หัวข้อ: พันธนาการ...รัก (---Chain of love---) ตอนที่ 35 [29/05/2015] PG.67 {100%} END

[gookgik]

พระจันทร์ต้องบอกลุงอชิว่า เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร  แล้วชีวิตจะมีแต่ความสุข    ตอนนี้เหมือนกำลังดูหนังบู๊ ที่ไล่ล่ากันทางเรือ   

พระจันทร์บอกรักพี่ยะแล้วนะ  ต่อไปก็เป็นพี่ยะที่จะต้องบอกรักพระจันทร์บ้าง

ตอนหน้าขอหวานแบบไม่แคร์สื่อเลยนะ

[shoi_toei]

เอิ่มมมมม ลุ้น จนไส้จะบิด

[greensnake]

จะเชื่อดีไหมนะว่าตอนหน้ามันจะหวาน อาจจะจริงก็ได้นะ
พี่ยะได้รู้ว่าพระจันทร์รู้สึกยังไงกับตัวเองก็เหตุการณ์นี้นี่แหละ
มีอะไรมากระตุ้นก็ดีเหมือนกันนะ จะได้รู้ว่าตัวเองควรทำอะไรต่อไป
แต่อย่าให้ถึงกับสาหัสเลยนะ แค่นี้น้องจันทร์ก็ช้ำมากพออยู่แล้ว
ว่าแต่ความแค้นนี่มันน่ากลัวจริงๆ ปล่อยวางได้ก็ปล่อยเถอะ
มันทำให้เราทุกข์อย่างที่อาชิกำลังเป็นอยู่นี่แหละ
แม้ว่าเหตุผลจะฟังได้ก็เถอะ แก้แค้นให้ผู้มีพระคุณ แต่ก็นะ......
ตอนหน้ามาตามเอาใจช่วยพี่ยะและน้องจันทร์กันต่อ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[HanATarO]

แล้ว พี่ยะ กับ จันทร์ จะเป็นอะไรมั้ยเนี่ย

 

[bobie]

ขอให้ทุกตนปลอดภัยเหอะนะ
ตอนหน้าจะได้หวานอย่างที่คนเขียนบอก อิอิ

[7th SensE]

รอตอนหวานค่ะ อยากเห็นพี่ยะกับจันทร์หวานกันนนนนนน

[wikichan]

มันมันส์ มากเลยยยยยยยยยยยยยยยยยย

สนุกมากกก แบบว่าอินส์ได้ใจ !!!

ยังกะดูหนัง เห็นภาพ เสียง(จากไหน)

ที่แท้... แค้นเก่าจากคนเก่าของพ่อพระจันทร์ ...สงสารเหวินจิ้ง จริ๊งงงงงงง ...แบบว่าซวยไปโด้วยยย

เข้มข้นมาก เผ็ดร้อน แซ่บ! แน่นอนมันคือนิยาย ไม่ใช่ต้มยำกุ้ง //สมง..สมอง ถถถถถถ

รอตอนหน้าคร๊าบบบบบบบบ จุ๊บ!

[ppoi]

1. ไปหวานกันใต้น้ำวน?? (ไม่น่าใช่ อันนี้คงจะได้หวานกันที่โลกหน้าแล้ว...)

2. รู้สึกตัวฟื้นขึ้นมาบนเกาะร้าง?? (คอนเซ็ปเดียวกันกับ ฝนตก พายุเข้า และกระท่อมร้างกลางป่า... พร้อมเลือดนองหน้าจอคนอ่านเป็นคอมโบเซ็ท...)

3. โดนแกล้งให้อารมณ์ค้างด้วยการข้ามไปหาคู่รองซะงั้น (ก็เป็นไปได้อยู่..)

...น้ำวนจะพาเราไปที่ใด ก็ต้องรอลุ้นกันต่อไป... 

[wiwari]

รอตอนหวานๆนะคะ

[wi_OoO_wi]

หวานจนมดทั้งจังหวัดเเห่กันมากัดเลยทีเดียว 

[Naenprin]

ตอนหน้าจะหวานแล้วเย้ๆ

[Maxshu]

ยังไงต่อไปอ่ะ

[justlove]

  :mew1:ตีตั๋วรอความหวาน

[B52]

จะหวานในสภาพไหนละเนี่ย

[route rover]

เหมือนอยู่ในน้ำวนด้วยเลยอ่ะ 

[fay 13]

 

[minenat]

หวังว่าเรือลำนั้นไม่ใช่ของน้องพระจันทร์กับพี่ยะนะ
 
ขอให้เป็นของอาชิเถอะ

[u_cosmos]

ทำไมมันตื่นเต้นอย่างนี้ล่ะ!!!!
ดีใจที่พี่ยะมาช่วยน้องทัน ><
มันจะหวานกันแบบไหน แล้วใครจะหวาน โอยยย

[Heisei]

ในทีุ่สุด!  ใครสักคนก็ยอมเผยความในใจสักที

ถึงจะเป็นพระจันทร์ก็เถอะ ...พี่ยะ...ไม่ได้เรื่องเล้ย  เดี๋ยวจะให้พระจันทร์เป็นผู้นำ กดพี่ยะแทนเลยนะ 5555

[quiicheh.]

หนีกระสุนก็ลุ้น ขับเรือก็ลุ้น เรื่องนี้แบบเวลาอ่านแล้วนั่งไม่ติดเก้าอี้555555555555
ต้องรอตอนหน้าแล้วล่ะค่ะ พระจันทร์จะมีความสุขแล้วววววว

[NannY]

มีตัวละครใหม่ออกมาให้เรื่องมันยุ่งและซับซ้อนขึ้นไปอีกกก

ปล. ประโยค > เขามองเห็นได้แค่แสงไฟท้ายเรือสีแดงๆเท่านั้น ทัศนคตินอกเรือเริ่มเป็นไปในทางเลวร้าย

ตรงนี้น่าจะใช้คำว่า ทัศนวิัสัย มากกว่า ทัศนคติ หรือป่าวคะ???

[•♀NoM!_KunG♀•]

เอิ่มม!! หวังว่าพ่อของพระจันทร์คงจะมาเอาคนของตัวเองกลับไปนะ

อย่าเปงอะไรเลย

[dek-zaal3]

พันธนาการ...รัก #27


   ในบ้านหลังใหญ่ของสุริยะมณฑลในตอนนี้เต็มไปด้วยความวุ่นวาย หนูลินร้องไห้งอแงไม่หลับไม่นอนจนน้ำฟ้าต้องพาลงมานั่งด้วยกันด้านล่างเพื่อรอฟังข่าว การคุ้มกันรอบบ้านในตอนนี้แม้แต่มดซักตัวยังไม่มีผ่าน น้ำฟ้าพยายามกดโทรศัพท์หาสามีซ้ำๆ ในใจร้อนรุ่มเพราะกังวลจนมือเย็นเฉียบ หลังจากที่สามีโทรมาหาเมื่อชั่วโมงที่แล้วว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจสามารถพาเรือของมังกรและลูกน้องอีกสองลำกลับมาได้อย่างปลอดภัย ทว่าเรือของคนร้ายและเรือของสุริยะมณฑลนั้นหายไปท่ามกลางน้ำวนที่ปรากฎขึ้นมาเพราะพายุฝนที่ตกกระหน่ำอย่างหนัก

“พี่ตะวัน!!!” น้ำฟ้าเรียกชื่อคนรักดังลั่นเมื่อเห็นอีกฝ่ายเสื้อผ้าเปียกปอนเดินกลับเข้าบ้านมาพร้อมนายตำรวจหนุ่มอีกคน “พี่ตะวัน เจอเรือน้องรึยัง...”

   รังสิมันต์เอื้อมรับผ้าขนหนูที่น้ำฟ้าหยิบยื่นมาให้ก่อนจะคว้ามือคนรักมาจับ เขาว่ามือเขาเย็นแล้วนะ แต่มือของน้ำฟ้ากลับเย็นกว่าเขาหลายเท่าจนรู้สึกได้

“ฟ้าทำใจดีๆนะ พระจันทร์กับพี่อาทิตย์ต้องไม่เป็นอะไร...พวกเขาจะปลอดภัย...เชื่อพี่นะ”

คำตอบของสามีที่ได้ยินทำเอาเด็กหนุ่มแข้งขาอ่อนแรง เพราะเข้าใจดีในคำตอบ ว่าน้องชายตัวเองกับเจ้าของบ้านยังไม่ได้กลับมาด้วยกัน

“แล้วหมอกานต์ละครับ” น้ำฟ้าถามสามีเสียงเบา

“หมอกานต์อยู่ที่โรงพยาบาล คงจะกลับมาพร้อมกับพวกพี่กร...เอ้อฟ้า ขึ้นไปจัดห้องนอนให้ซักห้องนะ พี่คิดว่าทุกคนคงจะเหนื่อยมาก ให้นอนพักเสียที่นี่หลังตำรวจสอบปากคำเสร็จเลยก็แล้วกัน” รังสิมันต์บอกคนรัก น้ำฟ้าพยักหน้ารับคำ ก่อนจะหันไปหาป้าแหม่มให้พาเด็กๆขึ้นไปช่วยตนโดยไม่ลืมหันไปหอบหิ้วเจ้าตัวเล็กให้ขึ้นไปด้วยกัน

   รังสิมันต์และนายตำรวจสี่ห้านายนั่งคอยอยู่ที่ห้องรับแขกซักพัก เสียงรถหน้าบ้านก็ดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าคนที่พวกเขารอคอยคงกำลังมากันแล้ว ทั้งหมดหันมองไปที่ทางเข้าก็เห็นมังกรกำลังอุ้มร่างของเหวินจิ้งเดินเข้ามา ได้ยินแว่วๆเหมือนทั้งคู่กำลังเถียงอะไรกันซักอย่าง พอเข้ามาใกล้ๆถึงได้รู้ว่าเหวินจิ้งไม่ได้เต็มใจให้อุ้ม ส่วนมังกรนั้นไม่ฟังเพราะเป็นห่วงที่อีกคนเริ่มมีอาการแพ้ยาสลบที่โดนไป ซ้ำยังมีอาการเมาเรือแถมให้อีก จนหนุ่มเชื้อจีนเอาแต่อาเจียนแล้วก็บ่นปวดหัวอยู่ตลอด

   หลี่อี้ นายตำรวจหนุ่มที่ได้รับหน้าที่ดูแลคดีนี้ทันทีที่ได้รู้ว่าเป็นคดีของหยางหลง เริ่มต้นการสอบปากคำผู้ร่วมในเหตุการณ์เรียงคน เหวินจิ้งแม้จะปวดหัวปวดตาขนาดไหนเขาก็พยายามที่จะเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่ได้รู้และได้เห็นออกไปจนหมด เพราะตัวเองเป็นเพียงคนเดียวที่ได้อยู่ในเหตุการณ์ระหว่างที่พระจันทร์สนทนากับคนร้าย โดยไม่ลืมที่จะเล่าเหตุการณ์เข้าใจผิดที่ทำให้เขาต้องมาติดหนึบกับมังกร เพื่อแก้ต่างความเข้าใจผิดของคนใจร้ายให้กระจ่างแจ้งเสียด้วย น้ำฟ้าที่ลงมาทีหลังทันได้ฟังตอนที่หลี่อี้เอาภาพของคนร้ายซึ่งได้มาจากปีเตอร์มายืนยันกับมังกรและเหวินจิ้งว่าใช่คนที่ว่าหรือเปล่า ซึ่งทั้งคู่ก็พยักหน้ารับ

“เอ๊ะ...ผู้ชายคนนี้...” แว่บหนึ่งที่ได้เห็นน้ำฟ้าก็เผลอพึมพำพร้อมชี้นิ้วออกไป หลี่อี้ที่สังเกตุการณ์อยู่จึงรีบย้อนถามกลับ

“คุณรู้จักผู้ชายคนนี้หรือ” นายตำรวจรีบออกปากถาม

“ผมคิดว่าผมจำไม่ผิดนะครับ...เขาเป็นลูกน้องของคุณพ่อลูน่า...ผมจำเขาได้ ผมเคยเห็นเขาไปเยี่ยมลูน่าที่โรงพยาบาลบ่อยๆ” เด็กหนุ่มผมยาวเอ่ยบอก และเขาก็คุ้นๆว่าเมื่อสองปีก่อนเขาก็น่าจะเคยเห็นผู้ชายคนนี้อยู่กับพ่อพระจันทร์เช่นกัน

“หมายความว่า...ผู้ชายคนนี้จงใจที่จะมาลักพาตัวคุณลูน่าไปตั้งแต่แรกแล้วอย่างนั้นสินะครับ” หลี่อี้ถามต่อ น้ำฟ้าพยักหน้ารับแล้วบอกว่าอาจจะเป็นอย่างนั้น

   ตำรวจหนุ่มพยักหน้าก่อนจะก้มหน้าก้มตาจดข้อมูลลงไปในสมุดบันทึกคำให้การ ซักพักเสียงโทรศัพท์ข้างตัวก็ดังขึ้น ชายหนุ่มหายออกไปรับโทรศัพท์นอกห้องซักครู่ใหญ่ถึงได้กลับเข้ามา พร้อมรอยคิ้วขมวดที่ทำเอาทุกคนใจไม่ดี

“เมื่อกี๊ทีมตำรวจน้ำที่เขาลงพื้นที่ไปโทรมาบอกว่า...พวกเขาช่วยเหลือผู้รอดชีวิตขึ้นมาได้หนึ่งคน แล้วก็นำตัวส่งโรงพยาบาลไปแล้วครับ เขาส่งรูปมาให้ผมดู...ไม่ใช่ทั้งหยางหลงและคุณลูน่า แต่เป็นอาฉี...ที่เป็นคนร้าย ส่วนคนไทยอีกคนที่ร่วมขบวนการณ์ด้วย พวกเขายังหาตัวไม่พบครับ” หลี่อี้พลิกโทรศัพท์ไปให้ทุกคนดู ซึ่งภาพนั้นคืภาพของอชิระจริงๆ ป้าแหม่มที่มายืนรอฟังข่าวด้วยถึงกับยกมือพนมท้วมหัว บนบานศาลกล่าวว่าถ้าเจ้าบ้านทั้งสองคนรอดมาได้หล่อนจะไปหาหัวหมูมาถวายพร้อมรำฉุยฉายแก้บนให้เลยทีเดียว

“แล้วตอนนี้พวกเขายังออกค้นหากันต่อหรือเปล่า” มังกรเอ่ยถามบ้าง หลี่อี้มองหน้าคนถามแล้วส่ายหน้าให้

“หลังจากช่วยอาฉีขึ้นมาได้แล้วพวกเขาต้องรีบกลับขึ้นฝั่งครับ เพราะตอนนี้คลื่นในทะเลสูงมาก ขนาดชาวประมงที่ออกหาปลาแถวนั้นประจำจนชำนาญพื้นที่ก็ไม่มีใครกล้าลง เขาบอกว่า...น้ำวนตรงนั้นทั้งลึกและแรงมาก เป็นอันตรายต่อทั้งเจ้าหน้าที่และตัวชาวบ้านเองครับ”

“...ถ้าเราใช้เรือออกตามหาพี่ผมไม่ได้...งั้นผมจะสั่งให้คนเอาเฮลิคอปเตอร์ออก” รังสิมันต์คิ้วขมวดเพราะเครียดจัด น้ำฟ้าเห็นสามีเป็นแบบนั้นแล้วก็ยิ่งไม่สบายใจ ทว่าก็ทำได้เพียงเอื้อมไปจับมือแล้วรั้งไว้ บอกให้รอความเห็นจากคุณตำรวจก่อน

“ใจเย็นๆนะครับหยางจิน ตอนนี้เฮลิคอปเตอร์เราก็เอาขึ้นไม่ได้เพราะฟ้าปิด พายุลงแล้วก็ฝนตกหนัก คุณก็เห็นไม่ไช่เหรอครับ” หลี่อี้พยายามปลอบใจน้องชายเพื่อน รู้ว่าทุกคนร้อนใจ แต่เขาก็ร้อนใจไม่แพ้กัน เพราะนั่นก็เพื่อนสนิทเขาทั้งคน แต่ที่ดูเหมือนยังใจเย็นอยู่นี่ก็เป็นเพราะอาชีพที่ทำทำให้เขาใจร้อนไม่ได้ เขาต้องมีสติและแก้ปัญหาในครั้งนี้ให้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี

“แต่ถ้าเรายิ่งทอดเวลาออกไปนาน สองคนนั้นก็ยิ่งเหลือเปอร์เซนต์ที่จะรอดชีวิตน้อยลงนะคุณตำรวจ” คราวนี้เป็นมังกรบ้างที่ออกอาการเครียดเขม็งพอกันกับรังสิมันต์ แต่ที่ลุกขึ้นยืนเหมือนรังสิมันต์ไม่ได้เป็นเพราะร่างของเหวินจิ้งที่ยังนอนพิงเขาอยู่กับอก พร้อมกับฝ่ามือที่คอยลูบอยู่บนแขนเขาให้ใจเย็นลง

“ผมรู้ครับ และผมก็สั่งทุกคนไปแล้วว่าถ้าพายุหยุดเมื่อไหร่ หรือแค่มีโอกาสเอาเรือกับเฮลิคอปเตอร์ออกค้นหาได้ผมก็อนุญาตให้ออกค้นหาได้ทันที...ยังไงหยางหลงมันก็เพื่อนผม ผมทำเต็มที่แน่...ถึงมันจะเป็นผู้มีอิทธิพลอยู่บนเกาะฮ่องกงนี่ แต่ก็เป็นอิทธิพลในด้านดี คอยทำความดีช่วยเหลือหน่วยงานราชการตำรวจอยู่บ่อยๆ...และหลายครั้งเราก็ได้รับความร่วมมือจากคุณลูน่าด้วย เพราะฉะนั้นความดีของพวกเขาจะต้องช่วยคุ้มครองให้พวกเขาปลอดภัย...เชื่อมั่นในตัวพวกเขานะครับ” หลี่อี้จบประโยค พร้อมกับสายตาที่มองจ้องไปที่แต่ละคนเพื่อบ่งบอกความจริงใจ และให้ความมั่นใจแก่ญาติของเจ้าทุกข์ทั้งหลายแหล่ ถึงแม้จะไม่มีใครคัดค้านอะไรในสิ่งที่เขาพูด แต่แววตาของแต่ละคนก็บอกได้เลยว่ายังไม่มีใครสบายใจร้อยเปอเซนต์

   ...และคืนนั้น กว่าพายุจะหยุดและเอาเรือตำรวจลงทะเลได้อีกครั้งก็เกือบค่อนสายของอีกวัน...

-------------------------------------------------------------  - -   - ------     - -     -                  -

   ...เขาอึดอัด...

   ...เขาหายใจไม่ออก...

   ...ทำไมการอยู่ใต้น้ำ...มันถึงได้ทรมานขนาดนี้...

   ...ช่วยด้วย...ใครก็ได้ช่วยที...! พี่ยะ...

   ...พี่ยะอยู่ที่ไหน...มาช่วยจันทร์ด้วย...

   ฉับพลันนั้นท้องน้ำที่อยู่รอบตัวก็ค่อยๆเปลี่ยนสี จากสีน้ำเงินเข้มที่มืดมนอนธการ มันเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน พระจันทร์ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน รู้แต่ว่าเขากลัวมาก ออกปากเรียกใครก็ไม่มีใครได้ยินเขาเลย...จนกระทั่งจู่ๆเขาก็รู้สึกเหมือนโดนกระชากให้ขึ้นมาจากความมืดมนนั้น ขึ้นมาสู่ความเจิดจ้าที่ส่องสว่างไปทั่วจนเขาต้องหลับตาลง...

“พี่ยะ!!!”

   อกบางกระเพื่อมขึ้นลงพร้อมขนตาที่กระพรือปริบเมื่อจู่ๆก็ลืมตาขึ้นมาเห็นแต่แสงสว่างจ้าจนคนเลือดน้อยต้องเบี่ยงหน้าหนี ผนังเรือสีขาวคือสิ่งที่พระจันทร์เห็นเป็นสิ่งถัดมา...นี่เขายังอยู่บนเรืองั้นเหรอ...

“เช้าแล้ว...แล้วเมื่อคืน...” พอตั้งใจจะนึกย้อนว่าเรื่องเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นสมองก็ปวดจี๊ด ทว่าภาพต่างๆก็ยังคงหลั่งไหลเข้ามาในห้วงมโนสำนึกให้เขาระลึกย้อนได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

   เมื่อวานหลังจากที่เขากับพี่ยะกระโดดลงเรือพร้อมกันแล้ว คนร่างสูงก็เร่งขับเรือตีวงออกมาให้ห่างจากลำเรือของอาชิ ทว่าเมื่อวานยิ่งหนีก็เหมือนยิ่งโดนตาม เรือของอาชิขับตามไล่หลังไม่ลดละ จนกระทั่งทางข้างหน้าเริ่มมองไม่เห็น มันมีแต่ความมืด ทว่าพี่ยะก็ยังคงขับเรือหนี น้ำฝนที่ตกลงมาในเรือเริ่มขังเป็นแอ่ง และจู่ๆก็มีเสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด พระจันทร์เอามือปิดหูแล้วร้องหวีดขึ้นมาอย่างตกใจ และสุริยะมณฑลก็ไวพอจะละมือข้างหนึ่งเข้ามารั้งตัวพระจันทร์เข้าไปกอดเอาไว้แน่น เด็กหนุ่มถูกกั้นเอาไว้ในวงแขนระหว่างร่างกายสูงใหญ่และพวงมาลัยเรือ โดยมีแขนใหญ่ข้างหนึ่งคอยรัดรอบเอวเขาเอาไว้ให้ตัวเขาไม่โคลงหลุดออกไปจากเรือ

   เสียงกระสุนปืนยังดังขึ้นมาต่อเนื่องอีกหลายนัด เขารู้สึกถึงอาการสะดุ้งเป็นบางครั้งของร่างสูงใหญ่ที่โอบกอดเขาเอาไว้ ชายหนุ่มใช้มือข้างที่กอดเขาอยู่หยิบปืนที่เหน็บอยู่ใต้อกเสื้อขึ้นยิงไปด้านหลังสองนัด ก่อนจะเอาปืนยัดใส่มือให้เขาแล้วบอกให้เขาช่วยยิงสกัดไว้ให้ ขณะที่เจ้าตัวกำลังเพ่งสมาธิเพื่อมองทางตรงไปข้างหน้าแล้วพาเรือแล่นผ่านคลื่นน้ำที่จู่ๆก็สูงขึ้นแล้วก็พาเรือโคลงซ้ายทีขวาทีอย่างน่าหวาดเสียว ทว่าเสียงกระสุนปืนก็ยังคงดังมากระทบตัวเรืออยู่เป็นระยะ พระจันทร์จึงรวบรวมความกล้ายิงสวนกลับไปสองนัดเช่นกัน แม้จะไม่รู้ว่ามันจะช่วยอะไรได้หรือเปล่า ทว่าเด็กหนุ่มรู้เพียงแค่พอพี่ยะของเขาพาตัวเรือวิ่งผ่านแอ่งคลื่นน้ำที่มันไม่สงบตรงนั้นมาได้แล้วเสียงปืนก็เงียบไป แต่มันกลับแทนที่ด้วยเสียงฟ้าผ่าและความมืด

   เขาจำได้ว่ายิ่งตัวเรือขับฝ่าความมืดตรงไปข้างหน้ามากขึ้นเท่าไหร่ น้ำหนักตัวของคนที่กอดเขาไว้ก็ยิ่งทิ้งลงใส่เขามากขึ้นทุกที ทว่ามือแข็งแรงก็ยังคงหมุนพวงมาลัยเรือเพื่อพามันผ่านน้ำตรงไปเรื่อยๆ พระจันทร์ไม่รู้ว่ามันนานเท่าไหร่ที่เขากับพี่ยะต้องยืนฝ่าฝนต้านลมอยู่บนเรือลำนี้ ทว่าในนาทีที่เขารู้สึกว่าตัวเรือมันเริ่มจะช้าลงเพราะจู่ๆใต้ท้องเรือก็เหมือนถูกครูดเข้ากับอะไรบางอย่าง จนในที่สุดตัวเรือก็หยุดนิ่งอยู่กับที่และขยับไปไหนไม่ได้อีก

‘พี่ยะ! มันเกิดอะไร...’ น้ำเสียงหวาดหวั่นดังขึ้นได้แค่นั้นแล้วก็ต้องเงียบไป เมื่อจู่ๆคนที่ยืนแนบอยู่ข้างหลังก็ทิ้งศีรษะลงแนบกับไหล่เขา ก่อนจะพึมพำคำพูดบางอย่างขึ้นมาแผ่วเบา

‘ขอโทษนะ แต่พี่พาจันทร์มาได้แค่นี้จริงๆ...พี่...ไปต่อไม่ไหวแล้ว’

สิ้นสุดคำพูดนั้น...น้ำหนักของคนที่ตัวสูงใหญ่กว่าเขาทั้งตัวก็ทิ้งตามลงมาในทันที ซึ่งแน่นอนว่าพระจันทร์เอง ณ เวลานั้นก็รับเอาไว้ไม่ไหวจนต้องล้มลงไปกองที่พื้นเรือด้วยกัน จากนั้นเขาก็ได้กลิ่นคาวเลือดที่โชยขึ้นมาแตะจมูกพร้อมอาการปวดหัวที่ทำเอาเขาชาวูบจนหมดสติไป

“พี่ยะ...เลือด!!!” พอนึกได้ถึงตรงนั้น พระจันทร์ก็ได้สติกลับมาอยู่กับปัจจุบันที่กลิ่นคาวเลือดมันยังคงอบอวลอยู่ข้างตัว พอเด็กหนุ่มพยายามหันหัวกลับไปอีกข้างเขาก็สะดุดเข้ากับท่อนแขนเปื้อนเลือดที่ตอนนี้มันเริ่มแห้งกรังเพราะโดนแดดเผา ซึ่งพาดผ่านอยู่บนอก “พี่ยะ...พี่ยะ พี่เป็นอะไร...พี่ยะ...”

   พระจันทร์ค่อยๆขยับท่อนแขนหนาข้างนั้นออกจากตัว ก่อนจะพบว่าท่อนแขนอีกข้างของพี่ยะนั้นเขาใช้มันหนุนแทนหมอนอยู่

...ไม่จริง ทำไม...แขนพี่ยะมีแต่เลือดเต็มไปหมด...

“พี่ยะ...พี่ยะฟื้นสิ ฟื้นเร็ว...พี่อย่าเป็นอะไรนะ พี่...ฮึก” ต่อให้เข้มแข็งขนาดไหน แต่พอมาได้เห็นคนที่รักนอนจมกองเลือดอยู่ข้างตัวแบบนี้คงไม่มีใครไม่เสียน้ำตา พระจันทร์ค่อยๆลุกขึ้น แล้วเขย่าร่างหนาที่ไม่มีทีท่าจะรับรู้สติใดๆขึ้นมาได้เลยอย่างใจเสีย แต่ทว่าเมื่อพอลองอังนิ้วเข้ากับจมูกดูแล้วยังสัมผัสได้ถึงลมหายใจแผ่วเบาพระจันทร์ก็ค่อยถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

   ด้วยความที่ตัวเองใช้ชีวิตอยู่ใกล้ชิดกับโรงพยาบาลมานาน พระจันทร์จึงรีบตั้งสติให้ได้เร็วที่สุด และนึกย้อนความรู้ที่มีและเคยเห็นว่าเวลาเจอผู้ป่วยแบบนี้นั้นพวกพี่พยาบาลเขาทำอะไรกันยังไงบ้าง

“แผล...ใช่ เราต้องหาแผลของพี่ยะให้เจอแล้วก็ห้ามเลือด...” พระจันทร์พยายามบอกตัวเองให้เข้มแข็งเข้าไว้ ก่อนจะพลิกตัวลุกขึ้นนั่งให้ดีพร้อมยื่นมือออกไปสำรวจร่างกายคนเจ็บว่ามีบาดแผลฉกรรจ์อยู่ที่ไหนบ้าง

   พระจันทร์เจอว่าเลือดส่วนใหญ่จะติดอยู่ตามแขนเสื้อของร่างสูง พอลองถอดเสื้อนอกออกดูเด็กหนุ่มก็ต้องอึ้งแกมดีใจแล้วก็โล่งใจ เมื่อฝ่ามือสัมผัสได้ถึงความแข็งและหนาของอะไรบางอย่างที่อยู่ใต้เสื้อเชิ้ตตัวในของพี่ยะ

“เสื้อเกราะกันกระสุน...? โล่งอกไปที...” พระจันทร์ถอนหายใจพร้อมเริ่มยิ้มขึ้นมาได้...ถ้าพี่ยะมีเสื้อเกราะกันกระสุน อย่างน้อยถึงโดนยิงก็คงไม่โดนจุดสำคัญ ส่วนเลือดที่เห็นนี่คงจะมาจากบาดแผลตรงที่แขนนี่แหละ ซึ่งตอนนี้ก้อนเลือดมันก็เริ่มแข็งตัวเกรอะกรังติดตามเสื้อผ้าทั้งเขาทั้งพี่ยะเต็มไปหมด

“โอ๊ย...”

   และในตอนที่พระจันทร์กำลังพยายามจะฉีกแขนเสื้อของสุริยะมณฑลเพื่อจะดูแผลและหาทางปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้ เสียงร้องโอดโอยแผ่วเบาก็ดังขึ้น พระจันทร์หันไปมองทางต้นเสียงก็คนนัยตาดุเริ่มหรี่ตาขึ้นมองจ้องมาที่เขา คนกำลังขวัญเสียพอเห็นว่าคนที่ตัวเองกำลังเป็นห่วงสุดชีวิตได้สติก็ดีใจ รีบขยับท่อนไปโอบรอบศีรษะใหญ่แล้วรั้งขึ้นกอดเอาไว้กับอกก่อนจะเริ่มต้นสะอึกสะอื้น ด้วยเพราะตอนนี้ตัวเองทั้งตกใจ ขวัญหนีดีฝ่อ แล้วก็ดีใจที่ผู้ร่วมชะตาชีวิตเพียงหนึ่งเดียวของเขาได้สติขึ้นมาแล้ว

“พี่ยะ...พี่ฟื้นแล้ว จันทร์ดีใจที่สุดในชีวิตเลย...”

“โอ๊ย...จันทร์ ถ้าดีใจก็ช่วยพาพี่ลุกขึ้นนั่งก่อนได้มั้ย แขนพี่ชาไปหมดแล้ว...” เสียงทุ้มติดแหบปนไอนิดๆดังขึ้นบอกเขา พระจันทร์รีบกระวีกระวาดจัดท่านั่งให้คนเพิ่งฟื้นได้พิงผนังเรือด้วยท่าทางที่สบายที่สุด

“พี่ยะเป็นไงมั่ง เจ็บตรงไหน...รีบบอกจันทร์เร็ว...” เด็กหนุ่มถามอาการ มือก็ยกขึ้นวัดไปที่หน้าผากและก็พอจะรู้ว่าอีกคนนั้นเริ่มมีไข้ต่ำๆ

“เจ็บที่แขน...แต่ไม่เป็นไรมากหรอก แล้วเราล่ะ...เจ็บตรงไหนมั้ย” สุริยะมณฑลอยากจะยกมือขึ้นไปสำรวจดวงหน้าอ่อนกับแขนขาของคนตัวบางด้วยตัวเอง ทว่าตอนนี้แขนทั้งสองข้างของเขานั้นชาดิก แทบจะขยับทำอะไรด้วยตัวเองไม่ได้เลย

“ยังมีหน้ามาถามอีก...ฮึก...พี่กอดจันทร์ไว้แบบนั้นแล้วจันทร์จะเป็นอะไรไปได้ยังไง...ห่วงตัวเองเถอะ” พระจันทร์บ่นแกมตัดพ้อ

   มือบางพยายามที่จะถอดเสื้อสุริยะมณฑลออก ซึ่งคราวนี้ก็เป็นไปได้โดยง่ายแล้วเมื่อคนสวมให้ความร่วมมือแต่โดยดี จนกระทั่งเสื้อเชิ้ตตัวในถูกถอดออกมาสำเร็จเหลือเพียงเสื้อเกราะกันกระสุนกับเสื้อกล้ามตัวในที่ชายหนุ่มใส่ไว้เท่านั้น

“โชคดี...ที่พี่ยะไม่ประมาทแล้วก็ใส่เสื้อเกราะเอาไว้” พระจันทร์บอกระหว่างที่มือก็กำลังพยายามปลดล็อกตัวเสื้อเกราะให้กับคนป่วย

“แต่ถึงพี่ไม่ใส่...พี่ก็ไม่ลังเลที่จะกอดเราเอาไว้เหมือนเดิมหรอกนะ” แม้จะรู้ว่าไม่ใช่เวลาที่สมควรจะพูดอะไรแบบนี้ แต่ชายหนุ่มก็อดไม่ได้ มันยังคงรู้สึกทราบซึ้งในใจอยู่ดีที่ได้ยินคำบอกรักของพระจันทร์ต่อหน้าคนอื่นแบบนั้น

“พี่ยะ...” พระจันทร์ทอดเสียงสั่นเรียกชื่ออีกคน เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับคำพูดนั้นนัก เพราะว่าเสื้อเกราะในมือที่เขาเพิ่งเอาออกมาสำเร็จกำลังบ่งบอกคำพูดของชายหนุ่มได้ดีกว่าสิ่งที่เขาได้ยินไปหลายเท่า

   พระจันทร์ค่อยๆลูบไปที่ด้านหลังของตัวเสื้อที่ทั้งหนาและหนักแผ่วเบา มันปรากฎรอยกระสุนที่วิ่งเข้ามาชนกับแผ่นหลังร่างกายสูงใหญ่อยู่หลายนัด...เขาไม่รู้เลยว่าพี่ยะต้องยืนรับแรงกระแทกแบบนี้คนเดียวเมื่อคืน ในขณะที่เขากำลังปลอดภัยอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงที่ไม่ยอมลดมือที่กอดเขาลงเลยซักนิด...พระจันทร์สูดน้ำมูกกลั้นเสียงสะอื้นก่อนจะวางเสื้อสีดำตัวนั้นลงข้างตัว สองแขนเล็กค่อยๆสอดเข้าไปที่ราวเอวคนตัวใหญ่กว่า ก่อนจะตามมาด้วยศีรษะกลมมนที่ค่อยๆเอนซบลงไปที่อก

“ขอบคุณนะ...ขอบคุณที่ยังคอยปกป้องดูแลจันทร์มาโดยตลอด...ตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน...”

   วันนั้นเมื่อสองปีก่อน ไม่ใช่มือแกร่งข้างนี้เหรอที่ดึงเขาให้หลบพ้นจากกระสุนมรณะของลูกน้องพ่อเขาเอง...แล้วในวันนี้เขาก็ยังคงไม่ยอมปล่อยมือไปจากกัน ยังคงทำทุกอย่างให้กันเหมือนเดิม...ไม่รู้เลยว่าจะต้องขอบคุณเขาได้ยังไงดี

“ไม่มีใคร...ไม่คิดที่จะปกป้องหัวใจตัวเองหรอกรู้มั้ย” ชายหนุ่มพยายามที่ยกมือขึ้นไปกอดตอบอีกคน พระจันทร์หัวเราะแผ่วเบากับคำพูดนั้นก่อนจะด่าเขาออกมาว่า ‘เลี่ยน’

“พี่ยะ...ไหวมั้ย เดี๋ยวจันทร์จะช่วยทำแผลให้” เด็กหนุ่มคลายอ้อมแขนที่กอดอยู่รอบเอวสอบออก คนตัวสูงพยักหน้าแล้วยิ้มอ่อนให้อีกคนคลายใจว่าเขายังไหว ทั้งที่จริงๆแล้วแขนสองข้างมันปวดตุ้บ เพราะเขาโดนยิงเฉี่ยวที่แขนทั้งสองข้างและทิ้งไว้นานโดยที่ไม่ได้รับการปฐมพยาบาลแบบทันท่วงที

“พระจันทร์เปิดช่องเก็บของใต้คอนโทรลเรือสิ ในนั้นน่าจะมีน้ำเปล่าแล้วก็พวกอาหารแห้งกับยา...” ชายหนุ่มที่นั่งพิงกับผนังเรือออกเสียงบอกคนตัวเล็ก พระจันทร์ยกมือขยี้ตาปาดน้ำตาที่มันมาเอ่อคลออยู่ในตอนแรกออก แล้วกระวีกระวาดลุกขึ้นจะไปทำตามที่ร่างสูงบอก

ทว่าเมื่อพระจันทร์ได้ยืนยืดตัวขึ้นเต็มความสูงบนเรือ สภาพภายนอกเรือก็ทำให้คนตัวบางต้องรีบวิ่งไปเกาะขอบเรือแล้วเพ่งมองบรรยากาศภายนอกให้ดีๆอีกครั้ง...เรือของเขาสองคนตอนนี้เหมือนถูกโอบล้อมด้วยเกาะ มันไม่มีชายหาดสวยๆ แต่กลับเป็นกองหินก้อนใหญ่วางระเกะระกะรายล้อมอยู่รอบๆแทน ตัวเรือของพวกเขาที่มันหยุดนิ่งอยู่กับที่ไม่ไปไหนในตอนนี้ คงเป็นเพราะเมื่อวานมันครูดเข้ากับหินโสโครกใต้น้ำแน่ๆ เพราะพอพระจันทร์มองไปท้ายเรือก็เห็นรอยหินที่ถูกตัวเรือครูดเอาเป็นทางยาว ตอนนี้เรือเลยไม่ยอมขยับไปไหน ติดเท้งเต้งอยู่กลางแอ่งน้ำ

“พระจันทร์...เป็นอะไร มีอะไรรึเปล่า” สุริยะมณฑลมองอาการคนตัวเล็กแล้วก็ออกปากถาม ทว่าพระจันทร์กลับหันมาส่ายหน้าให้ บอกไม่มีอะไร แล้วก็ก้มลงไปเปิดตู้ที่อยู่ใต้คอนโทรลเรือ และอย่างที่เขาคิดไว้ ในนั้นมีอุปกรณ์ช่วยชีวิตเบื้องต้น น้ำเปล่าสองแพ็ค อาหารแห้งพร้อมไฟแช็คและมีด เต้นท์หนึ่งหลังกับถุงนอนสามถุง...เรือเล็กทุกลำของโรเบิร์ต โจวจะมีของเตรียมพร้อมไว้เสมอสำหรับกรณีฉุกเฉิน

“ค่อยยังชั่วหน่อย...” เสียงพระจันทร์ร้องออกมาอย่างโล่งอก มือบางเอื้อมไปหยิบน้ำเปล่าออกมาเป็นอันดับแรก แต่แทนที่ตัวเองจะดื่มก่อนกลับรีบวิ่งเอามาให้พี่ยะของตนแล้วบังคับดื่ม พอเห็นสุริยะมณฑลยอมจิบไปบ้างแล้วตัวเองก็ยกดื่มบ้าง ก่อนตัวเองจะลุกไปหยิบน้ำเปล่ามาอีกขวดพร้อมอุปกรณ์ปฐมพยาบาลในกล่องพลาสติก แล้วลงมือเอาน้ำเปล่าขวดใหม่ล้างแผลและรอยเลือดให้พี่ยะของตัวเอง ก่อนจะเอาผ้าก็อตที่มีในกล่องพร้อมน้ำเกลือและยาใส่แผลมาทำการปฐมพยาบาลให้

   ทั้งสองคนนั่งกันอยู่เงียบๆในระหว่างที่สุริยะมณฑลปล่อยให้พระจันทร์ทำแผลให้ เขาพยายามจะลองขยับมือและนิ้วทั้งสองข้างดู โชคดีที่ยังขยับได้อยู่ แสดงว่าเส้นประสาทที่มือของเขายังปลอดภัยดี

“พี่ยะเจ็บที่หลังด้วยมั้ยเดี๋ยวจันทร์ทายาให้” เสียงหวานเอ่ยถามเมื่อตัวเองใส่ยาที่แผลให้สุริยะมณฑลเรียบร้อยแล้ว

   ชายหนุ่มส่ายหน้าให้กับคำถามนั้นแล้วเอ่ยปากบอกว่าตอนนี้เขาอยากให้พระจันทร์เข้ามากอดเขาเอาไว้อีกครั้งมากกว่า พระจันทร์เก็บอุปกรณ์ยาใส่กล่องเอาไว้เหมือนเดิม แล้วก็เดินเข้ามานั่งใกล้ๆสุริยะมณฑลก่อนจะเอื้อมแขนกอดไม่มีอิดออดตามคำร้องขอ เมื่อแขนทั้งสองข้างได้รับการรักษา ก็เหมือนแรงที่แขนจะค่อยๆกลับมา อาการชาเริ่มหายไปแต่แปรเปลี่ยนเป็นอาการแสบและเริ่มปวดขึ้นมาแทนที่ ทว่าคนตัวใหญ่กว่าก็พยายามที่จะลืมอาการเจ็บปวดเหล่านั้น แล้วรวบรวมพลังแขนทั้งสองข้างมายกมือขึ้นโอบกอดอีกคนเอาไว้ในวงแขนตามความต้องการของตัวเองจนสำเร็จ พระจันทร์กอดซุกซบกับแผ่นอกแข็งแรงด้วยความรู้สึกปลอดภัย ในขณะเดียวกันสุริยะมณฑลเองก็รู้สึกสบายใจที่อีกฝ่ายไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรไปด้วย

“พี่ขอโทษนะ...ที่ทำให้จันทร์ต้องมาลำบากแบบนี้” จู่ๆน้ำเสียงทุ้มก็ดังขึ้นเหนือหัว พระจันทร์เหลือบมองไปที่ใบหน้าคนพูดก่อนจะเอ่ยตอบว่า

“พี่ลืมไปรึเปล่า คนที่ทำเรื่องทั้งหมดนี่คืออชิระ ลูกน้องเก่าของพ่อจันทร์นะ”

“...แต่สาเหตุมันก็มาจากพี่ไม่ใช่เหรอ...เขาอยากแก้แค้นพี่ จันทร์เลยโดนโยงเข้ามาเกี่ยวด้วย” ชายหนุ่มเอ่ยต่อ พระจันทร์ไม่ตอบอะไรนอกจากกระชับท่อนแขนที่โอบรัดรอบเอวอีกคนให้แน่นขึ้นอีกนิด “...แต่ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ พี่ก็จะขอให้นายธรรณธรทำแบบเดิม ขอให้เรื่องทุกอย่างมันเกิดขึ้นมาเหมือนเดิม...จะหาว่าพี่เห็นแก่ตัวก็ได้นะจันทร์...แต่อย่างน้อยเรื่องราวเหล่านั้นมันก็ทำให้เราได้มารู้จักกัน ทำให้จันทร์ได้รักพี่...”

“จันทร์รักพี่ยะ รักดวงอาทิตย์ดวงนี้ที่สุดในโลก...รัก...โดยไม่มีข้อแม้ใดๆมาเกี่ยว ไม่ว่าจะอดีตหรือคำครหาของใครๆ จันทร์ก็ไม่สน...จันทร์ไม่ใช่คนดีอะไรนัก...จันทร์เองก็เห็นแก่ตัว ทั้งๆที่รู้ว่า...การรักพี่ยะมันอาจจะเป็นบาปต่อคุณพ่อ...แต่จันทร์ก็ตัดสินใจที่จะมองข้ามมันมานานแล้ว...จันทร์ทุ่มให้พี่สุดตัวขนาดนี้ แล้วพี่ยะล่ะ...รักจันทร์บ้างมั้ย”

   สุริยะมณฑลฟังคำสารภาพทั้งหมดแล้วก็ก้มลงไปหอมกลุ่มผมชื้นน้ำฝนของคนที่กอดเขาอยู่เบาๆ ที่ตรงนี้ไม่มีใครเลย นอกจากเขาสองคน...เขารู้สึกผ่อนคลายและโล่งอกทุกครั้งที่อยู่กับคนคนนี้ ภาระอะไรต่างๆมากมายที่ต้องแบกอยู่จะเบาลงไปทันทีที่ได้เห็นใบหน้าเล็กๆของเด็กในปกครองที่คอยเขาอยู่ที่บ้าน...ความสดใสและตัวตนที่เป็นของพระจันทร์คือสิ่งที่เขาจะขาดไปไม่ได้เด็ดขาดเหมือนอย่างที่ครั้งหนึ่งเหยียนจวิ้นเคยทำนายเอาไว้

...หงส์คู่กับมังกรฉันท์ใด พระจันทร์ก็อยู่คู่กับพระอาทิตย์บนฟากฟ้าฉันท์นั้น...

“...I’m so happy to be near you and give the best things to you. I’ve never care what tomorrow come. I’ve care just only today that I have you. The best time in my life is having you beside me...I love you...my moonlight in my darkness...I love you...”

   ถ้อยคำอ่อนหวานที่สารภาพความรู้สึกภายในใจของคนร่างสูง ทำให้พระจันทร์ปลื้มปริ่ม...เราเป็นได้จริงๆเหรอ แสงจันทร์ในความมืดของเขา...เรา...

“ไม่ว่าใครจะว่ายังไงพี่ไม่สน ในเมื่อจันทร์เองก็ยอมรักพี่ได้โดยไม่มีข้อแม้อะไร...แล้วทำไมพี่ถึงจะไม่รัก...ผู้ชายอย่างพี่อาจมีการแสดงออกของความรักไม่เหมือนคนอื่น เพราะสังคมที่พี่อยู่ มันสร้างคำนิยามสำหรับคำว่ารักให้พี่...ว่ามันคือการปกป้องดูแลคนที่รักให้ดีที่สุด...มันอาจจะไม่ครอบคลุมหรือลึกซึ้งกินใจเหมือนในละครที่จันทร์เคยดู แต่ขอให้รู้ไว้...ผู้ชายคนนี้ให้ได้ทุกอย่างเพื่อคนที่เขารัก...พี่รักของพี่แบบนี้...พี่รักพระจันทร์...รักอยู่คนเดียว รู้มั้ย...”

   พระจันทร์น้ำตาซึม ร้อยพันคำพูดที่พี่ยะสรรหามาเขาสามารถพิสูจน์มันได้ทั้งหมดแล้วด้วยการกระทำ เพียงแต่เขาแค่อยากได้ความมั่นใจจากคำพูดเท่านั้น...และวันนี้เขาก็ได้ยินมันแล้ว ได้ยินอย่างชัดเจนมากด้วย

“จันทร์รักพี่ยะนะ”

“...พี่ก็รักพระจันทร์...” สุริยะมณฑบรับคำเด็ก เขายังก้มลงฝังจมูกกับกลุ่มผมที่ติดกลิ่นเกลือ ถึงแม้มันจะไม่หอมแต่เขาก็ไม่รังเกียจ ก็เพราะว่าเขาน่ะ...

“...พี่อาทิตย์รักพระจันทร์...รัก...ตั้งแต่เห็นเรานั่งเหวอมองพี่อยู่บนเตียงในโรงพยาบาลแล้ว...”   


-------------------------------------------------------------  - -   - ------     - -     -                  -

เดี๋ยวมาต่อจ้า

[dek-zaal3]

จองไว้ก่อนนะ 

[Noo_Patchy]

 

[question09]

เม้นท์ให้ก่อนอ่าน เด๋วมา อิอิ

[HISY]

บอกรักกันแล้ว

[ormn]

  ::ในที่สุดก็บอกรัีกกันแลัว

[lizzii]

เขิลลลลลลลลลล

[quiicheh.]

พี่ยะดูหล่อขึ้น975812เท่า
หวานกันทีก็มดเต็มเรือเลยค่า