[ 6 ]
สามวัน...
สามวันแล้วตั้งแต่ที่พี่เต็งอธิบายทุกอย่างให้ผมรู้ ก่อนจะหันหลังเดินจากไป โดยที่ผมไม่ได้เอ่ยคัดค้านหรือห้ามปราม
และเป็นสามวัน...ที่ผมเอาแต่ทบทวนสิ่งที่พี่เต็งพูดซ้ำไปซ้ำมา
“ดรีม...ลุกมากินข้าว”
ผมผงกหัวมองเจ๊เดียร์ที่กำลังยกกับข้าวมาวางบนโต๊ะ ก่อนจะค่อยๆลากตัวเองไปนั่งแปะบนเก้าอี้ เจ๊เดียร์กลับมาจากถ่ายแบบคราวนี้ มีเวลาพักผ่อนอยู่คอนโดกับผมประมาณสองอาทิตย์ ผมมองหน้าเจ๊เดียร์ที่นั่งอยู่ตรงข้ามราวกับเห็นสิ่งมหัศจรรย์
...นี่คือพี่สาวที่ผมรู้จักมาตั้งแต่เกิด
และนี่...คือพี่สาวของผมที่เป็นเพื่อนกับพี่เต็ง
“โอ๊ย...ผมเจ็บนะ” ผมร้องอุทานออกมา ก่อนจะยกมือลูบแก้มตัวเองป้อยๆ
จะไม่ให้ร้องได้ยังไง แม่คุณเล่นเอื้อมมือมาบิดแก้มผมซะเต็มแรง
“นั่งเหม่ออะไร ข้าวปลาไม่ยอมกิน” พี่สาวผมพูดพลางเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ ลุคส์นางแบบหายหมด เหลือแต่ยัยเจ๊หน้ามัน ทำผมทรงซาลาเปาที่นั่งอยู่ตรงข้ามผม
“เจ๊...พี่เต็งเป็นเพื่อนเจ๊จริงๆเหรอ”
“เออสิ! นี่แกถามฉันเป็นรอบที่ห้าแล้วนะดรีม ตกลงแกเคลียร์กับไอ้เต็งได้เรื่องหรือเปล่า”
“กะ...ก็...”
“ดรีม!!”
“พี่เต็งเขาชอบผมนะเจ๊ เขาชอบน้องชายเจ๊นะ” ผมโพล่งออกไปทันที
ถ้าคุณคิดว่าจะได้เห็นอาการตกตะลึงพรึงเพริดของนางสาวกานต์พิชา ขอบอกเลยว่า...
คิดผิดถนัด!!
“แล้ว?”
“เจ๊ไม่ตกใจเลยเหรอ เขาเป็นผู้ชาย แล้วมาชอบผมเนี่ยนะ”
“ทำไมฉันต้องตกใจ ฉันรู้ก่อนแกอีก มีแต่แกนี่แหล่ะที่ยังเอ๋ออยู่ แล้วฉันยังรู้ด้วยว่าไอ้ต้าร์มันก็ชอบแก”
คำอธิบายที่หลุดออกจากปากเจ๊เดียร์ทำเอาผมถึงกับเหวอหนัก เจ๊เดียร์รู้ด้วยว่าไอ้ต้าร์ชอบผม ทำไมผมถึงไม่รู้เลยวะ
“เจ๊รู้ได้ไง?...”
คราวนี้เจ๊เดียร์เลยลุกจากเก้าอี้ ไม่กงไม่กินข้าวมันแล้ว เดินอ้อมมานั่งข้างผม ก่อนจะเอื้อมมือมาดึงแก้มผมสองข้างอย่างมันเขี้ยว
“โอ๊ย!! ดรีม แกนี่มันเอ๋อจริงๆหว่ะ ฉันเห็นเวลาไอ้ต้าร์มันอยู่กับแก ฉันก็รู้แล้ว มันเทคแคร์เพื่อนคนอื่นเหมือนที่เทคแคร์แกซะที่ไหนล่ะ”
“ผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย...” ผมพูดออกมาเสียงเบา ค่อยๆจับต้นชนปลายจากสิ่งที่เจ๊เดียร์เล่า
ที่ผ่านมา...ผมคิดว่าที่มันดูแลผมมากกว่าคนอื่น
เพราะเราสนิทกันมากกว่าคนอื่น หรือมันอาจจะเอ็นดูที่ผมตัวเล็กกว่าเพื่อน
ถ้าผมเอะใจเร็วกว่านี้ ผมจะเปลี่ยนไปชอบมันไหม คำตอบก็ยังคงเป็นคำว่า...ไม่
ผมอยากเป็นเพื่อนกับไอ้ต้าร์ตลอดไป และไม่อยากให้มีอะไรมาสั่นคลอนมิตรภาพระหว่างเรา
มิตรภาพมีไว้สำหรับทุกคน แต่ความรักมีไว้สำหรับบางคน...แค่คนที่ใช่ แค่คนเดียว...คนเดียวเท่านั้น“ต้าร์เหมาะที่จะเป็นแค่เพื่อนแกเท่านั้นแหล่ะดรีม พอฉันรู้ว่าต้าร์ชอบแก ฉันเลยแกล้งบอกว่าแกไม่ชอบเกย์ มันอาจจะเป็นบทพิสูจน์ที่ฉันใช้วัดใจต้าร์ก็ได้ แล้วต้าร์ก็ทำให้ผิดหวัง พอมันเชื่อที่ฉันบอกว่าแกไม่ชอบเกย์ มันก็เลยไม่พยายามอะไรเกี่ยวกับแกทั้งสิ้น ยืนยันว่าจะเก็บความรู้สึกเอาไว้ แล้วเป็นแค่เพื่อนแกต่อไป เพราะฉะนั้น...มันก็คู่ควรกับความเป็นเพื่อนที่แกมีให้แล้ว”
นี่เอง...ที่ผมเคยสงสัย ว่าพี่สาวผมไปบอกไอ้ต้าร์ตอนไหนว่าผมไม่ชอบเกย์ น่าจะเป็นช่วงมอปลายที่ผมพาไอ้ต้าร์มาที่คอนโดบ่อยๆแน่ๆ
“แต่ฉันแฟร์พอนะ ฉันบอกไอ้เต็งไปเหมือนกันว่าแกไม่ชอบเกย์ แต่แกรู้ไหม...ไอ้หล่อเพื่อนฉันมันก็ยังพยายามทำทุกอย่าง หาหนทางที่จะเข้าใกล้แกให้ได้ ฉันล่ะทึ่งกับความพยายามของมันจริงๆ ยอมแม้กระทั่งมารับบทแฟนเช่าบ้าๆบอๆของแก ทั้งที่ไม่จำเป็นเลยซักนิด ถ้ามันไม่รักแกมากๆ มันก็คงบ้ามากๆ”
“เจ๊เดียร์ แต่ว่าผม...”
“หยุดพูดว่าแกเป็นผู้ชายได้แล้วดรีม ฉันรู้ว่าแกเป็นผู้ชาย ฉันเห็นกระปู๋แกมาตั้งแต่เกิด ถ้าฉันบอกว่าฉันรับได้ที่จะมีน้องชายเป็นเกย์ แกยังจะกลัวอะไรอีกไหม”
“ผม...”
“คนเราเกิดมาทั้งทีนะดรีม ไม่ทำตามใจตัวเอง แล้วจะไปทำตามใจหมาที่ไหนวะ”ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ยื่นมือไปปิดปากเจ๊เดียร์เอาไว้ ก่อนที่พี่สาวผมจะเอาแต่พูดๆๆ จนผมแทบจะกลายเป็นตัวประกอบไร้บท
“แต่ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพี่เต็งเลยนะ มีแต่พี่เต็งที่รู้เรื่องผมอยู่คนเดียว”
นิ้วเรียวเอื้อมมาจิ้มที่ปากผมเบาๆ พอให้ผมยู่หน้านิดๆ
“ปากน่ะมีไว้ทำไม ถามสิ อยากรู้อะไรก็ถาม ถ้าไม่มีคำถาม คำตอบจะมาจากไหน”
“สนับสนุนให้น้องชายเป็นเกย์จังนะ” ผมอดกัดพี่สาวตัวเองไม่ได้
นางแบบคนสวยกระตุกยิ้มมุมปากออกมา
“ฉันเสียดายไอ้เต็งนี่หว่า ถ้ามันไม่ชอบแกนะ ฉันเอาเองแล้ว”
เป็นไงล่ะครับพี่สาวผม เริ่ดตลอด
ว่าแต่...ตกลงผมชอบพี่เต็งแล้วจริงๆน่ะเหรอ
“เจ๊เดียร์...เจ๊ว่าผมชอบพี่เต็งจริงๆน่ะเหรอ มันไม่เร็วไปหน่อยเหรอไง”
“ไม่เคยได้ยินเหรอว่า...รักไม่ต้องการเวลา เมื่อความรักผ่านเข้ามา ก็ให้รีบคว้าเอาไว้”
พรุ่งนี้...พรุ่งนี้ที่มีคาบเรียนของพี่เต็ง
ผมจะถามทุกอย่างที่ผมอยากรู้ ผมจะเคลียร์ทุกเรื่องระหว่างผมกับพี่เต็ง
ทุกสิ่งทุกอย่างที่มันค้างคา
.
.
แต่บางที...อะไรๆก็ไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิดเสมอไป
ผมเงยหน้ามองอาจารย์พิชญ์ที่เปิดประตูห้องเลคเชอร์เข้ามาอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะหันมามองหน้ายัยส้มที่ทำหน้างงไม่ต่างจากผม
“ไหนบอกว่าอาจารย์เต็งหนึ่งจะมาสอนแทนอาจารย์พิชญ์หนึ่งเดือนไง” ผมถามยัยส้มแบบมึนๆ
“ไม่รู้เหมือนกัน”
เหมือนอาจารย์พิชญ์จะได้ยินคำถามที่ผมกับยัยส้มกระซิบกระซาบถามกันเบาๆ ผมเห็นอาจารย์มองมาทางพวกผมก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากนิดๆ แล้วถึงหันไปตระเตรียมเอกสารประกอบการสอน พร้อมๆกับเอ่ยทักทายพวกเรา
“เอาล่ะครับ ผมจะกลับมาสอนตามปกติแล้ว ส่วนงานที่อาจารย์เต็งหนึ่งสั่ง ถ้าใครทำมาแล้วอยากจะส่งก็ส่งไปที่อีเมลอาจารย์เต็งหนึ่งนะครับ เดี๋ยวอาจารย์เขาจะคอมเม้นท์กลับมาเอง”
เมื่อตัดสินใจแล้วว่าจะถามทุกอย่างที่สงสัย จะเดินหน้าชนกับทุกสิ่งทุกอย่าง ผมเลยไม่ลังเลที่จะยกมือถาม อาจารย์พิชญ์เลิกคิ้วนิดๆ ก่อนจะพยักหน้าให้ผมถามคำถามได้
“ทำไมอาจารย์เต็งหนึ่งไม่มาสอนแล้วครับ”
“ผมเสร็จธุระก่อนกำหนดพอดี ส่วนอาจารย์เต็งหนึ่งเองก็มีธุระที่ต้องทำเหมือนกัน”
ถ้าผมไม่ได้คิดไปเอง สาบานได้เลยว่า...ผมเห็นประกายแปลกๆในแววตาของอาจารย์พิชญ์
แต่ให้ตายเถอะ...ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพี่เต็งเลย นอกจากว่าเป็นแฟนเช่า เป็นอาจารย์พิเศษ เป็นเพื่อนเจ๊เดียร์ มาสอนแทนอาจารย์พิชญ์ อ้อ...สนิทสนมกับอาจารย์พิมจันทร์อีกด้วย แล้วผมจะไปหาไอ้พี่เต็งได้ที่ไหนกันล่ะ สิ่งเดียวที่ผมรู้คืออีเมลพี่เต็งที่อาจารย์พิชญ์เพิ่งบอก แต่ผมคงไม่บ้าพอที่จะอีเมลไปหาพี่เต็งแน่ๆ
ส่วนเบอร์โทรศัพท์...ถ้าผมโทรแล้วมีคนรับ เรื่องทุกอย่างคงง่ายกว่านี้
ผมยืนรีๆรอๆอยู่นาน รอจนเพื่อนนักศึกษาคนอื่นเดินออกจากห้อง ถึงได้กล้าเดินเข้าไปอาจารย์พิชญ์ที่กำลังง่วนกับการเก็บเอกสารประกอบการสอนลงกระเป๋าอยู่
“อาจารย์ครับ...”
อาจารย์พิชญ์เงยหน้าขึ้นมามองผม ก่อนจะยิ้มให้อย่างใจดี แต่ผมว่า...ในความใจดีของอาจารย์ ย่อมมีอะไรมากกว่านี้แน่ๆ
“ว่าไงครับคุณกรวิชญ์?”
เอาวะ...ด้านได้อายอด
เกิดเป็นน้องสาวเจ๊เดียร์ทั้งที จะเปรี้ยวน้อยกว่าเจ๊ผมได้ยังไงล่ะ
“อาจารย์พอจะมีเบอร์ติดต่ออาจารย์เต็งหนึ่งไหมครับ”
“คุณจะเอาไปทำไมเหรอครับ?”
“ผมมีปัญหาอยากจะปรึกษากับอาจารย์เต็งหนึ่งครับ”
อาจารย์พิชญ์ขมวดคิ้วน้อยๆ ก่อนจะยกมือขึ้นมาขยับกรอบแว่นตาที่สวมอยู่ ผมเฝ้าอดทนรออย่างใจเย็น เพียงเพื่อจะได้รับคำตอบว่า...
“ปรึกษาผมก็ได้ครับ ผมเป็นเจ้าของวิชา”
ผมนึกอยากจะหันไปเอาหัวโขกเสาแรงๆ แต่ทำไม่ได้อย่างใจ เลยต้องพยายามดันทุรังต่อไป ในเมื่อมาถึงขนาดนี้แล้ว
“เปล่าครับ ผมอยากจะปรึกษาเรื่องส่วนตัวครับ”
“งั้นเหรอครับ แย่จัง...ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะติดต่ออาจารย์เต็งหนึ่งยังไง เสียใจด้วยนะครับ”
สุดท้ายแล้ว...ผมเลยทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าเอ่ยคำขอบคุณ แล้วเดินออกมาจากห้องเลคเชอร์ มันอดสังหรณ์ใจไม่ได้ว่า ถ้าผมไม่พยายามตามหาพี่เต็ง ผมอาจจะไม่มีโอกาสได้เจอพี่เต็งอีกเลย ซึ่ง...ผมคงไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นแน่ๆ
มาทำให้ผมหวั่นไหว จนไม่เป็นตัวของตัวเองแล้วคิดจะหนีหายไปง่ายๆเหรอ
จะดูถูกกันมากเกินไปหน่อยแล้วมั้ง...พี่เต็ง
.
.
“เป็นอะไรไปดรีม เดินมาหน้าตามู่ทู่เชียว ได้คุยกับไอ้เต็งหรือยังล่ะ”
นางแบบสาวสวยที่วันนี้แต่งตัวเปรี้ยวจี๊ด มีแว่นกันแดดอันโตพรางใบหน้า แถมยังลงทุนขับรถมารับผมถึงมหาวิทยาลัย เอ่ยถามทันทีที่ผมเปิดประตูรถเข้าไปนั่ง
“เคลียร์อะไรล่ะเจ๊ หายหัวไปไหนแล้วก็ไม่รู้”
“เดี๊ยะๆ พูดให้มันดีๆหน่อย ไอ้เต็งมันอายุมากกว่าแกหลายปีนะ เดี๋ยวโดนหรอก”
“ทีตัวเองยังเรียกพี่เต็งว่าไอ้เต็งได้เลย”
“ก็ฉันเป็นเพื่อนมันนี่หว่า”
ใช่สิ!! ผมไม่ได้เป็นเพื่อนพี่เต็งเหมือนเจ๊เดียร์นี่หว่า...
เดี๋ยวนะ...เจ๊เดียร์เป็นเพื่อนพี่เต็ง ก็แปลว่า...
“เจ๊เดียร์!!!” ผมตะโกนออกมาเสียงดังลั่น ผลเหรอครับ...
เจ๊แกตกใจจนเผลอเหยียบเบรกดังเอี๊ยด แถมตบท้ายด้วยการโดนคันหลังบีบแตรใส่ จนพี่สาวผมต้องหันมาชี้นิ้วคาดโทษ
“โอ๊ย!! ไอ้ดรีม ไอ้น้องบ้า แกจะตะโกนทำไม ฉันตกอกตกใจหมด”
“ผมกลัวลืมนี่ เจ๊ดรีมเป็นเพื่อนพี่เต็งก็ต้องรู้จักบ้านพี่เต็งใช่ไหม พาผมไปหาพี่เต็งหน่อยสิ”
“โอ๊ย...น้องฉัน บทจะไวไฟก็รีบเหลือเกินนะ ฉันรอให้พูดออกมาอยู่เหมือนกัน นึกว่าจะถามฉันชาติหน้าซะแล้ว”
ผมปล่อยให้เสียงค่อนขอดของเจ๊เดียร์เป็นแค่ลมผ่านหู เจ๊เดียร์กลับรถตรงแยกข้างหน้า ก่อนจะวิ่งไปตามเส้นทางที่ผมคุ้นเคย ถนนที่มีแต่อาคารสำนึกงานเต็มไปหมด อย่าบอกนะว่า...บ้านพี่เต็งอยู่บนถนนเส้นนี้ แล้วความสงสัยของผมก็ถูกไขกระจ่าง...หรือเปล่า??
“เอ้า...ลงไปได้แล้ว” เจ๊ดรีมบอกพร้อมเอื้อมมือไปปลดล็อกประตูรถ
ผมมองตึกสูงข้างหน้าสลับกับหน้าพี่สาวตัวเองอย่างงงๆ ไม่แน่ใจว่าเป็นตัวผมเองที่เอ๋อหรือเจ๊เดียร์กันแน่ที่เบลอ เลยต้องเอ่ยย้ำเพื่อความมั่นใจ
“เจ๊เดียร์ ผมจะไปหาพี่เต็ง พาผมมาที่นี่ทำไม”
“ก็ไอ้เต็งมันอยู่ที่นี่น่ะสิ ลงไปได้แล้ว อย่ามัวลีลา”
ผมเปิดประตูรถเดินลงมาอย่างงงๆ แต่สัญชาติญาณก็บอกให้เดินตรงเข้าไปในตึก แล้วก็เห็นอะไรที่คุ้นตา ป้ายโฆษณาแฟนเช่าแบบเดียวกับที่เคยเห็นในห้องของเจ๊เดียร์
เฮ้ย!!!...อย่าบอกนะว่าที่นี่คือที่ทำงานของพี่เต็ง
นี่พี่เต็งทำงานเป็นแฟนเช่าจริงๆเหรอวะครับ เอาแล้วไงล่ะไอ้ดรีม เอาแล้วเว้ย...
“มาหาใครคะ?”
ผมหันไปทางประชาสัมพันธ์ที่นั่งอยู่ตรงเคานเตอร์ กำลังจะอ้าปากตอบออกไป แต่ก็ช้ากว่าอีกคนที่มายืนอยู่ข้างหลังผม
“น้องเขามากับฉันเอง”
ผมหันไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างงงๆ แต่ก็ยกมือสวัสดีไปตามมารยาท
“สวัสดีครับอาจารย์พิมจันทร์”
อย่าบอกนะว่า...อาจารย์ก็รับจ็อบพิเศษเป็นแฟนเช่าเหมือนกัน
“มาหาไอ้เต็งใช่ไหมน้องดรีม ตามอาจารย์ เอ๊ย...เรียกพี่พิมดีกว่า ตามพี่พิมมาทางนี้เลย”
ผมปล่อยให้อาจารย์พิมจันทร์คนสวยลากผมเดินหลุนๆไปที่ลิฟต์อย่างงงๆ ท่าทางอาจารย์ดูจะคุ้นเคยกับที่นี่พอสมควร หรือว่า...
อาจารย์พิมจันทร์จะเคยเช่าพี่เต็งเหมือนกัน !?!พอประตูลิฟต์เปิดออก ผมก็โดนลากออกมาเหมือนเป็นเด็กๆ ก่อนจะมาหยุดอยู่หน้าห้องที่เขียนว่า...
...กรรมการผู้จัดการ...อาจารย์พิมจันทร์ทำท่าจะเปิดประตูเข้าไป ผมเลยรีบยื้อแขนอาจารย์เอาไว้ อาจารย์หันมามองผมอย่างงงๆ
“เราไม่ต้องเคาะประตูกันก่อนเหรอครับ”
“โอ๊ย...เคาะทำไม ไม่ต้องเคาะ” อาจารย์พูดก่อนจะทำหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ “อ้อ...แต่ดรีมยืนหลบหลังพี่เอาไว้นะ”
ผมพยักหน้ารับอย่างงงๆ จะให้ผมทำอะไรก็บอกมาเถอะครับ จู่ๆก็พาผมบุกมาถึงห้องกรรมการผู้จัดการ ผมจะไม่ถูกโยนออกไปจากตึกใช่ไหม
อาจารย์พิมจันทร์กระตุกยิ้มมุมปากนิดๆ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปพร้อมกับส่งเสียงนำไปก่อนตัว
“ไอ้เต็ง!! ฉันมีของมาฝากแกด้วย”
อาจารย์เขาบอกเสร็จก็ก้าวอาดๆเดินนำเข้าไป ผมเลยทันได้เห็นคนที่หายตัวไปเกือบสี่วัน กำลังนั่งอยู่ท่ามกลางกองเอกสาร อย่าบอกนะว่า...พี่เต็งเป็นกรรมการผู้จัดการ
“แกอย่ามากวนได้ไหมพิม ไม่เห็นเหรอว่าฉันกำลังรีบทำงาน” คนที่นั่งอยู่ท่ามกลางกองเอกสารเอ่ยบอก โดยไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองแม้แต่นิดเดียว
“เจ้าของห้องเขายุ่งอยู่ งั้นพี่ว่าเรากลับกันก่อนดีกว่าดรีม”
เหมือนชื่อผมจะเรียกความสนใจจากคนที่กำลังทำงานหัวฟูได้ทันที พี่เต็งรามือจากงาน ลุกพรวดพราดขึ้นมา ก้าวขายาวๆทีเดียวก็มายืนอยู่ตรงหน้าผม
“ดรีม...” พี่เต็งครางชื่อผมออกมาเสียงแผ่วๆ “มาได้ยังไง...”
“ผมมากับเจ๊เดียร์”
อาจารย์พิมจันทร์ที่ยืนอยู่ข้างๆ กระตุกยิ้มที่มุมปากนิดๆ แบบที่เห็นแล้วทำให้นึกถึงเจ๊เดียร์ขึ้นมาตงิดๆ
“แกยุ่งก็ทำงานไปสิเต็ง ฉันจะพาน้องกลับละ” พูดจบ อาจารย์พิมจันทร์ก็เอามือมาวางบนไหล่ผม เตรียมจะพาเดินออกจากห้อง แต่ก็ช้ากว่าพี่เต็งที่คว้าข้อมือผมเอาไว้แน่น ไม่ยอมปล่อย แถมยังมองอาจารย์พิมจันทร์ตาขวาง
“ถ้าแกจะกลับก็กลับไปคนเดียว เอาดรีมไว้ที่นี่”
“ถามน้องเขาก่อนเหอะ ว่าเขาอยากอยู่กับแกหรือเปล่า” อาจารย์พิมจันทร์พูดก่อนจะปรายตามองพี่เต็งอย่างเยาะๆ
ทั้งอาจารย์พิมจันทร์และพี่เต็งต่างก็ปล่อยมือออกจากตัวผม ให้โอกาสผมเป็นคนเลือก ให้ผมเป็นคนตัดสินใจ
ในเมื่อผมเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหาพี่เต็งถึงที่แล้ว ทำไมผมถึงจะต้องกลับออกไปโดยที่เรายังคุยกันไม่รู้เรื่องด้วยล่ะ
ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะเอ่ยออกมาช้าๆและชัดเจน
“อาจารย์กลับก่อนได้เลยครับ ผมมีธุระที่ต้องคุยกับอาจารย์เต็งหนึ่งพอดี”แวบหนึ่ง...ที่ผมเห็นอาจารย์พิมจันทร์ลอบยิ้มอย่างพอใจในคำตอบ ส่วนพี่เต็ง...เหมือนจะโล่งอกนิดๆ
“งั้นเดี๋ยวพี่รอดรีมอยู่ข้างล่างนะ ถ้าเสร็จแล้ว...”
“ไม่ต้อง!! แกกลับไปเลย เดี๋ยวฉันไปส่งดรีมเอง”
อาจารย์พิมจันทร์หันขวับมามองหน้าคนที่ค้านเสียงแข็ง ก่อนจะเอ่ยขู่
“ส่งให้ถึงคอนโดล่ะ ถ้าไม่ถึง ฉันให้ไอ้เดียร์ไปถล่มแกที่บ้านแน่ๆ” ก่อนจะเดินออกจากห้องไป อาจารย์ยังไม่วายเดินมากระซิบข้างหูผม “รู้ไหม...ว่าไอ้เต็งมันแพ้ลูกอ้อนของดรีมนะ” พูดแล้วก็ยักคิ้วให้อีกต่างหาก
พออาจารย์เดินออกจากห้องไปแล้ว แถมยังปิดประตูให้อีก ในห้องเลยเหลือแค่ผมกับพี่เต็งสองคน ผมค่อยๆหันกลับมาเผชิญหน้ากับพี่เต็งช้าๆ ความคิดบางอย่างแล่นวาบเข้ามาในหัว เลยนึกอยากจะเอาคืนคนตรงหน้าขึ้นมาตงิดๆ
“สวัสดีครับคุณเต็งหนึ่ง...” ผมพยายามปรับน้ำเสียงให้นิ่งที่สุด
“ดรีม...” พี่เต็งครางชื่อผมออกมา เมื่อสัมผัสได้ถึงความห่างเหิน
“ตกลงแล้วคุณเป็นใครกันแน่ มีอะไรที่ผมยังไม่รู้อีกบ้าง” ผมพูดพร้อมกับปรายตาไปรอบๆห้องทำงานของพี่เต็ง
“พี่อธิบายได้นะ...”
“พูดมาสิ ผมรอฟังอยู่”
เห็นสีหน้าแปลกๆของพี่เต็งที่ทำอะไรไม่ถูกแล้ว ผมก็ต้องกลั้นหัวเราะแทบแย่ ขำตัวเองอยู่เหมือนกัน ผมเคยทำตัวแบบนี้ที่ไหนกันล่ะ
“จริงๆแล้วที่นี่เป็นธุรกิจของแม่พี่กับแม่ไอ้พิม...เอ้อ...อาจารย์พิมจันทร์ของดรีมนั่นแหล่ะ เราเป็นญาติกัน สมัยรุ่นแม่พี่ เขาทำเปิดเป็นธุรกิจหาคู่หรือที่เรียกว่าแม่สื่อ พอพี่กับไอ้พิมเข้ามาทำ เราเลยตกลงกันว่าทำเป็นแฟนเช่าด้วยดีกว่า...”
“เดี๋ยวนะ...พี่เต็งกับอาจารย์พิมจันทร์เป็นญาติกัน”
“ใช่น่ะสิ แม่พี่กับแม่มันเป็นพี่น้องกัน”
งั้นก็คงไม่แปลกแล้วล่ะ ที่ผมจะเห็นพี่เต็งกับอาจารย์พิมจันทร์ดูสนิทสนมกันจนน่าหมั่นไส้
“เล่าต่อสิ ผมรอฟังอยู่”
“จริงๆเรื่องอื่นก็ไม่มีอะไรหรอก พี่ก็เล่าให้ดรีมฟังหมดแล้วไง พี่ชอบดรีมมาตั้งนานแล้ว ผิดด้วยเหรอ...ถ้าพี่จะพยายามหาวิธีใกล้ชิดกับดรีม พอเห็นเห็นดรีมกำลังหาแฟนเช่า พี่ก็เลยเสนอตัวเองให้ไง”
“บริษัทของพี่เต็งนี่มีบริการให้ผู้ชายเช่าแฟนผู้ชายด้วยเหรอ”
“เปล่า ของดรีมเป็นกรณีพิเศษ พี่อนุมัติเอง” พี่เต็งตอบหน้าตาเฉย โคตรน่าหมั่นไส้
“พี่เต็งเป็นแฟนเช่าให้คนอื่นมากี่คนแล้ว” ทำไมคำถามนี้ เสียงผมมันถึงได้แข็งๆผิดปกติวะ
“อยากรู้จริงๆเหรอ” ทำหน้าระรื่น ตาพราวระยับนี่มันหมายความว่ายังไง
“พี่เต็ง!!...”
“ถ้าบอกว่าดรีมเป็นคนแรก จะเชื่อไหม พี่ไม่ได้บ้าบอขนาดยอมไปเป็นแฟนเช่าให้ใครง่ายๆนะ แต่เพราะเป็นดรีม...เพราะเป็นดรีมพี่ถึงทำ แล้วพี่ก็ไม่ได้อยากเป็นแค่แฟนเช่าด้วย...พี่อยากเป็นแฟนจริงๆของดรีม”“เดี๋ยวๆๆ จบเรื่องแฟนเช่าแล้ว เรื่องที่ไปเป็นอาจารย์ล่ะ ทำไมจู่ๆนึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไป”
“ก็อาจารย์พิชญ์ติดธุระไม่ใช่เหรอไง ไอ้พิมเลยชวนพี่ไปช่วยสอน พี่ก็ว่างๆอยู่พอดี”
ผมมองหน้าคนที่บอกว่าว่างๆ ก่อนจะปรายตาไปยังเอกสารที่กองพะเนินอยู่บนโต๊ะ ว่างบ้าว่างบออะไรกัน งานเต็มโต๊ะแบบนี้
“พี่เต็งรู้ไหมว่าวันนี้ผมมาหาพี่ทำไม...”
“มาทำไมครับ?...”
เอิ่ม...ไอ้พี่เต็งมันเดินเข้ามาชิดผมขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ
“ผมมาส่งการบ้านที่พี่เต็งสั่งไง” ผมรีบโพล่งออกไปทันที
พอพี่เต็งได้ยินที่ผมพูดก็ถึงกับชะงักไป ดวงตาคมปรากฏแววไหววูบแปลกๆ
“พี่เต็งจำได้ไหม การบ้านที่พี่เต็งบอกว่าสมมติให้แต่ละคนเป็นโปรดักส์แต่ละอย่าง แล้วพรีเซ้นต์ตัวเองน่ะ...”
“อืม...ดรีมว่ามาสิ”
“ถ้าผมเป็นโปรดักส์ซักชนิด ผมคงเป็นสินค้าที่เรียบง่าย ธรรมดาทั่วไป ไม่มีอะไรโดดเด่น เป็นแค่นักศึกษาปริญญาตรี มีพี่สาวหนึ่งคน ไม่เคยมีแฟน เที่ยวเล่นไปวันๆ ยังไม่รู้จักสิ่งที่เรียกว่าความรักดีพอ โดยเฉพาะ...ความรักกับผู้ชายด้วยกัน”พี่เต็งมองผมอย่างอึ้งๆ ผมไม่รู้ว่าพี่เต็งอึ้ง เพราะคุณสมบัติที่ผมพรีเซ้นต์มันไม่ดึงดูด ไม่น่าสนใจ หรือเพราะเหตุผลอื่นกันแน่
“ผมเป็นพวกปากเสียหน่อยๆ ไม่ค่อยคิดอะไรเยอะ แต่ถ้าผมรักใครจริง ผมมั่นใจว่าผมทุ่มให้เขาเต็มที่แน่นอน เพียงแต่ว่ามันอาจจะต้องใช้เวลา ให้ผมได้ทำความรู้จักและทำความเข้าใจ ผมไม่อยากพูดว่ามันเร็วเกินไป แต่ผมอยากให้เราค่อยๆเรียนรู้กันไป พี่เต็งพอจะให้เวลากับเด็กอย่างผมได้ไหม?”พี่เต็งเดินเข้ามาประชิดตัวผม สายตาที่มองมาตรึงให้ผมยืนอยู่กับที่ ไม่กล้าขยับไปไหน แม้ในใจอยากจะหันหน้าหนีใบหน้าหล่อร้ายของพี่เต็ง รู้สึกถึงเสียงหัวใจของตัวเองที่ดังระรัวราวกับจะหลุดออกมานอกอก
ตื่นเต้น!! ไม่สิ...ใจเต้น แบบนี้ใช่ไหมที่เขาเรียกว่าใจเต้น
“ดรีมรู้ไหม ถ้าดรีมเป็นสินค้า แล้วพรีเซ้นต์ตัวเองอย่างเมื่อกี้นะ พี่ว่าคงไม่มีใครสนใจโปรดักส์ชิ้นนี้แน่ๆ”
พี่เต็งกำลังจะหาว่าผมพรีเซ้นต์ห่วยอยู่ใช่ไหม?...
“แต่ก็ดีแล้ว เพราะพี่ไม่อยากให้ใครมาสนใจดรีมเหมือนกัน ให้พี่สนใจแค่คนเดียวก็พอแล้ว...ดีไหม?”
“ตกลงพี่เต็งพอจะให้เวลาผมได้ไหม...” ผมถามซ้ำ ย้ำความตั้งใจของตัวเองลงไป
ขอเวลา...ให้เราค่อยๆเรียนรู้กันไป ไม่ว่าวันพรุ่งนี้ ความสัมพันธ์ของเราจะเป็นอย่างไร ผมก็พร้อมที่จะก้าวไปข้างหน้า
“ได้! แต่เราจะเรียนรู้กันในฐานะ ‘แฟน’ นะ” พอเห็นผมกำลังจะอ้าปาก พี่เต็งก็รีบเอ่ยต่อทันที “แฟนจริงๆ ไม่ใช่แค่แฟนเช่า”
“มัดมือชกหว่ะพี่เต็ง”
“หึ ค่อยๆเรียนรู้กันไปไงดรีม วันนี้เป็นแฟนกันไปก่อน ถ้าดรีมมั่นใจวันไหน ค่อยเลื่อนขั้นมาเป็น ‘เมียพี่’ โอ๊ย...”
“พี่เต็งแม่ง...”
“ห้ามเรียกพี่ว่าแฟนเช่าอีกนะ...”
“ผมก็ไม่อยากได้พี่มาเป็นแฟนเช่าตั้งแต่แรกแล้วเหอะ...”
“อ๋อ นี่แปลว่าอยากให้พี่เป็นแฟนจริงๆตั้งแต่แรกแล้วล่ะสิ”
“อะ...ไอ้พี่เต็งบ้า”
ใครจะไปรู้...ว่าสุดท้ายแล้วแฟนที่เช่ามาแบบไม่ตั้งใจ
จะกลายมาเป็นตัวจริงของผม
.
.
อีกนิด...
พี่พิม : เป็นไงไอ้เดียร์ ในที่สุดแกก็ได้ไอ้เต็งมาเป็นน้องเขยสมใจอยาก
เจ๊เดียร์ : ฉันนึกว่าต้องรอถึงชาติหน้าแล้ว ไอ้ดรีมแม่งสมองช้า
พี่พิม : เออ...นี่ขนาดฉันแกล้งเกาะแกะไอ้เต็งให้น้องดรีมเห็นนะ
เจ๊เดียร์ : ฉันถึงต้องสั่งให้ไอ้เต็งหลบหน้าไปสองสามวันไง ทีนี้ไอ้ดรีมเลยซึม บอกให้ฉันพามาหาไอ้เต็ง
พี่พิม : กว่าจะลงเอยกันได้ เล่นเอาเราสองคนเหนื่อยไปตามๆกัน
จบละ...
THE END
งื๊อ...จบแล้ว เป็นการเขียนเรื่องสั้นที่นานมากๆ
ขอบคุณทุกๆคนที่อ่านมาถึงตอนจบด้วยนะคะ ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์เลยจริงๆ
อาจจะไม่ได้ตอบคอมเม้นท์ แต่ว่าอ่านทุกคอมเม้นท์เลยนะ
จบไปแล้ว...ความรักของพี่เต็งกับน้องดรีมแบบมึนๆ
แฮ่...ไม่รู้จะพิมพ์อะไรต่อเลย จริงๆเขียนจบตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่ง่วงมากๆ
เลยยกยอดมาลงวันนี้แต่เช้าแทน
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
