สวัสดีค่า ทักทายกันวันจันทร์นะค่ะ
เมื่อวานนอนตายเพราะเหนื่อยเลยส่งน้องจอมใจมาทักทาย
วันนี้ฟื้นคืนชีพแล้ว เลยเป็นคนพาครอบครัวตัวจอมมาออกสื่อค่ะ
อ่านอย่างมึความสุขค่ะ
บทที่ 13
[/b]
หลังจากเป็นไข้นอนป่วยแค่สองวัน จอมใจก็หายดีเป็นปลิดทิ้งเพราะได้ยาดีและกำลังใจดี เจ้าตัวกลับมาร่าเริงแจ่มใสดั่งเดิม ทำให้ทุกคนรู้สึกหายห่วง
เสียงเรียกเข้าจากไอโฟนสีขาวที่วางอยู่บนโต๊ะคอมพิวเตอร์ทำให้ร่างกลมๆที่กำลังจ้องสกรีนอยู่ผละมารับ
“สวัสดีครับ” กรอกเสียงลงไป สายตาและมือที่ว่างอีกข้างยังคงพุ่งเป้าไปที่โปรแกรมมิ่ง พิมพ์กอกแกกพร้อมกับการสนทนา
“เฮ้ย...จอมใจนี่ฉันเอง” ประโยคครุมเครือที่ดังมาจากอีกฝ่ายทำให้จอมใจขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ใครครับ”
“โหห...ฉันต้นไง” คิ้วที่ขมวดค่อยคลายออก แปรเปลี่ยนเป็นความยินดีเมื่อได้ยินเสียงเพื่อนเก่าที่มาจากโรงเรียนเดียวกัน
“เฮ้ย...เป็นไงเนี่ย เบอร์ไม่คุ้นเลยนะ” เจ้าตัวดึงเครื่องมือสื่อสารที่โชว์เบอร์แปลกทำให้เขาไม่เดาไม่ออก
“เปลี่ยนเบอร์น่ะ เครื่องเก่าเสีย”
“อ้อ...อืม มีไรๆๆ คิดถึงจังเว้ย” เจ้าหนูบอก เขาไม่ได้ติดต่อกับเพื่อนเก่าเลยตั้งแต่แต่ละแยกย้ายไปตามมหาลัยที่ตัวเองใฝ่ฝัน
เพื่อนบางคนถึงกับไปเรียนต่างจังหวัดเลย ส่วนมากจะติดตามความเคลื่อนไหวกันบนโซเชียลเนตเวิร์กกันเสียมากกว่า ไม่ค่อยโทรหากันเท่าไร
“เอ่อ...วันศุกร์นี้ห้องเรานัดกันกลับโรงเรียนไปเยี่ยมมาสเตอร์น่ะ ไปไหมๆ”
“เฮ้ย ไปดิๆ ไม่ได้กลับโรงเรียนเลยตั้งแต่จบมา” เป็นเวลาร่วมหลายเดือนที่เขาไม่ได้กลับไปเยี่ยมโรงเรียนเนื่องจากเลิกเรียนเย็นและระยะทางระหว่างมหาลัยกับโรงเรียนก็ไม่ใช่ใกล้ๆ เรียกได้ว่าคนละมุมเมืองกันเลย รวมถึงวันศุกร์นี้อาจารย์ยกเลิกคลาสตอนบ่ายพอดี นี่คงเป็นโอกาสดี
“เออๆ งั้นวันศุกร์เจอกันๆ บาย” หลังจากวางสายจากเพื่อนไป เจ้าหนูก็หันมาหัวหมุนกับงานต่อไป
จนเมื่องานชิ้นสุดท้ายเสร็จ เจ้าหนูก็บอกราตรีสวัสดิ์ปาป๊าหม่าม้าที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่เพื่อไปอาบน้ำนอน
เดินตาปรือๆขึ้นมาบนห้อง คว้าผ้าเช็ดตัวบนราวเข้าห้องน้ำไป สิบนาทีถัดมาร่างกลมก็เดินหอมฟุ้งออกมาในชุดนอนลายทางสีขาวครีม ทรุดนั่งลงบนเตียง ตั้งนาฬิกาปลุกบนหัวเตียง ปิดไฟ ล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆ หน้าซุกกับพุงแบดแบดตัวโตหลับไปอย่างสุขใจ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
วันศุกร์ที่จอมใจนัดเพื่อนไว้เวียนมาถึง เจ้าหนูยังคงแต่งตัวอาบน้ำเพื่อไปเรียนตามปกติ วันนี้พี่เวทย์เป็นคนไปส่งเหมือนอย่างเคย
“พี่เวทย์ วันนี้ใจไม่มีเรียนบ่ายนะ จะกลับไปโรงเรียนเก่าครับ” บอกพี่ชายระหว่างที่นั่งรถอยู่ คนขับหันหน้ามามองนิดๆ
“อืม...ไปยังไง”
“เดี๋ยวเลิกเรียนคงติดรถเพื่อนไปส่งแอร์พอร์ตลิ้งแล้วนั่งรถไฟฟ้าต่ออะ”
“อืม...เอาอย่างนี้ไหม พี่ไปส่งดีกว่า” คนขับเสนอความคิดเห็น
“แต่พี่เวทย์มีเรียนบ่ายไม่ใช่หรือ” จอมใจรู้ว่าวันนี้พี่ชายไม่ได้ว่าง
“ไม่เป็นไร พี่ไปส่งได้ เดี๋ยวให้พวกไอ้เอกมันเช็คชื่อให้” จอมเวทย์ยังคงรู้สึกแย่ๆเมื่อครั้งก่อนที่เจ้าตัวไม่ว่างไปรับส่งน้องทำให้เจ้าหนูเป็นไข้ไม่สบาย ทำเอาที่บ้านเป็นห่วงกันไปหมด
“อ้อ...งั้นก็ขอบคุณมากครับ” เจ้าหนูยอมรับในที่สุด
เมื่อรถแล่นเข้ามาถึงหน้าตึก เจ้าลูกหมูก็เปิดประตูลงจากรถ ไม่ลืมจะล่ำลาพี่ชายคนที่สี่ด้วย
วิชาตอนเช้าเป็นวิชาแคลคูลัสเบื้องต้นของปีหนึ่ง คณะของเขาเป็นคณะนานาชาติคนไม่ค่อยเยอะจึงเรียนเลขห้องเดียวกันได้ แต่วันนี้ไม่ได้เรียนที่ตึกคณะ เขามาเรียนที่อาคารเรียนรวมซึ่งอยู่ถัดมาไม่ไกลนัก และประเด็นมันคือใกล้ร้านเช่าการ์ตูนที่นานๆทีจะมีโอกาสเดินไปเช่า
วันนี้ก็เป็นโอกาสดี เขาเลยเดินลัดเลาะไปตามทางไปโผล่ที่ร้านเช่าหนังสือเล็กๆ ร้านด้านในมีตู้หนังสือเรียงกันหลายชั้น ขากลมกลึงเดินฉับๆเข้าไปที่ตู้หนังสือใหม่พอดี
ส่วนตัวแล้วเขาอ่านหนังสือหลายแนวขึ้นอยู่กับเนื้อเรื่อง ลายเส้น คนเขียน อื่นๆๆ สายตากลมโตกวาดไปทั่วชั้น จนได้หนังสือการ์ตูนออกใหม่มาสามเล่มและการ์ตูนรายสัปดาห์หนึ่งเล่ม
ยื่นไปให้พี่เจ้าของร้านคีย์ข้อมูลการเช่าแล้วหอบหนังสือออกมา เดินย้อนกลับมาที่ตึกเรียน เดินขึ้นไปชั้นสองก็เจอกับกลุ่มเพื่อนๆที่นั่งรออาจารย์มาสอนอยู่ เจ้าหนูเลือกที่นั่งสงบแล้ว...
ลงมืออ่านหนังสือการ์ตูน
เวลาเก้านาฬิกาตรง อาจารย์ชายก็มาถึง นักศึกษาต่างทยอยกันเข้าไปในห้อง อาจารย์เช็คชื่อเล็กน้อยก่อนเริ่มการเรียนการสอน เจ้าหนูจึงต้องพักการอ่านการ์ตูนเอาไว้แค่นั้น
ในที่สุดเมื่ออาจารย์ปล่อยคลาส นักเรียนทุกคนแทบจะวิ่งออกจากห้องเนื่องจากการเรียนวิชาเดียวกันตลอดสามชั่วโมงทำให้ทั้งเบื่อทั้งล้าไปหมด
จอมใจเก็บของใส่กระเป๋าอย่างรวดเร็ว
“จอมใจ ไปดูหนังกันไหม” เพื่อนสุดขรึมอย่างมรกรตถามขึ้นขณะที่ทั้งกลุ่มกำลังเดินลงจากบันได
คนถูกถามส่ายหน้าเล็กน้อย “ไปไม่ได้อะ พอดีมีธุระต่อ” เนื่องจากวันนี้คลาสบ่ายไม่มีเรียน นักศึกษาส่วนใหญ่จึงนัดเที่ยวกัน
พอเดินลงมาถึงข้างล่าง กำลังเลี้ยวออกจากตึก เจ้าหนูก็ชนปักกับบางสิ่งทำเอาเซนิดๆ
“เอ้าๆๆเดินดูทางหน่อย” สิ่งที่ชนนั้นก็คือร่างสูงของพี่ชายจอมกวนนั่นเอง
“สวัสดีครับ//สวัสดีค่ะ พี่จอมเวทย์” เพื่อนๆในกลุ่มเห็นรุ่นพี่หนุ่มจึงทักทาย
“ดีครับน้องๆ พี่ขอพี่เจ้าลูกหมูนี่กลับก่อนนะครับ” ว่าพลางจับแขนกลมไว้
“หึ้ยยๆๆ เจ็บจมูกจังเลย” จอมใจถูมากับจมูกเล็กๆของตน มองค้อนๆไปที่ร่างสูง
“อะไร มองแบบนั้นได้ไง เราเดินไม่ดูทางเองนะ พี่ยืนรออยู่เฉยๆ” คนโดนค้อนแก้ตัวทันที เขาเพียงแต่มายืนรอเจ้าหนูที่หน้าตึกที่เขาส่งลงจากรถเมื่อเช้า เนื่องจากเขาเลิกเร็วสิบห้านาที มายืนรออยู่สักพักก็มีหมูอ้วนมาชนเฉยเลย
“เชอะๆ” ส่งเสียงงอนใส่
“เอาน่า พี่มารับแล้ว จะไปกันยังครับพ่อน้องชาย”
คนเจ็บจมูกและจมูกแดงพยักหน้า บอกลาเพื่อนแล้วเดินตีคู่กันไปที่รถที่จอดไว้ฝั่งตรงข้าม
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จอมเวทย์ขับรถเข้ามาในเมืองเรื่อยๆไม่เร่งรีบ จนรถยนต์คันงามแล่นมาถึงหน้าโรงเรียนเอกชนชายล้วนชื่อดังใจกลางเมือง มีโรงเรียนคริสต์หญิงล้วนขนาบข้างอีกสองโรงเรียน โรงเรียนแห่งนี้เป็นโรงเรียนที่มีมานานกว่าร้อยปี อยู่คู่พื้นที่แถวนี้จนเป็นที่รู้จักดี และยังเป็นโรงเรียนคริสต์ มีโบสถ์ที่สวยงาม มีคู่รักมากมายมาแต่งงานที่นี่จนชินตา
เวลาบ่ายสองกว่าๆ โรงเรียนยังไม่เลิก ประตูเหล็กโรงเรียนยังปิดอยู่ จอมเวทย์บีบแตรหนึ่งครั้ง มีรปภ.วิ่งออกมาดู และเปิดให้เข้าเนื่องจากมีตราสติกเกอร์โรงเรียนติดไว้ มีกลุ่มเด็กนักเรียนในชุดเสื้อนักเรียนสีขาว กางเกงน้ำเงิน พร้อมด้วยรองเท้าหนังขัดมันเงาวับ ที่นั่งอยู่ ยืนอยู่ประปรายหันมามองรถบ้างเป็นครั้งคราว
จอมเวทย์ขับไปยังที่จอดรถแล้วดับเครื่อง จอมใจเลยเอาไอโฟนขึ้นมาโทรออกหาเพื่อน
รอจนปลายสายรับก็กรอกเสียงลงไป “ต้น อยู่ที่ไหนกันอะ”
เสียงปลายสายที่จอแจ อื้ออึงเหมือนมีคนกำลังคุยกันมากมาย “อยู่...โรงอาหาร เดินมาดิ เพื่อนอยู่กันเต็มเลย”
จอมใจอืออากับโทรศัพท์ก่อนวางสายไป หันหน้าไปบอกที่หมายกับพี่ชายที่ยืนเต๊ะหล่อๆอยู่ข้างๆ
เดินมาตามทาง เลาะตึกเรียนมาเรื่อย ก็เจอกับโรงอาหารของโรงเรียน ยังพอมีร้านรวงเปิดอยู่บ้าง แต่ที่เด่นที่สุดคือกลุ่มนักศึกษาที่นั่งครองพื้นที่ส่วนหนึ่งของโรงอาหาร คุยส่งเสียงดัง
จอมใจเดินดุ่มเข้าไปที่โต๊ะ เพื่อนๆก็หันมามองตามกัน ก่อนผิวปาก
“เสด็จมาแล้วครับคุณชายน้อย”
เสียงตะโกนดังมาจากเด็กหนุ่มผิวเข้มคนหนึ่งที่นั่งหน้าสลอนอยู่...ไอ้แบงค์...ไอ้นี่สุดจะกวนตีน!!!
สมันเรียนอยู่มันชอบล้อเขาว่าเป็นคุณชายน้อยเนื่องจากมีที่บ้านคอยไปรับไปส่ง พี่ทุกคนก็จบโรงเรียนนี้ทั้งหมดตั้งแต่พี่ใหญ่จนมาถึงเขา ตัวเขานั้นกว่าจะเข้ามาเรียนนี่ พี่ๆก็จบกันไปหมดแล้ว เหลือแต่พี่เวทย์ที่ยังอยู่กวนโมโหเขาอยู่ เรียนตั้งแต่ประถมก็มีพี่เวทย์คอยดูแลอยู่ พอพี่เวทย์ย้ายมาเข้าชั้นมัธยมซึ่งต้องย้ายมาเรียนอีกที่แต่ยังเป็นโรงเรียนเดิม ส่วนตัวเจ้าหนูยังอยู่ป.สี่ที่เดิมนั้นตลอดทั้งสามปีเจ้าตัวหงอยลงไม่น้อย แต่พอย้ายตามเข้ามามัธยมหนึ่ง พี่จอมเวทย์ก็กลายเป็นเด็กหนุ่มวัยรุ่นมัธยมปลายไปแล้ว แต่พี่เวทย์ก็ดูแลเขาอย่างดีที่สุด จนพี่เขาจบออกไป...เพื่อนๆทั้งหลายรู้ว่าเขามีพี่ชายห่างกันสามปีที่อยู่โรงเรียนเดียวและรักกันมาก รวมถึงยังเจอพี่ชายอีกสามคนที่เคยเป็นศิษย์เก่าที่นี่กลับมาเยี่ยมโรงเรียนเป็นครั้งคราว...เขาเลยได้ฉายาว่าคุณชายน้อยเนื่องจากเป็นน้องเล็กของบ้าน...
“อะไรๆ” คุณชายน้อยไม่ยอมน้อยหน้า “ไอ้ตูดหมึก” จอมใจจำได้ว่าสมัยไปค่ายไอ้นี่มันถูกเพื่อนกระตุกผ้าเช็ดตัวโครมกลางห้องน้ำอาบน้ำ กลายเป็นฉายาขำๆของมันเนื่องจากแบงค์มีผิวเข้ม
“เอ่อ...สวัสดีครับ พี่จอมเวทย์” คนที่นั่งในกลุ่มเอ่ยทักทายรุ่นพี่สุดหล่อที่เรียนจบไปแล้ว
“ครับ” จอมเวทย์แม้จะจำชื่อทุกคนไม่ได้หมดแต่ก็คุ้นหน้าทุกคน
ส่วนรุ่นน้องทุกคนไม่มีใครไม่รู้จักพี่จอมเวทย์ สุทธิไพศาล ผู้เป็นคนนำเชียร์โรงเรียนเขา และยังเป็นผู้นำเชียร์ในงานจตุรมิตรด้วย ซึ่งพี่เวทย์สละเวลามาซ้อมเชียร์ให้น้องทำให้พลาดโอกาสที่จะลงแข่งขันบอลจตุรมิตรในปีนั้น แต่พี่แกก็มุ่งมั่นเต็มที่แม้ปีนั้นโรงเรียนเขาจะไม่ได้ที่หนึ่งมาครอง แต่พี่เวทย์ก็ครองใจน้องได้หมด
“แล้วเจอมาสเตอร์ยัง” จอมใจถามขณะทรุดตัวนั่งลง เพื่อนส่ายหน้า
ในที่สุดเด็กทั้งทั้งกลุ่มก็ยกโขยงไปสวัสดีมาสเตอร์ที่เคยสอนที่สนิทคุ้นเคยกันจนทั่วโรงเรียน จอมเวทย์เพียงแต่เดินตามน้องต้อยๆ เก๊กหน้าหล่อให้รุ่นน้องชื่นชม บางคนก็ไม่รู้จักเนื่องจากจอมเวทย์จบไปหลายปีแล้วแต่หากใบหน้าหล่อเหลาก็แตะตาได้ดี จนมีรุ่นน้องมาขอถ่ายรูปเรื่อยไป ตอนที่ชายหนุ่มยืนรอน้องชายเข้าไปสวัสดีมาสเตอร์
“พี่จอมเวทย์ครับ ถ่านรูปกับมิคหน่อยได้ไหมครับ” รุ่นน้องที่แทนตัวเองว่ามิคเป็นหนุ่มร่างน้อย หน้าขาวที่ดูก็รู้ว่ามีรสนิยมชอบไม่ป่าเดียวกันอย่างไม่ต้องสงสัย น้องเขามากับกลุ่มเพื่อนอีกสองสามคนที่ยืนบิดไปบิดมาหน้าแดง
หากระดับนางงามผู้ไม่เคยเกี่ยงใคร จอมเวทย์ยืนยิ้มมุมปากหล่อๆให้ “ได้ครับ” ว่าแล้วก็ขยับไปยืนข้างๆ ยิ้มหล่อให้กับกล้องที่เพื่อนน้องเขาถือรออยู่ รุ่นน้องก็กรี๊ดเบาๆ เมื่อกดรูปจนเป็นที่พอใจ ก็ขอบคุณแล้วเดินกลับไป
กลุ่มเพื่อนๆและจอมใจก็เดินออกมา เด็กๆสรุปว่าหลังจากนี้จะไปหาอะไรกินกันที่สยามซึ่งจอมใจก็หันไปกระพริบตาปริบๆใส่พี่ชาย จนใจอ่อนให้ไปโดยที่จอมเวทย์โทรไปบอกที่บ้านจะกลับบ้านช้าหน่อยและไม่กินข้าวเย็น เจ้าหนูก็โทรบอกหม่าม้าเช่นกัน
พอถึงเวลาเฟรชชี่ทั้งหลายจึงโบกรถเฮโลกันไปสยาม จอมเวทย์ไม่เอารถไปด้วยเนื่องจากหาที่จอดรถยาก และยิ่งเป็นวันศุกร์อีก จึงนั้งเบียดเสียดไปกับรถแท็กซี่ไปกับน้องๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จนในที่สุดแท็กซี่สองสามคันก็พากันมาจอดที่สยามสแควร์ หลังจากจ่ายเงินเรียบร้อยก็ลงมาจากรถกัน
ตกลงกันใหม่ว่าจะไปไหน แล้วก็ได้ความเห็นกันว่าจะเดินตากแอร์เย็นๆที่พารากอนกันและหาข้าวกินที่นั่น เมื่อสรุปได้ ก็เดินกันไป
“พี่เวทย์บอกที่บ้านแล้วใช่ไหมครับ” เจ้าหนูถามขณะที่กำลังเดินข้ามรถไฟฟ้าไปอีกฝั่ง ชายหนุ่มพยักหน้า
“อืม...” เจ้าหนูยิ้มแล้วไปคุยกับเพื่อน ส่วนรุ่นพี่ก็เดินจิ้มไอโฟนไปสลับกับคุยกับรุ่นน้องบ้าง
เดินผ่านประตูห้างเข้ามาสัมผัสกับอากาศเย็นฉ่ำของเครื่องปรับอากาศให้ความรู้สึกสบายผิดกับความร้อนอบอ้าวข้างนอกลิบลับ
“กินไรกัน” หนุ่มผิวหมึกร้องถามเมื่อเดินผ่านมาหลายร้านยังไม่มีท่าทีว่าจะลงได้สักที่ ผ่านมาทั้งร้านอาหารไทย อิตาเลียน ญี่ปุ่น เคเอฟซี แมค บลาๆๆ
“งั้นมาตกลงกันก่อนไหม” รุ่นพี่คนเดียวในกลุ่มแนะนำ
“ใครอยากกินอะไรเสนอมา” หลังจากนั้นก็มีคนเสนอร้านฟูจิเอย ปิริปิริเอย จิปาถะเอย
ในที่สุดทุกคนก็ลงความเห็นว่าฟูจินี่เลิศสุดๆๆ
ก็เลยต้องเดินย้อนกลับมาอีกทาง แต่หากพอเดินผ่านกำลังจะเลี้ยว ร่างที่ส่วนมาจากอีกฝั่งก็ปะทะกันกับทางนี้พอดี...ร่างสองร่างชนกันจังงัง เหมือนรีเพลย์เมื่อตอนกลางวัน แต่หากคราวนี้คนโดนชนเป็นพี่เวทย์กับใครก็ไม่รู้
เหมือนจอมเวทย์ปรับการทรงตัวโดยมีแขนจะช่วยจับเขาเอาไว้ไม่ให้ล้ม ทำให้เจ้าตัวรู้เลยว่าคนที่เขาชนด้วยเป็นผู้ชายและตัวใหญ่กว่า พอเงยหน้าไปมองโลกมันเหมือนหยุดชะงัก...
...เชี่ยแม่ง นรกแตก!!!...
...ไอ้ตี๋ภัทร มึงมาได้ไงวะ...
“อ้าวคุณจอมเวทย์เดินไม่ดูทางเลยนะครับ” ร่างสูงใหญ่กว่ากวน
“อะไรของมึง มึงต่างหากเดินประสาส้นตีนอะไรวะ” พอเจออริเท่านั้นแหละพี่เวทย์ผู้ร่าเริงของน้องกลายเป็นเสือขี้โมโหทันที
“สวัสดีครับพี่ภัทร” จอมใจที่รู้จักชายหนุ่มมาตั้งแต่ตอนไปเยาวราชทักทาย
“สวัสดีครับน้องจอมใจ” ยิ้มตาตี่อวดเขี้ยวเล็กๆมาให้
“ทุกคนนี่พี่ภัทร เพื่อนพี่เวทย์น่ะ” จอมใจเลยแนะนำให้เพื่อนได้รู้จัก ซึ่งคนมาใหม่ก็ยิ้มผลกหัวรับให้น้องๆ
“เฮ้ย...ไอ้จ้ำม่ำ พี่ไม่นับญาติกับมันนะ” ร่างสูงโวยวายทันที พลางหันไปมองอีกฝ่ายตาขวาง
“นี่จะไปไหนกันครับ” คนโดนค้อนไม่สนใจ
“ไปกินฟูจิครับ พี่ภัทรกินข้าวยังครับ สนใจไปด้วยกันไหมครับ”
คนโดนชวนเหล่ตาไปมองคนที่ยืนหน้าบูดหน้าเบ้ ยักคิ้วจึกๆ “ไปสิครับ หิวพอดี” เท่านั้นแหละ...
“ไม่!!!กูไม่ให้มึงไป” จอมเวทย์ค้านเสียงแข็ง เรื่องอะไรจะให้มันไป ขืนไปกินไม่ลงพอดี
“อ้าวคุณ น้องคุณชวนผม ไม่ใช่คุณ” กวนกลับไปแบบไม่ทุกข์ร้อนพลางเดินตามกลุ่มน้องไปทันที ทิ้งให้คนหัวเสียยืนกัดฟันกรอดๆแล้วเดินสะบัดตามไป
เมื่อมาถึงหน้าร้านก็ต้องรอคิวอยู่สักพัก น้องก็จับกลุ่มกันไป คนหน้าเย้เดินเข้ามาหาน้องชาย
“ใจ พี่ไปร้านอื่นนะ กินเสร็จแล้วโทรเรียกพี่นะ” เจ้าตัวทำท่าจะทำอย่างที่ว่าโดยการเดินไปร้านอื่นจริงๆ
มือใหญ่แข็งแกร่งเอื้อมมาจับไหล่ไว้ทัน “อ้าวคุณจะไปไหน กินด้วยกันสิ”
จอมเวทย์สะบัดไหล่แต่ไม่หลุดจึงกระแทกไหล่เข้าหาเลย ไหล่ชนกับแผงอกแกร่งดังปัก จนคนโดนชนร้อง
“โอ้ย...คุณผมเจ็บนะ” ร้องโอดเบาๆ แล้วปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นอิสระ
“สมน้ำหน้า” จอมเวทย์ยิ้มเยาะ
จอมใจหันไปสบตาเพื่อนๆอย่างขำ ทุกคนยังคงลุ้นมวยคู่เอกรุ่นเฮฟวี่เวทอยู่
“หึๆ คุณนี่มันป๊อดจัง แค่...” คนเจ้าเล่ห์หัวเราะหึๆ
“อะไรกูป๊อดอะไร มึงพูดดีๆนะ” คนโดนยั่วโมโหแตก ไอ้เวทย์คนนี้ฆ่าไม่ได้!!! หยามก็ไม่ได้เว้ย!!!!
“อ้าวก็แค่กินข้าวแค่นี้...”
“เออ!!!กูจะกินให้ดูไอ้เวร” ว่าแล้วก็เดินไปพิงตัวกับกระจกร้านอย่างหงุดหงิด หนุ่มภัทรยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
พอถึงคิวที่จองไว้ ก็เดินเข้าไปตามที่พนักงานนำทาง โต๊ะแบบญี่ปุ่นสามตะถูกจัด ต้องแยกนั่งกันเป็นกลุ่มๆ แต่ปัญหามันก็เกิดอีก
“กูไม่นั่งโต๊ะเดียวกับมึง” จอมเวทย์เจ้าเก่ายังคงมีปัญหาเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่นั่นเดินตามมาที่เดียวกัน
“เอาน่าคุณน้องๆเขายังไม่มีปัญหาเลย คุณนี่มันเรื่องเยอะจริง” ภัทรบอกพลางดันร่างเล็กกว่าเข้าไปด้านในสุดแล้วเจ้าตัวก็ตามไปประกบ
“เฮ้ยๆๆ มึงจะมานั่งข้างกูทำไม ไปนั่งฝั่งนู่นเลยเว้ย” แต่พอดูอีกทีฝั่งนู่นก็ถูกน้องๆจองเต็มไปแล้ว เจ้าตัวได้แต่ฮึดฮัดท่ามกลางรอยอมยิ้ม
เมื่อพนักงานเดินมารับออเดอร์ ทุกคนเลือกได้หมดแล้ว เหลือเพียงจอมเวทย์ที่ยังขวมดคิ้วกับเมนู
“พี่เวทย์เลือกได้ยัง พี่เขารออยู่” น้องน้อยถาม
“อืม...อยากกินหลายอย่าง” เจ้าตัวงึมงำ แต่มีนิ้วเรียวยาวสวยชี้เข้ามาที่รูป
“อันนี้อร่อยนะคุณลองดูสิ” เมนูที่คนชี้บอกคือนาเบะอุงด้งซึ่งเป็นอุด้งร้อนมาพร้อมกับน้ำซุปสีน้ำตาลเข้มรสชาติกลมกล่อมเสิร์ฟในหม้อชาบูร้อนๆ
“อืม น่ากินดี เอาอันนี้แหละครับ” ด้วยความหิวหรือหน้ามืออะไรไม่รู้เจ้าตัวจึงตกลงอย่าง่ายดาย จนเมื่อคนรับออดเดอร์เดินไปแล้ว
ค่อยมารู้สึก “เฮ้ย ทำไมกูต้องเลือกตามที่มึงบอกด้วยวะ แม่งๆๆๆ”
ภัทรขำคิกๆ
“พี่ภัทรสูงเท่าไรครับเนี่ย ดูตัวใหญ่จัง ใหญ่กว่าพี่เวทย์อีกแนะ” จอมใจถามอย่างใคร่รู้เนื่องจากสังเกตมานานว่าชายหนุ่มมีรูปร่างที่สูงใหญ่และมีกล้ามเนื้อแข็งแกร่ง
“สูงร้อยเก้าสิบเอ็ดครับ” คนที่นั่งรอบๆตาโตกับความสูงที่ไม่น่าจะมีในชายสัญชาติไทย ขนาดว่าพี่ราชันสูงมากแล้วนะยังเตี้ยกว่าตั้งสองเซน
“โห สูงจังเลย” จอมใจทำหน้าปลื้ม จอมเวทย์ยังอดที่จะแอบมองด้วยไม่ได้ เนื่องจากเขายังอิจฉานิดๆกับความสูงล่ำของไอ้หมอนี่
“ครับ พอดีพี่ดื่มนมเยอะ เล่นกีฬาตลอด”
“เล่นกีฬาอะไรครับเนี่ย”
“พี่เป็นนักกีฬารักบี้ของมหาลัยครับ แต่กีฬาอย่างอื่นพี่ก็เล่นครับ”
“รักบี้หรือครับ ใจไม่เคยได้ดูเลยครับ เพิ่งเข้ามาปีหนึ่งด้วย” เจ้าหนูทำหน้าเสียดาย
“ครับ เดี๋ยวอีกไม่กี่อาทิตย์เขาก็จะมีกีฬาประเพณีของมหาลัยจัดแข่ง มาดูได้นะครับ” พ่อนักกีฬาเอ่ยชวน
น้องๆทุกคนในโต๊ะยิ้ม มีเพียงจอมเวทย์ที่นั่งหน้าแหวะ...เขารู้ว่าไอ้นี่มันเล่นรักบี้เพราะมันเป็นตัวจริงในทีมมหาลัยตั้งแต่ปีสอง
“เหอะ รักบี้ แหวะ กูว่าอย่างมึงอะ...”รักขี้!!!” มากกว่า” ประโยคที่ทำเอาทุกคนขำกรากกกก ไม่เว้นแม้แต่คนเล่น”รักขี้!!”เองก็ยังขำ
“ผมไม่ชอบรักขี้หรอกครับ แต่ถ้า...
รักคุณ...นี่น่าคิดครับ!!!!” บึ้ม!!!!คราวนี้จอมเวทย์หงายลังตึงจอดไม่ต้องแจวเลยครับ...
...ถึงจะเล่นรักบี้...ไม่ชอบรักขี้...แต่...
ผม รัก คุณ ครับ....กร๊ากกกกกกก
...โดนไปดิ!!!!!...
To be Continue
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนนี้แอบมีพี่ภัทรมาแจมพอหอมปากหอมคอนะค่ะ เพราะถ้าพาออกมาหมดเด่วจะหมดมุกเวลาเรื่องของพี่แกจริงๆ
เลยเอามาโชว์ความกวน มัน ฮา กับพี่เวทย์นิดหน่อยๆพอเป็นกระสัย
ส่วนใครอยากลุ้นคู่ พี่ภัทรพี่เวทย์ ขอให้อดใจรอเรื่องหน้านะค่ะ
อยากให้เรื่องน้องจอมใจกับพี่ราชันเสร็จไปก่อน ไม่อยากหลายใจเด่วจะไม่จบสักเรื่อง
อดใจรอกันนิดนะค่ะ
ปล. ร้านอาหารที่ชื่อ ปิริปิริ มีจริงนะค่ะไม่ได้เขียนมั่ว เป็นร้านอาหารเมดิเตอร์เรเนี่ยนที่พารากอนค่ะ ชื่อว่า Piripiriค่ะ
ใครมีโอกาสก็แวะไปชิมไปลองกันได้นะค่ะ
เจอกันตอนหน้าค่ะ
หัวข้อ: จอมขมังเวทย์ปราบมาร : บทที่ 1(50%) (8/3/2557) P.57+แจ้งข่าว P.1ค่ะ (อ่าน 396783 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก