บทที่30ซื้อของ
ผมยังอยู่ที่ห้างที่มากินข้าวนี่แหละครับโดยมีไอ้แท็คเดินประกบข้างอยู่ตลอดเวลา พวกเราเดินซื้อของสำหรับไปเที่ยวภูเก็ตกันที่จริงผมไม่อยากไปเลยครับ แต่เพราะมันบังคับผมว่าต้องไป เฮ้ย ที่จริงอยากไปส่งนาที่รพ.มากกว่า แต่ก็คงไม่ได้แล้วล่ะ พวกคนอื่นที่มาด้วยก็แยกย้ายกันไปซื้อของกันหมด เหลือแต่ผมกับไอ้แท็คนี่แหละครับเดินไปเดินมากันอยู่ ไม่รู้มันจะเดินทำห่าเหวอะไรหนักหนาวนแม่งอยู่นั้นแหละ4-5รอบแล้วชั้นนี้อ่ะ จะเข้าร้านไหนก็ไม่เข้า
“อ๊ะ”ผมตกใจจนร้องออกมา
“..”ไอ้แท็คหันมามองประมาณว่า มึงเป็นเหี้ยอะไร
“ปะ..เปล่า เข้าร้านนี้เถอะ”ผมลากมันเข้าร้านๆหนึ่งทันที รู้ไหมผมเจอใคร ก็ไอ้คีย์กับพี่เก้าไงเดินอย่ชั้นเดียวกันนี่แหละครับแต่มันอีกฝั่งนึงผมหันไปเจอพอดี แม่งห้างมีเป็นร้อยเป็นพันทั่วกรุงเทพไม่ไปเสือกมาที่นี่ ไม่รู้บังเอิญหรือตั้งใจ แต่ผมจะให้มันเห็นผมเดินอยู่กับไอ้เหี้ยนี่ไม่ได้ อย่างน้อยๆก็ยังไม่ใช่ตอนนี้ เพราะผมยังไม่พร้อมที่จะอธิบายอะไรจริงๆ
“มึงจะเข้ามาซื้อเหี้ยอะไรในนี้”พอลากมันเข้ามาเสร็จก็ลืมเรื่องที่มันยืนอยู่ไปเฉยเลย ร้านที่ผมลากมันเข้ามาคือร้านของเล่นครับ เหอๆๆ กูก็ลืมดูไป
“เอ่อ”จะตอบมันไปว่าไง จะบอกเรื่องที่เจอไอ้คีย์ที่นี่ไม่ได้ เดี๋ยวมันจะต้องหาเรื่องลากผมไปหาพวกนั้นแน่น
“มึงทำท่าเหมือนซ้อนอะไรไว้”ตรงไหนที่บอกว่าซ้อนอะไร มึงมั่วแล้วล่ะ
“ซ้อนอะไรล่ะ”ผมก็ถามกลับไปแบบกวนๆ”ผมจะซื้อของให้นา” ก็ดีเหมือนกันต้องซื้อของไปง้อหน่อยที่ผมไปส่งรพ.ไม่ได้ ผมก็มองหน้ามันดูซิว่ามันจะพูดอะไร แต่เปล่าครับมันไม่พูดไม่สักไซ้อะไร แต่กลับเดินเข้าในโซนของเล่นโลโก้ ดีนะที่มันเชื่อ ผมนี่ก็เริ่มโกหกเก่งแล้วนะเนี่ย
“รีบๆ”มันทำเสียงรำคราญแล้วสั่งผม แล้วเดินหน้าตึงไปชอกอื่น ผมก็เดินมองๆของไป อือหือของในร้านนี้เป็นของเบนเนมทั้งนั้น ดูซิครับแค่ชุดของบาร์บี้ตัวเดียว ปาเข้าไป500แล้ว แพงกว่าทั้งตัวที่ผมใส่มาอีก ตุ๊กตาหมี้ตัวเท่าฝ่ามืออ่ะ ตัวละเป็นพัน สะอึกเลยกู ทั้งๆที่เป็นร้านที่มีแต่ของแพงๆขนาดนี้ แต่กลับมีคนพาเด็กมาซื้อของเล่นที่นี่เยอะเหมือนกัน ทั้งๆที่ยังเด็กอยู่ แต่กลับใช้ของเล่นราคาขนาดนี้ โตขึ้นมามันจะใช้ชีวิตแบบไหนกันว่ะ มองพวกลูกๆคนรวยๆแล้วก็แอบสงสารน้องครับ เด็กหญิงหลายคนในร้านหยิบกล่องบาร์บี้ตัวใหญ่ที่มาพร้อมกับเซ็ดเสื้อผ้า ผมอยู่กับน้องเล่นกับน้องตลอด บ่อยครั้งที่ต้องนั่งเล่นตุ๊กตาเป็นเพื่อนนา ก็เลยรู้ว่าเสื้อผ้าของตุ๊กตานี่เป็นอะไรที่สำคัญมาก แต่ของนาก็ซื้อมาจากตลาดอ่ะครับตัวล่ะ100เสื้อผ้าก็ซื้อมาที่ร้านขาย5ตัว20 สะภาพก็ตามราคาแหละครับ แค่เอาเศษผ้ามาเย็บต่อๆกัน แบบก็เป็นแบบเดิมๆ อยากซื้อให้บ้าง ชุดสวยๆสำหรับเพื่อนคนสำคัญของนา รองเท้าหลายแบบ ที่ติดผม และอื่นๆอีกเยอะแยะ มีแต่ของที่เหมือนกับคนเราใช้จริงๆในชีวิตประจำวัน แต่ที่ไม่เหมือนคือราคาเพราะบ้างตัวเป็นพัน เหอๆนั้นค่าขนมของนาเกือบๆ2เดือนเลย
“อ๊ะ ทำอะไร”จู่ไอ้แท็คก็เดินหยิบกล่อยเช็ตเสื้อผ้าบาร์บี้มาถือไว้หลายกล่อง ชุดรองเท้า ชุดถ้วยน้ำชา แล้วก็จับยัดมาให้ผมหอบไว้เต็มอ้อมกอดเลยครับ
“ไปจ่ายเงิน กูรำคราญเสียงเด็ก”มันพูดแล้วหยิบเพิ่มมาอีก3-4กล่องแล้วเดินไปที่เค้าเตอร์ของร้าน ไอ้ผมจะหยิบไอ้ที่อยู่ในแขนวางก็ไม่ได้เพราะมันเต็มทั้งสองแขนโอบไว้ เด็กๆคนอื่นที่มาเลือกก็เบียดปิดท้างชั้นของชุดตุ๊กตา ผมเลยต้องรีบเดินตามไอ้แท็คไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
พอไปถึงเคาร์เตอร์มันก็หยิบของที่ผมโอบไว้มาวางบนเคาร์เตอร์พนักงานที่เป็นผู้หญิงก็ยิ้มหน้าบาน ไม่รู้ว่าดีใจที่ขายของได้หรือเพราะไอ้แท็คมันยืนอยู่กันแน่นตาเยิ้มเลย
คนเราเดี๋ยวนี้ก็แปลกนะครับ ทั้งๆที่ผู้ชายเห็นผู้หญิงสวยๆก็ไม่เห็นจะแสดงออกอะไรมากมายเลย แต่ผู้หญิงพอเห็นผู้ชายหล่อๆเท่านั้นแหละ แทบจะถอดเสื้อผ้ารอเลย (เวอร์)
“ทั้งหมด5460บาทค่ะ”พนักงานยื่นถุงของเล่ย3ใบให้ไอ้แท็คพร้อมกับบอกราคาที่ทำเอาผมสะดุงเฮือก
“เฮ้ย มึง”ผมกำลังจะท้วงมันว่าไม่เอาแล้ว ของเล่นอะไรแพงชิพหาย นี่ผมอยู่ได้3เดือนเลยนะ ราคาขนาดนี้แต่ไม่ทันแล้วครับมันโยนบัตรเคดิตสีดำไปทางพนักงานเรียบร้อยแล้ว พอเซ็นชื่อเสร็จก็เดินออกมาเลย ผมก็รีบหิ้วของพวกนี้วิ่งตามออกมา
“เฮ้ย มันแพงไปเอาไปคืนเหอะ กูไม่อยากได้”ผมที่วิ่งตามมาดักหน้ามันพูด แต่มันกลับทำหน้าตาหงุดหงิดใส่ผมอีก
“กูซื้อให้น้องมึงไม่ใช่มึง คนที่จะคืนหรือไม่เอาได้คือน้องมึง ไม่ใช่มึง”มันพูดเสร็จก็เดินชนไหล่ผมไป ของนาหรอ ถ้าผมเอาไปคืน นาจะเสียใจไหมแล้วน่าจะยอมไหมนะ เฮ้ออ
ผมก็เลยจำใจถือเอาไว้ นาอาจจะดีใจก็ได้ แต่ทำไมมันถึงซื้อให้ล่ะ
“ทำไมถึงซื้อ”ผมถามขึ้นตอนที่เรากำลังเดินเข้ามาร้านเสื้อผ้าพูดชาย ก็แน่นล่ะ ก็ทั้งผมและมันเป็นผู้ชายนี่
“อะไร”มันถามเสียงหงุดหงิด
“ของเล่น ทำไมถึงซื้อให้”
“ทำไม กูซื้อไม่ได้ เงินก็เงินกู มึงเสือกอะไรด้วย กูพอใจซื้ออะไรกูก็ซื้อ”มันตอบกลับมาแบบไม่ใส่ใจแล้วเดินดูเสื้อยืดต่อ ไม่ถามมันแล้ว สุดท้ายก็คงเป็นเพราะรำคราญเสียงเด็กในร้าน เลยซื้อเพื่อให้ได้ออกมาไวๆก็แค่นั้น แต่มันออกไปรอนอกร้านเลยไม่ง่ายกว่าหรอว่ะ หรือมันโง่
“คิดอะไร”จู่ๆมันก็หันมาถาม เล่นเอาผมที่กำลังด่ามันใจถึงกับสะดุง
“คิดอะไรล่ะ”ก็สวนกลับมันไป มันก็ดูจะเอื้อมกับผมไม่น้อย
“ใส่เสื้อไซน์อะไรว่ะ”มันถามผมที่ยื่นมองซ้ายมองขวาไปทั่ว
“กูหรอ เอ็มแต่เอสก็ใส่ได้นะ แต่มันพอดีตัวไป”ผมก็ตอบไป มองดูเพื่อจ๊ะเอ๋กับไอ้คีย์จะซวยเอา
มันก็เดินหยิบเสื้อโน้น กางเกงนี่ไปทั่ว แล้วก็โยนมาให้ผมถือ แล้วก็เดินไปจ่ายตังค์ ได้หลายตัวเลยดูจากถุงที่พนักงานใส่มาให้4-5ใน ถุงกระดาษอ่ะครับ ดูท่าร้านพวกนี้จะมีแต่ของมียี่ห้อ ชั่งมันเถอะมันใส่เองหมดตัวก็เรื่องมัน
“เฮ้ย ไอ้โน”ชิพหายแล้วกู
“อะ”ผมที่ยืนถือถุงรอไอ้แท็คจ่ายเงินอยู่แบบมึน อยู่ๆไอ้คีย์ก็เดินมาตับไหล่ผม ห่าพี่เก้าก็มา
“มึงมาทำอะไรนี่ว่ะ”ไอ้คีย์ถาม มันก็คงมาซื้อของเหมือนกันแหละมั้ง เพราะในมือพี่เก้ามีถุงกระดาษหลายใบ
“ก็ร้านเสื้อ มึงให้กูมาซื้อแฟ้บหรือไง”
“อ้าวเหี้ยนี่ กูถามดีๆ”มันก็ทำหน้าเซ็งด่ากลับมา”แล้วมากับใคร”กูว่าแล้วมึงต้องถาม ทั้งๆที่มึงต้องถามแน่นๆแต่กูกลับไม่ได้เตรียมคำตอบไว้
“คนดะ..”พูดไม่ทันจบไอ้แท็คก็เดินมาเอามือกอดเอวผมไว้ลวมๆผมรีบหันไปมองมันอย่างเอาเรื่อง แต่มันกลับตีหน้าตายไม่สนใจอะไร แต่ไอ้คีย์นี่ดิตาถล้นออกมาอยู่แล้ว
“เพื่อนหรอ”มันแกล้งถาม พร้อมกับมองไปทางไอ้คีย์ พี่เก้าที่เมื่อกี้เดินไปดูกางเกงก็เดินมายืนข้างๆไอ้คีย์
บรรยายการเหมือนเวลาดูหนังคาบอยที่กำลังจะยิ่งกันเลย กูเสียวสันหลังวาบเลย
“ครับ ผมคีย์”ไอ้คีย์แนะนำตัวเองแบบเลี่ยงไม่ได้ ผมว่ามันคงรู้ว่าไอ้นี่มันเป็นใคร มันต้องรู้แน่นนอนว่าไอ้แท็คคือพวกซอย1
“หึ “แต่มันกลับไม่สนใจไอ้คีย์เลยสักนิดแต่กลับยืดตัวขึ้นแล้วมองหน้าพี่เก้าแทน ถึงจะเป็นหน้านิ่งๆแต่ถ้าคนถูกมองก็ต้องรู้ว่าสายตามันหาเรื่อง
“อะเอ่อ กูจะกลับแล้วไว้เจอกันที่รร.นะโว้ย”ผมพูดเสร็จก็ลากไอ้แท็คให้เดินออกจากร้านมา หันไปมองไอ้คีย์มันก็หันมองมาทางผมที่เดินออกนอกร้านมา แล้วพี่เก้าก็ลากมันเข้าไปดูเสื้อ แต่ดูมันจะไม่สนใจเสื้อเท่าไหร่
“ทำอะไรว่ะ”หัวเสียเลยครับ ที่มันกอดเอวผมมันก็เหมือนจะบอกให้เพื่อนผมรู้เป็นนัยๆว่าผมเป็นอะไรกับมัน
“กูทำอะไร”มันกลับตอบหน้าตาย แล้วเก็บของเข้ารถ
“ที่มึงทำเมื่อกี้ต่อหน้าเพื่อนกู”แม่งโมโห กูไม่ไหวแล้ว ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ไปรร.มันจถามอะไรผมมั้งพูดตามตรงเลยครับว่าผมกลัว ผมกลัวว่ามันจะรู้ว่าผมกำลังจะหักหลังมัน แล้วพวกถ้าพวกมันรู้มันจะมองผมยังไง
“ทำไม มึงกลัวไง หึ กลัวว่าเพื่อนมึงจะรู้หรอว่าขายตัวให้กู มึงจะกลัวทำไมในเมื่อมันก็เรื่องจริง”มันพูดแล้วเท้าเอวมองหน้าผม ใบหน้าแสยะยิ้มที่น่ารังเกียจ รอยยิ้มเหยียดหยาม
“กูยังไม่ได้ขายตัวให้มึง”ผมพูดตอบไปอย่างไม่คิด ก็หรือไม่จริงเพราะมันกับผมเรายังไม่เคยมีอะไรกัน
“หึ นี่มึงยังไม่ขายอีกหรอ แล้วที่กูให้เงินมึงทุกครั้งที่ลากมึงออกมาเนี่ย มันหมายความว่าไง ถ้ามึงไม่ขาย มึงจะเอาเงินไปทำไม”มันตอกกลับ ทำเอาผมหน้าชา รู้สึกจุกจนพูดไม่ออก
“ที่มึงยอมออกมากับกูทุกวันเนี่ย ไม่ใช่เพราะเงินกูหรือไง”ถึงจะเจ็บกับคำพูดดูถูกพวกนี้ แต่ก็เถียงไม่ได้ เพราะมันเป็นเรื่องจริง เรื่องจริงที่ผมไม่อยากยอมรับ ถ้าไม่มีข้อเสนอพวกนี้ผมก็คงไม่ต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้ ไม่ต่างอะไรกับคนขายตัวก็แค่รอวันที่มันต้องการจะมีอะไร แค่มีเงินผมก็คงต้องยอม
“หึ กลับ”มันพูดแล้วเปิดประตูรถเข้าไปนั่ง ผมได้แต่เงยหน้าขึ้นด้านบนเพื่อไม่ให้น้ำตาที่คลอไหลลงมา ก่อนที่จะจำใจเข้าไปนั่งกับมัน
กูเกียดมึง กูเกียดมึง กูเกียดมึง!!
ตลอดระยะทางมาทั้งผมและมันต่างคนต่างไม่ได้พูดอะไร พอถึงหน้าบ้านผมผมก็ลง แต่ก่อนลงมันก็เอาถุงที่ถือกันมาทั้งหมดให้ผมถือ ผมอยากถามว่าเอามาให้ทำไมหมด แต่ไม่อยากจะพูดกับมัน
“รีบลงไปกูจะกลับบ้านนอน”มันพูดเสียงปกติ ผมไม่พูดอะไรแต่ก็ยอมเดินถือถุงทั้งหมดเข้าบ้าน
ผมเอาของเล่นที่ซื้อมาให้นา นาดูใจมากเพราะมีแต่ของดีๆ ผมก็ดีใจที่น้องดีใจ แต่ถ้าวันนึ่งนารู้ว่าของให้เขาได้มาจากการที่ผมขายตัว นายังจะยิ้มแบบนี้ได้อีกไหม
ผมเดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับทรุดตัวลงข้างๆประตูทันที แล้วอยู่ๆน้ำตาผมมันก็ไหลลงมาเอง ไหลไม่หยุดพอๆกับความเจ็บปวดที่หน้าอกด้านซ้ายอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย
คีย์Talk
ในที่สุดผมก็ได้มาซื้อของสักที เมื่อกี้เจอไอ้โนกับพวกซอย1ด้วย มาด้วยกัน แถมไอ้นั้นมันยังโอบเอวไอ้โนด้วย ถ้าผมแค่เดินผ่านมาคงคิดว่าเป็นแฟนกัน ก็แค่คู่เกย์ แต่นี่ไอ้โน ผู้ชายธรรมดาที่มีความเป็นผู้ชายเต็มร้อย กำลังถูกโอบจากผู้ชายอีกคนและที่สำคัญผมจำได้ว่าไอ้นั้นคือคนที่บอกให้ไอ้โนเลิกเล่นตอนแข่งบอล มันยังไงว่ะ หรือเพราะแบบนี้ ไอ้โนเลยตกลงเรื่องไปเที่ยวผ่านไปด้วยดี
“ยืนคิดอะไรน้ำลายไหลแล้ว”ไอ้เก้าที่เมื่อกี้เลือกกางเกงสำหรับไปเที่ยวเดินเข้ามาสะกิด
“เรื่องไอ้โนไง เมื่อกี้มันมากับพวกซอย1”ผมก็บอกไป ไม่ใช่เพราะเป็นซอยหนึ่งที่ไม่ถูกกัน แต่เป็นเพราะไอ้นั้นมันกอดไอ้โน แถมแม่งมันหล่อเหี้ยๆ(อันหลังไม่น่าใช่ประเด็น)
“ไอ้แท็คหรอ”ไอ้เก้าพูดพร้อมหยิบกางเกงยีนสีสนิมขึ้นมาดูไซน์
“รู้จักหรอ”นี่มันรู้จักหรอว่ะ
“อืม มันเรียนสายเดียวกับมึงแหละ ปวส ปี2”มันพูดเหมือนไม่ใจ แต่กูสนใจมากกกกกก
“แล้วทำไมไอ้โนถึง”
“เพื่อนมึงก็คงจะเป็นเมียมันแหละ”มันพูดออกมาพร้อมลื้อกองกางเกงหาไซน์ มึงไม่ตกใจหรอ
“เฮ้ย บ้าไอ้โนมันเป็นผู้ชายนะ”ไอ้โนไม่ใช่ตุ๊ดสักหน่อย
“มึงก็ผู้ชาย กูยังเป็นผัวได้เลย”มันหยุดรื้อกางเกงแล้วหันมาพูดใส่ผม
“กวนตีน”ด่าแม่งเลย คุยกับมันก็คงไม่มีประโยชน์เดี๋ยวแม่งก็โย่งมาเรื่องผัวๆเมียห่าอะไรนี่อีก
“5555”เสือกหัวเราะชอบใจ
“อย่าเผลอนะ พ่อจะเสียบให้ลุกไม่ไหวเลย”มองมันแบบเคืองๆ
“ทำเป็นหรอ”กวนตีน กูไม่คุยแม่งแระ เลยเดินหนีไปดูเสื้อตรงอื่นเลย ได้ยิ้นเสียงหัวเราะเบาๆตามหลังมายิ่งหมั่นใส้
แล้วก็จบการซื้อเสื้อผ้าได้มาคนล่ะ2ตัว มันได้แต่กางเกง แต่ผมได้แต่เสื้อ ส่วยคนจ่ายก็เป็นมัน 555มีแฟนรวยก็ดีแบบนี้แหละ รวยนักนะมึง เดี๋ยวกูเอาให้หมดตัวเลย
“จะซื้ออะไรอีก”มันเดินถือถุงตามผมมาเต็มมือ เสื้อผ้าทั้งนั้น แต่มาจากร้านอื่นๆ ไหนๆก็ออกมาทั้งทีไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าจะเป็นปีแล้ว เลยจัดเต็ม เอาซะหลายพันเลย จ่ายเองก็มีแค่หมวก เพราะไอ้เก้ามันไปดูแว่นอยู่เหอๆๆ
“เดี๋ยวดูก่อน”ผมก็หยิบไอโฟน(ของไอ้เก้า)ขึ้นมาเปิดเน็ตดูเกี่ยวกับการเตรียมของเพื่อไปเที่ยวทะเล อะไรที่ขาดไม่ได้ เวอร์ป่ะ 555 ก็ผมไม่ได้ไปทะเลนานมากกกกกกก จำได้คงจะเป็นตอนปะถมที่ครูพาไปอ่ะ ครั้งสุดท้าย
“ก็มีครีมกันแดด หมวกซื้อแล้ว แว่นกันแดด ก็ซื้อแล้ว รองเท้าแตะหูคีบ ของที่จะใช่เล่นน้ำ”ผมก็ไล่ๆดูไป
“ตกลงเหลืออะไร”
“ก็ครีมกันแดด อันนี้สำคัญมากเขาบอกว่าห้ามลืมเด็ดขาด รองเท้าแตะเราก็มีแล้วไม่ใช่หูคีบก็คงใส่ได้ ของที่ใช่เล่นน้ำคืออะไร พวกห่วงยางหรอ”ผมหันไปขอความคิดเห็นจากมัน
“ไม่ต้องที่โน้นเขามีให้เช่า”มันบอกแล้วทำหน้าเซ็ง
“อืม งั้นไปซื้อครีมกันแดด แล้วก็ไปซื้อของสดกับของแห้งไว้ที่ห้องด้วย ผมมีกระทะไฟฟ้าอยู่ ทำสุกกี้กินกัน”ผมเสนอ
“ทำเป็น?”สายตาดุถูกกูมาก
“หึ แล้วพี่จะตะลึง”พูดมิ้งม้ายไว้แล้วเดินไปซื้อของ
“หาไรกินก่อนได้ไหมหิวว่ะ เมื่อเช้าใช้พลังงานไปเยอะ”พูดแล้วยักคิ้วให้ผมทีนึง
“กินไร”ผมถาม เดี๋ยวกลับไปก็กินสุกกี้อีก ผมอยากทำอ่ะ กินที่อื่นไม่ถูกปากเท่าทำเอง
“อะไรก็ได้หิว”มันพูด ก่อนออกมามันก็กินข้าวผัดมาหนึ่งจานแล้วนะ เหอะๆๆ แต่เอาเถอะเพราะมันคงเหนื่อยถือของเดินตามผมทั้งวัน
“อืม KFC”ผมบอกแล้วเดินเข้าไปในร้าน ก็มันอยู่ตรงหน้าพอดี มันก็เดินตามมาแล้วหาโต๊ะนั่ง”พี่ไปนั่งเลย เดี๋ยวผมซื้อเอง”พูดแล้วเดินไปต่อแถวรอซื้อไก่ วันนี้วันอาทิตย์อ่ะคนเลยเยอะนิดนึง
พอได้ถาดไก่กับน้ำอักลม2แก้วก็เดินมาหามันที่โต๊ะ แต่ปรากฏว่า กำลังมีผู้หญิงสองคนกำลังยืนคุยกับมันอยู่ ดูถ้าจะเป็นเด็กโรงเรียนนานาชาติ ดูจากกระโปงที่ไส่ สีนี้รร.หญิงล้วนด้วยนี่หว่า
“โทษนะครับ”ผมบอกให้พวกเธอหลบแล้วลงไปนั่งฝั่งตรงข้ามไอ้เก้าเธอก็มองผมแวบนึงแล้วหันไปสนใจไอ้เก้า เชอะ กูน่ารักกว่าดิเลยไม่อยากคุยกับกูอ่ะ
“ว่าไงค่ะพี่”เสียง เออ.. พวกกระเทยจะเรียกพวกนี้ว่าอะไรนะ ชะนี? ชะนีคนเฮ้ย ตัว เฮ้ยเอาอะไรดีว่ะ
“เพื่อนหนูให้มาขออ่ะ”อีกคนก็พูดขึ้น ขออะไรว่ะ ตังค์? ผมก็มองไอ้เก้าที่ทำหน้ารำบากใจอยู่
“โทษทีครับ ผมมากับแฟน”มันพูดแล้วหันมาทางผม เป็นเชิงบอกว่ากูนี่แหละแฟนที่มันพูดถึง พวกนั้นเลยหันมามองผม แล้วยิ้มอายๆแล้วเดินกลับไปโต๊ะที่มีเพื่อนอีกนับ10คนนั่งอยู่
“อะไรอ่ะ”ผมถาม เมื่อกี้มันมาขออะไรกันว่ะ ขอไอ้เก้าเป็นแฟนหรอ อิย๊ะ ผู้หญิงเดี๋ยวนี้ ไม่ไหวเลย
“มาขอเบอร์”อ้าวแค่เบอร์
“ไมไม่ให้อ่ะ”ผมแกล้งแหย่
“กูมีแฟนแล้ว”มันตอบพร้อมกับเริ่มซัดไก่ที่ผมซื้อมา
“หรอ แต่ถ้าแฟนไม่นั่งอยู่คงให้ไปแล้วล่ะ”ผมพูดประชด มันหยุดแล้วมองผมแบบหาเรื่อง ผมก็ทำท่าไม่สนใจแล้วกินต่อ ตลอดการกินก็ไม่เป็นสุขเลย พวกเด็ก ร.ร.นั้นมองมาทางผมกันตลอด แล้วก็หันไปซุบซิบๆๆ ยิ่งเวลาที่ไอ้เก้าเช็ดปากให้ผมนะ เสียงกรี๊ดนี่ดังขึ้นมาเลย ทำเอาคนในร้านหันมองกันเต็ม แต่ไอ้เก้ามันกลับไม่สนใจ ก้มหน้าก้มตากิน แต่ผมนี่ซิกินไม่ลงเลย
แล้วเราก็เดินไปซื้อของที่ตั้งใจไว้ แล้วก็หอบขึ้นKSRกลับ เฉพาะของนะเยอะกว่าตัวพวกผมสองคนนั่งอีก กว่าจะกลับมาถึงห้องจับแล้วจับอีกกันอยู่ รู้งี้ไปแท็คซี่ดีกว่าอีก
TBC.
มาแล้ววววว
คีย์น้อยแอบกระซิบมาว่าตั้งแต่มีคู่แท็คโนเข้ามาทุกคนไม่สนใจนางเลย
5555 ที่จริงเรามีอีกคู่หนึ่งที่เเต่งไว้ ที่จริงเอามาโยงเข้ากันตอนนี้เลยก็ได้ แต่ไม่เอาเดี๋ยวมันจะยาวไป
เพราะตัวละครของอีกคู่ก็มาจากในนี้เเหละทุกคนอ่านเรื่องนี้ก็จำไว้ดีๆ เพราะคนที่คุณคาดไม่ถึงอาจจะไปโผล่ ในเรื่องใหม่ก็เป็นได้
แต่เดี๋ยวเอาไว้อีกสักทพักจะเปิดตัวนะ เพราะตอนนี้คู่โนที่เเต่งไว้เยอะมากกก อยากจะเอาให้ลงตัวทั้งสองคู่ให้อยู่ในระดับที่เราพอใจก่อนเเล้วจะเปิดเรื่องใหม่
ปล.
ใครชอบกินเด็ก หรือเห็นเด็กโดนกิน เป็นชีวิตจิตใจไป ไว้ตามอ่านเรื่องใหม่ได้ แต่ยังมิใช่เร็วๆนี้5555
หัวข้อ: ถึงกรูจะเป็นเด็กช่างแต่กรูก้รักจริงนะโว้ย ตอนพิเศษ ฉลองครอบรอบหนึ่งปี 17/03/57 (อ่าน 484275 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก