[4]
“กีฬาสี?” ผมทวนคำไอ้หลานนอกไส้ที่นั่งยิ้มแป้นแล้นอยู่ฝั่งตรงข้าม มองหน้ามันแล้วก็ก้มมองอาหารเช้าตรงหน้าตัวเองเซ็งๆ ขนมปังปิ้งที่วันนี้ไม่ได้ตัดเป็นรูปหัวใจ แต่ป้ายช็อคโกแล็ตวาดเป็นรูปหัวใจแทน เสิร์ฟพร้อมกับกาแฟที่ในจานรองแก้วมีลูกอมฮาร์ทบีทวางอยู่ด้วยหนึ่งเม็ด.. เอาเถอะ ปลงแล้วล่ะ ผมปลงแล้ว มันจะให้ใจให้ไส้ให้ม้ามอะไรก็เอามาเถอะ กินๆ ไปเดี๋ยวก็ขี้ออกมาอยู่ดี
“ครับผม~” มันตอบอย่างอารมณ์ดี
“แล้วไง?” ผมถามอย่างไม่ใส่ใจ ก้มหน้าก้มตาอ่านข่าวหนังสือพิมพ์ ปากก็แทะขนมปังไป
“แล้วไง?!” คราวนี้มันทำหน้าราวกับโลกทั้งใบได้ล่มสลายไปแล้ว มึงจะโอเวอร์แอ็คติ้งไปไหน? “แล้วปู่ดินก็ต้องไปดูผมด้วยไง”
“มึงเป็นเด็กพรีอนุบาลหรือไง?” ขนาดตอนผมเรียนอนุบาลผมยังไม่เคยต้องให้แม่ไปดูในวันแข่งกีฬาสีเลย นั่นมันพฤติกรรมของเด็กเนอเซอรี่ชัดๆ “ไม่เห็นทุกครั้งมึงจะมาชวนกูแบบนี้เลย”
“ก็ผมรู้ว่าปู่ดินไม่ค่อยว่าง” เสียงมันอ่อยๆ แต่ผมไม่ได้เงยหน้าไปดูสีหน้ามันหรอก
“คราวนี้กูก็ไม่ว่าง”
“ว่างเหอะนะ” มันทำเสียงอ้อน ผมเหลือบตาขึ้นดูก็เห็นมันวางคางไว้กับโต๊ะ ทั้งสีหน้าทั้งแววตาอ้อนยิ่งกว่าน้ำเสียงอีก “นะ นะ นะ นะครับปู่ดิน โรงเรียนผมอยู่ใกล้แค่นี้เอง แค่แว้บไปดูผมแข่งแล้วก็กลับ ไม่เสียเวลามากหรอก”
“มึงอยู่เกรดสุดท้ายแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องลงแข่งอีก?” ผมยกกาแฟขึ้นจิบ “น่าจะเอาเวลาไปอ่านหนังสือเตรียมสอบมากกว่านะ”
“ตอนแรกก็ว่าจะไม่ แต่พอดีว่าผมกำลังจีบปู่ดินอยู่ไง ผมเลยอยากทำเท่ห์ให้ปู่ดินเห็นอ่ะ”
“อึก..” กาแฟแทบพุ่ง
“นะนะนะ ไปดูนะครับ ผมกะจะเป็นฮีโร่เอาเหรียญมาให้ปู่ดิน แล้วปู่ดินก็จะได้ประทับใจในตัวผม แล้วผมก็จะได้เป็นพระเอกในใจปู่ดินไง อิอิ”
“..........” อา.. ไร้ซึ่งวจีจะเอื้อนเอ่ย
“ตกลงไปนะครับ?” มันยังคะยั้นคะยอต่อ ไม่ได้สังเกตอาการช็อคของผมเลย ตอนนี้ผมชักไม่แน่ใจแล้วว่าระหว่างอาการเครียดของตัวเอง กับอาการเพี้ยนของไอ้เก้า อันไหนน่าห่วงและควรเร่งแก้ไขมากกว่ากัน
“ถ้าปู่ดินไม่ไป ‘แผนพระเอกในใจ’ ของผมก็เป็นหมันน่ะสิ นะคร้าบ น้า~” มันยังพล่ามไปเรื่อย มันรู้มันได้สำเหนียกบ้างหรือเปล่าว่ากำลังพูดอะไรอยู่ ที่ผมอยากจะพูดจริงๆ ก็คือ ทั้งหมดนั่นมึงเอาสมองหรือขี้สะดือคิด หือ ไอ้เก้า?
เฮ้อออ...
สุดท้ายผมก็ตกปากรับคำมันไปทั้งที่ยังไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงกับชีวิตของตัวเองและหลานชายอย่างมันดี ตอนนี้ผมเลยต้องมายืนอยู่หน้ากระจก โกนหนวดโกนเคราออกสักหน่อย กลัวว่าถ้าไปทั้งแบบนี้แล้วยามหน้าประตูโรงเรียนไอ้เก้าจะไม่ยอมให้เข้าเพราะเกรงว่าผมจะไปลักพาตัวเด็กนักเรียนเข้าน่ะสิ..
หลังจัดการตัวเองเรียบร้อย ผมก็เตรียมตัวออกจากห้อง ไอ้เก้ามันบอกว่ามันมีแข่งรอบชิงตอนบ่ายสาม ตอนนี้ก็เกือบบ่ายสองโมงครึ่งแล้ว ผมคว้าแว่นกันแดดเป็นอย่างสุดท้าย อุปกรณ์ที่ขาดไม่ได้เลยถ้าต้องออกไปข้างนอกในช่วงหลังๆ มานี้ ก็เพราะผมกระแดะเกิดอาการแพ้แสงขึ้นมาน่ะสิ ก็ไม่รู้ว่าเพราะผมนั่งจ้องคอมมานาน หรือเพราะอยู่มานานแล้วกันแน่ แย่จริงๆ
“ครับผม?” โทรศัพท์ผมดังขึ้นระหว่างกำลังล็อกประตูห้อง เลยหยิบขึ้นมากดรับโดยที่ไม่ได้ดูเบอร์คนโทรเข้า
“ดิน” เสียงแบบนี้มัน.. ใครวะ?
“ครับ..” ไม่ใช่เบอร์ที่เมมไว้ในเครื่องซะด้วยสิ
“ปิ่นเองนะ อย่าบอกว่าดินลืม มิน่าล่ะเงียบหายไปเลยตั้งแต่วันนั้น มันน่าน้อยใจจริงนะเนี่ย”
“โอ้.. ปิ่นเอง โทษทีๆ พอดีดินกำลังเบลอๆ น่ะ”
“ดินงานยุ่งอยู่หรือเปล่า?”
“เปล่าหรอก ปิ่นมีอะไรเหรอ?”
“ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษหรอก เห็นหายเงียบไปเลยตั้งแต่วันนั้น เลยนึกเป็นห่วงขึ้นมาว่ายังสบายดีหรือเปล่า แต่ท่าทางจะดีเกินไปจนลืมเราซะล่ะมั้ง” ปิ่นยังทำน้อยอกน้อยใจไม่เลิก แต่ก็ไม่ได้จริงจังนัก ..หรือจริงจังแต่แกล้งทำเหมือนไม่จริงจังก็ไม่รู้ พวกผู้หญิงยิ่งเข้าใจยากอยู่ และตัวผมเองก็ไม่เคยคิดที่จะทำความเข้าใจหรอก ขอแค่มองเฉยๆ ดีกว่า ไอ้หมอเองก็เคยบอกว่า.. ‘มันผู้ใดบอกว่าเข้าใจอิสตรี มันผู้นั้นไม่เข้าใจอะไรเลย’
“เปล่าสักหน่อย พอดีดินมีเรื่องให้คิดมากหน่อยน่ะช่วงนี้ เออ เย็นนี้ปิ่นว่างหรือเปล่าล่ะ ดินอยากเลี้ยงขอบคุณที่อุตส่าห์มาส่งถึงคอนโดคราวนั้นน่ะ” ผมเนียนนัดดินเนอร์ซะเลย
“ว่างสิ ที่ไหนเมื่อไหร่บอกมาได้เลย” เป็นไงล่ะ ไอ้เก้ามันน่าจะดูผมเป็นตัวอย่างเอาไว้บ้างนะ ไม่ใช่เอาแต่เสี่ยวใส่เช้าเย็นแบบนั้น
“จริงสิ พูดถึงตอนไปส่งดินคราวนั้น ก็นึกถึงหลานดินขึ้นมาได้” หลังตกลงเรื่องเวลาสถานที่กันได้แล้ว ปิ่นก็พูดขึ้น
“ไอ้เก้ามันทำไมเหรอ?” หวังว่ามันคงจะไม่ไปทำเสี่ยวใส่ปิ่นหรอกนะ คืนนั้นผมจำอะไรไม่ค่อยได้ด้วยสิ ตื่นมาอีกทีก็มีไอ้เก้ามานัวเนียแล้ว จะว่าไปวันนั้นก็เป็นจุดเริ่มต้นของความเครียดของผมสินะ เหอะๆ
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่ตอนที่ปิ่นจะพยุงดินเข้าไปส่งในห้อง น้องเก้าเขากลับกระชากดินเข้าไปเฉย แล้วก็ปิดประตูปังใส่หน้าปิ่นเลย ทุกวันนี้ปิ่นก็ยังงงไม่หาย ดินจำไม่ได้เหรอ? ปิ่นยังได้ยินดินโวยวายใหญ่เลย” ความจำเป็นศูนย์จริงๆ กับเรื่องนี้ ว่าแต่ทำไมมันทำตัวไร้มารยาทแบบนั้นวะนั่น? เดี๋ยวต้องมีอบรมกันสักหน่อยแล้ว
“จำไม่ได้เลย.. ไอ้เก้ามันคงงัวเงียอยู่ล่ะมั้ง ตอนนั้นมันก็ดึกมากแล้วไม่ใช่เหรอ?” ถึงจะนึกเคืองมันอยู่ที่ทำเสียมารยาท แต่ยังไงมันก็ขึ้นชื่อว่าหลานของผมล่ะนะ รักษาหน้ามันก็เท่ากับรักษาหน้าของตัวเองนั่นล่ะ
“ปิ่นก็คิดว่าคงเป็นแบบนั้นแหล่ะ น้องคงหงุดหงิดที่ถูกรบกวนกลางดึก.. พอได้ยินดินพูดแบบนี้แล้วปิ่นค่อยสบายใจหน่อย แอบกลัวอยู่เหมือนกันว่าเอ๊ะนี่เราถูกเขม่นหรือเปล่าหว่า”
“คิดมากน่า ฮ่ะๆๆ”
“อืม งั้นปิ่นไม่กวนดินแล้ว ไว้ค่อยคุยกันต่อเย็นนี้น่ะ”
“ครับ เจอกันเย็นนี้” ผมยัดโทรศัพท์ใส่กระเป๋า เปิดประตูรถ เตรียมไปโรงเรียนไอ้เก้า..
ตั้งแต่เข้าเขตโรงเรียนไอ้เก้ามา หนังตาขวาผมกระตุกยิกๆ ไม่หยุดเลย ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่า แต่ตั้งแต่ผมลงจากรถ ผมเห็นไอ้ตัวสีชมพูถือวิทยุสื่อสารสองสามตัวแล้วที่มันมองมาทางผม มองแล้วก็หันไปคุยวิทยุสื่อสาร ชวนให้ผมรู้สึกตะขิดตะขวงใจไปตลอดทาง
แต่ความสงสัยของผมก็อยู่ได้ไม่นาน เพราะเมื่อผมกำลังจะเดินผ่านโรงยิมไปที่สระว่ายน้ำ เสียงแปดหลอดของไอ้ตัวสีชมพูไซส์ขนาดหมากระเป๋าก็ดังขึ้นจนทั้งเด็กทั้งผู้ปกครองแถวนั้นพากันสะดุ้งเป็นบริเวณกว้าง
“ดินโอจี๊ซางงงงงงงงงงงงงงง~” ถัดจากเสียงก็เป็นตัวสีชมพูของมันที่วิ่งดุ๊กดิ๊กมาทางผม มือหนึ่งถือไมค์ อีกมือถือแทมมารีน แถมด้านหลังมันยังมีเผ่าพันธุ์สีชมพูอีกหลายตัวที่ถือสารพัดอุปกรณ์วิ่งตามหลังมา ทั้งกีต้าร์โปร่ง ทั้งกลอง ทั้งฉิ่ง ลำโพง ลูกโป่งรูปหัวใจสีเดียวกับพวกมัน กว่าผมจะรู้ตัว ผมก็ถูกพวกมันล้อมหน้าล้อมหลังเอาไว้หมดแล้ว
เอาไงดีวะกู ตกอยู่ในวงล้อมของศัตรูเข้าแล้วสิ..
หือ? ‘Love Delivery’ ..ผมมองป้ายที่ติดหน้าอกเสื้อสีชมพูของพวกมันทุกตัวก็เห็นว่าเป็นสัญลักษณ์เดียวกันหมด
“วันนี้ดินโอจี๊ซังหล่อเกินไปหรือเปล่าฮะ ทำเอาสต๊าฟของเราเกือบจำไม่ได้แน่ะ” ไอ้หมากระเป๋าสีชมพูมันพูดผ่านไมค์ไปดังในลำโพงที่เพื่อนมันยืนอุ้มไว้ทั้งที่อยู่ไกลจากผมไม่เกินสองก้าว ..กวนส้นตีน
“แล้วมึงมีปัญหาอะไรล่ะ?” ผมถามกลับไปเรียบๆ
“โอ๊ะยะๆ วาจาสามหาวแบบนี้เป็นดินโอจี๊ซังไม่ผิดตัวแน่..โอ๊ะ อิอิอิอิอิตัย..” ตอนท้ายมันร้องเสียงหลงเพราะถูกผมตบกะโหลกกลมๆ ไปที
“มึงสิสามหาว ไอ้ซุย แล้วนี่พวกมึงมารุมมาล้อมกูทำไม อยากมีเรื่องหรือไงวัยรุ่น?” ใช่ล่ะ ไอ้เด็กเปรตไซส์หมาประเป๋านี่มันชื่อ ไอ้ซุย คู่หูคู่เพี้ยนของไอ้เก้านั่นล่ะ รู้สึกพวกมันจะคบกันมาตั้งแต่อนุบาลแล้วมั้ง น่าตามันน่ารักตามประสาเด็กญี่ปุ่นแท้ๆ นั่นล่ะ พอดีพ่อแม่มันย้ายมาตั้งรกรากอยู่เมืองไทยกัน
ผมเหลียวมองไปรอบๆ วง นอกจากได้ซุยก็มีไอ้เควิลที่ถือกีตาร์โปร่ง แล้วก็ไอ้เล้งที่ถือฉิ่ง สามคนนี้เป็นกลุ่มก๊กของไอ้เก้าที่เคยไปเล่นที่คอนโดบ่อยๆ ส่วนคนอื่นๆ ผมไม่ค่อยคุ้นหน้าเท่าไหร่
ตรึ่งงงงงง
ยังไม่ทันที่ไอ้ซุยจะตอบคำถามผม ไอ้เควิลก็เริ่มกรีดสายกีตาร์ ตามด้วยเสียงกลอง และเสียงอื่นๆ พรอ้มกับที่พวกมันเริ่มขยับแข้งขา เต้นไปเต้นมาอยู่รอบตัวผมอย่างกับกำลังทำพิธีกรรมอะไรสักอย่าง คนที่อยู่บริเวณนั้นเริ่มกระชับวงล้อมเข้ามาปรบมือเชียร์ด้วยท่าทางนึกสนุก ..นี่มันบ้าอะไรกันวะเนี่ย?
แล้วเสียงร้องเพลงของไอ้ซุยก็ดังขึ้น..
เมื่อไหร่ที่ได้พบเธอ เมื่อไหร่ที่ฉันได้เจอ
หัวใจมันบอกเสมอนี่แหล่ะที่ต้องการ
ก็อยากเจอทุกๆ วัน ก็อยากจะส่งยิ้มให้กัน
ฉันเก็บเอาไปฝันพี่สาวที่แสนดี
อายุสิบหก สิบแปด ก็งุ้งงิ้งไป
ยี่สิบเป็นเพื่อนกันดีไหม
มีแต่เธอที่สาวที่สุดของหัวใจ ไอ้ซุยมันร้องเพลงไป กระโดดไป แถมยังชี้แทมมารีนมาทางผม พาเอาคนที่ยืนเชียร์อยู่วงรอบนอกเริ่มเป่าปากกันสนุกสนาน ขณะที่ไอ้พวกตัวสีชมพูวงในมันเต้นกันลืมโลกไปแล้ว ..แล้วทำไมกูถึงมาติดอยู่ตรงกลางเป็นไข่แดงแบบนี้ล่ะวะ พวกมึงไม่คิดว่ากูจะรำคาญบ้างอะไรบ้างเลยหรือไง? เดี๋ยวพ่อก็เตะกวาดรอบวงซะหรอก
เพราะเธอสามสิบ สามสิบกำลังแจ๋ว
แจ๋วซะจนน่าจีบ ผมก็ไม่ค่อยรีบแต่แต่งงานกันเลยไหม
เพราะเธอสามสิบ สามสิบกำลังแหวว
แล้วจะไปรักใคร เลื่อนขั้นหน่อยได้ไหม ไม่อยากเป็นแค่หลานชาย~ แล้วก็มีหนึ่งในตัวสีชมพูถือลูกโปร่งหัวใจสีเดียวกับตัวมันมายื่นให้ผม ท่ามกลางเสียงตะโกนเชียร์ให้รับเอาไว้ของผู้ไม่เกี่ยวข้องอะไรเลยทั้งหลายแหล่ ..ซึ่งผมก็รับไว้แหล่ะ มันจะได้จบๆ พิธีกรรมไป
“ภารกิจส่งเพลงรักพร้อมหัวใจให้ดินโอจี๊ซังลุล่วงลงด้วยดี ชมรมเลิฟเดลิเวอรี่ต้องขอตัวไปปฏิบัติภารกิจต่อไป ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือและโชคดีมีแฟนเด็กนะคร้าบ ดินโอจี๊ซัง~” ประกาศจบไอ้หมากระเป๋าสีชมพูมันก็วิ่งนำเผ่าพันธุ์สีหวานแหววของมันลับหายตาไป มาเร็วไปเร็วจนน่าใจหาย ส่วนไอ้พวกไทยมุงลูกครึ่งมุงทั้งหลายก็สลายตัวภายในครึ่งวินาที อย่างกับเมื่อกี๊ไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นปานนั้น
“...........” ผมก้มมองลูกโปร่งหัวใจในมือ มันเป็นสีชมพูหวานเรียบๆ แต่พอพลิกดูอีกด้านก็เห็นข้อความที่ไม่ได้เกินความคาดหมายมากมายนัก
‘เก้า’
ปัง!!
ผมบีบโป่งแตกคามือ ก่อนจะโยนเศษซากหัวใจไอ้เก้าทิ้งถังลงขยะ แล้วมุ่งหน้าไปยังสระว่ายน้ำซึ่งเป็นเป้าหมายแต่แรกเริ่ม..
“คุณดิน.. คุณดินใช่ไหมคะ?” ขณะที่ผมกำลังมองหาที่นั่งบนอัฒจันทร์ จู่ๆ ก็มีเสียงทักจากข้างหลังทำให้ผมต้องหันไปมอง
“ครับ คุณ.. เอ่อ อาจารย์เกศแก้วใช่ไหม?” ผมถอดแว่นออกเพื่อจะมองอีกฝ่ายให้ชัด แต่ดันได้เห็นแก้มแดงๆ ของเธอเป็นของแถมด้วยสิ ไม่รู้ว่าเพราะอากาศมันร้อง หรือเพราะผมมันฮอตกันแน่ ฮ่ะๆๆ ก็ว่าไป
“ค่ะ ดีใจที่คุณจำได้” เธอบอกเขินๆ
“ผมต้องจำอาจารย์ที่ปรึกษาของหลานชายได้อยู่แล้วล่ะครับ” จริงๆ เพิ่งเคยเจอกันแค่ครั้งเดียวตอนวันประชุมผู้ปกครองนั่นล่ะ แต่ที่จำได้ก็เพราะเธอเป็นอาจารย์ที่ยังสาวและค่อนข้างสวยสะดุดตา แถมยังเป็นคนไทยด้วยนั่นล่ะ
“อ้อ เพราะว่าเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของน้องเก้านี่เอง” เธอพยักหน้าเสมองไปทางอื่นกลบเกลื่อน
“เพราะว่าเป็นคนสวยต่างหากล่ะครับ” ผมพูดยิ้มๆ ให้อีกฝ่ายได้แก้มแดงกว่าเดิม ก่อนจะเสเปลี่ยนเรื่องเพื่อไม่ให้ดูจงใจหยอดจนเกินไป “มาดูเด็กๆ แข่งเหมือนกันเหรอครับ ผมเห็นที่นั่งตรงนั้นยังว่างอยู่ อาจารย์จะไปนั่งดูด้วยกันไหมล่ะครับ?”
“อ๋อ ค่ะ” เธอรีบพยักหน้า แล้วเดินก้มหน้างุดๆ ตามมา
ระหว่างทางผมได้ยินเสียงประกาศว่ารายการต่อไปเป็นว่ายกรรเชียงสองร้อยเมตร แล้วก็ประกาศรายชื่อนักกีฬา หนึ่งในนั้นมีชื่อไอ้เก้ารวมอยู่ด้วย พอได้นั่งก็มองลงไปในสระ เห็นเหล่านักกีฬากำลังว่ายวอร์มอัพกันอยู่ ผมก็เลยหันไปคุยกับอาจารย์สาวข้างตัวไปเรื่อยเปื่อย ซึ่งส่วนใหญ่แล้วทางนั้นจะชวนคุยชวนถามซะมากกว่า
“ฮัลโหลๆ เทสต์ๆ” เสียงคุ้นๆ ที่ดังผ่านเครื่องขยายเสียง ตามมาด้วยเสียดกรี๊ดกร๊าดจากเด็กสาวไทยเด็กสาวเทศและเด็กสาวเทียมบนอัฒจันทร์ทำให้ผมต้องละสายตาจากคนข้างตัวไปมองหาที่มา
“กรี๊ดดดดดดด พี่เก้า!!!!!!”
นั่นล่ะ ไอ้เจ้าของชื่อที่สาวๆ บันอัฒจันทร์ตะโกนเรียกนั่นล่ะที่ผมเห็น ตอนนี้มันยืนยิ้มแป้นแล้นอยู่ที่เต็นท์อำนวยการข้างสระ ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแค่กางเกงว่ายน้ำกับผ้าขนหนู มือหนึ่งถือไมค์ อีกมือโบกทักทายบรรดาแฟนคลับอย่างกะเป็นซุป’ตาร์เลยมัน
“หวัดดีคร้าบบบบบบ”
“พี่เก้า กรี๊ดดดดดดด!!!”
“น้องเก้าเขาเป็นขวัญใจของพวกสาวๆ น่ะค่ะ” อาจารย์เกศแก้วขยับเข้ามากระซิบบอกใกล้ๆ ทั้งที่ไม่จำเป็น แต่เอาเถอะ ตัวเธอก็กลิ่นหอมดี ผมพยักหน้าพึมพำรับรู้ไป แต่ตอนนี้ในใจกำลังนึกสงสัยว่ามันจะทำบ้าอะไรของมันอีก
แล้วตาขวาผมก็กระตุก
แล้วจู่ๆ ไอ้ตัวสีชมพูกันก็วิ่งกรูกันออกมาจากประตูใต้อัฒจันทร์
แล้วพวกมันก็ไปยืนเป็นแบ็คอัพให้ไอ้เก้า
แล้วจากนั้นทำนองที่ผมเพิ่งผ่านหูไปเมื่อครู่ก็ดังขึ้นพร้อมเสียงกรี๊ดกร๊าดคึกคักของผู้คนรอบสระว่ายน้ำ
“กรี๊ดดดดด ซุอิ!!!”
“เควิลลลลลล!!”
จะเด็กกว่าซะเท่าไหร่ ไม่ต่างกันเรื่องของใจ
เธอก็ยังสดใสกว่าใครตั้งมากมาย
ก็อยากเจอทุกๆ วัน ก็อยากจะส่งยิ้มให้กัน
ฉันเก็บเอาไปฝันพี่สาวที่แสนดี
อายุสิบหก สิบแปด ก็งุ้งงิ้งไป
ยี่สิบเป็นเพื่อนกันดีไหม
มีแต่เธอที่สาวที่สุดของหัวใจ ผมว่าไอ้พวกตัวสีชมพูมันดูอุบาทว์แล้วนะ แต่ไอ้เก้าที่ใส่แต่กางเกงว่ายน้ำร้องเพลงเต้นเหยงๆ อยู่น่ะอุบาทว์ที่สุดแล้ว แต่สาวน้อยทั้งแท้ทั้งเทียมบนอัฒจันทร์ก็ดันกรี๊ดกันดังลั่นจนผมชักแสบแก้วหู
เพราะเธอสามสิบ สามสิบกำลังแจ๋ว
แจ๋วซะจนน่าจีบ ผมก็ไม่ค่อยรีบแต่แต่งงานกันเลยไหม “แต่งกันเลยไหมคร้าบบบบ~” มันตะโกนพลางชี้มาทางผม
“กรี๊ดดดดดด” แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่ามันหมายถึงผม.. หวังว่างั้นนั้น
เพราะเธอสามสิบ สามสิบกำลังแหวว
แล้วจะไปรักใคร เลื่อนขั้นหน่อยได้ไหม ไม่อยากเป็นแค่หลานชายแว้วววววว~ “เลิกบ้าแล้วไปประจำลู่ตัวเองได้แล้ว วรกานต์!!!” เสียงเหี้ยมที่ตะโกนก้องผ่านเครื่องขยายเสียงทำเอาช่วงเวลาแห่งความสนุกสนานต้องหยุดลงดื้อๆ เรียกเสียงโวยและเสียงหัวเราะจากผู้คนรอบสระอื้ออึ้ง
“คร้าบบบบบ~” ไอ้เผ่าสีชมพูวิ่งกลับทางเดิมที่มันมา ส่วนไอ้เก้าตัวต้นเหตุยังคงลั้ลลา ทำตัวเป็นนักร้องเกาหลียกมือทำรูปหัวใจ แล้วก็เอียงซ้ายเอียงขวาเป็นตุ๊กตาส่ายหัวที่มันเคยเอาไปวางไว้หน้ารถผมนั่นล่ะ มันปิดท้ายด้วยหมุนตัวสามร้อยหกสิบองศา ก่อนจะเขย่งก้าวแล้วก็กระโดดลงสระไปท่ามกลางเสียงหัวเราะชอบใจของผู้คนรอบสระ
“น้องเก้านี่เป็นเด็กที่ตลกจังเลยนะคะ” อาจารย์เกศแก้วที่นั่งหัวเราะจนน้ำตาไหลหันมาพูดกับผม
“ฮ่ะๆๆ” และผมก็ทำได้แค่หัวเราะแกนๆ ตอบกลับไป
นี่ใช่ไหมที่มึงอยากให้กูมาดู ไอ้เก้า?
ไอ้บ้าเอ๊ย
เฮ้อ...
TBC. 
วรกานต์ แปลว่า ประเสริฐและน่าร๊ากกกกก
ส่วนปู่ดินชื่อ ปฐพี ล่ะ~ หนักแน่นและมั่นคงนะคนเนี้ย (ก็ถ้าไม่หนักแน่น คงสติแตกเพราะหลานต๊องและผองเพื่อนไปนานแล้วล่ะ
)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
