หัวข้อ: [เรื่องสั้น] คุณหนูจอมป่วน กับคนสวนจอมเปิ่น (My Gardener) #FIVE (จบ) หน้า 4 @ 7 ม.ค. 56

[chancha]

คุณหนูช่างรักนายอ้ายจัง

[chiji]

สนุกอ่ะ คุณหนูรักนายอ้ายมากเลย

[จากต้นจนอวสาน]

เข้ามาวัดกระแสครับ และจะเข้ามาบอกว่าเรื่องนี้ตอนหน้าก็จะจบแล้ว (เศร้าจังเลยน้อ จบไวเชียว)
ขอบคุณทุกเสียงตอบรับนะครับ ปลื้มใจจริงๆ มีแรงไปเขียนเรื่องใหม่ต่อแล้วครับ

 

[Lemon_Tea]

คุณหนูคงทุ่มหมดหน้าตักเพื่อนายอ้าย

[SaJung13]

ไม่คิดว่าคุณหน๔จะรักนายอ้ายขนาดนี้นะเนี้ย 
ถ้ารักมากก็ถนอมน้ำใจกันหน่อยสิ จะได้อยู่ด้วยกันยืดๆ 

[milky way]

แก้วกลับมาเกือบทำให้ครอบครัวเค้าแตกแยก
แต่ดีที่เข้าใจกันได้
คุณเพชรน่าสงสารจังยอมทุกอย่างเลย

[boobooboo]

จอมวางแผนอ่ะคุณหนู

[เฉาก๊วย]

ถ้านายอ้ายมีอิมเมจเป็นเกรท ก็ยิ่งไม่น่าต้องเป็นรับ  อร๊ากกกกกกกกกกก   

[insomniac]

คุณจากต้นฯ เขียนเรื่องแนวนี้ได้ดีจริงๆ ตามอ่านมาหลายเรื่องแล้ว

[WilpeR]

คุณหนูน่าสงสารอ่ะ นายอ้ายให้อภัยเพชรเถอะ ทุกอย่างที่ทำไปก็เพราะรักอ้ายนะ

[mro]

น่ารักมาก

[bun]

ถ้าเอาเมียเก่ามาอยู่บ้านจริง ๆ
คุณหนูอาจจะช้ำใจก็ได้นะ
เพราะกลัวถ่านไฟเก่าจะลุก

[catwander]

แนวนี้ชอบมากครับ

[mentholss]

ใกล้จบแล้วรึนี่

[จากต้นจนอวสาน]

FOUR POINT FIVE

               ครั้งแรกที่ชั้นเห็นผู้ชายหน้าซื่อๆคนนั้น ชั้นก็รู้สึกผูกพันอย่างประหลาด ถึงแม้ชั้นจะไม่เชื่อเรื่องชาติภพหรือด้ายแดงในนิยายเพ้อฝัน แต่มันก็ยากที่จะปฏิเสธไปได้ว่าความรู้สึกคุ้นหน้าตรงนี้มันคือความจริง เขาเข้ามาแนะนำตัวว่าเป็นคนสวนคนใหม่...ชั้นได้แต่อึ้งและต้องกลบเกลื่อนความตื่นเต้นด้วยท่าทีที่จองหองแบบที่ผู้คนเขาขนานนามมาให้  เขาเป็นผู้ชายรูปร่างสมส่วน ใบหน้าคมสัน ผิวสีเข้มที่ต่างจากชั้นมากมายนัก ดวงตาที่ไม่มีวี่แววว่าจะคิดร้ายกับใครหลบต่ำเมื่อชั้นพยายามเพ่งไปหา ชั้นได้แต่หวังว่าคนนี้จะอยู่กับชั้นนานกว่าคนอื่นๆ

                 ครอบครัวชั้นเป็นครอบครัวที่ร่ำรวยมาตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่จำความได้ชั้นก็เห็นพ่อทำธุรกิจหลายอย่าง พ่อเป็นลูกคนเดียว ญาติพี่น้องพ่อต่างก็มีครอบครัวกันไปหมด ญาติที่สนิทที่สุดก็เห็นจะมีแต่ครอบครัวของลุงนเรศ แต่ตอนนี้แกไปปักหลักที่อังกฤษเสียแล้ว ชั้นเลยเหมือนคนไร้ญาติ แต่อย่างน้อยลุงกอบก็เป็นเหมือนพ่อที่คอยเลียงดูชั้นมา หลังจากที่พ่อและแม่เสียไปเพราะอุบัติเหตุ ชั้นจำเป็นต้องอยู่คนเดียวให้ได้ ชั้นไม่สนิทกับแม่ ด้วยความที่แม่เป็นผู้หญิงช่างสังคมจนเกินไป แต่ชั้นสนิทกับพ่อมาก ยิ่งตอนที่ชั้นเดียวดายก็ยิ่งโหยหากลิ่นอายของผู้ชายเพื่อมาปลอบประโลม ... นี่เองมั้ง เป็นสาเหตุที่ทำให้ชั้นชอบผู้ชาย

               แรกเริ่มเดิมทีชั้นจะจ้างคนสวนที่มีการศึกษาสูง หน้าตาดีและทะเยอทะยาน ข้อนี้ไม่ยากหรอก แค่บอกไปเลยว่านอกจากจะเป็นคนสวนแล้ว ถ้าอยากมีรายได้พิเศษก็อย่าขัดใจชั้น...เท่านั้นแหละก็จะมีคนมากมายเข้ามาสมัครงาน ไม่มีใครอยากใช้แรงงานและดูแลสวนของพ่อชั้นอย่างแท้จริง มีแต่มาลงแรงที่ชั้นเพื่อหวังในเม็ดเงินมหาศาลที่จะกอบโกยได้ บางคนถึงขั้นยอมให้ชั้นเปิดซิงเพื่อหวังจะมัดใจ แต่ขอโทษนะ ยิ่งพวกเขาอยากได้มากเท่าไหร่ ชั้นก็ยิ่งถอยห่างมากเท่านั้น เพราะเมื่อชั้นเบื่อ ชั้นก็โยนเงินให้พวกนั้นสักก้อนแล้วไล่ออกไปจากชีวิต..สั้นๆง่ายๆ จบ! หลายต่อหลายครั้งที่ผู้ชายเหล่านั้นพยายามวนเวียนกลับมาในแวดวงธุรกิจ บ้างก็ยั่วยวน บ้างก็บอกตรงๆว่าต้องการเกี่ยวดองกับชั้น ชั้นได้มองคนเหล่านั้นด้วยความสมเพช พวกนั้นทำเพราะความละโมบ อยากได้เงินต่อเงิน ไม่มีใครที่อยากได้ชั้นเพราะรักชั้นเลยสักคน

               นายอ้ายกลับไม่ใช่คนแบบนั้น ในคืนที่ชั้นร้องไห้เพราะทนความเหงาไม่ได้ เขาแอบมายืนอยู่ใกล้ๆ ชั้นรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเป็นเขา แต่ก็ไม่รู้จะไล่ยังไง ถึงแม้ชั้นจะไล่เขาไปแล้ว แต่ชั้นรู้ว่านายอ้ายยังอยู่ตรงนั้น ถึงแม้จะอยู่ใกล้มาก แต่ชั้นรู้สึกว่ามันช่างแสนไกลเหลือเกิน ชั้นต้องทำอะไรสักอย่างที่จะเอาเขามาเป็นของชั้นให้ได้...

              ตลอดเวลาที่นายอ้ายมาทำงานให้ สวนของพ่อกลับมามีชีวิตอีกครั้ง เขาขยัน ตั้งใจทำงานไม่ขาด แต่ถึงอย่างนั้นก็แอบมาบ่นกับลุงกอบว่าไม่ค่อยมีงานอะไรให้ทำเท่าไหร่ ชั้นล่ะทึ่งในความตั้งใจทำงานของเขาเสียจริงๆ จ้างเขาแค่นิดเดียวแต่ทำงานหนักกว่าพวกคนสวนที่ผ่านมาแทบจะร้อยคนรวมกันได้ยิ่งทำให้ชั้นประทับใจ เขาไม่บ่นว่าเงินน้อย ถึงแม้พวกคนเก่าๆจะบ่นประปอดกระแปดร่ำๆขอเพิ่มทั้งๆที่ชั้นจ่ายให้มากกว่าที่นายอ้ายได้รับเกือบห้าเท่า นี่ไม่นับรวมโบนัสพิเศษรายคืนอีกนะ

               เมื่อเขาบ่นว่าว่าง ชั้นก็เลยต้องหาอะไรให้เขาทำ เขาเรียนมาน้อย แต่จิตใจกว้างขวาง ชั้นต้องหาทางยกระดับเขาให้ได้ อย่างน้อยเพื่อวันข้างหน้า...ที่ชั้นวางแผนไว้หมดแล้ว...ไม่มีใครแก่เกินเรียนหรอกน่า ชั้นให้ทุกคนโกหกไปว่าคนใช้ที่นี่ต้องถูกบังคับให้เรียนหนังสือ เขาก็ยอมเรียนโดยดีเพราะไม่อยากขัด แถมยังเรียนอยู่ในเกณฑ์ที่ดีมากเสียอีก

               วันหนึ่งนายอ้ายไม่สบาย ชั้นรู้เรื่องนี้จากลุงกอบ เลยว่าจะแวะเข้าไปดูอาการเสียหน่อย กลับหลายเป็นว่าเขากำลังทำงานในสวนงกๆ ชั้นสั่งให้ไปพักผ่อนก็ไม่ยอมได้แต่บอกว่า “ผมสบายมากครับคุณหนู ยิ่งได้ออกแรงก็จะยิ่งสดชื่น คุณหนูจ้างผมมาทำงาน ไม่ได้จ้างให้มานอนพักนะครับ กินยาเสร็จเดี๋ยวเดียวก็หาย” ใครจะรู้ว่าเขาจะไข้ขึ้นหนักในคืนนั้น ชันได้แต่โทษตัวเองที่ไม่สามารถสั่งให้นายอ้ายหยุดทำงานเพื่อไปพักผ่อนได้ สิ่งที่ทำได้ก็แค่ไปเฝ้าดูอาการอย่างห่วงๆ แต่สุดท้าย นายอ้ายก็หายเป็นปลิดทิ้งในวันต่อมา

                  ชั้นเคยมีทดลองใจนายอ้าย ด้วยการไปนั่งพักผ่อนที่สวนแล้วแกล้งลืมเงินสดในซอง ในนั้นมีเงินประมาณแสนกว่าๆ โดยปรกติแล้ว ไอ้คนที่มานอนกับชั้นมันมักจะหยิบฉวยเงินทองที่ชั้นวางไว้เรื่อยเปื่อย แต่นายอ้ายกลับวิ่งเอามาคืน ชั้นแกล้งบอกว่าไม่ใช่ของชั้นหรอก ของคนอื่นหรือเปล่า มีคนมาหาเขาแล้วลืมไว้หรือเปล่า เขาก็ตอบว่า “ถ้าอย่างนั้นผมฝากคุณหนูเอาไปแจ้งความด้วยนะครับ เผื่อจะหาเจ้าของได้” ชั้นล่ะทึ่งจริงๆ นี่เขาแกล้งซื่อหรือซื่อจริงๆเนี่ย “ทำไมนายอ้ายไม่เก็บไว้เองล่ะ”
“มันไม่ใช่เงินของผมน่ะครับ อีกอย่างเงินก็ตั้งเยอะ เจ้าของเค้าคงเสียใจถ้ามันหายไปจริงๆ” วินาทีนั้นแหละที่ชั้นแน่ใจเลยว่า ชั้นรักนายอ้ายเข้าแล้วจริงๆ

                มารยาที่เอาไว้จับผู้ชายร้อยเล่มเกวียนไม่สามารถเอามาใช้กับนายอ้ายได้เลย ทั้งไปวิ่งโดยไม่ใส่เสื้อในสวน ใส่ชุดว่ายน้ำตัวจิ๋วตอนเขามาทำงานใกล้ๆสระน้ำหรือสารพัดที่ชั้นพยายาม เหมือนเขาไม่เคยมองแล้วสนใจแบบผู้ชายคนอื่นเขาจะมองกัน(หมายถึงพวกชายรักชายนะครับ) ยิ่งนายอ้ายเฉยชามากเท่าไหร่ ชั้นก็ยิ่งอยากได้เขามาครอบครองมากขึ้นเท่านั้น มันเป็นความรู้สึกที่พลุ้งพล่านยากจะดับลงง่ายๆ และสุดท้าย ชั้นก็จูบนายอ้าย...เขาทั้งอายและตกใจแต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา คงเพราะเกรงใจที่ชั้นเป็นเจ้านายเสียมากกว่า หลังจากวันนั้น ชั้นก็ไม่เคยลืมรสจูบนั้นเลย...จนชั้นคิดแผนชั่วออกมาได้

                ตั้งแต่คบกับผู้ชายมา ชั้นแสดงบทบาทเป็นสามีมาโดยตลอด มีบ้างที่เคยกระทำแบบภรรยา แต่ชั้นไม่ชอบ เพราะมันเหมือนตัวเองถูกควบคุมให้เป็นไปตามจังหวะของคนอื่น ทีแรกชั้นสับสน ถ้าทำตามแผนจริงๆควรจะใช้บทบาทไหนกับนายอ้ายดี ถ้าให้เขาเป็นสามี ก็เหมือนยื่นความเป็นต่อให้ ชั้นก็มีแต่เสียกับเสีย แต่ถ้าชั้นหยิบยื่นความเป็นสามีให้เสียเอง อย่างน้อยนายอ้ายก็ต้องอยู่ในโอวาสชั้นบ้างแหละ...สุดท้ายชั้นก็ข่มขืนนายอ้ายสำเร็จ มันเป็นความสุขบนความทุกข์ของเขา ชั้นมันชั่ว แต่ชั้นยอมให้คนๆจากไปเฉยๆไม่ได้จริงๆ แล้วใครจะคิด ว่าคนที่วางแผนทุกอย่าง กลับตกอยู่ในแผนการของตัวเอง...ชั้นรักนายอ้ายเข้าจริงๆ

                 ชั้นพยายามหลบหน้านายอ้าย เพราะรู้สึกผิดที่ทำแบบนั้นและอยากจะปรับสภาพจิตใจที่มันหวั่นไหวอย่างหนัก ชั้นชั่งใจระหว่างมีอะไรกับนายอ้ายแค่ชั่วครั้งชั่วคราวหรือจะจริงจังด้วย รสสัมผัสของเขาทำให้ชั้นคลั่ง สุดท้ายชั้นก็ต้องแพ้ใจเมื่อนายอ้ายจะกลับบ้าน ชั้นรับรู้ถึงน้ำเสียงที่ผิดแปลกออกไป มันทำให้ชั้นใจเสีย จนชั้นต้องขอตามไปด้วย และที่นั่นชั้นก็รู้ว่านายอ้ายแต่งงานและมีลูกเมียแล้ว มันทำให้ชั้นยิ่งคับข้องใจ ยิ่งอยากได้เขามาครอบครอง...และในคืนหนึ่งนั้นเอง ชั้นก็ขับไล่มารหัวใจเขาได้สำเร็จ!

                  นายอ้ายเกือบถูกข่มขืน เพราะชั้น! ความที่เป็นหนุ่มหล่อมีชาติตระกูลและเงินล้นฟ้า ย่อมเป็นเหมือนดอกไม้ยั่วยวนพวกมวลแมลงและผีเสื้อ เมื่อเปิดตัวเขาสู่สาธารณะชนก็เหมือนพาเขาฝ่าสงครามกลางเมืองดีๆนี่เอง คนอิจฉาริษยามันมีอยู่ทุกหมวดหมู่ของสังคมแหละ ชั้นต้องปกป้องเขา...ชั้นสาบาน ว่าจะดูแลผู้ชายคนดีให้ดีที่สุด ต่อให้คืนนั้นเขาจะถูกล่วงละเมิดจริงๆ ชั้นก็ไม่รังเกียจ นี่แหละมั้งอานุภาพของความรัก มันทำให้ชั้นหยุดความเลวทุกอย่างที่เคยทำมาได้เสียหมด

                 วันที่ไปสู่ขอเขา ชั้นนอนไม่หลับเลยทั้งคืน ชั้ตตัดสินใจดีแล้วและขอร้องลุงกอบช่วยเป็นพ่อสื่อให้ วินาทีแรกที่สองผู้เฒ่าคัดค้านทำเอาชั้นเกือบร้องไห้ แต่ก็ต้องทนเก็บอาการไว้ และต้องขอบใจลุงกอบที่ช่วยโน้มน้าวจนสำเร็จ ถึงแม้จะไม่มีทะเบียนสมรสให้ แต่ชั้นก็จะทำให้นายอ้ายมั่นใจได้ว่า เขาคิดไม่ผิดหรอกที่ยอมแต่งงานกับชั้น คืนวันที่เข้าหอ ชั้นตัวสั่นไปหมด มันตื่นเต้นราวกับชั้นเพิ่งจะมีอะไรเป็นครั้งแรก เขาทำให้ชั้นรู้สึกว่าตัวเองบริสุทธิ์ไร้เดียงสา ภายใต้อาภรณ์ที่มีราคา ชั้นก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้นที่ต้องการความรัก ไม่ใช่ความใคร่ที่แลกได้ด้วยเงินตรา นายอ้ายคือคนที่กระเทาะเปลือกหนาที่ห่อหุ้มตัวชั้นไว้จนมันเผยให้เห็นแก่นแท้ของชีวิต เมื่อเขาเป็นของชั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ชั้นยิ่งดื่มด่ำกับคำว่า “ความรัก”

                 ชั้นไม่มีทางปล่อยให้ผู้ชายคนนี้หลุดมือไปหรอก ต่อให้ต้องใช้เงินทองหรือศักดิ์ศรีทั้งหมดเข้าแลกก็ตาม มีคนบอกว่าความรักคือการเสียสละ แต่หากเราไม่แย่งชิงมา ก็เท่ากับเราไม่ได้รักเขาจริง ชั้นยอมทุกอย่างเพื่อให้เขาอยู่กับชั้นตลอดไป ทุกวันนี้ชั้นยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ ว่าทำไมต้องยอมเขามากมายเพียงนี้ อาจเป็นเพราะเขาไม่เคยเรียกร้องอะไรจากชั้น เขาไม่เคยเอาเปรียบ เขาไม่มีเล่ห์เหลี่ยมใดๆ เขาคือคนที่ทำให้ชั้นรู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่า รู้จักความหมายของการมีชีวิต รู้จักการแบ่งปัน และรู้จักความรักที่ชั้นโหยหามาตลอดทั้งชีวิต...


เพชร อภิมรนวกุล

ควาในใจของคุณหนูนะครับ เรื่องนี้ยังไม่จบ ผมเกลาตอนจบอยู่ 

[Naenprin]

โอ้ย อยากรู้จังว่าจะจบยังไง ในเมื่อคุณหนูรักนายอ้ายขนาดนี้ แล้วนายอ้ายล่ะ ไม่เห็นเคยแสดงออกอะไรเลย สงสารคุณหนูจัง

[เฉาก๊วย]

ได้กลิ่นแปลกๆ...คงไม่จบแบบหักมุมหัวคะมำนะคะ   

+1 ค่า

[2pmui]

รอตอนจบ คุณหนูของเรา ความจริงก็น่าสงสารนะ

[yowyow]

เพิ่งเข้ามาอ่าน  แต่!!! อีกตอนเดียวจะจบแล้ว 

 

[-Blackcloud-]

จะจบเเล้วหรอเนี่ย !!!  ไม่นะ


รอๆๆค่ะ

[WilpeR]

โอ้โห คุณหนูน่าสงสารอ่ะมีแต่คนหวังผลประโยชน์อยู่ใกล้ตัว โชคดีที่เจอนายอ้ายคนซื่อมาทำให้ชีวิตมีความสุขมากขึ้น

[chancha]

นายอ้ายจะรักคุณหนูไหม

[mentholss]

อ่านมุมคุณเพชรแล้วซึ้ง   

[moredee]

คุณหนูตามหารักแท้ ดูแลให้ได้นะคะ
(เค้าจิ้นวรวุฒิเป็นคุณหนู อนุชิตเป็นอ้าย ตามวัยนะคะ )

[Lemon_Tea]

โธ่ คุณหนูที่น่าสงสาร

[SaJung13]

ว้าวววๆๆๆ แอบชอบแต่แรกเห็นเลยหรอ
ประมาณว่ารักนี้คือการครอบครองหรอ ฮิ้ววววว

[mro]

คุณหนูน่ารักกกกก

[little_nok]

เรื่องราวสนุกดี
แต่ภาษาแปลกๆ
ประเดี๋ยวแทนตัวว่า "ผม" เดี๋ยวๆ "ชั้น"
คุณหนูเพชร ไม่น่าเป็นคุณหนู น่าจะเรียกคุณชาย
พวกแทนตัวเองว่า "ชั้น" น่าจะเป็นรับมากกว่าไหมค่ะ
บุคคลิกภาพมันขัดแย้งกับความเป็นจริงทั้งสองตัว
เรื่อง "หมอนวดฯ" พี่ว่าภาษาอ่านลื่นไหลกว่านี้นะคะ
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น โดยรวมเนื้อเรื่องก็สนุก อ่านได้เรื่อยๆ  ขอบคุณค่ะ

[seaz]

คุณหนูน่าสงสาร

[จากต้นจนอวสาน]

เรื่องราวสนุกดี
แต่ภาษาแปลกๆ
ประเดี๋ยวแทนตัวว่า "ผม" เดี๋ยวๆ "ชั้น"
คุณหนูเพชร ไม่น่าเป็นคุณหนู น่าจะเรียกคุณชาย
พวกแทนตัวเองว่า "ชั้น" น่าจะเป็นรับมากกว่าไหมค่ะ
บุคคลิกภาพมันขัดแย้งกับความเป็นจริงทั้งสองตัว
เรื่อง "หมอนวดฯ" พี่ว่าภาษาอ่านลื่นไหลกว่านี้นะคะ
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น โดยรวมเนื้อเรื่องก็สนุก อ่านได้เรื่อยๆ  ขอบคุณค่ะ

ขอบคุณมากครับที่ชอบเรื่องนี้ ดีใจมากครับ ขออนุญาตชี้แจงนิดนึงนะครับ
ในตอน 4.5 นั้นเป็นเรื่องของคุณหนูที่ชอบแทนตัวเองว่าชั้นกับนายอ้าย
ผมเลยไม่อยากเปลี่ยนบริบทแทนตัวของเขาเลยต้องใช้คำนี้ครับ
อาจจะดูเหมือนรับไปหน่อย แต่จริงๆคุณหนูได้ทั้งรุกและรับนะครับ
เพียงแต่กับนายอ้าย เขาอยากเป็นสามีมากกว่า

ส่วนเรื่องคำว่า "ผม" ส่วนใหญ่จะเป็นของนายอ้ายนะครับ ไม่เว้นแม้แต่ในตอน 4.5

ขอบคุณที่ติดตามผลงานครับ ขอน้อมรับทุกคำติชมเพื่อนำไปปรับปรุงและพัฒนาการเขียนครับ