มีคนอ่านเพิ่มขึ้นด้วยย
ดีใจจุงเบย ยินดีต้อนรับนะค้า♥
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Take off ur Pants!!
Episode 10
‘ THE PLAN HAS BEGUN.’
แผนการมันเริ่มแล้ว!!!!!!!คนตรงหน้ากรีดร้องสุดเสียง ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความหวาดกลัว เหมือนรับรู้ว่าตัวเองได้เผลอหลุดเข้ามาในฝันร้ายที่ไม่มีทางตื่นซะแล้ว
ร่างกายที่กระเสือกกระสนถอยหนีจากผม มันยิ่งเหมือนเชื้อเพลิงแหม่งความรู้สึกสนุกสนาน กระชับวัตถุมันวาวในมือตัวเองที่เป็นประกายวับเมื่อสะท้อนกับแสงไฟ บวกกับความรู้สึกของผมตอนนี้ มันคงชวนให้ดูน่าขนลุกขนพองแก่ผู้พบเห็นได้ไม่น้อย..
เงื้อมือขึ้นสุดแขน เสียงหวีดของไอ้ฟางลั่นกระหึ่มแต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรนอกจากทำให้หนวกหู .. ทุกอย่างมันสายไปแล้ว! ผมเหวี่ยงมีดสปาร์ต้าในมือลงใส่ร่างเล็กๆนั่นเต็มแรง ของเหลวสีแดงสาดกระเซ็นไปทั่วไม่หยุดเหมือนลมที่พุ่งออกมาจากลูกโป่งโดนเจาะรู สัมผัสได้ว่ามันเปียกกระเซ็นไปถึงใบหน้าของตัวเองด้วยซิ แต่นั่นมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ซักเท่าไหร่
เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดเหมือนไก่โดนเชือดคอดังออกมาระรอกแล้วระรอกเล่า แรงทั้งหมดของชีวิตเล็กๆที่พยายามดิ้นหนีสุดแรงก็ดูจะค่อยๆถูกบั่นทอนออกมาทุกๆรอยแผลเหวอะหวะที่ผมสร้างให้มัน..
เหมือนกับตุ๊กตาที่ใกล้หมดลาน..
.. เสียงกรีดร้องเงียบหายไปแล้ว ผมยืนมองชีวิตตรงหน้า ค่อยๆมอดดับลง.. ด้วยน้ำมือของผมเอง
รอยยิ้ม ค่อยๆถูกแสยะออกมาบนใบหน้าหล่อๆของผม...
“พี่เป๊ป น้ำลายยืด” ทันใดนั้น ทุกอย่างในหัวก็ลอยระเหยไปกับอากาศทันใดเหมือนน้ำที่ถูกสาดลงกลางทะเลทรายเม็กซิโก..
พ่อง! กูกำลังฟินนาเล่!! มารผจญ! สัด!!.. โอ๊ยย ไม่ใช่ๆ ลืมตัว ไม่ด่าๆ ข้อยกเว้นสำหรับนีโม่น้อย ลำเอียงกันเห็นๆนี่แหละเพราะความน่ารักของน้องปลาที่มันมีมากจนล้นเอ่อ ผมยกมือป้ายปากตัวเองอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่พบสิ่งใดเจือปนนอกจากริมฝีปากอันแสนเซ็กซี่ของตัวเอง (ใครถุยกูปล้ำ) น้องปลาหัวเราะคิกคักที่หลอกผมสำเร็จ
ตลกมากมั้ยลูก หะ ตลกมากมั้ย แม่ง ถ้าหน้าเหียกกว่านี้นิดนึงพี่เป๊ปถีบยอดหน้าแหกไปแล้วนะเธอ ขอบคุณพ่อขอบคุณแม่ที่มอบหนังหน้าแบบนั้นมาให้มึงซะเหอะน้องปลา
“ตลกมากมั้ยปลา” ผมถามอย่างหมั่นไส้
“มาก” (เสือก)ตอบอีกแน่ะ “พี่เป๊ปเชื่อด้วยอ่ะ ฮ่าๆๆๆ”
เพราะกำลังขับรถอยู่ เลยทำให้ผมมิสามารถหันไปสำเร็จโทษคนที่นั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถอยู่ข้างๆได้นอกจากการข่มขู่ทางสายตา ซึ่งน้องปลาก็ลอยหน้าลอยตา ไม่ได้มีความกลัวกันเลยซักนิด แต่ก็นะ แม่งน่ารักสัดๆ มองยังไงก็น่าหมั่นเขี้ยว เหลือบไปเห็นป้ายม่านรูดพอดี.. บ๊ะ เอาซักหน่อยดีมั้ย เอามั้ย เอาหน่อยมั้ย หลังจากร้างลากันมานาน แต่ก็ได้แค่คิดกันพอขำๆ ตอนนี้มีเรื่องที่สำคัญมากกว่ารออยู่
หลังจากนั้น บทสนทนาของผมและน้องปลาก็เงียบลงไป ต่างฝ่ายต่างจมอยู่กับความคิดตัวเอง มีแค่เสียงเพลงจากวิทยุที่ผมเปิดดังออกมากลบความเงียบ น้องปลาคิดอะไรเงียบๆอยู่ผมก็ไม่รู้และขี้เกียจจะทาย แต่บอกได้เลยว่าสมองของผมจมลงไปกับภาพเลือดสาดของไอ้ฟางอันมีผมเป็นผู้กระทำอีกแล้ว..
คือกูว๊อนท์มากอ่ะ ว๊อนท์ชิบหายวายป่วงอ่ะ อยากฆ่าแม่งให้ดับดิ้นจริงๆ ถ้าไม่ใช่ว่าผมยังพอมีจรรยาบรรณ ความกลัวต่อคุกและหม่อมแม่อยู่บ้างล่ะก็นะ แม่งเอ๊ยย
ตายหยังเขียดแน่มึง!!!!
ผมเลี้ยวรถเข้าไปยังที่จอดรถคอนโดแห่งหนึ่ง ไม่ใช่ทั้งของผมรึของน้องปลา แม่งเป็นคอนโดที่หรูมากกว่าของผมรึไอ้ตองอีกนะครับจะบอกให้ ห้องนึงกลืนแม่งทั้งชั้นอะคิดดู -_- แต่ก็นะ งั้นๆแหละ ไม่ใช่ว่าผมไม่มีปัญญาซื้อนะเว้ยแบบนี้ แค่มันไม่มีความจำเป็นต้องถลุงตังค์บุพการีมากขนาดนั้น.. ไง กตัญญูใช่ป่ะล่ะ? เก็บไว้ซื้อรถสปอร์ตมาจอดโชว์เล่นดีกว่าเนอะ กร๊ากก
“ปลาเพิ่งรู้ว่าพี่เพ้นท์รวยขนาดนี้” น้องปลาพูดด้วยปากที่เผยออ้าด้วยความตะลึงนิดๆ หึหึ ถ้ายิ่งได้รู้ว่ามันเอาเงินจากที่ไหนมาเข้ากระเป๋าตัวเองแล้วเนี่ย ระวังเดี๋ยวจะได้กรามค้างเอานะจ๊ะน้องปลา
“อ่านะ ไปกันเถอะ” ผมกอดคอน้องปลาเดินขึ้นลิฟท์ไป ไม่อยากจะพูดอะไรให้มากนัก แสกนลายนิ้วมือขึ้นมาถึงหน้าห้องไอ้เพ้นท์ เคาะประตูสองสามครั้งตามมารยาทผู้ดีที่ถูกปลูกฝังมา.. แต่แม่งไม่มีห่าอะไรมาเปิดซักตัว มึงบังคับกูเองนะเพ้นท์ โยนความเป็นผู้ดีทิ้งไปเหลือแต่ความจัญไรในตัว เตะประตูแม่งรัวๆพร้อมแหกปากจนน้องปลายังสะดุ้ง!
“สัดเพ้นท์เปิดประตูโว้ยยย!!! ไฟไหม้! น้ำท่วม! แผ่นดินไหว!!! เหี้ยตำรวจมาไอสัดวิ่งงงงงง!!!”
“แม่มึงออกลูกหรอไอ้สัด!!!!”
ประตูถูกเปิดผลั้วะออกมาทันใด ไอ้เพ้นท์โผล่หน้าออกมาด้วยมาพร้อมเฮดโฟนคล้องอยู่ที่คอ สภาพหัวยุ่งเหยิงและตาโหลๆ มันจ้องมองผมอย่างเคียดแค้นเหมือนกูเป็นผู้ร้ายคดีตัดนิ้วก้อยตีนมันไปเคี้ยวเล่น แต่พอไอ้เพ้นท์กวาดสายตาไปเห็นน้องปลาที่ยืนอึ้งอยู่ข้างๆก็เผยยิ้มแหยะออกมา ด้วยความที่แม่งไม่ได้หน้าหนาเหมือนกูนั่นเอง ฮ่าๆๆ
“.. เชี่ย เป๊ปนี่มึงจะเอาจริงๆใช่มะ” ไอ้เพ้นท์ถามผม ทำเหมือนจะร้องไห้แล้วทึ้งหัวตัวเองจนยุ่งเข้าไปอีก ผมไม่ตอบแต่ก็โอบไหล่น้องปลาแล้วเดินเฉิดฉายเข้าไปในห้องมันอย่างถือวิสาสะ .. โอ้โหนี่ห้องคนรึถ้ำอุรังอุตังวะ แม่งรกได้อีก!
“ทำไมไม่เก็บกวาดให้กูวะ” ผมถามไปพลางใช้ตีนเขี่ยเศษกระดาษที่ถูกตัดไว้ทั่วพื้น ไอ้เพ้นท์มองหน้าผมอย่างเคียดแค้นมาเจ็ดชั่วโคตร
“งานกูถูกอาจารย์ตีกลับมาสามรอบแล้วไอ้เหี้ยเป๊ป!! ละนี่งานพี่แอนกูก็ยังไม่ได้เคลียร์! จะให้กูทำยังไงล่ะโว้ยยย!!!” เหยด เพ้นท์ตี้สติหลุดแล้ว อ่ะนะ ก็พอจะรู้มาอยู่จากสภาพหนังหน้าและขวดเป๊ปทีน เร้ดดี้ กระทิงแดง แบรนด์ซุปกบที่วางเกลื่อนรายล้อมอยู่ข้างโมเดลและแลปท็อป แต่ไม่นึกว่าจะโดนถึงสามรอบทีเดียวเชียว น่าสงสารๆ
“กูสงสารมึงนะแต่ว่า..” ผมลากเสียงยาว เดินไปหยิบเซ็ทโมเดลและอุปกรณ์จำเป็นบางอย่าง ยื่น(ยัด)ใส่มือให้มันถือ
“เพื่อนต้องช่วยเพื่อนนะครับ” ผมโปรยยิ้ม “ไปทำงานที่ห้องเก่ามึงไป”
ห้องเก่าของมันก็คือห้องที่แม่งแชร์อยู่กับไอ้ธนูสมัยปีหนึ่ง แต่ตั้งแต่แม่งมีคอนโดเป็นของตัวเอง มันก็เริ่มไปค้างที่นั้นบ้างนานๆที ไอ้นูก็ได้เป็นเจ้าของห้องนั้นไปโดยปริยายโดยออกค่าใช้จ่ายแค่ครึ่งเดียว เรียกได้ว่าทางฝ่ายนั้นก็เนียนงกได้อีก
“..มึงมันเหี้ย!” ไอ้เพ้นท์สรรเสริญเยินยอผมจนแทบอายม้วนอีกหนึ่งตลบ ก่อนจะชูนิ้วแห่งความรักให้ อย่าสิมึงกูเขิลล์ มันหอบข้าวของใส่กล่องลังแล้วเดินปึงปังออกจากห้องไป อารมณ์เหมือนพนักงานออฟฟิสโดนไล่ออกเลยว่ะ แต่ความจริงก็คือ แม่งเป็นนักศึกษามหาลัยที่โดนไล่ออก (จากห้องของตัวเอง)
อาวว ล่ะ.. ผมหันไปมองห้องขนาดใหญ่ของไอ้เพ้นท์ที่แม่งใช้ได้รกอย่างทั่วถึงมาก น้องปลาเดินออกมาจากครัวพร้อมถุงดำขนาดใหญ่และเริ่มเก็บกวาด น่ารักมากครับ นี่สิน้องกู..
เอาล่ะ.. ตายเป็นตาย
“ปลา ต่อสายไอ้ตองให้พี่หน่อย”
“พี่เป๊ปทำเองสิ ปลาเก็บของอยู่เนี่ย ไม่เห็นเหรอ?” สวนซะกูเกือบหงาย น้องปลาหันควับมาตอบผมเสียงสะบัด อืม โอเค พี่ขอโทษ กู-ผิด-เอง แม่ง! ผมล้วงไอโฟนห้าเครื่องใหม่ ซิมใหม่ เพิ่งถอยออกจากโชว์รูมหมาดๆ สไลด์หน้าจอโชว์ปรื้ดปร้าดด ..และเริ่มกดโทรหาหนึ่งใน contact ที่ถูกเมมไว้ด้วยชื่อเก่าว่า
‘ E-hiaTong ’
“..ฮัลโหล” อุยชิบลอสท์!!! ผมกดตัดสายทิ้งทันที!
.. เฮ้ย! แม่งจะรับเร็วไปไหนวะ กูยังไม่ทันเตรียมใจ แล้วดูเสียงดิ หอยหลอด ทายเลยแม่งเพิ่งตื่น ไอ้เหี้ยแหบกระเส่าซะ!! ผมเอามือแปะแก้มร้อนๆของตัวเอง ว้าย.. โถเป๊ปเปอร์ ทำตัวเป็นสาวมัธยมไปได้เลยนะมึง ..ตกอยู่ในภวังค์ของตัวเองได้ไม่นาน ก็รู้ตัวถึงสายตาที่จับจ้องมา ผมเหลือบไปมอง..
สายตาน้องปลา >> = =
“จะเล่นอีกนานป๊ะพี่เป๊ป”
“.. ไม่แล้วจ่ะ...”
...
Tong’s Part } “ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด..” หะ? ตัดสายทิ้ง? ผมกระชากมือถือออกจากหูตัวเองมาดูหน้าจอ เบอร์แปลก? ไอ้เหี้ยตัวไหนมันเสือกโทรเล่นมาขัดจังหวะการนอนกูวะ!!
ผมวางไอโฟนไว้ที่หัวเตียงอย่างเดิมแล้วกระชากผ้าห่มขึ้นคลุมหัว.. เหี้ยแดดแยงตาว่ะ ผ้าม่านกูมีนะ หนาด้วย แต่กูขี้เกียจลุกไปปิด คลุมโปงแม่งนี่ล่ะง่ายดีจบ
“..โอ้ยยย ไอ้ห่าแม่ง โทรมาจังเว้ย!!!”
ผมร้องเสียงดังอย่างขัดใจเมื่อเสียงไอโฟนเริ่มร้องอีกแล้ว คว้ามาดู แม่ง.. เบอร์แปลกเบอร์เดิม!!! สัด โรคจิตรึไงวะเนี่ย ถ้าเป็นเวลาปรกติกูคงกดรับแก้เซ็งแล้วล่ะนะ หึ แต่ขอโทษ นี่เวลานอนกู!! มีค่ายิ่งกว่าพ่อมึงอีก! ผมกดปิดเสียงแล้วโยนไอโฟนทิ้งลงใส่กองผ้าบนพื้นห้องทันที
เมื่อคืนมีปลาน้อยๆสองตัวมาติดแบบไม่ได้เขวี้ยงเบ็ด เหอะ เด็กผู้ชายสองคน กูล่อจนอิ่มเลยไง นับถือเด็กสมัยนี้จริงๆ โดนไปฟ้าแทบเหลืองยังตื่นก่อนกูอีก เหี้ย.. รึกูแก่เองวะ ห่า ไม่ใช่หรอก (นี่หลอกอยู่ตัวเองเหรอ..)
ผมป่ายมือไปยังกระเป๋าตังค์ที่จำได้ว่าอยู่หัวเตียงเมื่อนึกอะได้ คว้ามาส่องดู.. นั่น เงินสดกูหายเกลี้ยง เหอะๆ งี้สินะถึงลากสังขารกันออกไปได้ เออช่างแม่ง อยากได้ก็เอาไป มันได้กูก็ได้ แฟร์ๆ ดีซะอีก อย่างที่เคยบอก ผมไม่ชอบให้มีใครมานอนด้วยบนเตียง อย่างน้อย กูตื่นมา มันต้องไม่อยู่
ยกเว้นไอ้เด็กเปรตนั่น ซึ่งเป็นข้อยกเว้น
“เฮ้อ.. คิดถึงมันอีกแล้ว” เพลียกับตัวเองชิบหาย ไม่ได้อยากลืมมัน.. ลืมไม่ได้ หรอก แม่งเสือกเล่นโผล่มาในทุกความคิดกูตลอด แต่ก็แค่เมื่อไหร่ที่.. จะถึงวันที่กูสามารถนึกถึงหน้าไอ้เด็กนั่น โดยไม่ต้องปวดในหัวใจได้บ้างวะ?
...
Pepper’s Part } สาดดดดดดดดดด ไม่รับโทรศัพท์กู!! ผมเริ่มเหวี่ยงแล้วหลังจากที่กระหน่ำโทรรอบต่อๆไปหาอีเหี้ยตองแต่ก็ไม่ประสบผลสำเร็จ แต่ด่าอะไรมากไม่ได้ น้องปลาส่งสายตาตำหนิใส่กูแบบเต็มสตรีมแล้วครับทีนี้ ห่า สายตาแบบนั้นนี้ไม่ใช่น้องปลากูไม่อนุญาตให้ทำหรอกนะ ลองหน้าเหี้ยแล้วส่งสายตาแบบนี้ใส่กูดิ่ จับเหวี่ยงออกระเบียงตกตึก 20 ชั้นตายเลยแม่ง
“เพราะพี่เป๊ปนั่นแหละ มัวแต่เล่นอ่ะ!” เออกูรู้แล้วกูขอโทษษษษษ “แล้วทีนี้ยังไงล่ะ ถ้าแฟนพี่ไม่มา แผนก็ไม่สมบูรณ์สิ”
ผมขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิด งั้นรอข้ามแผนแม่งเลยละกัน.. เดี๋ยวค่อยมาจับๆยัดๆให้มันมาเข้าที่อีกที ไม่ยากหรอก เพราะเมนวันนี้ก็คือการแก้แค้น ทำห่ายังไงก็ได้ให้แม่งเจ็บ ทำห่าอะไรก็ได้ให้กูหายแค้น!
แค่นี้แหละ ง่าย ง่าย
ปึง ปึง ปึง! เสียงทุบประตูห้องไอ้เพ้นท์ดังขึ้นขัดจังหวะ ผมกับน้องปลาหันมามองหน้ากันเองอัตโนมัติ และก็เป็นน้องปลาที่ลุกไปส่องที่ตาประตู นีโม่น้อยหันมาพยักหน้ากับผมเป็นการยืนยัน
ผมพยักหน้าตอบ น้องปลาค่อยๆเปิดล็อกประตูออกอย่างช้าๆ..
ผั้วะ!!!! นีโม่น้อยกูหน้าสะบัด!!!
ทันทีที่ประตูเปิด น้องปลาก็โดนต่อยหน้าทันทีแบบสายฟ้าแลบ! โดยคนกระทำไม่ใช่ใครครับ.. ไอ้ฟาง!!
ผมอ้าปากตาค้าง เหมือนไอ้ฟางมันเป็นบ้าไปแล้ว มันไม่สนว่าน้องปลาเป็นใครหรือเกี่ยวข้องอะไรกับมัน มาถึงแม่งซัดก่อนเลย ผมกำลังจะก้าวเข้าไปช่วยแต่ก็ต้องสะดุดกึกอยู่ตรงนั้นเมื่อน้องปลาวาดศอกกลับใส่หน้าไอ้ฟางดังดึงปั้ก!!!..
โอยกูนึกว่าบัวขาวมาเอง = =;;
“มึง!!!” ไอ้ฟางสบถแล้วถลึงตาใส่น้องปลา ไปโกรธเขาอีก เพราะแบบนี้ไงตั้งแต่เมื่อก่อนผมถึงเกลียดไอ้ฟางหนักหนากว่าคู่ควงอื่นๆของไอ้ตอง คือสันดานแม่งแย่อ่ะ ตัวเองไปต่อยเขาก่อนแท้ๆ ผิดกับปลาน้อยของผม ไม่พูดพร่ำทำเพลง ส่งลูกถีบใส่ท้องไอ้ฟางอีกลูกไปแล้วนั่น โว้ว! เด็ดแท้
“ต่อยกูเหรอไอ้เหี้ย มึงตาย!” น้องปลาจับคอเสื้อไอ้ฟางที่กำลังจุกอยู่แล้วแทงเข่าใส่ท้องอย่างรัว ไม่เสียแรงที่หลังจากเหตุการณ์วันนั้นที่น้องปลาโดนข่มขืน ผมก็ได้ตกลงแม่นางไปฝึกมวยที่ค่ายพ่อคนรู้จัก หึหึ กลับมาเป็นไงล่ะครับ กลายเป็นญาติซัมซุงเลยมั้ย..
ลูกปลา กาแล็กซี่
“อี..สัด!!!” ไอ้ฟางกัดฟันกรอดสบถก่อนมันจะฮึดแรง คว้าผมน้องปลาแล้วกระชากจนเสียหลัก มันอาศัยช่องว่างใช้กำปั้นตบหน้าน้องปลาแบบนอนสต๊อป เสียงดังฟังชัด ผั้วะๆๆ แต่ก็ได้ไม่นานเพราะพอน้องปลาตั้งสติได้ คนน่ารักก็ใช้ตีนถีบไอ้ฟางกระเด็นถลาออกจากรัศมีตัวทันใด รุ่นนี้เขาแรงจริงว้อยย กร๊าก
“พี่เป๊ป.. ไม่คิดจะช่วยปลามั้งเลยใช่มั้ย..” นีโม่น้อยเอามือกุมเนื้อแก้มแดงๆของตัวเองแล้วส่งค้อนมาให้พี่เป๊ปเน้นๆหนึ่งดอก กูหุบยิ้มแทบไม่ทันอ่ะ โทษ พอดีเผลอมันส์ไปนิ๊ด.. ไอ้ฟางที่ล้มไปกองอยู่กับพื้นค่อยๆยันตัวลุกขึ้นมาแล้วทำท่าจะโผเข้าหานีโม่อีก แม่นี่ก็ตั้งการ์ดรับซะ
พระเอกออกโรง's time ผมรีบเดินไปขวางหน้าไอ้ฟางไว้ มันผงะออกไปทันที ตาเบิกโตอย่างตกใจแท้จริงไม่ได้เสแสร้ง อัยย๊ะ! ใครแถวนี้มีกล้องรีบรัวชัทเตอร์เก็บภาพไว้เป็นที่ระทึกเลยครับ หายากนะช่วงเวลาแบบไม่เสแสร้งแกล้งตอแหลของไอ้ฟางเส้นสุดท้ายเนี่ย แรร์ไอเทมมมมมม!!
“...มึง! ไอ้เป๊ปเปอร์!!!” เรียกกันจังเลย กูก็รู้ว่าชื่อกูมันเท่ ผมแสยะยิ้มใส่ ลิ้นในปากเริ่มอยู่ไม่สุข มันดุนไปทั่วกระพุ้งแก้ม ไอ้ฟางหน้าเสีย ใช่ สีหน้าแบบนั้นแหละที่ผมอยากเห็น อยากเห็นมานานแล้ว!
“แอ๊บแตกแล้วเหรอน้องฟาง ไม่เรียกกูพี่ล่ะจ๊ะ?” ผมยิ้มถามนุ่มละมุนละไม
“อ.. นี่มึง ที่แท้ก็มึง!! มึงทำกูแบบนี้เหรอ!! ไอ้ระยำเอ๊ยย!!!” ไอ้ฟางด่าผมหน้าดำหน้าแดงแต่ไม่ยักกล้าเข้ามาประทุษร้ายเหมือนที่ทำกับน้องปลา ป๊อดก็เงี้ย ผมแสยะยิ้มแล้วกดเปิดคลิปหนึ่งในไอโฟนมาดูเล่น
“ทำแบบนี้นี่ หมายถึงไอ้เนี่ยเหรอครับคุณฟางข้าว ..” ผมหันหน้าจอไอโฟนตัวเองไปให้คนตรงหน้ามอง ไอ้ฟางหน้าซีดปากสั่น กระผมก็มิทราบว่าแม่งจะสั่นทำส้นรองเท้าแตะอะไร ในเมื่อคลิปนี้แม่งก็ต้องเคยเห็นแน่ๆอยู่แล้ว -_-
สิ่งที่กำลังเล่นอยู่บนจอไอโฟนห้าของผมก็คือภาพเคลื่อนไหวจากกล้อง ที่จับไปยังกลุ่มวัยรุ่นชายในชุดมัธยมกลุ่มหนึ่งกำลังนั่งล้อมวงทำอะไรซักอย่างอยู่ มองเผินๆอาจจะเหมือนกำลังล้อมนั่งจั่วไพ่ยูกิอ่ะนะ แต่พอภาพเลื่อนเข้าไปใกล้ๆเรื่อยๆ โฟกัสสั่นเป็นช่วงจังหวะเดินของคนถือกล้อง เด็กผู้ชายหนึ่งในนั้นผงกหัวขึ้นมา
ใบหน้าของเด็กผู้ชายคนนั้นยิ้มแย้ม ที่มือถือหลอดยาวๆหนึ่งอันที่เชื่อมอยู่กับขวดแก้วทรงกลมที่มีหลอดเสียบอยู่ ปากหลอดทุกอันมีเด็กผู้ชายวัยขบเผาะในชุดกางเกงน้ำเงินจับจองอยู่ไม่มีขาด และหนึ่งในนั้นก็คือ..
“มึง.. ตอบกูมา มึงไปเอาคลิปนี้มาจากไหน!!!!” ไอ้ฟางพูดเสียงสั่น กัดฟันกรอดและจ้องมองผมอย่างเจ็บแค้น ผมยิ้มด้วยอารมณ์สะใจ และไม่ตอบคำถามของแม่งด้วย ก็กูหยิ่งไง มีไรป๊ะล่ะ
“มีอดีตที่สดใสดีนะไอ้ฟาง หนุ่มเกย์น้อยอักษรย่อ ฟ.ฟาง เล่นไอซ์ตั้งแต่วัยขนไข่ยังไม่ทันขึ้น~ ฮ่าๆๆๆ กูเชื่อว่าอนาคตมึงต้องสดใสไม่แพ้อดีตว่ะ!” ผมพูดไปหัวเราะไป แอบได้ยินเสียงหัวเราะของน้องปลาดังขึ้นมาแผ่วๆจากทางด้านหลังด้วย ไอ้ฟางทำหน้าแบบ อารมณ์คือวิมานกูล่ม มันพุ่งตัวจะเข้ามาแย่งไอโฟนไปจากมือผม แต่ขอโทษ ได้ข่าวตัวมึงเท่ากะปอมเองมั้งอิหอยหลอด ผมเบี่ยงตัวหลบ โยนมือถือในมือให้น้องปลารับแล้วหันมารวบข้อมือไอ้ฟางไว้แน่น
“กูไปทำอะไรให้มึง!!! มึงอยากได้ผัวมึง กลับก็ไปบอกพี่ตองสิ!!! มายุ่งกับกูทำไม!? อ่อ.. รึไปขอแล้วพี่ตองเขาไม่รับรีเทิร์นล่ะหา!!” ตากระตุกเล็กๆนะ ไอ้ฟางมันด่าแบบไร้รสนิยมมากอ่ะครับ ไร้เซนส์ นอนเซนส์ ด่าแบบไร้สมองมากเลยว่ะ มันเหมือนพยายามจะขึ้นท็อปฟอร์มในเวลาที่แม่งกำลังเป็นดาวร่วง
ผมรับไม่ได้จริงจังบอกตรงๆ เวทนามากเลย อดไม่ได้ที่ต้องถอนหายใจพร้อมส่ายหน้าใส่หน้าแม่งด้วยความสงสาร เฮ้ออ.. เป๊ปเปอร์สลดจุงเบย
“นี่ยังกล้าถามอีกนะ.. หึ กูต่างหากมั้งต้องถามมึง .. ประสาทรึไง คิดว่ากูไม่รู้หรอว่ามึงทำเหี้ยอะไรไอ้ฟี่!!!” ผมตะคอกใส่มัน ไอ้ฟางตาโต แรงดิ้นหายไป หยุดดิ้นแล้วแต่ก็ใช่ว่ากูจะปล่อยแขนมึงนะไอ้เหี้ย กูจะบีบแม่งให้เนื้อตายคามือกูเลย
“มึงพูดเรื่องอะไร.. ใครคือทอฟฟี่?” ..เนียนว่ะ! เนียนได้อีก มันทำหน้าตางงๆ แต่กูเห็นหรอกว่าปากมึงซีดแล้วมือมึงก็สั่น ผมกระตุกมุมปากขึ้น ไอ้ห่านี่ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา รวบข้อมือมันสองข้างไว้ในมือเดียวแล้วลากมัน ย้ำว่าลากมันเข้าห้องนอนของไอ้เพ้นท์ จะบอกให้ว่าไอ้ฟางนี่มันตัวเล็กครับ น้องปลาที่สูงเลยไหล่ผมมานิดเดียวยังตัวใหญ่กว่าอีเชี่ยฟางอีก!
เข้ามาถึงผมก็เหวี่ยงไอ้ฟางไปให้แรงที่สุด หันไปปิดประตู ล็อก อื้มหืม.. ห้องนอนไอ้เพ้นท์แม่งรกไม่ต่างจากข้างนอก รกยิ่งกว่าห้องนอนคนเก็บขยะ ว่าแต่ไอ้ธนู กูเองก็ไม่ทราบว่ามึงเรียนถาปัดมาอีท่าไหนเหมือนกันแหละเพ้นท์ตี้ แต่นี่ไม่ใช่เวลาเชยชมการออกแบบดีไซน์ภายในของไอ้เพ้นท์สินะ..
“มึงจะทำอะไรกู!!!” มันร้องแหวขวัญหนีดีฝ่อในขณะที่ผมเดินเข้าไปใกล้ เสียงกองขยะประเภทรีไซเคิลรอบห้องไอ้เพ้นท์ ทำให้ทุกก้าวที่ผมเดินเข้าเป็นมีเสียง แกรบ.. แกรบ เป็นซาวน์เอฟเฟคเพิ่มความสยองด้วยในตัว
“นั่นสิ.. จะทำอะไรดีนะ” ผมพูดด้วยเสียงเอื่อยๆ ไอ้ฟางถดตัวหนี สายตามันลอกแล่กแบบต้องการหาทางออก .. หึ หึ หึ
ไม่มีทางว่ะ
“ทำเหี้ยอะไรก็ได้.. ให้มึงลืมไม่ลงไปชั่วชีวิตไงล่ะ!!!!!”TBC.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
คอมเม้นท์ถึงกันบ้างก็ดีนะคะ ถึงซี่จะตอบบ้างไม่ตอบบ้าง ตามอารมณ์และความขยัน แต่ซี่อ่านทุกอันนะเออว์
ขอบคุณที่อ่านคร้าบ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
