สวัสดีค่าาาา กลับมาตามสัญญาค่ะ
วันนี้พาครอบครัวตัวจอมมาสวัสดีปีมะเส็งกันค่ะ
ตอนนี้ยังถือเป็นวันหยุดเทศกาลตรุษจีนกันอยู่นะค่ะ ไม่ถือว่าช้าไปเนอะๆๆ
มีความสุขกับปีใหม่และมีความสุขกับการอ่านค่ะ
ปล. ตอนนี้น้ำแข็งใสมีเปิดประเด็นเกี่ยวกับพี่จอมเวทย์ของเราเล็กน้อยเป็นการทักทายท่านผู้อ่าน
แต่ว่าเป็นอะไรนั้นต้องติดตามค่ะ
บทที่ 10
[/b]
“หม่าม้า...ใจอยากไปงานตรุษจีนที่เยาวราช” อรอุมาเงยหน้ามาตามเสียงคนพูด เจ้าลูกหมูนั่งขัดสมาธิอ่านหนังสือพิมพ์อยู่
บ่ายวันอาทิตย์ซึ่งเป็นวันปีใหม่ของชาวจีนทุกแขนง มีการเฉลิมฉลองกันอย่างยิ่งใหญ่ไปทั่ว สถานที่ต่างๆต่างขึ้นป้ายสีแดงซึ่งเป็นสีนำโชคของชาวจีน และงานเทศกาลต่างเพื่อเป็นการเฉลิมฉลองปีมะเส็ง ครอบครัวก็จัดการงานตรุษจีนเช่นกันซึ่งมีการไหว้เจ้าไปแล้วเมื่อวานนี้และวันนี้ก็เป็นวันที่เด็กๆจะได้อั่งเปากันทุกคน
จอมใจเองก็ได้อั่งเปามาเป็นกอบเป็นกำทั้งจากญาติพี่น้องที่อยู่คนละบ้านเมื่อวานและยังมีอั่งเปาก้อนโตจากครอบครัวสุทธิไพศาลอีกเยอะแยะ...
...เช้าวันอาทิตย์...
...วันนี้คือวันตรุษจีน...
เจ้าลูกหมูลุกออกจากที่นอนเมื่อตอนเจ็ดโมงอย่างกระตือรือร้น อาบน้ำอาบท่าและแต่งตัวด้วยเสื้อยืดสีแดงพิมพ์ลายมังกรทองตัวเขื่องอยู่ข้างหลัง ซึ่งเจ้าตัวแอบคิดว่ามันเหมืนเสื้อยากุซ่ายังไงยังงั้นแต่ก็จะใส่
วิ่งตุบๆลงมาข้างล่างก็เจอกับปาป๊านั่งอ่านหนังสือพิมพ์ในชุดเสื้อโปโลสีแดงเช่นกัน ส่วนหม่าม้านั้นใส้เสื้อกี่เพ้าสีแดงขริบลายสีทองนิดและกางเกงสีขาวสามส่วนซึ่งทำให้หม่าม้าเหมือนเติ้งหลี่จวินเลย...นี่เขาไม่ได้ยอแม่ตัวเองนะ เพราะว่าม้าเขาน่ะ...สวยนะจะบอกให้...ไม่อย่างนั้นจะมีลูกหน้าดีๆแบบเขาได้ที่ไหนละ...
พอนั่งแหมะก็โถมตัวเข้ากอดร่างสูงสมส่วน “ซินเจียหยู่อี่ ซินนี้อั่วใช้ครับปาป๊า” พูดภาษาจีนซึ่งได้ร่ำเรียนมาน้องนิดด้วยสีหน้าเบิกบาน
“ครับ ซินเจียหยู่อี่ครับ” นายประสิทธิ์ก็ตอบรับ บรรพบุรุษของชายหนุ่มเองก็เป็นชาวจีนแผ่นดินใหญ่ที่เข้ามาตั้งรกรากในประเทศไทยในช่วงยุคสงครามโลกทำให้ที่บ้านเขามีเชื้อสายจีนอยู่หลายส่วน
จอมใจเลยได้ผิวขาวๆมากจากบรรพบุรุษแต่หากดวงตาไม่ได้ตี่แบบอาตี๋เยาวราชนักเนื่องจากฝ่ายอรอุมานั้นมีเชื้อไทยปนมาบ้างซึ่งก็ผสมออกมาเป็นเจ้าหนูอย่างพอเหมาะ
“เราไปทักทายสวัสดีปีใหม่บ้านใหญ่กัน” อรอุมาเอ่ยปากชวนสองพ่อลูก เป็นประจำทุกปีที่สองบ้านจะไปมาหาสู่สวัสดีปีใหม่ แจกอั่งเปากันเสมอ
ทั้งสามแม่ลูกก็เดินข้ามไปอีกฝั่ง เจอกับลุงทศที่กำลังล้างรถอยู่
“สวัสดีปีใหม่จีนครับลุงทศ” จอมใจเอ่ยเสียงใส ซึ่งคุณลุงก็ยิ้มรับและตอบกลับอย่างใจดี เขาเห็นคุณหนูใจมาตั้งแต่ยังเล็กยังน้อยเห็นเป็นลูกเป็นหลานและตัวเองก็สนิทสนมกันเป็นอย่างดี ลุงทศทำงานให้กับท่านประธานมาตั้งหลายสิบปีให้ความเคารพท่านเสมอเพราะครอบครัวนี้ไม่เคยเห็นเขาเป็นขี้ข้าคนใช้ แต่หากเห็นเขาเป็นเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งจนทำให้คนชราไม่เคยคิดจะออกจากงานและยังคงทำหน้าที่ต่อไป
เมื่อเดินเข้ามาในตัวบ้านก็พบร่างสูงโปร่งของพี่พลคนงามที่วันนี้ใส่เสื้อสีชมพูแดงขับผิวขาวๆให้เด่นขึ้นมาอีก
“พี่พลลลล...” เจ้าลูกหมูที่ไม่ค่อยได้เจอพี่หมอรีบเข้าไปออดอ้อนออเซาะซะไม่มี
“สวัสดีครับอาประสิทธิ์ น้าอร...ว่าไงเจ้าหมูน้อย” สวัสดีผู้ใหญ่แล้วหันมายิ้มกว้างให้กับร่างกลมๆที่เกาะเขาอยู่
“คิกๆๆ คิดถึงจังเลยครับ ไม่ค่อยได้เจอเลยงานยุ่งมากไหมครับ”
“ก็นิดหน่อยครับ”
“โอ้ๆๆๆ...นี่มันนักเลงอ้วนๆจากไหนเนี่ย มีมังกรทองอยู่ข้างหลังด้วย” เสียงกวนๆดังจากด้านหลังซึ่งไม่ต้องหันไปก็รู้ว่าใคร
“ฮึ้ยๆๆๆ...อ้วนที่ไหนเนี่ย...งอนพี่เวทย์อะ” เสียงใสๆกระเง้ากระงอดหันหน้าตูมไปหาร่างสูงที่ยืนยิ้มทะเล้นอยู่
และกลุ่มสมาชิกบ้านสุทธิไพศาลที่ยืนใส่เสื้อสีแดงกันทั้งหมด ท่านประธานใหญ่ใส่เสื้อยืดสีแดงทำให้ดูเหมือนท่านเจ้าสัวใหญ่มากๆ คุณหญิงก็ใส่กี่เพ้ายาวพร้อมสร้อยทองบนคอสวยๆ พี่ชายคนที่สามยืนหน้านิ่งในเสื้อเชิ้ตปลดกระดุมลายตาราหมากรุกสีแดง ส่วนร่างสูงใหญ่ของพี่ใหญ่นั้นใส่เสื้อยืดสีแดงเรียบๆแต่ดูดีเมื่ออยู่บนร่างชายหนุ่ม
“สวัสดีคร้าบบบทุกคน” เสียงดังใสๆทำเอาทุกคนหัวเราะ
“ซินเจียหยู่อี่ ซินนี้ฮั่วใช้ครับท่าน” ประสิทธิ์ส่งเสียบนอบน้อพร้อมกับค้อมหัวเล็กน้อย
“ซินเจีนหยู่อี่ เหมือนกัน” ท่านก็ตอบรับ พลางกวักมือเรียกเรียกเจ้าลูกหมูไปหา
“ซินเจียหยู่อี่ครับลุงไตร ป้านงค์” เข้าไปกอดร่างใหญ่ของท่านประธานซึ่งก็ได้เสียงหัวเราะกลับมา จอมไตรหยิบซองสีแดงสดขึ้นมาแล้วยื่นให้
“อะ...อั่งเปาของเราจากลุงกับป้า” จอมใจยกมือไหว้แล้วเอ่ยขอบคุณแล้วรับมาถือไว้ ไม่ได้เปิดดูแต่อย่างใด
ทางด้านนายประสิทธิ์และอรอุมาก็หยิบออกมาบ้างต่างก็ยื่นให้หลานชายทั้งสี่คน แม้จะโตเป็นหนุ่มกันหมดแล้วแต่หากก็ยังคงเป็นเด็กในสายตาพวกผู้ใหญ่เสมอ
“ซินเจียหยู่อี่ ซินนี้ฮั่วใช้ครับ อาประสิทธิ์ น้าอร” ทั้งสี่หนุ่มสวัสดีปีใหม่ พลางรับซองมาไว้ในมือคนละซอง
“ป๊าม้าไม่ให้ใจบ้างหรือครับ” เมื่อเห็นคนอื่นได้เลยเกิดอาการอยากได้บ้าง
“ใจได้จากลุงไตรคงจะเยอะกว่าป๊าให้นะ” หนุ่มใหญ่กระเซ้าเจ้านายตัวเอง เนื่องจากทุกปีพอเปิดซองออกมาดูจะพบกับเช็คเงินสดที่ระบุจำนวนมากพอสมควรซึ่งเจ้าหนูจะนำเงินอั่งเปาทุกปีไปฝากธนาคารอยู่เสมอ
ทุกคนจึงหัวเราะขำๆ ร่างสูใหญ่ของจอมราชันเดินมาหาน้องแล้วยื่นซองให้บ้าง
“นี่ของพี่ครับ” ชายหนุ่มให้อั่งเปาน้องชายคนเล็กเสมอหลังจากที่เจ้าตัวเรียนจบมีงานทำและมีเงินเดือนเรือนแสนเป็นของตัวเอง
“ขอยคุณครับพี่ราชันแล้วก็ซินเจียหยู่อี่ครับ” คนขี้อ้อนเอาหน้าถูไปมากับท่อนแขนแข็งแรง
หลังจากแจกอั่งเปากันเรียบร้อยก็เริ่มทานอาหารซึ่งก็เป็นของที่มาจากการไหว้เจ้าเพื่อเป็นมงคลแกชีวิต
...รีบกินข้าวแล้วรีบไปเปิดอั่งเปาดีกว่า อิอิ...++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากบอกหม่าม้าว่าจะไปเยาวราช เจ้าหนูก็รีบวิ่งไปหาพี่ชาย
“พี่ราชันจ๋า วันนี้เราไปเที่ยวเทศกาลตรุษจีนที่เยาวราชกันนะครับ” บอกเสียงอ้อนที่มักจะได้ผลเสมอกับพี่ชายคนโต
“ได้ครับ” คนถูกอ้อนก็ไม่ขัดและไม่เคยคิดขัดบอกเสียงนุ่ม จอมใจส่งเสียงเยสเบาๆแล้วรีบวิ่งไปชวนคนอื่นต่อ ซึ่งผลปรากฏว่ามีแต่พี่ชายทั้งสี่คนเท่านั้นจะไปเนื่องจากพวกผู้ใหญ่ไม่อยากไปเดินเบียดเสียดกับคนอื่น
เวลาสี่โมงเย็นกว่าๆทั้งห้าพี่น้องก็เคลื่อนพลออกจากบ้านโดยมีลุงทศขับรถมาส่งที่รถไฟฟ้าเพื่อนนั่งรถไฟฟ้าไปลงแถวๆบางรักและต่อรถเมล์สายหนึ่งไปย่านเยาวราช ที่พวกเขาไม่เอารถมาเพราะว่าไม่มีที่จอดรถแน่นอน
หลังจากลุงทศมาส่งที่สถานีรถไฟฟ้า ห้าพี่น้องก็เดินเปล่งออร่าพร้อมเสื้อสีแดงแรงฤทธิ์กดตั๋วรถไฟฟ้าลงสถานีสะพานตากสิน ระหว่างนั่งอยู่บนรถไฟฟ้า หน้าหล่อๆของครอบครัวตัวจอมก็แตะตาคนทั่วไป มีวัยรุ่นบางคนใจกล้าเดินมาขอถ่ายรูปด้วยซ้ำแต่หากพี่หมอคนสวยก็ปฏิเสธเสียงนุ่มทุกครั้ง บางครั้งก็มีกลุ่มเด็กผู้ชายรักสวยรักงามทั้งหลายเข้ามาซุบซิบๆแล้วส่งตาหวานๆไปให้
นั่งรถมาจนถึงจุดหมายจอมราชันก็เดินไปรอที่ประตูน้องๆก็เดินตามไปยืนรอ เดินออกมาจากจากสถานีแล้วเดินไปรอที่ป้ายรถเมล์ใกล้ ยืนรอเบียดๆกับเหล่าฝูงชนที่ยืนรอรถอยู่ จนรถโดยสารคันใหญ่ยี่สิบหน้าต่างสีแดงแล่นเข้ามาจอดตรงป้าย ฝูงชนก็รีบกรูกันไปขึ้นเมื่อประตูเปิด พี่ใหญ่รีบคว้ามือน้องมากุมแล้วพาขึ้นเพื่อกันหลงมายืนเกาะกลุ่มกันด้านหลัง ที่นั่งก็สละให้ผู้หญิง คนชราและเด็กๆนั่ง
ยืนโหนรถกันมานานพอดูเนื่องจากรถติดงอมแงม ในที่สุดจอมราชันก็พาน้องมาถึงย่านไชน่าทาวน์จนได้
ลงมาก็เดินปะปนไปกับฝูงชนที่มาเที่ยวงานเช่นกัน เดินไปเรื่อยดูสิงโต มังกรที่เขามาออกแสดง เสียงตุงแช่ๆก็ดังสนั่น
“โห...คนเยอะจัง” เจ้าหนูบ่นเล็กน้อย ใบหน้ากลมแดงเรื่อเพราะร้อนและเหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นมา
“ร้อนจัง คนก็เยอะ” จอมทัพผู้หน้าบึ้งบ่นเช่นกันเพราะเจ้าตัวไม่ชอบที่คนเยอะๆแต่ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่พอใจที่น้องชวนออกมา
จอมเวทย์เลี่ยงเดินไปซื้อเกาลัดที่ตั้งอยู่ข้างทางที่เขากำลังคั่วใหม่ๆส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่ว ซื้อมาสองกล่องแบ่งกันกิน ทั้งห้ายืนหลบข้างทางเพื่อแกะเกาลัดกัน เกาลัดร้อนหอมๆเคี้ยวเพลินจนหมดกล่องก็เดินเที่ยวกันต่อ จอมทัพที่ยังหิวเล็กน้อยถือโอกาสแวะร้านขายรังนกหูฉลามแถวนั้น ในร้านเปิดแอร์เพื่อคลายความร้อน สั่งอาหารกันมานิดหน่อยเพื่อคลายหิว มีร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาที่โต๊ะเพื่อจดเมนู จอมเวทย์ที่ถือเมนูอยู่จึงเงยหน้าเพื่อจะสั่งของทานเล่นแต่ก็ต้องแหกปากลั่นร้าน
“ไอ้ตี๋จอมมาร!!!” ชายหนุ่มอุทานลั่นร้านเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่หนากว่า คนถูกทักก็ยิ้ม
“อ้าว...คุณจอมขมังเวทย์” คราวนี้คนถูกเรียกว่าจอมมารส่งยิ้มกวนกับตาตี๋ๆมาให้ โดยรวมต้องบอกว่าชายหนุ่มเป็นคนหล่อตี๋ ขาวสูงใหญ่บวกกับกล้ามแขนเป็นมัดนั่น
“พี่ผมว่าเราเปลี่ยนร้านเถอะ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ลุกพรวด แต่หากอีกคนไวกว่าคว้าข้อมือไว้แล้วฉุดให้นั่งลง
“อ้าว...จะหนีกันง่ายๆแบบนี้ ใจเสาะหรือครับคุณ” จอมเวทย์ได้แต่ส่งเสียงสบถและสะบัดข้อมืออก
“รู้จักกันหรือสองคนนี้” พี่พลถามใจเย็น
จอมเวทย์ตาเขียวปั๊ด “ใครอยากรู้จักกับมันกันเล่า”
“ครับผมเรียนคณะเดียวกันแต่คนละสาขาครับ” คนหน้าตี๋บอกแทน
“เหอะ” จอมเวทย์หน้าบึ้ง อีกคนก็ยักคิ้วกวน
“ใจว่าสั่งก่อนดีไหม พี่เขาจะได้ไปรับออเดอร์โต๊ะอื่นด้วย” เจ้าหนูเห็นท่าไม่ดีเลยบอก เขาไม่ค่อยเห็นพี่ชายอารมณ์ดีคนนี้หน้าบูดเท่าไร
“งั้นเอารังนกแปดเซียน ยำตีนกบ ผัดเผ็ดปลาไหล ส่วนหมี่ผัดฮ่องกงไม่เอาเอาหมี่ผัดอิรักแทน” คนในโต๊ะหน้าเจื่อนเล็กน้อยเมื่อเจอลูกรวนของเจ้าตัว
คนรับออเดอร์ยังยิ้มอยู่พลางตะโกนบอกบอก “ป๊า มีคนสั่งรังนกแปดเซียน ยำตีนกบ ผัดเผ็ดปลาไหล หมี่ผัดอิรักครับ” อาแป๊ะเจ้าของร้านทำหน้าพิลึกพลางถาม
“อะไรนะอาตี๋” คราวนี้คนตะโกนหัวเราะลั่น แล้วสั่งใหม่
“เอารังนกตุ๋น ผัดกระเพาะปลาแห้ง หมี่ผัดฮ่องกงครับป๊า” เปลี่ยนชื่อเมนูเสร็จสรรพโดยไม่ถามคนกิน
“เฮ้ยๆๆไอ้ตี๋ กูไม่ได้สั่งนะเว้ย”
“เอาน่าคุณ นี่ของขึ้นชื่อของร้านผม รับรองอร่อย” บอกหน้ายิ้ม “ไม่ขัดข้องนะครับ” และหันไปถามคนอื่นๆในโต๊ะ ซึ่งก็พยักหน้ายิ้มๆแล้วก็เดินไปรับออเดอร์ต่อ
“หึ้ยๆๆๆ เกลียดแม่งจริง
“พี่เวทย์รู้จักพี่เขาหรือครับ” จอมใจถาม ซึ่งจอมเวทย์ทำหน้าบูดใส่
“ไม่อยากรู้จักมันหรอก แต่เรียนคณะเดียว มันก็เลยเจอกันบ้างน่ะ”
“พี่เขาชื่ออะไรครับ”
“ชื่อไอ้เชี่ยภัทรน่ะ” คราวนี้หลุดคำหยาบต่อหน้าน้อง
จอมใจขำๆเพราะเห็นพี่ชายหัวเสียน่าดู
นั่งรออาหารสักพัก คนหน้าตี๋ที่ชื่อภัทรก็เดินเอาอาหารมาเสิร์ฟแล้วยังมิวายกวนประสาทเพื่อนร่วมคณะสองสามทีแล้วก็ไป
หลังจากมื้อนั้น จอมเวทย์ก็ยังหน้าบูดตลอดเทศกาล...ฮะๆๆ....
...ซินเจี่ยหยู่อี่ ซินนี้ฮั่วใช้ครับ...
...ปีมะเส็งนี้ขอให้มีแต่โชคลาภ คิดเงินได้เงินคิดทองได้ทอง...
...มีความสุขกันถ้วนหน้าครับ...
To be Continue
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มีความสุขกันมากๆนะค่ะ ตอนนี้อยากจะกอดจะฟัดพี่เวทย์มาก คนอาร้ายยยน่ารักน่ากอด อิอิ
แต่งเองบ้าเองค่ะ
ปล. ท่านผู้อ่านคนไหนชอบตัวจอมคนไหนเม้นเข้ามาบอกกันเยอะๆนะค่ะ คนเขียนอยากรู้ๆและมันจะเป็นแรงบันดาลใจเรื่องต่อไปค่ะ (เรื่องนี่ยังไม่จบเลย ฮะๆๆๆ)
ปล.สอง น้ำแข็งใสรักพี่ราชัน อยากฟัดพี่พล เบื่อหน้าพี่ทัพ (ฮะๆๆ) ปลื้มพี่เวทย์ อยากกอดน้องใจค่ะ อิอิ
กอด
หัวข้อ: จอมขมังเวทย์ปราบมาร : บทที่ 1(50%) (8/3/2557) P.57+แจ้งข่าว P.1ค่ะ (อ่าน 396818 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก