-20-
"สวัสดีครับคุณแม่” คีย์ยกมือขึ้นไหว้ สวัสดีมารดาของจินแล้วยิ้มกว้างให้อย่างคนคุ้นเคย หลังจากกลับมาจากเชียงใหม่ได้ไม่นาน น้องชายของจินก็ได้ลืมตาดูโลก เป็นเหตุให้เขาได้ติดสอยห้อยตามคนรักมาเยี่ยมบ้านและน้องชายคนใหม่
“จอมนอนอยู่หรือเปล่าครับ” ชายหนุ่มถามถึงทารกตัวน้อย
“นอนอยู่ข้างในแน่ะ คีย์เข้าไปดูก็ได้นะ”
“ครับ” รับคำเสร็จ คีย์ก็เดินเข้ามาด้านใน ที่นอนเด็กได้รับการปูวางไว้บนพื้นห้องโดยมีจอมนอนแบตัวอยู่อย่างสบาย
“ไอ้อ้วน” คนเป็นพี่ชายจิ้มที่แก้มกลมๆสีแดงก่ำ ทำเอาน้องชายส่งเสียงอ้อแอ้ออกมาเบาๆ “ไอ้ลูกขนุน ตัวเท่าลูกหมูแล้ว ตื่นมาธุจ้าพี่คีย์เร็ว”
เด็กน้อยที่หลับอยู่ส่งเสียงครางขัดใจ มือเล็กๆที่ยังทำอะไรไม่ได้ขยับขึ้นลงเช่นเดียวกับขาที่ถีบเบาะไปมา
“ไม่เป็นไรหรอกจิน ให้จอมนอนเถอะ” คีย์ยิ้มมองเด็กตัวอวบอ้วนด้วยแววตาอ่อนโยนก่อนจะดึงมือของพี่ชายออกมา “เดี๋ยวตื่นแล้วค่อยมาเล่นก็ได้”
“งั้นขึ้นห้องก่อน….แม่ เดี๋ยวผมอยู่บนห้องนะ จะให้ช่วยอะไรก็เรียกแล้วกัน” จินหันไปพูดกับมารดาที่อยู่ในครัวแล้วฉวยข้อมือคนรักให้เดินตามขึ้นห้องนอน
หลังจากที่ไอ้ตัวอ้วนกลมเกิดออกมา ความสัมพันธ์ที่ห่างเหินของเขา แม่ และพ่อใหม่ก็เริ่มผูกกันเข้าทีละนิด จินใจเย็นลงมาก….อาจจะตั้งแต่ตกลงกับคีย์ว่าจะเป็นแฟนกัน
เขาพาคนรักมาบ้านในฐานะเพื่อนรุ่นพี่ก่อน การอยู่ใกล้พี่คีย์ทำให้ความรู้สึกตึงๆที่เคยมีค่อยๆจางหายไป ประจวบกับสมาชิกใหม่ที่ตัวเขาเองเอ็นดูเป็นพิเศษ และหลังจากที่พามาได้ไม่นาน พ่อใหม่…ที่ตอนนี้เขาเรียกว่าพ่อได้เต็มปาก ก็เอ่ยถามความสัมพันธ์ของเขาทั้งคู่ด้วยท่าทีสบายๆ จินตอบไปตามความจริง ซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้าเข้าใจและบอกว่าจะบอกกับแม่ให้โดยที่ไม่มีอาการรังเกียจอะไรทั้งนั้น
หลังจากวันนั้น….จินก็รู้ว่าผู้ชายที่แม่เลือกแล้วคนนี้ เป็นการเลือกที่ถูกต้องและดีที่สุดในชีวิตแล้ว
“เอาของวางไว้ตรงนั้นแหละ จะขนอะไรมานักหนา ใช้ของผมก็ได้” ชายหนุ่มเจ้าของห้องบ่นอย่างไม่จริงจัง
“ไม่ได้สิ เดี๋ยวคุณแม่ว่านะ ว่ามาค้างก็ไม่รู้จักเอาอะไรมาเอง” คนอายุมากกว่าวางกระเป๋าลงแล้วเปิดหยิบออกมาวางเรียงทีละอย่าง
“เคยว่าที่ไหน เห่อลูกชายคนโตกับไอ้อ้วนคนเล็กจนลูกคนกลางอย่างผมหัวเน่าแล้ว” เพราะคนรักเข้าหาผู้ใหญ่เก่ง เลยกลายเป็นว่าตำแหน่งลูกคนโปรดถูกฉกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“เห่ออะไร จินก็ว่าไปนู่น…” หลังจากวางเรียงเรียบร้อย เขาก็รูดซิปปิดกระเป๋า ก่อนจะลุกขึ้นมาหาจินที่ยืนทำหน้าเบ้อยู่ “คุณแม่คงอยากดูให้แน่ว่าพี่จะไม่ทำลูกชายสุดที่รักเสียใจมากกว่านะ” คีย์ยิ้มกว้างให้อีกครั้ง
ร่างสูงดึงคนตรงหน้าเข้ามากอด ปลายคางสากแนบแก้มนิ่มแล้วเอียงซบเบาๆ
“ไม่เคยเสียใจหรอก….ที่ได้รัก”
“…..” คีย์ไม่รู้ว่าจะหาคำไหนมาพูดตอบคำรักของจินได้ ทุกๆวันที่อยู่ด้วยกัน นอกจากความสุขและความรักที่อีกคนมอบให้แล้ว ยังจะมีตัวเขาเองที่รู้สึกรักจินมากขึ้นทุกวันๆ…
ในขณะที่อันค่อยๆจางหายไปเรื่อยๆในหัวใจของเขา
“…….จิน…นั่นกล่องแซคโซโฟนเหรอ…” สายตามองไปเห็นกล่องปริศนาตรงมุมห้อง ที่เคยคิดว่าจะถามหลายครั้งแต่ก็ลืมไป
“อ๋อ ออโต้แซค…..พ่อซื้อส่งมาให้ตอนอยู่ม.ปลาย” พ่อที่แท้จริง…..ที่แทบจะไม่ได้เจอหน้่าเลย
“นานๆทีเขาก็ส่งของขวัญวันเกิดมาให้ ส่วนใหญ่เป็นเครื่องดนตรีบ้าง โน้ตเพลงดังๆแพงๆบ้าง ก็ตามแต่ปีไหนที่นึกออกว่าควรจะให้อะไรนอกจากเงินอะนะ”
สิ่งที่ได้ยินทำให้คีย์ยกมือขึ้นทาบกับข้างใบหน้าของร่างสูง ก่อนจะเลื่อนขึ้นไปลูบศีรษะอีกฝ่ายเบาๆ “ก็ดีออกนะ ได้ของชิ้นใหญ่ๆเป็นเครื่องดนตรี พี่ชอบฟังแซคนะรู้หรือเปล่า อันมีที่ห้องอยู่ตัวนึง ไม่เคยจะยอมเล่น”
“ถ้าพูดถึงอันอีกจะงอนนะ” จินทำเสียงดุ แต่เมื่อเห็นใบหน้่าที่ซีดลงนิดๆก็อดยิ้มไม่ได้ “ล้อเล่นน่า…. อยากฟังเพลงอะไรล่ะ”
พูดจบเจ้าตัวก็เปิดกล่องหยิบเม้าท์พีซออกมาประกอบ เขาอมแผ่นไม้ให้นิ่มชื้นครู่หนึ่งแล้วประกอบเพื่อทดสอบเสียง
“All of me…” เขาแทบจะตอบโดยไม่ต้องคิด เพลงใหม่ที่ฟังแค่ครั้งเดียวก็หลงรักจนซื้อมาใส่โทรศัพท์ไว้วนฟังทุกครั้งที่มีโอกาส
“รับทราบครับผม” เจ้าของแซคโซโฟนยิ้มแล้วต่อเม้าท์พีซเข้ากับคอเครื่อง มือใหญ่หยิบสายพยุงขึ้นคล้องคอแล้วเกี่ยวเอาไว้กับบริเวณช่วงล่างของเครื่องดนตรี
จินเป่าลมออกจากปอก ปลายนิ้วไล่เสียงแผ่วพริ้วทดสอบบันไดเสียง ก่อนที่จะเริ่มเป่าเพลงโปรดของคนรักด้วยท่วงทำนองอ่อนหวาน
คีย์หลับตาลงก่อนจะนั่งลงบนเตียง ปล่อยให้บทเพลงบรรเลงอันแสนไพเราะโดยคนรักพัดผ่านเข้าโสตประสาทอย่างอิ่มเอม เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าจินเล่นแซคได้– ซ้ำยังหวานขนาดนี้ หากเขารู้ก่อนหน้านี้ คงได้ขอให้เล่นให้ฟังทุกวันไปแล้ว
“Cause all of me
Loves all of you
Love your curves and all your edges
All your perfect imperfections
Give your all to me
I’ll give my all to you
You’re my end and my beginning
Even when I lose I’m winning
Cause I give you all of me
And you give me all of you” คีย์อดไม่ได้ที่จะร้องคลอไปด้วย และอยากจะให้อีกฝ่ายได้ยินเนื้อเพลง ได้ฟังความหมายของมัน จากปากของเขาเอง
…พี่รักจิน
โน้ตตัวสุดท้ายผ่อนลงช้าๆ จินผ่อนลมหายใจแล้วฉวยจูบแผ่วเบาบนกลีบปากบางของคนรัก
ไม่มีคำพูดอื่นใดออกจากปาก แค่ความรู้สึกที่เชื่อมโยงเป็นหนึ่งเดียวผ่านแววตาก็เกินกว่าจะหาความหมายมาเทียบเคียง
“ถ้าพี่ชอบ….จะเล่นให้ฟังตลอดไปเลย”
“สัญญาแล้วนะ…” คนอายุมากกว่ายกแขนขึ้นโอบรอบลำคอของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าให้โน้มลงมาใกล้ชิด “เพลงของพี่…กับจิน…ห้ามเล่นให้คนอื่นฟังนะ”
“พี่คีย์ก็อย่าไปร้องให้ใครฟังแล้วกัน” ท่อนแขนแข็งแรงรั้งเอวคนรักเข้ามาชิดอีกนิด จินกดจมูกลงบนแก้มทั้งสองข้างแทนคำตอบของตัวเอง
“มีจอมก็ดี เลี้ยงให้โต ให้มีลูก แล้วพอผมใกล้ตายจะขายสมบัติแบ่งให้จอม…ที่เหลือเราเอาไปอยู่ด้วยกันนะ”
“ใกล้ตายอะไร พูดจาไม่ดีนะเรา” เขายกมือขึ้นบีบจมูกของจินพลางทำหน้ายุ่ง “จินมาแต่ตัวกับใจก็พอ พี่ขอแค่นั้นเอง”
คีย์กดหน้าผากตัวเองเข้ากับอีกคน “ได้หรือเปล่า”
“ได้ไง เดี๋ยวพ่อแม่พี่หาว่าผมไปเกาะลูกชายเค้ากิน ตัวแค่นี้ทำงานหาเลี้ยงได้น่า”
“ไม่ต้องเลย พ่อกับแม่พี่จะรักจินเป็นลูกหรอก ไม่รู้อะไร”
“คร้าบบบ ถ้ารักมากกว่าตัวเองอย่ามางอนแล้วกัน”
ภายในห้องทำงานที่อยู่บนชั้นสูงสุดใจกลางเมืองมีชายวัยกลางคนนั่งอยู่บนเก้าอี้พนักสูง ดวงตาคมขึ้งมองผ่านกระจกออกไปด้านนอกก่อนจะยกมือขึ้นนวดหว่างคิ้วที่ไม่คลายตัว อาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว…แต่อาทิตย์ที่นั่งอยู่กลับไม่สามารถสงบใจได้เลย
“สรุปว่าจะหย่า?”
“ผมหลอกตัวเองไม่ได้จริงๆ ขอโทษครับ”
“แกเป็นลูกชายคนเดียวของฉัน ทำไมแกไม่คิดถึงตรงนี้บ้าง” อาทิตย์ยังไม่อาจทำใจยอมรับได้กับการที่ลูกชายของตัวเองจะรักชอบผู้ชายเหมือนกัน
“แล้วพ่อคิดถึงผมบ้างไหม พ่อให้เลิกกับคีย์มาแต่งกับเมย์ลินดาผมก็ยอม ให้ผมรับช่วงธุรกิจผมก็ทำ บังคับให้เล่นไอ้เครื่องดนตรีบ้าๆนั่นผมก็เล่น แล้วเป็นไง….ในเมื่อเมย์กับผมตกลงกันได้แล้ว พ่อจะรั้งคนไม่รักกันไว้ทำไม? ทำไมผมถึงกลับไปหาคีย์ไม่ได้?!”
อนลลุกขึ้นยืนจ้องหน้าคนตรงหน้า…เขาเสียสละมามากพอแล้ว นาน..เกินพอแล้ว
“แล้วแกคิดไหม ว่าทำไมฉันถึงไม่รับลูกอีกคนของฉันมาอยู่ที่นี่อย่างถูกต้อง เพราะแม่แกขอไว้ แล้วดูสิ เป็นยังไง” อาทิตย์ไม่ยอมลดราวาศอกให้แม้แต่น้อย เขาเคยคุยกับแซนดร้าว่าอยากจะขอรับลูกนอกสมรสมาอยู่ด้วย ไหนๆก็เป็นลูกชายเหมือนกัน แต่แซนดร้ากลับปฏิเสธและบอกว่าอนลจะเป็นเพียงลูกชายที่ถูกต้องคนเดียวเท่านั้น
“ก็ผมเป็นอย่างงี้มาตั้งนานแล้ว ผมชอบคีย์…เรารักกัน มีแต่พ่อที่บังคับให้ผมเป็นอย่างที่พ่ออยากให้เป็น” อนลโต้กลับ นัยน์ตากร้าวมองอย่างไม่ยอมแพ้ “ก็ถ้าอยากจะรับลูกอีกคนมานักก็เชิญ ให้มาแทนที่ผมได้เลย จะเอาอะไรก็เอาไป ให้ตำแหน่งในบริษัทของผมไปด้วยเลยก็ได้ ผมไม่แคร์”
“ได้! ถ้าแกพูดแบบนั้น แกกลับไปกับฉัน ไปบอกน้องแก ว่าแกยกอะไรให้บ้าง! เข้าใจไหม!!”
“ได้! แต่พ่อห้ามบังคับผมอีกเป็นครั้งที่สอง ผมจะมีชีวิตเป็นของตัวเอง ไม่ให้ใครมาจูงจมูกอีกแล้ว”
อนลเคยเชื่อว่าตัวเองทำดี..ทำถูกมาตลอดชีวิตที่ตัดสินใจเชื่อฟังและยอมทุกอย่างที่พ่อต้องการ…แม้ต้องแลกกับการเสียคิรากรไป
แต่สุดท้ายเขาก็รู้ตัว…ถึงจะนานและช้า แต่หวังว่าคงไม่สายเกินไปที่จะเริ่มต้นใหม่
ถ้าคีย์รู้ว่าผมยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อคีย์
…จะให้อภัยได้ไหม…
“ผมรักคีย์…ต่อให้ต้องเสียทุกอย่างในชีวิต ผมก็ยอม”
To be continued…
kagehana :
หายไปนานเลยค่ะ /กราบขออภัย ขอบคุณที่ยังติดตามกันนะคะ
ปู้จายคนนั้นกำลังจะกลับมา.....
ตอนนี้เนื้อเรื่องเดินมาใกล้จะจบแล้วนะคะ อีกไม่นานแล้ว พี่คีย์ของเราจะเลือกรักเก่าที่เคยทำให้ช้ำใจหรือรักใหม่กุบกิบน้าาา
ขอให้สนุกกับการอ่านนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
