มาแล้วว ขอโทษที่หายไปนานนะคะ ขอบคุณมากที่ยังติดตามกันอยู่
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Episode 15
‘ BE SUFFERING. ’
ทุรนทุรายไปซะเถอะ!!!!!!!กฎกติกาเหรอ.. ง่ายๆสบายมากครับ เด็กอนุบาลยังเอาไปเล่นได้ถ้าอยากจะเล่น เกมฝึกความอดทน ที่มีตัวผมเป็นเดิมพัน..
“ภายใน 2 อาทิตย์ มึงต้องทนให้ได้ทุกอย่าง ทุกคำขอ ทุกการกระทำของกู ถ้ามึงขัดกูด้วยอารมณ์หรือเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นล่ะก็ เกมจบ มึงแพ้ และจะไม่มีสิทธิ์ได้ข้องเกี่ยวกับชีวิตของกูอีก ฟอร์เอเวอร์” เข้าใจคำว่าฟอร์เอเวอร์มั้ยครับ ความหมายมันก็แปลว่า ต-ลอด-ไป ..
“แล้วถ้ากูชนะล่ะ..” มันถามกลับมา โห..นี่คงมั่นใจว่าจะชนะได้สินะ แต่ผมยิ้มหวานตอบ แล้วไล่ฝ่ามือไปตามโครงหน้าของอีกคน
“เราก็จะมา..นับหนึ่งด้วยกันใหม่ไงล่ะ..” กูตอบได้น่ารักป๊ะ?
ตัดฉับกลับมาที่สถานการณ์ปัจจุบัน ..ไอ้เกมฝึกความอดทนนี่ก็ตั้งชื่อให้มันดูเก๋ไก๋สไลเดอร์ไปงั้นอ่ะครับ เอาจริงๆมันก็คือ จับเหี้ยตองมาลองบท เบ๊ชัดๆ หึหึ..อย่าคิดว่าผมจะมีคำว่าปราณีเลยนะ เป๊ปเปอร์เป็นคนใช้ชีวิตเต็มร้อยไม่มีอะไรครึ่งๆกลางๆนะฮะ ยกตัวอย่างเช่นตอนนี้กระผมนั่งอยู่ในคลาสเรียน แต่ตามองไอโฟนในมือ นิ้วจิ้มทัชสกรีนเป็นระวิง กูรอเวลานี้มานานแล้วมึ๊ง..
ตำแหน่งอนาคตผู้บังคับบัญชาการรถไฟแห่งชาติ ฉายานักสับรางขั้นเทพอย่างนายเป๊ปเปอร์คนนี้ ขอบอกเลยว่าอยากจะลองเห็นปรากฏการ ‘รถไฟชนกัน’ ดูซักครั้งให้เป็นบุญตาว่ะ..
…
ตอนนี้ คลาสจบ แต่คนไม่จบ ผมเดินทอดน่องอย่างอารมณ์ดีออกมายืนหน้าคณะ ยิ้มแย้มจนคนแถวนี้มองกันด้วยสายตาเคลือบแคลงสุดตีน แม้แต่เพื่อนรักหักสวาทอย่างไอ้เพ้นท์และไอ้นู มันยังออกปากถามว่ากูแดกยาผิดขวด ใช่รึไม่? ..
คำตอบคือไม่ใช่
“พี่เป๊ปป..~”
ผมหันไปตามเสียงเรียก อา.. มาแล้วครับ เอวบางร่างน้อยสาวแตก สเปคผมวิ่งหน้าตั้งมาแล้ว! น้อง ‘พีค’ วิ่งถลาเข้ามาโอบเอวผมแล้วเอาหน้ามุดอกแสดงความคิดถึง ซึ่งผมก็อดใจไม่ได้ที่ต้องคว้าตัวเล็กๆตรงหน้ามาฟัดกลับให้หายอยาก
“คิ คึคึ พี่เป๊ป ผมจั๊กจี้เว้ย” พีคหัวเราะไปพูดไปเมื่อโดนผมฟัดแก้มซ้าย แล้วเอาปากเม้มแก้มขวาแรงๆแถมด้วยการกัดซอกคออย่างหมั่นเขี้ยว แม่งง ขาวชิบหาย!! อยากดูดว่ะครับ อารมณ์เหมือนเวลาเห็นกระดาษขาวๆแล้วเราต้องวาดอ่ะ
“ก็คิดถึงพีคเนอะ” ผมกดปากใส่แก้มของพีคแน่นๆแล้วพูดอู้อี้ ทำไมแก้มนุ่มวะ หอมด้วย ทำมายย กูชอบแก้มแบบนี้
“คิดถึงแต่หายเงียบเลยนะ มันน่าป๊ะ พูดแล้วเคืองจี๊ดๆ” พีคว่าแล้วผลักผมออก ผมเลิกคิ้วขึ้นขำๆ เฮ้ยอย่าทำหน้าตาน่ารักแบบนี้ เดี๋ยวอดใจไม่ไหว พีคก็เป็นคนแบบนี้แหละครับ ออกจะคล้ายๆแนวน้องปลา แต่ว่าคำพูดจาหรือท่าทางจะห่ามกว่า(นิดนึง) แต่เอาเหอะ ยังไงก็น่ารัก พีคนี่เป็นกิ๊กหมายเลข 2 รองจากน้องปลาเลยนะ เห็นมั้ยว่าเป๊ปเปอร์รสนิยมดีแค่ไหน กิ๊กทุกคนนี่ไม่มีหรอกนะ แบบจิ้บเงี้ย(ยังจำหล่อนได้ไหม) ฟางเงี้ย สันดานปลาสวายแบบนั้นไม่เคยมีมาให้เห็นในสต๊อกเด็กกูขอบอก ที่เคยหน้ามืดคว้าผิดตัวให้เสียประวัติมาครั้งเดียว ก็คือไอ้..ตัวที่ชื่อตองนั่นล่ะ
“ถ้าพี่บอกว่า พี่กลับตัวมาเป็นคนดีรักเดียวใจเดียวแล้ว?” ผมพูดยิ้มๆ พีคทำหน้าเหวอแล้วถอยหลังไปสองสามก้าว
“ไม่มีทาง! นี่ใครๆวะ นี่ไม่ใช่พี่เป๊ปตัวจริง ใครปลอมตัวมาเป็นพี่เนี่ย! สิ้นคิดชะมัด..โอ้ย!” ผมตบหัวพีคเบาๆพอให้รู้สึก มันลูบหัวตัวเองแล้วทำหน้าเบ้ใส่ ผมไม่ต่อความยาวสาวความยืด แต่เอามือโอบคอพีคก่อนจะลากเข้าไปนั่งใต้ร่มไม้และเก้าอี้หน้าตึกคณะ ไอ้เพ้นท์กับไอ้นูที่นั่งอยู่ตรงนั้นทำหน้าตื่นเมื่อเห็นพวกผมสองคน
“พี่เพ้นท์ พี่ธนู หวัดดีครับ” พีคไหว้ทั้งสองคนอย่างรู้งาน สองสหายของผมก็รับไหว้แบบอึนๆปนเลิ่กลั่ก ไอ้เพ้นท์จิกตาใส่กูทันทีแบบต้องการคำตอบ แหม่ พ่อมึงเป็นไก่เหรอ ผมเบนสายตาหนีไปชมนกชมไม้ทางอื่น
“ไอ้..เอ่อๆ เป๊ปเปอร์ๆ มาซื้อน้ำกับกูหน่อยดิ๊” ไอ้ธนูออกตัวก่อน ผมเหลือบตาไปมอง กำลังจะตั้งท่าจะปฏิเสธแต่ก็โดนมันโอบคอแล้วลากไปซะ พีคมองตามพวกผมสองคนงงๆ พอไอ้นูลากผมมาได้ถึงจุดลับตาคนหน่อยปุ้บ แม่งก็ยิงคำถามรัวห่าทันที
“มึงคิดจะทำอะไรเนี่ย! พากิ๊กเก่ามาทำไม ไม่ใช่ว่ามึงจะไปคืนดีกับเฮียแล้วเหรอวะ!” เชี่ย ยิงคำถามขนาดนี้ไม่กลัวเพื่อนมึงพรุนเลยเหรอคร้าบ.. แต่ก็อย่างว่าแหละกูยังชิวๆอยู่ เฮ้ยนั่น ดาวคณะบัญชีมาเดินอะไรแถวนี้วะ ผิวปากแซวแม่งเลย กร๊าก แหนะๆมีค้อนใส่ดั้วะ อย่าให้รู้ว่าเดี๋ยวแอบไปสืบเบอร์กูมาแล้วกันน..
“ไอ้เป๊ป!!!” โอ้ยเสียงดังทำไม ผมหันไปทำหน้าบู่ว์ใส่แม่ง =3= ไอ้เพ้นท์มันรับบทแม่กูไปแล้ว มึงไม่ต้องอินเทรนด์มารับบทพ่ออีกก็ได้นะธนู ถึงมึงสองตัวจะเป็นผัวเมียกันก็ตามเหอะ..
“แล้วกูทำอะไรกับน้องเขายัง พวกมึงก็อยู่ด้วยนี่หว่า ไม่ใช่ว่าจะลากไปปี้กันซะหน่อย ร้อนตัวไปได้ ก็แค่รักกันแบบพี่น้อง เหมือนกูกับน้องปลาไง” ผมแคะขี้หูไปพูดไป
“สัด แล้วเฮียเขารู้มั้ย มึงเล่นให้ไอ้เพ้นท์โทรเรียกเฮียมาด้วยแบบนี้ นี่มันกะมีเรื่องชัดๆเลยนี่หว่า!!”
เอ๋าา.. ก็รู้กันนี่ แล้วจะถามทำไม..
ผมยักไหล่ให้เป็นคำตอบของมันแล้วหันตัวเดินกลับทางเดิม เดินกลับมาที่โต๊ะพร้อมไอ้นู ก็เห็นว่าตอนนี้ทุกคนก็อยู่กันพร้อมหน้าแล้ว รวมถึงคนที่ผมใช้ให้ไอ้เพ้นท์โทรตามก่อนน้องพีคจะมาถึงนิดนึงด้วย..
ไอ้ตอง
บนโต๊ะนั้น น้องพีคยังคงไม่รู้สึกรู้สา แต่ไอ้เพ้นท์หน้าซีด ส่วนเหี้ยตอง มันมองผมด้วยสายตาตัดพ้อปนเจ็บปวดครับ.. ถุ้ย! อย่าไปเชื่อเลยกูตอแหล คิดเหรอครับว่าคนแบบมันจะมีโมเม้นท์พระเอกแบบนั้น ไม่มี๊! ทันทีที่ผมเดินมาถึงโต๊ะไอ้ตองก็จ้องกูเขม็งเลยล่ะ จ้องแบบอาฆาตพยาบาทแทบจะหักคอกูไปจิ้มน้ำพริกแดก แถมตีนนี่กระดิกยิกๆ มึงเป็นโรคพาร์กินสันเหรอ
“หิวป่ะ หาไรกินกันเหอะ พีคหิวรึยัง?” ผมพูดออกไปเหมือนไม่รับรู้รังสีอำมหิตที่แผ่ซ่านเหมือนงูแผ่แม่เบี้ยของไอ้พี่ตอง
“ไม่หิว” ..ทุกสายตาจ้องไปยังไอ้คนที่ เสือกตอบ ทั้งที่ไม่มีใครถาม ไอ้ตองโพล่งออกมาหน้านิ่ง แถมจ้องผมด้วยสายตาว่าไม่พอใจแบบสุดตีน น้องพีคขมวดคิ้ว ไอ้เพ้นท์กับนูแม่งเลิ่กลั่ก คงกลัวว่าจะมีวางมวยตรงนี้ แต่ผมกลับแสยะยิ้มออกมา..
“งั้นก็ไม่ต้องแดก” ผมตอบออกมาสบายๆ แอบเห็นไอ้ตองมีสีหน้าดีขึ้นทันที แต่นั่นก็แค่ก่อนหน้าที่ผมจะต่อประโยค “มึงอ่ะไม่ต้องแดก แต่กูจะแดก แล้วมันก็เป็นหน้าที่มึงที่ต้องพาพวกกูไปรับประทานอาหาร จากนั้นแล้วก็รอพากูไปส่งบ้านด้วย .. วันนี้เอารถอะไรมาวะ”
ผมพูดแล้วชะเง้อมองไม่รอคำตอบ สีแดงสะท้อนแสงเป็นประกายแวบกระแทกตาอยู่ใต้ร่มไม้ไม่ไกลมากนัก คนที่ผ่านไปมาแถวนี้ยืนจ้องกันยังกับเห็นของแปลก แต่แม่งง ยังไงผู้ชายมันก็ต้องคู่กับความเร็ว อดชมไม่ได้อยู่ดีว่าแม่งงามชิบหายรถ(อดีต)ผัวกรุว์
“อเวนทาดอร์ซะด้วย..” ผมเดาะปากยิ้มๆ อันที่จริงก็คาดไว้อยู่แล้วล่ะว่ามันคงเอาคันนี้มา เพราะตอนนี้ไอ้ตองกำลังอยู่ในช่วง ‘เติมโปร’ มันรู้ว่าผมชอบรถสปอร์ต แต่ซื้อเป็นชื่อตัวเองไม่ได้เพราะหม่อมแม่ไม่อนุญาต (คงกลัวว่าจะเกิดอันตราย ซึ่งผมก็รับปากไม่ได้ว่ามันจะไม่เกิด) แลมโบร์กินี่แม่งเป็นรถสปอร์ตสองที่นั่ง แค่คิดก็สนุกแล้ว
“รถกูนั่งได้แค่สองคน” มันตอบเหมือนว่าหาทางรอดให้ตัวเองได้ แต่ขอโทษ มองหน้ากูแล้วพิจารณาออกมาใหม่ คนอย่างไอ้พริกถ้าคิดจะกัดแล้ว กัดไม่เคยปล่อย! กูล็อกกรามได้โว้ย!
“แล้วไง? งั้นมึงก็ขับทวน พาพวกกูไปส่งร้านอาหาร ทีละคนสิ.. ยากอะไร๊”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังและท้าทาย ทุกอย่างในโต๊ะนี้เงียบลงไป ผมมองไอ้ตองที่ตอนนี้มันกัดกรามแน่น มือกำจนแขนเกร็งสั่นเหมือนอยากจะบีบคอผมให้ตายห่าคามือ ผมดุ้นลิ้นไล่ตามขอบฟันตัวเอง
“เอ่ออ.. ไอ้เป๊ป วันนี้พวกกูเอารถมาว่ะ เดี๋ยวกูขับไปกันเองก็ได้ สะดวกกว่าด้วย” ไอ้เพ้นท์พยายามหาทางออกและประนีประนอมด้วยสันติ แต่บังเอิญกูไม่ใช่พวกประเภทเลิฟแอนด์พีซว่ะเพื่อน แต่ถ้าเมคเลิฟวิธพีคอันนี้ก็ค่อยว่าไปอย่าง บ๊ะ จัญไรได้โล่..
“ไม่ต้อง มึงเคยบ่นว่าชอบรถไอ้ตองนี่ ไหนๆก็ไหนๆละ วันนี้ลองขับด้วยเลยดิ่”
“ไอ้เป๊ปปป..” ไอ้เพ้นท์กัดฟันเรียกผมเสียงแหลม มันเอาตีนไล่เตะขาผมอยู่ใต้โต๊ะเป็นพัลวัน แต่ผมยังยิ้มหน้าระรื่นอยู่กับสถานการณ์อันน่าสงสารของยอดชายนายใบกล้วย และเส้นแบ่งความเป็นความตายของสหายรัก อย่างว่า ไอ้ตองแม่งหวงรถมันชิบหายวายวอดอ่ะครับ ขับมันยังไม่ยอมให้กูขับเล๊ย ให้แต่นั่ง นั่นขนาดว่าสมัยคบกันนะน่ะ แม่งรักษาความเชี่ยได้ดั่งเกลือรักษาความเค็มจริงๆ แล้วที่ผมออกปากว่าให้ไอ้เพ้นท์ไปขับขี่ลูกรักมันแบบนี้ เหี้ยตองจะเอากุญแจรถปักหัวไอ้เพ้นท์ดับตรงนี้ก่อนรึเปล่า อันนี้ก็ได้แต่ลุ้นเยี่ยวเหนียวกันไป..
“มึง..” ไอ้ตองกดเสียงต่ำ เหมือนว่าเส้นความอดทนของมันใกล้ขาด
“ตองจะไม่ทน?” ผมถามมันด้วยเสียงน่าสงสารแถมด้วยการช้อนตามองวิ้งๆ น้องเนยครับพี่เป๊ปขอยืมวลีซักครู่นะครับ เดี๋ยววันนี้พี่ทุบรถโชว์ให้หนึ่งคัน ข้อหาสร้างมลพิษต่อสิ่งแวดล้อม น้องพีคมองผมแบบอึ้งปนงง จะว่าไปบทพีคหายไปตั้งแต่ตอนไหนแล้ววะ ทนน้ำลายบูดไปอีกแป๊ปนะคนดีของพี่
“เป๊ปพอแล้วมั้ง พอเหอะ..” ไอ้ธนูเริ่มออกปากเมื่อผมกับไอ้ตองตอนนี้เล่นเกมจ้องตากันอย่างไม่ลดละ ใครกะพริบก่อนแพ้แดกขี้ ถุ้ยไม่ใช่ ผมไม่สนใจเสียงของคนรอบข้าง ฉีกยิ้มมองหน้าไอ้ตองอย่างคนที่ ถือไพ่เหนือกว่า!
“นี่วันที่หนึ่งเองนะ โธ่.. น่าสงสาร” ผมเบะปากแล้วเน้นออกเสียงตัว S เอคเซนท์ ส.เสือดาวคะนองชัดเจนจนน่ายำตีนใส่แม้กระทั่งในสายตาตัวเอง ไอ้ตองกำหมัดแน่น ปากหนักนักเหรอไอ้เหี้ย งั้นจัดไปอีกประโยคดิ่!
“กากว่ะ”
เขาว่ากันว่า อันสิ่งมีชีวิตเพศชายนี้ ศักดิ์ศรี.. แดกไม่ได้แต่ต้องแบกไว้จนวันตายห่านะครับ ด่าพ่อล่อแม่ ไอ้เหี้ยไอ้ห่า จัญไรไข่เหม็น ควายจั๊ดง่าว ด่าไปเหอะ ถ้าแม่งอยากเมินแม่งก็ทำใจเมินได้ แต่วันไหนลั่นวาจาด่าแม่งว่าไอ่กาก! นูบ! อ่อน ตุ๊ด ไร้น้ำยา! คือถ้าไม่ได้ใจเป็นหญิงนะ ตัวผู้ร้อยทั้งร้อยแม่งตายเป็นตายอ่ะเชื่อกูสิ
“..ได้”
“ห๊ะ!!?!” จบคำตอบของไอ้ตอง เสียงของสองผัวเมียมันก็ร้องออกมาอย่างไม่เชื่อหูทันที แต่ผมนี่แทบจะตีเข่าดังฉาด แหมะ ถูกใจกูจริงๆ “แต่แค่สองรอบ.. พวกมึงนั่งตักกันไป”
“ให้ไอ้เพ้นท์ขับด้วยนะ” ผมพูดต่อ แต่คนโดนพาดพิงก็รีบขัดออกมาหน้าตื่น
“กูไม่ขั๊บบบ”
“จะกลัวอะไรนักหนา” ผมหันไปถามมันเหวี่ยงๆ ไอ้นี่ทำกูผิดแผนว่ะ ไอ้เพ้นท์ถลึงตาใส่ผมแทบถลน ส่วนไอ้นูก็ขยับปากโดยไม่มีเสียงว่า ‘กลัวผัวมึงไง’ ..
..อีเวร ไอ้พวกเวร! ตอนนี้กูโสดโว้ย แอบเห็นไอ้เหี้ยตองกระตุกยิ้มมุมปากทันทีด้วย ส่วนน้องพีคก็ทำหน้างงต่อไป เอ้อ พีคยังไม่เคยรู้นะสินะว่ากูมีผอสระอัวแล้ว จะว่าไปในบรรดากิ๊กเนี่ย ความจริงก็มีแค่น้องปลาคนเดียวแหละที่รู้(มั้ง)..
สุดท้าย รถก็ขับสองรอบตามที่ไอ้ตองเสนอครับ รอบแรกมันต้องไปส่งไอ้สองผัวเมียเพ้นท์นูก่อน โดยที่ไอ้นูผู้ซึ่งตัวใหญ่กว่าก็ต้องรับหน้าที่ให้ไอ้เพ้นท์นั่งตักไป ก่อนขับนี่หน้าตาแต่ละคนบอกบุญไม่รับมาก สารถีหนังหน้าเหมือนเพิ่งไปแดกขรี้มา ส่วนไอ้สองผัวเมียก็แทบจะจุดธูปเรียกเทวดามาคุ้มครอง แหยะ ป๊อดว่ะ พวกมันขับกันออกไปสิบห้านาทีกว่าแล้วล่ะยังไม่กลับซักที รึแม่งจะเอาเพื่อนกูไปฆ่าฝังศพไว้จริงๆป่ะวะ..
“พี่เป๊ป พี่ทำไรอ่ะ”
ผมหันไปตามเสียงเรียกน้องพีค ที่ตอนนี้นั่งรออยู่กับผมที่เดิม แต่ทำไมต้องขมวดคิ้วแล้วมองหน้าพี่เป๊ปแบบนั้นด้วยล่ะครับ
“ก็นั่งอยู่ มอง นู่นนี่ไปเรื่อย?”
“ไม่ใช่ ผมหมายถึง พี่เป๊ปคิดจะทำอะไรกับคนที่ชื่อตอง?” ผมเลิกคิ้วขึ้นกับคำถาม .. รู้ด้วยแฮะ เออแต่แสดงออกโจ่งแจ้งขนาดนั้นถ้าจะไม่รู้ก็คงบื้อเกินไป -_- ผมยิ้มมุมปาก ลากมือตัวเองไปแตะที่หลังมือขาวของอีกคนที่วางอยู่บนโต๊ะ ใช้นิ้วคลึงเบาๆแล้วมองช้อนตาใส่อีกคน..
“พี่ก็แกล้งมันไปเรื่อย พีคไม่รู้นิสัยพี่หรอกเหรอ” ผมถามเหมือนน้อยใจ ดึงมืออีกฝ่ายเข้ามาจนร่างประชิดกัน กระซิบเข้าข้างหูพีค พร้อมงับใบหูอีกคนเบาๆ “หืมม”
“พี่เป๊ป.. นี่มันหน้าคณะไม่ใช่เหรอ” พูดเหมือนอายแต่ก็เอียงคอให้กูแล้วล่ะ
“แล้วไง เคยเห็นพี่แคร์เหรอ” กูด้านเป็นงานอดิเรกอยู่แล้ว แต่เอายังไงตรงนี้มันก็เป็นจุดบอดอยู่หน่อยๆล่ะน่ะ มืออีกข้างผมลูบคลึงที่ช่วงสะโพคของพีคแรงๆ อีกมือกำรอบข้อมือเขาไว้แรงๆ ลมหายใจของคนในกอดหอบแรงและร้อนขึ้นจนรู้สึกได้.. ผมแสยะยิ้มอย่างพอใจ
ใส่คนที่ยืนอยู่ด้านหลังพีค
ไอ้ตองยืนมองผมกับน้องพีคกอดกันอยู่บนโต๊ะ มันมองอย่างโกรธเกรี้ยวและแขนที่หมัดที่กำแน่นจนเกร็งสั่นไปทั้งแขน สายตาแม่งเหมือนจะฆ่าผมให้ตาย เดี๋ยวๆๆ อย่าไปจิ้นว่ามันเป็นสายตาหึงหวงหรือตัดพ้อหรอกนะ แต่แม่งเป็นสายตาของเด็กช่างกลเวลาเจอคู่อริแต่ไม่มีปัญญาวิ่งไปตีประมาณนั้นแหละ!
แต่ผมก็ยังคงท้าทายมันต่อไป ผมรู้ว่าไอ้ตองรู้ว่าผมตั้งใจทำให้มันเห็น ดังนั้นนี่ก็เป็นการฝึกความอดทนของมันอีกขั้น
“มึง..” ผมอ่านปากของมันได้ยังงั้น ไอ้ตองยกนิ้วชี้หน้าผม แต่ผมก็ยิ้มรับแถมจูบต้นคอของพีคแรงๆอีกทีอย่างยั่วยุ ลากลิ้นเบาๆขึ้นไปจนถึงหลังหูโดยที่ดวงตาจ้องใบหน้าไอ้ตองไว้ตลอดทุกการกระทำของตัวเอง พีคตัวสั่น ครางเบาๆ
หึ.. จะฟิวส์ขาดมั้ยเอ่ย ที่รักของพริก ..
ผลั่ก!
ตึง โครมม!!!
“โอ้ย อั่ก!!?”
“เฮ้ย!”
“ไอ้.. ชิบ!” ผมสบถออกมาทันที สัดไอ้เหี้ยพี่ตอง..นี่มึงเล่นยังงี้เลยเหรอ!!!! ผมมองหน้ามันอย่างเอาเรื่อง แต่อีกฝ่ายกลับตียิ้มและลอยหน้าลอยตากลับมาแบบกูสะใจใส่!
“โทษที.. ตีนมันลื่น”
ตีนลื่น พ่องงงง! จะบอกให้ว่าเมื่อกี้ไอ้ตองทำอะไร มันถีบคน! ไม่ใช่ถีบผมหรือน้องพีคหรอกนะ.. แม่งถีบคนที่เดินผ่านไปผ่านมาที่นี่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่นี่แหละครับ! แม่งถีบกระเด็นมาใส่กูกับพีค เล่นเอาเกือบหน้าหงายตกเก้าอี้หัวฟาดพื้นตายแล้วโว้ย ห่า!
“เฮ้ย! มึง นี่มันอะไรมาถีบกูทำไม!!?” ไอ้คนโดนถีบรีบพยุงตัวเองลุกขึ้นแล้วหันกลับไปชี้หน้าไอ้ตองอย่างเอาเรื่อง อีกมือกุมท้องตัวเอง ผมเหมือนคุ้นๆว่าไอ้หมอนี่เป็นรุ่นพี่ปีสามคณะเดียวกับผมมั้ง
“ก็บอกไปแล้ว ตีนมันลื่น” ไอ้นี่ก็แก้ตัวหน้าตาย สีหน้าไร้ความสำนึกสิ้นดี
“มึงหาเรื่องกูใช่มั้ย!” ไอ้ปีสามยังไม่ยอมความง่ายๆ (ธรรมดาป๊ะ เป็นกูๆก็ไม่ยอมนะ - -) มันตรงเข้าไปจะกระชากคอเสื้อไอ้ตอง แต่โดนจับข้อมือไว้ได้ก่อน มันจ้องหน้าคู่กรณีของมันอย่างไม่สบอารมณ์
“หน้ามึงกวนตีน .. พอใจมะ” คราวนี้มันพูดเสียงต่ำเย็น กดสายตาจ้องคนตรงหน้าแบบโคตรน่ากลัวอ่ะ คนแถวนั้นเริ่มมุงดู ไอ้ปีสามนิ่งอึ้งไป อีกฝ่ายเลยใส่ไปอีก “..หรือมึงจะเอา?”
พูดจบไอ้ตองก็เหวี่ยงไอ้พี่ปีสามออกจากตัว แถมยังตวาดไล่ไทยมุงแถวนั้นจนกระเจิง ก่อนจากไม่วายชี้หน้าขู่ไอ้ปีสามอีกรอบ เอ.. เหมือนว่าเรื่องนี้มึงจะเป็นคนผิดป่ะ มีอิทธิพลในมหาลัยรึก็ไม่ แล้วเหี้ยไรไปทำกร่างเช่นนั้น แต่ผมก็อดฮาไม่ได้ว่ะ สันดานจริงๆเลยแม่ง..ไอ้ตอง
แต่ยิ่งเห็นแบบนี้ ผมก็ยิ่งรู้สึกนะ
ว่ามันนั่นแหละ ..แมทช์กับผมที่สุดแล้ว
“จะไปกันได้รึยัง” ไอ้ตองเดินมาถามเสียงสะบัด(?) พีคหันมามองหน้าผมพะวงๆ
“พี่เป๊ป..”
“อือ.. ไปๆ ปะๆ พีคนั่งตักพี่เนอะ” ผมพูดไปดันพีคให้ออกเดินไป ส่วนไอ้ตองหันควับมาจ้องผมเลยทีเดียว อ้าว ทำไมทำหน้าแบบนั้น อย่าบอกนะว่ามึงลืมคิด? ต๊าย! ผมแกล้งทำตาโตใส่มันแบบล้อเลียน ฮ่าๆๆ สมน้ำหน้า! โง่! ควาย! ฮ่าๆๆๆ
ในรถเป็นไปด้วยบรรยากาศอึดอัด ..แต่ไม่ใช่กับผม ผมได้นั่งรถสปอร์ตหรู เบาะนุ่มๆ แอร์เย็นๆ บนตักมีหนุ่มน้อยหน้าตาน่ารักนั่งอยู่ สัมผัสถึงแก้มก้นอ่อนนุ่มที่วางอยู่บนขากูแล้วนี่มันฟินนาเล่บอกไม่ถูกนะฮะ คึ ส่วนสารถีก็เหยียบคันเร่งซะ ..อืม มึงจะรีบไปลงนรกขุมไหน? เป็นไปได้จงอย่าลากกูไปด้วย ผมพยายามดึงปลายประสาททั้งหมดในร่างกายมาที่หน้าตักของตัวเอง จงสนใจแค่ตูดน้องพีค ตูดน้องพีค..
เออ ยอมรับก็ได้.. กูเองตอนนี้ก็เกร็งอยู่มิใช่น้อย
“พี่ตองครับ ช่วย.. ลดความเร็วหน่อยได้มั้ยครับ” พีคทนไม่ไหวเอ่ยปากออกไปหน้าซีดๆ และ..ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก มีแค่ความเร็วของรถที่เพิ่มขึ้นก็เท่านั้น แม่ง..
“กวนตีนไอ่สัด..” ผมต่อเสียงในใจออกมาเป็นคำพูดเบาๆ แต่ในรถแคบๆแบบนี้มีเหรอมันจะไม่ได้ยิน ไอ้ตองหัวเราะออกจมูกดังหึ! แม่งขับเหมือนอยู่ในสนามฟอร์มูล่าร์วัน พ่อมึงเป็นมีดเหรอเที่ยวปาดเขาไปทั่ว มึงไม่ดริฟท์โชว์ด้วยเลยล่ะไอ้สาด!
รถจอดได้ผมก็แทบคลานลงจากรถ เข่าเขิ่วกูอ่อนปวกเปียกหมด แต่ไม่ได้ ต่อหน้าเด็กต้องรักษามาดนิดนึง อ้ากกกก!!! ผมไม่รู้ว่าใครรู้มั้ง แต่ที่แน่ๆไอ้เชี่ยตองน่ะรู้ ว่าถ้าผมไม่ได้ขับเองล่ะก็ ผมกลัวความเร็วรถ! นั่งอยู่ข้างคนขับแล้วแม่งหัวใจจะวายแล้วครับ!!
“พี่เป๊ปเป็นไรป่าว หน้าซีดๆ”
ผมโบกมือไล่คำถามนั้นของน้องพีค หันไปมองไอ้ตองที่เพิ่งเดินตามหลังมาแล้วก็อยากโดดขาคู่ใส่ซักที
“ยืนทำอะไร เข้าร้านไปสิ” มันพูดเหมือนไม่รู้สึกรู้สาต่อการกระทำของตัวเอง แต่ในตานี่พราวระยำ เอ้ย ระยับ! ผมเดินเข้าไปในร้านอาหารที่ไอ้ตองพามาโดยไม่ได้ปรึกษาใคร แต่ก็ดีแล้ว เพราะพอผมเห็นป้ายร้านก็แทบหลุดยิ้ม
อืม.. มันจำได้ว่าผมชอบแดกอาหารอิตาเลี่ยนว่ะ
บอกแล้วตอนนี้ไอ้ตองแม่งอยู่ในช่วง ‘เติมโปร’ ครับ สมัยก่อนน่ะไม่มีหรอกตามใจกันง่ายๆแบบนี้ ไอ้ตองชอบอาหารไทย และเกลียดความเลี่ยนของอิตาเลียน ทีนี้ถ้ากูเกิดอยากจะแดกขึ้นมา เป็นเมื่อก่อนก็ต้องให้วางมวยกันยกสองยกก่อนถึงจะได้ -*-
เข้าไปถึงร้านก็เห็นไอ้เพ้นท์กับไอ้นูนั่งเคว้งกันอยู่บนโต๊ะใหญ่ๆ ไอ้นูกระดกน้ำเปล่าส่วนคุณเพ้นท์แม่ง..โอ้วส์! เปิดไวน์แดกแล้วครับ! สัดนี่หัวสูงตลอดอ่ะ ผมเดินไปนั่งร่วมโต๊ะกับพวกมัน แย่งไวน์ไอ้เพ้นท์กระดกจากปากขวดและเริ่มสั่งอาหาร ไอ้เพ้นท์มองผมอย่างเดียดฉันท์เหมือนเห็นสิ่งมีชีวิตที่น่ารังเกียจที่สุดในโลก
“.. รายการอาหารครบนะคะ กรุณารอซักครู่ค่ะ”
พนักงานสาวหลังจากทวนรายการอาหารมากมายที่พวกผมแย่งกันสั่งเหมือนห่าลงเสร็จ แม่คุณก็ปลีกตัวเดินออกไป ผมหันมาเท้าคางกับโต๊ะแล้วสบตากับคนที่ผมตั้งใจจะให้เป็น ‘เจ้ามือ’ ในครั้งนี้ ยักคิ้วให้มันเบาๆประมาณว่า เป๋าฉีกแน่พี่น้อง
“พี่ตอง!”
เสียงของใครเรียกชื่อมัน ผมหันไปมองตามพร้อมกับทุกคนบนโต๊ะ และ.. เฮ้ย! น้องปลา!
“อ้าว! พี่เป๊ปด้วย!” น้องปลาทำท่าตกใจเกินโอเว่อร์ใส่ผมขำๆ คงเพราะเมื่อกี้เก้าอี้ผมหันหลังให้น้องปลาเลยเห็นไอ้ตองก่อน คนมาใหม่กวาดสายตาไปทั่วโต๊ะ ก่อนที่จะหยุดลงที่ใครคนหนึ่ง.. พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าขาวใสของกิ๊กหมายเลขหนึ่งเหือดหายไปเหมือนไอน้ำ..
ชิบหายแล้วจ้า
“.. ไอ่พีค”
“ไอ้ปลา”
ผมเคยบอกยังอ่ะครับ ว่าพีคกับปลา..
แม่งไม่แดกเส้นกัน!
“นี่มึงยังไม่เลิกยุ่งกับพี่เป๊ปอีกเหรอวะ” พีคเป็นคนพูดก่อน แล้วกวาดสายตามองปลาหัวจรดเท้า ปลาแสยะยิ้ม ความน่ารักหายไปความจัญไรเริ่มโผล่ออกมา
“หึ .. เสือก!”
เอาแล้วครับ ทุกคนเริ่มร้อนๆหนาวๆกันยกเว้นไอ้ตอง คือเรื่องที่พวกมันไม่ลงรอยกันนี่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับผมหรอกนะ พีคกับปลาเนี่ย เขาจบมัธยมที่เดียวกันมา (แม่งโรงเรียนไหนวะ เด็กฮอตเห้ๆ) แล้วก็เกิดเรื่องบาดหมางกันมาตั้งแต่สมัยนั้น พอโตเป็นสาว(?) ก็ดั๊น.. ดวงดีคู่ ได้ผัว(ก็กูนี่แหละ)คนเดียวกันอีก เลยยิ่งบาดหมางกันเข้าไปใหญ่ ..
เอ๊ะ อ้าวสรุปมันก็เกี่ยวกับกูป่ะวะ...ช่างมัน.. เอาเป็นว่ายืนยันคำเดิม เด็กในสต๊อกเป๊ปเปอร์น่ารักทุกคนฮะ
“ปลา ปลาใจเย็นๆครับ พีคด้วย” ไอ้นูพยายามไกล่เกลี่ยและพยายามเปลี่ยนเรื่องด้วยการยิงคำถม “แล้วนี่ปลามากับใครเหรอ”
ปลายังจ้องหน้ากับพีคส่งสายตาลั่นเปรี๊ยะๆกันอยู่ แต่ก็ยอมหันมาตอบคำถามของธนู
“ปลามากับเพื่อนครับ..”
“ปลามากับเพื่อนครับ” แหน่ะ! คนที่นั่งข้างผมเบะปากแล้วเลียนเสียงตาม น้องปลาตาเขียวปั่ดขึ้นมาทันที ไอ้นูกับเพ้นท์ทำหน้าเหวอพร้อมรีบเอาน้ำเย็นเข้าลูบจนแทบสาด แต่ผมก็คงคอนเซปเดิม คือ..นั่งลุ้นอย่างเดียว ลุ้นครับ ลุ้นให้ตีกัน กร๊ากกกก .. โอ้ยใครเหยียบตีนกู เงยหน้าไปมองเห็นไอ้เพ้นท์ถลึงตาใส่อีก โห่ไรว้า..
“ไม่เอาน่ะๆ นี่ไม่อายเขาหรอ โต๊ะอื่นเริ่มมองกันแล้วนะครับ” ผมลุกจากเก้าอี้ไปโอบคอน้องปลา อีกมือก็ลูบผมพีค ทั้งสองคนยังจ้องกันเขม็งแต่มีท่าทีอ่อนลงเหมือนพยายามเก็บอารมณ์ ผมกดปากจูบเข้ากับหน้าผากของน้องปลาเน้นๆไปทีนึง..
กึง!
เสียงเหมือนแก้วน้ำถูกกระแทกดังลงบนโต๊ะดังลั่น ต้นเหตุไม่ใช่น้องปลา แต่เป็นไอ้ตอง คนที่ได้รับจูบผมไปเมื่อครู่มีสีหน้าเจื่อนไปทันที อะไร จูบของพี่เป๊ปเดี๋ยวนี้ทำให้รู้สึกไม่ดีแล้วใช่ป๊ะ ใช่ซี้..
“พี่เป๊ป! พี่ตองโกรธแล้วๆ” น้องปลากระซิบใส่ข้างหูแบบแตกตื่น
“อือ เห็นแล้ว” ผมตอบแบบไม่รู้สึกรู้สา
“พี่เป๊ปแกล้งพี่ตองไปอ่ะ แต่เดี๋ยวพี่เขาก็มาฆ่าปลาหรอก!” โฮะ! โอ้ย ทำไมน่ารักงี้วะ พูดแบบกลัวจริงๆด้วยนะนั่นอ่ะ ผมส่ายหัวใส่น้องปลายิ้มๆแล้วกระซิบตอบกลับไปแบบที่ไม่ค่อยจะเบานัก
“มันไม่กล้าหรอก” น้องปลาเบะปากใส่เมื่อเห็นว่าทำอะไรผมไม่ได้ หันไปยกมือบ้ายบายแหยๆให้ไอ้ตอง ก่อนจะเผื่อแผ่ไปยังทุกคนบนโต๊ะ ยกเว้นน้องพีคที่ปลาใช่การถีบขาโต๊ะใส่แทนการโบกมือ ก่อนที่แม่นางจะสะบัดตัวเดินกลับโต๊ะตัวเองไป
หลังจากนั้น.. การกินข้างดำเนินไปด้วยดีครับ ทั้งโต๊ะเงียบกริบ มีแค่เสียงไอ้เป๊ปเจื้อยแจ้วจนแทบกลายเป็นนกขุนทองอยู่ตัวเดียว และเสียงของพีคที่ตอบรับเป็นแค่ช่วงๆด้วยการเกร็งไอ้ตอง เพราะแม่งแผ่บรรยากาศดำมืดเหมือนมีหลุมดำอยู่กลางหลังตัวเองเหมือนจะสูบวิญญาณใครทุกคนที่เผลอสบตา พีคแม่งเกือบโดนมันแดกหัวอ่ะตอนที่โดนผมบังคับให้ป้อนข้าวป้อนน้ำ และเช็ดปากให้เหมือนลดอายุตัวเองไป 10 ปีกว่า ..
“ทั้งหมด.. 76,078 บาท ค่ะ”
“เหี้ย ทำไมแพงงี้!” ไอ้นูสบถตาโตในขณะที่คนอื่นเฉยๆ เพราะว่าหลักฐานมันก็ยังตำตา
“โทษๆ ไวน์กูเอง” ไอ้เพ้นท์ออกตัวแล้วหยิบกระเป๋าตังค์ตัวเองออกมา กำลังจะยื่นบัตรเครดิตใส่มือพนักงาน เพราะไวน์ขวดเดียวของมันราคาเกินครึ่งของราคาอาหารรวมทั้งหมด แต่ผมก็ขัดออกมาก่อนด้วยการดึงมือมันเอาไว้ ทุกคนชะงัก
“เราควรให้เกียรติผู้อาวุโสนะครับเพ้นท์” ผมพูดหน้านิ่งๆแล้วส่ายหัวปรามไอ้เพ้นท์ มันมองผมงงๆ เมื่อรอยยิ้มบนใบหน้าผมมันแสยะออกมาแบบเก็บไม่อยู่..
“ให้พี่ตองจ่าย”จ่ายทั้งๆที่มันแดกแค่น้ำเปล่าแก้วเดียวนั่นแหละ!!!
TBC.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
