หัวข้อ: บริษัทบำบัด 'โสด' [บทที่ 22+ส่งท้าย] 18 ธ.ค. 56 หน้า 18 จบแล้วค่ะ :)

[cher7343]

ชอบน้องเรือง 

5555
เป็นกำลังใจให้คนเขียนละจ๊ะ
 

[NewYearzz]

อ่านได้ 2 ตอน ก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของตัวละคร และความน่ารักของคนเขียน

งั้นผมขอฝากตัวเป็นแฟนเรื่องนี้ด้วยคนนะครับ 

อ่อ แอบกลัวเรื่องไม่ควรจำที่เกิดขึ้นที่เชียงใหม่จัง


รอตอนต่อไปครับ 

[quiicheh.]

โอบน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกก
เล่นหนูยักษ์ด้วย555555555555
ติดตามนะคะ ^^

[milkteabeige]

ยังเดาทางเรื่องไม่ค่อยออกเลยค่ะ แต่น้องโอบดูน่ารักมากๆๆๆๆ
พี่แทคนี่ดูเนือยๆ กับชีวิตจัง เอ้าาาา พี่แทค! ร่าเริงหน่อยยยย 

[PapermintReal]

โหยยยย~~~~ อ่านมาสองตอน อยากบอกว่า 'ชอบหนูเรือง'
จะรอหนูเรืองต่อไป

[yuyie]

ชอบหนูเรืองอ่ะ   

[CheetahYG]

น่ารักอ้ะ 
กรี้ดดดดดด หนูเรือง เป็นคนชอบไม่สิคลั่งหนูแฮมเตอมาก ไปเดินตลาดเจอทีไรต้องไปเล่นทุกรอบ แอร๊ย

[Millet]

ฮาแม่โทรมา กร๊ากกกก

เริ่มเห็นเค้าลางความสนุกของตอนต่อไปปป

[Zelsy]

พรหมลิขิต? สวรรค์บันดาล? หรือบุพเพสันนิวาสที่ชักนำเรามาเจอกัน(อีกครั้ง)?
ชอบหนูเรือง หนูแฮมสเตอร์น่ารัก
คนอ่านคนนี้แพ้ภาษาใต้อย่างแรง (ทั้งๆที่ป้าสะใภ้เป็นคนใต้ เอากับเขาสิ)
ถ้าเป็นภาษาเหนือหรืออิสานจะสู้ตายเลย
สุดท้ายคนอ่านตาดำๆขอฝากตัวด้วยครับ

[yamapong]

แอร๊ยยยยยยยยยย น่ารักดีค่า จะให้คนช่วยบำบัดคนนี้บำบัดแบบไหนล่ะจ๊ะ หุหุ

[Takarajung_TK]

อ่านแล้วรู้สึกเหมือนโอบหาทางจีบแทคแบบเนียนๆน่ะ
ต้องเป็นแผนย้ายมาอยู่ใกล้ๆแน่เลย

[pim_onelove]

โดดเข้ามาทันทีที่เห็นชื่อผู้แต่ง กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดให้กับเรื่องใหม่นะคะ

แค่สองตอนแรกก็น่าติดตามมากๆ แล้ว อยากรู้จังเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับแทคที่เชียงใหม่ และรอยแผลเป็นของโอบอีก

[่patsaporn]

น้องโอบน่ารักนะ คิดจะเล่นพี่ใช่ป่ะ คุณแม่ก็เป็นใจให้ย้ายมาอยู่ที่เดียวกัน
พ่อกับแม่แทครักกันน่ารักมากเลยเนอะ ท่าทางพี่แทคจะต้องดูแลน้องโอบไปอีกนาน
ดูจะหน้ามึนนะเด็กคนนี้

ขอบคุณค่ะ

[lazat.mchub]

พอรู้ว่าคนแต่งเป็นเดหลีเท่านั้น รีบจิ้มเข้ามาเลย 55555

น้องโอบน่ารักจัง เข้ามาแบบเนียนๆ

[เดหลี]

บทที่ 3

ผมจอดรถใต้ตึกก่อนเดินเข้าออฟฟิศ วันนี้เอารถมาเพราะตอนบ่ายต้องออกไปหาลูกค้าแถวชานเมือง ซึ่งปกติก็จะเป็นจุดประสงค์เดียว แต่เมื่อเช้าดันต้องแวะไปอีกที่ก่อนโดยไม่ได้ตั้งใจ พูดให้เจาะจงคือไปคณะเภสัชศาสตร์ เพราะอดีตเด็กข้างบ้านที่ตอนนี้กลายเป็นเด็กห้องตรงข้ามวิ่งพรวดพราดมาเกาะกระจก พอเปิดให้แทนที่จะอธิบายถึงต้นสายปลายเหตุประโยคแรกกลับเป็น

‘... ทีหลังอย่าเปิดให้คนง่ายแบบนี้ล่ะ’

มันใช่เรื่องมั้ย ถามจริงเหอะ

โอบว่าก่อนถึงที่ทำงานผมต้องผ่านมหาวิทยาลัยด้วย แต่ตัวเองไปจากหอนี้ครั้งแรก ไม่ชินเลยกะเวลาพลาดไปหน่อย

ตึกที่เราอยู่ไม่ได้ใกล้ปากซอย พ้นปากซอยต้องเดินไปสักพักกว่าจะถึงป้ายรถเมล์ รถไฟฟ้าอยู่ไกลออกไปอีก พอลงแล้วต้องเดินต่อเพื่อให้ถึงคณะ (กรณีนี้คงได้วิ่ง) จากตรงนี้เป็นทางตรง ตอนเช้ารถไม่ติดมาก... ทั้งหมดนี่มันไม่ได้พูด พูดแค่กะเวลาพลาดนั่นแหละแต่ผมรู้

อดหมั่นไส้คนนั่งกระพือเสื้อให้ลมแอร์เข้าอย่างสบายใจไม่ได้ เหมือนทุกอย่างจะพอดีลงตัวไปเสียหมด

โอบเห็นสายตาผมเข้าก็เสริมคล้ายอธิบายเพิ่ม

‘สายอาจารย์ตัดเงินผู้ช่วยนี่ตาย... ตั้งต้นก็ไม่ได้เยอะอยู่แล้ว จริงๆ’

ไม่รู้ว่าเพราะเห็นใจที่ทำงานหาเงินเหมือนๆ กัน หรือเมื่อกี้หน้าตาคนวิ่งกระหืดกระหอบมาทำท่าจะตายจริงอย่างปากว่า  ผมก็หลวมตัวไปส่งแล้ว และการที่ถนนโล่งจนถึงคณะโอบแต่ติดสนั่นหวั่นไหวตั้งแต่เลี้ยวออกมาจนเข้าบริษัทคืออะไร

... สัญญาณให้ผมต่อรถเมล์มาขึ้นรถไฟฟ้าในเช้าวันอื่นแทนมั้ง

เข้ามาก็เห็นครีมคุยอยู่กับพี่อิทอย่างออกรสจนผมต้องทัก “พี่อิทอารมณ์ดีนะ...”

ครีมบุ้ยใบ้ “เมื่อเช้าผู้ชายลุกให้นั่งบนรถไฟฟ้า”

พี่อิทตัดสินใจขายรถเพราะจะดาวน์คอนโดอย่างเป็นเรื่องเป็นราว สำหรับคุณเธอแล้ว ‘ไม่มีรถยังมีขนส่งมวลชนให้ใช้ แต่ไม่มีที่ซุกหัวนอนนี่ไม่รู้จะไปอาศัยอยู่กับมวลชนที่ไหนนะคะ!’ เป็นสาเหตุให้การออกไปหาลูกค้าไกลๆ เป็นหน้าที่ผมเพียงผู้เดียว เพราะครีมเพิ่งเริ่มงาน ยังไม่มีรถเหมือนกัน

แต่ส่วนใหญ่ลูกค้ามักจะนัดแถวนี้ เราก็แบ่งกันไปดู จะขึ้นมาออฟฟิศเลยก็ยินดี

“ต่อเลยเจ๊” ครีมว่า ยื่นถุงปาท่องโก๋มาทางผมแบบไม่ให้เสียจังหวะ

“... พี่ก็ขอบคุณเขาไปค่ะ... แล้วก็...”

“... ตื่น” ผมต่อให้ พี่อิทค้อนตาคว่ำ

“เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นจริงย่ะ ฉันไม่เคยหลับในรถไฟฟ้า เสียลุค... พอดีผู้หญิงท้องขึ้นมาฉันก็ให้เขานั่งแทน”

“ส่วนผู้ชายบอกว่า...” ครีมคอยเป็นลูกคู่

“... เรายืนคุยกันอย่างนี้ก็ดีเหมือนกันนะครับ... วิ้ว...”

ผมส่ายหน้า มือซ้ายถือปาท่องโก๋มือขวาเปิดแฟ้ม ครีมก็ตั้งอกตั้งใจฟังอย่างกับจะเอาไปใช้ในงานได้ 

“คุยกันไปได้อีกสองป้ายพี่ต้องลงแล้ว เขาก็ลงตามมา” พี่อิทเล่าต่อ “แต่ไม่ยัก... ไปที่ทางออก เขาขึ้นบันได...”

“ไปไหนล่ะเจ๊...”

“ข้ามไปอีกชานชาลาค่ะ! ก่อนแยกกันเขาบอก... คุยกับคุณจนลืมป้ายเลยนะครับ...”

ครีมหัวเราะ “แหมมันได้ใจ! ทำไมเจ๊ไม่ขอเบอร์เขาเนี่ย”

“เจอกันครั้งแรกถือเป็นเรื่องบังเอิญ ครั้งที่สองถึงจะเป็นพรหมลิขิตนะคะน้องครีม...”

“เจ๊เยอะอะ...”

“เราเป็นฝ่ายหญิง คิดเยอะดีกว่าคิดน้อยค่า” พี่อิทก็ตลกไปเสีย แต่จริงๆ ผมรู้ว่าพี่อิทระวัง เรื่องแบบนี้ใจเร็วด่วนได้ก็อาจจะได้จริง
 
แต่ได้อะไรมาไม่รู้เหมือนกัน

ได้ยินเธอเปลี่ยนเรื่อง "ลูกค้าที่มาปรึกษาน้องครีมเมื่อวันก่อนนี่ถึงไหนแล้วคะ"

ครีมหน้าบูด "ไม่ถึงไหนเลยเจ๊ เขาขอเวลากลับไปตัดสินใจว่าจะเป็นสมาชิกดีไหม"

"น้องครีมต้องฮาร์ดเซลหน่อยสิคะ ตอนแรกทุกคนก็ไม่มั่นใจกันทั้งนั้น น้องครีมต้องให้เขารู้ว่าเราพร้อมช่วยเขา บางคนไม่ได้เดตจริงจังมานานแล้ว เหล่กันในยิมไม่นับ..." พี่อิทร่าย

“ปิ๊งปั๊งกันในรถไฟฟ้าวูบเดียวก็ไม่นับ...” ผมว่า

“... กำลังจะบอกว่าในผับแต่ก็นั่นแหละ น้องครีมต้องเสริมสร้างความมั่นใจให้เขานิดนึง อย่าไปเอาอย่างแทคนะ เอาอย่างพี่ แทคมันพวกรักต้องโหด เราใจดีสวยๆ นางฟ้าเข้าไว้ค่ะหนู"

พี่อิทก็เกินจริงอีกละ ผมออกจะสุภาพกับลูกค้า แต่แต่ละคนที่พี่อิทส่งมามีความเอาใจยากเฉพาะตัวอยู่ไม่มากก็น้อยทั้งนั้น (ส่วนใหญ่ค่อนไปทางมาก) ที่จริงตอนแรกครีมมาสมัครเป็นที่ปรึกษาของฝั่งโน้น ทำไปทำมาจับพลัดจับผลูถูกส่งมาทางนี้เพราะทางโน้นพนักงานเยอะแล้ว ตอนนั้นส่วนของเราเพิ่งเริ่มต้น ครีมก็ไม่ว่าอะไร ดูสนุกสนานดีที่ได้มาอยู่แผนกเรา

... แต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่าจำนวนคนทำงานอาจจะอยู่แค่เท่านี้ไปอีกพักใหญ่ ดูจากอัตราการเพิ่มขึ้นของลูกค้าที่ต่างจากอีกฝั่งอย่างฟ้ากับเหว ยิ่งออฟฟิศตั้งเยื้องกันอยู่แค่ฟากตรงข้ามทางเดิน ผนังเป็นกระจกใสยิ่งเห็นความคึกคักของฝั่งนั้นและความ... เงียบสงบ ของทางเรา
   
และพี่อิทก็ไล่เบี้ยกับผมอย่างไม่รอช้า

“แทคน้องโอบเขาว่าไงเรื่องสมาชิก”

“เพิ่งผ่านไปวันสองวันพี่อิทจะเร่งทำไมเนี่ย ขอเวลาหน่อย” นับจากตกลงกันไว้อย่างหลวมๆ ที่ร้านเมื่อวันนั้นผมก็ยังไม่ได้คุย หรือ ‘ขายงาน’ อะไรเป็นจริงเป็นจังกับโอบ รู้สึกประหลาดนิดๆ ทั้งๆ ที่ภาพเด็กข้างบ้านที่คอยแต่จะตามผมต้อยๆ ควรจะเลือนไปแล้ว ความจริงก็ไม่ได้นึกถึงมานาน แต่พอเจอกันถึงรู้ว่าไม่ได้นึกถึง... ไม่ได้แปลว่าลืม

เสียงพี่อิทบอกครีมถึงลูกค้าที่เล็งเอาไว้ซึ่งพอดีเคยรู้จักกับผมแล้วเอารูปจากโทรศัพท์ให้ดู ซึ่งเรื่องแบบนี้ไวมาก ถ่ายรูปแนบหน้ากันไปแล้วเมื่อวันศุกร์นั่นแหละ

“ใช้ได้ๆ นี่หน้าตาหล่อเลยนะเนี่ย” ครีมว่า

“น้องครีมเพ่งหน้าจอมือถือพี่จะซีดแล้วค่า”

“เจ๊... นี่ไม่ได้อะไรนะเพราะเขาไม่มาทางครีมอยู่แล้ว แต่เจ๊ถ่ายมามืด”

“ในร้านกึ่งผับขนาดนี้น้องครีมจะให้พี่เอาสปอตไลต์มาจากไหนล่ะคะ คนหล่อ จะมืดไม่มืดก็ยังหล่ออยู่ดีแหละค่ะ”

“ไม่คิดเองเลยนะพี่อิท” ผมขัด นี่พี่อิทลอกโอบคืนนั้นมาเป๊ะ

“อะไรเล่า น้องโอบเขาไม่ได้จดลิขสิทธิ์ แหม... เสียดายเขาไม่ชอบสวยๆ อย่างฉัน”

พี่อิทชมตัวเองเต็มปากเต็มคำมาก คือก็สวยนั่นแหละแต่ของแบบนี้ต้องให้คนอื่นพูดหรือเปล่า

“น้องโอบน่าร้าก...” พี่อิทยังว่า ก่อนทำท่าตัดใจ “... แต่ถ้าถึงขนาดต้องกลับไปเป็นชายเพื่อให้น้องโอบชอบนี่ดิฉันก็ไม่ไหวเหมือนกันนะคะ"

"เสียดายผู้ชายแต่เสียดายค่าทำอึ๋มมากกว่าสิเจ๊"

"น้องครีม! พูดจาไม่เป็นกุลสตรี" พี่อิทกรี๊ด ส่วนครีมหัวเราะแทบตกเก้าอี้

เป้าหมายต่อไปของการไล่เบี้ยจึงตกเป็นครีมแทน “ว่าไป... น้องครีมอัพทวิตยังคะวันนี้”

“ทำแล้วเจ๊ เอาจริงๆ ครีมชักหมดมุขละ อีกฟากเขาเพิ่งอัพ ในที่สุดคู่ที่เราเฝ้าลุ้นก็ถึงประตูวิวาห์ไปอีกคู่! ทางบริษัทยินดีและภูมิใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่ง... อะไรเทือกนั้น แต่ฝั่งเรามันไม่มีไง แล้วตอนนี้ก็ยังไม่มีใครลงเอยกันเลยด้วย ครีมอัพคำคมจนจะเกลี้ยงละ แล้วก็ออกแนวให้กำลังใจไป เหมือนเป็นเชียร์ลีดเดอร์ที่เรียนปรัชญามายังไงบอกไม่ถูก” ครีมพูดยืดยาว

ผมยิ้มขำกับคำเปรียบเปรยของครีม แต่ก็จริง... ถ้าฝั่งโน้นมีการแต่งงานเป็นจุดหมายปลายทาง แล้วจุดหมายปลายทางของฝั่งเรา คืออะไรดี...

ครีมหันหน้าจอให้พี่อิทดู “สถานะทวิตเตอร์โดนๆ วันนี้ขอเสนอ รักเป็นกริยา แต่อกหัก... เป็นกรรม... ฝั่งเรารับแก้กรรมค่า”

“ไม่มีรักก็ไม่มีกรรม จบ...” ผมว่าทั้งๆ ยังก้มอยู่กับแฟ้ม

“ต๊าย สาบานได้ว่านี่คือความคิดของคนที่ทำบริษัทจัดหาคู่”

ครีมหัวเราะ ว่าใหม่ “ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์...”

“มืดมนมากค่ะน้องครีม พี่บอกแล้วอย่าไปเอาอย่างแทค อัพอะไรให้ลูกค้าเรามีความหวังหน่อยสิคะ”

“ยังไม่จบเจ๊ ที่ใดมีรับ ที่นั่นมีรุ...”

“น้องครีมอย่าเขียนลงไปนะคะ!”

“โธ่เจ๊ เหล่าพวกพ้องเจ๊เนี่ยอัพอะไรแรว้ง... กว่านี้หลายเท่า”

“แล้วเขาใช่กลุ่มเป้าหมายลูกค้าเราไหมละคะ เขาก็ไปแซ่บกันโดยไม่ต้องพึ่งเราแล้วสิ”

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผมปล่อยสองคนรบกันต่อเรื่องสถานะทวิตเตอร์ก่อนกรอกเสียงลงไป

“บริษัทบำบัดโสด พ...”

ยังไม่ทันพูดจบปลายสายก็ตอบกลับมาก่อนด้วยน้ำเสียงอ่อนระโหยโรยแรง “คุณแทคเหรอ...”

มือผมจับหน้าผากโดยอัตโนมัติ ถ้ามีลูกค้า ท็อปฮิตติดชาร์ตของความยาก ผมให้เสี่ยน็อตเป็นอันดับสอง นิวเอ็นทรี่ เพิ่งมาใหม่แต่แรงแซงโค้งทุกคน

“ครับ เสี่ยเป็นไงครับ...”

“คุณแทค... ผมจะตายแหล่ว...”

เสี่ยน็อตชอบพูดเป็นรหัส ให้ผมตะล่อมเอาเองว่ามันมาจากเรื่องอะไร เพราะอะไร บางทีกว่าจะรู้เรื่องแทบกลับลำแก้ไขกันไม่ทันแล้ว ผมตั้งสติค่อยๆ เริ่มตั้งแต่ต้น

“คู่เดตเสี่ยพอเสร็จวันนั้นเขาไปต่างประเทศนี่ครับ บอกว่ากลับมาแล้วจะโทร ผ่านไปสามวันเองครับ... เสี่ยยังบอกผมอยู่เลยว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี”

“ผมล่ะช้อบชอบเขา แต่รู้สึกเขาจะไม่ชอบผม” ปลายสายครวญ

ผมย้อนกลับไปจุดที่คิดว่าเข้าใจร่วมกัน “เสี่ยบอกว่าโอเคดีตอนผมโทรหาหลังเดตเสร็จ ไปกินข้าวแล้วเดินเล่น... มันมีอะไรเปลี่ยนไปครับ”

“แลกเฟซบุ๊คกันแล้วผมแท็กเขาในรูป เขาอันแท็ก...” เสียงเสี่ยน็อตตอนนี้เหมือนโลกจะแตก “เย็นนั้นเลย แต่ผมเพิ่งรู้ แล้วเขาคงขึ้นเครื่องมั้ง ผมอุตส่าห์ขอให้คนอื่นถ่ายให้ดีๆ เพราะสวนตรงนั้นวิวสวย ยืนคู่กันธรรมดาผมยังไม่ได้ไปแตะอะไรเขาเลย ทำไมเขาอันแท็ก...”

ผมย่นหัวคิ้ว คู่เดตของเสี่ยที่จัดให้ไม่ได้มีปัญหาต้องปิดบังเรื่องนี้ สกรีนแล้วก็โสด ไม่อยากให้แฟนหึงหวงคงไม่ใช่ แปลว่าเขาไม่อยากให้ใครเห็นเขากับเสี่ยน็อตหรือ จริงๆ เสี่ยน็อตก็หน้าตาโอเค ลงพุงบ้างนิดหน่อยตามประสาคนอยู่ดีกินดี ตอนเห็นรูปถ่ายก็ไม่มีปัญหา

ผมเกือบถอนใจเมื่อเสี่ยพูดต่อ “ผมตั้งใจมาก ดิ่งจากโรงงานนะ ผมก็ไปรับเขาเลย...”

เสี่ยน็อตเพิ่งจะเปิดเผยเรื่องนี้ตอนอายุสามสิบห้า แน่นอนว่าไม่ค่อยได้เจอใคร ประสบการณ์การเดตยิ่งน้อย อะไรที่ไม่น่าพลาดเสี่ยจะทำให้ดู เหมือนที่ผมกำลังได้คำตอบอยู่ตอนนี้

“นี่เสี่ยไปจากโรงงานโดยไม่เปลี่ยนเสื้อเหรอครับ...”

เสี่ยน็อตเป็นเจ้าของโรงงานน้ำปลา ผมเคยต้องไปหาถึงที่มาแล้ว ชุดตรวจโรงงานของเสี่ยภายใต้บู๊ต หมวก และเสื้อคลุม คือเสื้อยืดตราน้ำปลายี่ห้อตัวเอง กับกางเกงสามส่วน

เอาจริงๆ เดี๋ยวนี้คนแต่งตัวไปเดินห้างกินข้าวนอกบ้านกันตามสบายกว่านี้ก็ยังมี แต่มันใช่ชุดไปเดตแรกไหมเล่า!

“เสี่ย... ผมจำไม่ได้ว่าแนะนำให้เสี่ยเจอเขาทั้งอย่างนั้นนะ”

"... คุณแทคบอกให้ผมเป็นตัวของตัวเองให้มากที่สุดแล้วจะดีเองไง!" ปลายสายโหยหวนกลับมา

เคล็ดลับการเดต 101 ที่ผมพร่ำใส่หัวเสี่ยน็อต เข้าตำรา... Be yourself and come as you are… แสดงตัวตนที่แท้จริง มาอย่างที่เป็น ซึ่งเสี่ยยึดถือปฏิบัติอย่างเคร่งครัด

... แต่บางทีเสี่ยก็เถรตรงไปนะ

"เสี่ยครับ" ผมอยากเอาหัวโขกโต๊ะจริงๆ "ผมบอกเสี่ยเหมือนกันว่าเดตแรกคืออะไรครับ... สร้างความประทับใจครั้งแรก คนเราบางทีตัดสินกันชั่วเสี้ยววินาที แล้วมันจะติดอยู่ในใจเขาอีกนาน... ไม่ยุติธรรมหรอกแต่โลกมนุษย์ก็เป็นแบบนี้ เสี่ยอยากให้เขากลับบ้านไปนึกถึงเสี่ยว่าเป็นคนขี้เกียจกระทั่งแต่งตัวใหม่เพื่อมาเจอเขา หรืออยากเป็นคนที่ดูมีความพยายามกันล่ะครับ”

“... น้องเขาราศีสิงห์แต่ผมเป็นมังกรมันไม่เข้ากันหรือเปล่าคุณแทค”

“เดี๋ยวๆ เสี่ยอย่าเพิ่งไปถึงตรงนั้น” บางทีเสี่ยเหมือนฟังทุกคำแต่บางทีก็เหมือนไม่ฟังเลย อย่างตอนนี้เป็นต้น หน้าที่ผมคือเหมือนสารถีหักเลี้ยวกลับมาเข้าเรื่อง “ผมไม่ได้บอกให้เสี่ยใส่สูทผูกไทอะไรนะ แค่แต่งให้มันดูดีดูพิเศษกว่าทุกวันที่เสี่ยแต่งไปโรงงานแค่นั้นเอง มันแสดงให้เห็นถึงความพยายาม...”

เสียงผมสะดุดนิดแต่อีกฝ่ายคงไม่ทันสังเกต “... จะสร้างความสัมพันธ์ก็ต้องอาศัยความพยายามร่วมกันของทั้งสองฝ่ายถ้าอยากให้ยืนยาว...”

ครีมมาสะกิดเรียกเบาๆ “พี่แทค คุณศรัณย์สายสอง รออยู่พักแล้ว”

“เสี่ย เสี่ย!” ผมตะโกนแทรกปลายสายที่ยังครวญต่อไป “เอาเป็นว่าขอผมติดต่อคู่เดตเสี่ยให้ได้ก่อน แล้วจะรีบโทรกลับนะครับ ตอนนี้ทำใจสบายๆ ถ้าเผื่อได้เดตครั้งที่สอง...”

ผมชะงักไปนิดก่อนพูดใหม่ จริงๆ เราก็ควรคิดในทางดีไว้ก่อน ‘ถ้าเผื่อ’ มันดูเป็นลางไปนะ เหมือนจะไม่ได้

“พอนัดครั้งที่สองได้แล้ว เสี่ยถ่ายรูปก่อนแต่งตัวออกไปส่งมาให้ผมดูก่อนละกัน โอเคนะครับ ครับ...”

ผมถอนใจเฮือกแล้วรวบรวมลมปราณก่อนกดรับอีกสาย ลูกค้าฮิตติดชาร์ตความยาก อันดับหนึ่ง อยู่ในชาร์ตมาแล้ว เจ็ดสิบสองสัปดาห์...

ในบริษัทอื่นการถือบัญชีลูกค้าไว้ได้ยาวนานอาจจะแสดงถึงความไว้เนื้อเชื่อใจหรืออะไรก็ตาม แต่ของเราคือความไร้ประสิทธิภาพที่หาคนเหมาะสมให้ไม่ได้สักที ผมก็ไม่โทษลูกค้าเพราะเขาย่อมมีสิทธิ์เลือกสิ่งที่คิดว่าดีที่สุด แต่ก็นะ... จะเปลี่ยนให้พี่อิทดูแทนก็ไม่ยอม

“สวัสดีครับคุณศรัณย์ เป็นยังไงบ้างเมื่อคืน” ความจริงตอนสายวันนี้ผมควรจะโทรติดตามผลกับคุณศรัณย์ก่อนนั่นแหละ แต่มัวติดสายอยู่กับเสี่ยน็อต

และคุณศรัณย์... เป็นขั้วตรงข้ามของเสี่ยน็อต

“ก็ดีนะคุณแทค...”

ผมห้ามตัวเองไม่ให้พูดต่อว่า ‘ก็ดี แต่...’ คุณศรัณย์มักจะเริ่มแบบนี้ทุกที ซึ่งไม่ได้แปลว่าจะไม่มีปัญหาอะไรอย่างอื่นตามมา

“งั้นผมนัดเดตครั้งที่สองให้นะครับ?” ผมได้ข้อความจากคู่เดตคุณศรัณย์ตั้งแต่เช้า ดูจะโอเคมาก ถ้าฝั่งนี้ไม่มีปัญหาด้วยคุณศรัณย์จะได้ข้ามพ้นเดตแรกอาถรรพ์ไปเสียที

“ไว้ก่อนเถอะคุณแทค”

นั่นไง มันมาแล้ว “คุณศรัณย์บอกว่าเดตแรกดีไงครับ”

“ก็ดี... แต่ผมรู้สึกว่ายังไม่ใช่”

“ผมทราบว่าคุณศรัณย์คาดหวังสูง แต่ผมว่าลอง...”

“ผมไม่ได้คาดหวังสูงอะไรเลยคุณแทค แค่คุยกันรู้เรื่อง”

“เอ่อ... มันมีหลายแบบนะครับคุยกันรู้เรื่องเนี่ย” ผมพูดซื้อเวลาไปก่อน ค้นที่จดไว้จากข้อความคู่เดตคุณศรัณย์ก็ไม่เห็นได้อะไรเพิ่มขึ้นมา ดูประทับใจปกติ ซึ่งไม่แปลก เพราะคุณศรัณย์หน้าตาดี พูดจาฉลาด ฐานะก็ไม่ขี้ริ้วขี้เหร่ จนพี่อิทฟันธงว่า ‘ฉันให้งานเธอง่ายมากนะแทค รับรองเธอปิดบัญชีคุณศรัณย์ได้ภายในไม่เกินสามเดือน’ แล้วเป็นไง ถึงตอนนี้พี่อิทก็ไม่พูดเรื่องนี้อีกเลย ปล่อยคุณศรัณย์ผู้เพียบพร้อมติดท็อปชาร์ตของผมมาปีกว่าแล้ว 

คู่เดตของคุณศรัณย์คนนี้ผมก็คัดจะตาย โปรไฟล์เทียบเทียมกันได้ทุกอย่าง จบโทเมืองนอก การงานมั่นคงดี พูดจาฉะฉานแบบคนสมัยใหม่ที่มั่นใจ ผมจำได้ว่าคุณศรัณย์เคยบอกชอบคนท้าทาย คงไม่ใช่ว่าเพิ่งมาเปลี่ยนใจหรอกนะ

“ผมรู้สึกว่าเขาอยากจะให้คนอื่นเห็นมากกว่าทำความรู้จักกับตัวผม ตอนแรกผมว่าจะไปร้านที่บรรยากาศส่วนตัวหน่อยจะได้ใช้เวลาคุยกัน แต่เขาอยากไปที่ที่มันดัง ทุกคนไปกัน ผมก็ตามใจ พอไปถึงโทรเรียกเพื่อนมา อีกเดี๋ยวถ่ายรูปลงเฟซบุ๊คกับอินสตาแกรม ข้าวยังไม่ได้กินเลย”

ผมเคาะปากกา พูดไม่ออกไปชั่วครู่ ทำงานแบบนี้ต้องฟังความสองฝ่าย แล้วก็... ประนีประนอม “คุณศรัณย์ได้บอกเขาหรือยังครับ ลองให้โอกาสกันดูอีกทีดีไหม เผื่อจะ...”

“ผมบอกแล้ว เตือนแล้ว ทั้งตรงทั้งอ้อม เบ็ดเสร็จสี่หน”

ผมอึ้ง ก็คงไม่ได้รู้เรื่องจริงๆ นั่นละ

“... นี่ภายในเวลายังไม่ถึงสองชั่วโมงเลยนะ ผมเลยเลิกพูด”

คนนี้คงเหมาะกับคนอื่นที่ไม่ใช่คุณศรัณย์ ปกติผมไม่เคยจับพลาดไปไกลขนาดนี้ แค่บางทีบางคู่ต้องลองจากเดตแรกแล้วดูต่อ บางทีนิสัยตรงกันข้ามกลายเป็นว่าดึงดูดกัน แต่บางทีก็... เป็นอย่างนี้แหละ

“ขอโทษด้วยครับคุณศรัณย์ เอาเป็นว่าครั้งหน้า...”

คุณศรัณย์หัวเราะ “ไม่ต้องขอโทษหรอก ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดเลยนะ แค่หาคนคุยกันรู้เรื่อง...”

“... ครับ”

“ที่ผ่านมาเนี่ย ผมรู้สึกว่าคุยกับคุณแทครู้เรื่องสุดเลยนะ...”

ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่คุณศรัณย์พูดแบบนี้ จนกลายเป็นเรื่องทีเล่นทีจริงขำขันกันไปแล้ว ผมก็หัวเราะกลับ “ผมไม่เดตลูกค้า...”

“... ถ้าไม่ใช่ลูกค้าจะเดตหรือเปล่า...”

“ที่ออกไปนี่ก็เรื่องงานหมดแหละครับ... ความจริงผมไม่เดต”
 
“เปลี่ยนใจเมื่อไหร่อย่าลืมบอกผมนะ”

“คงนาน... ตอนนี้ผมสนใจเรื่องหาคนไปเดตใหม่ให้คุณศรัณย์ดีกว่า”

วางหูแล้วผมก็นั่งคิดอะไรอีกพัก คุณศรัณย์พูดเล่นแบบนี้เป็นปกติ ซึ่งต้องมีคนดีๆ ที่พร้อมจะรักเขาและเข้ากับเขาได้อยู่แล้ว เป็นหน้าที่ผมต้องหาต่อไป

เล่าให้ครีมฟังคร่าวๆ เพราะครีมกำลังเรียนรู้งาน แล้วเราก็ไม่ได้จะไปขยายต่อนอกออฟฟิศอะไร ครีมถามว่า

“คุณศรัณย์เขาก็ไม่ได้ปิดบังเรื่องนี้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”

“ไม่ปิดไม่ได้หมายความว่าเขาชอบให้ใครอวดเขาไปทั่วเหมือนเป็นของโชว์น่ะ”

“เอาจริงๆ ป่ะพี่แทค ถ้าครีมเป็นแล้วได้ควงอย่างคุณศรัณย์นี่ครีมก็อยากอวดเหมือนกันนะ”

“ถ้าเป็นแฟนกันแล้ว จะอวดใครเขาก็ไม่ว่าหรอก” ผมบอกน้อง “อย่าเพิ่งรีบ”

พอดีเมสเซนเจอร์มาครีมเลยออกไปรับ พี่อิทเดินมาพูดกับผม “แต่เธอต้องรีบคุยกับน้องโอบนะจ๊ะ”

ผมถอนใจ “ได้ ได้ ทุกคนก็อยากมีความรักกันทั้งนั้น...”

ปกติพี่อิทจะเล่นมุกอะไรขำๆ กลับมา แต่คราวนี้ยืนมองผมอยู่ท่าทางครุ่นคิด

“แทค ฉันว่า...”

ผมรออยู่ว่าพี่อิทจะพูดอะไร แต่ก็ไม่พูดต่อ เลยว่า

“พี่อิทไม่ต้องห่วงน่า... ถึงผมจะพูดเล่นกับครีมก็ไม่ได้แปลว่าผมติดลบมากมายอะไรกับความรั... เรื่องพรรค์นี้ ไม่งั้นทำงานนี่ไม่ได้หรอก”

“เออเธอเชื่อ เชื่อของคนอื่น... อย่างน้อยก็มีพ่อแม่ให้เห็นเป็นตัวอย่าง แต่ไม่เชื่อว่า..."

แล้วพี่อิทก็ไม่พูดต่ออยู่ดี กลับบอก “อย่าลืมคุยกับน้องโอบละกัน”

ผมก็รับปากพี่อิท ตอนขับรถกลับบ้านหลังจากออกไปหาลูกค้าก็ยังคิดเรื่องนี้อยู่ ความจริงกลุ่มลูกค้าเราไม่ค่อยมีวัยยี่สิบต้นๆอย่างโอบ ซึ่งน่าจะอยากออกไปหาเองมากกว่ามาพึ่งคนกลาง ก็... ไม่รู้คิดอะไรอยู่เหมือนกัน


ถึงบ้านได้ไม่นานคนได้ติดรถผมไปเมื่อเช้าก็โทรมา พูดรวดเดียวท่าทางรีบ

“พอดีต้องสอนพิเศษแทนพี่อีกคนด่วนแทคช่วยอะไรหน่อย”

อยากให้แม่รู้มากว่าจากความคิดแม่ในการบอกโอบย้ายมาอยู่ใกล้ๆ นี่ผมต้องเป็นธุระให้มันกี่เรื่องละ เพราะโอบช่างมีความสามารถในการทำให้ธุระตัวเองกลายเป็นธุระผม จริงๆ ควรมีโควต้าไหม อาทิตย์ละไม่เกินสามครั้งอะไรอย่างนี้

แล้วผู้ช่วยวิจัยก็เป็น โรงพยาบาลก็ไป สอนพิเศษก็ทำ อ่านหนังสือก็ต้องอ่านเพราะจะสอบ มันมีเวลามาสนใจเรื่องหาฟงหาแฟนอีกได้ไง

“แทคให้อาหารหนูเรืองหน่อยนะ กุญแจฝากไว้ที่ป้าข้างล่าง บอกชื่อแทคไว้แล้ว”

“กินช้าไปชั่วโมงสองชั่วโมงไม่เป็นไรหรอกมั้ง” ผมก็ไม่เคยมีหนูของตัวเอง แต่มันไม่น่าจะเป็นไรนา

“แทค... หนูเรืองเขาจะหิ-ว”

แล้วสุดท้ายผมก็ต้องลงมาเอากุญแจที่ป้า ไปไขห้องโอบหยิบพวกเมล็ดธัญพืชมาใส่ชามอาหารหนูตามเจ้าของชั่วคราวมันบอก ดาวเรืองนี่กินอาหารตรงเวลากว่าผมอีกสรุปแล้ว

ห้องโอบเรียบร้อยกว่าที่คิด ไม่ค่อยมีของวุ่นวายเวิ่นเว้อเท่าไหร่ รกสุดคือที่โต๊ะหนังสือ มีหนังสือสมุดเปิดค้างไว้กับกรอบรูป... มีอยู่อันเดียว ในนั้นเป็นรูปที่ผมจำได้ว่าคือน้านัน แม่ของโอบถ่ายคู่กับผู้ชายอีกคนหนึ่งที่ผมไม่เคยเห็น

ผมเคยเจอพ่อของโอบอยู่ไม่กี่ครั้งที่หาดใหญ่ตอนเราเป็นเพื่อนบ้านกัน จริงๆ ก็อย่าเรียกว่าเจอเลย เรียกว่ามองดูไกลๆ ดีกว่า แต่คิดว่าเป็นคนละคนกับคนนี้

คงพบกันหลังย้ายไป... เพราะพอน้านันไม่อยู่ ผมก็ไม่เคยเห็นพ่อของโอบอีกเหมือนกัน

ผมเดินกลับมาที่กรงดาวเรือง ไม่ได้อยากจะละลาบละล้วงอะไรชีวิตส่วนตัวโอบ... ความจริงก็ไม่ใช่เรื่องของผม

แฮมสเตอร์ยักษ์พาอาหารไปกินนอกชาม ผมลงนั่งแล้วว่า

“ขอบคุณยัง... ขอบคุณก่อน”

แล้วก็ขำตัวเอง ผมก็ไม่คาดหวังว่าหนูจะยกมือไหว้หรือพูดตอบจริงๆ หรอก ทำไปได้

ตาดำเหมือนเม็ดกวยจี๊มองตอบกลับมา ก่อนหนูเรืองจะปีนขึ้นกงล้อแล้วเริ่มวิ่ง

ผมหัวเราะ หรือนี่เป็นวิธีแสดงความขอบคุณของหนู ชักเข้าใจโอบ... อ่านหนังสือเครียดๆ หันมาเจออะไรแบบนี้เข้าคงบันเทิงไปได้ชั่วคราว กงล้อหมุนจี๋ด้วยหนูยักษ์ที่ตั้งหน้าตั้งตาปั่นอย่างจะคัดตัวทีมชาติ

“วิ่งขนาดนี้ยังอ้วนอีก” ผมว่าแต่ใจเริ่มลอยไปไกล

เจ้าหนูจะรู้ไหมว่า ต่อให้วิ่งเร็วแค่ไหน ก็วนกลับมาที่เก่า...

นั่งมองต่ออีกหน่อย พอมันเดินช้าลง ผมก็ยกตัวเจ้าหนูออกจากวงล้อจักรนั้นเสีย


สามทุ่มกว่าผมจะได้ยินเสียงเคาะประตู รู้ตั้งแต่ยังไม่เปิดว่าเป็นใคร โอบจะมีวิธีเคาะของตัวเองคือสามหนหยุดนิดหนึ่งแล้วเคาะอีกหน วันที่มาขอให้ไปช่วยย้ายของก็เคาะแบบนี้

มันเดินมานั่งแปะที่โต๊ะกินข้าวหน้าตาเหนื่อยๆ ผมก็เห็นใจรินน้ำไปวางให้ โอบยิ้มขอบคุณ กินน้ำพลางมองกุญแจที่ผมยื่นคืน

“ทีหลังอย่าฝากกุญแจให้คนง่ายแบบนี้ล่ะ”

โอบหัวเราะ พอหัวเราะแล้วก็ดูจะเหนื่อยน้อยลง “กับแทคไม่เป็นไร โอบไม่มีความลับ”

เรื่องที่พี่อิทให้คุยผมก็เห็นมันยุ่งตลอด ความจริงเลยคือผมไม่ได้อยากให้โอบเจียดเงินมาทางนี้ถ้ายังไม่พร้อม คิดว่าพี่อิทคงเข้าใจตรงกันเพราะไม่ใช่จะหน้าเลือดขนาดนั้น ถามมันไปเนียนๆ โอบว่า

“เปล่า... ไม่ได้ลำบาก คราวนี้เขาขอให้ช่วยเป็นพิเศษ คงหนเดียวแหละ นอกนั้นก็สอนตามปกติ” 

“จะสอบแล้วไม่พักงานไว้หน่อยเหรอ”

“ยังเหลือเวลาอยู่นะ... สอนก็สนุกดี”

โอบคงแบ่งเวลาเก่งอย่างที่ผมไม่สามารถ เพราะถ้าใกล้สอบนี่ผมจะไม่สามารถทำอย่างอื่นได้ แต่ชีวิตมหาวิทยาลัยสำหรับผมผ่านไปนานแล้ว... พอเอ่ยเรื่องที่เป็นเหตุให้โอบมีนามบัตรผมจนโทรมาโน่นนี่นั่นอย่างทุกวันนี้ว่าต้องคุยกันสักทีโอบก็บอก

“เอาสิ... แต่พักนี้ต้องอยู่ช่วยเวรถึงค่ำๆ งานวิจัยอาจารย์ก็เร่งทำเพราะจะมีสัมมนา วันเสาร์เลยได้มั้ย สอนพิเศษเสร็จแล้วเจอกัน”
 
“ที่ไหนดี” ผมก็อยากให้ใกล้ที่โอบสอนแหละนะ เห็นเหนื่อย

“โอบไงก็ได้ ขอบคุณนะแทคที่ช่วยเรื่องหนูเรือง”

พอพูดเรื่องหนูนั่นผมนึกขึ้นมาได้เลยถามต่อ “แล้วนี่กินไรมายัง”

“กินที่เรียนพิเศษแล้ว...”

ผมพยักหน้า เก็บแก้วจะไปล้าง เสียงลอยตามลมมา

“... ถามอย่างนี้จะทำให้กินอีก?”

“ฝันละฝัน!”

ได้คืบเอาศอกตลอด...

[เดหลี]

คุณ PK37 ขอบคุณสำหรับการอ่านมากค่า ทุกอย่างต้องขอฝากให้ติดตามต่อไป น้องโอบก็พยายามอยู่ ไปเรื่อยๆ 55 ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ

คุณ malula บทนี้ก็มาอีกแล้ว มาห้องบ่อยจริงอะไรจริง

คุณ AGALIGO อยากเชื่ออย่างนั้น ชอบ คู่กันแล้วไม่แคล้วกัน อดีตก็มีบ้างค่ะพอเป็นกระสาย ขอบคุณมากสำหรับเป็ดค่ะ

คุณ mr_longza ขอบคุณมากสำหรับกำลังใจค่ะ

คุณ 2pmui ชอบไปนานๆ นะ 55

คุณ iamnan หนูเรืองยังน่ารักต่อไป ฮา

คุณ cher7343 หนูเรืองมานิดเดียวได้แฟนไปโขเลย ขอบคุณมากสำหรับกำลังใจค่ะ

คุณ NewYearzz มาเลยค่ะ คนเขียนก็ขอฝากตัวด้วยเหมือนกันค่ะ ฝากติดตามด้วยน้า

คุณ quiicheh. ขอบคุณมากสำหรับการติดตามค่ะ ตอนนี้ก็มีหนูเรืองน้า อิอิ

คุณ milkteabeige เรื่องนี้ก็เป็นแบบนี้ล่ะค่ะเรื่อยๆ มีปมนิดหน่อย ปมตัวละคร กร๊าก ขอบคุณที่ชอบน้องโอบ ส่วนพี่แทคก็ นะ 55 ฝากอ่านต่อด้วยนะคะ

คุณ PapermintReal หนูเรืองแย่งซีน ตอนนี้ก็มีหนูเรือง ฮา

คุณ yuyie หนูเรืองมีแฟนคลับเป็นของตัวเองแน่ๆ คราวนี้ ฝากอ่านต่อด้วยนะคะ

คุณ CheetahYG หนูเรืองนี่เป็นตัวเรียกแขกจริงๆ เลย ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่า

คุณ Millet มีแม่โทรมาอีกชัวร์ เดี๋ยวก่อน 55 ฝากอ่านต่อด้วยน้า

คุณ meomeo2 หมดนั่นเลยมั้ย ขอบคุณที่ชอบหนูเรืองค่ะ ภาษาใต้ไม่มากค่ะนิดหน่อยพร้อมซับไตเติ้ลทุกครั้ง 55 คนเขียนก็ขอฝากตัวกับคนอ่านด้วยเหมือนกันค่ะ

คุณ yamapong ขอบคุณค่า เราก็บำบัดกันและกันไป หุหุ

คุณ Takarajung_TK เนียน เนียนเกิน ฮา ก็ไม่รู้ยังไง ฝากติดตามต่อด้วยนะคะ

คุณ pim_onelove 55 ขอบคุณมากค่า ดีใจเหมือนกันได้เจอกันอีก ฝากอ่านต่อด้วยน้า มันก็จะค่อยๆ ไปค่ะแต่สองเรื่องนั้นมีความสำคัญแน่นอน

คุณ ่patsaporn แม่คงไม่ได้คิดอะไร ฮา ส่วนคนจะคิดก็ห้ามเขาไม่ได้ ชีวิตพัวพันกันจริงๆ ขอบคุณเหมือนกันค่ะ

คุณ lazat.mchub ขอบคุณที่เชื่อยี่ห้อกันค่ะ จะพยายามค่ะ 55 ฝากอ่านต่อด้วยนะคะ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ตอนนี้ตามแทคไปทำงาน จะเห็นว่างานแทคไม่ง่าย ฮา โอบมาน้อย แต่มีหนูเรือง แย่งซีนตลอดตัวนี้ ตอนหน้าจะเจอโอบมากกว่านี้แต่แทคคงคิดว่าไปทำงานอยู่ดี

ขอบคุณคนอ่านทุกๆ ท่านมากเลยค่า 

[นอนกินแรง]

สนุกดี ดูเรื่อยๆสบายๆ

ไม่มีการรีบร้อน

แต่ลูกค้านี่จีบแทคอยู่ใช่ป่ะ อิอิ

[PK37]

งานแบบแทคนี่ก็เครียดเนอะ กว่าจะช่วยให้แต่ละคู่ได้พบเจอกันและเดินคู่กันไปได้ด้วยดีนี่มันยากจริงๆ
คุณศรัณย์เนี่ยดูอะไรๆ กับแทคนะ เหมือนที่คุณศรัณย์พูดว่า คุยกับแทครู้เรื่องสุดละ แล้วเราว่าคุณศรัณย์ต้องเอาไปเปรียบเทียบกับคู่เดตตัวเองด้วยแน่เลย และคงเพราะว่ายังไม่เจอใครที่ตัวเอง(น่าจะ)ถูกใจเท่าแทคแน่เลย ถึงทำให้กลายเป็นอันดับหนึ่งในชาร์ตเนี่ย
ส่วนน้องโอบเนี่ย ยังสงสัยเกี่ยวกับเจ้าของหนูเรืองอยู่เลยนะเนี่ย
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นใครที่จะจีบแทคคงจะต้องใช้เวลานานมากแน่ๆ เลย เพราะแทคไม่เปิดใจด้วยนะ

สู้ๆ ค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ แล้วจะรออ่านตอนหน้า 

[♠DekDoy♠]

คุณศรัณย์ยื้อเวลาเพื่อคุยกับแทครึเปล่า

[iforgive]

คุณศรัณย์อะไรนั่นคงหมายปองแทคมากกว่า  เพราะงั้นไม่ว่าใครก็มีข้อตำหนิไปหมดนั่นแหละ
แต่แทคไม่อยากจะรู้ตัว  เพราะมีปณิธานว่าไม่เดทกับลูกค้า  โธ่  น่าเสียดายจัง  หุ หุ หุ
ว่าแต่น้องโอบนี่มาเนียน ๆ เลยเนาะ  เข้าทางแม่  ใช้หนูเป็นสื่อ  สารพัด  แหม ๆ ๆ ๆ แต่คนอ่านรู้นะ

[2pmui]

คุณลูกค้าเบอร์1 สงสัยจะติดใจแทคเสียแล้ว น้องโอบต้องรีบแล้ว เดี๋ยวโดนตัดหน้านะ 

[่patsaporn]

โอบเีนียนใช้พี่แทคตลอดนะ โน่นนั่นนี่ ในที่สุดก็กลายเป็นความเคยชินของสองคน
งานหาคู่ดูจะยากเนอะ ลูกค้าแต่ละคนก็แตกต่าง แทคมีลูกค้ามาจีบด้วย อิอิ
เรื่องพี่อิทกับผู้ชายบนรถไฟฟ้าน่ารักดี

ขอบคุณค่ะ

[AGALIGO]

ขยันขนาดนี้

จะเก็บตังค์ไปสู่ขอพี่ข้างบ้านหรือเปล่าเนี่ย

+ เป็ดจ้า

[malula]

ถ้าธุระของโอบแล้วให้แทคทำแทนเยอะแยะขนาดนี้ขอรับเงินเดือนผู้จัดการส่วนตัวเลยดีไหม
น่าจัดให้คุณศรัณย์เจอกับเสี่ยน็อต ช่างเลือกนักก็เอาแบบต่างกันสุดขั้วไปเลย

[Zelsy]

โอบเนียนใช้แทคตลอดๆ 
ซักพักเดี๋ยวก็ชิน ถ้าไม่ได้ทำก็รู้สึกเหมือนขาดอะไรบางอย่าง
 

[yamapong]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยย ถึงแม้ว่าเรื่องมันจะเรื่อยๆ แต่เราอ่านแล้วไม่น่าเบื่อเลยนะคะ ชอบมากอ่ะ แบบค่อยเป็นค่อยไป

แต่ตอนนี้มีเรื่องสงสัยว่าบริษัทนี้จัดหาคู่แบบไหนเนี่ย ชาย-หญิง หรือ ชาย-ชาย หรือว่าได้หมดอ่ะคะ 55555+

[CheetahYG]

เเย่เเล้วๆ โอบมีคู่เเข่งซะเเล้ว
PS คิดถึงหนูเรืองงง คิดถึงคนเเต่งด้วยเหมือนกันนะ อย่าน้อยใจไป

[Maprang_W]

สนุก

[NewYearzz]

บอกตามตรงว่ากลัวปมในอดีตของแทค คงไม่น่ากลัวทรมานมากหรอกเนอะ


รอตอนต่อไปครับ 

[Naenprin]

เนื้อเรื่องสนุกค่ะ