หัวข้อ: Hear, Me (ตอนพิเศษ 290414 : Forget? Me? Not!!

[จีบได้แฟนตายแล้ว]

อ่านรวดเดียวจบสองวันติด5555555555555555555555555555555
ไอ้เราตอนแรงอ่านชื่อพระเอกของเราว่า คะลึงๆ
ชอบตัวละครทุกตัว มีเหตุที่มาที่ไป ไม่ง๊องแง๊ง
ทั้งน้องเจมพี่จิว ฮืออออออออออ เหมือนจริง รักเรื่องนี้ๆ
 
มีคนมาเอ็นดูนายเอกของเราเยอะๆ ชอบมาก5555555555555
ตามเรื่องพี่ผู้นำต่อค่ะ

[koikoi]

ชอบที่หนึ่ง

[cy55555]

อ่านรวดเดียวจบสะใจมาก
สนุกถึงกึ๋นเลยเชียว  ขอบคุณค่ะ 

[aoaer]

เรื่องน่ารักมากเลยค่ะ   พี่ที่หนึ่งก็งอนแบบน่ารักๆ  น้องชา (เจม) ก็ง้อแบบอ้อนๆ   อ๊ายยย หลงรักเลย

 

[kajidrid]

Hear, Me

ตอนพิเศษ



Forget? Me? Not!!!!



ความเงียบคือบ่อเกิดของปัญญาฉันใด เมื่อนายคฤณเงียบก็แปลว่ากำลังมีปัญหาฉันนั้น
ผมมองโทรศัพท์ที่ส่งข้อมูลเป็นภาษาที่ผมเข้าใจว่า เขาไม่รับโทรศัพท์

แม้จะแปลกใจ แต่ผมก็แค่ขมวดคิ้วแล้ววางโทรศัพท์ไว้ใบโต๊ะทำงาน เสียบหูฟังเพลง และจิ้มแป้นปั่นต้นฉบับของผมไปตามหน้าที่ คิดเพียงว่า เดี๋ยวเย็นนี้ก็เจอกัน ตอนนั้นค่อยถามก็ได้ว่าติดธุระอะไร ทำไมไม่รับโทรศัพท์ ทั้งที่เป็นคนสั่งผมเมื่อเช้าเองว่ากินข้าวกลางวันแล้วให้โทรหาด้วย

ทำงานต๊อกแต๊กมาจนค่ำ ผมถึงนึกได้ว่านายคฤณไม่ติดต่อผมเลย แบบนี้มันผิดวิสัยเกินไป นึกได้แบบนั้นก็เลยรู้หน้าที่ หยิบโทรศัพท์มากดโทรหาเขาอีกรอบ แต่สิ่งที่ผมได้รับก็เหมือนเดิม เดี๊ยะๆ ด้วย

“อะไรวะ?”

“เออ อะไรของมึงวะเจม” เผือกน้อยต้อมมาอยู่บนหัวผมตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมเงยหน้ามองมันแล้วเล่าไปตามความจริง

“พี่หนึ่งไม่รับโทรศัพท์กู สงสัยไปกับกิ๊ก”

“เฮ้ย! จริงดิ”
“นี่เขานอกใจมึงหรอ เฮ้ย! ไม่ได้เลย”
“คืนนี้ต้องแดกเหล้า”

“ไม่เอาอ่ะ กูเคลือบแผลกูด้วยน้ำสตอเบอรี่ปั่นได้”

“ไม่ได้ชวนไปแดกรักษาแผลใจ ฉลองต่างหาก”
“ในที่สุดเฮียที่แสนประเสริฐของกูก็เป็นอิสระจากปลวกเสี้ยวญี่ปุ่นสักที ดีใจชิบหาย”

“สาดดด” ผมด่าเสียงยาวๆ ใช้สายตาปัดมันไปให้พ้นทางแล้วก็โทรหาเขาอีกรอบ ก็ไม่รับอีกแล้ว อะไรวะ? หรือแบทหมด หรือลืมโทรศัพท์ หรือโดนฉกไป หรืออะไร ยังไง เฮ้ย! งง!

“ไปหาก็ได้วะ” วิธีนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่หรอกครับ สำหรับคนที่ยังไม่รู้จักผมดี ขอบอกจุดยืนไว้ตรงนี้เลยนะครับ ผมไม่ชอบไปออฟฟิศเขาเท่าไหร่ เพราะมีคนที่ไม่ชอบผมอยู่ที่นั่น ก็ยัยตัวอักษรนั่นแหล่ะ และอีกเหตุผลหนึ่งก็คือ ผมได้รับความสนใจมากเกินไป ผมอึดอัด

ผมไม่เคยรู้หรอกว่าคนที่ออฟฟิศเขารู้จักผมตื้นลึกแค่ไหน พูดลับหลังผมว่ายังไง ใช้ผมเป็นประเด็นนินทาหรือสร้างจุดด่างพร้อยให้เจ้านายตัวเองรึเปล่า ผมรู้แค่ว่า พอผมปรากฏตัวที่นั่น ใครๆ ก็ยิ้มให้ ดูแลหาที่นั่ง หาน้ำ หาขนม ชวนคุย หยอกล้อ ราวกับว่าพวกเขารู้จักผมมา 50 ปี ... พูดให้ฟังง่ายๆอีกทีก็คือ ทำตัวเหมือนเพื่อนแม่ที่กูไม่เคยจำชื่อได้นั่นแหล่ะ

แต่ตอนนี้ ผมตัดสินใจแล้ว จะไปหาก็ต้องไปหา หุหุ
ว่าแต่ว่า ชุดนี้โอเคมั้ยวะ? คงไม่ทำให้เขาดูสถุนเป็ดตามไปด้วยหรอกนะ ก็แค่ยีนส์ขาดเป็นริ้วพลิ้วกว่าเส้นผมบนกะบาลเท่านั้นเอง

“เอ้า เจม กลับแล้วหรอ”

“ครับพี่ปู” พีเอ็นโผล่มาจังหวะดีชิบหาย วันที่กูปั่นงานถึงห้าทุ่ม เที่ยงคืนล่ะไม่รู้จักโผล่มาเห็นและรับรู้ความขยัน ทีกลับแต่หัววันล่ะเห็นจังเลย วุ้ย!

“เออ พี่ว่าจะให้เช็คข่าวหน่อย”
“บทวิเคราะห์เฮ้าส์ต่างประเทศมันออกมา บอกว่าเทรนด์อสังหาฯในเอเชียส่งสัญญาณฟองสบู่”
“ลองเช็คแหล่งข่าวเราสัก 3-4 คนนะ”
“ถ้าได้ประเด็นดีก็ทำเป็นสกู้ปด้วยเลย แล้วก็หาพวกมุมมองโบรกเราทำเป็นไซท์บาร์ ฉายให้เห็นภาพว่าจริงๆ แล้วเกิดอะไรขึ้น ไหวมั้ย?”

ตอบว่าไม่ไหวจะโดนตบมั้ยล่ะครับ?

“ไหวครับพี่ปู”
“แต่วันนี้ เจมขอกลับก่อนนะ”

“จ้ะ ตามสบาย กลับเลย พี่ๆ ก็แค่ยังนั่งทำงานกันหัวหงอกอยู่เลย”

ตอบแบบนี้คือเครียดอยู่ครับ เลยหาทางระบายด้วยการกวนตีนสิ่งมีชึวิตทุกผู้ที่สนทนากับแก ผมชินแล้ว ผมเลยหน้าด้านกลับตามความต้องการของตัวเอง หึ!

ระหว่างขับรถ ผมพยายามติดต่อเขาอีกครั้ง แต่เขาก็ไม่รับโทรศัพท์ผมเหมือนเดิม จนขับมาจอดรถแล้วเรียบร้อย ชำเลืองมองที่จอดประจำตำแหน่งของเขา รถก็ยังอยู่ ฮื้อ อะไรกันนักวะ กะอีแค่รับโทรศัพท์มันจะยากอะไรนักหนา

ยิ่งคิดผมก็ยิ่งขุ่น พาลนึกไปถึงตอนที่เจอเขาเดินกับผู้หญิง บุกขึ้นคอนโดเขาแล้วเจอผู้หญิงนอนกอดเขาอยู่อีก เฮ้ย! ผมไม่ใช่คนขี้หึงมากมายหรอกนะ แต่ผมเป็นคนลืมยาก ยากมากด้วย ความทรงจำพวกนั้นมันก็เลยผุดขึ้นมาทำให้ผมอารมณ์เสียหนัก และหนักจนสามารถทำอะไรบ้าๆ ได้เลยด้วย

ผมยังไม่ขึ้นไปออฟฟิศเขาหรอกครับ พาตัวเองมาหาตู้โทรศัพท์สาธารณะก่อน ซึ่งแม่งก็หายากชิบหายในยุคสมัยนี้ เจอตู้ปุ๊บก็ลองโทรหาเขาปั๊บ และก็เหมือนเดิม ไม่มีใครรับโทรศัพท์ อะไรวะเนี่ย?

โทรศัพท์เก่าๆ รองรับอารมณ์ผมจนมันต้องเจ็บตัวเล็กน้อย แต่ผมไม่บ้าพอจะพูดขอโทษกับมันหรอกครับ ผมเดินกลับเข้าไปในออฟฟิศเรนทัลที่มีออฟฟิศเขากินพื้นที่อยู่ 3 ชั้นของอาคาร

กดลิฟท์ไปยังที่หมายเรียบร้อยแล้วก็รอครับ รอเหมือนที่รอมาตั้งแต่บ่าย รอด้วยความคาดหวังว่าเขาจะโทรกลับมานั่นแหล่ะ

ในที่สุดผมก็มาถึงจนได้ พอมายืนหน้าประตูกระจกแล้ว เจ้าหน้าที่ด้านหน้าก็รีบกดปุ่มภายใน เพื่อเปิดประตูให้ผมทันที เธอคงจำหน้าผมได้

“คุณชานนท์ มาหาบอสหรอคะ”

“อ่า ครับ แต่ไม่ได้นัดไว้หรอกครับ สุ่มๆ มา”
“ไม่อยู่หรอครับ”

“ค่ะ ออกไปตั้งแต่เที่ยง”

“อ่ออ มิน่า”
“แล้ว...คุณคฤณเอามือถือไปรึเปล่าครับ ออกไปเรื่องงานหรือเรื่องอะไรหรอครับ”
“เปิดเผยได้รึเปล่า” ผมถามอย่างเกรงอกเกรงใจ แต่เธอคนนี้ก็สิ่งยิ้มชื่นมื่นให้ผม แล้วก็ผายมือเชิญผมเข้าห้องเขาด้วย เอ้า! เอาเข้าไป ก็เจ้านายไม่อยู่ จะจูงผมเข้าห้องเพื่อ?

“บอสออกไปหาคุณชานนท์ไงคะ”

“ห๊ะ?” ผมหันขวับมองเธอที่ยังคงยิ้มให้ผมอยู่

“ค่ะ บอสบอกว่าจะไปทานข้าวกับคุณชานนท์ที่กองบก.”
“ป่านนี้แล้วยังไม่เข้ามาเลย หรือว่าไม่เจอกันคะ?” เฮ้ยยย ปะติดปะต่อเรื่องเร็วหน่อยสิ คนยิ่งร้อนใจอยู่ ถ้าเจอกันแล้วเค้าจะมาหาบอสของตัวเองถึงถิ่นหรอ?

ผมนั่งไม่ลง น้ำที่เธอให้แม่บ้านยกมาให้ก็ไม่รับไว้ ผมถือวิสาสะใช้โทรศัพท์ในห้องทำงานเขาโทรหาเขาอีกรอบ และก็ได้คำตอบ
แม่งทำโทรศัพท์หล่นไว้ที่เก้าอี้ทำงานไง โอยยยยย! กูห่วงมั้ยเนี่ย!
เมื่อได้โทรศัพท์เจ้าปัญหามาแล้วผมก็ยึดมันใส่กระเป๋าแล้วก็ออกจากห้องทำงานเขาทันที แต่ก็ไม่ลืมบอกเจ้าหน้าที่ช่างยิ้มคนนี้ไว้

“ถ้าคุณคุฤณถามหาโทรศัพท์มือถือ บอกว่าอยู่ที่ผมนะครับ”

“ค่ะ คุณชานนท์” ยิ้มอีกแล้ว หรือว่าถูกใจทรงคิ้วที่เชิดขึ้นนิดๆ ของผมกันหว่า? อืม ก็น่าคิด

ผมออกจากออฟฟิศเขาพร้อมมือถือของเขา ตอนนี้ล่ะตันของจริง พอไม่มีมือถือเขาแล้วผมจะติดต่อเขาได้ยังไง แล้วจะรู้มั้ยว่าตอนนี้นายคฤณนั่งหงอยอยู่แถวไหน
แต่เอ๊ะ! เมื่อกี้คุณผู้หญิงหลังเคาท์เตอร์บอกว่า เขาตั้งใจจะออกไปกินข้าวที่กองบก.ของผมนี่หว่า อืม ลองย้อนไปหาที่ออฟฟิศดู เฮ้ย! ไม่ต้องก็ได้นี่หว่า มีเผือกต้อมอยู่ ใช้มันก็ได้
เมื่อคิดแผนการได้ ผมก็โทรหาไอ้ต้อมทันที และไอ้นี่ก็เหมือนวันๆ นั่งจ่อนิ้วรอรับโทรศัพท์ ตู๊ดยังไม่ยาวเต็มกำลังการผลิตมันก็รับแล้วครับ

“อื้อว่าไงเจม กูอยู่กับเฮีย” แสรดดด แล้วกูดิ้นรนมาที่นี่ทำห่าอะไร ผมอารมณ์เสียขึ้นมาดื้อๆ และตอบโต้ด้วยการวางสายแม่งเลย!
แป๊บเดียว เบอร์ไอ้ต้อมก็โชว์หราบนหน้าจอ และพอกดรับ เสียงเป็ดๆ ของมันก็กลายเป็นเสียงทุ้ม ช่างอ้อนทันที

“เจมครับ พี่หนึ่งเอง”
“โทษที พี่มาหา คงสวนทางกัน เจมออกไปก่อน”
“นี่ทำโทรศัพท์หายไปไหนก็ไม่รู้” ผมฟังเงียบๆ แล้วก็วางสายอีก จากนั้นก็ใช้โทรศัพท์เขาโทรหาไอ้ต้อม คำตอบว่าโทรศัพท์เขาอยู่ที่ไหนคงถือกำเนิดในก้อนสมองเขาแล้วแน่ๆ เพราะเขาเป็นคนรับโทรศัพท์ของไอ้ต้อม แล้วก็ส่งเสียงแฮะๆ ตามมา

“อยู่ไหนครับเนี่ย”

“อยู่ออฟฟิศพี่หนึ่งครับ” ผมตอบพลางสตาร์ทแครื่องยนต์ ระหว่างนั้นก็หันมองรถเขาที่จอดอยู่ในช่องประจำตำแหน่ง และคำพูดเขาเมื่อครู่ก็ทำให้ผมฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้ เขาบอกว่าไปหาผม แต่คงสวนกัน แสดงว่าเพิ่งไป แล้วที่ผมติดต่อเขาไม่ได้ตั้งแต่เที่ยงนี้ หายไปไหนมา?
“พี่หนึ่งครับ” ผมเรียก ตัดบทสนทนาที่เขากำลังบอกรายละเอียดเรื่องไอ้ต้อมชวนไปกินเหล้าอย่างขาดวิ่นไร้ชิ้นดี
“พี่หนึ่งไปไหนมาตั้งแต่เที่ยง เพิ่งไปที่ออฟฟิศเจมไม่ใช่หรอ?”

เงียบครับ ส่งจุดให้กูแดกทางโทรจิตอยู่ละมั้ง เมื่อเขาเลือกจะเงียบ ผมก็เลยตัดสาย และขับรถกลับคอนโดตัวเอง ระหว่างทางมีสายเข้าตลอดเวลา ทั้งเครื่องผมเองและเครื่องเขา
คนที่กำลังพยายามโทรมาก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก แฟนผมเอง นายคฤณ ธีระเสถียร




กำลังดมกลิ่นข้าวผัดกุนเชียงหอมๆ อย่างเพลิดเพลิน ประตูห้องก็เปิดผลัวะอย่างแรงกล้า แต่ผมก็แค่สะดุ้งเท่านั้นแหล่ะครับ ชินแล้ว

ผมหันไปมอง รอให้คนที่เปิดประตูอย่างห้าวหาญโผล่หน้ามาหาเสียที แต่รออยู่จนคอเริ่มเคล็ด คนที่คิดว่าจะโผล่มาก็ไม่มาสักที หงุดหงิดแล้วนะเว้ย
สุดท้ายก็ทนไม่ได้ ผู้ชายดีๆ อย่างผมก็เลยต้องขยับตัวลุกไปดูที่หน้าประตู

“อ้าวจิว”

“ก็จิวอ่ะดิ นี่กำลังจะกินข้าวหรอ? ทำไรวะ? หอมดี กินด้วยดิ”

“ทำไว้สำหรับคนเดียว จิวจะกินหรอ? เดี๋ยวทำให้ ไปล้างหน้าล้างมือก่อน อย่าเอาน้ำล้างตีนมากินนะ ของสกปรก”

“ควายยยย ถึงจะแฝดกันกูก็ไม่เหมือนมึงหรอกเจม”

“ก็เออไง กูรู้ว่ามึงไม่เหมือนกู กูไม่เอามากิน เพราะงั้นเลยสงสัยว่ามึงต้องเอามากินแน่ๆ ควายยยยย” แหย่มันเสร็จก็เดินตุ่บๆ เข้าครัวต่อ แม้ว่าในหัวผมจะมีแต่ความสงสัยอัดแน่นเต็มไปหมดก็ตาม

คำถามเกี่ยวกับเขา นายคฤณ ธีระเสถียร

“แล้วไมวันนี้มาคอนโด คิดว่ากลิ่นไม่แรงพอมึงเลยไม่กลับมาแล้วนะเนี่ย เห็นค้างกับเฮียตลอด ไม่ก็กลับบ้าน ห้องมึงนี่แมงมุมทิ้งซากไว้ให้มึงดูต่างหน้าแล้วมั้ง ดูดิ สัตว์สันโดษยังทนอยู่ห้องมึงไม่ได้ แสดงว่าแม่งทิ้งไว้นานกว่าอายุไดโนเสาร์” ยังไม่ทันที่ท้องจะอิ่มกันดี ไอ้พี่ชายก็ร่ายยาว มันบ่นนั่นนิด นี่หน่อย แต่ฟังโดยรวมแล้วจับใจความได้ว่ามันบ่นผมทุกเรื่องแหล่ะครับ แต่นานๆ จะกลับมาฟังมันสักที ยอมฟังก็ได้วะ
“แล้วมึงยิ้มไร ห่า กวนตีน!”

“ยิ้มให้มึงไง กูคิดว่ากำลังรับพร”
“สาธุ” ผมยกมือไหว้ด้วย ไอ้เชี่ยพี่ชายดีดหน้าผากผมครั้งเดียวแล้วมันก็เป็นคนรวบจาน ชาม แก้วน้ำ ไปวางในอ่างล้างจาน ผมยักไหล่สบายตัวเพราะมันรู้กฎ คนทำไม่ต้องเก็บ คนไม่ทำแต่ได้แดกด้วยต้องเก็บ

ท้องตึงแล้วก็มานั่งเล่นไอแพดที่หน้าทีวีครับ ก็มีเสือกเรื่องเพื่อนๆ จากเฟสบุ้คบ้าง ตามข่าวในหน้าเวบต่างๆ บ้าง เมื่อรู้สึกว่าเติมเต็มเวลาให้ตัวเองจนอิ่มดีแล้ว ผมก็หวนคิดถึงเขาขึ้นมาทันที

วันนี้ทั้งวัน ผมยังไม่ได้เจอหน้าเขาเลย
เราแยกกันเมื่อเช้าครับ เขาออกจากห้องไปก่อนผมตื่นด้วยซ้ำ ทิ้งโน็ตสั้นๆไว้ว่ากินข้าวเที่ยงเสร็จแล้วโทรหาเขาด้วย ไอ้ผมรึก็ทำตามทุกอย่าง ทำตัวเป็นหมาเป็นแมวเชื่องๆ แล้วยังไงล่ะ? นี่น่ะหรือผลตอบแทน คิดแล้วก็นอยด์แดก

“เป็นไร หน้ามุ่ย”

“เบื่อๆ” ผมตอบมันเบาๆ พลางขยับตัวให้มันนั่งลงใกล้ๆ ไอ้จิวเปลี่ยนแว่นอีกแล้วหรอวะ ไม่ได้สังเกตเลย

“แล้วมึงมองไร” สงสัยอาการจ้องหน้ามันที่ผมกำลังทำจะทำให้มันเขินๆ ผมหัวเราะนิดนึงแล้วก็สารภาพ

“เหมือนไม่ได้มองจิวนานอ่ะ มึงเปลี่ยนแว่นตั้งแต่เมื่อไหร่ อันเดิมก็เท่ดีนะ มีแค่ขอบบนๆ สีดำ อันนี้ไม่มีกรอบเลย มันดูแบบ...” ผมทิ้งช่วงให้มันเลิกคิ้วตั้งคำถาม เมื่อนึกคำเปรียบได้ผมก็เฉลย
“ดูเหมือนพ่อ”

“มึงกว่ากูแก่หรอสัดเจม” เชี่ยเอ้ย! แม่งเสือกรู้ทัน กะอำให้ซึ้งใจซะหน่อย ผมหัวเราะรับแรงตีที่มันประเคนให้ที่กลางหลัง และสงสัยวิญญาณมือกลองจะเข้าสิง มันถึงได้รีตัวเป็นจังหวะชะชะช่า

“เชี่ยจิว แผ่นหลังกูไม่ได้หนังกลองนะ กูเจ็บ!”

“โอ๋ๆ” มันโอ๋ผมเป็นเด็กๆ แกล้งยีหัวแป๊บเดียวมันก็ดึงผมไปกดกอด อย่าทะลึ่งนึกกิริยาน่าเอ็นดูนะครับ มันกดหัวให้หน้าทิ่มท้องมัน แล้วก็กอดตัวไว้จนแน่น ไอ้อุ่นมันก็อุ่นหรอกครับ แต่หายใจไม่ออก

“ไอ้จิว เจมอึดอัด!” ห่านี่ต้องให้น้องด่าถึงจะเป็นพี่อย่างสบายใจสินะ ผมส่งค้อนให้มันแล้วก็ดันตัวออกห่างพลางยกขาขึ้นพาดโต๊ะกระจกเตี้ยๆ ด้านหน้า มันก็ก๊อปปี้ท่าทางเท่ๆ ของผมไป กลายเป็นว่าแฝดนั่งท่าเดียวกันเด๊ะ

“อื้อหมาเจม” มาแล้วสินะ ประโยคนำความเสือก ผมเหล่มองนิดนึง ไม่ส่งเสียงหืออือตอบมัน มันก็เลยขยับมาใกล้ๆ แล้วยื่นหน้ามาถามอีก
“หมาเจม”

“กูได้ยินแล้ว”

“ไม่ตอบกูนี่ หยิ่งหรอ ห๊ะ! ไอ้ลูกหมา”

“จิวเหี้ย มึงมีไรก็พูดๆ มา กูอยากอยู่เงียบๆ”

“ทำไมต้องอยากอยู่เงียบๆ”
“นี่มึงทะเลาะกับเฮียรึเปล่าวะ ถึงว่า มึงกลับคอนโด”
“ปกติได้เจอมึงที่นี่ก็ต้องมีเฮียตามติดมาด้วยไม่ใช่หรอ?”

“ไม่ได้โกรธอะไรกันนี่” ผมตอบตามความจริง ก็เขากับผมไม่ได้โกรธกัน ฝ่ายที่รู้สึกโกรธอยู่ก็คงมีแต่ผมนั่นแหล่ะ

“แล้วไมหน้ามุ่ย”
“แล้วเฮียกูไปไหน มึงแดกเขาไปแล้วหรอ? กูบอกแล้วไงว่าเฮียควรตายช้าๆ นั่นบุคคลมีประโยชน์กับโลกนะเว้ยเจม”

“เพ้อเจ้อ” เจอผมด่าจริงจังเข้าให้มันถึงได้สงบปากลง และคงเห็นว่าหน้าผมกู่ไม่กลับแล้วจริงๆ มันถึงได้อ้อมมือมาโอบผมไว้แล้วดึงให้ซบลงบนบ่ามัน

“แล้วตกลงน้องกูเป็นอะไรวะ”

“น้องมึงนอยด์แดกไร้สาระ เพราะว่าน้องมึงหาแฟนไม่เจอ”

“แล้วแฟนน้องกูไปไหนวะ”

“ไม่รู้แม่ง!” ตอบสะบัดเสียงด้วย ไอ้จิวขำนิดนึงแต่ก็ยังโอบผมไว้เหมือนเดิม มันบีบหัวไหล่อยู่ 2-3 ที แล้วก็พูดให้ผมเอ๋อเล่นว่า

“กลับห้องมึงไปเลย รังรักมึงอ่ะ คืนนี้จิวจะกลับบ้านเหมือนกัน”

“อ้าว! แล้วมึงมาคอนโดทำไมถ้าคิดจะกลับบ้าน”

“กูมาดูให้ แฟนน้องกูหาแฟนมันไม่เจอ เดือดร้อนกันไปทั่ว นี่แม่งจะมาห้องนี้เองแต่กูสกัดไว้ก่อน เพราะถ้าน้องกูจะใช้ห้องนี้หนีหน้าใครก็ตาม น้องกูต้องได้สิทธิหนี เฮียหรือเหี้ยก็ห้ามระราน”
“อย่างงนะ หน้ามึงโง่มากพอแล้วเจม”
“กลับไปหาเฮียกูได้แล้ว”

“มึงเจอเขาหรอ?” ผมถามแบบไม่เอ่ยชื่อ ไอ้จิวส่ายหน้าแล้วขยายความเพิ่ม

“เขาโทรหากู โทรมาถามนั่นแหล่ะ ขู่กูสารพัดถ้ากูแอบมึงไว้เล่นคนเดียว ห่า! แต่มึงก็เหมือนลูกหมาส่วนตัวของเขาจริงๆ นั่นแหล่ะ”
“ตอนนี้ไอ้ต้อมตระเวนพาเขาไปที่ที่คิดว่ามึงจะไป แต่เขาคิดว่ามึงคงกลับคอนโด กูเลยบอกว่าจะมาดูเองแล้วจะโทรบอก”
“มึงล่ะ จะให้กูโทรบอก หรือจะไปเซอร์ไพรส์เฮีย เผื่อได้พอร์เช่นะมึง”

“เช่พ่อมึงสิ” ผมปากไวด่าแต่ก็นึกได้ว่าพ่อคนเดียวกัน ไอ้พี่ชายตบหัวผมแปะนึงแล้วก็ถามย้ำด้วยการชูโทรศัพท์ขึ้นมา ผมตะปบโทรศัพท์ของมันทิ้ง เท่านี้มันก็น่าจะได้คำตอบ

“เจม! ไม่ไปหาเฮียล่ะ”

“แล้วทำไมกูต้องเป็นฝ่ายไปหาเวลาเขาอยากเจอ ทำไมต้องเป็นเจมที่ยื่นหน้าไปบอกเขาว่าสบายดี อยู่นี่นะ ทั้งที่เขาเป็นฝ่ายละเลยเจมเอง”
“เจมกำลังงี่เง่า รับไม่ได้ก็ไม่รู้จะช่วยยังไง นอนนะ” ผมบอกรวดเดียวก็เดินเข้าห้อง ล็อคประตูด้วย เอาสิ ใช่ว่าเขาไม่เคยเจอลูกเหวี่ยงผม แต่ระดับที่กำลังพาลอยู่นี้ นายคฤณไม่เคยเจอแน่ๆ

[kajidrid]

ตอนนี้คอนโดผมเงียบสงัดตามที่ต้องการเลยครับ ไอ้จิวกลับไปแล้ว ก่อนกลับมาเคาะประตูแล้วบอกว่าแช่เงาะกระป๋องไว้ให้ เผื่อร้อน ของหวานช่วยดับอารมณ์ได้นะ แต่ถ้าอยากเรื่องอย่างว่า เงาะก็ไม่ช่วยนะเจม ไอ้ห่าพี่ชาย แม่งก็เสียดสีกูได้ตลอดจริงๆ
ผมไม่ตอบอะไรมัน ตอนนั้นกำลังแก้ผ้าเพื่ออาบน้ำ พอฟังมันพล่ามจบแล้วจนได้ยินเสียงประตูห้องใหญ่ปิดลงเรียบร้อยแล้วผมก็แช่ตัวเผือผ่อนอารมณ์ตัวเองลง

ตอนนี้แต่งชุดนอนเรียบร้อยแล้ว เปิดแอร์เย็นฉ่ำ เปิดโน้ตบุ้คด้วยทัศนคติแง่บวกว่าอาจทำให้งานกระเตื้องขึ้นมาได้บ้าง แต่ก็คว้าน้ำเหลว

เวบแรกที่ผมเข้าก็คือเวบสาธารณะที่นักลงทุนชอบมาสุมกำลังพลกันนินทาหุ้นตัวนั้น ปั่นหุ้นตัวนี้ เอ่ยชื่อไม่ได้ครับ เดี๋ยวโดนฟ้องเรื่องลิขสิทธิ์ ฮ่าๆ

สิ่งที่ตรึงความสนใจของผมไว้ไม่ใช่กระทู้ปั่นหุ้นตัวไหนหรอกครับ เป็นแบนเนอร์ของอีกเวบไซต์หนึ่งต่างหาก เวบที่ผมแช่ตามองอยู่คือเวบนินทาดารากับไฮโซคนดังครับ และที่ลงทุนสนใจ ก็เพราะแฟนผมไปปรากฎบนแบนเนอร์นั้น

ผมรีบคลิกเข้าสู่เวบไซต์เพื่อไปอ่านข้อความ อยากรู้เหมือนกันว่าใครมันจะเสือกรู้เรื่องนายคฤณละเอียดไปมากกว่าผม ไฝใต้ราวนมผมก็จิกมาแล้ว

งานเข้าสิครับ
นายคฤณ ธีระเสถียร หรือ "ไฮโซที่หนึ่ง" ควงสาว
เศร้ามั้ยล่ะกู
ผมคลิกอ่านเนื้อความแซว 3 บรรทัด พยายามคิดอยู่ว่าควรเชื่อเรื่องนี้มั้ย? บทเรียนที่เกี่ยวกับผู้หญิงอื่นผมเคยได้รับมาแล้ว 3 ครั้ง ทั้งคุณเพื่อนร่วมงานที่เปิดทางให้เขาเอง ทั้งยัยตัวหนังสือที่ก็วิ่งเข้าหาเขาเอง และคุณลูกแพรที่มารักเขาเอง
จุดร่วมคือเขาอยู่เฉยๆ ผู้หญิงก็มาชอบเขาเอง
เพราะฉะนั้น ผมคงตีโพยตีพายอะไรไม่ได้
แต่ใจผมที่มันหนักอยู่นี่ล่ะ ผมควรบำบัดมันยังไงดี

ราวตี 1 กริ่งห้องผมก็ดังสั้นๆ ประตูห้องถูกเคาะรัว ชื่อผมถูกเรียกอย่างสุภาพ
“เจมครับ เปิดประตูให้พี่หนึ่งที” ตลกว่ะนายคฤณ เขาก็มีคีย์การ์ดนี่หว่า ทำไมต้องขอผมเข้าห้องด้วย
ผมเดินไปยืนมองที่ตาแมว สภาพนายคฤณเหมือนคนเพิ่งกลับจากออฟฟิศ คงไม่แปลกหรอกครับถ้านี่ไม่ใช่เวลาตี 1 กว่าๆ

“เจมครับ” เขาเรียกอีกครั้ง รอบนี้จ่อลูกกะตามาที่ตาแมว สงสัยจะรู้ว่าผมมองอยู่แน่ๆ เลย ผมหัวเราะนึดนึงแล้วงัดอารมณ์เฉยชาต่อโลกที่ผมถนัดมากขึ้นมาฉาบหน้าไว้

กึก
ปลดล็อกปุ๊บ เขาก็ดันประตูปั๊บ แต่เขาไม่เปิดโผงผางเข้ามาหรอกครับ แค่ทำให้ประตูอ้าไว้นิดเดียวก่อนเท่านั้น เขาโผล่หน้ามามองผมแล้วก็ส่งยิ้ม

“นอนรึยังครับ”

“ยังครับ” ผมตอบพลางดึงประตูให้เปิดอ้ามากขึ้น นายคฤณเนคไทด์หลวมๆ เสื้อหลุดจากกางเกงซีกนึง เสื้อสูทอยู่ในมือ และสะพายกระเป๋าใส่โน้ตบุ้ค ดูสภาพแล้วถ้าไม่บอกว่าเป็นผู้บริหาร ผู้พบเห็นทั่วไปคงคิดว่าเขาเป็นพนักงานออฟฟิศผู้เสียบอลจนหมดตูดแน่ๆ ดีกว่าหน้าตาหล่อ ถ้าขี้เหร่นี่คงคิดว่าเพิ่งออกจากโรงรับจำนำ
“ไม่เข้ามาหรอครับ” ผมถามเพราะเริ่มเมื่อยแทนลำคอเขา นายคฤณยิ้มสำนึกตัวแล้วก็แทรกตัวเข้าประตูมา สภาพเขาตอนนี้เหมือนบ้าหอบฟางเลย ดูสิ นอกจากจะหอบสูทสะพายโน้ตบุ้คแล้ว ยังหิ้วอะไรมาด้วยอีกกล่องหนึ่ง

“กลัวว่าจะนอนแล้ว แต่ว่าเป็นวันอื่นไม่ได้จริงๆ”
“นี่กว่าจะสะบัดไอ้ต้อมหลุดได้ แทบแย่แนะ”
“ไอ้จิวก็อีกคน จู่ๆ ก็มาถ่วงทั้งที่บอกพี่เองว่าเจมอยู่ที่คอนโด”
“ตอนแรกพี่ก็คิดว่าอยู่ที่คอนโด พวกมันก็เตะถ่วงไม่ให้พี่มา ลากไปกินเหล้า”
“แต่ไม่เมานะครับ ดมพิสูจน์ได้”

เขาพูดเรื่องอะไรวะ?
ผมยืนอ้าปากหวอมองเขาพูดยาวๆ หัวผมคงเอียงจนดูพิลึกเขาเลยวางของที่หอบมาด้วยเพื่อมาจับให้หัวผมตั้งตรงเหมือนเดิม

“ฉลองกันนะ”

“หือ? ฉลอง?” ผมทวนคำงง จ้องหน้าเขาเหมือนเขาเพิ่งพ่นภาษาต่างดาวออกมา หรือว่าหน้ากูเหมือนอีทีวะเนี่ย ไม่นะ ผมไม่ได้ทำอะไรกับหน้าผมเลย หน้าแบบนี้มาตั้งแต่เท็ตสึปั้น

“ใช่ครับ ฉลองกัน”

“วันอะไร? ยังไม่ปีใหม่เลยพี่หนึ่ง” ผมทวทวบความรู้ที่ผมมี จะฉลองมันก็ต้องเป็นวันสำคัญสิ และปีใหม่ก็คือเทศกาลสำคัญสุดสำหรับผมเพราะโบนัสออก

“เจม...จำไม่ได้หรอ” เขาถามกลับ คราวนี้ลดระดับจากการจับคอ มาจับไหล่ผมแทน

“ไม่อ่ะ” ผมส่ายหน้าประกอบคำพูดด้วย นายคฤณลดระดับมือลงอย่างรวดเร็ว เขาหันมองของที่กองอยู่บนโซฟาในห้องผมแล้วก็ถอนหายใจ อะไรวะ? กูทำอะไรผิดอีก? กูงอนคุณมึงอยู่ไม่ใช่รึไง? เฮ้ย! มาง้อกูก่อนดิ

“แล้ว ตกลงจะฉลองอะไรครับ”

“ช่างเถอะ” อ้าว! ก็รู้ว่ากูขี้เสือก ยังจะเสือกตอบเพื่อไม่ให้เสือก ซึ่งมันทำให้อยากเสือกกว่าเดิมเสียอีก”

“อะไรอ่ะพี่หนึ่ง บอกเจมดิ ไม่บอกจะรู้ได้ยังไง”

“พี่ยังจำได้เลย พี่มันใส่ใจอยู่คนเดียวสินะ เออสิ พี่มาวุ่นวายกับเจมก่อนนี่”
“เจมก็แบบนี้ตลอด บางทีพี่ก็อยากวิจารณ์ตรงๆ ว่าเจมเฉยชาเกินไปนะครับ”

“พี่หนึ่งก็เพิ่งวิจารณ์ตรงๆ นี่ครับ พอใจรึยังล่ะ? บอกเจมมาดิว่าฉลองอะไร” ผมก็ขุ่นเหมือนกันนะเอ้า! มาทำกระเง้ากระงอดใส่ แถมยังพูดฟังดูเหมือนประชดประชันอีก

“โอเค โอเค” เขาทำท่ายอมแพ้ประจำตัวที่เขาชอบทำ ก็ไอ้ท่ายกมือดันอากาศระหว่างผมกับเขา ถอนหายใจได้หลายรอบเขาก็ยอมเฉลยครับ

“วันนี้วันครบอรอบที่เราคบกัน 2 ปี”

“.............” ไม่ใช่วันนี้ว่ะครับคุณมึง

"กับอีก2 เดือน และอีก 2 วันครับ” ปลิ้นได้อีกคนเรา ผมเป็นฝ่ายถอนหายใจบ้างเมื่อเขาพูดจบ นายคฤณ ธีระเสถียรยังมีหน้าชี้นิ้วไปที่กล่องใหญ่ๆ ที่หอบหิ้วมาด้วย ซึ่งตอนนี้ผมคิดว่าผมรู้แล้วละว่ามันคือกล่องอะไร
“พี่ซื้อเค้กมาฉลองกันด้วย”
“มันก็ผิดพลาดนิดหน่อยเพราะพี่...ป้ำเป๋อเอง”
“พี่ก็กะเวลาจะไปกินข้าวเที่ยงด้วย จะได้นัดร้านเมื่อทานมื้อค่ำกัน กะว่าจะเซอร์ไพรส์วันครบรอบ”
“แต่พี่ก็...ไม่รู้ทำโทรศัพท์หายที่ไหน ก็กลับมาหา แต่มันไม่เจอไง เจมนึกออกใช่มั้ย?” เห็นภาพเชียวล่ะครับ ผมพยักหน้าตามช้า เห็นว่ามีคนฟัง คนพูดก็เลยพูดต่อ
“พี่ก็เลยไปหาเจมใหม่ แต่รถแม่งก็โคตรจะติด แล้วดันอยู่หน้าโครงการเขาลูกค้าที่บอกว่าอยากให้พี่ไปที่ไซต์พอดี เลยแวะหาซะหน่อย เลยมาหาเจมแบบ...ค่ำมาก”
“เลย...คลาดกันเลย”
“พี่หนึ่งขอโทษนะ แต่พี่ก็ได้เค้กมาฉลองกันนะ”

อืมมมม น่ารักว่ะ แต่ยังไม่อยากยิ้มให้อ่ะ ผมตีหน้ามึนยืนกอดอกฟังเขาต่อ แต่นายคฤณคงหมดเรื่องพูดแล้ว เขาถึงได้ยืนล้วงกระเป๋าข้างนึง มืออีกข้างนึงยีหัวตัวเอง ไอ้เชี่ยเอ้ย! ท่ายืนเก้อแม่งยังเท่ สวรรค์อารมณ์ดีแค่ไหนนะตอนสร้างเขาเนี่ย

“แล้ว?” ผมพูดคำแรก แต่ก็คงทำเขานอยด์แดกน่าดู

“แล้ว? เจมพูดแค่นี้หรอ? แล้ว? แล้ว?”

“ก็แล้วยังไงล่ะครับ?” ผมพูดยาวขึ้นอีกนิดก็ได้  เขายีหัวตัวเองหนักเลยทีนี้ มีการกระชากเนคไทด์ตัวเองแล้วเหวี่ยงลงพื้นด้วย

“ไม่แล้วไง เจมก็ควรดีใจบ้างสิ”
“แบบว่า คิดไม่ถึงเลยว่าพี่จะจำได้ เพราะตัวเจมน่ะ ลืมมมมมทุกอย่างอยู่แล้ว” แขว่ะกูอีก กูไม่ได้ลืมครับ แต่วันที่คุณมึงจำได้น่ะมันประหลาดและเป็นข้ออ้างลบความผิดที่คุณมึงลืมมมมมวันครบ 2 ปีเมื่อ 2 เดือนกับอีก 1 วันที่แล้วต่างหาก อย่าคิดว่าตามไม่ทัน ตะล่อมฉลาดกูตื่นแล้วเมื่อวานนี้ครับ

“เจมดีใจได้เท่านี้แหล่ะ” ผมตอบห้วนๆ แล้วแกล้งหาวพลางเดินเข้าห้องนอน แต่อย่าคิดว่าจะเดินหนีเขาได้ถ้ายังคุยกันไม่รู้เรื่อง

“ห้ามหนีพี่ จำไม่ได้หรอครับ”

“จำได้ แต่เจมจะทำ”

“เจมหนีพี่ไม่ได้ หนีพี่ไปแล้วเจมจะอยู่กับใคร” แน้ๆๆๆ คนเรา เห็นตรรกะคนพาลหน้าหล่อมั้ยครับ? ถ้าผมหนีเขา แล้วผมจะอยู่กับใคร คิดบ้างดิว่าถ้าผมหนีเขาไป เขานั่นแหล่ะจะโคตรเหงา

“เจมมีจิว มีแม่ พี่ไอ้ตัวหนึ่ง ไม่เอา! ตัดแม่งทิ้งไป ชื่อไม่รื่นหู มีไอ้ตัวสอง แล้วก็มีเพื่อนๆ พี่ๆ ที่ออฟฟิศ”
“ป้ากระเพราก็เพื่อนร่วมโลกเจม พี่หนึ่งนั่นแหล่ะ ขาดเจมไม่ได้” เอาสิ คิดจะแข่งกันแถ เขาก็ต้องแพ้ตั้งแต่คิดแล้วครับ แต่เอ๊ะ! ทำไมแม่งยิ้มวะ

“ใช่ครับ พี่ขาดเจมไม่ได้”
“ฉลองกันเถอะ นะ”

ไอ้เชี่ยยยย ไอ้ปากอาบน้ำผึ้ง ไอ้บ้าพี่หนึ่ง อย่ามายิ้มหล่อหน้าทะเล้นแบบนี้นะ!
ผมทำปากยื่นเพราะเริ่มฝืนยิ้มไว้ไม่ไหว และพอเขาประชิดตัวเข้ามากอด อารมณ์บูดๆ ที่ทำให้ผมพร้อมพาลใส่ทุกเรื่องบนโลกก็ค่อยๆ หายไป เขามีเวทมนต์อะไรนะ?

“เซอร์ไพรส์มั้ย บอกให้ชื่นใจหน่อยสิครับ”

“เซอร์ไพรส์ครับ” กูนี่ก็โคตรว่าง่ายเลย กอดนิดกอดหน่อยก็เคลิ้ม
“แต่ว่าพี่หนึ่ง ยังไงคนที่ลืมวันครบรอบก่อนก็คือพี่หนึ่งนะ”

“พี่ไม่ได้ลืม”

“แล้วมาฉลองวันนึ้คืออะไร”
“ใครเขาฉลองครบรอบคบกัน 2 ปี 2 เดือน 2 วัน”

“ก็พี่ไง”

“พี่หนึ่งประหลาด”

“ก็ได้ ก็ได้”
“พี่ขอโทษ แต่มันมีเวลาวันนี้จริงๆ นี่พี่เคลียร์ประชุมเป็นเดือนเลยนะ”
“ขอโทษนะ”

“ช่างเถอะครับ เจมไม่โกรธหรอก”
“จริงๆ มันก็แค่วันวันหนึ่งเท่านั้นแหล่ะ ฉลองวันนี้ก็ดีเหมือนกัน ไม่เหมือนคนอื่นดี” ผมยิ้มให้นิดๆ เขาเลยเด้งตัวไปอุ้มกล่องเค้กแล้วเดินเข้าครัว

เดี๋ยวนะคุณมึง นี่ตี 1 จะให้กูแดกเค้ก เฮ้ยยย! สงสารกระเพาะกันบ้างเถอะ!
แล้วผมจะกินมั้ย? กินสิครับ ครีมสดแม่งโคตรรอร่อย สตรอเบอรี่ก็หวานมากกกก กินไปตั้ง 2 ชิ้นน่ะ ส่วนนายคฤณกินไป 2 คำ

“อร่อยมั้ย”

“ครับ” ยิ้มตาหยีให้ด้วยเอ้า ผมย้ายเค้กที่เหลือใส่กล่องแล้วส่งเข้านอนในตู้เย็น จากนั้นก็ชงชาร้อนๆ ให้เขาเพิ่ม ส่วนตัวเองจิบชาเย็นชืดต่อได้ ไม่มีปัญหา

“ร้านนี้น่ะ ต้องสั่งล่วงหน้าด้วย”
“พี่ขอลัดคิวมา ตื๊อตั้งนาน ก็อย่างว่าร้านดัง”

“ร้านไหนหรอครับ”

“เพื่อนพี่”
“อาเร็ตต้าน่ะ”

“หือ? ไม่เคยได้ยินชื่อนี้เลย”

“ก็แหงล่ะ เร็ตต้าเพิ่งกลับมาไทย แล้วก็เปิดร้านในห้างแล้วดังนะ”
“มีหลายเชนเลย พอดีหมอนำมันพาไปรู้จัก พี่ก็ว่ารสชาตโอเค”

“แล้ว...คุณเร็ตต้านี่ผู้หญิงหรือผู้ชาย เป็นไฮโซรึเปล่าครับ”

“อาเร็ตต้า ชื่อก็หญิงจ๋าแล้วเจม เขาเป็นลูกครึ่งอังกฤษมาเลเซีย ไฮโซมั้ยหรอ? ไม่รู้สิ แต่ก็เห็นเขาออกงานสังคมนะ ทำไมหรอครับ?”

“ใช่คนที่มีข่าวว่าควงกับนายคฤณ ธีระเสถียรมั้ยครับ?” พอเจอคำถามผมเข้า เขาก็ตาโตทันที ดูเหมือนเขาจะไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าควงผู้หญิงคนไหนอยู่ ผมหัวเราะนิดหน่อย แต่เขากลัวผมจะคิดว่าเขานอกใจ ก็เลยตื้อขอรู้เรื่องควงผู้หญิงว่ามีรายละเอียดเป็นยังไง

พอรู้เรื่องเท่านั้นแหล่ะ นายคฤณก็สั่งห้ามผมเสพข่าวสังคมอีก สั่งด้วยว่าถ้ามีเรื่องเกี่ยวกับเขาและผมไม่รู้เรื่องมาก่อนให้ถามเขาทันที เขากลัวผมคิดว่าเขานอกใจจริงจังเกินไปรึเปล่า
“รับปากพี่สิครับ”

“โหยพี่หนึ่ง”

“สิ” 2 ปีที่ผ่านไปนี่ไม่ทำให้ไอ้สิย้ายตัวเองไปออกคำสั่งกับมนุษย์คนอื่นเลย มันยังตามมาหลอกหลอนผมตลอดเวลา

“ครับ” ท้ายสุดผมก็ต้องรับปาก แต่บอกไว้ตรงนี้เลยว่ารับปากไปงั้นๆ แหล่ะ แต่ที่จะเสพข่าวสังคมอื่นต่อไปไม่ใช่ว่าเพื่อหาเรื่องมาระแวงนายคฤณหรอกครับ ก็เสพเพื่อความบันเทิงเท่านั้น

คนของผม ผมต้องรู้อยู่แล้วว่าเขาเป็นคนน่ารักขนาดไหน...


ตี 3 ก็ยังไม่ได้นอนครับ
ผมกำลังจะหลับอยู่แล้ว แต่นายคฤณที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จมาเขย่าตัวปลุก เขากระซิบข้างหูแล้วก็ยัดอะไรบางอย่างใส่มือผมไว้ ผมไม่ได้ตื่นมาสนใจใยดีของสิ่งนั้น เพราะแรงกอดของเขาทำให้ผมหลับยาว และหลับลึก จนฝัน

ในฝัน ไอ้จิวรี่มากอดผมไว้แล้วพูดคำที่ทำให้ผมด่ามันว่าเพ้อเจ้อแม้กระทั่งในฝัน
จิวบอกผมว่า “โหยเจม ขอกูขับพอร์เช่มึงบ้างดิวะ!”







The End




ฮ่าๆๆ ตอนพิเศษชื่อเข้ากระแส(?)
คิดถึงที่หนึ่งกับเจมก็เลยหวนกลับมาป๊อกแป๊กเพิ่ม

ส่วนตอนพิเศษที่ตั้งใจให้พิเศษจริงๆ เราจะพยายามมากขึ้นค่ะ
ตอนพิเศษควรฟินเนอะ ซีเรียสไม่ควร เครียดไม่ควร หดหู่ไม่ควร
ไว้เราเคลียร์ความรับผิดชอบมากมายได้แล้วเราจะบิวท์ตัวเองให้โคตรอารมณ์ดี แล้วค่อยทำสิ่งพิเศษให้คนอ่านค่ะ

สวัสดีราตรีสวัสดิ์ค่ะ

[Bear Company]

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่า 

[Donaldye]

กรี๊ดดดด ดีใจจ 

[Zelsy]

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะครับ
ปล. พี่จิวตามหลอกหลอนถึงในฝัน 55555

[patchylove]

สรุปว่าพี่หนึ่งยัดกุญแจพอเช่ใส่มือหมาเจมใช่ไหมอ่ะคะ อิอิ

[urmein]

ปอร์เช่!!!!

[EverGreen™]

ยังมุ้งมิ้งงงุ้งงิ้งกันเหมือนเดิม
 

ปล.คนเขียนใส่ปีที่ลงผิดป่ะจ๊ะ นี่ปี2014แล้วเน่อ 

[N.T.❁]

เย้ยยย เพราะตอนแรกเห็นปีเป็น 13 เลยไม่ได้จิ้มมาอ่าน
เพิ่งมาเห็นว่าเป็น 14 ตกใจมากกก + ดีใจมากด้วยยย
คิดถึงเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ เราชอบมาก บุ๊คมาร์คไว้ด้วย เอาไว้อ่านเวลาเหงาๆ
ขอบคุณที่คิดถึงกัน และพาพี่หนึ่งกะน้องเจมมาให้คนอ่านได้อิจฉาเล่นนะคะ 

[one]

  ขอบคุณคะ เป็นอีกเรื่องที่เก็บไว้ในความทรงจำ   

[ReiSei]

แอร๊ยยยย  เค้ารักและคิดถึงเรื่องนี้   
ชอบไอ้สิมาก  เจมคงต้องเจอกับเจ้า "สิ" ไปตราบกาลนาน 555
ตอนพิเศษอิ่มถูกใจมาก ขอบคุณมากค่าาา   

[super hero]

คิดถึงเฮียหนึ่งกับเจม 

[mild-dy]

ดีใจจัง มาให้หายคิดถึงพี่หนึ่งกับเจมส์

[Bejae]

คุณหนึ่งนี่ก็น่ารักตลอดเลยน๊าาาาาาา
งื้อๆ คิดถึงคู่นี้จัง

[B52]

ดีใจมากกกกกก ไม่คิดว่าจะได้อ่านตอนพิเศษเรื่องนี้หลังจากตอนพิเศษที่แล้วเป็นปีอย่างนี้ คิดถึงอย่างแรง 555
ว่าแต่ว่า เพอร์เช่จริงอะเปล่าพี่หนึ่ง

[quiicheh.]

เจมทำบุญด้วยอะไร
ได้พี่หนึ่งไม่พอยังได้พอร์ชด้วย อรั่กกกก

[up2goo]

โหยยยย... เรื่องนี้น่ารักสุดไรสุด
พี่ที่หนึ่งน่ารักมาก พยายามใจเย็น เอาใจใส่ เข้าใจความรู้สึกเจมตลอด
อ่านแล้วอิจฉาเจมเว่อร์ๆ อิอิ
ตกหลุกรักที่หนึ่งอีกคนได้ป่ะ?!?!

[cinn1st]

อ่านจบแล้ววว เย้
ชอบพี่หนึ่งมากกก เวลาเจมบรรยายท่าพี่หนึ่งเท่ๆแล้วเขิลตามตลอด555555
เจมก็น่ารัก ชอบนิสัย น่ารักดี ไม่แปลกใจที่พี่หนึ่งรักมากก<3

ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆแบบนี้ให้ได้อ่านค่ะ

[stickyyrice]

อะไรอ่ะ ซื้อปอร์เช่ให้ขับหรอ

[MESAAAAA]

ดีใจจางงงงงงงงงงงงงงงงง คถ.เฮียกับเจมม๊ากกกก 555555555
มาอีกบ่อยๆนะคะ ไม่พลาดแน่นอนนนนน

ดีใจที่ไอ้อ๋อมแอ๋มมันไม่มีซีน พูดเลยว่ายังรู้สึกแย่กับเหตุการณ์ที่อังกฤษไม่หาย เราเซนซิทีฟกับเรื่องแบบนี้มั้ง 55555
แต่เห็นเฮียกับเจม แฮปปี้รักกันดี เป็นคู่ที่น่าอิจฉาเดี๊ยนก็เป็นสุขละคร่าาาา

ขอบคุณที่มาลงตอนพิเศษนะค๊า จะรอตอนต่อไปอย่างจดจ่อค่า!! <3

[Angel_K]

อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ แต่งได้ลื่นไหลและน่าติดตามมากๆ

[litlittledragon]

เคยแวะเข้ามาอ่านตอนแรกแว่บหนึ่ง แล้วรู้สึกไม่ชอบ เลยไม่ได้อ่านต่อ แต่วันนี้ไม่รู้ยังไง ลองอ่านต่อจากที่ข้ามๆ แล้วก็น่ารักดีที่นี่นา
ฮาใช่ได้ เลยอ่านต่อจนจบ
สิ่งแรกที่นึกถึงคือ บรรยากาศที่ห้องข่าวๆ คุ้นๆ เดาว่าน่าจะหมายถึงสำนักพิมพ์หนึ่งแถวบางนา แน่เลย
อย่างสองคือ ไม่ชอบพี่น้องเอิง แอม เหมือนเห็นคอมเม้นต์สักคนก่อนหน้านี้ แล้วเห็นการเลี้ยงดูที่เห็นแก่ตัวของครอบครัวนี้มาก เอาตัวเองเป็นศูนย์กลางจักรวาลมากไปไหม ทำร้ายคนอื่น แต่คำพูดของเอิงกลับไม่มีเค้าว่าน้องตัวเองผิดเลย เห็นแก่ตัวมากไปนะ
ถัดมาพี่โป๊ะ ตอนแรกก็ไม่ชอบวิธีการพูดของพี่แกเหมือนกัน แต่ตอนหลังมาฮาได้ ก็เลยสร้างสีสันไม่น้อย
เสียดายพี่นำ บทน้อยไป นึกว่าพี่แกจะมีบทมากกว่านี้ซักหน่อย เหมือนมาแว่บๆ ให้พี่ที่หนึ่งหึงแล้วก็จากไป
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคับ

[BuzZenitH]

  ดีใจที่มีตอนพิเศษมาให้หายคิดถึง...

[iamsher]

บังเอิญว่ามีคนไปแนะนำในพันทิป และมีโอกาสได้เข้ามาอ่านแบบรวดเดียวจบ

แล้วแบบว่าชอบมากกกกกกกก รักมากกกกกกกกก ประทับใจทุกตอนทั้งเนื้อเรื่องและการเขียน รักน้องเจม รักพี่หนึ่ง ผู้ชายอะไรไม่รู้เลอค่ามากกกก รู้สึกอิ่มเอมใจสุดๆกับความรักของทั้งคู่ ตั้งแต่ปิ๊งกัน จีบกัน รักกัน เป็นแฟนกัน ห่างกัน ผ่านเรื่องร้ายๆและเคียงข้างกัน ขอบคุณมากๆเลยนะคะ ^^

[takara]

หมาเจมน่ารักอะ

[Rafael]

เพิ่งมาตามอ่านค่ะ
เนื้อเรื่องดีมากๆ แล้วก็น่ารักมากๆด้วย
มีครบทุกรสเลย ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ
พี่คฤณน่ารักมากอะ เจมก็น่าฟัด เด็กอะไร ช่างยั่วช่างงอนดีจริงๆ