บทส่งท้าย
15ปีผ่านไป..
ตลาดแคว้นอู๋ยังคงคึกคักเช่นเดิมแม้ว่าเวลาจะผ่านมานานหลายปี และดูเหมือนว่านับวันการค้าจะยิ่งเจริญรุ่งเรืองขึ้นมากเหล่าพ่อค้าจากต่างแคว้นมักเดินทางมาค้าขายกันอย่างไม่ขาดสาย อีกทั้งที่ผ่านมานับได้ว่าบ้านเมืองมีแต่ความสงบสุขนั่นเพราะ เยว่ อู๋ และ ลู่ สามแคว้นที่เคยเป็นศัตรูกันบัดนี้ได้ตกลงเจรจาสงบศึกและกลายเป็นพันธมิตรทางการค้าที่ดีต่อกัน หลังจากที่เกิดการเปลี่ยนแปลงในแคว้นเยว่เมื่อ 15 ปีก่อน เยว่อ๋องในขณะนั้นสละบัลลังก์ให้พี่ชายต่างมารดา เยว่อ๋องคนใหม่ประกาศคืนเอกราชให้กับแคว้นอู๋ซ้ำยังคืนตำแหน่งให้อู๋อ๋องดังเดิม ความสัมพันธ์ของทั้งสองแคว้นจึงเปลี่ยนจากศัตรูกลายเป็นมิตรที่ดีต่อกัน ส่วนทางด้านแคว้นลู่นั้น ลู่หาน ได้ตัดสินใจแต่งงานกับองค์ชายจุนมยอน องค์ชายรัชทายาทแห่งโชซอน และใช้ชีวิตอยู่ที่โชซอนตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
“ซือซุน ได้เวลากลับแล้วนะ” น้ำเสียงราบเรียบดังขึ้นก่อนที่มือหนาจะเอื้อมไปกระตุกชายเสื้อกันลมของอีกคน
“เดี๋ยวก่อนสิ พี่จงเหริน ซือซุนยังไม่ได้ซื้อพุทราเชื่อมไปฝากท่านแม่เลยนะ” ร่างโปร่งบอกก่อนที่มือขาวจะคว้าข้อมือของคนตัวสูงกว่าให้เดินตาม
“แต่นี่มันเย็นมากแล้วนะ” คนที่ถูกเรียกว่าพี่บอกเสียงเรียบ
“เฮ้อ พี่จงเหรินเมื่อไหร่จะเลิก พูดจาด้วยน้ำเสียงราบเรียบเช่นนี้เสียที” ซือซุนบอก เขาไม่เข้าใจว่าทำไมจงเหรินต้องทำเสียงราบเรียบทุกครั้งที่อยู่กับเขาไหนจะสีหน้าเรียบเฉยที่เหมือนจะไม่ยินดียินร้ายนั่นอีก เห็นแล้วยิ่งหงุดหงิด เขาอยากได้จงเหรินคนเดิมที่ไปเที่ยวเล่นกับเขาสมัยเด็กมากว่า จงเหรินที่เอาแต่ทำหน้าตายเช่นนี้
“พี่ก็เป็นของพี่ มาตั้งนานแล้วเจ้าน่าจะชินได้แล้วนะ” จงเหรินยังคงบอกเสียงเรียบ ยิ่งทำให้ซือซุนหงุดหงิดจนอยากจะเตะเจ้าคนหน้านิ่งสักสิบครั้ง
“ใครจะไปชิน อยู่กับพี่เหมือนอยู่กับท่อนไม้ ข้าอยากมีเพื่อนเล่นนะไม่ได้อยากมีผู้คุม” ร่างโปร่งแหวลั่น ทั้งๆที่คิดว่ามาเที่ยวตลาดจะสนุกกลับต้องมาเสียอารมณ์เพราะเจ้าคนหน้านิ่งนี่อีกจนได้
“เจ้าโตเกินกว่าจะเที่ยวเล่นแล้วนะซือซุน เจ้าอย่าลืมสิว่า…” ร่างสูงพูดแต่กลับถูกคนเป็นน้องพูดขัดเสียก่อน
“เจ้าคือท่านชายของแคว้นอู๋ มีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบต่อไปภายภาคหน้าเจ้าจะได้กลายเป็นอู๋อ๋องที่ เก่งกาจ ข้ารู้แล้ว จำได้ขึ้นใจแล้วด้วย!!”
“เช่นนั้นก็ดี ถ้าเช่นนั้นเรากลับจวนกันเถิด” จงเหรินบอกก่อนจะเดินนำอีกฝ่ายไป
“จินจงเหริน !!!” ซือซุนกำลังจะเป็นบ้า ร่างโปร่งไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าผู้เป็นพ่อคิดอะไรอยู่ถึงให้ เจ้าคนหน้านิ่งที่วันๆเอาแต่สั่งให้เขาอ่านหนังสือ คนนี้มาเป็นเพื่อนเล่นกับเขา ถึงเขาจะมีพี่ชายอยู่คนเดียวก็เถอะ ท่านพ่อหาคนสนิทคนอื่นมาแทนก็ได้
“ซือซุน ถ้าเจ้ายังยืนอยู่ตรงนั้น คืนนี้ทั้งคืนก็คงกลับไม่ถึงจวนหรอกนะ”
นอกจาก จินจงเหรินจะหน้านิ่งแล้ว ร่างสูงยังสามารถ ด่า กระทบคนด้วยท่าทางนิ่งเฉยได้อีกด้วย ข้อนี้ อู๋ซือซุน เจอมาบ่อย บ่อยเกินไปด้วยซ้ำ แม้จะโมโหจนแทบอยากจะฉีกพี่ชายตัวเองเป็นชิ้นๆแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะท่านพ่อให้ท้าย พี่จงเหรินยิ่งกว่าลูกอย่างเขาเสียอีก
คอยดูเถอะ ถึงจวนเมื่อไหร่ เขาจะฟ้องท่านอาซิ่วหมิ่น ว่า จงเหริงแกล้ง คราวนี้ จงเหรินต้องโดนตีแน่ ฮ่าๆๆ
ร่างโปร่งยกยิ้มเมื่อหาทางแกล้งคนหน้านิ่งได้แล้ว ก่อนจะเดินยิ้มร่า ตามร่างสูงไป
“คิดอะไรอยู่หรือ จื่อเทา” ร่างสูงของอู๋อ๋องเอ่ยถาม คนรักหลังจากที่เห็นจื่อเทาเอาแต่นั่งนิ่งไม่ยอมพูดจาซึ่งมันผิดวิสัยคนช่างพูดอย่างคนรักของเขามาก
“ข้ากำลังคิดเรื่อง ซือซุน”
“ซือซุน หรือ”
“ใช่ ข้ากำลังคิดว่า เราตามใจลูกมากเกินไปหรือเปล่า ปีนี้เขาอายุ 15 แล้ว ตามจริงเขาควรเรียนรู้ตำราพิชัยสงครามหรือแม้แต่ตำราการปกครองได้แล้ว ไม่ใช่วันๆเอาแต่เที่ยวสนุกเหมือนเด็กๆเช่นนี้” ร่างเพรียวบอก อู๋อ๋องยกยิ้มก่อนจะคว้าร่างเพรียวเข้ามากอดพลางกดจมูกลงบนแก้มนิ่มอย่างเอาใจ
“เจ้าจะห่วงทำไม ซือซุนยังเด็กเกินกว่าจะเรียนรู้เรื่องพวกนี้ และพี่เองก็ยังไม่แก่หรือจะตายเสียหน่อยยังไม่จำเป็นต้องให้ลูกเรียนอะไรปวดหัวเช่นนั้น”
“ใครใช้ให้พี่พูดเรื่องตายกัน หยุดพูดเลยนะ” ร่างเพรียวแหวลั่น
“เจ้ากลัวพี่ตายหรือ” อู๋อ๋องถามเสียงเบา
“ข้าไม่อยากอยู่คนเดียว สัญญากับข้าสิ ว่าพี่จะไม่ตายก่อนข้า”
“พี่ไม่อาจสัญญากับเจ้าได้ เพราะเรื่องเช่นนี้มันเป็นลิขิตสวรรค์ แต่ถ้าหากวันนั้นมาถึง พี่จะขอให้เจ้ารู้ไว้ว่าต่อให้พี่ตายไป หัวใจของพี่ก็จะยังคงรักเจ้า ตลอดไป”
“ข้าก็รักพี่ รักตลอดไป”
“ท่านพ่อ ท่านแม่!!” ท่านชายน้อยตะโกนลั่นก่อนจะถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาโดยที่ไม่มีการขออนุญาตใดใด จื่อเทาทำได้แค่ถอนหายใจ แล้วไปเถอะ หากจะโทษก็ต้องโทษที่เขาตามใจลูกมากเกินไป ซือซุนถึงเป็นเด็กเอาแต่ใจไม่เคยฟังใครเลยสักคน เห็นทีคงมีแค่พี่จงเหรินของเจ้าตัวแสบนี่เท่านั้นที่ปราบพยศได้
“ซือซุน เสียงดังทำไมลูก” ร่างเพรียวที่ผละออกจากอ้อมกอดของคนรักหันไปถามลูกชายสุดที่รักเสียงนุ่ม
“พี่จงเหรินแกล้งลูก” เสียงนั้นบอกก่อนที่ร่างโปร่งจะกอดจื่อเทาแน่น
“จงเหรินนะหรือจะแกล้งเจ้า ไม่ใช่ว่าเจ้าไปซนจนพี่เขาต้องดุหรือ” เสียงทุ้มเอ่ยถามลูกชายตัวยุ่งก่อนที่ท่านชายน้อยจะมองผู้เป็นพ่ออย่างน้อยใจ
“ท่านพ่อก็เข้าข้างพี่จงเหริน ตลอด ใช่สิลูกมันก็แค่เด็กดื้อจะไปเทียบกับท่านพี่จงเหรินผู้เก่งกาจทั้งบุ๋นและบู้ได้อย่างไร” ร่างโปร่งตัดพ้อตากลมเริ่มมีน้ำคลอจนคนเป็น “แม่” ต้องรีบเช็ด อย่างร้อนรน
“ซือซุน ไม่เอาลูกไม่ร้องนะ ท่านพี่ อย่าดุลูกสิ เห็นไหมว่าลูกกลัว” อู๋อ๋องแค่นยิ้ม เมื่อครู่ใครกันนะที่บอกว่าซือซุนเอาแต่ใจอยาก
ให้ลูกโตเป็นผู้ใหญ่ ดูท่าทาง กว่าซือซุนจะโตเป็นผู้ใหญ่คงอีกนานหลายปี
“คารวะท่านลุง ท่านป้า ขอรับ” ชายหนุ่มที่อยู่ในบทสนทนาเดินเข้ามาทำความเคารพผู้ใหญ่ทั้งสอง ก่อนจะปรายตามองร่างโปร่งที่ตอนนี้คงกำลัง ฟ้องว่าถูกเขาแกล้งอยู่
“จงเหรินมาก็ดีแล้ว วันนี้ซือซุนดื้ออีกแล้วใช่ไหม” เสียงทุ้มเอ่ยถามหลานชายคนโปรด ก่อนที่คนเป็นหลานจะยกยิ้ม
“ไม่เลย ขอรับ น้องชื่อฟังหลานอย่างดียิ่ง”
เอาตัวรอด เหอะ ซือซุนได้แต่ค่อนแคะในใจเมื่ออีกฝ่ายยังคงมีท่าทีไม่ทุกข์ร้อนอะไร
“จินจงเหริน!!” ร่างโปร่งหัวเราะอย่างผู้ชนะเมื่อเสียงของ ท่านอา ดังแว่วมา คราวนี้ พี่ต้องโดนลงโทษ
“คารวะ ท่านพ่อ ท่านแม่” แต่จงเหรินก็ยังคงเป็นจงเหริน แม้ว่าซิ่วหมิ่นจะถือไม้เรียวเข้ามาแต่กลับไม่ทำให้เขาเปลี่ยนสีหน้าได้สักนิด
“เจ้าแกล้งน้องอีกแล้ว ใช่ไหม”
“ใช่ขอรับ ท่านอา พี่จงเหรินแกล้งหลาน” ซือซุนผละจากแม่ก่อนจะวิ่งเข้าไปกอดท่านอาแน่น
“เจ้า แกล้งน้องเหรอ เจ้าลูกคนนี้ ต้องตีให้ตาย” ซิ่วหมิ่นคำรามลั่น แต่ลูกชายกลับทำเพียงส่ายหน้าช้าๆ ใช่ว่าเขาจะน้อยใจที่แม่ของตัวเองเข้าข้างซือซุน แต่เป็นเพราะซิ่วหมิ่น ทำได้แค่ขู่เท่านั้น จนแล้วจนรอดก็ไม่เคยจะตีเขาสักที
“หันหลัง อย่าคิดว่าโตแล้วแม่จะตีไม่ได้นะ ยิ่งโตยิ่งต้องพี่ชายที่ดี อย่าแกล้งน้องอีกเข้าใจไหม”
“ขอรับ” จงเหรินรับคำก่อนจะกอดอกแน่น เพื่อเตรียมรับไม้เรียวที่ต่อให้ตีมาจริงๆ ร่างกายที่ถูกท่านพ่อและท่านอาอี้ชิง ฝึกมาอย่างหนักไม่มีทางที่ไม้เรียวแบบนั้นจะระคายผิว
“ทะ ท่าน อา ซือซุน ไม่เป็นอะไรแล้ว ท่านอาไม่ต้องตีพี่จงเหรินหรอก ขอรับ ไปนั่งจิบน้ำชากินขนมเป็นเพื่อนหลานดีกว่า” มือเรียวคว้ามือของอาตนไว้แน่น จงเหรินยกยิ้ม สาเหตุที่เขาไม่เคยถูกตีเลยก็คงจะเป็นเพราะซือซุน ทั้งๆที่เป็นคนฟ้องแต่ร่างโปร่งกลับไม่เคยทนเห็นเขาถูกตีได้สักครั้ง
ซือซุนนั่งหน้ามุ่ย เมื่อรู้ว่าตัวเอง ทำไม่สำเร็จอีกแล้ว ตั้งแต่เด็กจนโต เขาหาทางแกล้งให้จงเหรินถูกตีมาตลอด แต่ก็ไม่เคยสำเร็จสักครั้งไม่ใช่เพราะอีกคนขัดขืนแต่เป็นเขาต่างหากที่เข้าไปห้ามท่านอา
ทำไมข้าถึงแกล้งเจ้าไม่ได้สักครั้งนะ จินจงเหริน
“พอเถอะ เลิกเล่นกันได้แล้ว จงเหริน เจ้ามาก็ดีแล้ว ลุงมีเรื่องอยากจะให้เจ้าช่วยสักอย่างได้หรือไม่” ร่างสูงเอ่ยถาม
“ท่านลุง จะให้หลานทำอันใดหรือขอรับ”
“ระยะ นี้การค้าของแคว้นอู๋กำลังไปได้ดี แต่โจรปล้นสะดมก็มีมาก ซ้ำลุงยังกลัวว่าอาจมีการซ่องสุมกำลังเพื่อก่อกบฏ แม่ทัพหยางเองก็ยังขาดกำลังเสริม หากลุงจะให้เจ้าไปประจำการที่ชายแดนทางใต้เจ้าจะยินดีหรือไม่”
“หากเป็นบัญชาของท่านลุง หลานก็ยินดีที่จะไปขอรับ” จงเหรินรับคำ
“แต่ข้าไม่ให้ไป!!” ร่างโปร่งตะโกนขัดขึ้น
“ทหารมีมากมาย ทำไมท่านพ่อต้องให้พี่จงเหรินไปด้วย”
“ซือซุน จงเหรินเป็นทหารนะ หน้าที่ของเขาคือปกป้องบ้านเมือง จะให้เที่ยวเป็นเพื่อนเจ้าเช่นนี้ได้อย่างไร” ร่างสูงบอกเสียงเข้ม
“แต่พี่ จงเหรินเป็นหลานท่านพ่อนะ ไม่เห็นจำเป็นต้องไปประจำการชายแดนเลย” ร่างโปร่งเถียง ทำไมแค่เพียงคิดว่าจะต้องห่าง
จากจงเหริน หัวใจของเขาถึงได้วูบไหวเช่นนี้
“ซือซุน ยิ่งจงเหรินเป็นหลานพ่อ นั่นยิ่งต้องไป ทหารที่ประจำการที่ชายแดนจะได้มีกำลังใจ”
“แต่ว่า..”
“หลานยินดี จะไปประจำการชายแดนขอรับ” จงเหรินตัดบท เมื่อเห็นว่าเรื่องราวชักจะบานปลายใหญ่โต
“ดี เช่นนั้นอีกสามวันก็เตรียมเก็บข้าวของออกเดินทางซะ ท่านรองแม่ทัพ”
“ข้าไม่เข้าใจ ทำไมพี่ต้องรับปากท่านพ่อด้วย” ร่างโปร่งแหวลั่น พลางปรายตามมองพี่ชายที่กำลังเก็บของด้วยความไม่สบอารมณ์
“ซือซุน พี่เป็นทหารนะ ถึงแม้จะเป็นหลานของอู๋อ๋อง หากบ้านเมืองมีภัยพี่ก็ต้องออกไปรบ” ร่างสูงใช้น้ำเย็นเข้าลูบ
“แล้วพี่ พี่ไม่เป็นห่วงข้าหรือ ถ้าพี่ไปข้าจะอยู่กับใครเล่า” ซือซุนบอกอย่างน้อยใจ
“พี่ไปแค่คนเดียว ที่นี่เจ้ายังมี ท่านลุง ท่านป้า ท่านพ่อท่านแม่ ของพี่ รวมถึงท่านอาอี้ชิงอีก เจ้าไม่มีทางเหงาหรอก” จงเหรินบอกเสียงเรียบ
“ไม่ใช่ มันไม่เหมือนกัน ”
“ทำไม จะไม่เหมือน ทุกคนที่นี่ล้วนเป็นครอบครัวของเจ้านะ”
“ข้าบอกว่าไม่เหมือนก็ไม่เหมือนสิ!!” ร่างโปร่งแหวลั่น ก่อนจะวิ่งหนีออกจากห้องไปทั้งน้ำตา ทำไมต้องเป็นจงเหริน เจ้าคนซื่อบื้อ
“จงเหรินเจ้าแกล้งน้องอีกแล้วหรือ” ร่างอวบของซิ่วหมิ่นถามเมื่อเห็นว่าหลานชายสุดที่รักที่วิ่งสวนออกไปกำลังร้องไห้
“ลูก ไมได้แกล้งนะขอรับ ลูกแค่ยืนยันว่าจะไประจำการที่ชายแดนเท่านั้น แล้วซือซุนก็วิ่งออกไปเลย”
“แล้วเจ้าจะไป ชายแดนจริงๆหรือ”
“ขอรับ ลูกไม่ใช่เด็กๆแล้ว สมควรที่ต้องรับใช้บ้านเมืองเสียที” จงเหรินบอกเสียงเข้ม แม้ว่าในห้วงหนึ่งของความคิดจะอดเป็นห่วง
ซือซุนไม่ได้ แต่ในเมื่อมันคือหน้าที่เขาก็คงต้องไป
“จงเหริน ปีนี้เจ้าอายุ 22 แล้วนะเจ้ามีใครอยู่ในใจหรือยัง”
คนในใจหรือ ร่างสูงขมวดคิ้วแน่น เมื่อนึกถึงใครบางคนที่อยู่ในใจ แต่มันจะเป็นไปได้ อย่างไร เมื่อ อีกฝ่ายยังเด็กนัก
“เงียบเช่นนี้แสดงว่ามีแล้วใช่หรือไม่”
“ข้าว่าเราอย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้กันดีไหมขอรับ ข้าเองก็เพิ่งจะ 22 ยังมีเวลาอีกมากที่จะคิดเรื่องนี้”
“แต่แม่ว่า หากเจ้ามัวแต่รอเวลา บางทีมันอาจจะสายเกินไปนะลูก ชีวิตของคนเราจะมีพรุ่งนี้หรือไม่ ไม่มีใครรู้ถ้าลูกรักใคร ก็บอก
ให้เจ้าตัวเขารับรู้ซะ ”
“ท่านแม่พูดราวกับรู้ว่าลูก รัก ใคร” จงเหรินถามอย่างแปลกใจ เขาเชื่อว่าตนเองไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใครที่ไหน ไม่เว้นแม้แต่พ่อกับแม่ของเขาเอง
“จินจงเหริน แม่เลี้ยงเจ้ามาสิบกว่าปีนะ ทำไมแม่จะมองไม่ออกว่าลูกรักใคร เวลามันไม่เคยรอใครนะลูก แม่ไม่อยากให้เจ้าเสียใจภายหลัง ไปสิ เดี๋ยวข้าวของแม่จะจัดให้ ” ซิ่วหมิ่นบอกด้วยรอยยิ้ม
“ขอบคุณขอรับ ท่านแม่” ร่างสูงบอกก่อนตะวิ่งตาม คนที่อยู่ในใจ ออกไป
“เจ้ายังเจ้ากี้เจ้าการไม่เปลี่ยนเลยนะ ซิ่วหมิ่น” เสียงหนึ่งดังขึ้นก่อนที่จงต้าจะเดินเข้ามาพร้อมกับชี้หน้าคนเจ้าเล่ห์อย่างเอาเรื่อง
“ก็จงเหริน ซื่อบื้อเหมือนเจ้าไม่มีผิด ถ้าข้าไม่ลงมือ อย่าหวังว่าชาตินี้จะได้สมหวัง”
“เจ้านี่นะ เจ้าเล่ห์ไม่เปลี่ยนจริงๆ” จงต้าส่ายหน้าระอาให้กับคนรัก เพราะไม่ว่าจะผ่านมากี่ปี ความเจ้าเล่ห์ของร่างอวบก็ไม่เคยลดน้อยลงสักที
“เจ้ามันซื่อบื้อ ไม่เข้าใจอะไรเลย ไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง” ต้นไม้ในสวนกลายเป็นที่ระบายอารมณ์ของท่านชายน้อย เพราะร่าง
โปร่งทั้งเตะทั้งถีบ เพื่อระบายอารมณ์ น้อยใจที่มีต่อร่างสูง
น้อยใจ ใช่ น้อยใจ ที่อีกคนไม่เคยคิดห่วงเลยว่าเขาจะอยู่ยังไง
“เจ้าโง่ เจ้าบ้า เจ้าจงเหรินโง่!! ข้าจะตีเจ้าให้ตายเลย”
“ต้นไม้พวกนั้น มันไปทำอะไรให้เจ้าหรือ เจ้าถึงต้องถีบมัน”
“ไม่ต้องมายุ่งกับข้า ทำไมไม่รีบไปเก็บของ จะได้ไปให้พ้นๆ ข้าไม่อยากเห็นหน้าพี่ ไปวันนี้เลยก็ยิ่งดี!!” ร่างโปร่งแหวลั่นเมื่อรับรู้ว่าใครกำลังเดินเข้ามาหาตน
“ซือซุน ฟังพี่ก่อนได้ไหม”
“ข้าไม่ฟัง พี่จะไปก็ไปสิ ไม่ต้องมาห่วงข้า ไม่ต้องมาถามข้า” ร่างโปร่งบอกก่อนที่น้ำตาเม็ดโตจะไหลอาบแก้ม เขาไม่อยากอ่อนแอ ไม่เคยอยากร้องไห้ต่อหน้าใคร แต่พอเป็นเรื่องของ จินจงเหริน เขากลับห้ามน้ำตาไม่ได้ทุกที
“ซือซุน อย่าร้องไห้สิ เจ้าร้องไห้แบบนี้พี่ไม่สบายใจนะ”
“ไม่ต้องมายุ่งกับข้า!!”
“จะไม่ให้พี่ยุ่งได้ยังไง เจ้าเป็นน้องพี่นะ ซือซุนไม่เอา อย่าร้องสิ เด็กดี”
“ข้าไม่ใช่เด็ก เลิกทำเหมือนข้าเป็นเด็กสักทีได้ไหม” ร่างโปร่งแหวลั่น ก่อนจะพลักอีกคนให้พ้นทาง แต่กลับถูกจงเหรินรั้งเข้ามาในอ้อมกอดอย่างง่ายดาย
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ ซือซุน เด็กดี พี่ไปไม่นานเดี๋ยวก็กลับมาแล้ว”
“ข้าไม่เชื่อ พี่โกหก ข้าไม่ให้พี่ไปหรอก ยังไงก็ไม่ให้ไป” ท่านชายจอมดื้อร้องไห้อย่างหนักก่อนจะซุกหน้าลงบนอกแกร่ง
“เด็กโง่ ใครจะโกหกเจ้ากัน พี่ไปไม่นาน เจ้ารอพี่อยู่ที่นี่ได้ไหม ”
“พี่อย่ามาโกหกข้า พี่มีอะไรมายืนยันว่าพี่จะกลับมา” ร่างโปร่งถามเสียงเบา
“พี่ไม่มีอะไรยืนยันหรอก นอกจาก หัวใจของพี่”
“พี่จงเหริน..”
“ได้ไหม พี่ขอเอาหัวใจของตัวเองเป็นประกัน ว่าพี่จะกลับมา พี่ไม่มีทางจะห่างจากเจ้า ตราบใดที่หัวใจของพี่ยังอยู่ที่นี่”
“พี่พูดสิ่งใดออกมารู้ตัวหรือเปล่า” ซือซุนถามเสียงแผ่ว
“ซือซุน พี่รู้ตัวเสมอ รู้ตัวเองมาตลอด ว่าพี่ไม่เคยคิดกับเจ้าแค่น้อง แล้วเจ้าเล่า จะรับหัวใจของพี่ไว้ได้ไหม”
“เจ้าพี่บ้า!! ทำไมถึงต้องมาบอกตอนที่ตัวเองจะไปแบบนี้ พี่มันบ้า ชอบแกล้งให้ข้าร้องไห้อยู่เรื่อย ข้าจะรอพี่แค่สามปีนะ ถ้าสามปีพี่ยังไม่กลับมา ข้าจะบุกไปหาที่ชายแดนเลย!!” ซือซุนบอกเสียงเข้ม
“แปลว่าเจ้า รับหัวใจของพี่ไว้แล้วใช่ไหม”
“ทำไมข้าต้องรับ หัวใจของพี่มันเป็นของข้ามาตั้งนานแล้ว และข้าก็ไม่ยอมยกมันให้คนอื่นด้วย!!” ซือซุนบอกอย่างเอาแต่ใจ ร่างสูงหัวเราะร่วนก่อนจะกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ซือซุนก็ยังคงเป็นซือซุน ท่านชายน้อยจอมเอาแต่ใจไม่เคยเปลี่ยน แต่เขาเองก็กลับคิดว่าท่าทางเอาแต่ใจเช่นนี้มันช่างน่าเอ็นดูยิ่ง เพราะเขาเองก็เต็มใจที่จะเอาใจร่างโปร่งเช่นกัน
“พี่รักเจ้า ซือซุน”
“ข้าก็รักพี่” จุมพิตแห่งสัญญาถูกมอบให้กับร่างโปร่ง ความหวานล้ำที่ส่งผ่านเรียวลิ้นนั้นทำให้หัวใจสั่นไหวแต่กลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความรักที่มีให้แก่กัน …
สำเนียงแผ่ว แว่วหวาน ขานว่ารัก
ตรึงสลัก ร้อยใจ ให้ ใหลหลง
ทั้งออดอ้อน อ่อนหวาน พาลใจปลง
ให้ลุ่มหลง รสรัก ปักกลางใจ
อันว่ารัก ยากนัก จักหักห้าม
แม้นทิฐิ คอยปราม ยังหวามไหว
แม้ต้องผ่าน อุปสรรค ทั้งปวงภัย
ยอมแลกได้ เพื่อหัวใจ ได้ผูกพัน
............................จบบริบรูณ์..................................
จบแล้วคร่า จบแล้ว จบจริงๆนะเนี่ย
ขอบคุณทุกคนที่ อยู่กับพิตมาจนถึงวันนี้
ขอบคุณทุกเม้นทุกรี ทุกบวกเป็ด
ขอบคุณจริงๆค่ะ
กอดรอบทู้
ปอลิง ฝาก ติดตาม ผู้กองภาค 2 กับ รักวุ่นๆกรุ่นกาแฟด้วยนะคะ
หวังว่าทุกคน จะยัง ติดตาม งานพิต เหมือนอย่างเคย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
