หัวข้อ: [เรื่องสั้น] คุณหนูจอมป่วน กับคนสวนจอมเปิ่น (My Gardener) #FIVE (จบ) หน้า 4 @ 7 ม.ค. 56

[จากต้นจนอวสาน]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ

เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้าม มิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอ ให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่ นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.อย่า พูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยาย ในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

[จากต้นจนอวสาน]

สวัสดีปีใหม่ครับทุกคน 
ปีใหม่มาแล้ว ลมหนาวก็เริ่มพัดมา เชียงใหม่หนาวแล้ว อิอิ

ส่งท้ายปีทั้งที ผมก็เลยมีเรื่องสั้นมาให้อ่านกันนิดหน่อย
จริงๆเรื่องนี้จะแต่งเป็นเรื่องยาว...แต่ข้อมูลผมไม่พอเลยย่อสั้นๆเอาดีกว่า

เป็นเรื่องของคุณหนูผู้ร่ำนวยกับคนสวนหนุ่มจนๆ
รักต่างชนชั้นกับความแสบของคุณหนูจะเป็นยังไงก็ขอเชิญติดตามกันได้เลยนะครับ


ก่อนอื่นก็ต้องขอฝากผลงานอื่นๆที่ผ่านมาด้วยนะครับ

1.  One More Night :: บังเอิญรัก โดยตั้งใจ  >>> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35929.0
2. รสมือหมอนวด : Oh! My Sassy Boy [เรื่องสั้นจบในตอน] >>> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36067.0
3. :อยากให้ลมหนาวพัดมาอีกครั้ง...(When the winter comes) >>> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36101.0


ขอให้มีความสุขกับการอ่านโดยทั่วกันครับ...

[จากต้นจนอวสาน]

One

                 สวัสดีครับทุกท่าน ผมชื่ออ้าย พื้นเพเป็นคนอำเภอดอกคำใต้ จังหวัดพะเยาครับ ช่วงนี้หมดฤดูทำนาแล้ว ได้ข่าวว่าปีนี้ฝนแล้ง ชลประทานก็มาบ้างไม่มาบ้าง แถมภาระเลี้ยงพ่อแม่ลูกสองเมียหนึ่งทำให้ผมต้องดิ้นรนปากกัดตีนถีบ ไอ้ครั้นจะหาปูหาปลาตามผืนนาแห้งระแหงก็ได้แค่พอประทังชีวิตไปวันๆ ด้วยวัยสามสิบสามปี แรงดีแต่ไม่มีเงินก็เลยทำให้ผมตัดสินใจมาขายแรงงาน แรกเริ่มเดิมทีผมจะไปขุดทองที่ไต้หวันเหมือนไอ้ทิดข้างบ้าน มันไปสามปี กลับมามีเงินใช้หรูหราฟู่ฟ่า แต่ที่บ้านผมไม่ให้ไป เพราะพ่อก็แม่แม่ก็เฒ่า ลูกก็ร้องกระจองอแง แถมเมียผมก็ขี้เกียจตัวเป็นขน คนหาเงินก็มีแค่ผมคนเดียว

                    พอเดือนธันวาคมหลังเกี่ยวข้าวนาปีเสร็จ ผมก็นั่งรถบ.ข.ส. จากพะเยาเข้ากรุงเทพฯ ทีแรกก็ทำงานเป็นกรรมกรก่อสร้าง เจ้านายก็รักใครเอ็นดูผมดีอยู่หรอก แต่เมียเจ้านายนี่สิรักใคร่แต่จะดูเอ็นผมเสียให้ได้ เย็นวันหนึ่งเจ้านายเผลอ ผมก็เมา คุณนายก็ย่องมาตอดคิดจะจับผมทำสามีน้อยอีกคน แต่เหมือนคนมันจะซวย เมื่อเจ้านายกลับมาเจอสภาพนัวเนียอิรุงตุงนังพอดี ผมต้องรีบกวาดข้าวของหนีซองปีนมาพักบ้านญาติ ... ก็ไม่ใช่บ้านญาติหรอกครับ บ้านที่ญาติผมมาเป็นคนใช้คนอื่นอีกที

   เหมือนฟ้าจะมีตาสงสารคนดี(แต่ไม่มีเงินใช้) ผมตกงานอยู่ราวสองวันก็ได้ความเมตตาจากเจ้านายญาติหางานให้

“นายอ้ายทำสวนเป็นรึเปล่า”

“ผมทำไม่เป็นหรอกครับ ทำเป็นแต่นา แต่จับจอบจับเสียมได้ไม่มีปัญหา” ผมอวดอ้าง

“พอดีบ้านใหญ่ท้ายซอยสามขาดคนสวน ชั้นก็เห็นนายอ้ายหน่วยก้านดี น่าจะทำได้”

“ผมขอบพระคุณคุณนายมากเลยนะครับที่เมตตา”

              ไอ้ผมน่ะมันหน้าตาดี นิสัยก็ดี(หลายเสียงชมมา) ช่วงตกงานวันสองวันนี้ผมมาขออาศัยใบบุญเขาอยู่ ผมก็ไม่อยู่เปล่า ทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้ กวาดบ้านถูบ้าน ซักผ้า รดน้ำ พรวนดิน ด้วยความที่เรียนมาน้อยเลยชินกับการทำงานหนัก มาขอเขาอยู่แล้วก็ต้องทำงานให้คุ้มค่า จนคุณนายท่าเอ็นดู(แต่ไม่ดูเอ็น) แต่ท่านก็แก่มากแล้ว อยู่คนเดียว ครั้นจะจ้างคนใช้เพิ่มก็จะเป็นภาระเสียเปล่าๆ เลยรีบหางานให้ผม

“ไม่เป็นไร นายอ้ายเป็นคนดี ชั้นก็อยากช่วยเหลือ...พรุ่งนี้ไปเริ่มงานเลยนะ”

ผมไหว้ขอบคุณคุณนาย ใครว่าคนกรุงเทพแล้งน้ำใจผมใคร่เถียงยิ่งนัก(สำบัดสำนวนคนแก่จริงๆ)

                 รุ่งเช้า ผมตื่นตั้งแต่ตีห้า นอนไม่หลับเพราะความตื่นเต้น ดีใจที่จะได้งานใหม่...ผมลาคุณนายแล้วเดินออกจากบ้านเลาะไปเรื่อยๆจนถึงซอยสาม บ้านหลังใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ท้ายซอย ขนาดของมันมหึมา พื้นที่ใหญ่กว่าบ้านผมสักสองเท่าได้ แถมบ้านยังโอ่โถงอย่างกับวัง ผมยืนขาสั่นอยู่หน้าบ้าน กลัวว่าจะมาผิดหลัง แต่สุดท้ายผมก็รวบรวมความกล้ากดกริ่ง...

                ไม่กี่อึดใจประตูก็เปิด ผมมองซ้ายมองขวาไม่เห็นมีคนก็เริ่มหวั่น บ้านนี้เล่นของหรือไงนะ ประตูถึงเปิดเองได้ ผมยืนนิ่ง จนเสียงหนึ่งดังมาจากลำโพง

“เห้ย! จะยืนเซ่ออีกนานมั้ยวะ รีบๆเข้ามา!” เสียงเกรี้ยวกราดตวาดจนผมสะดุ้ง เดินเงอะงะเข้าบ้านใหญ่โตนี้

ประตูหน้าบ้านเปิดทิ้งไว้ ชายสูงวัยคนหนึ่งท่าทางใจดียืนรอผมอยู่

“นายอ้ายใช่มั้ย”

“ครับ” ผมไหว้สวัสดี

“ลุงชื่อกอบนะ เป็นต้นห้องที่นี่” ลุงกอบแนะนำตัว “ยินดีต้อนรับเข้าทำงาน”

                  ลุงกอบพาผมมาที่ห้องพักคนสวน มันค่อนข้างใหญ่สำหรับการนอนคนเดียวอยู่มาก แถมยังสะดวกสบายกว่าที่ผมคิดไว้เยอะ หลังจากนั้นแกก็พาผมไปเดินรอบบ้าน บอกหน้าที่ว่าต้องทำอะไรบ้าง ผมต้องรดน้ำ พรวนดินใส่ปุ๋ยต้นไม้ในสวนที่คุณหนูปลูกไว้ ห้ามให้มันตายหรือถ้ามันตายก็ต้องรีบหามาเปลี่ยน นอกจากนั้นคือต้องทำทุกอย่างที่สามารถทำได้ ผมรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ สุดท้ายก็ตกลงเรื่องค่าจ้าง ผมได้เดือนละ 8,500 บาท กินอยู่ฟรี ...ผมตาลุกวาว ถ้าอยู่ที่บ้านคงได้ไม่ถึงครึ่งของมันด้วยซ้ำ

               บ้านหลังนี้มีคนใช้อยู่ 5 คน แต่ละคนรับผิดชอบหน้าที่แตกต่างกัน ทั้งแม่ครัว คนขับรถและอื่นๆอีกจิปาถะ ลุงกอบคือคนที่ดูแลทุกอย่าง ไม่ให้ขาดตกบกพร่อง บ้านหลังนี้มีคนอยู่แค่คนเดียวคือคุณหนู และลุงกอบก็กำลังพาผมเดินไปหา

            ชายหนุ่มรูปร่างสูงนั่งอยู่บนเก้าอี้ราคาแพง เสื้อผ้าอาภรณ์บ่งบอกว่าเป็นคนรวยอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าหล่อเหลาแต่ดูเย่อหยิ่งมองแบบหยั่งเชิงมาทางผม

“นี่นะเหรอ คนสวนใหม่”

“ครับ ผมชื่ออ้าย สวัสดีครับคุณหนู” ผมแนะนำตัวด้วยความตื่นเต้น สายตาที่มองตั้งแต่หัวจรดเท้าดุดัน

“ดี พรุ่งนี้เริ่มงานได้เลย”

“ขอบคุณครับคุณหนู” ผมถูกตัวออกจากห้อง ลุงกอบกับคุณหนูคุยงานกันต่อ

[จากต้นจนอวสาน]

“พี่ชื่ออ้ายเหรอ ชั้นจันนะ เป็นคนเชียงราย พี่เป็นคนที่ไหนอะ”

“คนพะเยา”    

“อุ๊ย บ้านใกล้กันเลย อ้ายอู้กำเมืองได้ไหม..” น้ำเสียงนั้นตื่นเต้นดีใจ

“ได้สิ ทำไมไม่ได้ล่ะ” แล้วเราก็คุยกันถูกคอ จันหรือจันทร์ดีอายุ 23 ปีเป็นคนแม่จัน จ.เชียงราย หนีความจนมาขายแรงที่กรุงเทพ ทีแรกเป็นสาวโรงงาน แต่ถูกหัวหน้ากะลวนลามอยู่ต่อไม่ไหวเลยต้องระเห็จมาเป็นคนใช้ที่บ้านหลังนี้จากคำแนะนำของนายชิดสามีของจันเอง นายชิดเป็นคนขับรถให้คุณหนู ทั้งคู่เหมาะสมกันมากในสายตาผม เพราะจันก็น่ารักตามประสาสาวเหนือ ส่วนนายชิดก็ซื่อๆจริงใจตามประสาคนอีสาน ทั้งสองกำลังรอลูกน้อยในท้องจันที่จะลืมตาดูโลกอีกไม่นานนี้

“มีอะไรให้จันช่วยก็บอกนะพี่อ้าย อย่าเกรงใจเลย” ผมขอบคุณ ซาบซึ้งในน้ำใจคนบ้านเดียวกันเป็นอย่างมาก

ตลอดทั้งวันผมก็ไม่มีอะไรทำเป็นชิ้นเป็นอันนัก ไปช่วยในครัวก็โดนไล่ออกมาเพราะคนเยอะเกะกะ

ไปดูสวนก็ไม่มีอะไรทำ มีคนรดน้ำพรวนดินไปเสียหมด ไปช่วยทำความสะอาดบ้านก็ช้าไป...

               เมื่อว่างขนาดนี้ ผมเลยแอบไปหลับในห้อง ห้องนอนนี้ติดแอร์ขนาดเล็กให้ด้วย จันบอกว่าติดทุกห้องนั่นแหละ คุณหนูไม่ชอบเอาเปรียบคนใช้ ไม่อยากให้ต้องทนร้อนเปิดพัดลม แต่ผมไม่ชินกับการเปิดแอร์ เลยนอนทั้งๆที่มันร้อนๆแบบนี้แหละ...ไม่มีพัดลมนี่นา

                  ผมตื่นมาก็สองทุ่มกว่าๆคุณหนูจะกินมื้อเย็นช่วงนี้ หลังจากนั้นก็ถึงคิวคนที่เหลือในบ้าน กับข้าวก็จะเหมือนที่คุณหนูทุกอย่าง ผมเดินมาที่ครัว ทุกคนที่นี่อัธยาศัยดีกันหมด ไม่ทำให้ผมอึดอัด เมื่อกินจนอิ่ม ผมก็เต็ดเตร่ชมบ้านยามค่ำคืน...แล้วผมก็ได้ยินเสียงสะอื้นแว่วมาจากสวนมืด ผมเงี่ยหูฟัง

“พ่อครับ แม่ครับ...วันนี้เป็นวันครบรอบ 10 ปีที่พ่อกับแม่จากผมไป...” เสียงนั้นสะอื้นไม่ขาดสาย

ผมตกใจเมื่อเห็นเสี้ยวใบหน้านั้น คุณหนู!! ผมถอยหลัง ความรีบทำให้ผมเหยียบไม้แห้งดังกรอบใหญ่

“ใคร!!” เสียงคุณหนูดุเข้ม “ชั้นถามว่าใคร!!”

ผมรวบรวมความกล้าเดินออกมา ก้มหน้าก้มตาด้วยความกลัว เพิ่งมาวันแรกก็ทำเสียเรื่องซะแล้ว...

“อ้อ คนสวนคนใหม่...” คุณหนูเสียงเย็นชา “มายุ่มย่ามอะไรแถวนี้”

“ผมแค่ เอ่อ นอนไม่หลับน่ะครับคุณหนู เลยออกมาเดินเล่น”

“นายได้ยินอะไรบ้าง” เขาถาม น้ำเสียงราบเรียบ ผมได้แต่นิ่งกลัวจะตกงาน “ชั้นถาม ตอบมาสิ!”

“มะไม่ได้ยินเลยครับ” ผมหลบตาต่อ

“ตอบตามความจริง ไม่อย่างนั้นชั้นจะไล่นายออก”

“คุณหนู อย่าไล่ผมออกเลยนะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจมาแอบฟัง ผมได้ยินเสียงคนร้องไห้แล้ว...”

ผมเงียบปาก ความตื่นกลัวทำให้ผมหายใจไม่ทัน ความสอดรู้ทำให้ผมตกงานเสียแล้ว

“แล้วอะไร”

“แล้วผมก็ได้ยินคุณหนูพึมพำว่าวันนี้เป็นวันครบรอบ 10 ปีอะไรสักอย่าง” ผมอ้อมแอ้ม

คุณหนูก้าวขายาวๆมาหา โครงสร้างใหญ่โตของเขาบังตัวผมเสียมิด

“ถ้านายบอกเรื่องนี้กับใคร” คุณหนูทำเสียงเข้ม “ชั้นจะไม่เก็บนายไว้”

แล้วคุณหนูก็เดินจากไป ผมขาสั่นผับๆอยู่ตรงนั้น รู้สึกโล่งใจที่ไม่ถูกไล่ออก แต่ก็เกือบไปแล้ว...

“อย่าไปใส่ใจคุณหนูเลยนะ” เสียงลุงกอบดังมาข้างหลัง ผมผงะด้วยความตกใจอีกครั้ง

“คะ ครับ...ผมผิดเองแหละครับที่สอดรู้”

“โอย อย่าโทษตัวเองเลยนายอ้าย” ลุงกอบปลอบใจ

“คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงประสบอุบัติเหตุเมื่อ 10 ปีที่แล้ว ตั้งแต่คุณหนูอายุเพิ่ง 20 เอง แกคงคิดถึงท่านๆน่ะ”

“น่าสงสารจังเลยนะครับ” ผมคิดแบบนั้นจริงๆ ถึงผมจะจน แต่ผมก็มีครอบครัวอยู่ที่บ้าน พ่อแม่และลูกๆ

ส่วนคุณหนู ผู้ร่ำรวย อาศัพบ้านหลังใหญ่โต แต่กลับอยู่คนเดียว ไม่มีใครอยู่ข้างๆเลย...

////////////////////////////////////////////////////////

[จากต้นจนอวสาน]

               ผมเบื่องานมากๆตอนนี้...แค่ดูแลสวนใช้เวลาไม่เยอะมากนัก ทำให้ผมว่างมากในแต่ละวัน เหมือนถูกจ้างให้มานั่งเฉยๆเปลืองเงินคุณหนูเสียเปล่าๆ ผมเลยไปขอลุงกอบทำงานเพิ่ม...

“ทำส่วนของเราให้ดีก็พอนายอ้าย” นั่นคือคำตอบที่ผมได้รับ ผมเลยต้องก้มตาก้มตาทำงานตัวเองต่อ ส่วนเวลาว่างๆผมก็นั่งๆนอนๆด้วยความเบื่อหน่าย

               เช่นเดียวกับวันนี้ ผมทำสวนเสร็จก็เลยมานอนอ่านการ์ตูนขายหัวเราะมหาสนุกที่นายชิดซื้อมาที่เปลยวนหลังบ้าน สวนดอกไม้ต่างก็สมบูรณ์แข็งแรงดี สวนกล้วย มะม่วง ฝรั่งก็ร่มรื่นเหมาะแก่การนอนพักผ่อน ฝีมือผมทั้งนั้น!

“ได้ข่าวว่าว่างเหรอ” เสียงเรียบๆนั้นทำผมสะดุ้งเฮือกเกือบตกเปล

“คุณหนู” ผมขานเรียก “ทำไมมาถึงนี่ได้ล่ะครับ”

“ทำไมจะมาไม่ได้ นี่บ้านชั้นนะ ชั้นจะไปไหนมาไหนทำไมต้องขออนุญาต” ผมเงียบปาก

“ชั้นอยากกินฝรั่งน่ะ เลยว่าจะมาเก็บไปซักลูกสองลูก”

“ให้ผมเก็บให้ดีกว่านะคุณหนู” ผมอาสา

“ไม่ต้อง ชั้นจะปีนเอง” แล้วคุณหนูก็ตะกายตัวขึ้นต้นฝรั่งต้นใหญ่

“คุณหนู ลงมาเถอะ” ผมเรียกด้วยความเป็นห่วง ถ้าเกิดตกลงมาแข้งขาเจ็บผมจะซวยเอาเสียเปล่าๆ

“รับนะนายอ้าย” คุณหนูโยนฝรั่งลูกเขียวสวยลงมา ผมดึงชายเสื้อรับไว้ “นี่อีกลูก”

ผมวิ่งตามฝรั่งที่ตกลงมา อีกสองสามลูกคุณหนูถึงค่อยๆปีนลง

“ค่อยๆครับคุณหนู ระวังๆ” ผมละเสียวแปล๊บตอนที่คุณหนูเหยียบบนโคนต้น

“เห้ย บุ้ง!!” สิ่นเสียงนั้น คุณหนูก็ปล่อยมือ โยนตัวลงมา ผมพุ่งเข้าไปรับอย่างไม่คิดชีวิต...

ผมนอนหงายเก๋งตัวคุณหนูทับร่างผมไว้ โชคยังดีที่ผมรับไว้ได้ทัน...คุณหนูเงยหน้าขึ้นจากอกผม ตัวคร่อมผมไว้

“ขอบใจมากนะนายอ้าย” เขามองมา ผมพยายามหลบสายตาแปลกๆนั้น...

พลันโลกก็หมุนคว้าง เมื่อคุณหนูบดบี้ริมฝีปาก ผมร้องอู้อี้ด้วยความตกใจ คุณหนูถอนปากออก

“อย่าขัดชั้น ถ้าไม่อยากตกงาน” แล้วริมฝีปากเขาก็กลับมาประกบผมอีกครั้ง “เผยอปากสิ”

ลิ้นสากๆดุนดันเข้ามาภายใน มันควานไปมาจนผมรู้สึกหวิว...ผมกำลังโดนจูบ อ๊ากกกกกกกกกกก!!

เมื่อพอใจแล้ว คุณหนูก็ถอนออก เขาเลียริมฝีปากรอบๆ “ถ้าว่างมากนัก ชั้นมีงานให้นายทำแน่ๆ นี่คือหนึ่งในนั้น”

ผมอึ้งและช็อก เกิดมาไม่เคยรู้เลยว่าผู้ชายเค้าจูบกันเองด้วย...

 “งานแรกวันนี้จบแล้ว...พรุ่งนี้หลังเสร็จงานสวนให้ไปหาชั้นที่ห้อง” คุณหนูลุกขึ้นและเดินผละไป

ทิ้งให้ผมค้างเติ่งนอนอยู่ตรงนั้น....





จบตอน....

ขอตัวไปอาบน้ำแต่งตัวไปเค้าดาวน์ก่อนนะครับ

[SaJung13]

ปล่อยให้ค้างแล้วจากไป แรงส์
เด่วนะ มะกี้คณหนูจูบนายอ้ายนี้นะ แล้วเมียกับลูกนายอ้ายละ 
ไม่น่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

[WilpeR]

นายอ้ายมีลูกมีเมียแล้ว จะเป็นอะไรไหมเนี่ย

[seaz]

ค้างอ่ะ แอบหนีไปฉลองปีใหม่ซะแล้ว

[sinyou]

ค้างงงงงงงง มาต่อไวๆนะจ๊ะ 

[inspirer_bear]

ค้างอ่าาาาา คุณหนูจะทำอะไรอ้ายหรอออ

เขาอยากรู้ๆๆๆๆๆ

[♠DekDoy♠]

คุณหนูเอาแต่ใจจริง ๆ 555

[GoodNice]

คุณหนูจะทำไรๆๆๆๆๆๆๆ   


 

[pplotti]

  คุณหนูออกตัวแรงนะ   จูบปากผัวชาวบ้าน อ๊ากกก!!!!   

[nOsTrAdamUsz]

ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   

[จากต้นจนอวสาน]

Two

             วันนี้ผมพยายามทำงานให้ช้าที่สุด จนบ่ายคล้อยผมก็ต้องจำใจกลับห้อง อาบน้ำแต่งตัวแลวไปหาคุณหนูตามคำสั่ง
ผมนอนไม่หลับทั้งคืน ทั้งตกใจและกลัวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ผมโดนขโมยจูบ!!

ถึงมันจะไม่ใช่ครั้งแรกก็เถอะ ผมอายุปูนนี้แล้ว เมียก็มีแล้ว ใช่ว่าจะไม่เคย...แต่ไม่ใช่กับผู้ชาย!!!

            ยิ่งคิดผมยิ่งปวดหัว นอนไม่หลับจนถึงเช้า... ผมรู้สึกตัวอีกทีก็อยู่หน้าห้องคุณหนูแล้ว ประตูเปิดทันทีที่เคาะ ผมเดินขาสั่นเข้าไป

จะโดนอะไรอีกวะ...จะโดนจูบอีกมั้ย คุณหนูจะมาไม้ไหนอีก กลับไปทันมั้ย ลาออกดีมั้ย...อันนี้ไม่ดีๆเดี๋ยวไม่มีเงินใช้

“มาซะที” คุณหนูพูด ท่าทางไม่สบอารมณ์

“ขะ ขอโทษครับ” ผมพูดอย่างลำบาก ความกลัวแล่นพล่าน

“นายอ้ายเรียนจบชั้นไหนมา” คุณหนูถาม

“มะ ม. 3 ครับ” ผมตอบ คนอย่างผมมันเรียนมาน้อย แต่ผมเป็นคนเรียนเก่งนะครับ ด้วยความจน ผมต้องเสียสละให้น้องๆได้เรียนบ้าง เมื่อจบม.ต้น ผมก็ออกมาหางานทำที่กรุงเทพ ก่อนจะเจอเมียผมนั่นแหละเลยพากันกลับไปอยู่บ้านดูแลพ่อแม่ น้องๆผมก็ทำไร่ทำสวนตามประสาอยู่ละแวกเดียวกัน...

คุณหนูยกหูแล้วกรอกเสียงตามสาย ไม่นานลุงกอบก็พาหญิงวัยกลางคนๆหนึ่งมาในห้อง

“นี่ครูนี นายอ้ายจะต้องเรียนเสริมกับครูนีจนกว่าจะจบคอร์ส” คุณหนูออกคำสั่งเสียงเรียบ

ผม ห๊ะ ออกมาเบาๆแล้วอ้าปากค้าง “หมายความว่ายังไงครับ”

“หมายความตามนั้น” ลุงกอบบอก “คนของบ้านนี้จะต้องมีความรู้ คุณหนูให้ทุกคนเรียนจนได้วุฒิกันหมดแล้ว”

ผมหัวหมุน กึ่งตกใจระคนดีใจ...เรียนใหม่ตอนอายุ 33 ไม่บ้าก็คงแทบเสียสติ

“เริ่มเรียนวันนี้ เรียนวันละ 3-4 ชั่วโมงจนจบ” คุณหนูออกคำสั่ง “ลุงกอบ พาครูนีกับนายอ้ายไปห้องสมุด”

ผมเดินตามไปต้อยๆ รู้ดีว่าไม่มีสิทธิ์จะเถียงอะไร นายสั่งมา

////////////////////////////////////////////////////////

                 ผมเป็นคนสวนบ้านนี้จนถึงเดือนเมษา ก็ขอลากลับบ้านไปเล่นสงกรานต์ การทำงานที่นี่ทำให้ผมมีเงินส่งกลับบ้านเดือนละ 5,000 บาท มีเก็บอีกเต็มๆในส่วนที่เหลือ กลับบ้านคราวนี้เลยถือเงินหมื่นกลายเป็นคนรวยในพริบตาแถมคุณหนูยังสมทบค่ารถมาอีกสามพัน บอกว่าเป็นโบนัส ผมได้แต่ปลื้มใจ แต่...

“นายอ้าย มานี่ซิ” ผมเขยิบไปใกล้ๆ คุณหนูดึงตัวผมไปหา แล้วก้มมาจูบผมอีกครั้ง...เป็นครั้งที่สองนับจากวันนั้น

              วันที่โดนจูบครั้งแรกเป็นเพราะผมไม่มีทางเลือกมากนัก หนึ่งคือโดนตัวคุณหนูทับไว้ สองคือผมยังตะลึงอยู่เลยป้องกันตัวไว้ไม่ทัน แต่วันนี้ผมพยายามบ่ายเบี่ยง สุดท้ายผมได้แต่ตะกายลม ไม่มีที่ยึดจับ ริมฝีปากบดเบียดจนผมหอบพราก “ตาชั้นขอโบนัสนายบ้างนะ”

แล้วคุณหนูก็จูบผมอีกครั้งครั้งนี้เขาบดบี้อย่างหนัก สองมือเค้นคลึงท่อนล่างที่กำลังตึงของผม ผมพยายามแกะมือคุณหนูออก

“อย่าขัดชั้นนายอ้าย” ผมได้แต่จำยอม ปล่อยให้คุณหนูทำตามอารมณ์

                  ตั้งแต่มาทำงานที่นี่จนถึงตอนนี้ ผมไม่มีอะไรกับใครเลย ไม่รู้ว่าคุณๆจะเข้าใจไหม คนที่มีเมียนอนด้วยทุกคืนกลับต้องมาไกลกันมันทรมานจนผมต้องลงโทษตัวเองตลอด แต่มันก็ไม่เหมือนกับตอนอยู่กับเมียแหละน่า ผมต้องทนอัดอั้นมาหลายเดือน...แล้วตอนนี้ผมกำลังถูกกระตุ้นอย่างหนัก ก่อนที่จะรู้ตัวอีกที เสื้อผ้าผมก็หลุดรุ่ยไปหมดแล้ว แถมกำลังถูกคุณหนูใช้ปากชักไปมากับส่วนนั้นของผมอีก...

                ผมครางอื้ออึงกับรสชาตินั้น มันเสียวซะจนผมลืมตัว สองมือกดหัวคุณหนูที่กำลังดูดเข้าออก ผมครางครวญจนกระทั่งเสร็จสม...คุณหนูคร่อมผมไว้ หน้าแดงจัดด้วยความต้องการ เขาจูบผมและไซร้ไปทั่วร่าง ผมครางกระเส่าด้วยความเสียวเมื่อถูกขบที่หัวนม  คุณหนูพลิกตัวผมกลับ ยกบั้นท้ายผมให้ลอยขึ้น ผมไม่รู้ว่าคุณหนูกำลังทำอะไร แต่กำลังรู้สึกดีที่ถูกโลมเลียตรงรูบั้นท้าย...

“นายอ้าย...เป็นเมียผมนะ” คุณหนูเสียงแหบ

              ผมตกใจ แต่เค่เสี้ยววินาทีนั้นเอง ท่อนลำแข็งก็ทะลวงพรวดเขามาในรูสวรรค์ ผมร้องโอดโอยด้วยความเจ็บ ส่วนที่แข็งกลับหดไปเพราะความตึง ผมรู้สึกเหมือนมันกำลังขยายหรือไม่ก็ฉีกขาด ผมน้ำตาไหลพรากด้วยความเจ็บสุดกลั้น

“อ๊า...คุณหนู ผมเจ็บ” ผมร้องไห้ คุณหนูไม่สนใจกับท่าทางเจ็บปวดของผม

“อยู่นิ่งๆนายอ้าย หายใจเข้าออกลึกๆช้าๆ...นั่นแหละดีมาก...” ผมผ่อนหายใจตามที่คุณหนูสั่ง น้ำตายังไหลออกมาไม่ขาด

ผมรู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรจุกๆหน่วงๆเหมือนกำลังปวดห้องน้ำ มันทั้งตึงและรั้ง ความร้อนของท่อนแข็งนั้นเสียดสีจนผมรู้สึกแสบ...

“คุณหนู เอาออกเถอะครับ ผมเจ็บ” ผมร้องขอ หวังว่าจะได้ความเมตตา

“นายอ้ายพูดอะไรน่ะ...มาถึงขั้นนี้แล้ว” คุณหนูก้มมาจูบ ควานลึกจนผมรู้สึกต่างไปจากเดิม

เมื่อความเจ็บมันเริ่มหาย คุณหนูเหมือนจะรู้ได้เพราะผมไม่ร้องไห้แล้ว บั้นท้ายผมขยับเล็กน้อยโดยอัติโนมัติ...

“นายอ้าย หายใจช้าๆนะ ชั้นจะขยับแล้ว” ผมคราง ความเสียวแล่นพล่านเมื่อเขาถอนเข้าออก

บั้นท้ายผมถูกกระแทกดังผับๆ ความเจ็บมันหายไปชั่วขณะ ผมร้องครางด้วยความกระสันต์...

แล้วผมก็เป็นลมไป...

[จากต้นจนอวสาน]

//////////////////////////////////////////////////////////////

ผมตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเองนั่งอยู่บนตักคุณหนู “ตื่นแล้วเหรอนายอ้าย” คุณหนูยิ้ม

เราทั้งคู่อยู่ในท่านั่งหันหน้าชนกัน  ผมขยับตัวด้วยความงัวเงีย...

”โอ๊ย!!” ผมก็ต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บ ท่อนเนื้อแข็งนั้นคารูผมไว้ แล้วสติผมก็กลับคืนมา

“คุณหนู เอาออกก่อน โอ๊ย!” ผมถอนตัวออก ถึงแม้ผมเป็นลมไปเขาดูไม่แยแส...แต่ผมก็คิดผิดเมื่อได้กลิ่นยาดมโชยแตะจมูก

“เพิ่งตื่น อย่าเพิ่งขยับสิ” แล้วเขาก็ดึงเอวผมกลับ แรงสวนกระแทกเข้าในรูบั้นท้ายทำผมน้ำตาเล็ด

“มันไม่ยอมลงน่ะนายอ้าย ขอชั้นคาไว้ก่อนนะ” คุณหนูไซร้ซอกคอผม สองมือจับแน่นที่เอวรั้งผมไม่ให้ขยับตัวออก

แล้วเราก็จูบกันอีกครั้ง มันหนักหน่วงและเนิ่นนานจนผมครางด้วยความเสียวซ่านอีกครั้ง

แล้วคุณหนูก็สวนบั้นท้ายเด้งขึ้นมา “ขยับด้วยสินายอ้าย...ขึ้น ลง อย่างนั้นดีมาก”

ผมกรีดร้องเหมือนจะขาดใจตายเมื่อถูกกระแทกกระทั้น ความจุกเสียดกลายสภาพเป็นความหฤหรรษ์

ความเข้มแข็งของผมผงาดเสียสีหน้าท้องเขา เมื่อเห็นว่าผมไม่ขัดขืน เขาดันตัวผมออก ให้แขนผมดันที่เข่าเขาไว้

มือข้างหนึ่งของคุณหนูกำลังชักให้ผม ส่งแรงรูดไปมาตามแรงกระแทก

ผมรู้สึกว่าบั้นท้ายผมกำลังหดตัวอย่างหนักเพราะผมใหล้ถึงที่หมาย แล้วผมก็เสร็จสมไปอีกรอบ...

“นายอ้าย ฟิตชิบหาย” คุณหนูครางกระเส่า กระแทกตัวเข้ามาถี่แล้วก็กระตุกคารูผม

ความร้อนของของเหลวไหลซึม ความเจ็บและแสบเข้ามาทันที “คุณหนู...เอาออกก่อน ผมเจ็บ”

เสียงผลุบ! ดังเมื่อเขาถอนท่อนใหญ่นั้นออก ผมมองด้วยความตะลึง มันเข้าไปได้ยังไง!!

ผมก้มมองที่บั้นท้าย ของเหลวข้นไหลออกมาตามรูที่เปิดขยาย เลือดสดๆไหลออกมาปะปน

สงกรานต์นั้น ผมเลยไม่ได้กลับบ้าน และไม่ได้ออกไปไหนเพราะขาถ่างเจ็บหน่วงไปหมด...

ไอ้ความอยากที่จะมีอะไรกับเมียก็หดหายตามไปด้วย...แต่คุณหนูก็ดูแลอย่างดี ทั้งดูทั้งแลจนผมบวมไปอีกหลายวัน

ผมได้แต่ร้องไห้ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยถูกคุกคามอะไรเท่าครั้งนี้มาก่อน มันเจ็บใจและเสียใจที่ถูกทำแบบนี้...

ผู้ชายทั้งแท่ง แมน 100% ถูกผู้ชายด้วยกันกระทำชำเรา...

////////////////////////////////////////////////////////////

               หลังจากสงกรานต์ คุณหนูก็ไม่มาหาผมอีกเลยเพราะงานเยอะ เป็นช่วงออร์เดอร์ใหม่ๆของบริษัทเข้า ผมก็ก้มหน้าก้มตาทำงานตามปรกติ หลังเสร็จงานก็ไปเรียน จนกระทั่งวันที่ผมต้องขอลากลับบ้านเพื่อไปทำนาปี...

“ชั้นจะรู้ได้ยังไงว่านายอ้ายจะไม่ไปแล้วไปลับ” เจอคำถามแทงใจแบบนี้ผมถึงกับอึ้ง เหมือนคุณหนูจะอ่านใจผมออก ผมคงไม่มีหน้าจะกลับมาที่นี่อีกแล้ว เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะผมไม่อยากจะโดนคุณหนูปู้ยี่ปู้ยำอีกน่ะสิครับ แค่คิดผมก็ระบมไปหมดแล้ว ผมได้แต่นิ่ง ไม่อยากจะบอกว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่

“ถ้าอย่างนั้น ชั้นจะไปบ้านนายอ้ายด้วย”....ผมตาค้าง อึ้งกับคำพูดนั้น

นั่นแหละครับ เหตุผลที่คุณหนูมานอนกระดิกเท้าอยู่ที่บ้านผม...

               พ่อกับแม่ผมก็ใจดีใจหาย มาตอนรับคุณหนูอรพิษนี้ยกใหญ่ แถมเมียผมก็ดูจะเอาอกเอาใจออกนอกหน้า เพราะความหล่อของเขานี่แหละ ลูกๆผมก็ติดเขาแจ เพราะเขาใจดีกับเด็ก ส่วนผมนะเหรอ ยังโกรธไม่หายที่โดนทำวันนั้น...

“พรุ่งนี้จะไถนานะครับ คุณหนูอยากไปดูมั้ย” พ่อผมเป็นคนถาม

“จริงดิ ทำยังไงบ้าง” น้ำเสียงเขากระตือรือร้น นี่ก็เป็นอาทิตย์แล้วที่คุณหนูมาที่นี่ มาเจ้ากี้เจ้าการสั่งคนโน้นทำโน่นทำนี่  แถมยังช่วยออกเงินค่าจ้างคนงานมาช่วยถอนต้นกล้าอีกตั้งหลายบาท

              วันรุ่งขึ้น คุณหนูก็เดินเก้ๆกังๆไปดูการไถนา...คุณหนูยืนกรานออกเงินจ้างคนขับรถอีก และขอนั่งไปกับคนขับอีกต่างหาก พ่อกับแม่ผมมาด้วย ท่าทางชอบใจใหญ่ที่เจ้านายผมเป็นคนดีไม่ถือตัว ผมได้แต่ส่ายหน้า แต่ก็ใช้สุ่มหาปลาต่อไป..

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

[จากต้นจนอวสาน]

คืนนี้ฝนตกหนัก ฤดูฝนมาแล้ว หลังจากที่ปักดำกล้าเสร็จก็ถือว่างบงาน อีกไม่กี่วันผมก็จะต้องกลับไปทำงานที่บ้านคุณหนูต่อ...

ทุกคนหลับอย่างรวดเร็ว ผมก็เหนื่อยมามาก พอหัวถึงหมอน หลับเป็นตาย โดยไม่รู้เลยว่าที่นอนข้างๆหายไป...

“คุณหนูขา” เสียงนั้นยั่วยวน พยายามเกาะแกะชายที่มาจากเมืองหลวง

“ออกไป” เขาเสียงเรียบ พยายามไม่ให้ส่งเสียงดัง ถึงแม้ฝนจะตกหนัก แต่เสียงพูดอาจปลุกคนอื่นให้มาเห็นภาพนี้ได้

“ทำไมคะคุณหนู...” เธอยั่วยวน

“ผมต้องถามคุณต่างหาก นายอ้ายสามีคุณเขาจะคิดยังไง”

“โอ๊ย รายนั้น หัวถึงหมอนก็หลับเป็นตายแล้ว...” เธอส่งสายตายั่วยวนเขาในความสลัว เขาผลักไสเธอออก

“คุณไม่ได้รักนายอ้ายแล้วเหรอ”

“โอ๊ย ใครจะไปรักลง แก่ก็แก่ จนก็จน” เสียงนั้นรังเกียจอย่างออกนอกหน้า อีกฝ่ายได้แต่ส่ายหัว ผู้หญิงคนนี้ไม่สมควรได้ผู้ชายดีๆเป็นสามีหรอก...

“งั้น...ผมจะให้เงินคุณก้อนหนึ่งไปตั้งตัว แต่มีข้อแม้...” เขาหยุด อีกฝ่ายถาม “อะไรคะ”

“คุณต้องเลิกยุ่งกับนายอ้าย และไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้”

“แต่...ลูกๆชั้นล่ะ”

“ไม่ต้องห่วง...ผมจะดูแลเอง ตกลงไหม...ถ้าตกลง พอฝนหยุด คุณหอบข้าวของที่จำเป็นแล้วเอาเงินนี้ไป”

เขายื่นเงินให้จำนวนหนึ่ง “เอาเลขบัญชีธนาคารมาด้วย ผมจะโอนอีกก้อนหนึ่งให้เมื่อคุณหนีไปแล้ว”

อีกฝ่ายลังเล “แต่ถ้าชั้นไปแล้วหางานทำไม่ได้ล่ะ”

เขารำคาญ “ผมจะโอนให้เดือนละ 5,000 เป็นเวลา 1 ปี” เหยื่อตะครุบแล้ว...

“แต่หลังจากนั้น คุณกลับมายุ่มย่ามกับครอบครัวนี้อีก...ผมไม่เอาคุณไว้แน่” เขาทำเสียงเข้ม

“คุณก็รู้ว่าผมมีเงิน ถ้าคุณผิดข้อตกลง คุณตายแน่”

อีกฝ่ายเงียบเสียง รับข้อตกลงและออกไปจากห้องเขา

ตอนเช้า...ทุกคนต่างก็เสียใจที่อยู่ๆเมียนายอ้ายหายตัวไปพร้อมจดหมายบอกเลิก

เขากระหยิ่มอยู่ในใจเข้าไปปลอบใจนายอ้าย “เธอขโมยผมไปด้วย หกหมื่น...” เขาสุมไฟ

ทุกคนต่างก็ตกใจ “แต่ผมจะไม่เอาเรื่องนี้ไปแจ้งความนะครับ คุณพ่อคุณแม่สบายใจได้” เขาทำหน้าเศร้า

“แต่ต้องให้นายอ้ายทำงานใช้ ผ่อนจนกว่าหนี้จะหมด”

ทุกคนยอมรับ และต่างเทิดทูนที่คุณหนูช่างมีเมตตา....เขารู้สึกผิด แต่ในเมื่อไม่ได้ด้วยเล่ห์ เขาก็ต้องกำจัดด้วยกล

“ไม่ต้องห่วงนะครับ นายอ้ายจะได้เงินเดือนเท่าเดิม แต่นายอ้ายจะต้องไม่ลาออกเป็นเวลา 1 ปีเพื่อหักหนี้นั้น”

   ผมลอบมองคุณหนู ความเอื้ออาทรที่มากผิดปรกติทำให้ผมหวั่นไหว...แต่เพื่อพ่อกับแม่และลูกๆ ผมก็ต้องทน...

เราอยู่ในรถด้วยกันตอนกลับ ลุงกอบส่งคนมารับเพื่อไปสนามบินเชียงราย นี่เป็นครั้งแรกที่ผมจะได้ขึ้นเครื่องบิน..

ระหว่างทาง คุณหนูก็ชี้แจงรายละเอียดเพิ่ม...

“นายอ้าย หนี้ 60,000 นั้นชั้นจะหักเดือนละ 5,000 แต่จะไม่หักจากเงินเดือนนะ” เขาพุ่งตรงประเด็น

“แล้วคุณหนูจะหักยังไงอะครับ”

“ก็หักจาก..” เขายิ้ม “จากร่างกายนายอ้ายไง”

“คุณหนู” ผมเสียงสูง

“หรือจะให้ชั้นไปแจ้งความว่าเมียนายขโมยเงินชั้นไป...” ผมกำมือแน่น สุดท้ายก็ต้องจำยอม

“ต่อไปนายอ้ายคือคนสวนบ้านชั้น...” เขาพูด ผมรู้อยู่แล้วว่าผมทำงานอะไร... “และตำแหน่งใหม่คือ...เป็นเมียชั้น”

ห๊า!!

ผมตกใจ เค้าดึงผมมากอดโดยไม่แคร์สายตาคนขับรถ “ถ้าพี่ไม่บอกใครผมจะให้พี่พันนึง”

คนขับรถพยักหน้า แล้วขับเงียบๆต่อไป สิ้นเสียงเขา ผมก็ถูกดึงเข้าไปจูบ....

หมดกัน

[second]

นายอ้าย ติดกับคุณหนูแล้ววว 

[thisispom]

คุณหนูร้ายมากกกก

[Naenprin]

หนูตกถังข้าวสารจริงๆ รับรักเถอะนายอ้าย ครอบครัวจะได้สบาย

[S_za]

 :z1:อ้ายยยยยยยยยยยยยยยย

[daboo]

อยากอ่านอีกๆๆๆ

[zodiacniing]

นายอ้ายยยยย   

อยากอ่านต่ออีกจัง =,.=

[insomniac]

มันไม่ใช่แค่ป่วนแล้ว
แต่โดนมากๆ

[PapermintReal]

ชอบง่าาา    นายอ้ายยยน่ารัก เป็นคนสวนดีๆ อยู่ๆไปเป็นเมียเค้าซะงั้น จะรอต่อปายยยย

[yogurtjung]

5555 ให้มันได้ยังนั้นสิคะ

อิจฉาจริงๆ

ส่วนนังผู้หญิงจะไปไหนก็ไปเถอะยะ

แถวนี้ไม่่ต้องการ 555

[♠DekDoy♠]

คุณหนูร้ายกาจมาก กำจัดศัตรูหัวใจไปง่าย ๆ เลยนะ

[u_cosmos]

คุณหนูอะไรทำไมเจ้าเล่ห์ขนาดนี้
อ้ายจะตกหลุมหัวใจก่อนได้รู้ความจริงใช่มั้ย ><

[saradino1]

ฟินอ่า

[2pmui]

อิคุณหนูเจ้าเล่ห์