ตอนพิเศษ เชลยเจ้าหัวใจ
…..ฤดูหนาว ปีที่ 18 รัชสมัยของ อู๋อ๋อง (อู๋อี้ฟาน)
“ท่านแม่ๆ ข้าอยากไปเที่ยวตลาด ท่านพาข้าไปนะ” ซือซุนน้อยที่ตอนนี้อายุได้ 10 ขวบวิ่งเข้ามาหาจื่อเทาที่กำลังฝึกกระบี่ที่ลานกว้าง
“เมื่อสามวันก่อนเจ้าก็เพิ่งจะไปไม่ใช่หรือ ซือซุน” ผู้เป็นแม่เอ่ยถาม
“โถ่ ท่านแม่สามวันก่อนก็ส่วนสามวันก่อนวันนี้ก็ส่วนวันนี้ มันไม่เกี่ยวกันนะ”
“เจ้าไม่ต้องมาดื้อกับแม่นะ แล้วนี่มันเวลาเรียนไม่ใช่หรือทำไมเจ้ามาวิ่งเล่นอยู่แถวนี้ได้” ร่างเพรียวเอ่ยถามเจ้าตัวแสบก่อนจะมองอย่างจับผิด
“อาจารย์ให้ลูกพัก ขอรับ” เจ้าเด็กน้อยบอกพลางยิ้มอวดฟันขาว
“จริงหรือ อาหนาน” ร่างเพรียวเอ่ยถาม คนสนิท ของลูกชายที่วิ่งตามมาติดๆ อาหนานเป็นลูกของคนรับใช้ในจวนที่มีอายุไล่เลี่ยกับเจ้าตัวแสบเลยกลายเป็นทั้งเพื่อนเล่นและคนสนิทให้เจ้าเด็กดื้อ ถึงแม้ว่าโดยมากซือซุนจะไปไหนมาไหนกับจงเหรินแต่เรื่องน้อยใหญ่ของซือซุนก็ล้วนเป็นหน้าที่ของอาหนานทั้งสิ้น
“เอ่อ คือ คือ ว่า…” เด็กชายไม่กล้าตอบ ทำเพียงคุกเข่าต่อหน้าคนทั้งสองเท่านั้น
อาหนาน อยากตายนัก จะให้ตอบอย่างไรกันเล่า สวรรค์ท่านทำร้ายข้านะรู้หรือไม่ หากว่าโกหกแล้วพระชายาจับได้ ข้าต้องหลังลายแน่ๆ แต่หากว่าไม่โกหกท่านชายต้องโกรธข้าอีกเป็นเท่าตัว สวรรค์ ท่านทำให้ชีวิตข้ามีภัยแล้ว
“โถ่ท่านแม่ อาจารย์ให้ลูกพักจริงๆ ท่านอย่าไปซักอาหนานสิ” ร่างเล็กเห็นท่าไม่ดีได้แต่ถลึงตาใส่คนสนิทก่อนจะไปอ้อน “ท่านแม่” ของตัวเองต่อ
“อู๋ ซือซุน ตอบความจริงมา”
“ท่านแม่ ไม่เชื่อข้าหรือ ท่านแม่ใจร้าย ฮึก ฮื่อ” ร่างเล็กของท่านชายจอมเอาแต่ใจตัดพ้อก่อนที่นำตาเม็ดโตจะไหลออกมาดวง
หน้าทำเอา จื่อเทาร้อนรน จนมือไม้สั่น
“ซือซุนไม่ร้องนะไม่ร้อง แม่เชื่อเจ้าก็ได้ ไม่ร้องนะลูก ดูสิเดี๋ยวตาบวมจะทำยังไงกัน” จื่อเทาบอกพลางกุลีกุจอเช็ดน้ำตาให้ลูกน้อยเป็นการใหญ่
อาหนานได้แต่เสมองไปอีกทางเพราะเมื่อครู่แอบเห็นว่าท่านชายกลั้นยิ้ม ก่อนจะโผเข้าซบอกพระชายาเป็นการใหญ่
“มาร้องไห้แบบนี้ อยากให้แม่เจ้าพาไปไหนอีก ล่ะ” เสียงทุ้มเอ่ยถามก่อนที่ผู้เป็นใหญ่ในแคว้นจะเดินเข้ามาหาสองแม่ลูกที่กอดกันกลมอยู่กลางลานกว้าง
“ฮึก ทะ ท่านแม่ ท่านพ่อดุลูก”
“ท่านพี่ อย่าดุลูกสิ ซือซุนไม่ใช่เด็กไม่มีเหตุผลนะ คนเก่งของแม่ไม่ร้องนะลูก”
“เฮ้อ จื่อเทาพี่ยังไม่ได้ดุซือซุนเลย”
“อย่ามาเถียงนะ!!” ร่างเพรียวแหวลั่น
“เอาเถอะ ถือว่าเจ้าสองคนชนะ” อู๋อ๋องได้แต่ส่ายหน้าระอา ซือซุนก็แสนเอาแต่ใจ ส่วนจื่อเทาก็โอ๋ลูกเหลือเกิน ส่วนหนึ่งคงเพราะจื่อเทาเองก็รู้สึกผิดที่ทิ้งซือซุนไปจึงทุ่มเททั้งหมดให้เจ้าตัวแสบอย่างไม่มีเงื่อนไข จนกลายเป็นตามใจเสียจนเคยตัว เขาเองก็กลัวว่าซือซุนจะเสียนิสัยแต่ครั้นเขาจะห้ามปรามก็อดสงสารไม่ได้
“คารวะท่านลุง ท่านป้า ขอรับ” เด็กหนุ่มอายุราว 14 -15 ปี เดินเข้ามาหาคนทั้งสามก่อนจะทำความเคารพอู๋อ๋องและพระชายาอย่างเป็นทางการ
“จงเหริน บอกกี่ครั้งแล้วว่าเจ้าเป็นหลานของลุงไม่ใช่คนอื่นไม่ต้องทำความเคารพเช่นนี้ก็ได้” ร่างสูงของอู๋อ๋องบอกเด็กหนุ่ม
“ไม่ได้หรอกขอรับ”
“แล้วไปเถอะ เฮ้อ เจ้านี่สมกับเป็นลูกจงต้าจนลุงตกใจจริงๆ ” อู๋อ๋องคร้านจะเอ่ยปาก เลยปล่อยให้เลยตามเลย เด็กคนนี้ยิ่งนับวันยิ่งเหมือนอดีตองค์รักษแคว้นเยว่ ไม่สิ ต้องบอกว่าเหมือน เอา จงต้ากับอี้ชิง มารวมกัน เพราะดูท่าทาง จินจงเหริน จะดูเคร่งครัดเสียจนเอาเองยังอึดอัดแทน แต่นั่นก็เป็นข้อดีของอีกฝ่าย เมื่อคนเดียวที่สามารถปราบพยศลูกชายของเขาได้คือเด็กหนุ่มท่าทางเคร่งครัดเกินวัยคนนี้
“แล้วนี่เจ้ามาทำไมหรือจงเหริน” จื่อเทาเอ่ยถาม
“มารับเด็กดื้อที่โดดเรียนขอรับ” จงเหรินตอบเสียงเรียบ
“อู๋ซือซุน” ร่างเพรียวเอ่ยกับลูกชายตัวแสบในอ้อมกอด
“ท่านแม่ ก็ลูกเหนื่อย วันทั้งวันเอาแต่นั่งท่องตำราอะไรก็ไม่รู้ ไม่เห็นว่าจะเข้าหัวเลยสักนิด ข้าเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ท่านแม่ ให้ซือซุนพักนะ นะๆๆ” เด็กตัวขาวอ้อนพลางซุกหน้าลงกับอกผู้เป็นแม่
“ท่านพี่ ข้าว่า..”
“เจ้าอย่าเพิ่งพูด อู๋ซือซุน ไหนเจ้าบอกพ่อมาสิ ว่าเจ้าเป็นใคร” อู๋อ๋องถามเสียงเรียบ
“ลูก ลูก…”
“ท่านพี่”
“ซือซุนที่พ่อเคี่ยวเข็ญเจ้า นั่นเพราะอยากให้เจ้ามีความรู้ เจ้าเป็นท่านชายของแคว้นอู๋ ภายภาคหน้าเจ้าจะต้องเป็นอู๋อ๋อง…เฮ้อ แล้วไปเถอะ วันนี้พ่อให้เจ้าพักก่อนก็ได้ อาหนานไปบอกท่านอาจารย์ให้กลับไปได้แล้ว” อู๋อ๋องบอก บทจะจริงจังขึ้นมาเขาเองก็แพ้ดวงตากลมโตที่มีน้ำตาคลอของลูกชายจอมซนเหมือนกัน เห็นแบบนี้แล้วลงโทษเจ้าตัวแสบไม่ลงสักที
“เย้ๆ วันนี้ท่านพ่อใจดีจัง” ซือซุนโผเข้ากอดอู๋อ๋องเต็มแรงเรียกรอยยิ้มจากร่างสูงได้มากโข อู๋อ๋องโอบกอดร่างน้อยนั้นไว้แน่น ดี
เหลือเกินที่สวรรค์ยังส่งลูกชายคนนี้มาให้แม้ว่าซือซุนจะทั้งดื้อ ทั้งเจ้าเล่ห์ แต่เพราะมีร่างเล็กอยู่ ที่แห่งนี้จึงเป็นบ้านที่สมบรูณ์ หากว่าที่นี่ไม่มี จื่อเทาและซือซุนมันก็คงไม่มีความหมายอะไร
“วันนี้ท่านพ่อ พาข้าไปเที่ยวตลาดนะ” ร่างเล็กอ้อน
“ก็ดีเหมือนกัน จื่อเทา ตั้งแต่เกิดเรื่องเราสองคนยังไม่ได้ไปเที่ยวตลาดด้วยกันเลยสินะ” อู๋อ๋องบอก
“ดีๆ เราไปกันเดี๋ยวนี้เลยนะ ข้าอยากไปเที่ยวตลาดกับท่านพ่อท่านแม่”
“จะไปไหนกันหรือ พี่ใหญ่” ผู้มาใหม่เอ่ยถามก่อนที่ซือซุนจะถลาไปกอดแน่น
“ท่านอา ท่านพ่อท่านแม่จะพาซือซุนไปตลาด ท่านอาไปกับหลานนะขอรับ”
“ประเสริฐ อาว่าจะชวนเจ้าไปเที่ยวเช่นกัน” ร่างอวบตอบรับคำของหลานชายแทบจะทันที
ตลาดแคว้นอู๋ยังคงเป็นสถานที่ที่ครึกครื้นเสมอไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี นับตั้งแต่ความขัดแย้สิ้นสุดลงดูเหมือนว่าที่แห่งนี้ยิ่งเจริญรุ่งเรืองมากขึ้นการค้ากับต่างแดนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เพราะแคว้นอู๋มีชายแดนฝั่งตะวันออกติดทะเลทำให้การค้าไปมาได้สะดวก ทำให้แคว้นอู๋กลายเป็นศูนย์กลางการค้าของทั้งสามแคว้นในเวลาอันรวดเร็ว
“จื่อเทา นานแล้วนะที่เจ้ากับพี่ไม่ได้เดินตลาดด้วยกันเช่นนี้”
“หืม นั่นสินะ ตั้งแต่จบเรื่องคราวนั้นท่านก็เหมือนจะยุ่งมากกว่าเดิมแทบไม่มีเวลาให้ข้าเลย” ร่างเพรียวตัดพ้อ
“เจ้าเนี่ยนะ เป็นแม่คนแล้วยังงอนเป็นเด็กไปได้” อู๋อ๋องบอกเสียงเรียบ แต่คนที่เดินอยู่ข้างๆกลับไม่ยอมตอบ
“เจ้าจะไม่พูดกับพี่จริงๆเหรอ จื่อเทา”
“เหอะ” ร่างเพรียวแค่นเสียงในลำคอก่อนจะเดินนำร่างสูงไปทันที
“เฮ้อน่าเสียดาย น่าเสียดาย พุทราเชื่อมไม้นี้คงไม่มีเจ้าของสินะ เพราะคนที่ข้าซื้อให้เขาไม่ต้องการ” อู๋อ๋องเอ่ยขึ้นลอยๆก่อนจะยกไม้พุทราเชื่อมขึ้นมาพลางทำหน้าเสียดาย
“อย่านะ นั่นมันของข้านะ ข้ายกโทษให้ท่านแล้วก็ได้” จื่อเทาบอกก่อนจะแย่งของโปรดมาไว้ในมือ
“เจ้าหายโกรธพี่แล้วใช่ไหม”
“ข้าไม่เคยโกรธท่าน ท่านพี่เป็นอ๋องหน้าที่ย่อมมาก่อนเสมอ ข้าเข้าใจ ขอแค่ท่านยังรักข้าและรักซือซุน ข้าก็ไม่โกรธท่านแล้ว”
“เด็กโง่ ชีวิตข้ามีแค่เจ้ากับลูก ถ้าไม่รักพวกเจ้าแล้วข้าจะรักใครได้” อู๋อ๋องบอกพลางประคองคนรักเข้ามาในอ้อมกอด
“เหอะ” เจ้าเด็กแสบแค่นเสียง ท่านพ่อนะท่านพ่อ ไหนบอกพาข้ามาเที่ยวที่แท้จะพาท่านแม่มารำลึกความหลัง
“เด็กขี้อิจฉา” เสียงของคนที่เดินข้างๆดังขึ้น
“พี่ว่าใคร”
“พี่ไม่ได้ว่าใครเพียงแต่พูดขึ้นลอยๆ เท่านั้น” จงเหรินบอกเสียงเรียบ
“ชิ ข้าไม่พูดกับท่านแล้ว” ซือซุนแหวลั่น
“หึหึ พี่ไม่แกล้งแล้ว ซือซุนเด็กดี หายโกรธพี่นะ”
“ชิ”
“เฮ้อ เอ้าขึ้นมาเร็วๆ” จงเหรินบอกพลางนั่งหันหลังให้ร่างเล็ก เวลาที่ท่านชายน้อยโกรธเขามักจะใช้วิธีนี้กับน้องเสมอ ร่างเล็กยิ้มกว้างก่อนจะกระโดด “ขี่หลัง” เด็กหนุ่มทันที ไม่รู้ทำไมเขาถึงชอบที่จะขี่หลังจงเหรินนักแต่ว่า ทุกครั้งที่อยู่บนหลังคนๆนี้เขาจะรู้สึกอุ่นใจเสมอ คล้ายกับว่าตัวเขากำลังได้รับการปกป้องอยู่ตลอดเวลา
“จงต้าเจ้าดูสิ ช่างน่าเอ็นดูยิ่ง ข้าแสนจะดีใจที่อย่างน้อยจงเหรินก็ยังอ่อนโยนเป็นไม่แข็งทื่อ เหมือนกับเจ้า” ร่างอวบบอกก่อนจะชี้หน้าคนรักอย่างเอาเรื่อง
“อืม ได้ งั้นคืนนี้ข้าจะอ่อนโยนให้เจ้าก็แล้วกันนะ ซิ่วหมิ่น” คนหน้านิ่งบอก ก่อนที่จะถูกคนรักทุบไม่ยั้ง
“เจ้าบ้า!! เจ้าองค๋รักษ์บ้า เจ้ามัน ข้าจะฆ่าเจ้า!!!” ซิ่วหมิ่นแหวลั่น พลางไล่ทุบคนรักอย่างเอาเป็นเอาตาย เพราะความเขิน
“ดูท่า ซิ่วหมิ่นกับจงต้า จะร่าเริงกันน่าดูเลยนะ เห็นอย่างนี้แล้วข้าก็เบาใจ ในที่สุดหลังจากผ่านเรื่องร้ายๆมา ซิ่วหมิ่นก็กลับมาร่าเริงได้อีกครั้ง ข้าเองก็ได้เจ้ากับลูกกลับมา หลายปีที่มานี้ แม้ว่าข้าจะยุ่งจนแทบไม่มีเวลาให้เจ้าสองคน แต่เจ้ารู้ไหมว่าในใจของข้ายังคงไม่เปลี่ยนแปลง” อู๋อ๋องบอก
“ข้ารู้ ซือซุนเองก็รู้ ว่าท่านรักเรามากที่สุด เหมือนที่เราสองคนก็รักท่านมากที่สุดเช่นกัน”
“ท่านพี่ข้ามีอะไรจะบอกท่าน.. “
就算全世界 都要来与你为敌 我还在你左右 永远…..
(แม้ว่าทั้งโลกจะเป็นปรปักษ์กับท่านแต่ข้าจะยังคงอยู่ข้างท่าน ตลอดไป…)
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,END,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
จากการนั่งดู หนังจีนกำลังภายใน มาสามวัน
มันก็เกิดการคิดถึง อ๋องน้อยขึ้นมา ซะอย่างนั้น
เลยจัดตอนพิเศษกันสักหน่อย ย้อนไปตอน ซือซุน 10 ขวบ
ยังแสบเหมือนเดิม อิอิ
หวังว่าทุกคนจะสนุกกับมันนะคะ
ด้วยรัก ..... Pita
เพิ่มเติม อิอู๋อ๋อง ครองบังลังก์ ตอนอายุ 20 นะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
