- 19 -
(part1)
สภาพไอ้สวะนรก 4 ตัวแย่จนผมไม่รู้จะอธิบายยังไง คราบเลือดแห้งกรังเปื้อนเต็มไปหมด ปาก ตา แก้ม บวมฉึ่ง สีออกเขียวม่วงฟกช้ำแบบที่ท้องน้อยผม ต่างกันตรงที่ผมได้รับการดูแลรักษา แต่พวกมันไม่ มีแค่ชายชุดดำคุมอยู่ 4 มุม พวกมันถูกจับขามัดห้อยหัวอยู่ตรงกลาง
ผมหยุดเดินให้ระยะห่างประมาณ 3 เมตร ไม่อยากเข้าใกล้นัก
“คืนนั้นมึงจัดการคนเดียวเลยหรอวะไอ้โท” จ๊อบถาม มันก็มาด้วย รวมถึงไอ้บูมที่คงไม่พลาดแน่
ไอ้โทพาพวกเรามาหลังจากเรียนชดเชยกับอาจารย์ดนัยเสร็จ สถานที่นี้เป็นโกดังร้างเก่าๆของพ่อมัน ห่างไกลออกมาจากตัวเมืองหน่อยและนานๆครั้งจะมีเด็กมาพี้ยาบ้าง ไม่ค่อยมีใครเข้ามายุ่งสักเท่าไหร่
“เปล่า”
เออ ถ้าตอบว่าใช่มึงก็เหนือมนุษย์ไปละ คนเดียวจะจัดการกับไอ้พวกสวะ 4 ตัวนี่ยังไง ต่อให้มีปืนก็เถอะ
“กูเรียกลูกน้องพ่อมาช่วย” คนพูดหันไปทางชายชุดดำ เป็นอันรู้กันว่าคนที่มาช่วยคือใคร ร่างสูงเดินมาหาผม หยิบปืนกับมีดขนาดพอดีมือมาให้พร้อมกับพูดว่า
“อยากทำอะไรก็ทำ”
มือผมหนักอึ้งเหมือนแบกก้อนหินไว้ บอกตรงๆ ผมไม่เคยจับของอันตรายแบบนี้ ผมก้มมองสิ่งของที่อยู่ในมือก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองคนให้
“หรือถ้าไม่อยากทำ บอกมา เดี๋ยวจัดการให้เอง”
ผมชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะส่งปืนกลับไปให้เจ้าของ เลือกที่จะเก็บมีดไว้ ไม่ใช่อะไรหรอกครับ ผมใช้ปืนไม่เป็น ขืนลั่นไกไปโดนใครที่ไม่ใช่ไอ้ 4 ตัวนั่นผมคงรู้สึกผิดไปชั่วชีวิต
เท้าผมก้าวเดินเข้าไปหาพวกมันอย่างช้าๆ มีตัวนึงพยายามลืมตาขึ้น ผมจำได้ว่ามันบอกจะเพิ่มเงินให้ผม 200 บาท ตอนนี้แม้แต่มันจะลืมตายังลำบาก แต่ปากมันคงพูดได้อยู่
“ใครจ้างมา”
ผมถามแค่นี้แหละ มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่นอน
มันเงียบ ไม่ตอบ สงสัยเลือดคงไหลลงหัวจนฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง
“เอาไอ้เหี้ยนี่ลงมา คนเดียว”
ชายขุดดำปีนบันไดขึ้นไปตัดเชือกที่แขวนติดกับเพดาน
ตุ๊บ!
คอหักปะวะนั่น? อย่าเพิ่งหักนะ ตอบคำถามกูก่อน
มันกลิ้งตัวล้มนอนกับพื้น คงอยากจะวิ่งหนีสินะ ผมปรายตาไปดูข้อมือกับข้อเท้ามันโดนมัดไว้อย่างแน่นหนา สาเหตุที่ผมให้เอาตัวมันลงมาเพราะเดาได้ไม่ยากว่าไอ้ 4 ตัวนี่คงโดนห้อยหัวมาไม่ต่ำกว่า 20 ชั่วโมง มันคงฟังผมไม่รู้เรื่อง ถึงได้ไม่ยอมตอบคำถามผม อีกอย่าง ห้อยหัวแบบนั้นผมก็จัดการมันไม่ถนัดน่ะสิ
“ใครจ้างมา?” ผมถามอีกรอบ จ้องเข้าไปที่ดวงตาของมัน
ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก...
ถามเฉยๆ คงไม่ได้คำตอบสินะ...
“ขอถุงมือหน่อย” ไม่รู้ว่าแม่งจะมีรึเปล่า ลองขอดูก่อน ถ้าไม่มีก็ไม่เป็นไร
ไอ้โทไม่ถามว่าจะเอาถุงมือไปทำอะไร มันเดินออกไปที่รถของมันก่อนจะกลับเข้ามาพร้อมถุงมือแบบที่แพทย์ผ่าตัดนิยมใช้ในหนังบ่อยๆ
ผมสวมถุงมือทั้ง 2 ข้างอย่างใจเย็น จากนั้นถอดกางเกงของไอ้นรกตรงหน้าออก ตามด้วยกางเกงในที่เหม็นฉี่หึ่งจนผมขยะแขยงจนต้องย่นจมูก
“มึงจะทำไรวะโม เหม็นชิบหาย แหวะ” เสียงไอ้บูมตะโกนถาม ขนาดมันอยู่ห่างยังได้กลิ่นเลย
ผมไม่ตอบ กลั้นหายใจ และหยิบท่อนเนื้อที่คืนก่อนมันจงใจจะยัดเยียดเข้ามาในตัวผม
“ใครจ้างมา? ไม่ตอบกูเฉือนทิ้งนะ” สายตามันเคียดแค้นผม แฝงไปด้วยความดูถูกว่าผมคงไม่กล้าทำบ้าๆ อะไรแบบนั้นหรอก
แต่ขอโทษว่ะ...ประเมินกูต่ำไปหน่อย
มือข้างขวาจับมีดในท่าที่ถนัด ปลายแหลมคมจ่อไว้ส่วนต้น กดลงไปและสไลด์ขึ้นลงนิดๆ เหมือนกำลังแร่เนื้อปลา เลือดสีแดงจัดไหลซึม
“อ๊ากกกกกกกกกกกก!!!!!!!”
ผมยังเฉือนขึ้นลงต่อไป เอาให้มันทรมานแบบนี้แหละ ไม่บอกก็ไม่เป็นไร ถือว่าผมได้กำจัดไอ้ชั่วโรคจิตที่คิดจะข่มขืนแม้กระทั่งผู้ชายให้หายไปจากสังคม เป็นแค่ไอ้ด้วนที่ต่อไปแม้จะชักว่าวก็ยังไม่มีให้ชัก
“บอกแล้วๆ!!! คนจ้างผมไม่รู้หรอก เพราะมีนายหน้าให้งานพวกผมมาอีกที”
กว่าจะพ่นออกมาได้ ความเป็นชายของมันก็หลุดเกือบครึ่ง
มือผมเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด แต่ผมมองด้วยสายตาว่างเปล่า
“ละใครคือนายหน้าที่ให้งานมา?”
“คุณเดฟ เค้าชื่อคุณเดฟ”
ผมขมวดคิ้วทันที คุ้นๆ แหะ
“จะหาตัวมันเจอได้ที่ไหน” ผมไมได้ถาม เสียงไอ้โทแทรกเข้ามา
“แถวย่าน MNO คุณเดฟขายยาแถบนั้น”
เรียกซะเพราะเชียว สงสัยเป็นพี่ใหญ่เป๋าหนัก
“ผับ SSS สินะ”
“ใช่ คุณเดฟให้งานพวกผมแบบนี้บ่อยๆ ทั้งดักข่มขืน ลักพาตัว รุมกระทืบ สารพัด ตอนแรกงานนี้พวกผมไม่รับเพราะมาดักข่มขืนผู้ชาย แต่คนจ้างให้เงินดี พวกผมก็เลยรับมา ไว้ชีวิตพวกผมเถอะนะครับ ผมขอร้อง ไหว้ละ” ถ้าไม่ติดว่ามือถูกมัดผมคิดว่ามันคงเอามาไว้จริงๆ สภาพตอนนี้กับตอนจะข่มขืนผมมันคนละเรื่องเลย สมเพชชิบหาย
“ทีตอนกูร้องขอ พวกมึงยังคิดจะทำต่อ แล้วเอาส้นตีนอะไรคิดว่ากูจะปล่อยไปง่ายๆ!”
ฟึ่บ!!!
“อ๊ากกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!”
ผมสไลด์มีดอย่างแรงเป็นครั้งสุดท้าย ไม่ขาดหรอกครับ แต่ถ้าไปหาหมอไม่ทันผมว่าคงต่อไม่ติด
วางมีด ถอดถุงมือทิ้งไว้ตรงนั้น เสียงโหยหวนของมันดังไปทั่วโกดัง สีหน้าไอ้ 3 ตัวที่เหลือหวาดกลัว พากันร้องขอชีวิต
“เอาให้เกือบขาด แล้วไปปล่อยพวกมันไว้ที่ไหนก็ได้”
ไม่เป็นไร ผมเป็นคนยุติธรรมอยู่แล้ว ในเมื่อคนนึงเกือบขาด ที่เหลือก็ต้องเกือบขาดเป็นเพื่อนกันสิ ตอนดักข่มขืนผมยังได้ตังแบ่งหารเท่าๆกัน สามัคคีจับแขนซ้าย ล็อคแขนขวาผมแน่นเขียว หึ
ผมเดินหันหลังให้พวกมัน เสียงร้องโหยหวนเป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมได้ยิน
ภายในรถเงียบมาก ได้ยินเพียงเสียงเครื่องยนต์เบาๆ ไอ้จ๊อบนั่งนิ่ง แม้แต่ไอ้บูมที่พูดมากยังเฉย ส่วนคนขับก็มีหน้าที่ขับไป ผมนั่งข้างหลังมันรู้สึกได้ถึงสายตาเข้มที่มองผ่านกระจกหลังมายังผมบ่อยๆ แต่ผมก็ทำเป็นไม่รับรู้ใดๆ สายตามองออกไปนอกหน้าต่างรถ แต่สิ่งที่อยู่ในหัวนั้นไม่ได้เกี่ยวอะไรกับข้างทางเลย
ผมว่าผมคุ้นๆชื่อเดฟนะ...ไอ้พวกเหี้ยนั่นบอกว่าขายยา...
หรือว่า...
“บูม”
“หะ หา!” ไอ้บูมตอบรับพร้อมกับสะดุ้ง
“ยืมไอโฟนหน่อย”
“นี่อ่ะ” มันยื่นให้ผมอย่างง่ายดาย ทั้งๆที่ปกติแล้วมันจะต้องถามแบบกวนตีนว่าเอาไปทำอะไร แต่เหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาเมื่อครู่ ผมก็เข้าใจดีว่าคงจะรับมือได้ยากสักหน่อย
ผมลอคเอ้าท์เฟซบุคไอ้บูมออก ใส่อีเมลล์และพาสเวิร์ดที่ไม่รู้ว่าผมจำได้เมื่อไหร่ลงไป นิ้วเลื่อนหาแชทของใครบางคน
จริงๆ ด้วย แบบที่ผมคิด ไอ้คนชื่อเดฟเป็นคนขายยาไอซ์ให้ไอ้หลามมัน คงไม่ต้องสืบอีกแล้วมั้งว่าใครเป็นคนจ้างพวกเหี้ยนั่นมาข่มขืนผม
ผมส่งหน้าแชทที่ไอ้หลามสั่งยาให้ไอ้บูมดู มันรับไปแบบงงๆ เมื่ออ่านจบมันก็เบิกตากว้าง
“ไอ้เหี้ยหลาม!!”
“ทำไมวะ?” จ๊อบที่ยังไม่รู้เรื่องถามขึ้น รวมถึงคนขับด้วยที่มีทีท่าสนใจหน่อยๆ
“แม่งเล่นยา ละไอ้ยาที่มันเล่นเนี่ยสั่งมาจากคนชื่อเดฟ”
“เออกูสังเกตมานานและ กูว่ามันเล่นได้สักพักแล้วมั้ง ใช่มั้ยโท” จ๊อบถามคนข้างๆ
“อืม ตั้งแต่เข้าปี1”
“สงสัยช่วงนี้พี้หนักไปหน่อย เอาซะโทรมเลย”
“แม่งเอ๊ย มีของดีทำไมไม่บอกกู เอ๊ย! ไม่ใช่ๆ ไม่ต้องมองกูแบบนั้น กูพูดเล่นคร้าบบบบบ ผมกลัวแล้วว อย่าตัดจู๋ผมเลยพี่นะโม ฮืออออออ” ไอ้บูมรีบเบียดชิดประตูฝั่งซ้ายราวกับผมเป็นตัวเชื้อโรค
โอโห แม่งเล่นใหญ่ ไหว้กูอีก เออดี ต่อไปนี้สั่งอะไรแม่งจะได้ไม่ต้องขัด
ไอ้บูมรีบเจ้นกลับไปซบอกผัวมัน ส่วนไอ้จ๊อบไปหาสาวคณะบัญชี ทำให้คอนโดนี้กลับมาเหลือเพียงแค่ผมและเจ้าของห้องเหมือนเดิม
“กูจะกลับหอกู” ผมพูดขึ้นมาลอยๆ ในขณะที่กำลังกินข้าวหมูกรอบผัดผักบุ้งบนโซฟาอยู่ตรงหน้าทีวี ส่วนอีกคนนั้นนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่อีกผากของมุมห้อง
ผมรู้มันได้ยิน
“มันอันตราย”
อยู่กับมึงเนี่ยไม่อันตรายเลยงั้นสิ?
ผมมองไปที่ประตู ที่ตรงนั้น ครั้งแรกที่ผมมาคอนโดมัน และ...เกิดเรื่องเหี้ยๆ
เหมือนไอ้โทจะรู้ว่าผมคิดอะไร
“ไม่มีอีกแล้ว มันจะไม่มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นอีกถ้ามึงไม่เต็มใจ” เสียงฝีเท้าดังขึ้นข้างหลัง ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ก่อนจะหยุดอยู่ที่หลังผม
ความคิดที่ว่ามันจะกลัวผมหลังจากได้เห็นผมตัดไอ้นั่นเหมือนไอ้บูมเอาออกไปจากสมองได้เลย เพราะไอ้โทปฏิบัติกับผมเหมือนเดิม
ร่างสูงนั่งลงตรงพื้น นัยน์ตาคมจับจ้องมาที่ผม
“กูจะไม่แตะต้องตัวมึง ถ้ามึงไม่อนุญาต” เสียงมันหนักแน่น “เรื่องที่ผ่านมา กูผิด กูจะไม่แก้ตัวอะไรทั้งนั้น จะต่อยจะเตะกูยังไงก็ได้”
“ถ้ากูขอตัดน้องชายมึงได้มั้ยล่ะ?” ผมแทรกขึ้นมา วางจานข้าวไว้ข้างๆ
มันอ้ำอึ้งไปเล็กน้อย บอกตรงๆ อยากขำมากครับ หน้ามันแบบเหวอ แต่ตอนนี้อยู่ในโหมดโหด ต้องเก็บอาการไว้ก่อน เดี๋ยวค่อยไปเล่าให้ไอ้บูมฟัง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
“เหอะ” ผมส่งเสียงในลำคอ “ไปส่งกูที่หอ และเลิกยุ่งวุ่นวายกับกู กูบอกมึงร้อยที่ร้อยแล้วมั้ง มึงก็เรียนเก่ง บอกแค่นี้น่าจะรู้เรื่อง” ผมชิงพูดก่อนที่มันจะได้ตอบคำถามผม
เบื่อที่จะพูดประโยคเดิมซ้ำๆ ซากๆ อัดเทปแล้วกรอใส่หูแม่งแทนได้มะ?
เพราะอะไรไม่รู้ สีหน้าของมันเหมือนกับว่าจะยอม..ยอมทุกอย่างจริงๆ เพื่อล้างความผิดที่มันก่อไว้กับผม
“เรื่องไอ้หลาม...เดี๋ยวกูจัดการให้ อยากได้อะไรเป็นพิเศษไหม?” จู่ๆมันก็เปลี่ยนเรื่อง
ผมขมวดคิ้ว คือยังไงดี เรื่องทั้งหมดสาเหตุเพราะไอ้หลามแอบรักไอ้โท ไอ้โทไม่เล่นด้วยแต่กลับมารักผมแทน มันเลยมาเล่นงานผม
ถ้าให้คนที่มันรัก เล่นงานมัน ทำร้ายมันเองล่ะ? มันคงเจ็บน่าดู จากที่ไอ้จ๊อบเล่าให้ฟังกับความอึมครึม ห่างเหินของไอ้หลามจนต้องพึ่งยาแบบนั้น มันคงทรมาน เจ็บปวด แต่แค่นั้นมันไม่พอหรอก มันเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่ไอ้เหี้ยหลามมันทำกับผม!
แค้น แค้นมาก แต่ผมทำอะไรมันไม่ได้ เพราะผมมันแค่ผู้ชายธรรมดาๆ ไม่รวย ไม่มีเพื่อนมากมาย ไม่ได้เป็นที่รู้จักเหมือนไอ้หลาม ไม่มีปัญญาไปจ้างคนเหมือนที่มันจ้างพี่พลและไอ้สวะ 4 ตัวนั่นหรอก ดังนั้นไอ้ตัวต้นเหตุนี่แหละใช้มันแก้แค้นแทนก็จบ เสนอตัวมาซะขนาดนี้
“เอาให้มันขายหน้า เอามันออกไปจากชีวิตกู”
“ได้”
“พอจบเรื่องแล้วมึงก็ออกไปจากชีวิตกูด้วย” ผมพูดต่อ
“ไม่” มันค้านทันที “พอจบเรื่องแล้ว...กูขอโอกาสทำสิ่งดีๆ เพื่อมึง ขอโอกาสให้กูได้ทำในสิ่งที่กูอยากทำ ที่ผ่านมา กูรู้ว่ามึงเกลียด ไม่อยากรื้อฟื้นอดีต อยากลืมๆไป กูเข้าใจดี ตอนนี้สิ่งที่กูทำลงไปมันย้อนกลับเข้ามาหาตัวกูเอง”
“นั่นมันยังไม่ได้ครึ่งของที่กูเจ็บ!” ผมสวนกลับไปทันที “กูเบื่อ เบื่อเรื่องนี้มาก พอสักทีเถอะ มึงเป็นเกย์หรอถึงได้รักผู้ชาย”
“ไม่รู้ คนอื่นจะเรียกยังไงก็ช่าง ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นกูไม่เอา ต้องเป็นมึงเท่านั้น นะโม”
“แต่กูไม่ได้เป็นเกย์ ไม่ได้ชอบผู้ชาย และกู...เกลียดมึง”
จบคำผมก็ลุกขึ้น ตรงดิ่งไปยังประตูห้อง พอกันที กูหาทางกลับหอเองได้
ก่อนที่ผมจะได้ออกจากห้อง มือหนาคว้าข้อมือผมไว้เสียก่อน
“ปล่อย”
เหตุการณ์อันไม่น่าจดจำแวบขึ้นมาในหัว ทำให้ผมตัวสั่นอย่างห้ามไม่ได้
“นะโม ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ...จะกลับหอก็ได้ แต่ให้กูไปส่งเถอะ กูเป็นห่วง เผื่อไอ้หลามมันยังส่งคนมาดักทำร้ายมึงอีก” ไอ้โทปล่อยผมทันทีที่เห็นผมผวา ผมสูดหายใจเล็กน้อย อาการกลับมาเป็นปกติ
“มึง...เกลียดกูขนาดนั้นเลยเหรอ?”
ผมไม่ตอบ
“จะเกลียดกูก็ไม่เป็นไร...กูเป็นคนทำให้มึงเกลียดกู ดังนั้นกูจะทำให้มึงเกลียดกูน้อยลงเอง”
Next Chapter >> - 19 - (part2)ขอลงคู่หลักกับคี่รองสลับกันไปนะคะ (คือคี่รองมันมีแต่บท yyy กลัวจะเอียนกันซะก่อน)
สลับอารมณ์ให้ดีๆนะคะ 55555
หัวข้อ: When we call it 'LOVE' ... [[หนังสือวางขายที่ร้านนายอินทร์]] (อ่าน 728601 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก