Dahlia 26ความทรงจำของเมื่อคืนผมจำได้ไม่ชัดเจนทั้งหมด แต่ที่รู้แน่ๆคือพี่เอิร์ธไปรับกลับบ้านจากนั้นก็หลับเป็นตาย ผมตื่นขึ้นมาอีกทีในช่วงสายของวันเสาร์ เพราะเสียงโทรศัพท์แผดร้องลั่นจนปวดหัวจี๊ด และยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนไร้มารยาทในวันหยุด
“เชี่ยอะไรเนี่ย กูจะนอน”
“ยังไม่ตื่นจริงๆด้วยนะไอ้สัตว์ มึงบอกจะไปส่งกูที่สุวรรณภูมิตอนเที่ยงจำไม่ได้เหรอ? นี่กูรออยู่หน้าบ้านแล้ว รีบอาบน้ำเลย”
ภูมินทร์พูดกลั้วหัวเราะมาจากปลายสาย ผมเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ปลายเท้าแล้วยืดตัวบิดเล็กน้อย เสียงกระดูกลั่นกรอบจนคนปลายสายเร่งเร้า “ลุกๆๆ”
“ไม่ไปไม่ได้เหรอวะ?”
“กู อยู่ หน้า บ้าน มึง แล้ว”
นักแสดงหนุ่มพูดเน้นทุกคำ สุดท้ายผมเลยจำใจผุดลุกจากเตียงด้วยความเกียจคร้าน จัดการธุราะส่วนตัวภายในเวลาไม่กี่นาทีก่อนเดินลงมาชั้นล่าง ชะโงกคอออกไปหาเถ้าแก่ที่ยืนสั่งงานลูกน้องเหงื่อท่วมตัวหลังบ้านซึ่งเงยหน้าขึ้นมาพอดี
“พี่เอิร์ธ กันต์ออกไปกับมินข้างนอกนะ”
“ไปไหน? ดื่มไปเยอะขนาดนั้นไม่พักก่อนหรือไง?”
“ไปส่งมินน่ะ กันต์รับปากไว้แล้ว ไม่เป็นไรหรอกแป๊บเดียวก็กลับมานอน เอาอะไรหรือเปล่าเดี๋ยวซื้อมาฝาก”
หมอยาเลิกสนใจงานยัดแฟ้มเอกสารใส่มือลูกน้องแล้วเดินกลับมาหาผมคิ้วขมวด “แล้วทำไมเราต้องไปด้วย เมื่อคืนยังไม่เคลียร์เลยนะ เมาแล้วเลื้อยนี่น่าจับตีจริงๆ จำไม่ได้หรือไงว่ามันก็เป็นเกย์”
“เอาน่า ตอนนี้เป็นเพื่อนกันแล้ว”
“เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อน่ะสิ งั้นรอแป๊บเดี๋ยวพี่ไปด้วย”
“เฮ้ย ไม่ต้องๆ ไฟลท์บินรอบเที่ยงน่ะ กว่าพี่เอิร์ธจะอาบน้ำก็ไม่ทันแล้ว ไม่นานหรอก ไอ้มินมันจะฝากขับรถกลับด้วย ถ้าห่วงเดี๋ยวสักบ่ายโมงพี่เอิร์ธไปรับกันต์ที่คอนโดแทนได้ไหม กันต์จะเอารถมันไปจอดที่นั่นจะได้ไม่ต้องเรียกแท็กซี่กลับ”
พี่เอิร์ธทำท่าลังเลนิดหน่อยแต่พอผมอ้อนนิดๆก็ยอมพยักหน้าแต่ไม่วายเดินตามผมออกมาส่งต่อหน้าภูมินทร์ พระเอกหนุ่มที่ยืนพิงรั้วอยู่เบ้หน้า มันเคยไม่ชอบพี่เอิร์ธยังไงมันก็ยังไม่ชอบอย่างนั้น ทางนี้ก็ไม่ต่างกัน เรื่องที่คาใจยังคงไม่วางใจ เกี่ยวเอวผมแน่นอยู่นานพลางประสานตากับบุคคลที่สามเขม็งราวกับสื่อย้ำๆว่าถ้าคิดอะไรเกินเลยให้หยุดแค่นั้น
“โคตรขี้หึง”
ภูมินทร์บ่นกระปอดกระแปดหลังจากผมกับมันออกมาจากบ้านได้สักพัก กระทั่งมาถึงสนามบินภูมินทร์ก็แนะนำให้ผมรู้จักกับทีมงานคนอื่น ไม่ไกลกันผมเห็นเจมส์สวมแว่นตาปิดครึ่งหน้ายืนกอดอกทำท่าไม่พอใจ
พักเดียวคนอื่นๆก็ทยอยเข้าเกต พี่เต้ยบอกว่าจะยืนรอทีมงานอีกคนที่โทรมาบอกว่าจะมาเลท มินเลยอาสาอยู่เป็นเพื่อนด้วย ส่วนเจมส์นี่ผมไม่แน่ใจว่ารออะไร กระทั่งผู้ชายที่ผมเจอเมื่อวานเดินมากับเด็กตัวเล็กๆหน้าเซียวๆ ไอ้มินก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ รอยที่คอของทั้งชัดเจน มือทั้งสองประสานกันแน่น ถึงจะเป็นเพศเดียวกันแต่ไม่บอกก็รู้ว่าความสัมพันธ์ไม่ใช่ธรรมดาทั่วไป แต่ละคนมองดวงตาประกายวาววับตั้งใจจ้องจะล้อก็นเต็มที่แต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะเขินอายเลย
“...กันต์ขับรถเป็นไหม พี่ฝากไปส่งไอ้เน็ตที”
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่น่าจะอายุมากกว่าผมไม่เท่าไหร่หันมาพูดแทรกความคิด ผมสะดุ้งนิดๆ ไม่ได้ตั้งใจฟังประโยคก่อนหน้าว่าคุยอะไรกับไอ้มินถึงรู้จักผมไปด้วย เจ้าของรูปร่างสูงใหญ่ยิ้มละมุน ออร่าความหล่อทอประกายวิ้งวั้ง ผมล่ะดีใจจังที่พี่เอิร์ธไม่ได้มาด้วย ไม่งั้นเดือนเภสัชก็เดือนเภสัชเถอะ เดือนมีดับก็งานนี้แหละ
“ให้ไปส่งที่ไหนครับ?”
ผมถามทั้งที่มองหน้าพี่หล่อไม่วางตา ไอ้น้องตัวเล็กนี่คงจะชื่อเน็ต ตัวขาวๆปากแดงๆเหมือนตุ๊ด ผู้ชายที่ไหว้วานหันมาตอบคำถามผมว่าให้ฝากไปส่งแถวนวมินทร์ซึ่งเป็นแถบคอนโดเก่าผมพอดีเลยรับปากว่าจะขับรถตามไปห่างๆแทน เห็นท่าทางป่วยๆของไอ้เด็กเน็ตแล้วก็พลอยเป็นห่วงไปด้วย กระทั่งเสียงประกาศจะเตือนให้ทีมงานทั้งหมดเข้าไปในเกต ทุกคนก็แยกย้าย เน็ตก็เอาแต่มองหลังแฟนมันตาละห้อย ทว่าพอปรายไปมองที่เจมส์กลับเครียดขึงขึ้นมาถนัด
“กลับได้แล้วมั้ง?”
ผมชวนหลังจากกองถ่ายหายลับตาไปแล้ว นัดพี่เอิร์ธไว้ที่คอนโด ออกเอาป่านนี้เห็นทีคงเลท ไอ้เปี๊ยกพยักหน้า ถอนหายใจเบาๆแล้วปรายตากลับมามองผมแบบกล้าๆกลัวๆ
“พี่กันต์เป็นแฟนใหม่พี่มินเหรอครับ?”
ผมส่ายหัวรัวๆตอบ “มาเป็นไม้ให้มันเฉยๆ”
“เรื่องเด็กเจมส์น่ะเหรอ? ผมไม่ชอบมันเลย”
ผมหัวเราะร่วน ไอ้เด็กนั่นมันก่อเรื่องไปทั่วเลยหรือไงนะ เน็ตมุ่ยหน้าควงลูกกุญแจในมือไปมา
“ทำผมทะเลาะกับเฮียไปที ยังไม่ได้ชำระความเลย”
“ฮ่าๆ เจ้าคิดเจ้าแค้นไปได้ ปล่อยๆไปเถอะน่า น้องมันยังเด็กอยู่เลย”
“ยิ่งเด็กต้องยิ่งสั่งสอน... โตมาจะได้ไม่เป็นภาระชาติ”
“หูยยย โหดแฮะ นี่ทำงานอะไร เป็นหมาตำรวจหรือเปล่า?”
“ถ้าผมหมาตำรวจพี่ก็เหมือนกันแหละ พี่มินกระซิบมาว่าพี่ทำงานวิดวะใช่ม้า พอดีเลย นี่หัวหน้าให้โจทย์ผมมาทำเมื่อวันก่อนตอนนี้ยังแก้ไม่ได้ พี่กันต์ช่วยหน่อยดิ”
“เอ็งเรียนวิดวะมาเหรอ? แปลกแฮะ ถ้าบอกว่าจบนาฏศิลป์ยังจะน่าเชื่อกว่า”
“นาฎศิลป์อะไรล่ะ พูดแบบนี้จะไฝว้เหรอ? ต่อยกับผมไหมล่ะๆ”
คนพูดท้าพลางถกแขนเสื้อโชว์ห้าวเต็มที่ ผมส่ายหัวไม่เล่นด้วย รุนหลังคนที่ถูกฝากฝังให้ไปลานจอดรถเร็วๆแต่ไม่วายเหน็บให้อีกฝ่ายสะบัดหน้ามองค้อน “ก่อนจะท้าคนอื่นต่อย เดินให้ขาไม่โก่งก่อนเถอะไอ้หนู”
คอนโดที่เน็ตพักเป็นโครงการที่ไม่ห่างจากของมินมากนัก ผมเลทไปเกือบๆครึ่งชั่วโมงจากเวลานัด แต่โทรบอกพี่เอิร์ธให้นั่งรอในร้านกาแฟเปิดใหม่ใต้คอนโดก่อนแล้ว
ผมให้เบอร์โทรศัพท์ไว้กับไอ้ตัวเล็กหลังจากมันเล่าโจทย์ที่ออฟฟิศให้ฟังคร่าวๆ บริษัทผมไม่ได้ใหญ่จนแบ่งเป็นแผนกย่อยๆชัดเจนเหมือนของมัน เนื้องานที่ผมทำเลยครอบคลุมเรื่องที่เน็ตถามมากพอ และทันทีที่แยกกันคนขยันก็โทรชวนผมคุยจิปาถะพักใหญ่ก่อนลากเข้าเรื่อง ราวๆสองชั่วโมงกว่าผมจะได้โอกาสตัดสาย เห็นพี่เอิร์ธจ้องดุตั้งแต่ตอนอยู่ที่ร้านกาแฟจนกลับถึงบ้าน พอเน็ตเว้นจังหวะหน่อยผมเลยต้องรีบแทรกตัดบทก่อนคนที่นั่งมองผมคุยโทรศัพท์จะโกรธกันจริงๆ
“...เอางี้ดีกว่า พี่ไม่เห็นภาพว่ะ ช่วงนี้ยุ่งๆด้วย งานเอ็งไม่รีบใช่ไหม วันไหนว่างจะไปดูให้แล้วกัน”
“อืม แค่นี้ก่อน นอนพักเถอะ ไม่ค่อยสบายไม่ใช่เหรอ?”
“มีอะไรก็โทรมา พี่ก็จะนอนต่อแล้ว ปวดหัวชะมัด เออ ไว้ไปกินเหล้ากัน บาย”
หลังจากตัดสายผมก็ล้มตัวลงบนที่นอน แรงยวบบนเตียงเกิดขึ้นเวลาไล่เลี่ยกัน ผมปรือตาเปิดขึ้น จูบที่ปากพี่เอิร์ธเบาๆก่อนอีกฝ่ายจะซุกจมูกลงบนต้นคอ เสียงทุ้มกระซิบเบาสลับกับเสียงริมฝีปากยามดูดดึงตามมผิวเนื้อ
“คุยกับใครตั้งนาน”
“น้องที่เป็นแฟนเพื่อนไอ้มินน่ะ จบวิดวะมาเหมือนกัน อือ...พี่เอิร์ธ อย่ากวนสิ กันต์ปวดหัว”
“ปวดหัวแต่ก็ไปส่งไอ้มินมันได้อยู่เลยนี่”
“ไปเป็นไม้กันหมาให้มันเฉยๆ...นี่ มือน่ะ...”
“แถมยังได้เพื่อนใหม่กลับมาด้วย พอปล่อยไปข้างนอกก็ไม่สนใจพี่เลยหรือไง หืม?”
พี่เอิร์ธพลิกตัวผมให้นอนหงาย มือที่ปลดกระดุมกางเกงเมื่อครู่เลื่อนสอดเข้าไปในเสื้อยืดของผม ปากนุ่มค่อยๆจูบลงมาที่แก้ม ก่อนไล่มาสัมผัสริมฝีปาก ฟันขาวของหมอยาขบเบาๆที่กลีบปากล่าง ก่อนแทรกลิ้นเข้ามาพร้อมปลายนิ้วที่เค้นจากเอวขึ้นมายังแผ่นอก
“ขี้หึงแบบที่ไอ้มินมันว่าจริงๆด้วย...”
“พี่รักของพี่ พี่จะหวงคนของพี่ไม่ได้หรือไง? ทีกันต์ยังหึงพี่ได้เลย”
ผมยิ้มโอบรอบคอคนตัวสูงแล้วยอมให้กางเกงถูกดึงออกจากปลายขา ผมก็เลื่อนมือไปปลดกางเกงพี่เอิร์ธเหมือนกัน พลางยิ้มเจ้าเล่ห์ “ถ้าอย่างนั้นพี่เอิร์ธทำกันต์ได้ กันต์ก็ต้องทำพี่เอิร์ธได้เหมือนกัน....”
พี่เอิร์ธยิ้มตาหยี จับขาของผมแยกออกจากกันขึ้นพาดบ่า
“.....คิดว่าทำได้ ก็ลองดู..”
เสียงลมหายใจหอบยาวๆหลังจากสะโพกแกร่งโยกหนักๆเข้าหาผมจนสปริงเตียงลั่นเอี๊ยดอ๊าด มือทั้งสองผมจิกผ้าปูที่นอนแน่น ทั้งร่างกระตุกเกร็งก่อนจะรู้สึกอุ่นวาบจากภายใน
เกือบสัปดาห์แล้วนับจากครั้งแรกที่ผมกับพี่เอิร์ธมีสัมพันธ์ลึกซึ้งทว่าความเจ็บแสบก็ยังคงอยู่ในรอบแรกที่ถูกรังแก และต่อจากนั้นในครั้งที่สองและสามกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกประหลาดที่ยากจะอธิบาย ผมนอนกับผู้หญิงมาหลายคน แต่ก็เทียบไม่ได้เลยกับการที่ตัวเองเสร็จโดยไม่แม้แต่ถูกแตะต้องจากเบื้องหน้าแม้แต่น้อย
เหงื่อไคลของเราสองคนไหลรวมกันเมื่อเจ้าของแขนแกร่งทรุดตัวลงนอนทับผมที่นอนคว่ำอยู่ พี่เอิร์ธยังไล่จูบที่หัวไหล่เปลือยก่อนถอนตัวออก หน้าขาที่อ่อนแรงทำให้ร่างกายผมทรุดลงไปบนเบาะหมดท่า ของเหลวที่ถูกปลดปล่อยไว้ภายในไหลย้อนลงมาตามซอกขา อีกฝ่ายนอนทับผมไว้หลังเสร็จกิจอยู่พักใหญ่ ก่อนจะเริ่มซุกไซ้จมูกเข้าหาดอมดมตามแอ่งชีพจรที่ชื้นเหงื่ออีกครั้ง ผมปรือตาขึ้น ส่งเสียงประท้วงอีกฝ่ายที่จงใจลูบมือบนสะโพกซ้ำๆ
“พักก่อน... กันต์ไม่ไหวแล้ว...”
“เจ็บหรือ?”
“เหนื่อย...”
พี่เอิร์ธหัวเราะ พลิกตัวให้ผมนอนตะแคงโดยตัวเองซ้อนกอดจากด้านหลัง ประสานมือจับกันเอาไว้ “นอนเฉยๆยังจะเหนื่อยอีกนะ แค่สามรอบทำเป็นหมดแรง ยังหนุ่มยัง ‘แน่น’ แท้ๆ”
“ทำไมเดี๋ยวนี้พูดมากจังเลยวะ”
ผมแกล้งบ่นกลบเกลื่อนอาการเขิน พี่เอิร์ธหัวเราะเบาๆอยู่ด้านหลังก่อนชะโงกตัวมาหอมแก้มเหนียวเหงื่อของผมหนึ่งที “ไม่พูดแล้วๆ อาบน้ำไหมเดี๋ยวพี่พาไป จะได้มานอนสบายๆตัว”
ผมพยักหน้า ชายหนุ่มค่อยๆช่วยผมพยุงตัวเองลุกจากที่นอนไปห้องน้ำ เปิดน้ำจากฝักบัวเย็นลงราดชะโลมตัวก่อนหยิบสบู่มาช่วยกันทำความสะอาด ผมถูสบู่ลงบนอกผายที่มีไรขนขึ้นรำไร ไล่ลงมายังสะดือ ซิกแพคของพี่เอิร์ธเป็นไล่เรียงเป็นลอนสวย หลายครั้งเวลาขยับผมมักเผลอใช้มือแตะลงไปเบาๆเรียกกำลังฮึกเหิมของชายหนุ่ม ครั้งนี้ก็เช่นกัน ผมปราดตามองรูปร่างได้สัดส่วนโดยปราศจากสิ่งปกคลุมของพี่เอิร์ธและไล่สัมผัสไปราวถูกสะกดกระทั่งเสียงหัวเราะต่ำดังขึ้น สายตาร้อนแรงของเภสัชกรหนุ่มจับจ้องมาเลยรีบผละตัวหนีแต่ช้าเกินเรียวแขนของอีกฝ่ายที่ตวัดกอดเอวเข้าชิด
“จะต่ออีกรอบหรือไง?”
“คึกอะไรมาวะเนี่ย!”
พี่เอิร์ธตอบด้วยจูบเบาๆที่ริมฝีปาก ยิ้มโชว์รอยบุ๋มข้างแก้มก่อนโน้มตัวลงมาเอาหน้าผากชน
“เย็นนี้ไปกินข้าวที่บ้านกันต์ได้ไหม?”
ผมส่ายหัว “อยากกินลูกกระสุนหรือไง”
“หึหึหึ....ก็เอาสิ ลูกกระสุนพ่อตาจะอร่อยขนาดไหนกัน”
“นี่ พ่อกันต์โกรธอยู่นะ ทำเป็นเล่นไปได้”
ผมมุ่ยหน้าดุคนตัวโต พี่เอิร์ธผละตัวออกเล็กน้อยดึงมือผมขึ้นจูบเบาๆ “ก็ที่พี่จะไปกับกันต์ ก็จะได้แบ่งส่วนที่พ่อกันต์โกรธกันต์มาโกรธพี่ด้วย พ่อกันต์จะได้หายโกรธกันต์ไวไวไง?”
“พูดจาเป็นหลอกเด็ก”
“ไม่ได้หลอกนะ.......” พี่เอิร์ธว่า ปล่อยมือที่จับมือผมมาลูบที่แก้มแทน “....พี่อยากช่วยกันต์แก้ปัญหา”
“เรื่องนี้กันต์จัดการเอง”
“แต่เราเป็นคนๆเดียวกันแล้วนะ แม่พี่ก็เหมือนแม่กันต์ไม่ใช่เหรอ? ถ้าอย่างนั้น ให้พี่ไปคุยพ่อแม่กันต์ ที่เหมือนเป็นพ่อแม่พี่ด้วยไม่ได้เลยหรือไง”
ผมสบตากับพี่เอิร์ธที่จ้องมองอย่างไม่ลดละความพยายาม พลางถอนหายใจยาวเหยียด “จะไปจริงๆใช่ไหม?”
เสียงโทรทัศน์จากในห้องรับแขกลอดออกมาด้านนอกเป็นระยะ ผมกลับมาที่บ้านหลังเดิม สถานที่ที่โตมาตั้งแต่เด็กจนปีกกล้าขาแข็งพอจะออกโบยบินด้วยตัวเองเมื่อไม่กี่ปีก่อน ชนากานต์เป็นคนที่ผมโทรบอกไว้ว่าจะเข้ามาที่บ้านก่อนหน้านี้ไม่กี่ชั่วโมง ต่อจากนั้นน้องสาวก็ให้ผมคุยกับแม่ แม่บอกว่านับจากวันนั้นพ่อก็เงียบลง ข้าวปลาไม่ค่อยจะได้กินและมีแววกังวลไหววูบในดวงตาตลอดเวลา
ครั้งก่อนตอนมัธยมผมที่ผมทะเลาะกับพ่อ ตอนนั้นไปอยู่บ้านไอ้ใหญ่เกือบเดือน และกลับมาอีกครั้งพร้อมคำที่พ่ออยากฟังว่าเลิกบุหรี่แล้วซึ่งความจริงมันไม่ใช่ ผมเพิ่งเลิกบุหรี่ขาดเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้ แต่ครั้งนี้ต่างกัน ผมไม่โกหก ไม่คิดจะปิดบัง ผมกำลังจะยืดอกรับความจริง และหวังว่าพ่อจะรับในสิ่งที่ผมเป็นได้
“เอิร์ธจะเข้าไปด้วยกันหรือเปล่า?”
แม่ถามพลางจับมือกับน้องสาวผมไว้แน่น ทุกคนในบ้านอึดอัด บรรยากาศในบ้านคละคลุ้งไปด้วยอารมณ์สีหม่นๆ ผมสบตาพี่เอิร์ธแล้วหันไปบอกแม่ “พี่เอิร์ธอยากคุยกับพ่อน่ะครับ”
“ถ้าอย่างนั้นมีอะไรก็เรียกนะ แม่กับกานต์จะรออยู่ข้างนอกนี่แหละ”
ผมยกมือขึ้นไหว้แม่พลางสวมกอดหญิงวัยกลางคนแน่น แม่ตบบ่าผมเบาๆให้กำลังใจก่อนรุนหลังผมกับเภสัชกรหนุ่มเข้าไปในห้องนั่งเล่น ครูสอนพละนั่งอยู่บนโซฟาตัวนั้น ตัวเดิม ท่าเดิมกับวันที่ผมบอกพ่อและทำให้บรรยากาศโดยรวมเปลี่ยนไป
“พ่อ.....”
ผมเอ่ยเรียกอีกฝ่ายเสียงสั่น เดินไปตรงหน้าแล้วยกมือขึ้นไหว้พร้อมๆกับอาคันตุกะ สีหน้านิ่งเฉยของพ่อเริ่มแสดงออกว่าไม่สบอารมณ์ มือใหญ่เลื่อนกดปิดทีวียิ่งทำให้เราทั้งสามคนตกอยู่ในความเงียบ
“พ่อครับ...” พี่เอิร์ธเอ่ยด้วยน้ำเสียงนอบน้อม แต่ผู้ใหญ่กลับตอบโต้ด้วยเสียงแข็ง ปราศจากซึ่งความเอ็นดู “ฉันจำไม่ได้ว่าคุณเป็นลูกชายฉันตั้งแต่เมื่อไหร่”
“พ่อนี่...พี่เอิร์ธ” ผมรีบพูดตัดเมื่อเห็นท่าไม่ดี
“ผมเป็นแฟนกันต์ครับ จะขอเป็นคนดูแลกันต์”
“ถ้าคุณจะลืมไป ไอ้กันต์มันเป็นผู้ชาย...”พ่อกล่าวเสียงขรม แต่พี่เอิร์ธก็ไม่ละความพยายาม พูดต่อในประโยคที่ตัวเองตั้งใจตั้งแต่แรกว่า
“...ในฐานะคนรัก”“คุณรู้แก่ใจว่ามันเป็นเรื่องที่ผิด!”
“มันอาจเป็นเรื่องที่ไม่เหมาะ แต่ผมไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องที่ผิด... ผมกับกันต์เรารักกันมานานมากๆแล้ว”
พ่อสบตากับพี่เอิร์ธนิ่ง “...ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“มัธยมครับ”
“แกนี่มัน!”“พ่ออย่าทำอะไรพีเอิร์ธ พ่อ!!”
ผมรีบแทรกตัวขวางเมื่อบิดาง้างหมัด ยกมือขึ้นไหว้ก่อนทรุดตัวลงนั่งกราบที่เท้า “..พ่อ กันต์ขอโทษ... พ่อตีกันต์ ...กันต์ขอโทษ กันต์ผิดเอง...กันต์ไม่ดีเอง.....ตีกันต์พ่อ แต่อย่า... อย่าทำร้ายพี่เอิร์ธ....”
เสียงสะอื้นดังสลับกับคำร้องขอ ผมก้มหน้ากราบแทบเท้า พออีกฝ่ายชักเท้ากลับก็คลานตามไปกราบต่อ กระทั่งถอยไปจนชนโซฟาพ่อก็หยุดนิ่ง เสียงก่นด่าเงียบหายไปแล้ว เหลือเพียงเสียงลมหายใจหนักๆของพ่อที่ถอนออกมาด้วยความฉุนเฉียว
พักเดียวคนที่มาด้วยก็นั่งลงใกล้ๆผม ก้มลงกราบเท้าพ่อด้วยกันก่อนประคองผมขึ้นกอด มือใหญ่ลูบหัวเบาๆให้เอนซบอก เสียงทุ้มกระซิบซ้ำๆว่า
ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ซ้ำๆกระทั่งทุกฝ่ายเริ่มสงบลง ผมเงยหน้าขึ้นมองพ่อที่จ้องกลับมาตาแดงก่ำ
“พ่ออย่าเกลียดกันต์นะ....”
“แกมันโง่....สอนเท่าไหร่ก็ไม่จำ...”
“กันต์ขอโทษ กันต์ก็ไม่อยากให้พ่อผิดหวัง... แต่กันต์รักพี่เอิร์ธ....”
“....................”
“พ่อก็รู้ว่าพี่เอิร์ธก็รักกันต์.... ..”
“..................................”
“นะพ่อ.... กันต์ขอร้อง กันต์ขอโทษ.....แต่กันต์เลิกกับพี่เอิร์ธไม่ได้ กันต์เลิกเป็นแบบนี้ให้พ่อไม่ได้ ”
"ฉันอยากจะฆ่าแกจริงๆ ชนกันต์....”
ถึงแม้จะพูดแบบนั้นแต่แววตาของพ่อกลับอ่อนลง เรามองหน้ากันอยู่นานแต่ไม่มีใครพูดอะไร กระทั่งประมุขของบ้านปรายตามองคนหน้าใหม่สีหน้าพ่อก็กลับมาเครียดขึงอีกครั้ง
“.... ตามฉันไปชั้นบน”ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าสามชั่วโมงแห่งการรอคอยจะยาวนานปานขาดใจขนาดนี้ ผมถูกแม่ดึงไว้ข้างล่างโดยกานต์เป็นคนแอบเดินผ่านหน้าห้องที่พี่เอิร์ธถูกเรียกเข้าไปบ่อยๆแต่สุดท้ายก็คว้าน้ำเหลวกลับมา ผมไม่ได้ร้องไห้แล้ว แต่นั่งซึมกะทือมองบันไดบ้านด้วยความหวังในทุกๆนาทีว่าจะมีใครสักคนเดินกลับมาเสียที
เสียงเข็มนาฬิกาเดินหมุนวนเรื่อยๆ ผมพลิกขวดนาฬิกาทรายที่ซื้อมาเป็นของขวัญวันเกิดให้กานต์ตั้งแต่เด็กๆครั้งแล้วครั้งเล่าจนสุดท้ายเสียงขลุกขลักจากชั้นสองก็ดังขึ้น ผมรีบผุดลุกขึ้นเป็นคนแรก ก่อนที่แม่กับกานต์จะยืนขึ้นติดๆกัน พ่อเป็นคนที่เดินลงมาก่อน สีหน้าเรียบเฉยไม่บ่งบอกความรู้สึกอะไร ส่วนพี่เอิร์ธยิ้มหน้าบานตามลงมาทีหลังทำให้ผมเบาใจไปเปราะหนึ่ง แม่หันมายิ้มกับกานต์แต่จับมือผมเอาไว้แน่น
“ถ้าอย่างนั้นผมกับกันต์ขอลากลับก่อนนะครับ”
“อืม ฉันให้เวลาแค่คืนเดียว จัดการให้เรียบร้อยด้วย”
พี่เอิร์ธยิ้มรับ ยกมือไหว้พ่อกับแม่แล้วมาเร่งเร้าผมให้ลาที่บ้าน ผมยกมือไหว้พ่อกับแม่ลวกๆแล้วเร่งฝีเท้าเดินตามหนุ่มแว่นออกมา พอขึ้นรถได้ก็รีบซักพี่เอิร์ธเต็มที่ด้วยประโยคสั้นๆ
“พ่อว่ายังไง?”
“ท่านก็เคารพการตัดสินใจของกันต์นะ แต่มีข้อแม้อยู่ไม่กี่อย่าง”
ผมเงียบเพียงอึดใจ พี่เอิร์ธดึงมือผมไปจับไว้แน่น
“พ่อไม่ให้เราอยู่ด้วยกัน น่าจะหมายถึงช่วงนี้แหละมั้ง ท่านอยากให้กันต์กลับมาอยู่บ้านส่วนพี่ มีอะไรก็ให้มาหากันต์ที่บ้านเอา แล้วก็ขอไม่ให้เราทำอะไรเอิกเกริก ท่านค่อนข้างเป็นคนรุ่นเก่า รับเรื่องนี้ไม่ได้หรอก แต่จะตัดหางปล่อยวัดกันต์ก็ไม่ได้เหมือนกัน เลยอยากจะให้เริ่มจากความสัมพันธ์แบบเพื่อนไปก่อน ทำอะไรให้อยู่ในสายตาผู้ใหญ่”
“..................”
“ไว้พี่จะมาหากันต์บ่อยๆ ไม่ปล่อยให้คิดถึงนานหรอก ไม่ต้องกังวลนะ”
ผมประสานมือจับกับพี่เอิร์ธไว้แน่น เม้มปากเป็นเส้นตรงมองทอดสายตายาวออกไปเบื้องหน้า
“กันต์ไม่โกรธพี่นะที่ตอบตกลงพ่อกันต์ไปโดยไม่ปรึกษา...”
“ครับ....” ระหว่างเราเกิดความเงียบพักหนึ่ง ผมไม่รู้ว่าต่อไประหว่างผมกับพี่เอิร์ธจะเป็นยังไง แต่ผมคิดว่านี่ถือเป็นนิมิตหมายที่ดี “...ขอบคุณนะพี่เอิร์ธ”
พี่เอิร์ธยิ้ม ยกมือขึ้นวางบนหัวผมโดยใช้มือเพียงข้างเดียวบังคับพวงมาลัยรถ “จะขอบคุณทำไม เราเป็นครอบครัวเดียวกันนี่ มีอะไรก็ต้องช่วยกัน ถูกไหม?”
“พี่เอิร์ธ... กันต์เคยบอกว่ารักพี่หรือยัง?”
“บอกแล้ว...” หมอยาหันมาสบตาผม รถติดไฟแดงพอดีและนั่นเป็นโอกาสให้ชายหนุ่มชะโงกตัวมาจูบหน้าผากผมเบาๆ “...กันต์บอกว่ารักพี่ ตั้งแต่หกปีที่แล้วแล้ว ไม่รู้ตัวเลยหรือไง?”
“คนอะไรขี้ตู่....”
“งั้นก็เถียงมาสิว่าไม่จริง”
ผมเงียบ กระชับมือที่จับกับอีกฝ่ายไว้แน่น
ไม่รู้ว่าจริงหรือเปล่าที่ผมบอกรักอีกฝ่ายไปตั้งแต่ตอนมัธยม แต่สิ่งที่เกิดขึ้นจริงนับจากนี้ก็คือผมรักพี่เอิร์ธสุดหัวใจ
“ผมรักพี่....” เสียงกระซิบดังแผ่วแต่หนักแน่น เราสองคนมองบนถนนทอดยาวและรู้ว่ามันไม่ใช่จุดสิ้นสุด หากแต่ความสัมพันธ์กำลังเริ่มงอกงามนับจากวันนี้ไปต่างหาก
“...พี่ก็รักกันต์” เสียงนั้นสะท้อนกลับ ดังก้องอยู่ในหัวใจผมซ้ำไปมาราวกับย้ำว่า เรารู้สึกตรงกัน...
-west-
ขอโทษค้าบ ที่จริงจะลงตั้งแต่เมื่อสองสามวันก่อนแล้ว แต่ติดเกมเลยไม่ได้ลงเลย แหะๆ
ตอนหน้าจะเป็นบทส่งท้ายแล้วแหละ แต่สัปดาห์หน้าเดินทางอีกแล้ว ครั้งนี้ไปเชียงใหม่กับพิษณุโลกห้าวันเลย กลับมาอีกทีวันเสาร์ ยังไงถ้าว่างจะรีบมาต่อเลย ช่วงนี้รู้สึกมาต่อนิยายแบบไม่เป็นระเบียบเลย ขอโทษคนที่รอด้วยน้า
ตอนพิเศษใหญ่มินเป็นหลังจากตอนจบนะคร้าบ 
หัวข้อ: [แจ้งข่าว+ปกหน้า 1 ค่ะ] •• รักเร่ •• Special Gamble (up! 06/12/13) (อ่าน 584292 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก