หัวข้อ: ซีรีย์ เล่ห์/ร้อย/รัก By Pita : ร้อยบ่วง ห้วงรัก (จบ) + แจ้งข่าว P1 17/4/14

[mystery Y]

คนรักตายทั้งคนไม่แค้นสิแปลก เฮ้อ~

[cavalli]

งานงอกเลย

 

[Chichi Yuki]

งานเข้าเลยสิงานนี้เมฆ ก็สมควรอยู่หรอกที่พี่ใหญ่จะโกรธจะเกลียด นั่นผู้หญิงที่เขารักตายทั้งคน เป็นใครก็แค้น
แต่ว่าทำไม่พี่ใหญ่ไม่ลองเชื่อเมฆดูบ้างว่าอุบัติเหตุแบบนี้ไม่มีใครเขาอยากให้เกิดขึ้นหรอก
อย่างเมฆก็แค่อยากจะทำให้พี่สาวเจ็บปวดตอนถูกแย่งคนรักไปก็เท่านั้นเอง

เฮ่อ เรื่องนี้ยิ่งอ่านก็ยิ่งไม่รู้ว่าจะสงสารใครมากกว่ากัน
 

[•♀NoM!_KunG♀•]

เห้อ....บอกไม่ถูก รออ่านต่อเนอะ

[ammamooty]

โหยยสรุปแล้วเริ่มไม่สงสารแต่ก้สงสารเอ๊ะยังไง//รอต่อนะคะ

[หมอตัวเปียก]

ยังไงก็สงสารเมฆอยู่ดี ความผิดของเรื่องอยู่ที่พ่อของเมฆที่ทำให้เมฆรู้สึกขาดมาตลอดมากกว่า

อีกอย่างถึงเมฆจะจงใจทำเพื่อให้ฟ้าเจ็บ แต่ก็ไม่ได้ตั้งใจให้เกิดผลที่ร้ายแรงกว่านั้น

ความผิดของเมฆในความรู้สึกของผมมีเพียงอย่างเดียวคือ "เมฆเห็นคนที่ตัวเองชอบเป็นเครื่องมือในการล้างแค้น"

พี่ใหญ่น่าจะโกรธในมุมนี้มากกว่ามุมที่ฟ้าตายนะ เพราะสิ่งที่พี่ใหญ่ทำตอนนี้มันก็ไม่ได้ต่างกับที่เมฆทำตอนนั้นเลยอาจจะเลวร้ายยิ่งกว่าก็ได้ แล้วสุดท้ายคนที่จะเสียใจที่สุดก็จะเป็นพี่ใหญ่ เหมือนกับที่วัตเสียใจตอนที่เล็กไม่คุยด้วยนั้นแหละ

[loveview]

พี่ใหญ่จะแค้นก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่ ก็ทำคนรักเขาตายนี่
แต่น้องเมฆนี่ได้ใจไปเต็มๆนะคะ

[Maytbb]

  

[N_N]

เหตุผลของพี่ใหญ่ มีนะที่จะโกรธเกลียดเมฆ
เป็นใคร ใครก็รู้สึกอย่างเดียวกับพี่ใหญ่นะ
แต่ มันผ่านมาแล้ว 5ปี แล้วถ้าอดีต พี่ใหญ่เคยทำให้เมฆเหมือนตายทั้งเป็นแล้ว
ปัจจุบันพี่ใหญ่ต้องการอะไรอีกละจากเมฆ แค่นั้นยังไม่พออีกหรอ (แต่เราคนอ่านก็ยังไม่รู้ว่าพี่ใหญ่จัดการเมฆไปยังไงแล้วบ้าง)
คงต้องรอติดตามตอนต่อไป


ฆ่าผมซะ   

ดราม่าอีกแล้วตรู
ไม่รู้จะสงสารใครดี   สงสารตัวเองละกันที่โดน Drama Attack   อ๊อก!! กระอักเลือดตาย เบยย

[na-au]

  นี่ใช่ไหมคือกรรมที่หลานเมฆทำำเอาไว้

  คนแก่พูดไม่ออก

มันคงถึงเวลาชดใช้ของหลานเมฆแล้ว

 

 

เอาให้เติมที่นะหลานใหญ่

 

[suonlyyou]

ติดตามๆๆ

 

[boboaje]

รอรักกันนะคะ

[ต่ายน้อย]

"นรก!!" อุ กรี๊ดส์ อ่านแล้วขนที่คองี้ลุกตั้งกันเกรียวเลย
โหดโคตร แต่ชอบแนวนี้มาก

[CarToonMiZa]

รอความหวาน

[kasarus]

ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ แต่เรื่องนี้เมฆก็ผิดเต็มๆ

ได้แต่หวังว่าศาลเตี้ยจะปราณีนะ

[ณ ที่เดิม™]

นี่สินะ สาเหตุ   
แต่ต่อไปจะเข้าสู่โหมดจำเลยรักแล้ว~ 

[blanchet]

เมฆก็ผิดแหละ แต่สงสารอยู่ดี ยังไงก็ไม่ได้หวังให้เป็นแบบนี้ซะหน่อย
จริงๆถ้าพี่ใหญ่รีบตามไปรั้งฟ้าไว้แล้วอธิบาย อาจจะไม่เป็นแบบนี้ก็ได้
เพราะงั้นจะโทษเมฆคนเดียวก็ไม่ถูกนะ
เตรียมพร้อมสำหรับมาม่ามื้อต่อไปค่ะ

[vascular]

โครงเรื่องสนุกดีครับ แก้แค้นกันไปแก้แค้นกันมา แต่แอบมีบางตอน อ่านแล้วยัง งงๆ

[pita]

มาม่า มาแล้วววววววววววววววว 


…………….16  (อดีต 4)……………………


ผมลืมตาขึ้นอย่างยากเย็นเพดานสีขาวเป็นสิ่งแรกที่เห็น ผมพยามขยับตัวจะลุกแต่กลับผมว่าร่างกายของผมเปลือยเปล่าแล้วมือก็ถูกมัดติดเตียงแน่น

“หึ ตื่นแล้วเหรอครับน้องเมฆ” พี่ใหญ่ถามเสียงเหี้ยม แววตาที่มีแต่ความโกรธนั้นทำให้ผมกลัว คนๆนี้ไม่ใช่พี่ใหญ่ที่ผมรู้จักอีกแล้ว

“ที่นี่ที่ไหน พี่พาผมมาที่นี่ทำไม”

“แหม ถามแบบในละครเลยนะครับ ไม่สร้างสรรค์เลยนะเนี่ย” เขาบอกก่อนจะแสยะยิ้ม

“ผมถามว่าที่นี่ที่ไหน” ผมแหวลั่น

“ที่นี่เหรอ ก็รังรักของเราไงครับที่รัก”

“พี่หมายความว่ายังไง รังรักอะไรกัน” ผมเอ่ยถาม ก่อนจะพยายามมองหาทางรอดไปด้วย

“อย่าพยายามคิดหนีดีกว่าครับ น้องเมฆหนีไปไม่พ้นหรอก หึ”  มือหนาบีบเข้าที่ปลายคางผมแน่นก่อนที่สายตาคมจะจ้องผมราวกับอยากฆ่าให้ตาย

“พี่ต้องการอะไร”

“ง่ายๆ ก็มาทำให้เมฆสมหวังยังไงล่ะครับ”

“สมหวัง??? ” ผมมองอย่างไม่เข้าใจ สมหวัง สมหวังอะไรกัน

“ใช่ครับ เมฆอยากได้พี่เป็นผัวนักไม่ใช่หรือไง พี่ก็จะทำให้เมฆสมหวังไงครับ” เขาบอกเสียงเย็น

“พี่จะทำอะไร”

“อย่ามาทำไร้เดียงสาหน่อยเลนน่า พี่รู้ว่าเมฆเข้าใจ หึ” เสียงทุ้มบอกก่อนจะยกยิ้มเจ้าเล่ห์ รอยยิ้มนั้นของพี่ใหญ่กำลังทำให้ผมกลัว

“ปล่อยนะโว้ย  พี่ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ปล่อยสิว่ะ!!”

“อย่ามาทำขัดขืนเลยน่า ไหนบอกว่ารักพี่ไงครับ เราก็แค่มาทำให้อะไรๆที่เมฆหวังมันเป็นจริงก็เท่านั้นเอง อยู่เฉยๆดีกว่าจะได้ไม่เจ็บตัวมากนะครับที่รัก”

“พี่อย่าทำอะไรผมนะ ถ้าพี่ทำเรื่องมันไม่จบแค่นี้แน่” ผมขู่

“จะทำอะไรครับแจ้งความเหรอ เอาสิ เอาเลยครับ เอาให้คนเขารู้ทั้งเมืองไปเลยว่าลูกชายเจ้าสัวทินกร ถูกผู้ชายข่มขืน ฮ่าๆๆ ถ้าเมฆไม่อายล่ะก็เชิญตามสบายครับ” เขาเอ่ยอย่างเป็นต่อ

“แต่คุณหญิงแม่พี่ ก็คงต้องอกแตกตายเลยล่ะ ถ้ารู้ว่าพี่ทำอะไร” ผมยกป้าทิพย์มาขู่ เพราะผมรู้ดีว่าพี่ใหญ่ รักป้าทิพย์มากและไม่มีวันที่จะทำอะไรให้ป้าทิพย์ทุกข์ใจเด็ดขาด

“หึ เมฆกล้าพอหรือเปล่าล่ะครับ ที่จะประกาศให้คนอื่นรู้เรื่องของเรา ลองคิดดูสิครับว่าใครจะเสียมากกว่ากัน …..อย่าเสียเวลาดีกว่านะ
ครับ พี่ว่าเรามาเริ่มกันเลยดีกว่า” เขาบอกพลางถอดกางเกงของตัวเองไปด้วย

“พี่ใหญ่….. ปล่อยนะ ปล่อยสิว่ะ” ผมพยายามดิ้นรนแต่กลับไม่เป็นผลเมื่อมือหนาคว้าที่ข้อเท้าผมแน่นก่อนจะแยกขาผมออกจากกัน

“หึ จริงๆพี่ก็ไม่ได้มีอารมณ์อะไรกับผู้ชายหรอกนะ แต่ในเมื่อเมฆอยากมากนักพี่ก็จะสนองให้ ” เขาบอกเสียงเหี้ยมก่อนจะค่อยๆสอดใส่
ส่วนที่แข็งขืนเข้ามาอย่างรุนแรง

“โอ้ย มึงจะทำอะไรกู ปล่อยสิว่ะ ไอ้เหี้ย!!” ผมตะโกน ก่อนจะดิ้นรนขัดขืนเต็มที่ แต่ติดที่ตอนนี้มือผมถูกมัดอยู่และเท้าก็ถูกมือหนาจับไว้แน่น

“จุ๊ๆๆ พูดกับผัวให้มันเพราะๆหน่อยสิครับ แบบนี้เมียที่ไหนเขาพูดกัน”

“ไอ้เหี้ย กูบอกให้มึงปล่อยกูไง”

“หึ เข้ายากนะครับเนี่ย” เขาบอกเสียงเย็นก่อนจะแยกขาผมออกมากขึ้นพลางสอดใส่ร่างกายเข้ามาอย่างแรง
ผมพยายามดิ้นรนที่จะหลบจากการกระทำอันเลวร้ายอย่างถึงที่สุด

“อย่าดิ้นสิครับ เดี๋ยวจะเจ็บตัวนะ”

“ปล่อย กูบอกว่า ปล่อยกูไง ไอ้เหี้ย ไอ้เลว!!!”

“อื๊อออออออออ โอ้ยยยยยยยยยย”

ผมร้องเสียงดังก่อนจะรับรู้ถึงความเจ็บและจุก ที่ด้านหลังมันเจ็บจนผมอธิบายไม่ได้ ผมได้แต่ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาช้าๆ เพื่อระบายความเจ็บ

“หึ ” เขาแสยะยิ้มก่อนจะถาโถมเข้ามอย่างแรง

“โอ้ย อื๊อออออออ”  ส่วนแข็งขืนถูกกระแทกเข้ามาอย่างแรง ก่อนที่คนด้านบนจะยกยิ้มถูกใจ แม้ไม่อยากจะยอมรับแต่ตอนนี้ร่างกายของอีกคนกลับเข้ามาอยู่ในร่างกายของผมแล้ว ความเจ็บที่ถาโถมเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มสะใจของอีกคนทำให้ผมต้องเบือนหน้าหนี ผมไม่อยากมองไม่อยากจดจำ ไม่อยากรับรู้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังถูกทำอะไร

“หึ ดูไว้นะครับน้องเมฆ ดูซะให้เต็มตาว่าตอนนี้เรากำลังทำอะไรกันอยู่ สมใจแล้วไม่ใช่เหรอครับ ทำไมไม่ดูล่ะ” เสียงทุ้มบอกพร้อมกับเสียงหัวเราะสะใจ

“ฮึก อื๊อออออ ”  ผมได้กัดฟันแน่นเพื่อระบายความเจ็บปวดแต่มันก็ช่วยอะไรไม่ได้มากนักเพราะอีกคนยังกระหน่ำเข้ามาไม่ยั้ง
ภาพตรงหน้าดูพล่าเลือนลงไปทุกขณะ เหมือนว่าตอนนี้ร่างกายจะรับไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว มันเจ็บ เจ็บจนไม่คิดว่าตัวเองเคยเจ็บเท่านี้มาก่อนหรือเปล่า แต่ที่มันเจ็บมากกว่า คือหัวใจ       หัวใจที่ถูกเหยียบให้แหลกสลายจากน้ำมือของคนที่รัก

หึ น่าสมเพช น่าสมเพชตัวเอง ชะมัด

ทำทุกอย่างเพื่อให้ คนอื่นเจ็บปวด

แต่สุดท้ายคนที่ต้องเจ็บ กลับเป็นตัวเอง

สมเพช น่าสมเพชจริงๆ



“อึก  อ๊า” คนด้านบนครางลั่นก่อนที่ผมจะรับรู้ถึงอะไรบางอย่างที่เข้าในร่างกาย 

“หึ แหมน้องเมฆนี่ก็ใช้แก้ขัดได้เหมือนกันนะครับเนี่ย” เขาบอกพลางถอนแก่นกายออกมา จบแล้วสินะ ฝันร้ายที่เจ็บปวด ผมได้ยกยิ้ม
สมเพชกับตัวเอง ผมถูกผู้ชายข่มขืน น่าขำชะมัด น่าขำจริงๆ

“ทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร” ผมเอ่ยถามอีกคน

“ก็เมฆอยากได้พี่มากไม่ใช่เหรอครับ อยากได้จนฆ่าพี่สาวตัวเองได้ลงคอ!!! พี่ก็เลยสนองให้ไงครับ”  เขาบอกเสียงเย็น

“แต่มันเป็นอุบัติเหตุ”

“อุบัติเหตุ งั้นเหรอ ถ้าวันนั้นเมฆไม่ทำเรื่องเลวๆแบบนั้นฟ้าก็คงจะไม่เมาจนขับรถชนแบบนี้หรอก ทุกอย่างมันเกิดขึ้นจากเมฆ มันเกิดจากความเลวของเมฆทั้งนั้น ถ้าไม่มีเมฆสักคนฟ้าก็คงไม่ตาย !!!” เขาตะคอกเสียงดัง

“ทำไมพี่ไม่ฆ่าผมให้ตายตามพี่ฟ้าไปเลยล่ะ!!” ผมผมตะคอกกลับ ตาคมของพี่ใหญ่จ้องผมราวกับจะกินเลือดกินเนื้อก่อนที่มือหนาจะบีบเข้าที่ปลายคาง ของผม

“หึ ฆ่าเมฆ ฆ่าทำไมครับ สำหรับคนอย่างเมฆ ความตายมันเป็นบทลงโทษที่เบาเกินไป สิ่งที่พี่จะทำมันจะทำให้เมฆทรมานจนอยากจะตายไปเลยล่ะ แต่อย่าหวังว่าจะได้ตาย เพราะเมฆไม่มีสิทธิ์ตาย เมฆต้องอยู่ อยู่อย่างทุกข์ทรมานที่สุด” เขาบอกเสียงเหี้ยม

“พี่เป็นบ้าไปแล้ว”

“ครับพี่บ้าไปแล้ว บ้าตั้งแต่วันที่เมฆพรากฟ้าไปจากพี่  ลืมภาพพี่ใหญ่ที่เมฆรู้จักซะ เพราะตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เมฆจะรู้จักแค่ พี่ใหญ่ คนที่จะมองความทรมานอย่างที่สุดให้เมฆเท่านั้น จำไว้ด้วยนะครับ หึ”  เขาบอกด้วยรอยยิ้มแต่แววตาคมกลับฉายสะท้อนเพียง ความโกรธและความเกลียดเท่านั้น

“ไม่ต้องมาทำหน้าเศร้าหรอกครับ พี่ไม่มีวันหลงกลเมฆอีกแน่ ไอ้ใหญ่หน้าโง่ที่ตกเป็นเหยื่อให้เมฆหลอกใช้คนนั้นมันตายไปพร้อมกับฟ้าแล้ว หน้าตาเสแสร้งหลอกลวงของเมฆมันใช้ไม่ได้ผลอีกแล้ว ”

“ในสายตาพี่ ผมคงเลวมากสินะ” ผมเอ่ยถามอย่างอ่อนแรง ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปี ผมคนนี้ก็ยังเป็นคนที่ถูกเกลียดเสมอต่างจากพี่ฟ้าที่มีแต่คนรัก

“คำว่าเลว คงน้อยไปมั้งครับ ที่รัก คนที่ฆ่าได้แม้กระทั่งพี่สาวตัวเองน่ะ เมฆคิดว่ามันควรใช้คำว่าอะไร” เขาเอ่ย ก่อนที่ร่างสูงจะเดินออกจากห้องนอนไป


ผมหลับตาแน่นและปล่อยให้น้ำตาที่เก็บมานานไหลออกมาช้าๆ ปล่อยให้น้ำตาชะล้างความทุกข์ที่และบาดแผลจากการถูกทำร้ายออกไปให้หมด

“ผมแพ้อีกแล้วล่ะ พี่ฟ้า ผมแพ้พี่อีกแล้วสินะ ”


ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ไม่ว่าจะอยู่หรือว่าตาย นายเมฆาคนนี้ก็ยังคงเป็นส่วนเกินที่น่ารังเกียจของทุกคนอยู่ดี หากว่าพระเจ้าจะให้ผมเกิดมา ทำไมถึงต้องให้ผมพบเจอกับเรื่องแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผมทำผิดอะไร ทำไมใครๆถึงเห็นผมเป็นตัวน่ารังเกียจ ทำไมผมต้องเป็นส่วนเกินของทุกคน หากว่าผมคือ “ส่วนเกิน” ท่านให้ผมเกิดมาทำไม


...........................TBC.........................

กรี๊ดดดดดดดดดดด รู้สึกใจสั่นทุกครั้งที่แต่ง NC  เรื่องนี้
ลำพัง NC ปกติ ก็จะแย่ยุแล้ว  เพิ่งมาแนว SM เรื่องแรก
โอ้ยๆๆๆ  ### วิ่งหลบหลังเสา ###
เอ๋าๆๆ เชิญดราม่ากันได้เบย คร้าบบบบบบบบบบ

[cavalli]

ทำตัวเองป่าววีะ พี่ฟ้าก็ไม่เห็นจะร้ายตรงไหน


 

[janamanza]

น้องเมฆ  จะว่าน่าสงสารก็สงสาร
แต่เจ้ก็อดที่จะติไม่ได้ หนูทำตัวเองนะลูก
แต่อิตาใหญ๋ก็จริงๆเลย อึ้ยยย 

[HanATarO]

ตอนนี้สั้นจัง

อยากรู้ว่าทำไม เมฆ ถึงบอกว่าตัสเองเป็นส่วนเกินล่ะ

สาเหตุนั้นมันมาจากครอบครัวหรือเปล่า เป็นเพราะพ่อของเมฆใช่มั้ยเนี่ย

พี่ใหญ่ ใจร้ายที่สุดเลย

สงสาร เมฆ จัง

 

[yunchun]

  พี่ใหญ่โหดจริง
อดทนไว้เมฆ ย้อนเวลาไม่ได้ มีแต่ต้องเดินหน้า
เดี๋ยวมันก็ผ่านไป 

[❝CHŌN❞]

สงสารเมฆ เจ็บตรงคำว่า 'ส่วนเกิน' เนี่ยแหละ

ฮืออออออออออ อิพี่ใหญ่โหดร้าย

[CarToonMiZa]

ขออิโนด่วนท้องอืดมากกกกกก

[bobie]

จะสงสารก็สงสารนะ
แต่เมฆก็เป็นสาเหตุจริงอ่า
แต่ก็สงสารเมฆ
พี่ใหญ่หายแค้นเร็วๆนะ

[iammz]

อีพี่ใหญ่มันโหดจริง

จะทำให้พี่ใหญ่ใจอ่อนได้ยังไงน๊อออ   

[ammamooty]

แง้โหดดร้ายยยยยย...จะโทษว่าใครผิดก็ไม่ได้//รอตอนต่อไปค้า

[Chichi Yuki]

ไอ้เรื่องนี้เมฆทำตัวของเมฆเองนะจะโทษใครไม่ได้
จากที่อ่านมาพี่ฟ้าก็เป็นคนดีคนหนึ่งนะ
ส่วนพี่ใหญ่คิดว่าวิธีแก้แค้นแบบนี้มันสมเหตุสมผลแล้วเหรอ สำหรับเราเราว่าไม่นะ แก้แค้นแบบนี้เหมือนขุดหลุมดักอีกฝ่ายให้ตกลงไปแล้วเจอแต่ความทุกข์ทรมาน แต่ก็ระวังไว้นะหลุดที่ขุดไว้ดักคนอื่นจะกลายเป็นบ่วงที่หมัดตัวเองจนดิ้นไม่หลุด

ปล.รอตอนต่อไปค้าาาา
 

[Masochism]

สงสารน้องเมฆ 

ไม่ได้ตั้งใจให้ฟ้าเกิดอุบัติเหตุ แค่รักพี่ใหญ่แล้วก็อยากเอาชนะฟ้า
 
อดทนไว้น่ะค่ะน้องเมฆ