บทที่28 ข้อเสนอ
“เฮ้ย ไหงเป็นงี้ไปได้ว่ะ”
อ๊ะ สวัสดีครับ 5555 ผมโนครับ แปลกใจเปล่าทำไมวันนี้ไอ้คีย์ไม่เสนอหน้ามาบรรยาย ไม่ต้องสงสัยไปก็เพราะตอนนี้โนเด่นไง555 บ้าไปแล้ว มาแนะนำประวัติส่วนตัวของโนกันหน่อย ไม่อยากฟังก็ต้องฟัง โนครับ อัศวิน ขิมเมฆาครับ ชื่อเล่นโน สูง169เซนติเมตร ไม่เตี้ยนะครับเพราะโนเพิ่ง15เอง ยังโตได้อีกเยอะไม่เหมือนไอ้คีย์เตี้ยม่อต้อ5555 ชั่งมันเถอะ โนมีพี่น้องอีก2คนครับเป็นผู้หญิงทั้งคู่คนโตชื่อพี่นิครับเรียนหมออยู่ปี4แล้วครับส่วนคนเล็กชื่อนาครับเพิ่งอยู่ป.3ครับ กำลังน่ารักน่าหยีกอยู่เลย พี่ผมก็อยู่หอที่มหาลัยเขานั้นแหละครับ เพราะหมอเรียนหนักอ่ะครับ แต่เดี๋ยวก็ฝึกงานแล้ว คุณพ่อกับคุณแม่ก็ทำงานบริษัทธรรมดาทั่วไปเงินเดือนรวมกันก็3หมื่ออ่ะครับแต่หักค่าใช้จ่ายในบ้านค่ากินค่าอยู่ของลูกๆก็แทบจะไม่เหลือล่ะครับ ก็บ้านผมไม่
ได้รวยมาแต่แรกนี่ครับพ่อแม่ก็เป็นคนธรรมดาที่ช่วยกันสร้างเนื้อสร้างตัวมา ถึงจะไม่มีอะไรเหมือนเพื่อนๆ แต่ผมก็มีความสุขดีครับ เพราะพวกเรารักกันไง 5555 เอาล่ะเข้าเรื่องๆมานั่งฟังผมไร้สาระนานแหละกลับเข้าเรื่อง
ที่ผมบ่นไปตอนแรกอ่ะครับ คือเรื่องมันเป็นแบบนี้ ไอ้นัดกับไอ้นิวอ่ะมันบอกว่าจะมาเป็นเพื่อนผมที่จะมาตกลงเรื่องไปเที่ยวนั้นแหละครับ ไม่รู้เรื่องมันเป็นอีท่าไหนกลายเป็นโนที่ต้องมาเจรจาซะงั้น เฮ้ย แล้วที่มันแย่ยิ่งกว่าแย่ก็คือ ไอ้เพื่อนเวรสองตัวมันไม่มาด้วยนะซิ ส่วนเหตุผลนี่ทำเอาผมน้ำตาไหลเลยครับมันบอกว่าเด็กสาขาบัญชีนัด โอกาสแบบนี้มีแค่1วันใน 1พันปี
ก็เลยกลายเป็นโนที่มาคนเดียวที่ต้องมา และที่สำคัญที่สุดคือผมไม่ต้องการเจอคนๆนั้น
“ขะขอโทษครับ”ส่งเสียออกไปเมื่อมาถึงที่หมายนั้นก็คือช๊อปของเด็กอิเล็กทรอนิคคอมผิวเตอร์ สาขาผมนี่แหละครับแต่คนที่จะใช้ช็อปหรือก็คือที่สุ่มหัว จริงๆแล้วมันมีไว้สอนปฎิบัติครับ ไม่รู้เข้าใจกันไหมแต่คนที่เรียนก็คงพอเข้าใจ และมีแต่พวกปวส.เท่านั้นแหละที่จะใช้ช็อปนี่ได้พวกเด็กปวช.ยิ่งปี1อย่างพวกผมนี่ละก็ลืมไปเลยครับ แม้แต่เดินมาเฉียดก็ไม่แม้จะคิด
“อ้าวมาแล้วหรอ ไวกว่าที่คิดแหะ”เสียงหนึ่งดังขึ้นทำเอาโนตกใจเลยครับ ก็กลัวๆอยู่แล้วด้วยอ่ะ พออยู่ๆมีเสียงก็เลยถึงกับสะดุ้งแต่ก็แค่เล็กน้อยเท่านั้นแหละครับ
“55ตกใจหรอ โทษทีนะ”เสียงนั้นดังขึ้นอย่างขับขันพร้อมกับเจ้าของเสียงที่ค่อยๆเดินออกมา
“พี่จิม”พี่จิมนี่เองครับ ทุกคนคงรู้จักกันแล้วคงไม่จำเป็นต้องแนะนำ
“อ้าวแปลกแหะ นึกว่าคนที่มาจะ”หยุดเสียงแล้วมองผมก็พอจะเข้าใจสายตาครับ ตัวประกอบอ่ะจะไปสำคัญอะไร
“มาคนเดียวงั้นหรอ”อีกเสียงหนึ่งดังขึ้นคนนี้ผมไม่รู้จักครับ แต่เคยเห็นเดินอยู่กับพี่จิมบ่อยๆ
“คือผมมาตกลงเรื่องเที่ยว”ผมรีบบอกจุดประสงค์อย่างเร็ว อย่างน้อยๆก็ขอให้มันจบก่อนที่คนๆนั้นจะมา
“จะรีบไปไหน”ดูท่าจะตายยากแค่นึกก็มาเลยหรอ ไวกว่าจุดธูปอีก
“อ้าวตื่นแล้วหรอพี่”พี่จิมพูดขึ้นทันทีที่ไอ้แท็คเดินมา
“ก็อย่างที่เห็น”เสียงพูดเย็นชาไร้อารมณ์ กับหน้านิ่งๆนั้น ผมเกียจที่สุด
“เจ้าตัวเขาตื่นแล้วเราก็ไปดีกว่า ยังไงน้องน่ารักนั้นก็ไม่ได้มา ไม่มีไรน่าสนุกแล้ว”ไอ้น้องน่ารักเนี่ยหมายถึงไอ้คีย์ แม้นบ่?
“แต่ผมขออยู่ได้ไหมคนนี้ก็โออยู่นะ ยังไม่โตเต็มที่”ไอ้รุ่นพี่อีกคนพูด
“อุ้ย คิดใหม่อีกทีไปดีกว่าไปเถอะลูกพี่จิม”แต่พอไอ้แท็คหันไปมองแค่มองเท่านั้นอ่ะ มันก็เปลี่ยนระบบการดำเนินชีวิตเลย เห็น
ไหม ไอ้คนๆนี้นะ มันน่ากลัวขนาดไหน
“เออ แล้วเรื่อง”ผมรีบท้วงธุระที่ผมต้องมายื่นอยู่ที่นี่เพียงลำพังโดยเร็วก็มันทำท่าจะสลายตัวแล้วอย่างน้อยๆก็ช่วยเคลียร์ก่อน
ผมจะได้ไปสักที
“เรื่องนั้นนะ เคียร์กับคนนั้นซิ”ไอ้พี่จิมยิ้มมุมปากนิดหน่อยแล้วพยักหน้าไปทางไอ้แท็ค
“แต่”มันคิดอะไรอยู่กันแน่นว่ะ เรื่องนี้มันเกี่ยวกับการไปเที่ยวกับศัตรูคู่อาฆาเลยไม่ใช่หรอ เฮ้ย อะไรของพวกมันว่ะ รู้แบบนี้กูไม่น่าลงเล่นด้วยแค่ส่วนแบ่งสองพันถ้าชนะ ฟังดูอาจงี่เง่าสองพันเนี่ยคือค่าขนมครึ่งเดือนเลยนะถ้าหามาได้เพิ่มละก็ก็จะมีเงินเหลือไว้ไปซื้อดีวีดีเกมที่อยากได้ ยังไงซะผมก็เด็กผู้ชายก็ต้องมีของที่อยากได้อยู่แล้วถึงมันจะเป็นของที่ดูไร้สาระก็เหอะ แต่ผมก็อยากได้
ผมก็เลยหันหน้าไปหาไอ้คนที่ผมต้องเจรจาด้วย แต่ไม่มีแม้แต่เสียงกลับเป็นท่าทางที่ดูจะไม่สนใจผมมากกว่าแล้วก็หันหลังเดินตรงไปยังลานจอดรถทันที คือช็อปของสาขาผมมันอยู่ริมช็อปแรกอะครับถัดไปเลยกลายเป็นโรงจอมรถยนต์ ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นของอจ.ที่รร.แหละครับ
“คือผมจะมา”
“รู้แล้ว”ยังพูดไม่ทันจบมันก็พูดสวนขึ้นมา ไม่มีมารยาทจริงๆ(น้องโนพาลแล้วลูก) แล้วมันก็ขึ้นรถ บีเอ็มซีรี่4 รถในฝัน สีดำสนิทไป ส่วนผมหรอ ยืนเอ๋อไงครับจนมันบีบแตรรถเสียงดัง แล้วรถกระจกฝั่งที่ผมยื่นอยู่
“ขึ้นมา”สั้นๆง่ายๆธรรดา แต่ความรู้สึกแตกต่างออกไปทั้งๆที่เป็นประโยคธรรมดาแต่กลับน่ากลัวอย่างแปลกๆ
ผมก็เลยเปิดประตูขึ้นรถไปอย่างเลียงไม่ได้ดูท่าแล้วการเจรจาของผมจะไม่จบลงง่ายอย่างที่คิดซะแล้ว
“จะไปไหน”ผมถามในขนาดที่รถแล่นออกมานอกเขตของรร.แล้ว
“บ้าน”เอาอีกแล้ว การพูดที่เหมือนไม่คิดนั้น คำพูดที่ฟังแล้วกดดัน ผมเป็นอะไรไปเนี่ย
“ไปทำไม”เอากลายเป็นผมที่พูดน้อยตามมันไปแล้ว โวยวายดิ อยู่ๆโดนผู้ชายพาไปไหนมาไหนโดยที่ไม่รู้จุดหมายเนี่ยมันใช่เวลามาวางมาดคุณชายอยู่อีก สับสนไปหมด อยู่ใกล้มันแล้วปั่นป่วนไปหมด
คำตอบที่ผมได้รับกลับเป็นความเงียบ เมื่อมันเงียบมันก็เลยทำให้ผมไม่กล้าที่จะถามต่อ จะว่าครั้งแรกที่เจอกับคนๆนี้ก็ตอนที่ผมเอาเอกสารที่พ่อลืมไว้ไปส่งที่บริษัท ทั้งๆที่เป็นเด็กอยู่แท้แต่กลับใส่สูทผูกไทอย่างเรียบร้อย กิริยาท่าทางที่เหมือนกับผู้บริหารระดับสูงนั้นทำให้น่าเกรงขาม
“อาจคุณแท็ควันนี้มาด้วยหรอครับ”เสียงคุณลงพงษ์ที่เป็นหัวหน้าของพ่อเข้าไปพูดคุยกับคนๆนั้นอย่างนอบน้อมสร้างความแปลกใจให้กับผมไม่น้อย คนๆนั้นพยักหน้ารับเพียงเล็กน้อยแล้วเดินเข้าไปในห้องๆหนึ่ง แต่ก่อนที่จะเดินไปนั้น เพียงแค่เสียววินาทีผมรู้สึกว่า เขามองมาที่ผมเป็นสายตาที่ทำให้รู้สึกร้อนวาบไปทั้งตัวพูดตามตรงผมรู้สึกกลัวขึ้นมาเลยครับ หลังจากนั้นผมก็ไม่เคยเจอเขาอีกเลยจนกระทั่งการแข่งบอลนัดชิงที่ผ่านมาผมก็เจอกับเขาอีก ทำเอาผมเล่นไม่ได้เลยครับตัวแข็งไปหมด จริงๆแล้วผมเล่นบอลเก่งนะครับตอนม.ต้นแข่งชนะบ่อยๆเลยล่ะ แต่เพราะสายตาที่มองมาทางผมตลอดเลยทำให้ตัวแข็งทื่อจนพลาดบ่อย จนเจ็บหนักกว่าใครเลยนะซิครับ คนๆนี้เป็นใครกันนะทั้งๆที่ดูไม่น่าจะมายุ่งอะไรเกี่ยวกับแก็งซอยพวกนี้ แต่ทำไมมันถึงไปแข่งบอลด้วย แต่ทำไมเขาถึง แล้วทำไมถึง เฮ้ยปวดหัวจริงๆวุย
“นี่ๆ”เช้าแล้วหรอเนี่ย
“ขอ5นาทีแม่”ประโยคเด็ดประจำที่ผมพูดให้แม่ฟังทุกวันตอนรับวันใหม่ของแม่
“นี่”ผมยี๋ตาขึ้นมามองเล็กน้อยเสียงไม่เหมือนแม่เลยอ่ะ
“เฮ้ย!”สะดุงเลยครับลุกเร็วเกินไปโดยไม่รู้สถานที่ๆตัวเองอยู่ หัวก็เลยกระแทกกับหลังคารถซะเต็มที่”เจ็บ”กุมหัวตัวเองแทบไม่ทัน หัวโนแน่นๆเลย วิ้งๆเลยบนหัว
ไม่มีแม้กระทั่งความช่วยเหลือมีเพียงสายที่ไร้ความรู้สึกที่มองมาทางผมแล้วเดินเข้าไปใน เอ่ยไม่ใช่บ้านแน่นนอนคงจะเป็นคอนโดหรืออะไรสักอย่างและผมก็อยู่ที่ลานจอดรถแน่นนอนเพราะเห็นมีรถจอดอยู่หลายคัน ลูบหัวตัวเองแล้วรีบเดินตามไอ้คนที่อยู่ในลิฟทันที เพียงไม่นานลิฟก็เปิดแล้วอีกตามเคย คือต้องรีบเดินตามไป โหขนาดทางเดินนะเนี่ย ผมไม่แน่นใจแล้วล่ะซิครับว่าที่นี่มันคอนโดหรือโรงแรมกันแน่นทางเดินที่เน้นโทนสีทองที่ตัดกับผนังกัมยี่สีแดงได้อย่างหรูหราชวนให้บ้านอนเข้าลอดดอนอย่างผมอดที่จะมองไม่ได้ หรูเกินไปไหมว่ะ ที่ประเทศไทยใช่ไหม ผมยังอยู่ที่ไทยใช่ไหม
“นี่”ผมเรียกไอ้คนเดินเข้าไปในห้องสุดทางเดิน แต่มันก็ไม่สนใจอีกตามเคยนั้นแหละ เลยทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินตามไป เอ๋หรือผมจะหนีกลับ จะกลับยังไงล่ะเงินก็มีอยู่แค่100เดียวด้วยเอาไงจะพอไหมว่ะ
“นี่” สาบานซิว่าเนี้ยเป็นคำที่ใช้เรียกคนอื่น- -
ในเมื่อไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ไหน จะหนีกลับก็ไม่รู้จะถึงบ้านหรือเปล่า เอาว่ะเป้นไงเป็นกัน มันผู้ชายกูก็ผู้ชายจะอะไรสักเท่าไหร่กันเชียว กลั้นหายแล้วเดินตามเข้าไปในห้องของไอ้นั้น
“นั่งซิ”ไอ้แท็คที่นั่งอยู่บนโซฟาสีแดงแปร๊ด พูดขึ้นในขนาดที่ผมเดินเข้ามา ไม่เห็นหรือไงกู้เดินอยู่
“ไม่ดีกว่า ผมมาคุยธุระและก็คิดว่าไม่นานก็คงเสร็จ”วันนี้รู้สึกว่าตัวเองแก่แดดขึ้น5ปีจริงๆ
“ธุระคือ”มันถามขึ้นพร้อมกลับนั่งไขว้ห้าง ขายาวแบบนั้นกับท่าทางนั่งที่ทำเหมือนเป็นการนั่งแบบปกติของตัวเองสาวๆเห็นคงกรี๊ดหูแตกแน่นๆแต่เสียใจกูผู้ชายว่ะใช้กับกูไม่ได้ผลหรอก
“เรื่องไปเที่ยว เพราะมันต้องไปพร้อมกันเลยมาถามเรื่องวันที่จะไป ส่วนเรื่องเงินจะแบ่งให้ตอนไปเที่ยวคนล่ะครึ่ง”ผมก็กอดอกพิงเคาร์เตอร์ครัวที่อยู่ห่างจากโซฟาที่มันนั่งอยู่ประมาณ2เมตร ดีนะที่มันเงียบพูดธรรมดาก็เลยพอได้ยิน ไม่งั้นคงต้องตะโกนคุยกันแน่นเลย
“แล้วแต่”สั้นๆง่ายๆแต่ไม่ชัดเจนเฟ้ย
“อะไร”
“ก็แล้วแต่ไงวันไหนก็ได้”พูดแบบนี้ตั้งแต่ที่แรกก็จบ เสียเวลาลากกูมาที่นี่ทำไมเนี่ย
“อืม งั้นก็เอาตามนี้นะ ส่วนจะเป็นวันไหนจะบอกอีกที หมดธุระแล้ว กลับกันเถอะ”ผมพูดแล้วหันหลังเดินไปที่ประตู เฮ้ยซวยจริงๆยังไงวันนี้ก็ต้องให้มันไปส่งก็เพราะมันลากผมมานี่
“เฮ้ยทำไรว่ะ”จู่ๆมันก็เข้ามากระชากผมออกจากประตูเต็มแรง ถึงผมจะทึก แต่มันทึกกว่าไง แล้วผมไม่ทันตั้งตัวเลยปลิวตามแรงมันมา มันก็ลากผมเข้ามาในห้องอีกห้องหนึ่งที่อยู่ด้านหลังโซฟาที่มันนั่งเมื่อกี้
“ไอ้เหี้ย ปล่อยกูมึงจะทำอะไรว่ะ”ทั้งด่า ทั้งถีบ ทั้งทุบ ผมไม่ใช่พวกผู้ชายตัวเล็กอะไรนะครับ อายุ15แต่ส่วนสูงขนาดนี้ก็ปกติ ไม่ได้ผองบ้างอะไรด้วย ก็เด็กวัยรุ่นปกติ แรกก็ต้องมีอยู่แล้ว แต่ทำไมผมทำมันสารพัดมันกลับไม่เทือนเลยล่ะ
พอเข้ามาได้มันก็เหวี่ยงผมลงเตียงเต็มแรง จุกเหี้ยๆเลย
“สัส กูจุก”ผมด่ามันครับในขนาดที่เอามือกุมท้องตัวเอง เมื่อกี้มันเหวี่ยงมาชนเข้ากับหัวเตียงเต็มๆดีนะที่หัวเตียงไม่ใช้เหล็กแข็งอะไร แต่เป็นเหมือนฟุกหนาๆที่ติดอยู่กับพนังห้อง แต่มันไม่นุ่นเหมือนฟุกนะโว้ย
มันก็กระโดดขึ้นมาหาผม เห็นแบบนั้นก็ถีบมันสองตีนเต็มๆจนมันตกเตียงไปแล้วก็รีบลุกวิ่งไปหน้าประตู แต่แม่งเหมือนมันเป็นพระเอกนิยาย มันเสือกลุกมาทันผมทีนี่แหละคุณเอ้ย โดนเหวี่ยงอีกรอบ แรงคูณสองบวกกับอาการจุกครั้งแรกไปอีก แล้วมันไม่ปล่อยให้ผมได้หายใจขึ้นคร่อมผมทันทีแล้วก็เอาอะไรไม่รู้มัดผมติดกับโครมไว้ติดพนังบนหัวเตียง
“เหี้ย มึงทำอะไรว่ะ”ก็โวยวายทั้งดิ้นทั้งพยายามถีบแต่ถีบไม่ได้มันนั่งทับผมไว้อยู่ พอเสร็จมันก็ลงไปนั่งที่เตียงข้างผมแทน ถึงจะไม่มากแต่ผมก็รู้ว่ามันหอบอยู่ อย่าว่าแต่มึงเลยกูก็หอบ
ได้อาการหายใจสักพักผมเริ่มดิ้นอีก ไอ้ผ้าที่มันผมเนี่ยมันจะแน่นไปไหน แล้วอีกอย่างพอยิ่งขยับมันก็ยิ่งแน่น
“มึงทำอะไร ปล่อยกูนะโว้ย สัสเอ้ย”ด่าแม่งเลย ตอนนี้มันเปลี่ยนเป็นเป็นยืนพิงประตูกระจกที่ติดกับระเบียงแทน กอดอกมองผมอย่างกับผมทำอะไรผิด ผมทำไรผิดหรอครับ?
“มึงหาเรื่องเอง กูพูดดีไม่ชอบ”มันพูด ด้วยเสียงเรียบๆ หน้านิ่งๆ แต่มึงครับลองย้อนกลับไปอ่านซิ มึงพูดอะไรกับกูยัง กูเห็นแม่งลากกูลูกเดียว
“อะไร”ผมทำด้วยเสียงหงุดหงิด เลือดไม่เดินแล้วมั้งข้อมือผม
“ข้อเสนอที่บอกไว้ไง”มันพูด ทำให้ผมนึกถึงเรื่องที่มันมาลากผมหน้ารร.ตอนนั้นได้ กูอุส่าลืมไปแล้วเชียว
“ไม่ ยังไงคำตอบกูก็เหมือนเดิน ไอ้วิปริตหน้าอย่างมึงเนี่ยไม่มีปัญญาหาคนอื่นหรือไงวะ”
ข้อเสนอของผมก็คือ ผมต้องเป็นของมัน ไอ้คำพูดสองแง่สองง่ามเนี่ยไม่ว่าชายแท้คนไหนได้ยินก็ต้องเซโนไปอยู่แล้ว
“แต่กูอยากได้มึง”ส้นตีนเหอะ
“แดกตีนกูเหอะสัส!”
“กูแดกก็ได้แต่คงไม่แค่แค่ตีนมึงแน่น”มันพูดแล้วมองมาที่เป้าผม ผมก็รีบหุบขาเลย เฮ้ย นี่มึงเอาจริงหรอว่ะ
“เหี้ย อย่ามาคิดอะไรกับกูนะ กูผู้ชายเต็มตัวนะโว้ย”อันนี้ยื่นยัน ก็ไม่ใช่เคะหรือเมะอะไรทั้งสิ้น แล้วก็ก็ไม่เคยมองผู้ชายต่อให้น่ารักเวอร์แบบไอ้แนนหรือหล่อเหี้ยๆอย่างมึง(นี่ด่า?)
“เหตุผล ก็ขอรู้เหตุผล”เหตุผลที่ทำไมต้องเป็นกูเนี่ย
“ก็เพราะมึงเป็นเพื่อนเมียไอ้เก้า”หืม?
“มันแปลว่า?”ไอ้คีย์มันมีเพื่อนคนเดียวหรือไงว่ะ แล้วทำไมต้องเป็นกูครับ มึงไปจับไอ้แนนไม่ดีกว่าหรอ
“ก็เพราะมึงเป็นเพื่อนเมียมัน ถ้ามึงเป็นเมียกู มันก็จะได้เกรงใจพวกกูบ้าง หรือไม่พวกกูก็เข้าไปใกล้ๆพวกมันได้”เพื่ออะไรว่ะ
“มึงเข้าใจอะไรผิดแล้วล่ะ กูเพื่อนมันอยู่ห้องเดียวกัน แต่กูไม่สนิทหรือสำคัญอะไรกับมันขนาดนั้น ร่วมไปถึงพวกพี่เก้าด้วย แล้วอะไรเรื่องเกรงใจแก๊งมึงเนี่ย มันก็ยิ่งไม่เกี่ยวเลย เพราะกูไม่ได้อยู่แก็งมัน แล้วเพราะเหตุอะไรใดของพวกมันที่ต้องมาเกรงใจมึง”ใช่ไหม มึงเข้าใจไหมกูเป็นแค่ตัวประกอบ ไม่ใช่นางเอกอีกคนในเรื่อง
“กูไม่สน”
“อ้าว” ยังไงของมึงเนี่ย ตายกูพูดแค่5นาที10นาทีกูก็งงไปหมดแล้ว
“ก็กูจะเอามึง”นี่หรือที่มึงเรียกว่าเหตุผล?
“แต่กูไม่ใช่เกย์ ยูโน? กูก็ไม่อยากได้มึง จบไหม”มันต้องบ้าแน่นๆ
“ก็กูจะเอาแล้วก็ก็ต้องได้”มึงเป็นใคร พระเจ้าหรือไงฟระ
“นั้นมันเรื่องของมึง แต่กูไม่เอาด้วยหรอก ถึงกูจะไม่ได้สนิทกับมันแต่กูก็ยังได้ชื่อว่าเพื่อนมัน ลูกผู้ชายอย่างกูไม่หักหลังเพื่อนตัวเองหรอกนะโว้ย”ผมตะโกนบอกในชั่วท้ายอย่างชัดเจนให้มันรู้ไปซิ ลูกผู้ชายเสียชื่อย่าเสียสัจ
“หึ อันนี้คงพอช่วยให้มึงตัดสิ้นใจได้ง่ายขึ้น”มันโยนกระดาษแผ่นนึ่งมาบนตักผม
มันคือสัญญากู้ยืมเงินบริษัทที่พ่อผมทำงานอยู่300000บาท แล้วคนที่กู้ก็คือพ่อผมนั้นเอง
“คงรู้นะว่าเงินพวกนี้เอาไปทำอะไร”ผมย้อนนึกขึ้นมาเลยครับ นา น้องสาวผมเป็นโรคหัวใจโตตั้งแต่เกิดและก็กำลังจะเข้าผ่าตัดหลังจากแกแข็งแรงพอ เพราะไม่สบายตั้งแต่เล็กผมที่นั่งรอน้องเกิดตั้งแต่อยู่ในท้องแม่เลย สงสารมากๆมีโอกาสก็จะรีบไปช่วยร้านเกมทำงาน แล้วก็ใช้จ่ายอย่างประหยัดเพราะน้องต้องใช้เงินผ่าตัด แต่เมื่ออาทิตย์ก่อนพ่อบอกพ่อมีเงินพร้อมให้น้องแล้ว
“สัญญาฉบับนี้ยังไม่ได้อนุมัติ แล้วก็คงรู้ใช่ไหมว่าได้หรือไม่ได้ขึ้นอยู่กับใคร”มันพูดอย่างคนเหนือกว่า เล่นเอาผมตัวชาเลย
“เหี้ย มึงมันเลว น้องกูเกี่ยวอะไรด้วย”ผมก็ด่ามันเลยครับ ถ้าไม่มีเงินก้อนนั้นนาก็ต้องทนทรมารกับอาการพวกนั้นอาการที่เด็กผู้หญิงตัวเล็กต้องเผชิญมานับ10ปี
“หึ มันก็อาจจะเป็นอย่างที่มึงพูดก็ได้ แต่ตามหลักแล้วพนักงานบริษัทที่มีตำแหน่งแค่นั้นไม่สามารถกู้เงินจำนวนขนาดนี้ได้อยู่แล้ว แต่เพราะเป็นกูเลยคิดว่าคงช่วยได้”มันพูดแล้วเหยียดยิ้มมุมปาก แต่ตอนนี้ผมโกรธแล้วก็สับสนไปหมด อ้าปากเตรียมจะด่ามันเต็มที่ ภาพของนอนสาวที่นอนหายใจไม่ออกทุกครั้งที่อากาศเย็นหรือร้อนเกินไปก็เข้ามาในหัว ผมจะเห็นแก่ตัวจนปล่อยให้
น้องต้องทนกับอากาศพวกนั้นต่อไปหรอ จะมีพี่ชายคนไหนทนได้ล่ะครับ
“ไม่ต้องห่วงนอกจากจะอนุมัติให้แล้ว กูยังจะให้เงินมึงด้วย ส่วนจำนวนก็ตามแต่ความประพฤของมึง ก็รู้นี่ว่าเงินสามแสนก็แค่ค่าผ่าตัดเอง ไหนจะมีค่าพักฟื้น หรืออะไรอีกหลายๆอย่างอีกล่ะ พี่สาวก็กำลังเตรียมฝึกงานกับทำงานวิจัยอีกต้องใช้เงินทั้งนั้นเลยไม่ใช่หรือไงแล้วแค่พ่อแม่มึงที่เงินเดือนร่วมกันยังไม่ถึงสามหมื่นจะพอหรือไง”มันว่าแล้วเดินมายื่นด้านหน้าผม โกรธก็โกรธ น้อยใจในชีวิตตัวเองที่เกิดมาจน จนต้องมารับข้อเสนอเหี้ยๆนี่ แต่นอกจากพ่อแล้วก็มีผมที่เป็นผู้ชายของบ้าน ผมจะไม่ทำอะไรเพื่อทุกคนก็คงไม่ได้ ลำพังแค่งานที่ร้านเกมก็ได้แค่ไม่กี่พันต่อเดือน แต่ผมก็ยังไม่อยากถูกตราหน้าว่าขายเพื่อน แต่ผมก็ทิ้งครอบครัวไม่ได้เช่นกันแล้วผมจะมีทางเลือกไหน
“กูตกลง”พูดไปน้ำตาก็คลอเป้า แค่ได้เห็นนาวิ่งเล่นกลางฝนหรือวิ่งในวันที่อากาศหนาวๆได้ด้วยความสุขผมก็ดีใจจนยอมทุกอย่างแล้วจริงๆ
“ก็แค่นั้น”มันพูดแล้วยกยิ้มอย่างๆได้ใจ นี่ผมต้องกลายเป็นคนขายเพื่อนจริงหรือเนี่ย วิถีแห่งลูกผู้ชายจบแล้วซินะ!
แต่ไม่....มันต้องมีหนทางที่จะไม่เป็นแบบนั้นซิ
TBC.
ยาวมากกกกกกกก
ตอนนี้เขียนเยอะกว่าทุกตอนเลยนะทุกคน
เพราะตอนนี้ยาว ตอนหน้าจะเอาสั้น(โดนถีบ
)
ตอนนี้ไม่เจอพี่เก้ากับน้องคีย์เลยเสียใจไหม
ใครเริ่มชอบคู่นี้แล้วยกมือขึ้น555
อ้าว ลือตอบคอมเม้น
หัวข้อ: ถึงกรูจะเป็นเด็กช่างแต่กรูก้รักจริงนะโว้ย ตอนพิเศษ ฉลองครอบรอบหนึ่งปี 17/03/57 (อ่าน 484291 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก