ปล ท้องอืด จุงเบยยยยยยยยยยยยย ฮ่าๆๆ
…………………..7…………………
“แล้วกูจะหาไอ้เล็กได้จากไหนว่ะเนี่ย ขนาดมึงยังไม่รู้เลย” ผมบ่น
“ทำไมมึงถึงคิดว่ากูจะรู้ล่ะว่ะ”
“ก็สามเดือนมานี่ ไอ้เล็กมันอยู่กับมึงมาตลอดไม่ใช่หรือไง มันไม่เคยเผลอพูดอะไรมาบ้างเลยเหรอห่ะ”
“ไม่รู้สิ กูไม่เคยสนใจ” มันบอกเสียงนิ่ง
“เหอะ มึงนี่มันกวนโคตรๆเลยว่ะ กูไม่เข้าใจจริงๆว่าไอ้เล็กทนอยู่กับมึงได้ยังไงตั้งสามเดือน”
“ก็มันเป็นหนี้กูไง มึงก็รู้ไม่ใช่เหรอ” อีกคนยังบอกเสียงนิ่ง
“เออๆ สรุปคือไม่รู้ใช่ไหม ถ้างั้นกูไปล่ะ เสียเวลาจริงๆ” ผมบอกก่อนจะลุกออกจากโต๊ะ
“เดี๋ยวเมฆ” ไอ้วัตเรียกผมไว้
“มีอะไร”
“กูไม่รู้หรอกว่าไอ้เล็กมันอยู่ไหน แต่ที่กูรู้คือ ไอ้เล็กมันรัก พีพี มาก กูว่ามันคงไม่อยากอยู่ห่างจากพีพี หรอก” ไอ้วัตบอก
“มึงต้องการให้กู เริ่มจากลูกมึงว่างั้น”
“เปล่า กูก็แค่บอกไว้ ว่ามันรักพีพีมากก็เท่านั้น”
“หึ ขอบใจแล้วกันที่บอก กูไปล่ะ อ้อ จ่ายให้ด้วยนะครับ คุณวรวัต ฮ่าๆๆ” ผมชิ่งทันทีที่บอก หึหึ ขอเอาคืนบ้างแล้วกันนะไอ้คุณวัต
“พีพี เหรอ อืม เอาไงต่อดีว่ะ” ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ เพราะตอนนี้ถึงจะเห็นด้วยกับที่ไอ้วัตบอกแต่ก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าจะเริ่มจากจุดไหน คนอย่างไอ้เล็กเนี่ย มันจะหนีไปอยู่ในที่แบบไหนกันนะ เฮ้อ กลุ้มเว้ย ผมสะบัดหัวใส่ความเครียดก่อนจะขับรถมุ่งตรงสู่คอนโดทันที เอาว่ะ ถึงวันนี้จะดูเหมือนไม่ได้อะไร แต่อย่างน้อยก็มีความหวังมานิดนึงแล้วล่ะ
ผมขับรถไปเรื่อยๆก่อนจะสะดุดตากับวัดแห่งนึง ใช่สิ “ใครคนนั้น” อยู่ที่นี่สินะ ผมจอดรถที่ร้านดอกไม้ริมถนนเพื่อซื้อดอกลิลลี่สีขาวมาช่อนึง ก่อนจะวนรถกลับไปที่วัดอีกครั้ง
“ขอโทษนะครับคุณ คุณใช่น้องเมฆ เพื่อนเล็กหรือเปล่าครับ” เสียงหนึ่งเอ่ยทัก ก่อนที่ผู้ชายคนนนึงจะเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับผู้ชาย
หน้าหวานอีกคน
“เอ่อ ใช่ครับ แล้วคุณ เอ่อ” ผมตอบรับก่อนจะมองคนตรงหน้าอย่างพิจารณา มันคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหนแต่คิดไม่ออก
“พี่โอ๋ไง จำพี่ได้ไหม ” เขาบอก
“อ้อ จำได้แล้วครับ สวัสดีครับพี่ คิดอยู่เหมือนกันว่า ทำไมหน้าคุ้นๆ ไม่เจอกันนานเลยนะครับ”
“แหม พูดเป็นคนแก่ไปได้ แค่ 5 ปีเอง อ้อ ลืม นี่น้องตองนะแฟนพี่เอง” พี่โอ๋บอก ก่อนจะแนะนำผู้ชายอีกคนให้ผมรู้จัก ผมมองคนทั้งคู่อย่าง งงๆ ยอมรับว่าอึ้งอยู่เหมือนกันที่พี่โอ๋มีแฟนเป็นผู้ชาย แต่ก็อย่างว่าของแบบนี้มันคงกำหนดอะไรไม่ได้ แล้วแฟนแกก็น่ารักขนาดนี้เป็นผม ผมก็ชอบนะ
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ผมเอ่ยทักน้องตองก่อนที่คนขี้อายจะยิ้มรับพลางยกมือไหว้ผม
“ยินดีที่ได้รู้จักครับพี่เมฆ”
“แล้วนี่เมฆมาทำอะไรที่วัดเหรอ หรือว่าจะบวช”
“เปล่าครับพี่ พอดีผมมาธุระนิดหน่อยน่ะครับ แล้วพี่ล่ะครับมาทำอะไรหรือว่ามาจับโจรในวัด”
“เปล่าเว้ย พี่มาเยี่ยมน้องชายน่ะ”
“น้องชายพี่บวชที่นี่เหรอครับ”
“เปล่าหรอก น้องพี่เสียแล้วน่ะ วันนี้ก็เลยมาทำบุญ” พี่โอ๋บอกเสียงเศร้า
“ขอโทษนะพี่ ผมไม่รู้จริงๆ”
“เฮ้ย ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่คงต้องไปแล้วนะ ต้องเข้าเวรน่ะ เอาไว้ว่างๆ พี่เลี้ยงข้าวนะ” พี่โอ๋บอก
“เอ่อ เดี๋ยวครับพี่โอ๋!!!” ผมเรียกคนที่กำลังจะเดินออกไป
“มีอะไรเหรอ”
“ช่วงนี้พี่ติดต่อไอ้เล็กมันได้หรือเปล่าครับ ผมติดต่อมันไม่ได้เกือบสองอาทิตย์แล้วนะครับ” ผมถาม ถ้าจำไม่ผิดไอ้เล็กมันสนิทกับพี่โอ๋มาก มากกว่าพี่ชายมันอีก บางทีมันอาจจะขอให้พี่โอ๋ช่วยก็ได้
“หือ ช่วงนี้เหรอ พี่ยุ่งๆน่ะ ไม่มีเวลาติดต่อใครเลย มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า”
“เปล่าหรอกครับผมแค่เป็นห่วงถ้ามันติดต่อมา รบกวนพี่โอ๋บอกมันโทรหาผมด้วยนะครับ”
“ได้ๆ เดี๋ยวพี่บอกให้ พี่ต้องไปแล้วนะ พอดีรีบมากเลย ไปนะ” พี่โอ๋บอกก่อนจะลากแฟน เดินไปอย่างรวดเร็ว ผมว่าพี่โอ๋ดูแปลกๆนะครับดูลุกลี้ลนผิดปกติ มันต้องมีอะไรแน่ๆ เอาเถอะ เอาไว้ค่อยตามสืบทีหลังตอนนี้ทำ “ธุระ” ให้เสร็จดีกว่า ผมมองรูปที่ติดอยู่หน้าโกศก่อนจะ
วางดอกลิลลี่ลงตรงหน้า
“ผมเอาดอกไม้มาให้ครับ ผมจำได้ว่าพี่ชอบมันมาก ผม คือ ผม ผมอยากจะขอ….”
“ไม่จำเป็นหรอกครับ” เสียงหนึ่งดังขึ้นก่อนที่พี่ใหญ่จะเดินเข้ามาหาผม ในมือเขาก็ถือช่อดอกลิลลี่มาด้วยเหมือนกัน
“คุณชลธร”
“น้องเมฆมาทำไมครับ” เขาถามเสียงนิ่ง
“ผมจะมาทำไมมันก็เรื่องผม ไม่เกี่ยวกับคุณ” ผมบอก
“อ้อ งั้นเหรอครับ” เขาพยักหน้าเข้าใจก่อนจะวางช่อลิลลี่ ลงข้างๆของผม
“อันนี้ของน้องเมฆสินะครับ” เขาถามพลางหยิบช่อดอกไม้ของผมขึ้นมา
“ใช่”
“สวยดีนะครับ” เขาบอกด้วยรอยยิ้มกว้าง ก่อนจะโยนช่อดอกไม้ของผมลงกับพื้นอย่างแรง จนมันกระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง
“นี่คุณ!!!” ผมตะคอกพลางชี้หน้าอย่างเอาเรื่อง
“สำรวมสักนิดสิครับนี่มันในวัดนะ” ผมได้แต่ฮึดฮัดอยู่คนเดียวก่อนจะก้มลงเก็บดอกไม้ที่ถูกโยนทิ้ง
พรึบ!!! เท้าหนึ่งเหยียบลงบนช่อดอกไม้ก่อนที่ผมจะหยิบมัน
“คุณ” ผมตะโกนอย่างเอาเรื่องแต่คนทำเรื่องกลับทำหน้าไม่รับรู้อะไร
“แหมขอโทษทีนะครับ ไม่ทันเห็น ” เขาบอกพลางยกยิ้มให้ ผมกำหมัดเพื่อสะกดอารมณ์ ถึงยังไงที่นี่ก็ยังอยู่ในเขตวัด ผมยังไม่อยากทำบาปไปมากกว่านี้ ผมลุกขึ้นก่อนจะเดินกลับไปที่รถแต่ถูกมือหนากระชากหัวไหล่กลับมาอย่างแรง
“พี่ขอสั่งห้ามน้องเมฆ มาที่นี่อีกนะครับ เพราะคนอย่างน้องเมฆไม่เหมาะกับดอกไม้สีขาวหรอก จำไว้ด้วยนะครับ” เขาบอกพลางบีบไหล่ผมแน่น ก่อนจะผลักผมจนล้มลง แล้วก็ก้าวออกไปโดยที่ไม่หันกลับมามองผมสักนิด
ผมมองดอกไม้ที่ถูกเหยียบจนเละด้วยหัวใจที่ทรมาน ผมพยายามแล้วพยายามอย่างถึงที่สุดที่จะชดเชยความผิด ผมแค่อยากขอโทษขอโทษในสิ่งที่ผมทำ หรือแค่ขอโทษ ผมก็ไม่มีสิทธิ์พูดงั้นเหรอ
ผมเปิดประตูห้องด้วยหัวใจที่หดหู่ มันเหนื่อยนะครับกับการที่ต้องแบกความรู้สึกผิดไว้บนบ่าตลอดเวลาแบบนี้ มันเหนื่อยจนแทบอยากจะตายๆไปให้พ้นๆเลยล่ะ
“เฮ้ย!!! คุณ คุณเข้ามาในห้องผมยังไง” ผมถามเสียงแข็ง เมื่อพบว่าใครบางคนนั่งอยู่บนโซฟาราวกับเป็นเจ้าของห้อง
“แหม น้องเมฆคงไม่รู้สินะครับ ว่าคอนโดนี้ เพื่อนพี่เป็นเจ้าของอยู่ กะอีแค่กุญแจไม่กี่ดอกทำไมพี่จะหาไม่ได้” เขาบอกอย่างเป็นต่อ
“กรุณาออกไปจากห้องผมด้วยครับ” ผมบอกอย่างสุภาพ
“แหม อย่าทำท่าทางห่างเหินพี่ขนาดนั้นสิครับ ที่รัก” เขาลุกขึ้นก่อนจะใช้มือหนาไล้ไปบนหน้าผม พลางยิ้มเจ้าเล่ห์
“วันนี้น้องเมฆ ละเมิดข้อห้ามพี่อีกข้อจำได้ไหมครับ” เขาบอกเสียงเย็นก่อนที่มือหนาจะกำที่รอบคอผมหลวมๆ
“ผมแค่อยากเอาดอกไม้ไปให้”
“หึ พี่บอกแล้วไงว่าคนอย่างเมฆ ไม่เหมาะกับสีขาวหรอกนะครับ เพราะสีขาวมันคือสีแห่งความบริสุทธิ์และดีงาม แต่คนอย่างน้องเมฆมัน
คือสีดำ สีแห่งความชั่วร้าย” เขาบอกเสียงเย็นก่อนที่มือที่อยู่บนคอผมจะค่อยๆกำแน่นขึ้นเรื่อยๆ
“อื้อ อ่อก อะ ปะ ปล่อย ” ผมทุบมือหนาอย่างแรงก่อนที่มันจะคลายออกช้าๆ ผมรีบโกยอากาศเข้าปอดอย่างทุลักทุเล แต่เขาก็ยังไม่ยอมลดมือจากลำคอของผมเพียงแค่คลายให้หลวมเท่านั้น
“หือ เข้าใจหรือยังครับว่า ลมหายใจของคนเราน่ะมันสำคัญขนาดไหน มนุษย์ทุกคนกลัวสิ่งที่เรียกว่าความตายกันทั้งนั้น แม้แต่น้องเมฆเอง แต่น่าแปลกนะครับ ที่คนกลัวตายอย่างน้องเมฆกลับพรากลมหายใจของคนอื่นไปอย่างเลือดเย็น!!!” เขาบอกเสียงนิ่ง แม้จะยังยิ้มมุมปากแต่มันกลับเป็นรอยยิ้มแสยะ ที่สะท้อนแค่ความโกรธและความแค้น
“ผมไม่ได้ตั้งใจ ให้มันเป็นแบบนั้น”
“หึ อย่ามาโกหกดีกว่าครับ น้องเมฆวางแผนมาอย่างดีไม่ใช่เหรอพี่ไม่ได้โง่ขนาดที่จะดูไม่ออกหรอกนะครับ”
“ผมไม่ได้โกหก ผมยอมรับว่าเรื่องทั้งหมดผมเป็นคนก่อ แต่ผมไม่ได้ต้องการให้ใครตาย ผมเสียใจ” ผมบอกก่อนจะจ้องเข้าไปในแววตา
อย่างแน่วแน่ ผมอาจจะเลวแต่คงไม่เลวพอที่จะพรากลมหายใจของใครอย่างที่เขากล่าวหา
........................TBC........................
พิตว่า ตัวเองต้องเก็บกดแน่ๆเลย
ทำไม ตัวละคร หนูช่างอึมครึม เยี่ยงเน้ ฮ่าๆๆ
มันดราม่ากว่าเรื่องที่แล้วอีก
ปล ของหวานอยู่ด้านล่างเลื่อนๆไปๆๆ เดี๋ยวก็เจอ
โพลล์
หัวข้อ: ซีรีย์ เล่ห์/ร้อย/รัก By Pita : ร้อยบ่วง ห้วงรัก (จบ) + แจ้งข่าว P1 17/4/14 (อ่าน 345288 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก