บทที่4 (รีไรท์)
[/b]
“ไอ้ขี้แยพี่มารับกลับบ้าน...” เสียงทุ้มแหบที่ดังขึ้นข้างหลังทำให้คนที่เล่นไอโฟนอยู่หันกลับไปมองก็เจอกับร่างสูงลุคสุดเซอร์ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่
“อ้าว...พี่ทัพมาอยู่ที่นี่ได้ไงครับ”
“พี่มารับเรากลับบ้านนั่นแหละ พอดีมาธุระแถวนี้” จอมทัพเฉลยพลางจับแขนกลมกลึงเดินไปยังรถโฟล์คสีเขียวอ่อนคันเก่งของเจ้าตัว
ทั้งคู่ขึ้นรถนั่ง เจ้าหนูยังกดเกมส์ยิกๆ
“วันนี้พ่อกับแม่พี่กับป๊ากับม้าเราไม่อยู่บ้านนะ” จอมทัพบอกเมื่อได้รับโทรศัพท์บ้านบอกว่าวันนี้ผู้ใหญ่ทั้งหมดไม่อยู่ ให้กินข้าวกัน
ได้เลย...แถมกำชับดิบดีว่า...ดูแลน้องดีๆ
เจ้าหนูเงยหน้าจากเกมส์ดึงหัวผักกาดในไอโฟน “อ้าว...ไปไหนกันครับ”
“ไปงานเปิดตัวสินค้าของบริษัท...” ชายหนุ่มพูดถึงบริษัทส่งออกรายใหญ่ ซึ่งรู้จักกันในแวดวงธุรกิจ ทำให้ท่านประธานใหญ่ต้องควงภรรยาไปด้วย ส่วนประสิทธิ์ก็ไปในฐานะผู้ช่วยพร้อมภรรยาเช่นกัน
“ยังงี้พี่ราชันก็ต้องไปด้วยสิ”
“พ่อไปแล้ว พี่ก็เลยไม่ไป นั่งทำงานต่อที่บริษัท” จอมใจพยักหน้างึกงัก แล้วก้มลงเล่นเกมส์ต่อไป รถเคลื่อนตัวออกจากหน้าตึกคณะ ชายหนุ่มวนรถขึ้นมอเตอร์เวย์ จนในที่สุดรถเต่าสีเขียวก็แล่นมาจอดหน้าบ้านหลังโต
“เฮ้ย...ถึงบ้านเร็วจัง” จอมใจที่ได้ฤกษ์เงยหน้าจากเกมส์ร้องเบาๆ “เขายังเล่นไม่จบเลย”
“หึ...” เสียงครางในลำคอของพี่ชายคนที่สาม พลางเปิดประตูรถลงมา เจ้าหนูก็เปิดประตูลงมาเช่นกัน
“งั้นใจไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านก่อนนะ เดี๋ยวมาครับ” ว่าเสร็จเจ้าตัวก็โบกมือหย็อยๆแล้ววิ่งไปที่ประตูทางเชื่อม จอมทัพก็เดินเลี่ยงเข้าไปในบ้าน
เย็นวันนั้นผู้ใหญ่ในบ้านทั้งหมดก็ออกไปงานกันหมด เจ้าลูกหมูเลยต้องระเห็จมากินข้าวเย็นที่บ้านใหญ่อีกมื้อ
“พี่เวทย์ดูไรอยู่” เจ้าหนูถามเมื่อเห็นพี่ชายคนที่สี่ที่คงเพิ่งกลับมาจากมหาวิทยาลัย นอนเอกเขนอกดูโทรทัศน์อยู่คนเดียว นัยน์ตาคมเฉี่ยวเหล่ตามองร่างกลมที่ลงมาเบียดเขาข้างๆ
“จุ้น...”
“ชิ...ยืมรีโมทหน่อย” ว่าแล้วเจ้าตัวก็คว้ารีโมทที่วางอยู่บนโต๊ะมากดเปลี่ยนจากช่องรายการกีฬาเป็นช่องการ์ตูน
“เฮ้ย...ไอ้อ้วน” ร่างสูงฮึดฮัดเมื่อเจ้าน้องชายข้างบ้านเปลี่ยนช่องหน้าตาเฉย แถมเลือกดูการ์ตูนติงต๊องอีกต่างหาก
“ใจไม่อ้วนสักหน่อย เขาเรียกว่า...น่ารักน่ากอดกำลังดีต่างหาก” จอมเวทย์ทำหน้าเบ้
...แหวะ! น่ารักน่ากอด นี่ใครเป็นบอกเนี่ย น่าจะไปตัดแว่น...
ทั้งสองคนนั่งง่องแง่งกันเป็นตามประสา จนป้าอุ่นใจเดินเข้ามาถาม
“เย็นนี้จะทานอะไรกันดีค่ะ คุณหนูๆ”
จอมใจทำหน้าครุ่นคิดเหมือนเป็นเรื่องสำคัญระดับชาติ หากจอมเวทย์เอ่ยขัด “ไม่ต้องทำหรอกครับ”
เท่านั้นแหละ! เจ้าหนูทำหน้าเหมือนโลกแตก “แง่ง...เขาจะกินนะ”
เสียงทุ้มหัวเราะขำๆ “ก็ไม่ได้บอกว่าไม่ให้กิน แต่จะบอกว่าไม่ต้องทำกับข้าว พี่ว่าเดี๋ยวเราไปซื้อลาบ น้ำตก ส้มตำ หน้าปากซอยมากินกันดีกว่า เปรี้ยวปากมาหลายวันแล้ว” จอมเวทย์ทำท่าอยากกินสุดๆ เจ้าหนูได้ยินก็รีบพยักหน้างึกงักเห็นด้วย
“เอาๆๆ ใจอยากกินคอหมูย่าง”
“งั้นเดี๋ยวป้าทำน้ำจิ้มสูตรเด็ดให้นะค่ะ” นางอุ่นใจเอ่ยบอก เพราะสมาชิกทุกคนในบ้านไม่ชอบน้ำจิ้มแจ่วที่มาจากร้าน แต่จะชอบ
น้ำจิ้มที่นางเป็นคนทำมากกว่า
สองหนุ่มต่างไซด์หยักหน้ารัวๆๆ แค่คิดถึงน้ำจิ้มรสเด็ดของแม่บ้านมือฉมังก็น้ำลายสอ
“งั้นใจโทรบอกพี่ราชันดีกว่า ให้กลับบ้านเร็วหน่อย” มือขาวๆหยิบไอโฟนแล้วกดเบอร์ที่คุ้นเคยทันที รอสัญญาณอยู่ครู่หนึ่ง ปลายสายก็กดรับ
“ครับ...ว่าไงครับเด็กดี”
“พี่ราชันๆ วันนี้กลับบ้านเร็วหน่อยนะครับ เราจะมีปาร์ตี้อีสานกัน” ปลายหัวเราะเบาๆในลำคอ เพราะรู้ดีว่าน้องชายคนที่สี่และคนที่ห้าชอบกินอาหารอีสานเวลาผู้ใหญ่ไม่อยู่ เนื่องจากพ่อแม่เขาเห็นว่ากินข้าวเหนียวแล้วอืดง่ายทำให้ที่บ้านไม่ค่อยนิยมเท่าไรนัก มีแต่สองคนนี่เท่านั้นที่ชอบเป็นชีวิตจิตใจ
“ครับพี่เก็บของแล้วครับ” เจ้าตัวกลมกำชับอีกครั้งว่ามาเร็วๆ แล้ววางสายไป
“แล้วพี่ทัพอยู่ไหนอะ” จอมเวทย์ทำท่าบอกว่าอยู่ข้างบน ทำงานอยู่อย่าเพิ่งกวน เดี๋ยวก็ลงมาเองเมื่อถึงเวลา จอมใจคิดถึงพี่ชายคนรองด้วย “พี่พลจะกลับมาไหมน่ะ วันนี้ใจอยากกินกันพร้อมหน้า” เจ้าตัวทำหน้าหงอยคิดถึงพี่รองที่ทำงานยุ่งตัวเป็นเกลียว แล้วจึงกดโทรศัพท์อีกครั้ง รอสายอยู่นานจนเกือบวาง ปลายสายก็รับ
“ค...ครับ ว่าไงครับใจ” เสียงพี่ชายดูหอบเล็กน้อย ทำเอาจอมใจรู้สึกผิดเหมือนว่าพี่เขาต้องรีบวิ่งมารับโทรศัพท์
“พี่พลเป็นไงบ้างครับ คนไข้เยอะไหมครับ” เสียงกังวลทำให้พี่ชายคนรองเอ่ยปลอบ
“พี่สบายดีครับ ไม่ต้องห่วง แต่คนไข้เยอะพอสมควรครับ”
“วันนี้พี่พลจะกลับบ้านไหมครับ” เจ้าหนูรีบถามสิ่งที่ต้องการ
“เอ่อ...พี่ขอโทษนะครับใจ วันนี้พี่กลับบ้านไม่ได้ครับ มีเคสที่ต้องดูแลใกล้ชิดครับ...” คำตอบทำเอาหน้าใสๆหงอยลง
“งั้นพี่พลกินข้าว พักผ่อนเยอะๆนะครับ ใจเป็นห่วง”
“ครับผม แล้วพี่จะกลับบ้านวันศุกร์นะครับ” พี่ชายให้สัญญา
“ครับ ใจจะรอนะครับ สวัสดีครับ” วางสายแบบซึมๆ จนจอมเวทย์ขยี้หัวน้องน้อยเบาๆอย่างปลอบใจ เนื่องจากจอมใจคงคิดถึงพี่ชายคนรองมาก เพราะไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไรนักช่วงนี้
“เดี๋ยวเราขี่จักรยานออกไปหน้าปากซอยซื้อกัน” จอมเวทย์เอ่ยชวน ร้านที่จะไปซื้อนั่นอยู่แค่หน้าปากทางเข้าหมู่บ้าน เป็นร้านอาหารอีสานที่อร่อย สะอาด และคนเยอะจึงหาที่จอดรถยาก จักรยานเป็นตัวเลือกที่ดีสุด
สิบนาทีถัดมา...ทั้งสองคนก็เดินออกมาเอาจักรยานที่หน้าโรงรถ รถจักรยานมีอยู่ทั้งหมดสี่คัน สองคันเป็นจักรยานเสือภูเขาของพี่ชายคนที่สามสุดติส หนึ่งคันเป็นจักรยานแม่บ้านมีตะกร้าข้างหน้าและเบาะเสริมข้างหลัง ส่วนอีกคันเป็นจักรยานสีส้มธรรมดาญี่ห้อเอลแอ
เจ้าตัวกลมมาถึงไม่พูดพร่ำทำเพลงกระโดดไปนั่งบนเบาะเสริมของจักรยานแม่บ้านที่จอดอยู่ พลางเอ่ย “ใจขี้เกียจขี่ พี่เวทย์ขี่นะ ใจซ้อนท้าย” นัยน์ตาคมเฉี่ยวหรี่ตามอง พลางส่ายหน้า
“ฝันเถอะ เราตัวหนักอย่างกับลูกหมู ขาพี่หักพอดี” แม้จะบ่นแต่ขาก็พาดคร่อมจักรยานพลางถีบขาตั้งยกขึ้น หันไปกำชับเด็กข้างหลัง
“นั่งดีๆละ ตกไปได้แผลเดี๋ยวพ่อคนที่สองของเราจะมาตามฆ่าพี่อีก” ‘พ่อคนที่สอง’พูดถึงคือ พี่ใหญ่ของบ้านที่หวงน้องชายคนเล็กอย่างกับไข่ในหิน เขาจำได้ว่าสมัยเด็ก เอาน้องน้อยของบ้านซ้อนท้ายจักรยานแล้วเจ้าหนูดันนั่งไม่ระวังตกลงมาแขนขาถลอก เขานี่แทบโดนเนรเทศออกจากบ้านไปอยู่ชายแดนเขมร
...สาบานว่าจะไม่เอาไอ้อ้วนซ้อนท้ายอีก!...
ขี่ออกมาตามทางจนมาถึงหน้าปากซอยหมู่บ้านจัดสรร จอมเวทย์จอดรถไว้ริมทาง จอมใจกระโดดลงมายืน แล้วก็ข้ามถนนมาอีกฝั่ง เวลาประมานหนึ่งทุ่ม โรงเรียนเลิก งานเลิก ทำให้ร้านอาหารอีสานคนเยอะเหมือนเคย ทั้งสองคนเข้าไปหยิบใบกระดาษมาจดรายการอาหาร
จอมเวทย์จดยิกๆตามที่เจ้าหนูตัวกลมสั่ง ประกอบด้วย คอหมูย่างของโปรด ลาบเป็ด ไส้อ่อนทอดกระเทียม เอ็นข้อไก่ทอด ต้มแซ่บหมู และปิดท้ายด้วยส้มตำไข่เค็ม ข้างเหนียวสิบห่อ เผื่อป้าอุ่นใจ และเด็กรับใช้อีกสองคน ไม่มีส่วนของลุงทศที่ต้องไปขับรถให้ท่านประธานใหญ่ พอเขียนเสร็จก็เอาไปให้คนขายที่ยืนตำส้มตำอย่างเมามัน แล้วก็มานั่งรอตรงโต๊ะพลาสติกหน้าร้านที่ยังเหลือรอดจากการจับจอง จอมใจเริ่มงอแงเล็กน้อยเมื่ออาหารที่สั่งได้ช้า แต่ในที่สุดเด็กในร้านก็หิ้วถุงพลาสติกบรรจุอาหารที่สั่งแน่นเอียดออกมา จอมเวทย์ยื่นเงินให้ เด็กคนเดินกลับมาพร้อมเงินทอนอีกครั้ง ทั้งคู่จึงลุกขึ้นกำลังจะเดินข้ามฝั่งมาหน้าหมู่บ้าน
...ปริ้นๆๆ...
เสียงแตรรถดังขึ้น พร้อมกับรถยนต์บีเอ็มดับเบิ้ลยูสีควันบุหรี่ก็แล่นมาจอดริมทางเท้า ประตูด้านคนขับเปิดออก เผยให้เห็นร่างสูงใหญ่ของพี่ชายใหญ่ของบ้านในเสื้อเชิ้ตสีเทาอ่อน แขนเสื้อทั้งสองข้างถูกพับขึ้นไปตรงข้อศอก ส่วนสูทนั้นถอดทิ้งไว้ที่เบาะหลัง
เจ้าตัวกลมยิ้มกว้างแล้ววิ่งถลันเข้าไปหา “พี่ราชันนนนน...สวัสดีครับผม” ยกมือสวัสดีพร้อมทำหน้าทะเล้นใส่ ใบหน้าเคร่งขรึมอ่อนลงพร้อมส่งรอยยิ้มอบอุ่นไปให้ พลางส่งสายตาไปหาน้องชายคนที่สี่ยืนอยู่ข้างหลัง
“ดีครับพี่” จอมเวทย์ทักทาย
“อืม...แล้วออกมากันยังไง” เสียงทุ้มถามเมื่อไม่เห็นวี่แววของรถที่บ้านจอดอยู่
จอมเวทย์ชี้ไปที่อีกฝั่งของถนน “เอาจักรยานมา จอดอยู่ตรงนู่น” จอมราชันหันตามมือชี้แล้วขมวดคิ้วเมื่อเห็นรถจักรยานเพียงคันเดียว
“นี่อย่าบอกนะว่าเอาน้องซ้อนท้ายมา” ทำเสียงเข้มใส่ จอมเวทย์เหลือบตาขึ้นฟ้า
...นั่นไง เขาเคยพูดผิดที่ไหน พี่ใหญ่ของบ้านหวงน้องน้อยเกิ๊น...
“ใจขี้เกียจขี่นะครับ” พูดออดอ้อนแล้วเอาหน้ากลมใสซบแขนพี่ชายแล้วถูไปมา เขารู้ว่าพี่ไม่ค่อยชอบให้เขานั่งซ้อนท้ายจักรยานเพราะตอนเด็กเคยตกลงมา แต่นี่เขาโตแล้วนะ...
“เอางี้...เวทย์เอาของมาเดี๋ยวพี่เอาเข้าบ้านให้ แล้วก็ไปเอารถขี่เข้าบ้านซะ ส่วนใจเดี๋ยวพี่เอากลับบ้านเอง” สั่งเสร็จสรรพก็คว้าแขนน้องน้อยไปขึ้นรถที่จอดไว้...ทิ้งให้คนโดนสั่งมองตาปริบๆ
...ใช่สิ! เขามันแค่น้องในไส้ ไม่สำคัญเท่าไอ้เด็กข้างบ้าน...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
รถแล่นเข้าบ้านมาพร้อมๆกับจักรยานที่ตามมาทีหลัง จอมราชันถอยรถเข้าไปเก็บในโรงรถ ส่วนจอมเวทย์ก็เอาจักรยานไปพิงไว้ที่เดิม ร่างสูงใหญ่เปิดแระตูรถมายืดเส้นยืดสายเล็กน้อยจากความเมื่อยล้าสะสม เจ้าหนูก็เปิดประตูอีกฝั่ง พร้อมกับถุงอาหาร จอมเวทย์เดินไปคว้าถุงทั้งหมดไว้
“ให้นายถือเดี๋ยวตกแตกหมด อดกินกันพอดี” เหน็บแนมเล็กๆแล้วถือถุงทั้งหมดเขาบ้านไป จอมราชันหัวเราะเบาๆ เมื่อแก้มขาวพองลมป่องเหมือนปลาทอง แล้วหันมาส่งสายตาฟ้องเขา
เดินเข้ามาในบ้านก็เจอกับร่างของพี่ชายสุดเซอร์ที่กำลังนั่งดูโทรทัศน์ “มาช้าจัง หิวมาก” เจ้าตัวบ่นนิดๆ แต่จอมใจกลับยิ้ม แล้วเดินไปที่ห้องครัว จอมราชันเลี่ยงขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
“เดี๋ยวใจช่วยครับ” จอมใจอาสาช่วยป้าอุ่นและเด็กรับใช้อีกสองคน ซึ่งเป็นผู้หญิง ชื่อพี่แตงไทย กับ พี่จันทร์ ทั้งสองคนเป็นคนเกิดบ้านเดียวกับลุงทศ เข้ามาหางานที่กรุงเทพฯ แล้วลุงทศเลยชวนมาเป็นคนงานที่บ้าน จอมใจให้ความเคารพทั้งสองเหมือนพี่สาว
“ไม่เป็นไรค่ะน้องใจเดี๋ยวพี่แตงไทยทำเอง” เจ้าหนูเห็นว่าไม่มีที่ให้แทรกจึงขอตัวออกมาข้างนอก
ในที่สุดอาหารทั้งหมดก็ถูกแกะใส่จานขึ้นโต๊ะ และบางส่วนก็ถูกแบ่งไปเป็นอาหารเย็นของป้าอุ่นและพี่สาวทั้งสอง ทั้งสี่พี่น้องก็นั่งประจำที่ จอมราชันเปลี่ยนเป็นชุดลำลอง ก็เริ่มปาร์ตี้อีสานทันที เพราะรู้ดีว่าน้องๆหิวแล้ว
มือใหญ่เอื้อมตักลาบเป็ดเป็นอย่างแรกแล้วเลิกคิ้ว
...อร่อยเหมือนเดิม...
ทุกคนไม่รอช้ารีบจ้วงอาหารทันที เจ้าหนูจิ้มคอหมูย่างเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆอย่างสุขใจ นางอุ่นใจก็เดินเข้ามาอีกครั้งพร้อมน้ำจิ้มรสเด็ดสี่ถ้วย ตากลมโตวาววับเมื่อเห็น
“ว้าวว...มาแล้วน้ำจิ้มสูตรเด็ดของป้าอุ่น” ว่าแล้วก็จิ้มข้าวเหนียวจนชุ่มแล้วเอาเข้าปาก
“วันนี้เปิดเรียนวันแรกเป็นยังไงบ้างครับ” จอมราชันเปิดการสนทนา
“ก็ดีครับ เพื่อนๆน่ารักดี...” เจ้าตัวสาธยายไปเรื่อยๆ คนที่ฟังอยู่ก็ไม่ขัด ปล่อยให้เจ้าหนูได้โม้ไปเรื่อยๆ
“เอ๊!! พี่เวทย์เอาไส้ทอดมาตรงนี้สิ ใจตักไม่ถึง” เจ้าหนูที่กินไปคุยไปร้องเสียงแหลม เมื่อจานไส้อ่อนทอดกระเทียมถูกพี่ชายขี้แกล้งเอาไปไว้อีกฝั่ง จอมเวทย์ลอยหน้าลอยตาใส่
...ผลัวะ...
เสียงฝ่ามือกระทบกลางหลัง จอมเวทย์หันไปมองคนทำทันที
“เอาคืนน้องไป” จอมทัพโบกหลังเจ้าน้องชายทันทีพลางสั่ง จอมเวทย์ทำปากขมุบขมิบแต่ก็ยอมส่งจานคืน
...เห็นไหม พี่ทัพน่ารักที่สุด...
จอมเวทย์เคี้ยวฟันกรอดๆ เมื่อเจ้าหนูจิ้มไส้ทอดมาเย้ยตรงหน้าแล้วเอาเข้าปากตัวเองงับ
...ไอ้จ้ำม่ำจอมแสบเห็นแก่กิน...
ปาร์ตี้อีสานก็จบลงเมื่อทุกคนดื่มน้ำล้างปากหลังปิดท้ายด้วยของหวานอย่างลิ้นจี่กระป๋องเย็นๆชื่นใจ
“อิ่มจัง” จอมใจลูบพุงกลมบ่งบอกว่าสุขี แตงไทยและจันทร์ยกจานทั้งหมดเข้าห้องครัวไป
ทั้งหมดย้ายกันมาที่ห้องนั่งเล่น พลางเปิดรายการโทรทัศน์ไปด้วย จอมใจนั่งผึ่งพุงกลมกับโซฟาสายตาจับจ้องไปที่โทรทัศน์ ยกเว้นพี่ใหญ่ของบ้านที่นั่งอ่านเอกสารบางอย่าง
“นี่ก็สามทุ่มแล้ว ป๊าม้ากลับกี่โมงเนี่ย” เจ้าหนูเอ่ยลอยๆ “กลับไปนอนบ้านดีไหมนะ”
นัยน์ตาคมกริบของจอมราชันละจากเอกสารมาที่น้องน้อย “นอนที่แหละครับ ดึกแล้ว ไม่มีใครอยู่บ้านด้วย”
ประโยคที่ดูเหมือนสั่งแต่ว่าจอมใจก็ทำตามอย่างเต็มใจ “ไม่ให้นอนก็จะนอนแหละ ไม่กลับหรอก อิอิ” ว่าทะเล้นพลางกดโทรศัพท์ไปหาปาป๊า
“ป๊าวันนี้ใจค้างบ้านใหญ่นะครับ”
“ได้ครับ แต่ห้ามดื้อ ห้ามซน ห้ามงอแงกับพี่ๆเขาละ” ประสิทธิ์อนุญาต เนื่องจากคิดว่าคงต้องกลับดึกพอสมควรเพราะท่าน
ประธานปลีกตัวออกมาลำบาก
“ครับๆ ไม่ดื้อ ไม่ซน ไม่งอแงแน่นอนครับ...ครับ...สวัสดีครับ” วางโทรศัพท์แล้วก็ดูโทรทัศน์จนเวลาสี่ทุ่มกว่าๆ เจ้าหนูก็หาวหวอดๆ ตาปรือๆ พี่ๆที่เห็นจึงเตือน
“เด็กดีไปอาบน้ำนอนได้แล้ว” เสียงอ่อนโยนดังข้างหู เจ้าหนูปรือตาแล้วยิ้มเยิ้มๆใส่ มือใหญ่ฉุดขึ้นแล้วบอกจอมทัพ “ทัพพาน้องไปนอนหน่อย”
คนที่นั่งเงียบๆ พยักหน้าแล้วยืนขึ้นจูงมือน้องน้อยขึ้นไปชั้นสอง พี่ใหญ่ก็ปลุกน้องชายคนที่สี่ที่หลับคอพับ
“เวทย์ขึ้นนอนไป” จอมเวทย์ปรือตาแล้วสะบัดคอสองสามที พลางเดินขึ้นไปอีกคน พี่ใหญ่ของบ้านยังคงนั่งอ่านเอกสารต่อไปสักพักจนเสียงรถแล่นเข้ามาในบ้าน
ร่างของผู้ใหญ่ทั้งสี่คนเดินเข้ามาในบ้าน ทุกท่านมีท่าทีเหนื่อยล้าเล็กน้อย จอมราชันลุกขึ้นแล้วทักทาย
“กลับมาแล้วหรือครับ” ร่างสมท้วมของคุณหญิงเดินมานั่งข้างบุตรชายคนโต
“น้องๆนอนกันหมดแล้วหรือ” จอมราชันพยักหน้า “แล้วทำไมเรายังไม่นอน”
“อ่านเอกสารนิดหน่อยครับแม่” ชูเอกสารให้ดู ท่านประธานใหญ่ทรุดตัวลงเก้าอี้อีกฝั่ง ตามด้วยประสิทธิ์และภรรยา
“น้องนอนแล้วหรือ” อรอุมาถามถึงบุตรชาย ดวงหน้าคมพยักหน้า
“วันนี้ให้น้องนอนที่นี่แหละครับ ป่านนี้หลับไปแล้ว” ชายหนุ่มเอ่ยบอก ในที่สุดประสิทธิ์และอรอุมาก็กลับบ้านไป ส่วนท่านประธานกับคุณหญิงก็ขึ้นไปอาบน้ำเข้านอน
พี่ใหญ่ของบ้านก็เข้านอนบ้าง แต่ก่อนเดินถึงห้องตัวเองนั้น เจ้าตัวเลี้ยวเข้าห้องก่อนหน้า
...แกรก...
พี่ใหญ่เปิดประตูเบาๆเข้าไป ขายาวๆก้าวมาถึงเตียงหลังใหญ่ที่มีกองผ้าอยู่ ชายหนุ่มส่ายหน้า พลางเอื้อมมือไปดึงผ้าออก หน้ากลมๆของเจ้าลูกหมูโผล่ให้เห็น ใบหน้าใสๆหลับตาพริ้มอย่างเป็นสุขจนพี่ชายไม่อยากขัดวิมานน้องน้อย
“ฝันดีนะเด็กดี...” พูดเสร็จก็เดินกลับออกไปแผ่วเบาโดยไม่ได้รบกวนวิมานฝันหวานของเจ้าลูกหมู
TBC.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
