=9=
หลังจากเวลาพักเที่ยง เมื่อกลับไปที่ออฟฟิตแล้วเจตน์จึงโทรนัดหมายรุ่นพี่ที่เพิ่งจะตกลงคบกันเมื่อวานนี้ เพื่อไปทานอาหารเย็นกัน
"อ้าว วันนี้ไม่กลับ กับ ชินเหรอ? " อารยะถามพลางเดินเข้ามาหาหนุ่มรุ่นน้องร่างสูงที่ยืนรอเขาอยู่ที่หน้าลิฟต์
" เอ่อ คือ ผมอยากไปกินข้าวกับพี่สองคนน่ะฮะ " เจตน์บอกพลางยักไหล่
" ผมอยากรู้จักพี่ให้มากกว่านี้อีกหน่อย .. ถึงตอนนั้นแล้วเราค่อย ต่อเรื่องเมื่อวานนะฮะ "
อารยะยิ้มให้กับคำพูดนั้นของอีกฝ่าย ก่อนจะโคลงหัวเล็กน้อย เพื่อบอกให้อีกฝ่ายออกเดิน
"ไปซิ่...ฉันก็อยากจะรู้จักเธอให้มากขึ้นเหมือนกัน "
ทั้งคู่เดินออกจากออฟฟิตไป ปล่อยให้ชินดนัยมองตามคนทั้งคู่ไปจนลับสายตา
เสียงถอนหายใจดังขึ้นจากคนที่เหลืออยู่ ชินดนัยได้ยินเสียงประตูลิฟท์เปิดออกได้ไม่ยากเพราะห้องเอกสารไม่ได้อยู่ไกลจากประตูลิฟท์เลย มืออวบอ้วนจับลวกเอกสารที่ต้องเอากลับไปทำที่บ้านอย่างลวกๆ ยัดเข้าใส่กระเป๋า ก่อนจะถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนหัวใจมันหลุดหายไป
===============
" เอ่อ วันนี้เราไปกินอะไรง่ายๆดีไหม? " เจตน์เสนอขึ้นมา เพราะไหนๆคู่เดทก็ไม่ใช่ผู้หญิงอยู่แล้ว จะสร้างภาพหรูไปทำไมล่ะ
"อืม..ยังไงก็ได้ " อารยะว่า พลางเดินไปข้างๆอีกฝ่าย
"จะกินอะไรล่ะ "
" อะไรง่ายๆก็ได้ฮะ "
ชายหนุ่มดูนาฬิกาข้อมือของตนเอง คำนวนเวลา เผื่อสำหรับรายการโทรทัศน์รายการโปรด
"รีบเหรอ " อยู่ๆชายหนุ่มร่างเล็กก็เดินเข้าไปชะโงกมองเมื่อเห็นอีกฝ่ายท่าทางจะกังวลอยู่กับเวลา
" ไปร้านไหนดีล่ะ? " เจตน์ถามขึ้นมาแทนคำตอบ
"อืม...แถวๆนี้ก็พอมีร้านอร่อยๆ อยู่หรอกนะ เลยหัวมุมถนนนั่นไปก็เจอแล้วล่ะ " อารยะชี้นิ้วไปข้างหน้า
"ไปเถอะ รีบใช่ไหม?... " ว่าแล้วก็เดินนำออกไปทันที
ทั้งสองใช้เวลาไม่นานนักในร้านบะหมี่เกี๊ยวหมูแดงข้างทาง เพราะคนเริ่มเข้ามามากแล้ว การนั่งคุยกันในที่แบบนี้มันไม่ได้บรรยากาศเท่าไหร่เลย
..สองทุ่ม..จะทันไหมวะเนี่ย?..
เจตน์มองนาฬิกาขระที่รอรถไฟฟ้าที่หน้าชานชลา
"มีอะไรรึเปล่า? "อารยะว่าพลางหันไปมองหน้าของอีกฝ่ายเล็กน้อย เสียงสัญญาณบอกว่าอีกไม่นานรถไฟจะเข้ามาเทียบที่ชานชลา
" เอ่อ .. ห้องพี่น่ะต้องนั่งรถกี่นาทีฮะ "
เจตน์หันมาถามทันที .. ไม่ได้เฉลียวใจเลยซักนิดว่าตอนนี้เขากำลังพูดเพื่อจะไปที่ห้องของอีกฝ่าย
"ก็...เอ่อ... " อารยะอ้ำอึ้ง " สถานีต่อไป แล้วก็เดินต่ออีกหน่อยก็ถึงแล้วล่ะ "
" โอเค..งั้นไปห้องพี่นะฮะ " รุ่นน้องหนุ่มยิ้มอย่างดีใจเหมือนเด็กๆ
..สถานีหน้า..เดินอีกหน่อย ไม่เกิน 10 นาที .. ทันว่ะๆ..
"เหรอ งั้น.. ถ้าอย่างนั้นก็ไปซิ่ " รอยยิ้มที่ไม่เคยเห็นกับท่าทีร้อนรนแปลกๆ ทำให้อารยะต้องโคลงหัวเล็กน้อยด้วยความไม่เข้าใจ
===============
อพาร์ตเมนต์สูงสิบห้าชั้นใช้เวลาเดินจากสถานีรถไฟฟ้าสถานีถัดจากบริษัทของพวกเขาเพียงสถานีเดียว ต่อด้วยการเดินเข้าเพียงแค่สิบนาทีเป็นอย่างมากนั้น ดูหรูหราไม่น้อย อารยะเปิดประตู ถอดรองเท้านำอีกฝ่ายเข้าไปในห้องชุดขนาดใหญ่ที่มีหนึ่งห้องนอน ห้องครัวแยกต่างหากและห้องนั่งเล่น และระเบียงส่วนตัว
ห้องแรกที่เดินเข้ามาถึงคือห้องนั่งเล่น ทีวีขนาดใหญ่ตั้งอยู่ตรงหน้าโซฟานุ่มสีน้ำเงินเข้ม รับกับผ้าม่านสีฟ้าอ่อนที่อยู่ด้านหลัง
เจตน์มองไปรอบๆห้องอย่างไม่สนใจอะไรนัก จนมาหยุดที่ทีวีขนาดใหญ่ ร่างสูงเดินผ่านหน้าเจ้าของห้องไปถือวิสาสะเปิดทีวี มืออีกข้างก็กำรีโมตแน่นแล้วนั่งลงที่โซฟาสีน้ำเงินทันที
" นึกว่าไม่ทันแล้วนะเนี่ย "
ข่าวกีฬาภาคค่ำที่เรียกได้ว่าเกาะติดขอบสนามก็ออกอากาศพอดี
" โว้ว มาแล้วๆ " เจตน์ถูมือทั้งสองข้างไปมา ดวงตารีมองจอสี่เหลี่ยมอย่างตื่นเต้น
"สวัสดีค่ะ เริ่มเรื่องแรกของเราวันนี้ไปดูความเคลื่อนไหวของทีม เชียงใหม่เอฟซีกันก่อนนะคะ...จากการเปลี่ยนแผนผังการเล่น จากนี้ไป ตำแหน่งในฤดูกาลนี้จะเป็นอย่างไร เราต้องลองมาดูกันนะคะ" เสียงผู้ประกาศข่าวสาวดังขึ้นหลังจากที่ไตเติลของรายการจบลง
" เอาเข้าไป ซื้อมันเข้าไปดิพวกฝรั่งขี้นกน่ะ แม่_ เป็นแต่โก่งค่าตัว เล่นไม่คุ้มก็ย้ายอีก "เจตน์โวยวายออกมาอย่างไม่สบอารมณ์
"ชอบดูเหรอ ฟุตบอลน่ะ "เสียงนุ่มๆ ของเจ้าของห้อง ดังขึ้น พร้อมกับแก้วกาแฟร้อนๆที่ยกมาให้อีกฝ่าย
เจตน์พยักหน้าแรงๆ " อ่ะ..ขอบคุณฮะ "
"เธอนี่...เหมือนเด็กเลยนะ " อารยะ หัวเราะออกมาเบาๆ ทั้งๆที่อีกฝ่ายก็อ่อนกว่าเขาไม่มาก แต่กลับให้ความรู้สึก "น่าเอ็นดู "ได้มากขนาดนี้เชียว
" คำชมใช่ไหมฮะ " ชายหนุ่มถามกลับมายิ้มๆก่อนจะเหยียดขายาวๆ
" ห้องพี่เนี่ยสบายจริงๆเลยแฮะ~ "
"จะนอนที่นี่หรือไง " อารยะหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะคลายปมเนคไทออก
"ถ้าพี่อนุญาตนะ อีกอย่างตื่นสายยังไปทำงานทันเลยนี่ "เจตน์ปลดกระดุมเชิ๊ตของตนเองออกเช่นกัน
"ก็...." ดวงตาสีน้ำตาลของชายหนุ่มร่างบางเหลือบมองอีกฝ่ายเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้น ปลดกระดุมเสื้อของตัวเอง
"งั้นนอนที่นี่ก็แล้วกัน... เดี๋ยวฉันจะไปอาบน้ำล่ะนะ "
เจตน์มองตามหลังคนที่เดินเข้าห้องน้ำไปก่อนจะถือวิสาสะเดินเข้าครัวไปหาขนมกินรอบดึก
===============
"โอ้ย...สบายดีจัง "ไม่นานนักเสียงของชายหนุ่มเจ้าของห้องก็ดังขึ้นพร้อมกับร่างบางที่เดินออกมาพร้อมๆกับเสื้อยืดกางเกงขาสั้นเนื้อบาง
"..........." แต่ก็ต้องนิ่งเมื่อหันไปเจอแขกของตัวเอง กำลังนั่งกินขนมปังกรอบอยู่ที่หน้าทีวี
" หมี่แห้งมันย่อยหมดแล้วอะ กินได้ใช่ไหมฮะ? " เจตน์ถามซื่อๆ พลางชูถุงขนมปังกรอบของอีกฝ่าย
“ก็ กินซิ่...แล้วอย่าลืมแปรงฟันก่อนนอนล่ะ " อารยะว่าพลางเดินลงไปนั่งข้างๆอีกฝ่าย
เจตน์หันมาหาอีกฝ่าย แล้วจับหน้าอีกฝ่ายให้หันเข้ามา เลียริมฝีปากเบาๆ
" พี่ก็..อย่าลืมแปรงฟันล่ะ "
"...แปรงแล้ว "อารยะหัวเราะเบาๆไม่ได้ถอยหนีหากแต่ก็ไม่ได้จะตอบสนองอีกฝ่าย
" อยากอดพี่จัง " เจตน์กอดอีกฝ่ายไว้หลวมๆ
" แต่ผมยังไม่รู้จักพี่ดีเท่าไหร่เลย "
"ก็.... " อารยะ หัวเราะเบาๆ "คนเรามันไม่เหมือนกันนะ "
" ผม..กลัวพี่จะไม่ชอบใจเรื่องเมื่อวานน่ะ..ผมตั้งใจว่าจะ รู้จักพี่ให้มากพอ ก่อนจะกอดพี่จริงๆนะฮะ "เจตน์ซบหน้ากับไหล่ของรุ่นพี่หนุ่ม
"ฮ่ะๆ.... เหรอ "อารยะว่าก่อนจะยกมือขึ้นแตะเส้นผมสีทองของอีกฝ่ายเบาๆ
" พี่..รอได้ใช่ไหม.. ผมจะเป็นตัวผมจริงๆ ต่อหน้าพี่ "เขาแตะแก้มรุ่นพี่เบาๆ
"แบบนี้...น่าสงสารนะ"อารยะหันมามองหน้าของอีกฝ่าย
" สงสารตัวเองรึไงฮะ? จะยกเลิกก็ได้นะ " เจตน์ยิ้มเจื่อนๆ แล้วขยับออกห่างจากอีกฝ่าย
"เปล่า ฉันไม่ได้จะสงสารตัวเองหรอก..."อารยะว่าพลางหันไปจับจมูกของอีกฝ่ายเล็กน้อย
"สงสารเพื่อนเธอต่างหาก"
" เพื่อน..เจ้าอ้วนเหรอ? " เจตน์เลิกคิ้วอย่างงงๆ
"ก็ดูท่าทางว่าเขาต้องดูแลเธอหนักนี่นา " อารยะว่าพลางหัวเราะออกมาเบาๆ
" มันเป็นแบบนี้ล่ะฮะ ตั้งแต่รู้จักกันมา มันดูแลผมมาตลอดแหละ .. และไม่มีอะไรที่มันไม่รู้ "เจตน์ล้มตัวลงนอนกับพื้นห้อง
" เรื่องของผมกับพี่ด้วย "
"อืม.... "ชายหนุ่มร่างบางลากเสียงยาว " ...ก็คงเพราะแบบนั้นล่ะมั้ง " ชายหนุ่มว่าพลาง ยันตัวลุกขึ้น
"จะนอนที่นี่ใช่ไหม ฉันจะไปนอนที่ห้อง"
" นอนด้วยกันดิ สร้างความคุ้นเคยไงฮะ "เจตน์เรียกอีกฝ่ายไว้
" ผมไปอาบน้ำก่อนนะ "
===============
การค้างคืนครั้งครั้งแรกของเจตน์กับอารยะในห้องส่วนตัวดูจะไม่ค่อยดีนัก เพราะตลอดคืนนั้น เจตน์นอนดิ้นไปมา ทั้งมือทั้งเท้าก่ายตัวของคนที่เขาเข้าใจว่าเป็นหมอนข้าง แถมยังกรนซะเสียงดังอีก ทำเอาเจ้าของห้องไม่ได้หลับไม่ได้นอน ชายหนุ่มร่างบาง ได้แต่นอนด้วยความรู้สึกเซ็ง อย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน มันเต็มไปด้วยความรู้สึกจำยอมมากกว่า ความรู้สึกตื่นเต้นวาบหวามจากที่เคยได้เข้าใกล้อีกฝ่ายดูจะหายไปหมด ไม่ต้องให้เอาไปเทียบกับเรื่องเมื่อวันก่อนเลยด้วยซ้ำ
.... น่าสงสารชินดนัยชะมัด...
กว่าเจตน์จะนอนนิ่งๆด้วยการใช้เจ้าของห้องเป็นหมอนข้างนุ่มๆได้ก็ปาเข้าไปใกล้รุ่งสางแล้ว
===============
"อืมมมม...." ยามเช้าผ่านเข้ามาพร้อมๆกับร่างบางที่ค่อยๆลุกขึ้นมาอย่างอ่อนเพลีย มือเรียวยกขึ้นเขาหัวด้วยความรำคาญ เสียงกรนนั้นยังคงดังต่อเนื่องแต่โชคยังดีที่ ไม่มีแขนขายาวๆมาพาดตัวพาดคอเขาอีกต่อไป
"เจตน์....ตื่นได้แล้ว สายแล้ว" อารยะตบเบาๆลงบนไหล่ของคนที่นอนอยู่ข้างๆ
" อือ... " เจตน์ค่อยๆงัวเงียตื่น พลางเอามือขยี้ตา " เช้าแล้วเหรอเนี่ย? " ร่างนั้นลุกขึ้นเข้าห้องน้ำของเจ้าของห้องไป ไม่มีทักทายซักคำ
"หา!!" อารยะอุทานออกมาด้วยความงุนงง เมื่ออีกฝ่ายลุกไปโดยที่ไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าของเขาด้วยซ้ำไป ท่าทีแปลกๆ กับพฤติกรรมการนอนประหลาดๆของอีกฝ่ายทำให้เช้านี้เป็นเช้าที่ชวนหงุดหงิดมากทีเดียว
===============
ราวกับวิ่งผ่านน้ำ เพียงไม่ถึงห้านาที เจตน์ก็เดินออกมาจากห้องน้ำ พร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็กที่พาดบ่า " อ่ะ .. ตาพี่ละ เดี๋ยวผมต้มกาแฟให้ "
" นี่เพิ่งเห็นเหรอว่าฉันอยู่ตรงนี้น่ะ "อารยะบ่นเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่สบอารมณ์ เท่าที่ควร หลายคนที่ผ่านมาไม่เคยมีคนไหน พลาดที่จะจูบอรุณสวัสดิ์ หรือ รับจูบจากเขาในตอนเช้า จะมีคนแรกก็คงจะเป็นรุ่นน้องของเขาคนนี้ล่ะ
===============
เจตน์เดินไปต้มกาแฟก่อนจะเปิดตู้เย็นค้นอะไรมาทำอาหารเช้าให้เขาและอีกฝ่ายกิน ในเมื่อที่นี่ห่างจากที่ทำงานพวกเขาไม่เท่าไหร่ จะต้องรีบไปทำไมกัน กาแฟร้อน ข้าวผัดใส่แฮมกับหอมหัวใหญ่ โปะด้วยไข่ดาว คืออาหารเช้าของวันนี้
ไม่นนานนักหลังจากที่อารยะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเป็นที่เรียบร้อย ชายหนุ่มร่างบางก็เดินออกมาที่ห้องรับแขก ก่อนจะต้องแปลกใจ เมื่อเดินออกมาพบกับอาหารเช้าที่วางอยู่บนโต๊ะ
"โห..."
" อยู่ใกล้ที่ทำงาน เลยมีเวลาทำข้าวเช้านะเนี่ย พี่กินไปนะ เดี๋ยวผมไปแต่งตัวก่อน " เจตน์บอกยิ้มๆแล้วเดินกลับไปยังห้องนอน
"อื้ม " อารยะ รับคำเบาๆ พลางเลี่ยงให้อีกฝ่ายเดินผ่านเข้าไปในห้องนอน "อะไรของเขา... พอตื่นแล้วถึงค่อยดีหรือยังไงนะ "ชายหนุ่มโคลงหัวด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนจะเดินไปนั่งตรงนั้น ก่อนจะลงมือจัดการส่วนของตัวเอง
" อร่อยใช้ได้เลยนี่นา" อารยะว่าพลางเคี้ยวผัดผักที่อีกฝ่ายทำปากไปเรื่อยๆ
" อร่อยใช่ไหมล่ะ? " เจตน์ยิ้มอย่างอารมณ์ดีแล้วนั่งลงฝั่งตรงกันข้ามกับอีกฝ่าย ก่อนจะตักข้าวเข้าปากตัวเอง พร้อมกับไข่แดงเยิ้มๆ
" ไอ้ชินมันสอนให้ทำน่ะฮะ รับรองความอร่อย "
"อ้าว นี่สูตรเอามาจากคนอื่นหรอกเหรอ อุตส่าห์ชมนะเนี่ย " อารยะพูด อดสงสัยไม่ได้ว่า ทำไมทั้งๆที่ตอนตื่นแต่งตัวเรียบร้อยออกจะดูดีขนาดนี้แต่ ตอนนอนถึงได้กลับตาลปัตรไปแบบนั้น
" แต่ก็ไม่เคยมีใครทำอะไรให้พี่กินแบบนี้ใช่ไหมล่ะ? " เจตน์ย้อนพลางตักข้าวใส่ปาก
เขาจะทำตัวปกติของเขากับคนๆนี้บ้างล่ะ .. ตัดสินใจแล้ว .. ไหนๆก็คบกันแล้วนิ
"ไม่มีหรอก " อารยะหัวเราะเบาๆ "อะไรกัน แค่ทำข้าวผัดแค่นี้อวดใหญ่เลยนะ " ชายหนุ่มกระเซ้า
" เขาเรียกสร้างความประทับใจไง .. ไอ้ประเภท ตื่นมา นอนมองหน้า จูบทั้งๆเหม็นขี้ฟัน ผมไม่เอาด้วยหรอกน่ะ "หนุ่มรุ่นน้องตอบกลับ
" ผมรู้นะว่าพี่อารมณ์เสียที่ผมไม่ มอร์นิ่งคิสอะไรนั่นกับพี่ "
"อ่ะ... ก็.. "อารยะอ้ำอึ้ง ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปอีกทาง "ก็ไม่ใช่แบบนั้นหรอก.. "
เจตน์หัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเก็บจานเปล่าตรงหน้าของตัวเองและอีกฝ่ายไปล้าง
ชายหนุ่มร่างบางไม่รู้จะพูดอะไรยอกจากนั่งนิ่งๆอยู่อย่างนั้น วันนี้ดูเหมือนจะเป็นวันแรกที่เขาดูจะทำอะไรไม่ถูกทั้งๆที่ก็อยู่ในบ้านของเขาเอง
" ไปทำงานได้แล้ว เดี่ยวสายนะ "เจตน์แตะแก้มคนที่นั่งนิ่งๆ
"อื้ม ไปซิ่ เดี๋ยวสายพอดี เอ่อ เจตน์ " อารยะเรียกอีกฝ่ายเอาไว้เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเดินตรงไปใส่รองเท้าที่หน้าห้อง เรียกอีกฝ่ายเอาไว้เล็กน้อย
" มีอะไรครับ คุณแฟน? "เจตน์ถามยิ้มๆ
"คุณแฟน...ฮ่ะๆ "อารยะหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้
" นี่… เธอน่ะ นอนกรนด้วยเหรอ "
" หือ? " เจตน์เลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
"ก็... เมื่อคืน... ฉันแค่รู้สึกเหมือนมีฟ้าผ่า กับงูรัดอยู่รอบตัวเท่านั้นเอง " อารยะว่า
" เลวร้ายขนาดนั้นเลย? " เจตน์ยังไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่
" ถ้างั้นผมก็ขอโทษถ้าทำพี่นอนไม่พอละกัน "คำพูดง่ายๆ ไม่ได้สนใจอะไรเท่าไหร่
"อื้ม.. "
ชายหนุ่มรับคำสั้นๆ เขาเองก็ถึงจะรำคาญแต่ไม่รู้เหมือนกันว่าจะพูดยังไง ในเมื่อเรื่องแบบนี้มันเป็น พฤติกรรมของคน ในเวลาที่ไม่อาจจะควบคุมได้
===============
อารยะกับเจตน์เดินเข้าออฟฟิตมาพร้อมกัน โดยที่เจตน์ใส่ชุดเดิม เขาเดินแยกกับคนรักที่หน้าลิฟท์ไปหน้าตาเฉย
"อรุณสวสัดิ์ครับพี่อาร์ต " เสียงชินดนัยเอ่ยทักทาย คนที่ดูจะ ... เพลียมาก ผิดจากทุกวันที่ดูจะสดชื่นร่าเริงอยู่เสมอ
"หวัดดี... "ชายหนุ่มร่างบางว่าพลางเสยผมขึ้น ก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงตรงโต๊ะ ที่อยู่ตรงกันข้ามกับชินดนัย
"พี่...ไม่สบายหรือเปล่าฮะ ดูเพลียๆ "ชินดนัยถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นสีหน้าซีดของอีกฝ่าย
"อืม... " เสียงรับคำในลำคอ ก่อนที่ร่างบางของรุ่นพี่จะค่อยๆฟุบลงบนโต๊ะ
"เมื่อคืน เจตน์ ไม่ยอมให้นอนเลย"
...เจตน์??..ไม่ยอมให้นอน??....
คำตอบที่ได้ยินทำเอาชินดนัยถึงกับต้องอ้าปากค้าง
"อ่ะ...เอ่อ... เหรอครับ... "ชายหนุ่มร่างท้วมหันซ้ายหันขวา ทั้งๆที่ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะต้องรู้สึกกระวนกระวายใจอะไรแบบนี้ด้วย
"ถามจริงเถอะ...รับไหวได้ยังไงเนี่ยหา ชิน?"
"รับ?.. เอ๊ะ...ผมไม่เคยรับนะครับ” ใบหน้ากลม กับมืออวบนั้นส่ายรัว
....ทำได้ก็แค่มองเท่านั้นเอง...
"เหรอ...นั่นซิ่นะ ก็กรนอย่างกับฟ้าผ่าแบบนั้น " คำพูดของรุ่นพี่ร่างบางทำให้ค่อยหายใจได้ทั่วท้องขึ้นมาบ้าง
"อ๋อ ...ผมก็...ใส่ที่ปิดหูเอาน่ะครับ...ขอโทษแทนเพื่อนด้วยนะครับ"ชินดนัยว่าพลางยกมือขอโทษ
"อืม...แล้ว หมอนั่นปรกตินี่...เอาแต่ใจอย่างนี้หรือเปล่า "อารยะ เท้าคางถาม เขาไม่เคยคิดจะซอกแซกอะไรแบบนี้ แต่...เป็นเพราะติดใจกับชายผมทองร่างสูงคนนั้นก็เท่านั้นเอง
"มันก็เป็นอย่างนี้ล่ะครับ" ชินดนัยตอบกลับไปทั้งๆที่รู้สึกเจ็บเล็กๆ
talk : โปรดส่งใครมาให้เจ้าชินทีสิน้า.... 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
