บทที่37 แตกสลาย
แท็คTalk
ตอนนี้ผมอยู่ที่โรงนาป่าตอง ตอนแรกคิดไว้ว่าคงเป็นโกดังร้างๆแต่ไม่ใช่ครับมันเป็นเหมือนพวกตึกเก่าๆมากกว่าดูเหมือนจะเป็นพวกอาคารที่ถูกสร้างไม่เสร็จเลยปล่อยให้ร้าง ต้นไม้พวกไม้เถาย์ต่างๆก็ขึ้นรกไปหมด
“เฮ้ยที่นี่หรอว่ะ”เสียงไอ้เก้าโวยวาย
“อืม”ก็จุดGPSมันบอกว่าแถวๆนี้นี่หว่า แต่ก็ยังไม่เห็นจะมีวี่แววของคนแถวๆนี้เลย
“เงียบจังว่ะพี่ มีคนแน่นหรอ”เสียงลูกน้องไอ้เก้าเองก็เริ่มสงสัย
“นี่”ผมเดินตามที่GPSแสดงมาเรื่อยๆจนถึงจุดที่ผมยืนอยู่ก็กวาดตามองไปรอบ เห็นไอโฟนเครื่องหนึ่งนอนกลิ้นอยู่กับพื้นหญ้า
“อะไรว่ะ เฮ้ยมือถือกู”ไอ้เก้ารีบวิ่งเข้ามาดู
“พวกมันเอาโยนไว้จริงๆด้วยพี่ แม่งสงสัยคงจะรู้”ลูกน้องไอ้เก้ารีบเสนอหน้าพูด
ติ๊ดๆ
เสียงข้อความเข้าทันทีที่เปิดเครื่อง
“โรงงานLLL มาคนเดียว ถ้าเห็นเงาคนอื่น เด็กมึง โดนยิ่งกว่านี้แน่น”ไอ้เก้าค่อยๆอ่านข้อความเบาๆแต่ก็ดังพอที่จะทำให้ทุกคนได้ยิน
“ไอ้สัส”ไอ้เก้าปาไอโฟนงพื้นอย่างแรงทันที
ไอโฟนที่นอนกองอยู่ที่พื้นหญ้าปรากฏรูปของผู้ชายที่ถูกหมัดห้อย เสื้อผ้าเต็มไปด้วยเลือด ใบหน้าบอกซ้ำจนดูแทบไม่ออกว่าเป็นใคร แต่สำหรับไอ้เก้า มันคงจำลึกไปถึงหัวใจ
“เฮ้ยพี่ แม่งพวกไหนว่ะ”
“เล่นแรงไปแล้วสัสเอ้ย ไอ้คีย์แม่งไม่เคยทำอะไรใครก่อนด้วย”
“กูก็ว่างั้นแม่ง ใครว่ะ แล้วทำไมเจาะจงต้องเป็นไอ้คีย์ด้วยว่ะ”
“เฮ้ยพวกมึงเพื่อนมัน รู้ป่าว มันมีเรื่องกับใคร”สียงถามต่างๆนาๆดังขึ้น
“ไม่มีนี่พี่ ไอ้คีย์มันเอ๋อจะตาย ใครๆก็ชอบมัน”เสียงไอ้แพนเป็นตอบ ดูท่าจะจริง หน้าแบบนั้นมันจะไปทำอะไรใครเขาได้ตัวก็เท่ามด เล็กกว่าไอ้ยาจกอีก
“แล้วใครว่ะ”
“เฮียเอาไงอ่ะ ไปที่ที่พวกมันบอกเลยไหม”
“เงียบ!”อยู่ๆไอ้เก้าก็ตะโกนขึ้นมาอย่างหัวเสีย ทำเอาไอ้เสียงพูดคุยเมื่อกี้เงียบลงทันที
ผมเข้าใจมันนะในตอนนี้ เพราะถ้าเด็กมันโดนขนาดนั้นไอ้ยาจกนั้นจะเป็นยังไงก็ไม่รู้ ยิ่งชอบพูดมากอยู่ ยังไงก็ขอให้มันเป็นใบ้สักวันเถอะ ยิ่งคิดยิ่งเครียด
“กูให้เวลามึงคิด แล้วรีบตัดสินใจ กูไม่ชอบรอ”ยังไงก็ให้เวลามันสักนิด ยังไงซะ เรื่องพวกนี้ก็คงเป็นเรื่องจากพวกมัน จะยังไงก็ชั่ง แค่ไอ้ยาจกนั้น ใครก็ห้ามแตะ!
โนTalk
ผมลืมตาขึ้นมาพร้อมความเจ็บระบมไปทั่วทั้งตัว ภาพแรกที่เห็นคือร่างไอ้คีย์ที่ยังคงสลบ ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่า แต่ไอ้คีย์ดูแย่กว่าตอนที่ผมสลบไปอีก สงสารครับพร้อมกับสงสัยด้วยว่าเพื่อนรักอย่างมันกับไอ้กิต มีเรื่องอะไรกันจนถึงขนาดต้องยำไอ้คีย์เละขนาดนี้ หรือมันจะเกี่ยวกับเรื่องที่ไอ้กิตอยู่ๆก้ออกจากโรงเรียนไป แต่เรื่องมันร้ายแรงขนาดนี้เลยหรอว่ะ ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว ปากก็เจ็บ ระบมไปทั้งตัวอีก
ป่านนี้ไอ้พวกนั้นคงจะรู้แล้วล่ะมั้งว่าพวกผมถูกจับตัวไป แล้วจะมีใครมาช่วยไหม อย่างไอ้คีย์ยังไงซะพี่เก้าคงต้องมาช่วยแน่น ผมนี่ซิ ตัวแถมตลอด พวกที่จับไอ้คีย์มาก็บอกไม่ได้ตั้งใจเอาผมมา แล้วพวกพี่เก้าก็คงตั้งใจมาช่วยไอ้คีย์ไม่ใช่ผม
แล้วถ้าเกิดไม่มีใครมาช่วยผมล่ะ พ่อแม่ผมจะตามหาผมเจอไหม แล้วนาจะอยู่ได้ไหม บ้าๆๆๆ คิดอะไรว่ะ ยังไงซะถ้ามาช่วยไอ้คีย์ก็ต้องมาช่วยผมด้วยแหละ ยังก็เหอะอย่าให้ไอ้พวกนี้มันฆ่าผมซะก่อนก็พอ
“เฮ้ย มึงทำเกินไปป่าวว่ะ”ผมได้ยินเสียงคนคุยกัน
“อย่าเสือก ถ้าไม่อยากช่วยกูก็ไสหัวมึงไป”เสียงไอ้กิตผมจำได้
“ป่าว กิตมึงก็รู้ว่ากู..”
“เงียบไปเลย คำพูดมึงไม่มีความหมายสำหรับกูถ้ามึงรู้สึกแบบที่มึงพูด มึงก็ช่วยกู อย่าให้กูต้องพูดอีก กูบอกแล้วไงว่าใครมันทำอะไรกูไว้ กูจะคืนพวกมันหลายเท่า”อะไรกันว่ะ ยิ่งฟังยิ่งไม่เข้าใจ
“อืม มันทำมึงก็เท่ากับทำกู แต่ยังไงก็อย่าให้ถึงตายเลย กูไม่ได้ห่วงใคร ก็ห่วงก็แค่มึง”
“ถ้ามึงช่วยกู ใครก็ทำอะไรกูไม่ได้”
จบการสนทนาแต่เพียงแค่นี้ก่อนที่จะปรากฎร่างไอ้กิตพร้อมกับผู้ชายอีกคนที่เดินตามมันมาก็คงจะไอ้คนที่พูดกับมันเมื่อกี้นี่แหละ
“ไงมึงตื่นแล้วหรอ”มันเดินมายืนตรงหน้าผม
“...”ผมไม่ได้พูดอะไรนอกจากมองหน้ามัน
มันเปลี่ยนไปเยอะจริงๆครับไม่เหลือคาบไอ้เด็กเรียนคนก่อนเลย ผมสีทองทั้งหัวไม่มีแว่นตาแต่พอมองดูดีๆก็จะเห็นว่ามันใส่คอนแท็คเพราะตามันเป็นสีเขียว เหมือนพวกเด็กแว้นแถวบ้างผมเลย ดีนะมันขาวปากแดงหัวทองแบบนี้ก็ยังดีกว่าไอ้ดำแถวบ้านผม แต่ก็นะ นี่ไม่ใช่เวลามาสนใจเรื่องพวกนี้
“กูไม่มีเรื่องอะไรกับมึง”กูรู้
“แต่มึงเสือกเข้ามายุ่งเอง”ตอนไหนฟระ ถ้าเลือกได้กูก็คงไม่อยากมาเสือกหรอก ทำไมลูกน้องมึงไม่ถีบกูตกรถข้างทางไปล่ะวะ แบบนั้นดูท่าจะดีกว่ามาโดนตีนแบบนี้
“มึงมีเรื่องอะไรกัน ทำไมมึงต้องทำขนาดนี้”ผมถามแล้วมองไปยังไอ้คีย์ที่ถูกจับหมัดห้อยโตงเตงอยู่กลางห้อง
“หึ ไว้มึงถามมันเองแล้วกัน ส่วนมึงถึงกูจะไม่ได้มีเรื่องอะไรกับมึง แต่กูก็คงปล่อยมึงไม่ได้ ยังไงก็รอดูละครน้ำเน่าที่กูกำลังจะกำกับแล้วกัน”พูดจบมันก็เดินหัวเราะออกไปนอกห้อง
ใครก็ได้พาผมออกไปจากสถานการณ์แบบนี้ที ผมรู้สึกถึงรางสังหรณ์ที่ไม่ดี ไม่ดีเอามากๆใครก็ได้
ไอ้แท็ค มึงชอบแกล้งกูไม่ใช่หรอ หรือว่าครั้งนี้มึงก็จงใจแกล้งกูอีก กูเป็นคนของมึงไม่ใช่หรอ ทำไมมึงไม่มาเอากูไป จะด้วยเหตุผลอะไรก็ได้ ช่วยกูที
คีย์Talk
ซ่า
น้ำในถังกระทบเข้าที่หน้าอย่างจังจนทำให้ต้องลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“มึงจะสบายเกินไปแล้ว รีบๆตื่นขึ้นมา มาดูการแก้แค้นของกู๐”ไอ้กิต ที่มือถือถังที่ดูท่าแล้วคงจะมีน้ำเต็มถัง แต่ก็คงจะมาอยู่ที่ตัวผมหมดเรียบร้อยแล้วล่ะ
“เหี้ย มึงมันเหี้ย”เอาจริงๆไม่รู้จะด่ามันยังไง คิดได้แค่นี้ ปากก็เจ็บไปหมด กลิ่นคาวเลือดก็คละคลุ้งไปหมด มองดูไอ้โนที่สภาพก็แทบจะไม่ต่างจากผมเท่าไหร่กำลังส่งสารตาเวทนามาทางผม
นี่แค่ผมผมยังพอเข้าใจ แต่ไอ้โนมันไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลย ทำไมต้องทำอะไรมันขนาดนี้
“เหี้ยพอกันแหละทั้งกูทั้งผัวมึง”ไอ้กิตตรงดิ้งเข้ามาบีบคางผมเต็มแรง แค่ร่างกายปกติก็คงเจ็บแล้วแต่นี่ สถาพผมเหมือนเพิ่งฟลัดกับหมามาทั้งฟูงได้ พอโดนบีบแบบนี้ก็ยิ่งเจ็บไปใหญ่
ร้องไม่ได้ จะให้มันสมเพชเรากว่านี้ไม่ได้ ถึงยังไงกูก็ผู้ชายเหมือนกัน! จะมาอ่อนแอต่อหน้ามันได้ไง
“หึ เงียบทำไม เมื่อกี้ยังปากดีอยู่เลย หรือว่าอยู่ๆก็กลัวกูขึ้นมา”มันทำสายตาน่าถีบสุดๆใส่ผม
“ถุย”ผมถุยน้ำลายไม่ซิเลือดมากกว่า ใส่หน้ามัน ไอ้กิตเอามือปาดคราบน้ำลายออก เหมือนพวกตัวโกงในหนัง ก่อนที่จะแสยะยิ้มเลวร้าย ตามด้วยหมัดเข้าที่กลางลำตัวผมอย่างจัง ไอ้ผมนี่ก็โง่เนอะตัวอบ่างในหนังมีให้ดูตั้งไม่รู้กี่เรื่องต่อกี่เรื่อง ก็รู้อยู่ว่าทำแล้วต้องเจออะไร แต่ยังจะทำอีก สังเวทตัวเองแท้
“อึก”ทนไม่ไหวจริงๆ ครับถึงจะทึกขนาดไหนถ้าโดนจังๆแบบนี้ก็ต้องเจ็บบ้างแหละ
“เก่งให้ตลอด อีกเดี๋ยวผัวมึงก็มา”
ไอ้เก้าหรอ นี่มันกำลังมาช่วยผมแล้วหรอ แต่ไอ้พวกนี้มันจะยอมให้ช่วยง่ายๆหรอ เริ่มกังวลแล้วดิ ที่มันกำลังจะมาเพราะรู้ว่าผมอยู่ไหนจะมาช่วยผม แต่ทำไมไอ้กิตมันรู้ หรือว่ามันวางแผนอะไรไว้ เอ่ไงดีล่ะ มันต้องวางแผนอะไรไว่แน่นๆ
ทั้งห้องเงียบได้ไม่ถึง10นาที ผมก็จมอยู่กับความคิด ของตัวเอง จนกระทั่ง
“พี่เก้า”
ไอ้เก้าเดินเข้ามาทางประตูเหล็กสีแดงสนิม
“คีย์ ไอ้เหี้ยมึงทำอะไรมัน”ไอ้เก้ารีบพุ่งมาทางผมแต่โดนพวกไอ้กิตล็อคตัวไว้ได้ซะก่อน
“หึ จุ๊ๆๆๆ อย่าเพิ่งโมโหไปซิ มึงอย่าลืมว่ากูให้มึงมานี่เพื่ออะไร”ไอ้กิตเดินเข้ามาทางด้านหลังผมก่อนที่มึดพกปลายแหลมจะจี้เข้ามาที่คอผม รู้สึกเจ็บจี๊ดๆบริเวณที่มีดจี้อยู่ สงสัยมันคงจะปาดเนื้อคอผมนิดหน่อย
“ไอ้เหี้ย มึงปล่อยมันนะโว้ย”ไอ้เก้าที่โดนไอ้ทึก2คนล็อคตัวอยู่พยายามดิ้น
“ถ้ามึงไม่ยอมทำตามที่กูสั่ง มีดเล่มเล็กๆนี่ได้เชือดคอมันแน่น เอาแบบให้ตายคาตามึงเลยดีไหม”มันพูดพร้อมออกแรงกดมีดเข้าไปอีก ผมได้กลิ่นเลือดลอยมาอีกแล้ว ชีวิตกูจะน้ำเน่าไปไหม
“....”ไอ้เก้าเงียบหยุดนิ่ง แต่สายตามันดูจะโกรธไอ้กิตไม่น้อย ชนิดที่ว่าหลุดไปได้มึงตายแน่น
“เรื่องนี้มึงแส่เองนะ กูบอกแล้วไงให้มึงมานี่คนเดียว”อะไรนะมาคนเดียว ว่าแล้วว่านี่ต้องเป็นแผนมัน
“...”ไอ้เก้ายังคงเงียบตาแดงก่ำด้วยความโกรธ
“โทรบอกพวกมันให้กลับไปซะ ถ้าลูกน้องกูยังเห็นว่ามีเงาหมาตัวไหนอยู่ในแถวนี้ กูเล่นไอ้เหี้ยนี่แน่น”
ไอ้กิตยังคงจี้มีดที่คอผม ผมมองหน้าไอ้เก้าเชิงบอกว่าให้มันหนีไป แต่ไม่รู้ว่ามันจะเข้าใจไหม มันมองมาทางผมอย่างลังเล สักพักลูกน้องไอ้กิตก็ ล้วงไอโฟนจากกระเป๋ากางเกงไอ้เก้า แล้วส่งไปให้ไอ้เก้าโทรออกหาใครสักคน
“เอาให้เนียนนะมึง ไม่งั้นกูเชือดมันแน่น”
อยากจะบอกว่าอย่าทำ ให้มันรีบหนีไป ทำเหมือนอย่างนางเอกในทีวี แต่เสียงผมดันไม่มี เจ็บที่คอไปหมด ทั้งด้านนอกแล้วก็ข้างใน
“ฮัลโหล กูได้ตัวไอ้คีย์แล้ว เออ เดี๋ยวกูพามันออกไป พวกมึงไปรอที่รถก่อน กูจะรีบพามันหนีไป เออน่า กูบอกว่ากูจัดการได้ไง เจอกันที่นัดไว้”พูดจบมันก็ตัดสายทิ้งทันทีภวานาสุดชีวิตอย่าให้ทุกคนเชื่อมัน แค่ครั้งนี้ ยังไงก็เข้ามาช่วยมันก่อน แต่ดูจะไม่เป็นผล
“หึ ดีล่ะ คราวนี้ตากูบ้าง”ไอ้กิตพูดจบพร้อมหันไปพยักหน้าใส่ลูกน้องมัน ก่อนที่ลูกน้องมันจะเอาเชือกมาหมัดแขนไอ้เก้าไว้ ไอ้เก้าแม่งก็เสือกว่าง่าย ยื่นให้มันหมัดหน้าตาเฉย
“หนี นะหนีไป”ผมพยายามตะโกนอย่างสุดเสียง ทั้งๆที่ตะโกนแต่เสียงกับดังเหมือนกระซิบ แต่ผมรู้มันได้ยินก่อนที่มันจะหันมายิ้มให้ผม เป็นรอยยิ้มที่ทำเอาผมหัวใจสลาย เมื่อรู้ว่าเหตุการณ์ต่อจากนี้ที่จะเกิดขึ้นกับมันจะเป็นยังไง
TBC.
ขอโทดดดดดดดดดดดด
ขอโทดที่ช้าคือแบบว่ามันยุ่งจริงๆอ่ะ
แต่ตอนนี้ไม่ต้องเปลี่ยนงานแล้ว เหลือสอบวันที่27อีกวันเดียวก็ลงตัวแล้ว
แล้วทุกอย่างจะกลับมาสภาวะปกติเหมือนเดิม
ตอนนี้ก็นะน้องคีย์เรายังคงน่าสงสาร
จะมาว่าเราไม่ได้นะเอ่อ เราเตือนทุกคนเเล้วว่าเรื่องหนักๆมันจะตามมา
ยังไงก็เตรียมผ้าซับน้ำตากับตอนหน้าให้ดีๆ มาดูความรักที่เรียกว่าตายแทนกันได้มันเป็นยังไง
หัวข้อ: ถึงกรูจะเป็นเด็กช่างแต่กรูก้รักจริงนะโว้ย ตอนพิเศษ ฉลองครอบรอบหนึ่งปี 17/03/57 (อ่าน 484272 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก