บทที่29วันเบาๆของเหล่าเคะ
โย่วๆๆๆๆ ดีครับทุกคน คิดถึงคีย์ป่าว555 สงสัยไหมครับว่าทำไมวันนี้ผมอารมณ์ดี๊ดีแต่เริ่มเลย เฉลย ก็เพราะว่าตอนนี้เรากำลังจะได้ไปภูเก็ตไงคราฟ ผมเลยตื่นเต้นมากมาย ไม่หน้าเชื่อว่าไอ้โนมันจะจัดการอะไรได้รวดเร็วขนาดนี้ อีกไม่นานก็จะสอบปิดเทอมแล้วก็เลยมาเที่ยวกันก่อนก่อนที่จะกลับมาเครียด
รถที่พวกเราใช้เดินทางคือรถบัส2ชั้นครับไปกันทั้งหมดก็น่าจะ40คนนะตามที่เข้าระบุมา แต่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฝ่ายโน้นจะมากันกี่คน
“ยิ้มอะไร”อยู่ๆก็มีมารมาขัดขวางความสุข เดาดิว่าใคร
“ป่าว “ตอบกลับไปแบบปัดๆ เดี๋ยวมันจะยาวอีก
“คิดถึงชู้ไง”นั้นไงเริ่มแหละ มันจะเป็นแบบนี้ตลอดอ่ะครับเวลาที่ผมทำอะไร แล้วมันไม่รู้ มันก็จะหาว่าผมมีคนอื่นตลอด ทั้งๆที่มันก็เกาะผมเป็นลูกลิงตลอดเวลา แล้วกูจะมีเวลาไหนไปหาฟระ
“อ้าวยิ้มก็ไม่ได้ ถ้าผมร้องไห้พี่จะถามไหมอ่ะ”รำคราญหมู่นี้เริ่มถี่ขึ้นเรื่อยๆแล้ว หนักสุดเมื่อวานวันเสาร์ แล้วผมตื่นก่อนก็เลยออกไปซื้อของมาไว้กินเพราะผมเป็นคนที่ไม่ชอบออกไปไหนมาไหนบ่อยๆส่วนมากก็จะอยู่แต่ห้องถ้าไม่ไปเรียน ไอ้เก้าตื่นมามันคงไม่เห็นผม รู้ไหมมันทำอะไร มันโทรบอกทุกคนในแก็งค์ให้ออกตามหาผมอ่ะ ผมที่ยื่นรอข้าวผัดอยู่จู่ๆมันก็ลากผมขึ้นรถกันเฉย ตังค์ก็ยังไม่ได้จ่าย แถมพอพามาหามัน มันยังหาว่าผมออกไปหาคนอื่นอีก กูคงเป็นชู้กับยายที่เขาขายข้าวผักหลอกฟาย!
“อ้าว ถามดีๆ อย่าให้รู้แล้วกัน”นี่มึงถามดีแล้วใช่ป่ะ
“ผมควรพูดมากกว่าไหม หึ อย่างนึกนะว่าไม่รู้ว่าไอ้เค้กที่กินเมื่อวานใครให้มา”ไอ้เก้าที่นั่งลงข้างๆผมบนเตียงถึงกับลุกขึ้นยืนแล้วทำเป็นบิดซ้ายบิดขวาแก้เมื่อย คือเรื่องมันเป็นแบบนี้ครับ เมื่อวันศุกร์ไอ้เก้ามันก็มารอรับผมที่หน้าตึกดั่งเช่นทุกวัน ปกติวันศุกร์จะเลิกช้าครับ แต่วันนั้นอ.ท้องเสียเลยปล่อยก่อน ผมลงมาปุบก็เห็นสาวคนนึ่งเดินถือกล่องเค้กมายื่นให้มัน มันก็ทำท่ามองซ้ายมองขวา คงจะมองว่าผมอยู่ไหมนั้นแหละ พอไม่เห็นมันก็รับมา แล้วผู้หญิงคนนั้นก็เดินอายไป พอผมมาถึงรถ เห็นกล่องเค้กห้อยอยู่ที่แฮนKSRก็เลยแกล้งถามว่าไปเอามาจากไหน มันก็บอกซื้อมาให้เห็นชอบกิน เนียนมากมึง ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรก็คิดว่าถ้าเป็นผมได้จากคนอื่นมาก็คงไม่บอกมันเหมือนกัน กูอุส่าอยู่เฉยๆแล้วนะ แต่มันเสือกจุดประเด็นขึ้นมา
“ไม่ต้องลุกนั่งลง”ผมก็ดึงแขนมาให้นั่งลงที่เดิม ดึงลงเบาๆแต่ผมเสือกล้มลงมาแรงจนขึ้นครองผม
“ทำไมจ๊ะอยากหรอ แล้วก็ไม่บอกพี่ดีๆ”มึงเลวมาก
“อย่ามามั่ว ออกไปหนักว่ะ”ผมก็ดันหน้าอกมันออกแต่มันไม่ยอมออกทับผมลงมากว่าเดิมอีก กูหายใจไม่ออก
“หนักก็ขึ้นมาอยู่ข้างบนดิ”พูดจบมันก็พลิกตัวผมให้ขึ้นมานอนทับมันแทน บรรยากาศแบบนี้มีแววเสียตัว หนีด่วนๆ
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง คิดว่าทำแบบนี้แล้วเรื่องมันจบไง”ก็แกล้งๆพูดเสียงไม่พอใจใส่มัน ดูดิมันจะทำไง
“โห ก็ไม่ได้อะไรก็เขาเอามาให้ ถ้าไม่เอาก็สงสาร เป็นผู้หญิงด้วยเพื่อนๆเขาก็ยื่นรอ เห็นคีย์ชอบกินพี่เลยรับไว้ไง”คนดีไปแล้วมึง
“หรอ งั้นก็เอาแบบนี้ พี่รับได้ผมก็รับได้ เวลาผมรับอะไรก็อย่ามาว่าผมแล้วกัน เพราะผมคงสงสารเขาเหมือนกัน”อันนี้ประชด
เต็มๆ ผมไม่เคยได้ของจากสาวๆหรอกครับ วาเลนทายยังไม่มีเลย ได้แต่ดอกไม้จากกระเทย เหอๆๆ อิจฉาผมกันเถอะ
ไอ้เก้าขมวดคิ้วทำหน้ายุ่งเลยครับ
“ตลกแล้ว อย่าคิดจะนอกใจกูเชียวนะมึง กูเอาตายทั้งคู่แน่น”กูสมควรพูดคำนั้นมากกว่า
“ผมไม่เคยทำอะไรใคร ถ้ามันไม่ทำก่อน”
“เออๆ ยอม พอแล้วเรื่องนี้ หิวแล้ว”เปลี่ยนสีไวกว่ากิ้งก่าอีกมึง
“หึ อย่าให้มีอีกแล้วกัน ของๆใคร ใครก็หวง อย่าให้ผมโมโหแล้วกัน ตัดแม่งยกพวงเลย”พอจบก็ยันตัวลุกขึ้นนั่งทับหน้าท้องมัน
“จ๊ะ”ตอบมาง่ายๆแล้วยิ้มตายี๋ ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองไหมแต่เดี๋ยวนี้มันยิ้มเก่งขึ้นเยอะเลย
“พี่ไม่กลับบ้านบ้างหรอ”มันหนีตามผมมาเป็นหลายเดือนแล้ว พ่อแม่มันว่าไงบ้างก็ไม่รู้ ลูกชายหนี้ตามผู้ชายมา555
“นี่อ่ะบ้าน เมียอยู่ไหนบ้านก็อยู่นั้น”
“หรอออ เปลี่ยนจากเมียเป็นผัวได้ไหมอ่ะ”ทำไมผมต้องเป็นเมีย แค่อยู่ข้างล่างแล้วโดนเสียบทุกวันเนี่ยต้องเป็นเมียด้วยหรอ(= =’)
“เสียบพี่ให้ได้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน”มันพูดพร้อมกับเอามือมาลูบๆก้นผม ผมยังนั่งทับมันอยู่ ไม่หนักหรือไงว่ะ ไม่เห็นมันบ่น
“งั้นเอาเลย ผมขอสัดทีเหอะ”อันนี้ไม่ล้อเล่น เอาจริง
“หึ เป็นแค่เด็กแต่คิดการใหญ่ ง่ายไปไหนไอ้น้อง อีกร้อยปีค่อยมาเสียบแล้วกัน”พูดด้วยสำเนียงดูถูกกูมาก
“โหไรว่ะ”นึกว่าจะได้โอกาสเสียบมันคืนจริงซะอีก “พี่ไปซื้อของกัน”ไหนๆวันนี้ก็วันอาทิตย์แล้ว เดี๋ยวอีกไม่กี่วันก็ต้องไป เราจะไปกันวันอังคารครับกลับวันสาร์วันอาทิตย์นอนจันทร์มาเรียน5555สนุกแน่น
“ซื้ออะไร”มันก็นอนถามผม ดูจากหน้าตาแล้วต้องไม่อยากไปชัว ผมเลยล้มลงไปนอนทับมันแล้วเลื่อนตัวขึ้นให้หน้ามันก็หน้าผมอยู่ไหนระดับเดียวกัน
“ไปเที่ยวไง ยังไม่มีชุดเล่นน้ำเลย”พูดแล้วส่งยิ้มหวานให้มันปากนี่แทบจะติดกันอยู่แล้ว ต้องอ้อนครับเพราะเวลาพี่แกไม่อยาก
ทำอะไร แกก็จะไม่ทำเด็ดขาดมันก็เลยมีมาตรการเสริมเข้ามาแก้ไขในสถานการณ์แบบนี้
“พรุ่งนี้ค่อยไปก็ได้”นั้นไง
“พรุ่งนี้เรียน นะไปวันนี้เหอะ ผมจ่ายเองพี่ไม่ต้องเลี้ยงหลอก”ตลอดหนึ่งหลายเดือนที่ผ่านมาผมแทบไม่ต้องเสียงเงินเลยครับ
ค่าห้อง ค่าน้ำ ค่าไฟ กินอยู่ น้ำมันรถ รายงาน ป๋าเก้าออกให้หมดเงินที่พ่อแม่โอนให้เหลืออือเลย
“เมียคนเดียวเลี้ยงได้”ได้ข่าวว่ามึงยังขอเงินพ่อแม่ใช้อยู่เลย ทำมาพูด
“หึ รู้ แต่พี่ออกเยอะแล้ว พ่อแม่ผมส่งมาผมยังไม่ได้ไปกดเลยเดือนก่อนเดือนนี้แม่ก็ส่งมาอีก ผมมีเงิน”ไม่อยากได้ชื่อว่าเกาะมันกิน ผมก็ผู้ชายพ่อแม่มี ไม่จำเป็นต้องให้คนอื่นมาเลี้ยงหลอก เดี๋ยวมันจะกลายเป็นเคยตัวแล้วผมก็จะเป็นคนเห็นแก่ได้ ให้ไม่เป็น(เวอร์มาก)
“แค่นั้นเก็บไว้กินหนมเถอะไอ้หนู”มันพูดยิ้มๆแล้วกระดกหน้าขึ้นมาจุฟปากผม
“ไปนะ”
“สักยกก่อนถ้ายังเดินไหวแล้วค่อยว่ากัน”พูดจบก็พลิกตัวผมลงมาด้านล่างแล้วเริ่มยกที่1ของมัน ก็อย่างที่รู้ๆกัน ยกเดียวคงพอหลอกสำหรับมัน
โนTalk
ติ๊ดๆๆๆๆ
“ฮันโหล”ผมกร่องเสียงใส่โทรศัพท์อย่าเบื่อหน่าย
/มึงอยู่ไหน/ ก็ได้เสียงจอบรับอย่างหงุดหงิดเช่นกัน
“บ้าน”ตอบกลับไปอย่างเซ็งๆ หึผมให้ทายใครโทรมา
/มาหากูเดี๋ยวนี้/ มันส่งเสียงเรียบ เฮ้ย กูล่ะเบื่อจริงๆ
“มีอะไร”ไม่รู้มันจะมีอะไรหนักหนา ตั้งแต่วันนั้น ผมก็แทบไม่มีเวลาเป็นของตัวเองเลย ที่จริงมันจะให้ผมไปอยู่ที่คอนโดมันด้วย แต่ผมขอไว้จนกว่าจะถึงวันที่นาผ่าตัดผมขออยู่บ้านก่อน อยากจะอยู่ข้างๆจนกว่าน้อยจะผ่าตัด เพราะผมกับนาอยู่ด้วยกันตลอด เวลานอนน้องก็จะหนี้จากห้องแม่มานอนกับผมตลอด ถ้าจู่ๆต้องไปอยู่กับมันผมจะบอกน้องว่าไงล่ะ
/ไม่ต้องถามรีบมาเดี๋ยวกูให้เงิน/หูพึ่งเลยครับ เงินตอนนี้ที่สำคัญที่สุดก็คือเงิน เพราะน้องยังต้องใช่เงินอีกเยอะ ตอนแรกผมก็รู้สึกขัดๆเหมือนตัวเองเป็นพวกขายตัวจริงๆแต่ตอนนี้ผมกลายเป็นแบบนั้นอย่างเต็มตัวแล้วล่ะมั้ง เพราะแค่ให้เงินผมก็จะยอมทุกอย่าง
“ที่ไหน”
/เดี๋ยวกูไปรับแต่ตัวดีๆด้วย/พักนี้มันมักจะลากผมไปไหนมาไหนบ่อยๆแต่ไม่ว่าจะไปไหนมันก็จะมาส่งผมที่บ้านก่อน3ทุ่มทุกวัน
“อืม”แล้วผมก็ตัดสายทันที
หลังจากอาบน้ำแต่ตัวเสร็จก็ลงมาด้านล่างเห็นนากำลังเก็บตุ๊กตาลงกระเป๋าเพื่อเตรียมตัวไปพักก่อนผ่าตัด
“น้องโนจะไปไหน”เสียงนาถามอย่างอารมณ์ดี ก็พอรู้ว่าจะได้ผ่าตัดก็ดีอกดีใจว่าจะได้หายใจได้สะดวกสักที
“น้องโนจะออกไปทำธุระข้างนอกพี่นาอยากได้อะไรไหมเดี๋ยวน้องจะซื้อมาให้”ตั้งแต่เด็กๆแล้วนาจะเรียกแทนตัวเองว่าพี่ตลอด แปลกดีไหมครับ
“ไม่เอาพี่นามีเยอะแล้ว”พูดพร้อมชู้ตุ๊กตาบาบี้ขึ้นโชว์สองมือท่าทางมีความสุขของน้องทำให้ผมมีกำลังใจที่จะเผชิญกับกิจกรรม
ข้างหน้าได้สบายๆ”นี่น้องโนพี่นาไม่อยู่ทำตัวดีๆนะพี่นาไปไม่นานหรอกเดี๋ยวจะรีบกลับมา น้องโนอย่าดื้อนะ”เดินมาหาผมแล้วจับมือทั้งสองข้างแล้วพูดแบบล้อเรียน
“ครับ”
ปริ๊นๆๆ
เสียงบีบแตรดังจากหน้าบ้านไม่บอกก็รู้ว่าใคร ไอ้ห่าแท็คไง
“น้องโนไปก่อนนะ พี่นาเก็บของดีๆล่ะอย่าลืมอะไร ถ้าร้องไห้ขึ้นมาน้องโนช่วยอะไรพี่ไม่ได้หรอกนะ”พูดแล้วส่งยิ้มให้ไอ้ตัวเล็กแล้วเดินออกจากบ้านไป หันมาก็เห็นน้องโบกมือบายๆยกใหญ่ จนต้องโบกกลับ
บีเอ็มสีดำสนิทดึงความสนใจจากพ่อแม่ผมไม่น้อย ถึงท่านจะเคยถาม แต่ผมก็บอกไปว่ารถเจ้านายที่ให้ผมไปทำงานพิเศษด้วย ก็เลยไม่ได้ว่าอะไรแถมกลับดึกก็ไม่บ่น ตั้งแต่วันนั้นที่ผมรับข้อเสนอมันผมก็ได้เงินมาเกือบๆ2หมื่นเห็นจะได้ ก็เอามาให้แม่หมดทุกบาทแหละครับ บอกไปว่าเป็นเงินที่เก็บสะสมไว้ ที่จริงแม่บอกให้ผมเก็บไว้เพราะแม่มี แต่ผมไม่เชื่อหรอกครับ ถ้ามีก็คงไปกู้เขามา ถ้ามีเงินของผมก็คงจะพอสำหรับค่าใช่จ่ายที่ไปพักก่อนผ่าตัด แต่ยังต้องหาค่าใช่จ่ายสำหรับหลังผ่าตัดอีก แม่ก็ทำงานไม่ได้ ส่วนเงินพ่อก็คงไว้ให้พี่เนกับค่าใช่จ่ายในบ้าน ก็คงเหลือแต่ผมซินะ
“เอ้า”พอเข้าไปในรถปุบ มันก็โยนซองขาวที่เดาได้ไม่ยากว่าคงจะเป็นเงินมาที่หน้าตักผม ผมก็มองไม่รู้จะรู้สึกดีใจดีไหมกับการแลกมาด้วย สักศรีของตัวเอง แต่เงินนี่ถึงจะน่ารังเกียจ แต่ก็ช่วยน้องได้
“ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไง มันน้อยไปหรือไง”ผมเปิดซองก็ต้องถอดหายใจทันที 5000ไม่ใช่มันน้อย แต่มันมากไปหรือเปล่า แรกๆก็พัน สองพัน เพิ่มมาเรื่อยๆทั้งที่ผมก็แค่ไปไหนมาไหนด้วยกับมันก็แค่เท่านั้น ทั้งกินเที่ยวมันก็ออกหมด ผมเริ่มสับสนกับการกระทำของมันแล้วซิ จริงๆแล้วมันต้องการอะไรจากผมกันแน่น
“เปล่า มันเยอะไป”ผมส่งซองคืนมัน ยังไงซะนาก็ยังไม่ผ่าตัด เดี๋ยวไว้หาทีหลังอีกก็ได้
“ไม่เอาก็โยนทิ้งไป”มันลงกระจกฝั่งผมเหมือนกับจะให้ผมทิ้งเงินจริงๆ มึงนี่นะ
“จะบ้าไง มึงนี้นะเกิดมาบนกองเงินกองทองแสนจะสบายแต่เสือกใช้เงินอย่างกับเผาทิ้ง ถ้าเป็นกูนะจะประหยัดมากๆเลย”พูดไปบ่นไปพร้อมกับเอาเงินยัดใส่กระเป๋าเป้ที่สบายมา
เอี๊ดดดดด
รถเบรกอย่างแรงจนทำให้ผมหัวทิ่มเพิ่งขึ้นมาเลยไม่ได้คาดเข็มขัดก็เลยกระแทกเข้ากับข้างหน้าอย่างแรง
“โอ๊ย”เจ็บ
“หึ จำไว้ที่หลังอย่ามาสั่งสอนกูมึงผิดเองที่เกินมาจน!”ไอ้แท็คเอื้อมมือมาบีบคางผมให้หันหน้าไปหามัน พอด่าเสร็จก็สะบับมืออกอดย่างแรง
หึ มันความผิดผมเองแหละครับ ก็คงเผลอคิดว่ามันเองก็คงเป็นคนดีเหมือนกันที่ให้เงินมามากมายขนาดนั้น แต่ผมเองก็คงคิด
ผิด เพราะมันก็แค่ ไอ้บ้าที่พล่านเงินเล่นไปวันๆ ก็แค่ไม่รู้จะเอาไปทิ้งที่ไหนก็เลยเอามาทิ้งที่ผมแทน ซินะ
“อ้าว มากันแล้วหรอ”วันนี้เป็นห้างครับที่มันพาผมมา แล้วก็เดินนำเข้าร้านชาบูพอเข้ามาถึงก้เห็นเพื่อนมันนั้งอยู่4คนอยู่แล้ว ก็มีไอ้พี่แดน พี่จิม พี่ทัน พี่ไวน์
“ก็เห็นกูอยู่”มันก็สวนกลับพี่ไวน์ได้อย่างดี”นั่ง”ที่ๆเรานั่งมันจะเป้นเก้าอี้สามทิศล้อมลอมหม้อสุกกี้อยู่ที่นั่งหนึ่งก็ได้ประมาณ3คนอ่ะคับ เพราะเป็นโต๊ที่ค่อนข้างใหญ่ ไอ้พวกที่มาก็นั่งกันแล้ว ผมเลยนั่งเก้าอี้ตัวข้างซ้ายที่ไม่มีคนนั่ง แล้วมันก็เข้ามานั่งต่อจากผม ตรงหน้าผมก็คือพี่แดนกับพี่จิม ไม่รู้ทำไมทุกครั้งที่ผมไปไหนแล้วเจอพี่จิม แถวๆนั้นต้องมีพี่แดนตลอด แต่ก็ไม่เห็นเขาจะคุยกันเท่าไหร่ไม่เหมือนไอ้พี่ทันกับพี่ไวน์นี่ พูดจนลิงหลับ ม่อตลอดคืองานของพี่แก
“เฮ้ย น้องโนหัวไปโดนอะไรมาปูดเลย”ไอ้พี่จิมที่นั่งตรงหน้าผมพอดี ก็เปิดประเด็นความอับอายผมทันที
“เออว่ะ น่ากลัววุ้ย”ไอ้พี่ไวน์ที่นั่งใกล้ๆกับผมก็เริ่มจับหน้าผมหันไปหันมา
“เออ ไม่เป็นไร ผมไม่เจ็บเท่าไหร่หรอก”จริงแล้วกูเจ็บมาก แต่ก็พูดไปไม่ได้เดี๋ยวไอ้ตัวข้างๆมันจะสะใจผมไปมากกว่านี้
“หรอ อืม ของมาแล้วกินๆ”พี่ไวน์แกก็เปิดงานอีกตามเคยโดยการเอาเนื้อวัวสไลด์ลงไปในหม้อทันที ตามมาด้วยพวกที่เหลือก็ปิ้งบ้างต้มบ้างยำบ้างมั่วไปหมด ผมก็ไม่ค่อยกินหรอกครับเป็นคนกินอะไรได้น้อยอ่ะ กินนิดๆหน่อยๆก็อิ่มแล้ว
“ไมกินน้อยจังว่ะน้องโน ไม่อร่อยหรอ”พี่ทันที่กำลังปิ้งเนื้ออยู่เงยหน้ามาถามผมที่วางตะเกียบลงกับข้างๆถ้วย
“ผมกินน้อยอ่ะ”ไม่รู้ดิเคยชินกับการกินน้อยๆแล้วอ่ะ
“กินไปนิดเดียวเอง เอ้าๆกินๆ”พี่ไวน์ก็เลยคีบผักมาให้ผม เหอๆถ้าเป็นเนื้อก็คงจะดีกว่า
“ผมไม่กินผัก”บอกไปตรงๆแล้วยกน้ำชาขึ้นมากิน
“กินเข้าไปเหอะ ผักมีประโยชน์นะ เป็นผู้ชายจะมาเหยอะแยะแบบนี้ได้ไงว่ะ”พี่ทันก็บ่นมาคนแรกเลย
“มันแบบ เอาเป็นว่าผมไม่กินนะครับ อิ่มแล้วจริงๆ”
“กินเข้าไป”จู่ๆไอ้คนที่นั่งเงียบข้างๆมาตลอดก็เอ่ยปากส่งเสียงต่ำทำเอาทุกคนในโต๊ะเงียบกันหมด
“คือ”
“ไม่ได้ยินหรือไงกูบอกให้กินเข้าไป”มันหันมามองผมด้วยสายตาแบบเตรียมตัวฆ่าผมอะไรแบบนี้เลย
ผมก็เลยจำใจหยิบตะเกียบขึ้นมา มือสั่นนิดๆไม่ใช่กลัวมันหรอกนะครับ ทุกคนมีของที่ตัวเองเกียดไหมครับ พวกผู้หญิงก็จะเกียด คางคกอะไรแบบนี้ แล้วถ้ามีคนบังคับให้คุณต้องกินคุณจะรู้สึกยังไงอ่ะครับ
“เฮ้ย ไม่ต้องกินก็ได้ พี่แท็คก็”ไอ้พี่จิมที่ดูจะเห็นใจผมที่สุดเริ่มพูด
“ไม่ต้อง กูบอกให้กิน”นี่พี่จิมเข้าเป็นหัวหน้าแก็งค์ไม่ใช่หรอ มึงเกรงใจพี่เขาบ้างไม่ดีกว่าหรอ
ผมก็ค่อยคีบผักกาดขาวเข้าปาก แต่พอได้กลิ่นขิวๆกับรถขมแบบจืดๆเท่านั้นแหละเหมือนจะอ้วกออกมาให้ได้เลย
“ไม่ต้องหรอกดูหน้ามันดิ”พี่ทันพูดแบบสมเพศ
“คายออกมา”ทุกคนเงียบทันทีที่พี่แดนยื่นมือมาข้างหน้าผม ร่วมไปถึงไอ้ตัวที่นั่งข้างๆด้วย ผมก็ไม่รีรอครับ ทางสว่างมาข้างหน้าแล้วก็เลยรีบคาย แต่จะคายตรงไหน “คายออกมา”เหมือนพี่แกจะรู้ว่าผมลังเลเลยสั่งอีกทีผมก็เลยคายใส่มือพี่แกไปเลย
พี่แดนก็เอาไปทิ้งที่ถังขยะด้านล่างโต๊ะ ไม่ต้องห่วงครับผมยังไม่ได้เขียวมันยังเป็นชิ้นๆอยู่เลย ไท้และแน่นนอนไม่งั้นคงไม่กล้าคายหรอ พี่จิมก็ส่งกระดาษเช็ดชูให้พี่แดนเช็ดมือ แล้วพี่แดนก็กินต่อ ทุกคนก็กินตาม แต่บรรยากาศเริ่มอึดอัดขึ้นกว่าเดิมมากเพราะไอ้ตัวข้างๆมันดังไม่ยอมกินเอาแต่กอดอกมองมาทางผม
“ผมขอเข้าห้องน้ำ”ผมบอกแล้วเดินเลียงๆออกมา ทนไม่ไหวอ่ะครับ มันอึดอัดเกินไป ออกมาก็แวะไปตักไอ้ติม ดูท่าไอ้แท็คมันจะอารมณ์บูดหน้าดู แต่ก็คงเกรงๆพี่แดนพอตัว ตักไปเพื่อมันดีกว่า เพื่อมันจะอารมณ์ดีขึ้น ก็เลยตักรสมะนาวไปให้มันสองลูก สวนผมรสนี้เลยบลูเบอลรี่เปรียวๆหวานๆอร่อยมาก
“อ่ะรู้ใจ”มาถึงพี่ไวน์ก็แย่งไอติมบลูเบอรี่ไปหน้าตาเฉยเลย แล้วก็ไปแย่งกับพี่ทันอีกที เหอๆๆ กูตักมากินเองครับพี่ แต่ไม่ทันแล้ว ไอ้แท็คยังนั่งหน้าบูดอยู่เหมือนเดิน
“อ่ะ ผมตักมาเพื่อ”ผมก็ยื่นแก้วไอติมรสมะนาวไปทางมัน
“โห ไม่รู้อะไรซะแล้วไอ้น้อง พี่แท็คเค้าไม่กินของหวาน”พี่ไวน์ที่ปากมีไอติมเต็มปากบอก อ้าวไมว่ะ หรือจะเหมือนผมนะที่ไม่ชอบกินผัก แต่แม่งมีคนเกียดของหวานด้วยหรอว่ะ
“อ้าว ผมกินเองก็ได้”ผมก็เลยลงมือตักเข้าปากไป พวกพี่ๆแกก็ลุกไปหยิบโน้นนี่นั้นมากินเพิ่ม ผมว่าร้านขาดทุนแน่นเพราะพวกมันนี่แหละนี่กินจนจาน3กองแล้วยังไม่อิ่มเลย เหลือแต่ผมกับมันนี่แหละ มันก็ไม่ยอมพูดอะไรเลย อึกอัดว่ะ
“เอ้า ลองกินดูอร่อยนะ”ผมยื่นช้อนที่ตักไอติมไปทางปากมันจ่อเลยก็ว่าได้ มันก็ว่าง่ายกว่าที่คิดครับก็กินเข้าไป แต่ก็เห็นทำหน้าเฉยๆ แสดงว่าถูกใจถ้าไม่ถูกใจมันหน้าบูดไปแล้ว”รสมะนาวมันไม่ค่อยหวานน่ะ หอมดีด้วย”ผมก็บอกแล้วตักกินบ้าง
“กินด้วย”มันพูดแล้วครับ
“เดี๋ยวไปตักมาให้”ผมก็ทำท่าจะลุกขึ้นไปแต่มันก็คว้าเอวผมไว้ ทำไมต้องเป็นเอวแขนก็ได้เหอะมึง
“ไม่เอากินอันนี้”มันชี้มาทางถ้วยที่เหลือไอติมอยู่ก้อนนึ่ง
“อืมๆ”ผมก็เลื่อนถ้วยไปทางมันให้มันตักกินได้สะดวก
“ไม่เอา กินแบบเมื่อกี้”เรื่องมากว่ะ มึงก็บอกมาเลยว่าให้กูป้อน
ผมก็เลยตักไอติมส่งเข้าปากมันสลับกับผมพวกพี่ๆที่เดินกลับมาก็มองหน้ากันกับมองหน้าพวกผมเป็นพักๆแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เป็นการกินที่เหนื่อยจริงๆมื้อนี้
TBC.
ว่าจะแต่งสั้นๆแล้วเชียวเผลอยาวอีกแล้ว
หัวข้อ: ถึงกรูจะเป็นเด็กช่างแต่กรูก้รักจริงนะโว้ย ตอนพิเศษ ฉลองครอบรอบหนึ่งปี 17/03/57 (อ่าน 484231 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก