[5]
ไอ้เก้า..
ไอ้เก้าแน่ๆ ที่ทำลับๆ ล่อๆ อยู่โต๊ะข้างนอกนั่น นี่มันคิดว่าแค่ใส่หมวกใส่แว่นแล้วผมจะจำมันไม่ได้จริงๆ หรือไง? ไอ้เด็กน้อยเอ๊ย!
“มีอะไรเหรอ ดิน?” ปิ่นหันไปมองทางเดียวกับผม ก่อนหันกลับมาถามผมงง
“หือ อ๋อ เปล่าหรอก แค่นึกว่าเห็นคนรู้จักน่ะ แต่ว่าไม่ใช่” ผมยิ้มให้ปิ่น แล้วชวนคุยเรื่องสัพเพเหระระหว่างรออาหารมาเสิร์ฟ แต่สายตายังเหลือบมองไอ้คนน่าสงสัยที่ทำเป็นสนอกสนใจเมนูอยู่โต๊ะห่างออกไปเป็นระยะ
ผมเอ๊ะใจอยู่แล้วเชียวว่าทำไมวันนี้มันดูพูดง่ายชอบกล ก็ตอนที่มันมาชวนผมไปฉลองกับเพื่อนๆ ของมันหลังจบกีฬาสี แต่ผมปฏิเสธว่ามีนัดกับเพื่อนแล้ว มันถามว่าใคร พอผมตอบว่าปิ่นมันก็ไม่ถามอะไรอีก ไม่ตื๊อไม่เซ้าซี้เหมือนอย่างทุกที แต่ไม่คิดว่ามันจะเล่นบทนักสืบเมียน้อยกับผมแบบนี้
“เดี๋ยวปิ่นขอไปห้องน้ำแป๊บนะ” หลังทานอาหารเสร็จ คุยกันต่ออีกพักใหญ่ ปิ่นก็ขอตัวไปห้องน้ำ ผมสบโอกาสลุกเดินไปยังโต๊ะเป้าหมายที่เล็งเอาไว้นานแล้ว
“นั่งด้วยได้ไหมครับ?” ผมไปยืนค้ำหัวมัน มือหนึ่งเท้าลงกับโต๊ะ อีกมือควานหาบุหรี่ไปพลาง(เพราะโต๊ะที่มันนั่งอยู่โซนด้านนอกจึงสามารถสูบบุหรี่ได้) ไอ้เจ้าของโต๊ะตัวแข็งทื่อทันที มันคงไม่คิดว่าผมจะรู้ตัวและเข้ามาจู่โจมมันแบบนี้ล่ะมั้ง หึหึ มึงคิดว่ามึงกำลังเล่นอยู่กับใครกัน ไอ้ลูกหมา
“ปู่ดิน..” มันครางเสียงแผ่ว ผมเลยเดินไปทิ้งตัวนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับมัน ควานเจอไฟแช็คพอดีก็จุดบุหรี่สูบอย่างสบายอารมณ์ ผิดกับอีกคนที่นั่งก้มหน้าก้มตาเพราะถูกจับได้
“ตามมาทำไม?” ผมถามเรียบๆ
“ก็..” แล้วมันก็หุบปากไปดื้อๆ
“อะไร?”
“ก็...” มันยังอึกอัก
“เก้า กูจำได้แค่ว่าอนุญาตให้มึงจีบ แต่จำไม่ได้ว่าอนุญาตให้มึงมาก้าวก่ายชีวิตส่วนตัวของกูนะ” ผมขี้เกียจรอคำตอบจากมัน เลยตัดสินใจพูดสิ่งที่ตัวเองคิดอยู่ซะเลย
“ผมไม่ได้..” มันเงยหน้าขึ้นมาจะเถียง แต่ผมชิงพูดก่อน
“แล้วที่มึงกำลังทำอยู่นี่คืออะไร?”
“ผมก็แค่..เป็นห่วง?” มันกลับไปก้มหน้าเหมือนเดิม
“เป็นห่วง? ห่วงอะไร?”
“ก็.. ผมกลัวว่าปู่ดินจะไปไหนต่อไหน..กับผู้หญิงคนนั้น”
“พี่ปิ่น กูเคยแนะนำให้รู้จักไปแล้วนี่”
“ผมไม่ได้อยากรู้จัก” มันพูดเสียงแข็ง เงยหน้าขึ้นมาจ้องผมตาขุ่น
“มึงเป็นเด็กก้าวร้าวตั้งแต่เมื่อไหร่? หือ? แล้วยังไง? ถ้ากูกับปิ่นจะไปไหนต่อไหนกันต่อจริง แล้วมึงจะทำยังไง? มึงจะทำอะไรได้?”
“..........” ไอ้เก้าไม่ตอบ แต่ผมเห็นมันกัดกรามจนเป็นสัน คงพยายามจะข่มอารมณ์ อันที่จริงผมก็ไม่ได้อยากพูดจาจะทำร้ายจิตใจนักหรอกนะ แต่ถ้ามาล้ำเส้นกันแบบนี้มันก็ต้องพูดกันให้เคลียร์ ผมเหลือบเห็นปิ่นกำลังเดินกลับโต๊ะ เลยรีบดับบุหรี่แล้วเตรียมกลับโต๊ะบ้าง
“เดี๋ยวกลับไปคุยกันที่คอนโด” ผมสั่งพลางชี้หน้ามัน มันเองก็จ้องเขม็งไม่ยอมหลบตาจนผมลอบถอนใจกับท่าทีแข็งกร้าวของมัน ก่อนจะเดินกลับโต๊ะตัวเอง
“ดินไปไหนมา?” ปรากฏว่าปิ่นมาถึงโต๊ะก่อนผมเล็กน้อย
“สูบบุหรี่น่ะ ปิ่นจะกลับเลยหรือเปล่า เดี๋ยวดินไปส่ง ไม่ได้เอารถมานี่นา”
“งั้นก็รบกวนหน่อยนะ” ปิ่นยิ้มหวานรับน้ำใจ
“ด้วยความยินดีครับ” แต่พอผมยิ้มกลับไป เธอดันเสหลบตาซะงั้น ผมผายมือให้ปิ่นเดินนำไปก่อนจะเดินตาม พอผ่านโต๊ะไอ้เก้าก็ไม่วายก้มลงไปกระซิบกำชับมันอีกที
“รีบกลับบ้านซะ” ผมบีบไหล่มัน แล้วมันตวัดสายตาขุ่นเคืองมองผมทิ้งท้าย ..ให้ตายสิ
แต่พอผมกลับมาถึงคอนโดก็ไร้เงาหัวไอ้เก้าโดยสิ้นเชิง ผมไปเปิดดูห้องมันก็ไม่มี แต่เห็นหมวกที่มันเพิ่งใส่เย็นนี้วางอยู่บนเตียง แสดงว่ามันกลับมาแล้ว ..กลับมาแล้วแต่ไม่อยู่ห้อง?
“มันไปไหน?” ผมพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างได้ เหลือบมองนาฬิกาก็เห็นว่าสี่ทุ่มกว่าแล้ว ..เลยเวลาปิดสระ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาหรอก เพราะไอ้เก้ามันไปตีซี้กับคนดูแลสระของคอนโดไว้นานแล้ว มันอยากจะว่ายดึกดื่นเที่ยงคืนยังไงก็ได้ทั้งนั้น
ผมขยับไปทางประตูหน้า แต่ก็ต้องชะงักเปลี่ยนใจเดินเข้าห้องตัวเองก่อน ค้นหาผ้าขนหนูกับกางเกงว่ายน้ำเอาใส่ย่ามติดตัวไปด้วย ..ว่ายน้ำก็ดีเหมือนกัน ไม่ได้ว่ายกับมันมานานแล้ว
เมื่อก่อนตอนมันมาอยู่กับผมใหม่ๆ ผมเคยไปว่ายกับมันบ่อยๆ คือตอนนั้นมันขอให้ผมไปเป็นเพื่อนมันน่ะ แต่พอเห็นมันคุ้นเคยกับสถานที่แล้วผมก็เลิกไป เพราะไม่ชอบถูกบรรดาสาวแก่แม่ลูกอ่อนรวมทั้งตุ๊ดน้อยใหญ่แทะโลมทางสายตา ผมชอบไปฟิตเนสมากกว่า อย่างน้อยก็ได้แต่งตัวมิดชิด นิสัยนี้พวกเพื่อนๆ ก็เคยแซวผมเหมือนกันว่าเป็น ‘ผู้ชายหวงตัว’ ก็แล้วมันเรื่องอะไรที่ผมต้องเอาร่างกายซึ่งเป็นสมบัติส่วนตัวไปโชว์ให้ใครต่อใครก็ไม่รู้ดูด้วยล่ะ? ถึงจะมั่นใจในหุ่นอันสุดเฟิร์มของตัวเองก็เหอะ ปกติผมก็ใส่แต่กางเกงยีนส์กับเสื้อเชิ้ตแขนยาวประจำ ถึงจะอยู่ในบ้านก็เหมือนกัน นานๆ ครั้งอาจจะมีเสื้อเชิตแขนสั้นหากอากาศมันร้อนจนทนไม่ไหว แต่ผมไม่ชอบใส่เสื้อยืดเท่าไหร่ จะใส่เฉพาะเวลาออกกำลังกาย ผมชอบสัมผัสจากผ้าเสื้อเชิ้ตบางๆ มากกว่า เหตุผลก็ไม่มีอะไรมาก ผมก็แค่ชอบของผมแบบนี้
พอมาถึงสระผมก็เดินไปดูไอ้เก้าก่อน ทำไมผมถึงมั่นใจว่ามันจะอยู่ที่นี่น่ะเหรอ? ก็มันเคยบอกผมว่าเวลาอารมณ์ไม่ดีมันจะชอบมาว่ายน้ำไงล่ะ ดูเหมือนกันหน้านั้นผมจะถามมันว่ามันเคยอารมณ์เสียมั่งไหม? เพราะผมเห็นมันระรื่นอยู่ตลอด มันก็บอกว่าเคย ผมเลยถามต่อว่าแล้วมันทำยังไง..อะไรประมาณนี้ล่ะมั้ง
แล้วผมก็เห็นมันกำลังว่ายน้ำอยู่จริงๆ ทั้งสระมีมันอยู่คนเดียวเพราะเลยเวลาเปิดให้บริการแล้ว ผมเข้าไปเปลี่ยนเป็นกางเกงว่ายน้ำก่อนกลับมาที่สระอีกรอบ นั่งสูบบุหรี่มองมันอยู่บนเก้าอี้ข้างสระพักใหญ่ กว่ามันจะสังเกตเห็นผม มันหยุดมองผมนิ่งๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร มีเพียงสายตาเท่านั้นที่กำลังตั้งคำถาม ผมเดินไปนั่งยองข้างสระ
“แข่งกับกูไหม?” ผมถาม มันเลิกคิ้ว แล้วยิ้มมุมปากเครียดๆ
“คิดว่าจะชนะผมได้หรือไง?” มันยังนิ่งอยู่กับที่
“กูเคยแพ้มึงเมื่อไหร่ล่ะ ไอ้หนู?” เรื่องจริง แข่งกันทีไรมันไม่เคยชนะผม ..แต่นั่นมันก็สองสามปีที่แล้ว
“ผมไม่ใช่ไอ้หนูแล้ว” มันพูดเสียงแข็ง คงจะนึกเคืองผมล่ะ แต่ไม่แน่ใจว่าแค่เรื่องนี้หรือรวมเรื่องก่อนหน้านี้ด้วย
“หือ งั้นก็ใหญ่กว่าหนูนิดหน่อย ..ลูกหมาเป็นไง?” ผมพ่นควันสบายใจ ตั้งใจจะกวนประสาทมันอีกสักหน่อย เอาน่ะ ถือว่าเอาคืนตอนที่มึงโผล่ไปกวนอารมณ์กูตอนกำลังเดทแล้วกัน
“ถ้าชนะผมจะได้อะไร?” มันโพล่งอย่างหงุดหงิด แต่ผมกลับรู้สึกอารมณ์ดีในรอบหลายวัน ก็ปกติเห็นมันเอาแต่ทำหน้าระรื่นกระตุ้มต่อมเครียดผมอยู่ตลอดเวลานี่หว่า พอเห็นมันอารมณ์เสียบ้าง ผมเลยรู้สึกดีอย่างช่วยไม่ได้
“เอาชนะกูให้ได้ก่อนเหอะน่า ไอ้ลูกหมา” เห็นแบบนี้ผมก็เคยเป็นนักว่ายน้ำของมหาลัยมาก่อนนะเว้ย เออ ก็เป็นทั้งที่ไม่ชอบถูกแทะโลมทางสายตานั่นล่ะ
“ปู่ดินไม่ชนะผมได้ง่ายๆ เหมือนเมื่อก่อนหรอก” มันว่าแล้วก็ว่ายไปแตะขอบสระรอ เห็นแบบนั้นผมเลยขยี้บุหรี่ดับ โยนผ้าเช็ดตัวที่ใช้คลุมไหล่มาไว้บนเก้าอี้ ก่อนจะกระโดดลงสระว่ายไปหามัน
“ผีเสื้อสองร้อยเมตร” ผมบอก สระนี้เป็นแบบมาตรฐานคือ 50x21 ถ้าว่ายสองร้อยเมตรก็ต้องไปกลับอย่างละสองรอบ และผีเสื้อก็เป็นท่าที่ผมถนัดที่สุด ส่วนไอ้เก้าน่ะเหรอ? ไม่รู้สิ ผมไม่เคยถามมัน
“ถ้าผมชนะ ปู่ดินต้องยอมให้ตามที่ผมขอ” มันหันมาพูดกับผม และผมก็พอจะเดาออกว่ามันจะขออะไร งั้นมาวัดใจกันหน่อยเป็นไง
“ก็ได้ แต่ถ้ากูชะ กูจะขอให้มึงเลิกรักกู” ผมยื่นขอเสนอของผมบ้าง
“ปู่ดิน..” ไอ้เก้าเบิกตากว้างอย่างตกใจ
“ตกลงไหมล่ะ?” ผมยักคิ้วให้ ขณะที่มันเริ่มหน้าซีด.. ซีด.. ซีดลงเรื่อยๆ.. ขอบตามันเริ่มแดง.. ดวงตามันเริ่มรื้น.. สักพักน้ำตามันก็เริ่มหยดแหม่ะๆ
“เฮ้ย!!” ตกใจสิครับงานนี้ นี่มึงกลัวแพ้กูตั้งแต่ยังไม่ได้แข่งเลยเรอะ ทำไมป๊อดอย่างนี้วะวัยรุ่น?
“ผม..ฮึก..” มันยกแขนป้ายน้ำตาลวกๆ พยายามอย่างยิ่งที่จะกลั้นสะอื้นเอาไว้ในคอ “ปู่ดินรังเกียจผมขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“กูไปรังเกียจอะไรมึงเมื่อไหร่?” จากตกใจก็กลายเป็นงง
“ก็ปู่ดินตั้งเงื่อนไขแบบนี้ขึ้นมา”
“มึงเป็นคนตั้งเงื่อนไขกับกูก่อนไม่ใช่หรือไง?”
“แต่เงื่อนไขของปู่ดินมันโหดร้าย..ฮึก..”
“หา?” ขากรรไกล่างผมนี่แทบจะลงไปแตะพื้นสระอยู่แล้ว มันพูดอะไรของมันวะเฮ้ย?
“ผมจะเลิกรักปู่ดินได้ยังไง ในเมื่อผมก็รักของผมมาตั้งหลายปี กะแค่แข่งว่ายน้ำไม่กี่นาที ปู่ดินจะใช้มันมาเป็นเงื่อนไขให้ผมเลิกรักปู่ดินได้ยังไง ฮึก ปู่ดินเคยรักใครบ้างหรือเปล่า ปู่ดินรู้หรือเปล่าว่ามันเจ็บแค่ไหนที่ถูกห้ามไม่ให้รักทั้งที่รักไปหมดใจแล้วน่ะ ปู่ดินใจร้าย ฮืออ..” หลังพล่ามเป็นวรรคเวรมันก็ปล่อยโฮออกมาลั่นสระ ตัวก็ใหญ่ ทำไมใจเสาะแบบนี้วะหลานกู แล้วดูมันพูดเข้า เอาซะกูรู้สึกผิดขึ้นมาเลย ลงเอยผมก็ต้องเป็นคนปลอบมันอีก เฮ้อออ.. กรรมของกูแท้ๆ
“เก้า.. ไอ้เก้า.. ถ้ายังไม่หยุดร้องกูจับกดน้ำนะ” ..อ่อนโยนได้อีกกู ก็แล้วจะให้ทำไงวะ? นี่อุตส่าห์เตือนก่อนแล้วนะ ทุกทีมือไปก่อนปากด้วยซ้ำ
“..ฮึก..” มันกัดปากตัวเองแน่น จ้องผมตาขวาง
“มึงไม่มั่นใจว่าจะเอาชนะกูได้เลยหรือไง?” ผมถอนหายใจหนักๆ นึกอยากบุหรี่แต่ก็อยู่ไกลเกินเอื้อม เลยได้แต่แหงนหน้ามองฟ้าที่ไม่มีดาวสักดวง เท้าศอกไว้กับขอบสระ
“ผมมั่นใจ” มันตอบสะบัดเสียง ผมเหลือบตามองมันเล็กน้อย แต่ไม่คิดขัด “อย่างน้อยก็แปดสิบห้าเปอร์เซ็นต์”
โห มันมั่นใจน่าดูเลยนะเนี่ย เอาเหอะ ผมเองก็ใช่ว่าจะไม่เจียมสังขาร อดีตนักกีฬาที่นานๆ ได้เคาะสนิมทีมันจะไปสู้นักกีฬาที่ฝึกซ้อมเป็นประจำสม่ำเสมอได้ยังไง เมื่อกี๊ก็แค่เอาความเก๋าเกมเข้าข่มเท่านั้นเอง
“แต่ผมแค่เสียใจกับข้อเสนอของปู่ดิน” ผมเลิกคิ้วกับประโยคนั้นของมัน
“แล้วทีมึงล่ะ? อย่าคิดว่ากูไม่รู้นะว่ามึงจะขออะไร?”
“ผมจะขออะไร?”
“ก็ขอกูเป็นแฟน ไม่ก็ขออะไรก็ตามที่กูจะต้องเสียเปรียบมึงแน่ๆ ..หรือไม่ใช่?”
“ผม..” คราวนี้มันหน้าแดงวาบ พูดจาตะกุกตะกัก “ผมก็แค่..”
“มึงอยากได้อะไร?” ผมตัดสินใจถาม
“ครับ?” มันทำหน้าตาเลิ่กลั่ก
“ลองบอกข้อเสนอมึงมา แล้วกูจะลองพิจารณาดูใหม่”
“ผม...อยากจูบปู่ดิน” มันพูดเขินๆ แผ่วๆ ท่าทางกระมิดกระเมี้ยนจนน่าอยากถีบขาคู่ ผมถอนหายใจหนักๆ ก่อนพยักหน้า
“เออ” ก็ใช่ว่าไม่เคยจูบ เออ! ก็แค่จูบล่ะวะ!
“จริงเหรอครับ?” ท่าทางมันดี๊ด๊าแววตาใสปิ๊งผิดกับเมื่อกี๊ลิบลับเลย ..ให้มันได้อย่างนี้สิ หวังจะนี่จะไม่ใช่แผนของมึงแต่แรกหรอกนะไอ้เก้า!
“กูล้อเล่น”
“ปู่ดิน!” มันเบะปากจะร้องอีกรอบ
“เออๆๆ กูพูดจริง!” แม่งเอ๊ย กูน่าจะทนเห็นมันร้องไห้น้ำตาไหลเป็นปี๊บๆ ได้นะ จะได้ไม่ต้องมากังวลว่ามันจะหยุดร้องเมื่อไหร่ แบบ..อยากร้องมึงก็ร้องไป กูไม่สน อะไรแบบนั้นน่ะ แต่พอดีว่าทำไม่ได้ไง เลยต้องมาหนักใจอยู่นี่
“แล้วถ้าปู่ดินชนะ..” มันทำหน้าตาเป็นกังวลที่ผมอยากจะเชื่อเหลือเกินว่ามันตอแหล แต่ไม่มีหลักฐานนี่สิ
“กูขอเตะมึงสักทีแล้วกัน”
“งั้นก็ไม่มีปัญหาครับ” มันรับคำร่าเริง..
และแล้วผลการแข่งขันก็เป็นไปตามคาด.. คือผมแพ้มัน
“ปู่ดิน~” พอผมแตะขอบสระ มันซึ่งมาถึงก่อนก็รีบปรี่เข้ามาหาทันทีเลย
“ไอ้ห่า! ให้กูได้หายใจหายคอก่อน” ผมใช้มือยันหัวมันไว้ ขณะที่มันคว้าเอวผมไปแล้ว
“ผมชนะ” มันยิ้มกว้างแบบดีใจโคตรพ่อโคตรแม่
“กูเห็น!”
“จูบล่ะ จูบบบบบบบบ” มันพยายามจะยื่นหน้าเข้ามา แต่ผมก็ยันเอาไว้สุดแรง
“หยุด! ไอ้เก้าหยุด! ไม่ใช่ที่นี่” ผมสั่งเสียงเด็ดขาด มันเลยผมผละออกไป แต่สีหน้าเต็มไปด้วยคำถาม “เดี๋ยวมีใครมาเห็น ไว้กลับห้องก่อน”
“คร้าบ~” มันรับคำอย่างอารมณ์ดีแล้วรีบขึ้นจากสระอย่างกระตือรือร้น แล้วยังมีหันมาเร่งผมยิกๆ ด้วย “ขึ้นมาเร็วๆ สิปู่ดิน”
ขอพูดอีกสักที.. กูหวังว่านี่จะไม่ใช่แผนของมึงนะ ไอ้เก้า!!
“ทำไมปู่ดินถึงรู้ว่าผมมาอยู่ที่นี่ล่ะ?” เสียงไอ้เก้าจากห้องอาบน้ำติดกันถามขึ้นมา
“ก็มึงเคยบอกว่าเวลาอารมณ์ไม่ดีมึงจะชอบมาว่ายน้ำ ให้น้ำช่วยล้างความขุ่นมัวในใจมึงออกไป ..เหอะ น้ำเน่าชิบหาย” ผมเอื้อมมือไปปิดน้ำจากฝักบัว แล้วคว้าผ้าขนหนูมาซับตัว
“ปู่ดินจำได้ด้วย?” เสียงน้ำจากห้องข้างๆ หยุดไปแล้วเช่นกัน
“กูลืมไปหมดแล้วมั้ง” ผมเฉไฉ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงจำได้ อาจเป็นเพราะผมก็เคยทำแบบเดียวกันล่ะมั้ง เมื่อก่อนที่ผมชอบว่ายน้ำก็เพราะน้ำเย็นๆ มันทำให้ผมรู้สึกสบายใจ.. อืม ดูเหมือนผมเกือบจะลืมมันไปแล้วแฮะ
“ปู่ดินจำได้..” เสียงมันแผ่วๆ
“ทำไมมึงถึงอยากเป็นนักว่ายน้ำ?”
“ครับ?”
“กูเพิ่งนึกได้ว่ายังไม่เคยถามเรื่องนี้มาก่อน..เฮ้ย!!” พอผมเปิดประตูออกมาก็ต้องแหกปากเพราะถูกไอ้เก้าคว้าเอวไปกอดแล้วผลักให้ติดผมหนัง มันใส่กางเกงขาสั้นเรียบร้อยแล้ว แต่ยังไม่ได้ใส่เสื้อ ขณะที่ผมนุ่งผ้าเช็ดตัวแค่ผืนเดียว
“เพราะปู่ดินเคยเป็นนักว่ายน้ำ..” มันพูดเบาราวกระซิบพลางยื่นหน้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
“ไอ้เก้า” ผมเรียกมันเสียงเย็น แม้ในใจจะแอบอึ้งกับเหตุผลของมันอยู่บ้างก็เหอะ มันชะงัก แต่ไม่ยอมถอยออก
“ผมแค่จะขอรับจูบตามข้อตกลง” ตอนนี้ปลายจมูกของเราแทบจะแตะกันอยู่แล้ว
“กูบอกว่าไง?”
“รอไม่ไหวแล้ว ผมอยากจูบปู่ดินเดี๋ยวนี้ ที่นี่เลย” จบประโยคปากมันก็ประกบปากผมพอดี ผมเห็นว่าที่นี่มันมิดชิดกว่าที่สระก็เลยตามใจมันไปก่อน เออ ให้ๆ มันไปซะจะได้จบๆ ผมไม่ได้หลับตาจึงพอจะเห็นสีหน้าพริ้มๆ ของมันได้บ้าง มันค่อยๆ ไล้เลียไปตามริมฝีปากผมอย่างอ่อนโยนราวกับจะขอร้องให้ผมยอมเปิดปาก ผมไม่ได้ตั้งใจจะให้มันมาดีฟคิสด้วยหรอก อย่างดีก็แค่ให้แตะๆ ดูดๆ แค่รอบนอกเหมือนคราวก่อนก็พอ
แต่ไม่รู้ไปไงมาไงสุดท้ายผมถึงยอมเปิดปากให้มันเอาลิ้นแหย่เข้ามาได้ก็ไม่รู้ แล้วหลังจากนั้นไอ้ที่เคยอ่อนโยนตอนแรกก็แปรเปลี่ยนเป็นร้อนแรงขึ้นที และผมก็ไม่ปฏิเสธหรอกว่าไอ้เก้ามันทำได้ดีทีเดียว...ในฐานะของวัยรุ่นอ่ะนะ และในฐานะของคนเป็นปู่อย่างผมแล้ว ถ้าจะไม่ชี้แนะหลานมันสักหน่อยก็เห็นจะไม่เข้าที คงเพราะคิดแบบนี้ล่ะมั้งผมถึงได้ไล่ต้อนลิ้นของมันจนเลยเถิดถึงขั้นสอดลิ้นตัวเองเข้าไปควานในปากของมันบ้าง ยิ่งได้ยินเสียงมันครางอื้ออึงพอใจ ก็ไม่รู้ต่อมบ้าอะไรของผมมันยิ่งทำงานผลักดันให้ผมไล่ล่าลิ้นของมันราวกับหิวกระหาย
จนแทบจะหมดลมทั้งคู่นั่นล่ะถึงได้แยกออกจากกัน..
ผมมองไอ้เก้าที่ผละออกไปยืนหอบหายใจจนอกกระเพื่อม ซึ่งก็คงไม่แตกต่างอะไรจากผมมากนัก แต่นั่นก็ทำให้ผมได้มีโอกาสพิจารณารูปร่างมันแบบใกล้ๆ ถึงมันจะตัวสูงใหญ่เท่าๆ กับผม แต่เรื่องกล้ามเนื้อนี่ดูเหมือนผมจะนำมันอยู่สักหน่อย ตามประสาผู้ใหญ่วัยฉกรรจ์กับเด็กหนุ่มที่ยังโตไม่เต็มที่ ผิวพรรณมันก็ดูเรียบเนียนสวยดี ส่วนเรื่องหน้าตาไม่ต้องพูดถึง ยิ่งกำลังหอบแบบนี้ แก้มแดงหูแดงแบบนี้ แถมยังตาหวานเชื่อมแบบนี้.. ร้อยทั้งร้อย ถ้าคนตรงหน้ามันเป็นผู้หญิงนี่ก็คงยินยอมพร้อมใจถวายตัวให้แบบไม่มีอิดออดแน่ๆ ..แต่พอดีว่าผมไม่ใช่ไง
“ปู่ดิน..” พอมันทำท่าจะเข้ามาหาอีก ผมก็เลยเอามือยันหน้ามันเอาไว้
“หมดโควตาแล้ว” ผมบอกพลางเลี่ยงไปแต่งตัว มันก็ไม่ได้เซ้าซี้ แต่ยังยืนนิ่งไม่ยอมขยับไปไหน จนผมแต่งตัวเรียบร้อยแล้วมันก็ยังอยู่ที่เดิม
“มึงไม่ใส่เสื้อล่ะไอ้เก้า? จะกลับห้องทั้งแบบนี้หรือไง?” ผมหยิบย่ามขึ้นสะพาย
“ผม..เอ่อ..ปู่ดินกลับไปก่อนเลย..เดี๋ยวผมตามไป..” ตอนนี้ไม่ใช่แค่แก้มกับหู แต่ทั้งคอทั้งตัวมันก็แดงไปหมดแล้วด้วย ที่สำคัญคือมันยืนกุมเป้าอยู่ อย่าบอกนะว่ามึง..
“ไอ้เก้า..” ผมมองหน้ามันสลับกับเป้ามัน
“แหะๆ” มันหัวเราะแห้งๆ แล้วรีบวิ่งเข้าห้องอาบน้ำที่ผมใช้เมื่อครู่ ปัง!
“...........” ผมยืนอึ้งอยู่แป๊บนึงก็หมุนตัวเดินลิ่วออกมาแบบไม่หันหลังกลับไปมองอีก
ไอ้เก้า..
มึงเอาจริงเรอะ?!
ว่าแต่ว่า.. นี่ก็คงจะไม่ใช่แผนของมึงอีกใช่ไหม?!!!
TBC. 
คึกจัด ช่วงนี้มาทุกวัน ไม่เรื่องนี้ก็เรื่องนั้น
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
