงความจำนงขอยื่นประมูลที่ดินพร้อมจำนวนเงินที่มีเลขศูนย์ต่อท้ายหลายหลักจนน่าตกใจออกมาพร้อมกัน เมื่อโรเบิร์ต โจวพยักหน้าให้อีกครั้งกระดาษทั้งห้าแผ่นก็ถูกดึงให้กางออก พร้อมๆกับที่ผู้ประมูลบางคนต้องลุกขึ้นยืนเพื่อส่องดูตัวเลขของผู้ร่วมประมูลคนอื่นว่าได้เท่าไหร่กันบ้าง และนั่นก็เป็นที่มาของคำสบถมากมายของชายที่นั่งข้างสุริยะมณฑลและหงส์ จนหญิงสาวต้องพลอยเบะปากกับคำพูดเหล่านั้นเพราะมันดังจนเกินไปทำให้เจ้าหล่อนรำคาญ
“หยางหลง!!! แกให้ราคาสูงขนาดนั้นใครมันจะไปสู้ไหววะ!!!”
“เงินเยอะขนาดนั้นเราก็สู้ไม่ไหวสิคะหยางหลง!!”
“อากง!!! นี่อากงแอบไปฮั้วกับพวกมัน บอกราคาคนอื่นให้มันรู้ล่วงหน้าใช่มั้ย...นี่อั๊วะเป็นหลานแท้ๆนะ! ทำไมอากงถึงทำกับอั๊วะแบบนี้!” ปีเตอร์มองดูกระดาษที่อยู่ถัดจากของตัวเองด้วยความเคียดแค้น มันมีความต่างกับเขาอยู่แค่สองล้าน...แค่สองล้านเท่านั้น!! ทำไมต้องเป็นมันที่ชนะเขาอีกแล้วด้วยวะ!
“ปีเตอร์! กรุณาพูดจาให้เกียรติคู่หมั้นของฉันด้วย อย่ามาทำตัวแพ้แล้วพาลแบบนี้ เพราะนายกำลังให้ชื่อเสียงของท่านเสียหาย!” หงส์ในชุดกี่เพ้าสีน้ำเงินสดลุกขึ้นยืนฉับพร้อมสบตาคนนั่งข้างกันอย่างไม่เกรงกลัว และแน่นอนว่าปีเตอร์เองก็ไม่คิดที่จะยอมกับแม่หงส์ฟ้าที่ปีกกล้าขาแข็งลุกขึ้นมาด่าเขาปาวๆแบบนี้ด้วยเช่นกัน ชายหนุ่มผู้แพ้ราคาประมูลไปด้วยเงินจำนวนสองล้านจึงคว้าเข้าที่แขนหงส์แล้วตั้งท่าจะกระชากเข้ามาตัวแรงๆ แต่มือใหญ่ของสุริยะมณฑลก็ปัดมือนั้นออกทันก่อนที่ปีเตอร์จะทันได้กระชาก
“กรุณาให้เกียรติผู้หญิงด้วยนะปีเตอร์...การกระทำหยาบช้ากับสุภาพสตรี มันเป็นนิสัยของพวกหน้าตัวเมีย” สายตาดุวาวโรจน์ขึ้นมา คนพูดมองไปที่ฝ่ายตรงข้ามแกมสมเพช
“ฮ่ะ...ฮ่ะๆ ฮ่าๆ...” จู่ๆพอได้ฟังคำพูดของสุริยะมณฑลแล้วปีเตอร์ก็มีอาการหัวเราะขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง นักธุรกิจสองคนที่ดูท่าว่าจะไม่ดีรีบถอยหลบฉากออกไปยืนใกล้ๆกับโรเบิร์ตโจว ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะถือวิสาสะก้มลงกระซิบกระซาบข้างหูคนเป็นใหญ่ในที่นั้นว่าไม่ห้ามจะดีหรือ...ทว่าโรเบิร์ต โจวกลับเริ่มออกเสียงหัวเราะแบบแหบแห้งขึ้นมาแล้วตอบไปว่า
“แค่พวกเด็กๆทะเลาะกันเพราะความอิจฉาริษยา ปล่อยให้พวกเขาจัดการกันเองเถอะ...” ว่าแล้วคนพูดก็เพียงเอาโฉนดมาม้วนแล้วถือไว้บนตัก สายตาคอยจับจ้องความเคลื่อนไหวของคนสี่คนเบื้องหน้าอย่างใจจดใจจ่อ
“แกจะขำอะไรปีเตอร์...” หงส์อดรนทนไม่ไหวจึงเอ่ยปากถาม
“ฮ่าๆๆ...ไม่ให้ขำได้ยังไงล่ะเหม่ยเฟิ่งคนสวย คนที่เคยยกปืนยิงผู้หญิงระยะเผาขน ทั้งที่เขาก็อ้อนวอนร้องขอชีวิตอย่างน่าสงสาร กลับมาสั่งให้นายปีเตอร์ โจวคนนี้! ให้เกียรติผู้หญิง!! มันจะไม่ตลกไปหน่อยเหรอฮะ!!!!!” คำพูดเกรี้ยวกราดมาพร้อมการกระทำที่รุนแรง เมื่อคราวนี้ปีเตอร์ โจวอาศัยร่างกายบึกบึนของตัวเองเข้ากระชากร่างของหงส์จากมือของสุริยะมณฑลมาล็อกคอเอาไว้กับตัว อาวุธต่างๆถูกห้ามนำเข้ามาในห้องนี้ แต่เขาต้องกลัวอะไร ในเมื่อร่างกายของเขานี่แหละที่ใช้แทนอาวุธได้เป็นอย่างดี
“ปีเตอร์! แกจะทำอะไรน้องสาวฉัน!” มังกรตั้งท่าจะกระโจนเข้าไปฉีกอกปีเตอร์ ทว่าการยกมือมากำเอาไว้ที่ลำคอเรียวสวยของหญิงสาวก็ทำให้มังกรก้าวขาต่อไปอีกไม่ได้
“จะทำอะไร? ไม่น่าถามนะ...ลองถามอดีตเพื่อนรักของแกดูสิ ว่ามันทำยังไงกับคนรักของฉันเอาไว้บ้าง...” คำขู่เสียงเหี้ยมของปีเตอร์ทำให้มังกรและสุริยะมณฑลหันมองหน้ากัน...คนรักของมัน ใคร?...
“พี่ไม่ต้องสงสัยหรอกว่าใคร มีอยู่คนเดียวนั่นแหละ...แม่เมนี่ หวง...อดีตเลขาผู้ภักดีของหยางหลง และคู่นอนชั่วคราวของพี่เมื่อหลายปีก่อนไง...” ท่ามกลางความเงียบที่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงขยับเท้าของใครซักคนในห้อง หงส์ก็เอ่ยออกมาเสียงเรียบ...การป้องกันตัวเบื้องต้นในกรณีที่มีคนมารัดคอทำให้เจ้าหล่อนต้องกดคางลงหนีบแขนนั่นเอาไว้แน่นๆ ป้องกันไม่ให้ปีเตอร์เอามือมาประชิดคอตัวเองแล้วรัดคอเอาได้ เสียงพูดที่ออกมาจากปากจึงแหบต่ำลง
“เดี๋ยวเหม่ยเฟิ่ง...น้องหมายความว่ายังไง แล้วเมน์มาเกี่ยวอะไร” มังกรถามกลับเป็นภาษาจีน หงส์พยายามที่จะหาโอกาสเหยียบเท้าอีกฝ่ายไปด้วยในระหว่างที่รับฟังคำถามนั้น แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรคนที่จับตัวหล่อนไว้ก็เป็นฝ่ายเฉลยออกมาเองอย่างหมดเปลือก...
“ก็จะอะไรซะอีก...ถ้าเมนี่ หวงไม่ใช่คนรักของฉัน...คนรักผู้น่าสงสารที่ถูกแกฆ่าตายไปอย่างเลือดเย็นเมื่อสิบปีก่อนไงเล่า!!” น้ำเสียงกราดเกรี้ยวของปีเตอร์เป็นแบบที่โรเบิร์ตเองก็ไม่เคยได้ยินมาเช่นกัน เขาไม่ได้รู้เรื่องนี้อย่างละเอียดเพราะไม่ได้ให้ใครติดตาม เพราะคิดว่ามันเป็นเรื่องของเด็กๆทะเลาะกันธรรมดาคนแก่อย่างเขาไม่ควรที่จะยื่นมือเข้าไปยุ่ง
“อย่างนี้นี่เอง...แล้วถ้าฉันเดาไม่ผิด คนที่ส่งแม่นั่นมาป่วนพี่ชายฉันกับเหมิงหลงตั้งแต่แรกก็คือแกใช่มั้ยปีเตอร์”
“ใช่! รู้ดีนี่คนสวย...ฉลาดกว่าพี่ชายกับคู่หมั้นของเธอเยอะเลยนะ” ปีเตอร์เอ่ยปากชม เขาขยับเท้าเบี่ยงร่างเพรียวบางไปข้างเมื่อเห็นสุริยะมณฑลตั้งท่าจะขยับ ทว่ารองเท้าส้นเข็มของหงส์ก็ปักพื้นเสียเหนียวแน่นเหลือเกิน
“ฉันก็ไม่ฉลาดจนกระทั่งไปเห็นรูปที่นายถ่ายกับเมนี่ในห้องนอนของอี้หลินหรอก...ต้องขอบคุณคนจัดห้องนะที่ทำให้ฉันพอจะฉลาดขึ้นมา ไม่มัวแต่หลงคิดว่าเมนี่คือต้นเหตุของเรื่องบาดหมางทั้งหมด...จนทำให้หลงลืมไอ้ตัวต้นเหตุที่แท้จริงไป...ซึ่งนั่นก็คือนาย ปีเตอร์!”
“ฮ่าๆๆ รู้ตอนนี้ก็ดี จะได้ตายไปแบบไม่โง่อีก...หึ เมื่อสิบปีก่อนฉันวางแผนแบบเด็กอมมือ ต้องการแค่ให้เมนี่เข้าไปทำให้พวกแกหลงรักจนต้องทะเลาะกันเอง แต่เมนี่ของฉันยังทำงานดีไม่มีตก เธอพยายามขโมยข้อมูลของแกไปให้พนักงานของไอ้เหมิงหลงด้วย แผนงานการตลาดของพวกแกถึงได้ออกมาเหมือนกันเด๊ะ...ตอนที่ฉันรู้นะฉันหัวเราะเกือบตาย ฮ่าๆ...” แววตามันมีแววแห่งความสะใจฉายชัดอยู่อย่างเต็มเปี่ยม แต่แล้วจู่ๆมันก็เปลี่ยนเป็นแววตาแห่งความเคียดแค้นตามเดิม ก่อนที่มันจะคลายมือที่รัดคอหงส์ออกเป็นการจับล็อกเอาไว้ด้วยมือข้างเดียวแทน โดยที่มืออีกข้างชี้ตรงมาที่สุริยะมณฑลพร้อมสายตาที่ยิ่งกว่ากินเลือดกินเนื้อเสียอีก
“แต่ฉันคำนวณแกผิดไปมากหยางหลง...คิดว่าแกมันน่าจะเป็นคนที่มีหัวใจและมีความเป็นสุภาพบุรุษพอ...แต่ก็ไม่...แกฆ่าคนรักของฉันอย่างเลือดเย็นที่สุด!!! เมนี่ของฉันต้องมาตายเพราะแก!!! หยางหลง...แกฆ่าคนรักของฉัน!!!” ปีเตอร์มีสีหน้าถมึงทึงราวคนเสียสติ มันหัวเราะดังก้องห้อง โรเบิร์ต โจวที่ในที่สุดก็ได้รู้ว่าหลานชายของตัวเองตั้งตนเป็นศัตรูกับสุริยะมณฑลเพราะอะไรก็ถึงกับอึ้ง ส่ายหัวอย่างระอากับความไม่คิดหน้าคิดหลัง อีกทั้งยังใช้ผู้หญิงอย่างสกปรก...คิดถูกแล้วจริงๆที่ไม่ยอมปล่อยวางทุกอย่างลงในมือของหลานชายคนนี้ เพราะมันคงเอาไปเล่นเสียจนสนุกมือ พังพินาศไปเป็นแถบๆเลยเชียวล่ะ
“ฮ่ะๆ...ฮ่าๆ” จู่ๆเสียงหัวเราะของสุริยะมณฑลที่ไม่เคยมีใครได้ฟังก็ดังลั่นขึ้น ขนาดมังกรที่เคยเป็นเพื่อนกันมานานยังถึงกับต้องหันมามอง ก่อนจะถองเข้าไปที่สีข้างคนข้างตัวเบาๆหนึ่งทีเพื่อเตือนให้อีกฝ่ายระงับอารมณ์บ้าง
“เฮ้ย...ฉันรู้ว่ามันน่าขำ แต่ท่านก็ยังอยู่ตรงนี้...ยังไงก็ให้เกียรติท่านบ้าง” มังกรเอ่ย สุริยะมณฑลหันมองไปทางท่านที่ว่าก่อนจะโค้งให้เล็กน้อย
“ฉันว่าท่านเข้าใจ ว่าการกระทำของหลานชายท่านควรจะมีใครซักคนได้บอก...ว่ามันไม่ดี ไม่ควรที่จะเอาตัวเองไปเล่นกับไฟ เพราะถ้าตัวร้อนจัดไม่พอ...ก็จะถูกไฟมันเล่นงานกลับเอาได้...” น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้นโดยไม่มีร่องรอยของความกังวลให้เห็น ซึ่งนั่นทำให้ปีเตอร์ซึ่งกำลังทำคิ้วขมวดอยู่ไม่พอใจและตะคอกถามออกมา
“แกหมายความยังไง...! อะไร...ที่ว่ามันจะเล่นงานฉันกลับ...” เสียงที่ถามเต็มไปด้วยความหวาดระแวง มือที่กุมคอของหงส์ยิ่งบีบหนักขึ้น แต่นั่นก็เป็นโอกาสดี เมื่อมันมัวแต่ระวังข้างบนจนลืมนึกถึงด้านล่างไป
หงส์ใช้จังหวะนั้นยกส้นเข็มของรองเท้าคู่โปรดกระทืบลงไปแรงๆบนปลายรองเท้าหนัง ต่อให้รองเท้าจะเนื้อดีแค่ไหนแต่ลองมาโดนทิ่มแรงๆด้วยรองเท้าสตรีส้นแหลมหุ้มด้วยเงินแท้ที่ทั้งหนาและหนักดู ยังไงปลายนิ้วเท้าด้านล่างไม่ช้ำก็บวม แต่นี่หงส์กระทืบลงไปจนสุดแรงคงไม่แค่ช้ำแต่อาจถึงขั้นเคล็ด เท่านั้นยังไม่พอ สาวน้อยตัวบอบบางแต่พิษสงรอบตัวอาศัยแรงรัดที่คอตัวและอีกฝ่ายหนึ่งอยู่ด้านหลัง งัดศิลปะการป้องกันตัวออกมาใช้ เมื่อฝ่ายที่จับคอเธอยืนได้แค่ขาเดียวการทุบลงไปที่จุดยุทธศาสตร์และใช้การปัดขาทุ่มร่างผู้สูงใหญ่กว่าเธอลงพื้นจึงไม่ใช่เรื่องยาก มือที่ยังไม่ยอมปล่อยออกจากคอทำให้หงส์ต้องก้มลงพื้นตามไป แต่ในนาทีที่หล่อนกำลังเป็นต่อ มวยผมที่มุ่นเอาไว้ด้วยปิ่นอันเดียวถูกหล่อนดึงออก สิ่งที่ไม่ใช่อาวุธจึงแปลสภาพมาเป็นอาวุธได้ทันทีในนาทีฉุกเฉิน เมื่อหล่อนเอามาจ่อไว้ที่คอหอยของคนล้ม จนมันต้องยอมปล่อยเธอเป็นอิสระ...
“หึ...ฉันนี่แหละ ที่จะเอาคืนแกกลับ” หงส์เอ่ยกระซิบด้วยน้ำเสียงหวานใส ท่อนขายาวเพรียวโผล่พ้นรอยผ่าของชุดกี่เพ้าออกมาให้หนุ่มๆที่มองการพลิกกลับมาเป็นฝ่ายได้เปรียบต้องใจเต้นตุ๊มต่อม แต่หงส์ไม่สนใจ พอเห็นว่าปีเตอร์ทำได้แค่ร้องครวญครางและเอามือกุมเป้าตกอยู่ในกำมือเธอเรียบร้อยแล้วจึงหันไปหาท่านและสุริยะมณฑลตามลำดับ
“ขอโทษด้วยนะคะที่หงส์ต้องทำร้ายร่างกายหลานชายของท่าน แต่ช่วยถือเสียว่ามันคือการป้องกันตัวนะคะ...หยางหลง ทีนี้นายกับพี่ชายฉันก็เข้าใจกันได้แล้วนะ ว่าการคาบข้อมูลของบริษัทนายมาให้บริษัทของพี่ฉันเมื่อสิบปีก่อน พี่เหมิงหลงไม่รู้เรื่องอะไรด้วย และคนที่มันสมรู้ร่วมคิดอยู่ในบริษัทของพี่ฉันมันก็ถูกจัดการไปแล้ว ทีนี้ก็เลิกมึนตึงทะเลาะใส่กันเป็นเด็กๆให้ฉันต้องตามเช็ดตามกวาดได้แล้ว เงินมันจะหมดกระเป๋าฉันเอา...” หงส์เอ่ยด้วยท่าทางแง่งอน สองหนุ่มที่เคยเป็นอริมองตามอาการของหญิงสาวแล้วจึงหันมามองหน้ากัน กำปั้นของมังกรถูกยกขึ้นมาก่อน สุริยะมณฑลมองแล้วจึงยกกำปั้นของตัวเองขึ้นมาบ้าง สองมือใหญ่ชนกำปั้นกันเป็นการคืนดีของลูกผู้ชาย หงส์เห็นแล้วถึงค่อยยิ้มได้ แม้แต่โรเบิร์ต โจวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้รถเข็นไฟฟ้ายังต้องยิ้มตามให้กับมิตรภาพของสองหนุ่มที่กลับมาเบ่งบานอีกครั้ง
“ด่าฉันไว้เยอะ...กลับไปพาไปเลี้ยงข้าวด้วยนะเว้ย” มังกรเอ่ยบอกเพื่อนอีกครั้งของตัวเองเป็นภาษาไทย
“มากกว่าข้าวฉันก็เลี้ยงได้” สุริยะมณฑลตอบ สายตาของทั้งคู่มองอย่างรู้กัน
“ไอ้พวกสารเลว! ไอ้พวกบัดซบ! แกหลอกฉันงั้นเหรอ...” จู่ๆเสียงคนที่หงส์จับไว้ก็ตวาดออกมาดังลั่น หญิงสาวกระแทกไหล่อีกฝ่ายลงกับพื้นพรม มันไม่เจ็บหรอกแต่หงส์แค่อยากให้มันหุบปาก
“คนที่หลอกแกน่ะมันฉันเอง...หลงคิดใช่มั้ยล่ะ ว่าหยางหลงเขารักฉัน...ก็เลยอยากจะจับตัวคนรักของหยางหลงอย่างฉันมาเพื่อแก้แค้นและต่อรอง...แต่สงสัยล่ะซี่ ว่าทำไมทั้งเหมิงหลงและหยางหลงไม่มีท่าทางจะห่วงฉันเท่าที่ควร...” หงส์เลื่อนมือเข้าไปดึงคอคนนอนอยู่กับพื้นขึ้นเพื่อให้ได้ยินอย่างชัดเจน “...ก็เพราะพวกเขารู้ล่วงหน้าไงล่ะว่าแกจะมาไม้นี้! ของมันเดากันง่ายไม่เห็นจะยาก...ฉันเลยเอาตัวเองมาสลับกับคนรักตัวจริงของหยางหลง เพื่อให้แกตายใจและตัดสินใจจะมายุ่งกับฉันแทนเขา และมันก็ได้ผล...เสียใจด้วยนะที่ฉันคำนวณแกเอาไว้ถูกเป๊ะทุกอย่างเลยปีเตอร์” หงส์เอ่ยอย่างเริงร่า
ปีเตอร์มองดวงหน้าสวยหวานของผู้หญิงที่ใครๆก็คิดว่าเขาหลงรัก หล่อนสวย...สวยเหมือนกุหลาบ กุหลาบที่มีหนามคม ก้านแข็งและตัดยาก...ผู้หญิงคนนี้ถึงได้มีค่าคู่ควรกับหยางหลงเหมือนที่ใครๆคิด...แต่ทำไมทั้งๆเหม่ยเฟิ่งเหมาะสมทุกอย่างกับมัน...แต่มันกลับไม่รัก...ไปรักไอ้เด็กอ่อนแอแบบนั้นได้ยังไง!
“ฮ่ะๆ...อาฉีพูดถูก ดีนะที่ฉันเชื่อเขา...ต้องขอบคุณอากงนะ ที่ยกหมอนั่นให้มาเป็นมือซ้ายของฉัน...ป่านนี้คนรักของแกคงโดนฆ่าตกทะเลไปแล้วมั้ง ฮ่ะๆ...ฮ่าๆ...”
สิ้นสุดคำพูด ร่างสูงใหญ่ของทั้งมังกรและสุริยะมณฑลเหมือนถูกแช่แข็งเอาไว้ชั่วครู่ จนกระทั่งได้ยินเสียงหงส์ที่ร้องบอกออกมาดังลั่นเป็นภาษาบ้านเกิดหลังฟังปีเตอร์พูดจบนั่นแหละถึงได้สติ
“อาทิตย์! พี่กร! รีบไป ไม่ต้องห่วงทางนี้...หงส์เอาอยู่”
ฟังทันแค่นั้นทั้งสองหนุ่มก็รีบหันหลังกลับไปทางประตู ลูกน้องของปีเตอร์ที่ยืนปะปนรวมกับของโรเบิร์ตตั้งท่าจะเข้ามาขวาง แต่ประกาศิตดังลั่นของโรเบิร์ตก็ทำให้ไม่มีใครกล้าขยับเข้าใกล้ทั้งสองหนุ่ม
“ใครขวางหยางหลงกับเหมิงหลง...พวกแกศพไม่สวยแน่!” ผู้มากวัยแต่อำนาจยังล้นมือมองกราดไปที่บรรดาลูกน้องผู้จงรักภักดีของหลานชาย แค่นั้นทางออกไปยังประตูบานใหญ่ของทั้งสุริยะมณฑลและมังกรก็เปิดโล่ง...
ก่อนที่ออกพ้นห้องนั้นมา...หูของสุริยะมณฑลยังได้ยินเสียงหวานใสของหงส์ตะโกนบอกเป็นภาษาไทยไล่หลังมาดังลั่น
‘ฝากบอกพระจันทร์ด้วย...ว่าพี่หงส์ขอโทษ!’
...ตอนนี้ไม่ใช่แค่หงส์คนเดียวหรอกที่อยากขอโทษ...เขาเอง...ก็อยากขอโทษคนตัวเล็กนั่นเหมือนกัน...
---------------------------- - - - - - - ------- - - - --- - - ------ - --- -- -
นับถอยหลังวันปีใหม่ ด้วยหวัดที่ทำให้เสียงเขากลายเป็นเป็ดเทศ...
แต่ใครว่าป่วยไม่ดี อย่างน้อยก็ทำให้เรามีเวลานอนมากขึ้นเนอะ...
หัวข้อ: พันธนาการ...รัก (---Chain of love---) ตอนที่ 35 [29/05/2015] PG.67 {100%} END (อ่าน 780690 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก