หัวข้อ: When we call it 'LOVE' ... [[หนังสือวางขายที่ร้านนายอินทร์]]

[why yyy]

ขอบคุณ

[titansyui]

 :pig4

[konjingjai]

ดีใจที่กลับมาคิดถึง

[kamontipsaii]

ขอบคุณที่มาต่อค่ะ ดีใจจจ
โมใจเเข็งมาก ชอบ 555 
มาต่ออีกเร็วๆนะคะ

[oaw_eang]

สั้นๆ  และไม่ได้ความคืบหน้า 55555

ใจร้ายที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[shoi_toei]

โว้วววว มาแล้ววว

[่patsaporn]

เขารักของเขาก็ต้องมาเดินตามมาเฝ้าดูแลงี้แหละโม มีความจะศึกชิงนางกันตลอด
แต่ปกป้องไม่เรียกพี่ก็คือชอบโมนั้นแหละ แหม โมคงเป็นคนเดียวที่โทยอม

ขอบคุณค่ะ

[VampirezBadz]

เรื่องหน้าขอเป็นแนวคอมเมดี้ฮาๆวีอาร์ได้ไหม
มุขผ่านมากฮ่าๆๆ ผักปลาสามผ่าน!!! 

[SoN]

^^

[gasia]

ไม่ใช่เรื่องที่จะทำใจง่ายๆเลยหลังจากโดนมาขนาดนั้น  แต่ก็เอาใจช่วยโทนะถึงจะหมันไส้ก็เถอะ
บูมนี่สายฮาจริงๆ 555555

[THANZ]

รออยู่นะ

[ดึงดาว]

ให้กำลังใจนะ

[crazydoii]

❤️❤️

[crazydoii]

ติดตามครับ

[padloms]

ชอบนะโมจัง

[iaum]

รออยู่นะคะ รีบๆมาต่อนะ
สนุกมากเลยเรื่องนี้ชอบๆ
ตอนแรกไม่ชอบโทเลยไม่ฟังเหตุผลอะไรเลย    แต่ตอนนี้เชียร์โทง้อให้สำเร็จอะ

[decem]

เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ

นะโมลูกสู้เขา อย่าไปยอมอ่อนให้ง่ายๆ เอาให้โทมันเข็ดจนไม่กล้าหือเลย

[t2007]

นะโม เป็นผู้ชายนะ เปลี่ยนคู่ทันมั๊ย ให้โทคู่ปกป้อง อิอิ

[Feporchz]

นะโมใจแข็งจัง แต่ก็เข้าใจน่ะนะ ว่าแต่โทกับปกป้องกินกันเองเถอะ อะไรๆจะได้ง่ายขึ้น ถถถ

[ปๅงลีลๅ]

รอต่อต่อไป

[BAKA]

มีความวันคู่ และวันคี่ของพี่ก๊าซ พี่นิวด้วยอะ

คือดี มีความปรองดอง

ส่วนของคู่หนักนั้น...ก็เข้าใจว่านโมคงรับไม่ได้ง่ายๆ แต่ก็พยายามต่อไปนะโท

[teng ning ning]

อย่าใจอ่อนเด็ดขาด จงให้อิโทง้อต่อไป

[silasa]

มาเป็นกำลังใจ และกำลังรอตอนต่อไปอยู่นะ

[NuTonKaw]

โมสู้ๆ 

[oaw_eang]

คิดถึงแล้ววววว

[✿PIERRE]

คำเตือน : 3P นะคะ Threesome ความรักแบบ3คนค่ะ

ตอนนี้มีฉากที่ไม่เหมาะสมกับเยาวชน

หากไม่ชอบกดข้ามได้เลยจ้า ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องหลัก




We do it all over again … (2)
[BOOM’s said]

ผมนอนเรื่อยเปื่อยอยู่บนโซฟา สลับกับสายตาที่มองไปยังแผ่นหลังกว้างเป็นระยะๆ หูได้ยินเสียงแป้นพิมพ์คีย์บอร์ดรัวเร็วจนสงสัยว่าไอ้ที่พิมพ์อยู่นี่มันพิมพ์โค๊ดโปรแกรมหรือพิมพ์คุยกับเด็กคนอื่นกันแน่วะ ผมชักไม่มั่นใจ

วันนี้พี่ก๊าซไม่อยู่ ต้องไปดูงานกับคุณนายต่างจังหวัด เนื่องจากท่านเห็นว่าอีกปีเดียวก็จะจบแล้ว ควรเรียนรู้งานไว้ ที่จริงมันไม่ยอมอยากให้ผมไปด้วย แต่ผมยังต้องเรียน พี่ก๊าซเลยได้แต่งอแงแล้วบอกว่าจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด

นิ้วโป้งเลื่อนหน้าจอสมาร์ทโฟนขึ้นลงเป็นสิบๆ รอบ แต่ไอ้คนนั่งหน้าคอมพ์ก็ยังไม่หันกลับมาจนใจใยดีผมสักนิด เวลาทำงานไอ้พี่นิวแม่งจริงจังมาก คงลืมไปแล้วมั้งว่าผมก็อยู่ตรงนี้ด้วย

 
น่าน้อยใจจริงเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย

แบบนี้ต้องกวนให้เสียสมาธิ!!

ผมชะโงกหน้ามองจอมินิเตอร์ที่เรียงต่อกัน 3 เครื่อง มองซ้าย มองขวา หันมามองผิวขาวๆ ของพี่นิว และเบนสายตาไปมองที่จออีกครั้ง


“นี่ ถามไรหน่อย” ผมเกริ่น

“เออ ว่า” แม้จะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงไม่ดี แต่ผมชินแล้วล่ะ พี่นิวขอบพูดจาเสียงแข็ง ไม่เหมือนพี่ก๊าซ รายนั้นปากหวาน

“ไอ้คนที่มาโพสหาคู่ในบอร์ดเขาหาคู่ได้จริงไหม”

“ถามไปทำไม? จะหาคู่ใหม่?”


ดูดิ แค่ถามด้วยความสงสัย พี่แกยังตีความเป็นอีกแบบ


“ก็อยากรู้” แต่จะหาคู่ใหม่จริงๆ แล้ว ถ้าพี่นิวยังไม่หันมาสนใจผม

“ส่วนใหญ่ก็ได้ แบบชั่วคราว นอนด้วยกันคืนเดียวแล้วแยกย้าย ถ้าถูกใจก็อาจมีคุยกันต่อ” พี่นิวตอบ นิ้วก็พิมพ์ลงบนคีบอร์ดรัวเร็ว

“หะ เจอกันครั้งแรกก็นอนด้วยกันเลยหรอ ไม่ใช่ไปกินข้าว ดูหนัง อะไรพวกนี้หรอไง”

“ใสซื่อจริงๆ”


ผมมองค้อนให้ไอ้หัวน้ำตาลอ่อนด้านหลังแบบไม่รู้ตัว ก็คนมันเพิ่งเข้าวงการนี่หว่า ใครจะไปรู้ลึกรู้ละเอียดได้ขนาดนั้นถ้าไม่ใช่...

“เดี๋ยวนะ แล้วพี่นิวรู้ได้ไง? อย่าบอกนะ...” เสียงผมขาดไป พี่นิวยกคิ้วแบบกวนๆ เป็นอันรู้กัน


หึย หมั่นไส้จริงเว้ยยยยยยยยยยย


“ว่างๆ ก็ไปตรวจโรคมั่งนะ”

ใครประชด ไม่มี๊

 
ผมมองไปยังบนจอคอมพิวเตอร์ ปรากฏหน้าเว็บที่เมื่อก่อนผมเคยเข้าไปเยี่ยมชมอยู่บ่อยๆ โดยเฉพาะในหัวข้อคลิป ที่มีมากกว่าหมื่นคลิป (เว็บมาสเตอร์แถวนี้บอกมา) แถมยังมีส่งคลิปใหม่เข้ามาเรื่อยๆ ทุกวัน ปกติแล้วคลิปพวกนี้จะถูกคัดกรองโดยระบบอัตโนมัติ คือส่งมาปุ๊ปก็สู่สายตาสาธารณะบนเว็บออนไลน์แล้ว ไม่ได้มีการคัดกรองว่าคลิปนี้มาจากไหน ใครเป็นคนส่ง คนในคลิปยินดีรึไม่ เอาง่ายๆ ไอ้เว็บมาสเตอร์มันขี้เกียจครับ นอกจากเสียว่าจะมีคนแจ้งให้ลบ แบบกรณีของผมที่จัดการเรื่องให้ไอ้โมมัน


“แล้วพวกขายนวดนี่...มันเป็นยังไง” ผมถามเมื่อนึกขึ้นได้ ที่จริงก็มีคำตอบในใจแต่ไม่ชัวร์

“ก็เหมือนที่ไอ้ก๊าซพาไปวันนั้นไง ต่างกันตรงที่ถ้าเป็นการขายจริงๆก็จ่ายเงิน แค่นั้น”

!!!!!!!!!!

วอทดาฟ๊ากกกกกกกกกกกกกก


ผมเบิกตากว้าง นี่ไอ้พี่นิวก็รู้เรื่องด้วยงั้นเรอะ!?


แต่ท่าทีของพี่นิวดูไม่โกรธอะไรเลยแหะ แปลก ผมสลัดความคิด เปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่นแทน


“แล้วเปิดเว็บแบบนี้รายได้หลักมาจากไหน”

“โฆษณา” ตอบสั้นๆ ไม่อธิบายอะไรเพิ่มเติม

“อ๋อ พวก ใหญ่ ยาว 7 นิ้ว 9 นิ้วอะนะ แล้วพี่เคยซื้อมาใช้เปล่า?” ตอนนี้ผมลากเก้าอี้มากนั่งข้างๆ แล้วครับ ยืนนานมันเมื่อย แถมแผนที่จะเรียกร้องความสนใจดันไม่ได้ผล งั้นก็คุยมันตรงนี้ซะเลย

 
“ไม่จำเป็นต้องใช้” คนถูกถามตอบเสียงนิ่ง “แค่นี้ก็มีเด็กบางคนร้องครางไม่หยุดแล้ว”



ไอ้พี่นิวววววววววว !!!!!! โว๊ยยยยยยยยยยยยยยยย



ผมลุกขึ้น เดินหนีกระฟัดกระเฟียด ส่วนไอ้หัวน้ำตาลเอาแต่ขำหึหึในลำคอแล้วลงมือทำงานต่อ

เห็นผมเป็นเด็กอ่อนต่อโลก ไม่ประสีประสา เป็น newbie ที่ยังไม่ชำนาญแบบมือโปรสินะ ได้เลยพี่นิว เดี๋ยวได้รู้กัน

 

 

 

วันต่อมาหลังจากเลิกเรียน ผมตรงดิ่งไปยังไปรษณีย์เพื่อเซ็นรับพัสดุของที่สั่งไว้ แล้วรีบกลับบ้านทันที ดีที่วันนี้พี่นิวมีเรียนชดเชย เลิกค่ำ ผมจึงสามารถดำเนินการกับของที่สั่งมาได้เต็มที่

หึหึ

กล่องพัสดุถูกแกะ สินค้าที่สั่งไว้นำมาเรียงไว้บนเตียง ผมนับแต่ละชิ้นซึ่งครบตามจำนวนที่สั่ง ผมมองมันอย่างพอใจก่อนจะเข้าไปอาบน้ำ

วันนี้ผมพิถีพิถันทำความสะอาดเป็นพิเศษ ครีมอาบน้ำหอมติดกาย จุดซอกข้อพับตามร่างกายล้วนถูกชำระไม่ให้เหลือคราบไคล รวมไปถึงเส้นขนอันไม่พึงประสงค์ ผมจัดการตัดผมให้น้องชายดูเป็นทรงมากขึ้น

อายจัง ทำไมผมต้องมาบรรยายอะไรแบบนี้ด้วย

แต่เอาเถอะ เพื่อลบคำสบประมาทของไอ้พี่นิว ถ้าเรื่องแค่นี้ยังอาย แล้วที่วางแผนไว้คงได้พังทลายแน่ๆ

เมื่อเช็ดตัวจนแห้ง ขยี้ผมให้หมาดๆ ก็เดินไปเปิดเพลงในโทรศัพท์พลางผิวปากไปด้วย ไม่ต้องรีบร้อน ยังมีเวลาอีกเยอะ ดังนั้นผมจึงเข้าครัวเพื่อทำสปาเก็ตตี้แบบง่ายๆ

ฝีมือการทำอาหารผมไม่ได้แย่แต่ก็ไม่ได้ดี เอาเป็นว่ากินแล้วไม่ท้องเสีย ไม่บ่อยนักที่ผมจะลงมือทำอาหารเพราะปกติแล้วพี่ก๊าซจะเป็นคนทำเสียมากกว่า ส่วนพี่นิวทำไม่เป็น โทรสั่งลูกเดียว ดังนั้นเมื่อพี่ก๊าซไม่อยู่วันนี้ผมจึงต้องโชว์สกิลด้านอาหารเสียหน่อย

ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง ผมจัดแจงนำจานสปาเก็ตตี้มาตั้งไว้บนโต๊ะ มองยืนชื่นชมผลงานตัวเองนิดหน่อย แต่ผมว่ามันขาดอะไรบางอย่างไป ปกติพวกเรา 3 คนนั่งกินข้าวบนโต๊ะนี้ มันโล่งอย่างบอกไม่ถูก ผมจึงขึ้นไปหยิบเชิงเทียนที่สั่งไว้ นำมาตั้งบนโต๊ะอาหาร

ถึงจะไม่ได้หรูหรา แต่ได้แค่นี้ก็โอเคแล้ว


จากนั้นจัดการกับห้องนอนต่อ ผมหยิบเทียนหอมที่สลักเป็นดอกไม้นานาชนิดมาเรียงตามมุมห้อง หากพี่นิวใกล้มาถึงเมื่อไหร่ผมค่อยจุดเพิ่มความสว่างไสว

อาหารพร้อม สถานที่พร้อม เหลือแต่ผม...ที่ต้องจัดการตัวเองให้เรียบร้อยก่อนที่พี่นิวจะถึงบ้าน คราวนี้แหละ พี่นิวจะได้เลิกหาว่าผมเป็นเด็กอ่อนต่อโลกสักที

 

 

“บูม ทำไมไม่เปิดไ...” ร่างสูงถึงกับชะงักเมื่อเปิดประตูบ้านแล้วเจอผมที่ยืนรออยู่ คนที่เพิ่งถึงบ้านไล่มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า


ผมแค่ใส่ชุดอยู่บ้านที่ ‘พิเศษ’ กว่าปกติก็เท่านั้นเอง ด้วยชุดคอสเพลย์บันนี่ที่สั่งมาจากอินเทอร์เน็ตเป็นชุดกระต่ายซีทรูลูกไม้ขาวตัดสีชมพูแซม บนหัวผมมีหูกระต่ายสีขาวนุ่ม ปลอกคอรูปโบว์ ถุงมือขนปุยหนาที่เข้าชุดมากับลูซซอก (ถุงเท้าแบบย่น)


“เรียนเหนื่อยไหมครับ? “ ผมเอียงคอถาม ส่วนมือเกาะแขนพี่นิวไว้ ใครมาเห็นก็ต้องรู้แน่ว่าผมกำลังเอาใจและก็ขี้อ้อนอย่างสุดๆ “ไปกินข้าวกัน บูมทำสปาเก็ตตี้ไว้ให้”


พี่นิวไม่ตอบ เอาแต่จ้องผม

หรือว่าไม่ชอบ...? ผมชักใจแป้ว

 
ผมลากพี่นิวมายังโต๊ะอาหาร จุดเทียนไว้แล้วเรียบร้อยเพื่อสร้างบรรยากาศ แถมมีเพลงคลอเบาๆ โรแมนติกสุดๆ เมื่อก้นแตะเก้าอี้ ผมก็ประจำที่ของตนเองคือนั่งฝั่งตรงข้าม

 
“เอ่อ...ไม่กินเหรอ?” เพราะคนตรงข้ามไม่คิดจะแตะอาหารเลยสักนิด

ชอบก็ชม ไม่ชอบก็ด่าสิเห้ย เงียบแบบนี้เดาทางไม่ถูก

“ใคร...” จู่ๆพี่นิวก็เอ่ยขึ้น “ใครสอนให้บูมทำแบบนี้”

“ไม่มี อยากทำเอง”

 

เงี่ยบฉี่...

 

ในเมื่อคนตรงหน้ายังไม่มีปฏิกิริยาอะไรผมจึงถอนหายใจแล้วพูดขึ้นว่า


“ไม่ชอบก็บอกสิ งั้นเดี๋ยวขอขึ้นไปเปลี่ยนชุดก่อน ฝากดับเทียนด้วย” ขณะที่ผมกำลังลุกขึ้น  พี่นิวก็พูดในสิ่งที่ทำให้ใบหน้าผมร้อนขึ้น


“ชอบ ชอบมาก น่ารัก น่าเอาด้วย” คิดดูเสียงแข็งๆ อย่างพี่นิวมาพูดอะไรแบบนี้ ทำเอาผมไม่กล้ามองหน้า

“น .. น่าเอา จริงหรอ?” คือไม่ได้รังเกียจคำพูดหยาบๆ ผมรู้ด้วยว่าพี่นิวอยากพูดหยาบกว่านี้ แต่กลัวผมจะเตลิดไปซะก่อน

“ใช่ ไปเอากัน”

“หะ” ไม่ทันได้ตั้งตัว พี่นิวก็เข้ามาอุ้มผมในท่าเจ้าหญิงแล้วตรงดิ่งไปยังห้องนอน


เมื่อปิดประตูเข้ามา แสงเทียนที่ส่องลอยมาพร้อมกับกลิ่นหอมอ่อนๆ ทำพี่นิวเซอไพรซ์อีกครั้ง ผมตั้งใจทำให้จริงๆ เพียงแต่ตอนแรกกะว่าจะรอพี่ก๊าซกลับมาด้วย ผมอยากให้ทั้งคู่ผ่อนคลายบ้าง เอาแต่จ้องจอคอมพิวเตอร์ ทำงานดูแลเว็บทั้งวัน น่าเสียดายที่พี่ก๊าซไปต่างจังหวัด เดี๋ยวค่อยชดเชยให้พี่ก๊าซวันหลัง

 

“ทำแบบนี้อยากโดนข่มขืนใช่มั้ย” พี่นิวยิ้มมุมปาก จากที่หล่อแบบขรึมๆ อยู่แล้ว มายิ้มแบบนี้หลายคนอาจละลายได้เลยนะครับ


ริมฝีปากนุ่มประกบลงมาอย่างร้อนแรง ซึ่งผมเตรียมตัวรับจูบนี้ไว้ไม่แพ้กัน ผมจะไม่ยอมให้พี่นิวมาปรามาสได้อีกว่าอ่อนประสบการณ์

ผมดูดคลึงริมฝีปากบาง อีกฝ่ายส่งความอุ่นชื้นกวาดทั่วโพรงปากอย่างไม่มีใครยอมใคร เราจูบกันตั้งแต่หน้าประตูเซมาถึงเตียง ผมนอนลงอย่างว่าง่าย มือร้อนลูบไล้ไปทั่ว เขารู้จุดอ่อนไหว รู้จังหวะจะโคน สัมผัสตรงไหนแล้วผมจะไวต่อความรู้สึก ดังเช่นยอดอกสีชมพูอ่อน นิ้วโป้งและนิ้วชี้เค้นคลึงจนผมอ่อนระทวย ผมหลงใหลไปกับรสสัมผัส แต่ยังไม่ลืมตัวว่าที่ทำมาทั้งหมดเพื่อจุดประสงค์อันใด

CUT NC
สามารถหาอ่านได้ที่แพลตฟอร์มอื่นค่ะ

“อยากกินกระต่าย แต่สงสารมัน แค่นี้ก็กลัวจนตัวสั่นแล้ว”

“ไม่ได้กลัวสักหน่อย”

 
ครับ ทำปากกล้าไปอย่างนั้นแหละ ไอ้ที่จะเอาคืนเขา ดันถูกแกล้งคืนเสียหมดรูป เสียชื่อไอ้บูมคนนี้จริงๆ


“ใส่ชุดอยู่บ้านแบบนี้บ่อยๆ นะ พี่ชอบ” ผมมองค้อนให้อีกฝ่าย “ปะ ไปกินข้าวกัน บูมไปอาบน้ำอะไรให้เรียบร้อย เดี๋ยวพี่เวฟสปาเก็ตตี้ให้”


ผมมองพี่นิวอย่างงงๆ ทำไมวันนี้ปล่อยผมไปง่ายจังหว่า?


“ถ้ายังไม่ลุกภายใน 10 วิ แล้วจะหาว่าพี่ใจร้ายไม่ได้นะ”
 

จบคำผมก็รีบลุกจากโซฟาทันที

 

“อะไรของกูวะ วันนี้วันที่ 27 วันคี่แท้ๆ แถมไอ้ก๊าซก็ไม่อยู่ ดันปล่อยให้หลุดมือไปง่ายๆ”

 

หลังจากวันนั้นก็มีไปรษณีย์มาส่งพัสดุที่บ้านหลังนี้อยู่บ่อยๆ เพียงแต่ในกล่องนั้นคืออะไรคงต้องถามพี่นิวเองแล้วล่ะ

 




END - ‘WE’ do it all over again


P.S. ใครอยากเห็นรูปหางกระต่าย >>จิ้ม<< เลยค่าาา
 





มีใครคิดถึง 3 คนนี้ไหมมมมมม เอามาส่งแล้วเด้อออออ
แพรคิดถึงทุกคนเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือมากขึ้น อิอิ
สำหรับเรื่องหลัก นะโม โท ดำเนินเรื่องเกินครึ่งแล้ว เย้ เย้

ขอบคุณทุกคอมเม้นต์จริงๆ นะคะที่ยังติดตามกันอยู่ แพรรู้ว่าเบื่อและเหนื่อยแค่ไหนที่ต้องรอแล้วรอเล่าว่าอินี่จะมาอัพไหม กี่เดือนถึงจะได้อ่าน 555555 ขอบคุณจริงๆค่ะ

เลิ้บยูวววววววววว ♥

[Pakeleiei]

คิดถึงเรื่องนี้ อัพบ่อยๆได้ไหมมมมม

[Teddysdeath]

ยังรอคอยเธอเสมอ❤️

[BlueCherries]

รอ~ คิดถึงเรื่องนี้จัง > <


กอดดดดคุณแพร

คิดถึงบูมๆกับนะโมมากกกกกกกกกกกกกกกเลย

[เก้าแต้ม]

3p บูม ก๊าซ นิว นี่น่ารัก ดีที่ไม่เครียดเหมือนคู่หลัก