บทที่ 3 (รีไรท์)
[/b]
เวลาเคลื่อนคล้อยจนบ่าย เหล่านักศึกษาทยอยกลับมายังตึกเรียน หรือบางคนที่เลิกแล้วก็กระจายตัวไปตามที่ต่างๆ กลับหอพักบ้าง กลับบ้านบ้าง ไปเที่ยวบ้าง แต่สำหรับจอมใจนั้น....
...ต้องกลับมาเรียนต่อตอนบ่าย...
อาจารย์ที่คุมแลปแจกชีทโจทย์โปรแกรมมิ่งของวันแรกมาให้กับทุกคน การเข้าแลปนั้นเป็นการฝึกทักษะทางดานการเขียนโปรแกรมอย่างหนึ่ง ต้องเขียนโปรแกรมขึ้นมาจากโจทย์ที่ได้มา แล้วต้องรันตัวโปรแกรมนั้นส่งอาจารย์ โดยจะเช็กความถูกต้องจากตัวโค้ดที่เขียน ผลลัพธ์ที่ออกมา เมื่อตรวจแล้วผ่านอาจารย์ก็จะเซ็นชื่อให้ในข้อนั้นที่ทำเสร็จ
ตากลมโตไล่สายตาผ่านกระดาษทีละหน้าซึ่งมีทั้งหมดสี่โจทย์ จอมใจเริ่มลงมือทำข้อแรกด้วยความมั่นใจ จะไม่ให้มั่นใจได้ไงเมื่อมีคนเทรนมาอย่างดีเมื่อช่วงปิดเทอม เขาคิดไปถึงช่วงนั้นที่เป็นช่วงประกาศผลแอดมิชชั่นและเขาก็ดีใจลั่นบ้าน ในที่สุดพี่ราชันก็พาเขาไปเรียนพิเศษวิชาโปรแกรมมิ่งแถวๆราชเทวี
...ย้อนไปเมื่อช่วงปิดเทอมซัมเมอร์...
...ช่วงพลบค่ำของวันศุกร์หนึ่ง...
เสียงใสๆๆของไอ้ตัวยุ่งดังลั่นบ้านเดี่ยวสองชั้นหลังย่อม
“ติดแล้วววววววว!!! เอนท์ติดแล้วววววววววว!!!” ร่างกลมๆกระโดดดึ๋งๆขึ้นๆลงๆอยู่กลางบ้าน หลังจากที่เจ้าตัวเปิดดูผลการสอบ
ที่นั่งลุ้นมาอยู่หลายวัน
ร่างโปร่งบางของอรอุมาซึ่งเป็นมารดารีบเดินเข้ามาหา “ติดที่ไหนลูก”
หันไปยิ้มแฉ่งให้หม่าม้า “วิศวะฯอินเตอร์ฯของที่...”
เมื่อได้ยินชื่อสถาบันที่เจ้าตัวกลมบอกแล้ว รอยยิ้มอ่อนโยนก็ส่งมาให้ด้วยความยินดี
“ที่เดียวกับพี่เวทย์เลยหนิ” อรอุมาเอ่ยถึงพี่ชายข้างบ้านคนที่สี่ที่กำลังศึกษาที่นั่นเหมือนกัน
“ใช่ครับ”
จอมใจเป็นเด็กดี ตั้งใจเรียน มีเที่ยวเล่นบ้างตามประสาวัยรุ่นแต่ไม่เคยทิ้งการเรียน ทำให้ความพยายามตรงนั้นส่งผลให้น้องชาย
คนเล็กสอบติดตามที่หวังไว้
....เพราะเจ้าตัวมีตัวอย่างที่ดีจากพี่ชายทั้งสี่คน....
“ใจโทรไปโม้ให้ป๊าฟังก่อน” ว่าแล้วก็กดโทรศัพท์ยิกๆต่อสายถึงบิดาที่ยังคงทำงานไม่เสร็จ
รอสายอยู่ครู่เดียว เสียงทุ้มใจดีก็ดังขึ้น “ครับ...ว่าไงครับใจ”
“ใจเอนท์ติดแล้วนะป๊า”
“โอ้โห เก่งจริงๆลูกป๊า” ประสิทธิ์รู้สึกยินดีแทนลูกชายคนเดียว “ติดที่ไหน”
เมื่อได้ฟังชื่อสถาบัน หนุ่มใหญ่วัยสี่สิบปลายๆหัวเราะแล้วบอกว่า “จะตามพี่เวทย์ต้อยๆเลยใช่ไหม”
ความจริงแล้วไม่ใช่แค่มหาวิทยาลัยหรอก หากแต่น้องน้อยของบ้านถูกส่งไปเรียนโรงเรียนเดียวกับพวกพี่ๆทั้งหลายตั้งแต่อนุบาล
ยันม.ปลาย โรงเรียนเอกชนชายล้วนชื่อดังใจกลางกรุงเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดของสองครอบครัว จอมราชันพี่ใหญ่ของบ้านถูกส่งเข้าไปประเดิมคนแรก ก่อนน้องๆที่เหลือจะตามเข้าไปเป็นลำดับ ส่วนในระดับอุดมศึกษานั้นทุกคนต่างเลือกตามความฝันของแต่ละคน ซึ่งผู้ปกครองไม่เคยขัดเพียงแต่คอยเป็นกำลังใจอยู่ห่างๆ
“ใครบอกละ...ใจแค่อยากเรียนคณะนี่ของที่นี่ก็แค่นั้น” จอมใจย่นจมูกใส่โทรศัพท์อย่างแง่งอน เจ้าตัวคุยอีกสองสามประโยคก่อนวางสาย
“ม้าใจไปบ้านนู้นนะ จะไปโม้อีกรอบ” “บ้านนู้น”ที่เจ้าตัวพูดถึงคือ คฤหาสน์สวยตระการตาของจอมไตร ที่น้องน้อยเข้าออกเป็นว่าเล่น พูดได้ว่าเติบโตมากับครอบครัวที่แท้จริงและครอบครัวข้างบ้าน
ครอบครัววีระของจอมใจมีสามคน พ่อ แม่ ลูก
หัวหน้าครอบรัวเป็นลูกน้องคนสนิทของท่านประธานใหญ่ผู้เป็นเจ้าของบ้านหลังข้างๆ ภรรยาคุณหญิงก็เอ็นดูเจ้าตัวกลมราวกับลูกคนที่ห้าทำให้ มีความสนิทสนมกันเป็นอย่างดี
ส่วนมารดาหรือหม่าม้าของจอมใจเป็นนักเขียนอิสระ ซึ่งบางครั้งก็ยุ่งตัวเป็นเกลียวเช่นกัน ทำให้บางครั้งพี่ใหญ่ต่างสายเลือดต้องสละเวลามาดูแลน้องน้อยล้อมรอบด้วยพี่ชายอีกสามคน ซึ่งเรียกได้ว่าเขาเติบโตมากับความรักของสองครอบครัว
พาร่างกลมๆวิ่งดุ๊กดิ๊กผ่านประตูทางเชื่อมผ่านเข้ามาอีกฝั่ง เหมือนหลุดมาคนละโลก สวนสีเขียวขนาดกว้างถูกแต่งแต้มด้วยพืชพันธุ์ไม้นานาชนิดให้ความรู้สึกร่มรื่น น่าอยู่ ตรงกลางมีสระน้ำพุเล็กที่ประดับด้วยรูปปั้นเทพีกรีกงดงาม จอมใจเดินผ่านฉับๆอย่างเคยชิน พาร่างของตัวเองเข้าไปด้านในของบ้าน
เจ้าตัวตรงไปยังห้องนั่งเล่นที่ทุกคนๆชอบใช้เวลาความสุขกับครอบครัวด้วยกันตรง วิ่งหัวฟูเข้าไปอย่างร่าเริง ตากลมโตกวาดมองทั่วห้องซึ่งพบกับพี่ชายคนที่สามอย่างจอมทัพ จอมเวทย์ จอมพล และคุณหญิง ยังไม่เห็นวี่แววประธานใหญ่และรองประธาน
...ก็แน่สิ เมื้อกี้ตอนเขาโทรไปหาป๊า ทั้งสามคนยังทำงานไม่เสร็จเลย...
คุณหญิงนวลอนงค์กวักมือน้อย “ว่าไงจ้ะใจ มาหาป้าสิมา” คนถูกเรียกรีบถลันเข้าไปหา กางแขนกอดหมับแล้วหัวเราะกิ๊ก
“คิกๆ ป้านงค์อุ๊นอุ่น”
“เหอะ ขี้ประจบ” จอมเวทย์พ่นลมออกทางจมูก รู้สึกหมั่นไส้เจ้าเด็กนี่
จอมใจหันไปแลบลิ้นแบร่ใส่ “เชอะ ไม่มีให้กอดแล้วอิจฉา”
“ทะเลาะกันอีกแล้วคู่นี้...” ศัลยแพทย์หนุ่มวัยใกล้สามสิบอย่าง จอมพล สุทธิไพศาลปรามด้วยรอมยิ้มเพราะรู้ดีว่าสองคนนี้เหมือนพ่อแง่แม่งอน
นายแพทย์หนุ่มเรือนร่างสูงโปร่ง ดวงหน้าเรียว ตากลมใสแจ๋วถูกบดบังด้วยแว่นสายตาสีชา ปากบางกระจับได้รูปมีรอยยิ้มอ่อนโยนอยู่เป็นนิจ ผิวขาวอมชมพูผ่องเนื่องจากไม่ค่อยได้ออกแดด มือเรียวสวยที่จับมีดผ่าตัดอยู่บ่อยๆ จอมใจยอมรับเลยว่าพี่คนรองของเขา...
...งดงามเหมือนเทพบุตร...
“เฮ้อ...” เสียงแหบห้าวเฉื่อยชาเหมือนไร้ความรู้สึกกล่าวลอยๆ จอมทัพหนุ่มสุดเซอร์ของบ้านที่ทำงานด้านการออกแบบพิงตัวลงกับพนักเก้าอี้โซฟา
หน้าตาหล่อเหลาเรียบเฉยเหมือนไม่ใส่คนรอบข้าง เรือนผมสีดำสลวยไว้ยาวระต้นคอ นัยน์ตารีคมดูติดจะเย็นชา ชายหนุ่มมีนิสัยเรื่อยๆไม่สนใจใคร ไม่ค่อยมีใครรู้ว่าชายหนุ่มคิดอะไรอยู่ รวมถึงเป็นคนชอบพูดลอยๆแบบคนอื่นฟังไม่ค่อยเข้าใจ และดูเหมือนจะเป็นคนที่พูดน้อยคล้ายพี่ชายคนโตแต่...มันก็ต่างกัน
...พูดน้อยต่อยหนัก มีเหตุผลแบบพี่ชายใหญ่จอมราชัน หรือ พูดเรื่อยๆเฉื่อยชาของพี่คนที่สาม...
ทว่าสมาชิกในบ้านรู้ดีว่าจอมทัพไม่ได้เป็นคนเรื่อยเปื่อยเฉื่อยแฉะตามที่เห็น แค่บุคลิกทางกายภาพบางอย่างทำให้ชายหนุ่มดูเป็นนักออกแบบสุดเซอร์หลุดโลก พูดจาแปลกๆในสายตาคนนอก
...จอมใจก็ยังรักพี่ชายสุดเซอร์คนนี้...
ร่างกลมๆนุ่มนิ่มขยับยุกยิกเข้าไปใกล้หนุ่มเซอร์แล้ววาดวงแขนกอดร่างแกร่งนั่น
“หุหุ อารมณ์บ่จอยหรือครับพี่ทัพ” ยิ้มทะเล้นใส่ ตากลมๆพราวระยับ
“หึ...” เสียงหัวเราะแหบๆในลำคอ มือกว้างที่มีรอยสีน้ำ หรือโปสเตอร์จางเลอะอยู่ขยี้หัวทุยๆนั่น มืออีกข้างที่ว่างก็ยกรวบตัวกลมไว้แน่น หน้ากลมใสแทบบี้ลงกับแผ่นอกกว้าง
“อู้อี้...อ่าอิอะ (อย่าสิครับ)” เสียงใสอู้อี้ จนในที่สุดแขนแกร่งข้างนั้นก็ปล่อยร่างกลมๆเป็นอิสระ จอมใจหน้าแดงหูแดงเพราะหายใจไม่ออก ผมสลวยยุ่งไม่เป็นทรง
“ฮะๆๆ...” จอมเวทย์หัวเราะกว้าง ส่งสายตาล้อเลียนไปให้
ส่วนพี่หมอพลก็อมยิ้ม นางนวลอนงค์ทอดสายตามองพี่น้องหยอกล้อกันอย่างมีความสุข
“มาหาข้าวกินหรือไงนะเรา” จอมทัพถามเสียงเนือยๆ เพราะรู้ดีว่าบางครั้งจอมใจและครอบครัวก็จะมาฝากท้องที่บ้านเขา หรือไม่ก็เป็นครอบครัวเขาที่ยกโขยงไปบ้านหลังข้างๆจนแลดูอึดอัดชอบกล
เจ้าลูกหมูย่นจมูกใส่ “เปล่าสักหน่อย ใจมีเรื่องมาบอกต่างหากละ”
“เรื่องอะไร หืม...” คราวนี้จอมพลถาม แต่เจ้าหนูส่ายหน้าแล้วบอกว่า
“ใจว่ารอลุงไตร ป๊า และพี่ราชันกลับบ้านก่อนดีกว่าแล้วค่อยบอกทีเดียว”
“เอาอย่างนี้สิ วันนี้ก็กินข้าวเย็นที่นี่เสีย ไปตามหม่าม้าเรามาด้วยสิ ไม่ต้องทำกับข้าวให้เหนื่อย” คุณนายของบ้านออกความเห็น
จอมใจพยักหน้างึกงักเห็นด้วย แล้วรีบลุกไปตามหม่าม้าที่บ้านตัวเอง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
...บรืน...
เสียงรถที่แล่นที่ดังมาจากด้านนอกของบ้าน ทำให้เจ้าตัวกลมหูผึ่ง รีบวิ่งออกมาที่ประตู
รถแวนคันใหญ่แล่นมาจอดตรงหน้าพอดิบพอดี ประตูอัตโนมัติเลื่อนออก เผยให้เห็นร่างสูงของหนุ่มใหญ่วัยหกสิบอย่างจอมไตร ตามมาด้วยปาป๊าประสิทธิ์ และคนสุดท้ายที่ลงมาจากรถนั่นก็คือพี่ใหญ่จอมราชัน
“อ้าวใจเอย...ออกมาหน้าประตูทำไมล่ะ” เสียงทุ้มแหบของลุงไตรเอ่ยถาม เมื่อเห็นน้องน้อยมายืนรอ
“ใจออกมารับครับผม ” ว่าแล้วก็ยกมือไหว้ “สวัสดีครับลุงไตร ป๊า พี่ราชัน”
“เราเข้าข้างในกันดีกว่า” เจ้าของบ้านเอ่ย ก่อนหันไปหาคนขับรถที่ทำงานกันมานมนาน “ฝากเอารถไปเก็บด้วยนะทศ”
ชายหนุ่มร่างสันทัดค้อมหัวรับ แล้วขับรถแวนออกไปที่โรงรถ
ทั้งหมดเดินเข้าบ้านพร้อมกัน และตรงไปยังโต๊ะกินข้าวขนาดยาวที่สามารถรับรองแขกได้หลายคน
ที่ว่างตรงหัวโต๊ะเว้นไว้ให้เจ้าบ้าน ด้านขวาเป็นนางนวลอนงค์ ด้านซ้ายเว้นไว้ให้ลูกน้องคนสนิท ถัดจากเขาก็เป็นอรอุมา
ส่วนเด็กๆของบ้านค่อยทยอยมานั่ง จอมราชันทรุดตัวนั่งข้างมารดาตัวเอง ตามด้วยจอมเวทย์ และจอมทัพ ส่วนจอมใจนั่งข้างหม่าม้าถัดไปเป็นจอมพลผู้ใจดี
ความจริงที่บ้านนี้ไม่ได้มีกฎเกณฑ์ที่ตายตัวว่าต้องนั่งตรงไหน แต่แค่ให้ผู้ใหญ่นั่งก่อนแล้วตามด้วยเด็กที่สามารถเลือกนั่งที่ที่เหลือได้ตามใจชอบ
นางอุ่นใจและเด็กรับใช้อีกสองคนทยอยนำอาหารขึ้นโต๊ะ
อาหารเย็นวันนี้มื้อใหญ่กว่าปกติ ที่บ้านนี้ให้ความสำคัญกับอาหารเย็น เมนูวันนี้ประกอบด้วย แกงส้มกุ้งชะอมทอดไข่ ปลาเก๋าราดพริก ผัดผักรวมมิตร หมูทอดกระเทียมพริกไทย แกงเขียวหวานไก่ และเนื้อปูผัดผงกระหรี่...ซึ่งจานสุดท้ายนี่ของโปรดเจ้าลูกหมูเลยล่ะ
“พี่เวทย์เปลี่ยนที่นั่งกันได้ไหมอะ...” เมื่อทุกคนนั่งลงเรียบร้อย เจ้าตัวยุ่งก็เอ่ยปากถาม
...ก็เขาอยากนั่งข้างๆพี่ราชันหนิ...
อาจเป็นความเคยชินที่ส่วนใหญ่เจ้าตัวจะนั่งข้างพี่ใหญ่ เนื่องจากตอนเจ้าลูกหมูยังเด็ก...พี่ราชันจะเป็นคนป้อนข้าวป้อนน้ำเป็นซะ
ส่วนใหญ่ ทำให้กลายมาเป็นความเคยชินของทุกคน
“ไม่...ก็นายอยากช้าเอง”
“แหงะ...เขาอยากนั่งตรงนั้น แต่พี่เวทย์นั่นแหละนิสัยไม่ดีแย่งเขานั่ง” คนนิสัยไม่ดียิ้มกว้างสะใจที่แกล้งเจ้าลูกหมูได้ ประมุขของบ้านปรามขำๆ
“เอาน่าๆ เจ้าเวทย์ก็ไปแกล้งน้อง เปลี่ยนที่ให้น้องนั่งไป”
จอมเวทย์ยักคิ้วแล้วลุกขึ้น เจ้าหนูรีบลุกวิ่งผลุงมาที่อีกฝั่งหนึ่งแล้วหย่อนตัวนั่งทันที
“เดี๋ยวนี้ลูกไม่อยากนั่งกับเราแล้วละ” ประสิทธ์ที่เห็นลูกชายย้ายไปนั่งฝั่งอื่นก็เอ่ยกับภรรยา
“นั่นสิค่ะ” จอมใจที่เห็นว่าป๊ากับม้าแกล้งงอนใส่ ก็เอ่ยออดอ้อน
“แหมอย่าพูดแบบนั้นสิฮะ ก็แหมเดี๋ยวนี้พี่ราชันทำงานหนัก ใจไม่ค่อยได้เจอพี่เขาเท่าไรเลยนี่ฮะ...ใจคิดถึง”
คำตอบทำเอาคนที่ถูกคิดถึงคลี่ยิ้มน้อยๆ ดวงตาคมทอแสงอ่อนลง
“ทีพี่ไม่ค่อยได้กลับบ้านใจยังไม่คิดถึงพี่เลยนะ” คราวนี้พี่หมอกระเซ้าบ้าง
“ม...แหม ก็...วันนี้ใจเจอพี่พลแล้วไงครับ แต่...ใจเพิ่งเจอพี่ราชันเมื่อกี้เอง” เจ้าตัวกลมรีบแก้ตัวพัลวัน กลัวพี่คนรองเสียน้ำใจ
“ครับๆๆ”
“เอาล่ะ ลงมือทานกันเถอะ” เมื่อเจ้าของบ้านเปิดงาน มือขาวๆก็รีบตักเนื้อปูผัดผงกระหรี่คำโตมาวางบนจาน ลงมือกินตุ้ยๆอย่างเอร็ดอร่อย จนคนรอบข้างยิ้ม
...จอมใจมีความสุขกับการกินเสมอ...
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยความสุข มีเสียงหัวเราะหนอกล้อกันดังไม่ขาด เสียงคุยเรื่องของผู้ใหญ่เอย เสียงเล่าเรื่องของเด็กๆเอย...
“แล้วสรุปใจมีเรื่องอะไรจะบอกทุกคนหรือ...” คุณนายสุดสวยถาม
เจ้าลูกหมูชะงักมือแล้วเงยหน้ามามองทุกคนที่กำลังรอฟัง คนที่รู้อย่างป๊า ม้าก็นั่งยิ้มเฉยๆ
“คือว่า...ใจ...เอนท์ติดแล้วนะครับ” กล่าวออกไปอย่างตื่นเต้น
ผลที่ตามมาคือเสียงดีใจของทุกคน
“ว้าว...ยินดีด้วยนะลูก” จอมไตรเอ่ยบอกอย่างยินดี
จอมพลถามบ้าง “ติดที่ไหนละเรา คณะอะไร”
“คณะวิศวะฯซอฟแวร์อินเตอร์ของที่...” พูดชื่อมหาวิทยาลัยเสร็จปุป นัยน์ตาเฉี่ยวคมของจอมเวทย์ก็เบิกกว้าง
“ที่เดียวกับพี่นี่ จะตามตูดกันไม่เลิกเลยใช่ไหมไอ้จ้ำม่ำ” จอมใจย่นจมูกใส่
“ใจก็ไม่อยากเรียนที่เดียวกับพี่หรอก แค่มันติดที่นี่”
พี่จอมทัพก็คลี่ยิ้มยินดีโดยไม่พูดอะไร แต่จอมใจรู้ดีว่าชายหนุ่มก็ยินดีกับความสำเร็จของเขาเหมือนกัน
ส่วนพี่ใหญ่ของบ้านยิ่งยินดีกับน้องน้อยเข้าไปใหญ่ เมื่อเด็กตัวน้อยเมื่อวันวานที่เขาดูแล วันนี้กำลังก้าวเข้าสู่ความเป็นผู้ใหญ่อย่างเต็มตัว
“เก่งมากคนเก่งของพี่” เสียงทุ้มนุ่มอ่อนโยนพร้อมกับมือใหญ่อบอุ่นลูบหัวทุยๆนั่นเบาๆ เจ้าลูกหมูทำหน้าเคลิ้มๆเหมือนแมวน้อยชอบคลอเคลีย
“แหะๆ”
“แล้วอยากเรียนโปรแกรมมิ่งเพิ่มไหม...” พี่เขาถาม
“ครับๆ”
พี่มีรู้จักที่ดีๆอยู่ แล้วจะพาไปสมัครนะครับ” จอมใจพยักหน้า
แล้วทุกคนก็กลับมาสนใจอาหารต่อไป เจ้าลูกหมูก็กลับมาโซ้ยต่อ ตักหมูทอดกระเทียมมาวางในจานตามด้วยเติมแกงส้มถ้วยโต เคี้ยวตุ้ยๆ แต่ทว่า...
“เด็กดีกินผักด้วยสิ...” ไม่ทันขาดคำมือใหญ่ก็ตักผัดผักรวมมิตรใส่จานของน้อง
หน้ากลมๆเงยหน้ามอง ตากลมใสฉายแววงอแง “ไม่เอ๊า...ใจไม่อยากกิน”
นัยน์ตาคมกล้าจ้องมองมา “กินผักสักหน่อยสิเด็กดี มันมีประโยชน์นะ...” เหตุผลที่ทำเอาเจ้าลูกหมูหน้าเบ้
“ไม่เอ๊า...เขาไม่กินนะ” มาแล้วครับมาแล้ว นิสัยงอแงไม่ยอมกินผัก ทั้งๆที่อายุก็เกือบยี่สิบ แถมยังเอาช้อนเขี่ยกองผักนั่นไปไว้ข้างๆ
“เด็กดื้อกินเข้าไปเดี๋ยวนี้” จากเด็กดีกลายเป็นเด็กดื้อไปเสียแล้ว คนอื่นๆที่ดูอยู่ก็แอบลุ้นว่าเจ้าหนูจะกินไหม เนื่องจากเป็นเจ้าตัวเป็นคนเลือกกิน ไม่ค่อยกินผัก ใครต่อใครพูดก็ไม่ยอม มีเพียงจอมราชันเท่านั้นที่พอจะปรามได้บ้าง
“ไม่!” เจ้าตัวกลมกอดอก งอนเหมือนเด็กสามขวบ ทำหน้าฟึดฟัด
จนประกาศิตดังสนั่นจากพี่ชาย “กินเข้าไปเดี๋ยวนี้จอมใจ! อย่าให้พี่ต้องจับเรายัดปาก!” มาถึงตรงนี้เจ้าลูกหมูเริ่มหงอยและกลัว เนื่องจากพี่ชายใหญ่เปลี่ยนมาเรียกชื่อเต็มของเขา “จอมใจ” แสดงให้เห็นว่าเริ่มโกรธ
เจ้าตัวดีรีบกินอย่างเสียไม่ได้ ท่ามกลางรอยอมยิ้มจากสมาชิกคนอื่นๆ
...แหงะ เขางอนพี่ราชันแล้ว!...
ในที่สุดเวลาก็ล่วงเลยมาถึงสี่โมงเย็น อาจารย์เก็บชีทกลับไป เด็กๆเริ่มทยอยออกมาจากห้อง จอมใจก้าวขาฉับๆมากดลิฟท์พร้อมเพื่อนๆ
“จอมใจนอนหอเปล่า” มรกรตถามขึ้นขณะลงลิฟท์
“เปล่า กลับบ้านอ่ะ เดี๋ยวมีคนมารับ”
ลิฟท์มาจอดที่ชั้นหนึ่ง เด็กในลิฟท์ทยอยกันออกมา จอมใจล่ำลาเพื่อนๆที่ส่วนใหญ่พักหอพัก เจ้าตัวก็ยืนเล่นไอโฟนไปเรื่อยเปื่อย จนเสียงทุ้มแหบดังข้างหลัง
“ไอ้ขี้แยพี่มารับกลับบ้าน...”
TBC.
กลับมาแล้วค่าเอาตอนที่รีไรท์ใหม่มาลงให้ค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
