- 16 -
(part1)
เมื่อเช้าปกป้องตื่นก่อน เขย่าตัวผมแล้วบอกว่าไปจะไปโรงเรียนแล้ว เดี๋ยวเย็นๆโทรหา อย่าตื่นสายอะไรทำนองนี้ แต่ผมงัวเงียง่วงนอนจนลืมห่วงไปเลยว่าน้องมันจะกลับยังไง พอนาฬิกาปลุกผมถึงได้ลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว บนโต๊ะเล็กๆข้างเตียงมีถุงน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋วางไว้ คงเป็นปกป้องนั่นแหละที่ไปซื้อมาให้ ตรงหน้าปากซอยหอมีขายอยู่เจ้านึง ปกติผมผ่านก็เห็นทุกเช้าแต่ไม่เคยคิดจะซื้อเพราะปกติผมแทบจะเข้าเรียนสายอยู่แล้ว คงไม่มีเวลาลงมาซื้ออาหารเช้า และอีกอย่างมันเปลืองเงิน เก็บท้องไว้กินรวบยอดทีเดียวตอนกลางวันดีกว่า
คาบแห่งการลุ้นเวียนมาถึงอีกครั้ง ใครจะเป็นผู้โชคดีรายต่อไป
“55489xxxxx ออกมาหน้าห้องนำเสนอได้เลยค่ะ” สิ้นสุดเสียงอาจารย์กมล เสียงถอนหายใจใครหลายๆคนก็ดังตามมา และถ้าจำไม่ผิดรหัสนักศึกษานั้นเป็นของ...
ไอ้เหี้ยหลาม
ผมไม่ได้หันไปมอง แต่รู้ว่ามันลุกจากที่นั่งเพื่อเตรียมตัวนำเสนอหน้าห้อง ไอ้บูมหันมามองผมพร้อมกับยิ้มมุมปาก ผมยังไม่รู้นะว่าในแฟลชไดรฟ์นั่นไอ้บูมมันใส่ไฟล์อะไรไว้แทนหรือลบไฟล์งานเฉยๆ แต่การที่มันยิ้มแบบนี้ผมว่ามันต้องแอบใส่ไฟล์ทับแน่ๆ
สายตาคนทั้งห้องมองไปยังคนที่ต้องเตรียมนำเสนองานแต่ยังไม่รู้ชะตากรรม มันพูดแนะนำตัวเองกับงานที่นำมาเสนอแบบคร่าวๆก่อนจะตบท้ายว่าเตรียมวิดิโอมาด้วย จากนั้นบนโปรเจคเตอร์จึงฉายหน้าจอคอมพิวเตอร์ ไอ้เหี้ยหลามมันดับเบิ้ลคลิกเปิดไฟล์วิดิโอ
ในตอนแรกวิดิโอก็เล่นไปตามปกติจนผมอดหันไปมองไอ้บูมไม่ได้...หรือมันจะไม่ได้ลบไฟล์วะ? แต่แล้วเสียงฮือฮาของคนทั้งห้องทำให้ผมต้องหันกลับไปมอง
บนจอกำลังฉายภาพผู้ชายเปลือยเปล่า 2 คน นอนทับกันอยู่บนเตียงแบบที่ใครๆก็ดูออกว่ากำลังทำอะไรกัน เสียงหอบหายใจหื่นกระหายเล่นเอาคนทั้งห้องมองแบบไม่กล้าละสายตา แต่แล้วก็เกิดอาการตกตะลึงกันอีกครั้งเมื่อกล้องซูมเข้าไปให้เห็นหน้าผู้ชายเปลือยเปล่าในคลิป
แม่งโคตรคล้ายไอ้เหี้ยหลาม...
“ปิดเดี๋ยวนี้ธนกฤต!!!” เสียงแว้ดแหลมของอาจารย์กมลดังขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นยืน ไอ้หลามรีบกดปิดแล้วแก้ตัวกับอาจารย์ทันที
“คะ คือจารย์ครับ...นี่มันไม่ใช่ไฟล์งานของผม”
“ถ้าไม่ใช่ไฟล์งานของเธอแล้วไอ้เนื้อหาที่เล่นตอนแรกมันคืออะไร!? ไม่ใช่ตรงกับหัวข้อที่เธอบอกครูหรือไง? เดี๋ยวไปพบครูที่ห้อง” อาจารย์กมลมีสีหน้าแดงจัด คงโกรธมาก แต่ก็พยายามยับยั้ง “วันนี้เลิกเรียนแค่นี้ คนต่อไปขอให้เช็คไฟล์งานที่จะมานำเสนอหน้าห้องให้ดี” แล้วอาจารย์ก็เดินออกจากห้องไป ไอ้หลามรีบเดินตามไปทันที
“เจ๋งว่ะ เนียนสัด” ผมหันไปพูดกับไอ้บูม ยอมรับเลยว่าตอนนี้ผมยิ้มหน้าบานมากๆ แม่งวางแผนรอบคอบจริงๆ มีการใช้ไฟล์วิดิโอเดิมบังหน้า รอจังหวะดีๆก็เปลี่ยนเป็นคลิปโป๊ชายกับชาย เล่นเอาไอ้เหี้ยหลามไปไม่ถูก คงไม่คิดว่าจะโดนคืนสินะมึง
จะโทษก็โทษตัวมึงเองเถอะนะ
ระหว่างที่ผมกับบูมกำลังฉลองชัยชนะเล็กๆนั้น เพื่อนๆในห้องพากันกรูไปยังคอมพิวเตอร์ที่ไอ้หลามรีบวิ่งตามอาจารย์ออกไปจนลืมดึงแฟลชไดรฟ์ออก
“เห้ย เปิดใหม่ดิ๊ มะกี้กูดูไม่ทัน หน้าเหมือนไอ้หลามสัด ใช่มันปะวะ”
“หลามเป็นเกย์หรอ?”
“เสียดายหน้าหล่อๆของมันว่ะ”
และอีกหลายๆเสียง แต่ส่วนใหญ่คือเรียกร้องให้เปิดคลิปนั้นเล่นอีกครั้ง พากันพิพากษ์วิจารณ์ไปต่างๆนานา ซึ่งผมเองก็สงสัยเหมือนกันว่าในคลิปใช่ไอ้หลามรึเปล่า
“ไม่ใช่แม่งหรอก กูแค่หาคลิปที่มีคนหน้าตาคล้ายๆมันเท่านั้นแหละ มึงก็รู้สมัยนี้ผู้ชายทำศัลย์จนเป็นเรื่องปกติ และหน้าหล่อๆแบบไอ้หลามเนี่ยมันเป็นพิมพ์นิยมไปแล้ว เลยไม่ยากที่จะหาเท่าไหร่ แค่เอาคนคิ้วเข้มๆ ผิวขาวๆ จมูกโด่งๆก็ใช้ได้ละ ฮ่าๆๆๆๆ” ไอ้บูมเฉลย
“ครับ คุณบูมผู้ช่ำชองคลิปโป๊ชายกับชาย ข้าน้อยขอคารวะ”
“อันที่จริงกูไม่ได้หาเองหรอกคลิปนี้ พอดีว่ามันมีคนช่ำชองกว่ากู แถมเก่งคอมพ์ด้วย” มันเบะปากนิดหน่อยเมื่อพูดถึงคนที่ช่วยเหลือมันอีกที
“ใครวะ กูอยากขอบคุณ”
“เอ่อ...ก็...รุ่นพี่กูเองแหละ” ไอ้บูมทำเสียงอ้อมแอ้ม เหมือนไม่อยากพูดถึงเท่าไหร่
“อ่อ ถ้างั้นฝากขอบคุณด้วยนะ มึงด้วยไอ้บูม ถ้าไม่มีมึงกูก็จนปัญญาจริงๆว่ะ”
“เอออออออ ถ้ามึงอยากขอบคุณกูจริงๆนะ...มึงต้องเล่าทุกอย่างให้กูฟัง” มันหยุดเก็บของ หันมาทำเสียงจริงจังใส่ผม
“หะ กูก็เล่าให้ฟังทุกอย่างแล้วนี่?”
“ไม่ มึงยังเล่าไม่หมด” มันเอี้ยวตัวหันไปมองที่นั่งหลังห้อง “เรื่องที่มึงทะเลาะกับไอ้โท มึงยังไม่ได้เล่าให้กูฟัง”
เรื่องมันผ่านมาเกือบเดือนแล้ว ผมเริ่มทำใจได้เมื่อต้องเล่าย้อนไปยังเหตุการณ์เลวร้ายเหล่านั้น อีกทั้งยังเคยสัญญารับปากไอ้บูมไว้แล้วว่าจะเล่าให้ฟังทุกอย่าง เหมือนกับที่มันเปิดใจเล่าให้ผมฟัง บางทีมันอาจเป็นเรื่องดีที่ได้ระบายออกมาบ้าง ได้แบ่งปันความทุกข์ ความอัดอั้น ความกลัวที่กัดกินภายในใจผมจนทำให้ต้องหวาดระแวงตอนนอน แต่ตอนนี้มันดีขึ้นแล้ว ไอ้บูมเป็นผู้ฟังที่ดี มันไม่ได้ขัดผมเลย ปล่อยให้ผมพูดออกมาเรื่อยๆ อาจไม่ประติดประต่อนัก แต่ก็พอเข้าใจได้ ตอนนี้ผมกับไอ้บูมนั่งคุยกันที่ร้านเค้กเล็กๆในม. คนไม่เยอะมาก ส่วนใหญ่กลับกันไปหมดแล้ว
“กู... กูไม่รู้เลยว่าไอ้โทมันทำกับมึงถึงขนาดนั้น กูคิดว่า...” ตอนท้ายเสียงไอ้บูมเงียบหายไป แต่ผมก็ไม่ได้ถามว่ามันคิดว่าอะไร “กูเข้าใจแล้วว่าทำไมมึงถึงไม่อยากเจอไม่อยากเห็นหน้าไอ้โท แต่กูกลับยัดเยียดให้มึงเจอกับไอ้โทโดยที่กูไม่รู้อะไรเลย”
“เห้ย ไม่ใช่แล้ว มึงไม่ได้ผิด กูผิดเองที่ไม่ได้เล่าให้มึงฟัง มึงไม่รู้นี่หว่า” ผมพูดขัด
“เพราะงี้ด้วยใช่มั้ยมึงถึงจะย้ายเจอร์อะ?”
“อืม” แล้วเราสองคนก็เงียบกันไป
แน่ล่ะ ผมรู้ว่าไอ้บูมมันไม่รังเกียจอะไรผมหรอก เรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว แต่ไม่รู้ว่าไอ้บูมมันคิดยังไงกับเรื่องนี้ มันจะหาทางเอาคืนไอ้โทมั้ย? หรือจะพูดกล่อมให้ผมยกโทษให้ไอ้โท?
“มึงรู้มั้ยตอนนี้กูมีผัวสองคนนะ”
“ห๊า!!”
จู่ๆก็พูดออกมาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว คือมึงช่วยเกริ่นบทนำอะไรสัก 2-3 บรรทัดได้มั้ย มาบอกแบบนี้กูตกใจนะเห้ย คุยเรื่องไอ้โทอยู่ดีๆ ดันมาบอกว่าตัวเองมาผัวสองคน อะไรของมันวะ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“เดี๋ยวนะ...คือมึงมีแฟนเป็นผู้ชาย แต่มึงมีก็มีกิ๊กอีกคนหรอวะ?” ผมถามมันไปตามที่เข้าใจ
“ไม่ใช่ๆ ผัวสองคน ตามนั้นเลย” ผมทำหน้างง มันเลยอธิบายต่อ “คนที่ลบโพสมึงขายตัว คนที่ช่วยกูเรื่องแฟลชไดรฟ์ของไอ้หลาม ฝังโปรแกรมแฮคไอดีกับพาสเวิร์ด ก็คือผัวกูเองนี่แหละ”
อ้ออออออออ เริ่มเข้าใจล่ะ มึงช่วยกู และผัวมึงก็ช่วยมึงอีกทีสินะ
“แต่บังเอิญว่าไอ้ผัวกูสองคนเนี้ย มันเป็นเพื่อนสนิทกัน แถมชอบกูทั้งคู่ สงสัยกูหล่อเกิน ก็เลยได้ผัวสองคนมาแบบงงๆ มึงรู้มั้ยตอนแรกกูนึกว่าจะโดน...เอ่อ ข่มขืน เพราะตอนแรกๆกูก็ไม่ยอม แต่พอลองเปิดใจ ปล่อยตัวไปตามอารมณ์มันก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิด แถมยังรู้สึกดีมากๆด้วย”
แล้วยังไงวะ?
“มึงอย่างเพิ่งทำหน้าแบบนั้น กูจะบอกว่าเรื่องของมึงกับของกูมันคนละฟิลเลย กูโดนกระทำด้วยความเต็มใจ แต่มึงไม่ได้เต็มใจ กูแค่อยากบอกเฉยๆว่ากูมีผัวสองคนนะ”
“คือมึงอยากอวด?”
“เปล๊า”
แล้วเสียงสูงทำไมวะ
“มึงไม่ได้เป็นเกย์เหมือนกู ไม่แปลกหรอกที่มึงจะรู้สึกรังเกียจ แต่กูแปลกใจมากกว่าไอ้โทมันเก็บกดยั้งคิดอยากได้มึงถึงขนาดต้องทำเรื่องเหี้ยๆแบบนั้นเลยเหรอวะ? ปกติมันดูเป็นคนที่นิ่งที่สุดฉลาดที่สุดในกลุ่มแล้วนะ”
“มันเกลียดกูและกูก็เกลียดมัน”
“มึงแน่ใจเหรอว่ามันเกลียดมึง?...ก็ใช่ มันขืนใจมึงแต่เพราะมันเข้าใจผิด ถ้าตัดเรื่องนี้ออกไป มึงยังคิดว่าไอ้โทมันเกลียดมึงอยู่มั้ย?”
ผมไม่ตอบ มองออกไปยังนอกหน้าต่าง
“เห้ออออออออ เรื่องของมึงกับไอ้โทนี่แม่งโคตรเหมือนละครหลังข่าวเลยว่ะ ฮ่าๆๆๆๆ” บูมหัวเราะ “นี่ถ้ามึงท้องได้ครบสูตรเลยนะเนี่ย”
“หึ คงไม่ใช่หรอกเพราะตอนจบมันไม่ได้แฮปปี้เอนดิ้งเหมือนละคร”
“ยังไงก็เหอะ เรื่องนี้กูก็ไม่รู้จะพูดยังไงเหมือนกัน อึ้งไปเลยตอนฟังมึงเล่าจบ อยู่ที่ตัวมึงแล้วล่ะ แต่ถ้าให้กูแนะนำ...กูอยากให้มึงลองเปิดใจ ลองมองกว้างๆ ไม่ได้ยึดติดแค่กับสิ่งที่มันทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ”
“คงไม่แล้วว่ะ จบเทอมนี้กูก็ไม่ต้องเจอหน้ามันแล้วเพราะเทอมหน้ากูก็ย้ายเจอร์ ส่วนตอนนี้..ก็อย่างที่เห็น มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปและไม่มีวันกลับมาเป็นแบบเดิม”
จากการพรีเซนต์งานที่โด่งดังไปทั่วมหาวิทยาลัยในตอนนี้ ทำให้ไอ้หลามหายหน้าไปจากรัศมีลูกตาของผม ผลจากการประชุมของคณะอาจารย์วิชาภาคทำให้ไอ้เหี้ยหลามมันติดเอฟวิชาอาจารย์กมล ถือว่าแผนของไอ้บูมได้ผลดีเกินคาด
“ยังไม่พอหรอก แค่ติดเอฟชีวิตมันไม่ได้พังแบบกู กูรอวันที่มันนัดไปเอาน้ำแข็งอีกครั้ง กูจะไปแจ้งตำรวจมาจับแม่ง กูถึงจะพอใจ” ผมยังแอบเข้าไปอ่านแชทเฟสบุคของไอ้หลามเพื่อติดตามข่าวสารการส่งไอซ์
“เออ คนอย่างมันต้องเจอแบบนี้” ไอ้บูมตอบกลับขณะที่สายตามองไปยังหน้าห้องมองไอ้โทพรีเซนต์งาน
บอกตามตรงแค่เสียงก็ไม่อยากได้ยิน ไม่อยากฟังอาจารย์ชมงานของมัน คนอย่างไอ้โทที่ทำอะไรก็ดีไปหมด แต่จะมีใครรู้มั้ยว่ามันทำเรื่องเหี้ยๆก็เป็นเหมือนกัน ไอ้โทนำเสนอไปได้นิดหน่อยผมก็รู้สึกอึดอัด เคยเป็นมั้ยครับ รู้ตัวว่าถูกจ้อง ถูกมอง แต่ไม่อยากสบตากลับไป แม่งอึดอัดเหี้ยๆ ผมจึงขอตัวลุกมาเข้าห้องน้ำ แต่พอทำธุระเสร็จก็ยังไม่เข้าห้อง เดินเล่นอยู่แถวๆนั้น กะเวลาให้ไอ้โทมันพรีเซนต์เสร็จแล้วค่อยเข้าไป
ระหว่างรอก็เช็คเฟสบุคไปเรื่อย ปกป้องทักมาว่าเดี๋ยวเจอกันตอนเย็นที่ร้านกุ้งเต้น ผมไม่ได้ตอบอะไรให้ข้อความมันขึ้นว่าผมอ่านแล้วเฉยๆ ตั้งแต่ปกป้องมาทำงานที่ร้าน หลายครั้งที่น้องมันขอนอนค้างกับผม ตอนเช้าก็ตื่นก่อนผมเพื่อไปให้ทันเข้าแถว จนตอนนี้ในห้องผมเริ่มมีเสื้อผ้าชุดนักเรียนกางเกงขาสั้น แปรงสีฟัน หนังสือติวสอบ และอื่นๆอีกมากมายที่ปกป้องขนมาไว้ แถมยังได้ทานอาหารเช้าจากที่ไม่เคยกินอีกด้วย
ปกป้องกับผม เราสนิทกันมากขึ้น แต่ก็เหมือนมีบางอย่างมาขวางกั้นไว้
ผมเลื่อนดูเฟสบุคไปเรื่อยจนไม่ได้สังเกตว่ามีใครบางคนออกมาจากห้อง ก้าวเดินตรงดิ่งมายังผม จนผมรู้สึกตัวนั่นแหละถึงได้เงยหน้าหันไปมอง
ไอ้โท
สีหน้าผมเปลี่ยนพร้อมกับถอยหลังตั้งหลักทันที สายตาคมเข้มจ้องมองมา แต่ผมกลับหลบสายตาและเดินหลีกหนี
มือหนาคว้าต้นแขนผมไว้
“ปล่อยกู”
“เรามาคุยกันดีๆไม่ได้เหรอ?”
“..”
“นะ”
“ปล่อย” ผมยังยืนยันคำเดิม “กูบอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่งกับกู ต่างคนต่างอยู่ หรือมึงอยากได้ตัวกู?” พยายามใช้น้ำเสียงราบเรียบที่สุด สะกดความโกรธที่พร้อมจะปะทุได้ทุกเมื่อไว้ในใจ
“ไม่ใช่ แค่อยากคุยด้วยดีๆ แต่ถ้าปล่อย มึงก็หนีกู” ไอ้โทรัดต้นแขนผมแน่นกว่าเดิม “อาจารย์ปล่อยเลิกเรียนแล้ว ไปด้วยกันหน่อย กูอยากคุยดีๆกับมึง”
“งั้นก็คุยกันตรงนี้ และปล่อยแขนกูได้แล้ว”
“จะคุยตรงนี้?” มันทวนถาม ปรายตามองไปยังประตูห้องเรียนหลายๆห้องที่มีเพื่อนๆนักศึกษาหลายๆคนออกมาเพราะอาจารย์ปล่อยเลิกเรียน
มันคงคิดว่าผมจะอายสินะ...
“เออ คุยตรงนี้” แต่ผมยอมอายดีกว่ายอมให้มันพาไปที่ลับตาคนแล้วทำเรื่องเหี้ยๆใส่ ผมบิดแขนนิดหน่อยไอ้โทมันก็ยอมปล่อยแขนผมดีๆ คงเพราะสายตาหลายๆคู่ที่มองมาอย่างมีคำถาม รุ่นพี่รุ่นน้องหลายๆคน โดยเฉพาะสาวๆ เมื่อเห็นมันก็ยิ้ม โบกมือทักทาย ซึ่งไอ้โทมันก็โปรยยิ้มสุภาพบุรุษกลับไป
เห็นละหมั่นไส้ พวกผู้หญิงนี่เป็นอะไรกันไปหมด เห็นคนหล่อก็หลง ยิ่งเจ้าชู้นี่ยิ่งชอบ กิตติศัพท์ของไอ้โทใครๆก็รู้ดี แต่ก็ยังมีสาวๆอีกมากที่ยอมตกเป็นของมัน
“มีอะไรก็รีบว่ามา” ผมเร่ง มันหันกลับมามองผมโดยไม่สนใจคนรอบข้างแล้ว ผมเผลอเงยหน้าไปสบตามัน บอกกับตัวเองในใจว่าให้หลบตามันได้แล้ว แต่เพราะแรงดึงดูดบางอย่างทำให้ผมเลือกที่จะมองลึกเข้าไปนัยน์ตาของคนตรงหน้า
“ขอบคุณ...ที่ยอมหันกลับมามองกูสักที” มันยิ้มน้อยๆ แต่เรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆได้ดี
ผมรีบเสหน้ามองไปทางอื่น
“และขอโทษ กับทุกๆอย่าง ทุกเรื่องๆ ไม่ขอแก้ตัว...แต่ขอโอกาสได้มั้ยนะโม?” น้ำเสียงเว้าวอนของมันทำผมเกือบจะให้อภัยมัน แต่แค่คำพูดใครๆก็พูดได้
“กราบตีนกูสิ”
“...” ไอ้โทอึ้ง
“อะไร แค่กราบตีนกูเอง สิ่งที่มึงทำกับกูมันหนักกว่านี้ร้อยเท่าพันเท่า!” ผมหันไปจ้องตามัน สายตาของมันไม่ได้มองผมอีกต่อไปแล้ว มันกำลังเหม่อลอย เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง
แล้วจู่ๆไอ้โทก็ถอยหลังออกไป ล้มตัวคุกเข่ากับพื้น ประนมมือกลางอก และโน้มตัวลงมาที่เท้าของผม เสียงฮือฮาดังขึ้นรอบๆตัว หลายคนถึงกับหยุดดูและมองการกระทำของไอ้โทอย่างไม่เข้าใจ
“ขอโทษ” มันพูดเมื่อเงยหน้าขึ้นมามองผม สายตามันเจ็บปวดอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน “ยกโทษให้กูเถอะนะ”
ผมไม่ตอบ แต่เดินหนีออกมา ทิ้งให้ไอโทนั่งคุกเข่าอยู่แบบนั้น ผมยังจำเรื่องที่มันลากผมเข้าไปในห้องเก็บของได้ ผมยกมือไหว้มัน ขอร้องให้เลิกและหยุดทำเรื่องเหี้ยๆ
มึงคงรู้สึกแล้วใช่มั้ยว่าการที่กราบขอร้องใครสักคน แต่คนๆนั้นไม่ใยดีมันรู้สึกยังไง!
Next Chapter>> - 16 - (part2) เรื่องนี้นิยายรายเดือนค่ะ 555555555555555555+
หัวข้อ: When we call it 'LOVE' ... [[หนังสือวางขายที่ร้านนายอินทร์]] (อ่าน 725719 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก