หัวข้อ: SIN SPIRAL_เกลียวบาป “แฝด” [PRE ORDER ค๊า] 29 มิ.ย.59

[owo llยมuมข้u]

-w-

[t2007]

ยังไงก็เป็นพี่น้องกัน ถ้าพ่อแม่รู้ วาโดนทำโทษแน่นอน ในฐานะพี่ชาย

[clock_nuchchee]

สงสารสาโย ไม่ชอบนิสัยพ่อแม่ ที่รักลูกไม่เท่ากัน ไอ้เตอีกคน นิสัย 

[Rafael]

อ๊ากกก
แล้วทีนี้จะทำยังไงกันต่อ

[Satang_P]

วาน่าสงสาร 

[question09]

 

น่าตื่นเต้น ฮ่าๆๆ

[Mookkun]

รอตอนเต็มๆอย่างใจจดใจจ่อออ :3

[sakiko]

บีบหัวใจสุดๆ   

[IöLIKE]

รอด้วย........

[9nawKIHAE]

คนแต่ง แต่งดีมากเลยค่ะ อินมาก TT อ่านไปนี่อยากเผาบ้านแทนน้องวา แค้นแทนมาก
แต่อีกใจก็อยากกระอักเลือด เพราะความหน่วงและความฟินไปพร้อมๆกัน
อ่านแล้วกดดันมากกกกกกก สงสารชีวิตน้องวา ดูแต่ละอย่างที่เจอ เฮงซวยสุดๆ 
พยายามทำใจว่ามันเป็นเรื่องสั้นนะ..
#แต่ใจฉันนั้นอยากให้มันเป็นเรื่องยาว~~

มาต่อเร็วๆนะคะ รออยู่ 

[maru]

รอค่ะ

[iammoonoi]

 

แต่งเรื่องสนุก...แปลกดี..ภาษาเขียนก็ดีมากเลยค่า

แต่ทำไมจะรีบจบนักหละ

มีภาค 2 3 4 5 6 7 เถอะน้า

อยากอ่าน

[Tassanee]

รอค่ะ  หุหุหุ

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

อ๊าก รักต้องห้าม

ยิ่งอ่านยิ่งชอบ ก๊ากๆๆ

[thearboo]

เดี๋ยวพรุ่งนี้เย็น(18/3)เค๊ามาต่อน๊า
วันนี้ลงไม่ทันจ๊า
ขออภัยเป็นอย่างสูง

[maru]

รอค่ะ

[soluna]

รอๆน้าาาาา

[thearboo]

ตอนที่ 6 พราก



"เฮ้ย วา วันนี้นึกยังไงวะ?"

"............??"

มาถึงห้องเรียนตอนเช้าปุ๊บก็โดนเพื่อนในห้องคนหนึ่งถามไถ่ขึ้น

"อะไรของนาย บอส?"

"ฮั่นแน่ อย่ามาเนียน เมื่อเช้าเราเห็นนะเฟร้ย ที่ลานจอดรถอ่ะ"

บอสเดินเข้ามากอดคอวาโยอย่างสนิทสนม พร้อมกระเซ้าคนตัวเล็กกว่ายิ้มๆ

"ไหนเขาลือกันว่าพวกนายสองคนไม่ถูกกันไง นี่ดีกันได้แล้วสิ ถึงได้ขับรถมาด้วยกันได้เนี่ย อิอิ...อ๊ะ อ้าว ไรแว๊ แค่นี้ต้องเขินด้วยหรา..."

วาโยรู้สึกหงุดหงิดขึ้นทันทีเมื่อถูกทักเรื่องที่เขาไม่ต้องการให้ใครรู้ใครเห็น เด็กหนุ่มสะบัดตัวออกจากแขนที่พาดอยู่บนไหล่ด้วยอารมณ์คุกรุ่นเล็กน้อย ก่อนเข้าไปนั่งที่โต๊ะของตัวเองโดยไม่ยอมพูดจาอะไรกับใครอีก ร้อนถึงคนแซว ต้องตามมาง้อจ้าละหวั่น

"เฮ้ย วา อย่าฉุนนักดิ เราไม่ได้ตั้งใจแซวนายนะ ก็แค่ดีใจกับนายสองคนเท่านั้นเองที่ดีกันได้น่ะ เป็นฝาแฝดกันน่ะ ดีกันไว้ไม่ดีกว่ารึไง โธ่...อย่างอนเด้..."

ยิ่งโดนง้อ คิ้วเรียวยิ่งขมวดมุ่นหนักกว่าเดิม พาลไพล่คิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อเช้าขึ้นมาเสียอีกด้วย
.
.
.
.
สายน้ำอุ่นจากฝักบัวไหลลงสู่ร่างที่กำลังร้าวรวด จนปวดแปลบ เช้าวันใหม่แล้วแต่อาการอ่อนเปลี้ยยังไม่จางหาย ตั้งแต่บั้นเอวยาวไปถึงต้นขาเมื่อยระบม โดยเฉพาะจุดเร้นลับที่ปวดตุบๆราวกับว่าอักเสบ หยาดน้ำตารื้นขึ้นอีกครั้งเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ร่างกายสั่นสะท้าน จะว่าจากความเย็นของน้ำก็ไม่น่าใช่เพราะเขากำลังอาบน้ำอุ่นอยู่ หรือเป็นเพราะร่างกายเขาจดจำความเลวร้ายนั้นได้กันนะ มันถึงสั่นกลัวไม่ยอมจะหยุดเลย...

"นี่...อาบนานขนาดนี้ เดี๋ยวก็ได้ไปโรงเรียนสายกันพอดีหรอก"

"......!!!!??"

วาโยสะดุ้งตัวลอยเมื่อ เตโช คนที่เขาไม่อยากเจอหน้าที่สุด จู่ๆก็เปิดประตูพรวดพราดเข้ามาในห้องน้ำในสภาพเปล่าเปลือย

"เชี่ยเต! เข้ามาทำไมวะ!!?"

"ก็เห็นว่ามันจะสายแล้ว อาบด้วยกันไปเลยน่าจะเร็วกว่าน่ะ"

"จะบ้าเหรอห้องน้ำในห้องมึงก็มีไม่ใช่หรือไง!!?"

"ก็กูจะอาบห้องนี้ หึหึ อายเหรอ?"

เตโชยักไหล่ตอบกวน เขาแค่ยังถูกใจกับของที่เขาเพิ่งได้มาครอง ถูกใจขนาดที่ว่าไม่อยากให้ห่างตัว ยิ่งเห็นว่าแฝดพี่พยายามถอยห่าง พยายามหลบหนี เขาก็ยิ่งรุกไล่ และคว้าตัวกลับมาให้ได ครานี้เองก็เช่นกัน เตโชจงใจไม่ใช้ห้องอาบน้ำของตัวเอง เพียงเพื่อจะได้เข้าหาคนที่เขาพึงใจคนนี้ได้อย่างเต็มที่ โดยเฉพาะในตอนที่แฝดพี่ของเขาอยู่ในสภาพเปลือยเปล่าเปียกปอน มันยิ่งทำให้เลือดในกายเขาฉีดพล่านดีจริงๆ

"อย่ามาบ้านะ ไอ้เต!! เชี่ยเอ้ย! อยากอาบมึงอาบไปคนเดียวเลย กูอาบเสร็จแล้ว...อ๊ะ!!"

"จะรีบไปไหนล่ะ หึหึ..."

วาโยที่กะจะหนีออกไปให้พ้นๆ แต่ก็ได้แค่คิด เพราะแค่เบี่ยงตัวออกไปได้เพียงนิดเดียว ก็โดนคว้าข้อมือทั้งสองไว้ ทั้งที่พยายามดิ้นรน แต่มือทั้งคู่ของเขากลับถูกมัดแล้วจับไปคลองไว้กับที่แขวนฝักบัวเข้าเสียอีก

"อย่าดิ้นสิ เดี๋ยวก็ลื่นล้มกันพอดีสิ พี่วา..."

"ปล่อยกูนะ ไอ้เต!! มึงยังแกล้งกุไม่พออีกหรือไง มึงยังจะทำร้ายอะไรกูอีก ไอ้เชี่ย!! โอ้ย!!"

ดิ้นรนได้ไม่เท่าไหร่ก็โดนกระชากผมด้านหลังจาหน้าหงายเริดขึ้นไปรับน้ำจากฝักบัวเต็มๆ แม้น้ำจะปิดไม่ได้แรงมาก แต่ก็ทำให้วาโยสำลักจนน้ำหูน้ำตาไหล เตโชปิดฝักบัวลงพร้อมแนบร่างกายแกร่งกับร่างบางของแฝดพี่

"ถ้ามึงไม่อยากได้รอยเด็ดๆ ไปโชว์ที่โรงเรียนล่ะก็...อยู่นิ่งๆซะ พี่วา!"

เสียงเหี้ยมเกรียม กระซิบติดริมหู วาโยตัวสั่นสะท้าน แม้จะผ่านเหตุการณ์เลวร้ายมาแล้วเมื่อคืน แต่เขาก็ยังทำใจให้ชินไม่ได้ กลัวเหลือเกิน กลัวแฝดน้องคนนี้จับขั้วหัวใจ

"ฮึก...อย่าทำเลยนะ... ไม่เอาแล้ว..."

"งั้นก็เป็นเด็กดีอยู่นิ่งๆสิครับ พี่วา แล้วเตจะไม่รุนแรงนะ เอาล่ะเด็กดี ขอเตขื่นใจหน่อยนะครับ..."

"ฮึก! ฮือ...."

ได้แต่ร้องไห้ออกมาอย่างคนไม่มีทางสู้ ในสถาพน่าอดสูที่ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ ร่างบางเปล่าเปลือยไร้เสื้อผ้าปกปิด สองแขนถูกมัดคล้องเอาไว้กับที่คล้องสายฝักบัว เบื้องหลังมีร่างกำยำกว่าของน้องชายฝาแฝดทาบทับอยู่ในสภาพล่อแหลม และเพียงอึดใจต่อมา...

"อ๊า....อึก เจ็บ ...โอ้ย...อื้อ"

อา....ร้อนจัง...ในตัวพี่วาร้อนสุดๆไปเลยครับ...อา"

สุดท้ายแม้ว่าเขาจะขัดขืนยังไง ก็โดนท่อนลำใหญ่โตของน้องชายฝาแฝดทะลวงเข้ามาในร่างอยู่ดี พริบตาที่ส่วนหัวมุดเข้ามานั้นมันรู้สึกอึดอัดจนหายใจหายคอไม่ออก เจ็บเกร็ง จนน้ำตาไหล ร่างสูงไม่รอช้า สาวสะโพกเน้นๆ รุกรานพี่ชายอย่างไม่ปราณี ช่องทางรักนุ่มนิ่มกว่าเมื่อคืนพอสมควร ทำให้ไม่ต้องฝืนในการสอดใส่มากนัก และมันยังความรู้สึกสุขสมจนแผ่ซ่านไปทั้งร่างของตนอีกด้วย

"อึ พี่วาครับ เตจะแตกแล้วครับพี่ อา...พี่วาสุดยอดเลยครับ...."

เสียงกระเส่าของแฝดน้องดังอยู่ข้างหู เสียงหนั่นเนื้อกระทบกันดังก้องไปทั้งห้องน้ำ แสนหยาบโลน ทั้งที่รังเกียจ ขยะแขยง แต่ส่วนลึกในร่างกายกลับตอบรับการกระทำนี้อย่างหมดทางเลือก ทุกครั้งที่แก่นกายหนาอวบของแฝดน้องครูดผ่านจุดอ่อนไหว ช่องทางของเขาก็กระตุกถี่เหนี่ยวรั้งน้องชายไว้อย่างลุกล้ำ  เจ็บใจตัวเองจนต้องร้องครางออกมาเสียงดัง พร้อมทั้งสะอื้นก้อนน้ำตาไปด้วย

"อ๊ะ อ๊ะ...อื้อ เต อย่า...อ๊ะ อึ๊ อ๊า...."

"อา...พี่วาครับ อื้อ ไปพร้อมเตนะ...อ๊ะ..."

"อ๋า....!!"

ในที่สุดเตโชก็สำเร็จความหฤหรรษ์ในร่างแฝดพี่จนเต็มล้น และในจังหวะที่ภายในร่างถูกระเบิดแห่งความสุขสมปะทุใส่ วาโยก็เผลอเสร็จสมตามไปด้วย ของเหลวสีขาวขุ่นพุ่งออกมาจากแก่นกายสีสงยหยาดหยดลงบนพื้นห้องน้ำทั้งๆที่ไม่ได้รับการแตะต้อง

"ฮ้า...ฮ้า...หึหึ พี่วาเอง...ก็เสร็จด้วยเหรอเนี่ย..."

"ฮึก..หุบ..ปากนะ...ฮึก ฮ้า..."

อา...เด็กดีของเต...เตรักพี่วานะ...อา...รักพี่วาคนเดียว"

แม้จะได้ยินคำว่ารัก แต่ไม่เคยได้ซึมซาบมัน ใจของวายโยตอนนี้มีแต่รอยแผลลึกล้ำดำมืด ใบหน้าของวาโยตอนนี้ก็มีแต่น้ำตา ที่ไหลจนจะเป็นสายเลือด...

.
.
.

วา...

วา...?

"นายวาโย!!"

"....!!? หา? อะไร?"

"จู่ๆ นายเหม่ออะไรเนี่ย ปล่อยเราคุยอยู่คนเดียวตั้งนาน"

บอสบ่นอุบ เมื่อสามารถปลุกอีกคนตื่นจากภวังค์ได้ เขากำลังง้ออยู่ดีๆ เพื่อนเขาก็สติหลุด เหม่อไปไหนก็ไม่รู้ บอสเลยได้แต่นั่งเซ็งจิต

"เอ่อ...ขอโทษทีนะ"

"จะไม่โกรธ ถ้านายเล่าให้เราฟังว่าทำไมเมื่อเช้าถึงมากับน้องชายฝาแฝดของนายได้วะ ร้อยวันพันปีไม่เห็นเคยเข้าใกล้กัน?"

"ทำไมเราต้องเล่าให้นายฟัง? เราไม่ได้สนิทกันนะ"

วาโยขมวดคิ้วมุ่นถามสวนออกไป เขาไม่พอใจนักที่มีคนมาละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวเขาเกินไป ทั้งที่ก็ไม่ได้สนิทกันนัก

"ขอโทษเถอะครับคุณวาโย ในโรงเรียนนี้จะมีใครสนิทกับคุณมากไปกว่ากระผมนายบอส บดีพัตร คนนี้อีกครับ"

"ตรงไหนกัน..."

"ไม่สนครับถึงคุณจะไม่สนิทกับผม แต่ผมสนิทกับคุณแค่นั้นพอครับ โอเค๊? เพราะงั้นเล่ามาเลยเราฟังอยู่"

"ก็แค่วันนี้มาสาย เลยขอติดรถมาเท่านั้นแหละ แล้วก็ไม่ได้สนิทกับนายด้วยขอโทษทีนะ"

"ถ่อ...วัยรุ่นเซ็งวะ ชิชิชิ"

"กลับที่ซะ อาจารย์มาแล้ว"

"ชิ ทำเป็นมาไล่ บู่ๆ ถึงยังไงเราก็เป็นเพื่อนสนิทกัน ห้ามนายปฏิเสธเฟ้ย บู่ๆ"

วาโยรำคาญบอสที่เอาแต่นั่งยองๆเกาะโต๊ะ ส่งเสียงบู่ๆ และบ่นเป็นหมีกินผึ้งไม่เลิก จนต้องเบือนหน้าหนีไปอีกทางเพื่อตัดความรำคาญ

"นายบดีพัตร กลับมานั่งที่เธอเสียที จะไม่ร่ำไม่เรียนแล้วใช่มั้ย จิตพิสัยน่ะยังอยากให้เหลืออยู่บ้างมั้ย!!? ห๊า!!?"

และแล้วระฆังหมดยกก็ดังขึ้น บอสรีบกลับไปนั่งโต๊ะเร็วพลัน เมื่อเจ้โหดมยุรี อ.คณิตศาสตร์ขึ้นแท่นบัลลังก์แล้ว

วาโยเรียนคาบแรกแบบรู้เรื่องบ้าง ไม่รู้เรื่องบ้าง เพราะมัวแต่เหม่อ และเพราะเขาไม่ถูกกับการคำนวน ทุกวันนี้เกรดวิชาคณิตศาสตร์เขาเลยห่วยบรม ว่ากันว่าเลข ม.ต้นไม่ได้ยากเท่าไหร่แล้วนะ เขาก็ยังไม่ถูกโรคกับมันอยู่ดี ระหว่างที่เหม่อๆอยู่วาโยก็ชำเลืองไปมองแผ่นหลังของบอส แล้วครุ่นคิดถึงเรื่องเมื่อตอนเช้าอีกครั้ง ที่จริงที่เขาติดรถเตโชมาโรงเรียนไม่ใช่เพราะมาสาย แต่เพราะโดนบังคับต่างหาก หลังโดนกระทำย่ำยีสารพัดในห้องน้ำ เตโชก็ยื่นคำขาด ให้เขาไปกลับโรงเรียนกับตน แม้ว่าวาโยจะพยายามอิดออด แต่ในเมื่อคลิปขู่ขวัญนั้นยังอยู่ มีหรือแฝดพี่ที่น่าสงสารจะทำอะไรได้ ต้องยอมทำตามแต่โดยดี แม้ภายในใจจะเจ็บแค้นเหลือทน 
.
.
.
"นายวาโย"
.
.
.
"นายวาโย!!"

"อ๊ะ ค..ครับ!!?"

"กล้าเหม่อในวิชาของฉันอีกแล้วนะยะ แล้วนั่นตาไปทำอะไรมาบวมช้ำขนาดนั้น นอนดึกเล่นแต่เกมล่ะสิ เด็กสมัยนี้นี่ยังไงนะ ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ"
ยาวเลยแฮะ...ไม่น่าพลาดเลยเรา...' วาโยคิดในใจเมื่อโดนเจ้โหดบ่นไม่หยุด ถึงปากจะขอโทษปะหลก ปะหลก แต่ในใจเล่ากลับคัดค้าน 'ถ้าแค่เล่นเกมจนตาแดงล่ะก็ ชีวิตผมคงสุขีกว่านี้เยอะเลยครับ อาจารย์...เฮ้อ'

"นี่อีกเทอมเดียวก็จะจบกันอยู่แล้วนะ เดี๋ยวขึ้น ม.ปลายเรียนยากกว่านี้อีกนะยะ ตั้งใจหน่อยสิ ดูแฝดน้องเธอเป็นตัวอย่างบ้างมั้ยเนี่ยนายวาโย เตโชน้องเธอน่ะ เขาขยันเรียนจะตาย เรื่องสอบก็ไม่เคยพลาด นี่เธอเป็นฝาแฝดกันยังไงเนี่ย ถึงได้ต่างกันเหลือเกิน เฮ้อ... เอ้านี่! ไม่ต้องหัวเราะเลยนะ คนอื่นๆก็เหมือนกัน เกเรเกตุงกันจริงจริงเล๊ยไอ้เด็กห้องบ๊วยเนี่ย...บลา บลา บลา..."

เอ้า...ยาวเลย ไม่ต้องเรียนกันแล้วคาบนี้ เออ ดีๆ...' วาโยได้แต่คิดเข้าข้างตัวเองในใจ เขาชินชากับการถูกด่า ถูกเปรียบเทียบเสียแล้วล่ะ โดยเฉพาะตอนนี้ ถึงเขาจะโดนเปรียบเทียบกับเตโชยังไง เขาก็ไม่สะทกสะท้านแล้ว เพราะการโดนเปรียบเทียบกับคน "วิปริต" คนโง่เง่าอย่างเขา ก็คงไม่ได้แย่เท่าไหร่
.
.
.
.
.
"รออยู่จริงๆด้วย..."

วาโยพึมพำกับตัวเองเบาๆ เมื่อแอบมองลงไปจากหน้าต่างห้องเรียนไปยังโรงจอดรถแล้วเห็นน้องชายฝาแฝดของตนยืนรออยู่ที่รถ หน้าตาแฝดน้องเริ่มมีอาการหงุดหงิด ในมือถือโทรศัพท์โทรหาใครสักคนอยู่ เช่นเดียวกับมือถือขิงเขา ที่มีสายเรียกเข้าไม่หยุด แต่บังเอิญว่า วาโย ปิดเสียงมันเอาไว้
สายตาว่างเปล่าจับจ้องไปที่ร่างแฝดน้อง ที่ยืนโทรศัพท์อย่างกระสับกระส่ายอยู่เบื้องล่าง

"รอไปเหอะ ไอ้วิปริต..."
.
.
.
.
.

ลงจากรถเมล์ เดินเข้าซอย กิจวัตรปรกติ ใช่...วันนี้เขาไม่ยอมกลับกับแฝดน้อง ไม่ได้อยากขัดขืน แค่ร่างกายมันไม่ยอมทำตาม วาโยเดินเหม่อลอยกลับมาที่บ้าน พ่อแม่เขายังไม่กลับมา เพราะยังไม่มีรถในโรงรถ แฝดน้องเขาเองก็เช่นกัน 'ยังรออยู่อีกสินะ...โง่เอ้ย...' วาโยยิ้มกระหยิ่มก่อนเดินเข้ามาในบ้านอย่างอารมณ์ดี วันนี้เขาซื้อกลอนประตูและตะปูมาด้วย ในเมื่อลูกบิดประตูมันช่วยอะไรไม่ได้ ก็ลงกลอนมันไปเลยละกัน 'กล่องเครื่องมือพ่ออยู่ไหนหว่า...ค้อนจ๋า วามาแล้วจ๊ะ...ฮื้ม ฮืม...'

"อารมณ์ดีจังนะครับ...พี่วา!"

ในขณะที่กำลังจะเดินเข้าห้องครัวไปเอากระเป๋าเครื่องมือช่างของพ่อ จู่ๆก็โดนเสียงที่คุ้นหูรั้งสติไว้เสียก่อน จากที่อารมณ์ดีๆอยู่ได้เพียงอึดใจ ความพรั่นพรึงชั่วร้ายก็เข้ามาครอบงำแบบไม่ให้ทันตั้งตัว

"........เต!!!??

"ปล่อยเต รอตั้งนานสองนาน โทรไปก็ไม่รับ นี่ถ้าไม่เจอกับบอสเพื่อนพี่ เตคงไม่รู้ว่าพี่วา...หนีกลับมาก่อน..."

"ทำ....ทำไมมึงถึงได้..."

"ทำไมถึงได้กลับมาเร็วกว่าพี่วาน่ะเหรอ...ก็ขับรถตรงกลับมาเลย ไม่ต้องแวะป้ายเหมือนรถเมล์ปุโรทั่งนั่น ไม่ต้องแวะร้านวัสดุก่อสร้างให้เสียเวลาด้วย..."

"เดี๋ยว แล้วรถมึงล่ะ!? รถมึง…!!!!?"

จังหวะที่พอจะถามว่ารถอยู่ไหนสายตาก็พลันเหลือบไปเจอพอดี รถของน้องชายฝาแฝดที่จอดเอาไว้ฝั่งตรงข้ามรั้วบ้าน รถคันที่เขาไม่ได้สังเกตุว่าคือรถของบ้านตัวเอง วาโยค่อยๆเหลือบมองไปทางเตโชด้วยใจที่สั่นสะท้าน แฝดน้องที่ยืนนิ่งพิงผนังข้างครัวอยู่นั้น ดูโหดเหี้ยมกว่าทุกวัน ความกลัวเกาะติดร่างวาโยจนแข้งขาสั่น พลันหาข้อแก้ตัวให้ตัวเองสุดชีวิต

"วานึกว่า เตจะพาน้องแนนมาที่บ้านด้วย ก็เลยไม่อยากเป็น กขค..."

"อย่ามาทำแกล้งโง่ได้มั้ยวา หึหึ วาคิดว่าเตยังจะไปเอาเด็กนั่นอีกเหรอ แค่เอาคลิปไปขู่หน่อยเดียว ก็หนีหางจุกตูดไปแล้ว ป่านนี้หาผัวใหม่ได้แล้วมั้ง"

"แต่...เรื่องนี้วาผิดเองนะ น้องแนนเขาไม่ได้ตั้งใจ..."

วาโยพยายามแก้ตัวแทนเด็กสาวเพราะก็สงสารเจ้าหล่อนอยู่ไม่น้อยที่เผลอมามีสัมพันธ์กับเขาจนต้องเลิกกับเตโช แต่ดูเหมือนสิ่งที่เขาพูดไปนั้นจะยิ่งเพิ่มความคุกรุ่นให้แฝดน้องพอสมควรเลยทีเดียว

"เรื่องคนนอกน่ะเตไม่สนใจหรอก วา... เรื่องของเราสองคนต่างหากที่ต้องเคลียร์กัน..."

เพียงแค่เตโชขยับเคลื่อนไหวเพียงนิด วาโยก็ถึงกับต้องถอยไปตั้งหลักไกลๆเสียหลายก้าว และเมื่อแฝดน้องเริ่มก้าวเข้าใกล้ เด็กหนุ่มก็กระโดดผลึง ทะลึ่งขึ้นบันไดหนีอย่างรวดเร็ว ประตูห้องแค่เอื้อมเท่านั้น แค่เข้าไปในห้องได้เขาก็จะปลอดภัย 

หมับ!!

"อ๊า~!!!"

อีกแค่เพียงก้าวเดียวก็จะถึงประตูห้อง แต่โชคไม่เคยเข้าข้าง วาโยไม่เคยเอาชนะความโชคร้ายได้เสียที เมื่อวงแขนแข็งแกร่งกระชากเข้าที่ช่องอก รุนแรงจนวาโยเจ็บจุก จากนั้นแฝดน้องร่างสูงก็ทั้งลากทั้งดึงแฝดพี่ที่น่าสงสารเข้าไปในห้องของตัวเอง

ปัง



โครม



แกร็ก"ต...เต..."


ห้องน้องชายที่ไม่ได้เข้ามาร่วมปี ดูแตกต่างจากเดิมเล็กน้อย แต่ความไม่คุ้นชินแค่นั้นก็เกินพอให้รู้สึกกลัวจับจิต แต่ที่มากกว่านั้น บรรยากาศน่าเกรงขามที่เจ้าของห้องปล่อยออกมา มันทำให้ร่างกายสั่นไหวออกจากส่วนลึกเลยทีเดียว

"ทำไมต้องยั่วโมโหกันเรื่อยเลยวะ วา?"

"ข...ขอโทษ...เต...วาขอโทษ วาไม่ตั้งใจ..."

วาโยขอโทษเสียงสั่น สถานการณ์แบบนี้เขาควรโอนอ่อน จะได้ไม่เจ็บตัว ตอนนี้ถ้าแค่ทำให้เขารอดได้ ต่อให้ต้องกราบเท้าน้องชายเขาก็ยอม

"อย่ามาแก้ตัวน้ำขุ่นๆเลยว่ะ เตรู้ว่าวาตั้งใจทำ...มานี่!"

"ไม่เต อย่า!! อื้อ!!"

ไม่รอให้แก้ตัวเยิ่นเย้อ ไม่ต้องพูดให้มากความ เตโชก็ลากร่างแฝดพี่เข้ามาประกบจูบแบบไม่ปราณีปราศรัย ริมฝีปากบางบดขยี้หนักหน่วงเพียงครู่ก็แทรกลิ้นร้อนเข้าไปชอนไชจนถึงคนลิ้นของวาโย จูบรสชาดกักขฬะที่ได้รับจากน้องชายฝาแฝดนี้ ทำเอาวาโยทั้งขยะแขยง ทั้งซาบซ่าน ไม่แน่ใจว่าความรู้สึกไหนมากกว่ากัน เขาอ่อนต่อโลกเกินกว่าจะตามทันเกมกามของแฝดน้อง จึงทำได้แค่ปล่อยให้อีกฝ่ายชักนำไปเท่านั้น

ตุบ

เพราะมัวแต่เคลิ้มไปกับรสจูบของซาตาน ดังนั้นวาโยจึงมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่โดนผลักลงนอนบนเตียงโดยที่มีร่างสูงของแฝดน้องตามลงมาสัมทับแล้วเรียบรอ้ย ถึงจะรู้ว่าดิ้นรนไปก็ไม่เป็นผล แต่เด็กหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะเอาตัวรอดจากเงื้อมมือมารนี้ทุกวิถีทางที่ทำได้

"อึก!!!"

และสัญชาตญาณการดิ้นรนนั้น ก็ได้กระทำอะไรที่สูญเปล่าลงไปเสียแล้ว

"หึ! กล้ากัดกูเลยเหรอ วา!!"

เตโชจ้องใบหน้าซีดเผือดของพี่ชายฝาแฝดด้วยดวงตาวาวโรจน์ เลือดสีคล้ำไหลซึมอยู่ตรงมุมปาก

"มะ...อื้อ!!!"

กลิ่นคาวเลือดคลุ้งในปากของวาโย ไม่ใช่เลือดเขา แต่นั่นคือเลือดของน้องชายฝาแฝดจากแผลกลึกตรงริมฝีปากที่เขาสร้างไว้เมื่อครู่ กลิ่นคาวเลือดพาคลื่นเหียนจนพาลจะอาเจียนออกมาให้ได้ 

"อ๊ะ ฮ้า แค่ก แค่ก..."

"เลียไม่สะอาดเลยนะวา ก่อเรื่องแล้วก็รับผิดชอบให้สะอาดด้วยสิ"

"อึก ฮือ ฮือ ไม่เอาแล้วเต วาขอโทษ วาขอโทษนะ ปล่อยวาเถอะ ฮือ ฮือ อ๊า!!!"

แคว่ก!

เสื้อเชิ๊ตนักเรียนถูกกระตุกทีเดียวกระดุมขาดกระเด็นทั้งแผง ร่างกายของวาโยสั่นเกร็งจนไม่สามารถต้านทานแรงโหมของเตโชได้ ริมฝีปากอุ่นร้อนซุกไซร้ซอกคอขาวอย่างจาบจ้วง คราวนี้ดูดเม้มจนขึ้นรอยแดงช้ำไปทั้งลำคอ ไม่ไว้หน้า ไม่เว้นที่ ไม่ปราณีเหมือนที่ผ่านมา อีกแล้ว สองมือของวาโยที่ปะป่าย ผลักดันร่างที่ทาบทับอยู่นั้นถูกกระชากกดลงเตียงตรึงไว้อย่างแน่นหนา

 “เต อย่านะ! ได้โปรด อย่าทำวาเลย อย่า...ฮือ ฮือ...!!”

 “จะดิ้นรนทำเป็นไร้เดียงสาไปทำไมกัน ของเคยๆน่า วา... หึหึ”

จบคำเตโชก็ก้มลงลากลิ้นร้อนไปบนแก้มของแฝดพี่  ไล้ลิ้นลงไปยังซอกคอขาว ขบแทะ ราวกับกำลังจะกัดให้เนื้อขาดติดออกมา วาโยสะดุ้งร่าง เมื่อยอดอกสีอ่อนถูกเตโชดูดดุน

“อ๊า!! อย่า! เต ไม่เอา ไม่!!”

อยากดิ้นรนหลบหนี แต่รู้ดีว่ายากนัก เมื่อข้อมือทั้งสองข้างยังถูกตรึงไว้ แถมยังถูกเตโชโถมทับมาทั้งตัวจะแทบหายใจหายคอไม่ออก มือสั่นเทาเริ่มดิ้นรนอีกครั้ง ปล่อยเขาทีเถอะ ให้เขาหลุดพ้นไปจากตรงนี้ที...

วาโยพยายามดิ้นรนออกจากการทาบทับของแฝดน้อง จนเสื้อเชิ๊ตตัวบางที่ถูกเตโชฉีกทึ้งเลื่อนหลุดลงมาเผยให้เห็นลาดไหล่ขาวนวล เตโชเลื้อยไล่ประทับรอยแสดงความเป็นเจ้าของที่ตัวของแฝดพี่จนช้ำไปทั่วแผ่นอกและลำคอ วาโยหายใจหอบฮั่กสะท้านร่างสั่นเกร็ง ด้วยความกลัวจนถึงขีดสุด มือของร่างเล็กที่พยายามผลักไสถูกตรึงไว้กับเตียงอย่างแน่นหนา เขาสะท้านกายทุกครั้งที่ลิ้นร้อนลากผ่านบนผิวกาย ไม่มีความอ่อนโยนให้เห็นเลยแม้แต่นิด ช่างกักขฬะจนทำให้เจ็บปวดทวีคูณ วาโยผวากายดิ้นรนหนักหน่วงอีกครั้งเมื่อมือแกร่งกระชากกางเกงเขาออก มือที่หลุดจากพันธนาการทั้งทุบทั้งข่วนแขนกำยำของร่างข้างบนให้หยุดการกระทำ แต่หากไม่เป็นผล กระทั่งกางเกงหลุดออกจากตัววาโยดีดตัวขดเข้าหากันเพื่อปกปิดเรือนร่างเปล่าเปลือยที่เหลือเพียงเสื้อเชิ๊ตขาดวิ่นปิดร่าง กายสั่นสะท้านราวสัตว์ตัวเล็กๆที่กำลังจะถูกขย้ำ เตโชยืดตัวขึ้นพร้อมถอดเสื้อของตัวเองออก พร้อมทั้งปลดตะขอกางเกง วาโยกระถดกายหนีทั้งๆที่แทบจะสิ้นเรี่ยวแรง มือกำยำกระชากข้อเท้าเขากลับมาพร้อมแทรกกายเข้ามาตรงกลางหว่างขา เสียงแกรกกรากของซิปกางเกงของเตโชที่ถูกรูดลงสะท้อนลั่นอยู่ในโสตประสาท วาโยดิ้นรนครั้งสุดท้ายด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี ปากตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ ทั้งขอร้องอ้อนวอนให้หยุดการกระทำนี้ หัวใจของวาโยเต้นแรงจนแทบจะหน้ามืด ไม่มีส่วนไหนของร่างกายที่ไม่โดนสัมผัส เตโชจับเข่าทั้งสองของพี่ชายฝาแฝดแยกออกกว้าง

“อะ...อย่า ไม่เอา... อยะ...อ๊า!!” 

ท่อนลำใหญ่โตของเตโชพยายามดุนดันเข้าไป ฝืนรอยจีบรัดรึงเข้าสู่ช่องทางคับแน่นอุ่นร้อน

“ทำไมล่ะ อา...วา ขนาดนี้แล้ว ไม่ชินอีกหรือไงครับ อือ...”

เตโชเอ่ยเสียงกระเส่า พร้อมจับขาแฝดพี่แยกออกกว้างเพื่อรองรับการสอดใส่ของตนให้ลึกล้ำยิ่งขึ้น

“จ...เจ็บ อ๊า...อยะ...อึก อ๊ะ” 

เหงื่อเม็ดเป้งผุดพราวขึ้นบนหน้าผากของวาโย เจ็บ เขาเจ็บเหลือเกิน เตโชรุนแรงกับเขายิ่งกว่าครั้งไหนๆ การสอดใส่ดุดัน ทำให้ช่องทางที่ยังไม่พร้อมแทบปริขาด เจ็บปวดเหลือเกินทั้งร่างกายที่กำลังถูกย่ำยี และจิตใจที่กำลังโดนเหยียบย่ำ ฝ่ายเตโชเองก็มีสีหน้าทรมานไม่แพ้กัน ช่องทางคับแน่นร้อนระอุจนทำให้เขาคิดอะไรแทบไม่ออก มีแต่ความปรารถนาอยากดึงดันไปจนสุดทางให้เร็วที่สุดเท่านั้น วาโยใช้แรงน้อยนิดของตนปัดป่าย ไปข้างหน้า เผื่อว่าอาจพอมีทางที่จะหลุดพ้นจากความทรมาน

“อ๊ะ ยะ..อย่า เต..ไม่เอาแล้ว...เจ็บ...อย่าทำวา... อ๊ะ อ๊ะ อ๊า”

สองมือสั่นเทาถูกตรึงเอาไว้กับเตียงอีกครั้ง แผ่นหลังแอ่นโค้งทุกครั้งที่ถูกแทรกลึกเข้ามาในกาย เจ็บปวดราวกับจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ วาโยกลัวจนเห็นภาพหลอน ว่าร่างที่ทาบทับตนอยู่นั้นคืออสูรกาย โหดเหี้ยม อำมหิต

“อ๊ะ พอเถอะนะ...อ๊ะ...ต...เต..ขะ..ขอร้องล่ะ วาเจ็บ...อ๊ะ!! อื้ม อ๊ะ”

เจ็บปวดจนทนแทบไม่ไหว ร่างกายสั่นไหวไปตามแรงกระแทกกระทั้น วาโยกลัว กลัวน้องชายฝาแฝดคนนี้จนจับขั้วหัวใจ น้ำตาปริ่มที่หางตา เจ็บปวดเหลือเกิน

“อึก ชอบไม่ใช่รึไง เมื่อเช้ายังเสร็จได้เลยนี่ อา...อือ..อย่าดิ้นสิครับ...วา...”

เตโชโน้มกายลงแนบชิดร่างข้างใต้กดร่างลงให้แนบชิดเสียดสีกันมากยิ่งขึ้น ยิ่งเร่งจังหวะเริงร่อน ร่างข้างใต้ยิ่งรุ่มร้อนแทบหลอมละลาย

“อ๊ะ! อ๊ะ! อ๊า อย่า ไม่เอาแล้ว...พ...พอที...เต!...วาเจ็บ... อ๊ะ อึก!”

 แก่นกายใหญ่โตของเตโชขยับเข้าออก กระแทกกระทั้นหนักหน่วง เสียงเนื้อกระทบกันดังลั่น บรรยากาศแห่งเพศรสฟุ้งกระจายไปทั้งห้อง ร่างข้างใต้หอบหายใจ พร้อมส่งเสียงอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร

ยิ่งเห็นใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตานั้นสะบัดไหวไปตามแรงอารมณ์ แผ่นอกที่หอบสะท้าน ร่างกายที่สั่นกระตุก ยิ่งปลุกเร้าสัญชาตญาณดิบให้พลุ่งพล่าน อยากรุกล้ำให้ลึกเข้าไปอีก อยากโยกไหวกระทั้นให้รุนแรงกว่านี้อีก อยากทำให้ใต้ร่างเขาสะท้านกายเย้ายวนให้มากกว่านี้ ส่งเสียงร้องหวานหูยิ่งกว่านี้ แรงอารมณ์ขับเคลื่อนความปรารถนาดำมืดของเตโชให้ขยับกายรุนแรงยิ่งขึ้น เพื่อทำให้คนใต้ร่างยอมจำนนต่อเขา ให้พี่ชสยฝาแฝดคนนี้ยอมตกเป็นของเขา ทั้งกายและใจโดยสมบูรณ์

“อ๊า~”

วาโยกรีดร้องเป็นครั้งสุดท้ายเมื่อร่างกายถูกชำแรกเข้ามาจนถึงส่วนที่ลึกที่สุด เขารู้สึกได้ถึงกระแสธารร้อนจัดที่ฉีดพุ่งเข้ามาในกาย ร่างบางสั่นสะท้านอย่างยากจะอดกลั้น ธารอุทกอุ่นร้อนฉีดพุ่งเข้าสู่ช่องทางคับแน่น มากมายจนวาโยต้องส่งเสียงครางหวิวออกมา

“อึก...ฮือ...”

เตโชขยับกายเบาๆสองสามครั้ง เขาทะลักทลายในร่างนี้อย่างที่ไม่เคยเป็นกับใครมาก่อน  ความสุขสมเอ่อล้นจนขนลุกชัน  เรี่ยวแรงของวาโยราวถูกดูดกลืนเสียจนสิ้น ลมหายใจของทั้งสองหอบสะท้าน ทั้งสุขสม ทั้งหวาดผวา ปนเปกันจนน่ากลัว ว่าเขาอาจจะเสียสติในไม่ช้านี้

“อือ...วาของเต...พี่วาขอเต...”

“ฮึก ฮึก....อึก ฮือ....”

“อย่าร้องนะครับคนดี...เตรักวานะ วาเป็นของเตแล้วนะ เป็นของเตคนเดียว....อือ...”

เตโชพร่ำบอกรักพี่ชายฝาแฝดของตนอย่างหลงใหล ริมฝีปากที่เอ่ยคำว่ารักไม่หยุดนั่น ก็พรมจูบอยู่ข้างแก้ม หน้าผาก ดวงตา ทั้งขบเม้มติ่งหูเล็กด้วยความรักใคร่อย่างสุดประมาณ วาโยได้แต่หลับตาแน่น ไม่ขอรับรู้อะไรอีกแล้วทั้งสิ้น ในจิตใจดำมืดเขามีแต่คำพูดซ้ำๆที่วนเวียนไปมา “ไอ้คนโกหก!!...ไอ้สารเลว...ไอ้โรคจิต!!”






กรี๊ดดดดดดด!!! ไม่จริง ไม่จริง!! กรี๊ดดดด!!





“แม่!!”
...................................................................................


ตัวอย่างตอนต่อไป....
 

ทั้งที่ผมควรจะดีใจที่ได้จากมา
แต่ทำไม มันเจ็บ....

ภาพมันที่ร้องไห้เหมือนจะขาดใจ ภาพนั้นทำผมเจ็บ

ทั้งๆที่ผมควรจะสะใจ แล้วทำไม....
.
.
.

ฮิ้วววววว....ข้างบนนั้นคือ....สปอลย์ของตอนต่อไป จ๊า


เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นแนว Drama_SM (สุดโต่ง)
แต่เอาน่า...มีมืดย่อมมีสว่าง

เรื่องนี่จบ Happy End รับรองได้

ทนๆกับไอ้เตและไอ้วา มันหน่อยนะคะ มันไม่ค่อยเต็มเต็งกันทั้งคู่แหละจ๊ะ 555+

(ปาดเหงื่อ) ดีนะเป็นเรื่องสั้น ยาวกว่านี้ คนเขียนจะโรคจิตตาม เฮ้อ....
 

[soluna]

    เลือดกระฉูดเลยยยย
เตรุนแรงไปน่ะ
สงสารวาบ้างดิ
TwT

[love2you]

โหดร้าย เนื้อเรื่องมันโหดร้ายเกินไปจริงๆนะ TTT..TTT

เค้าไม่สงสารเตเลย ไม่เลยจริงๆ เพราะการกระทำของเตมันไม่น่าสงสารเลยซักนิด ถึงปากจะบอกว่ารักก็เถอะแต่สิ่งที่ทำอยู่มันตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง

นี่เค้าโลกสวยเกินไปหรือว่าโลกนี้มันอยู่ยากขึ้นทุกวันจริงๆ กันนะ (เพ้อเจ้อเสร็จแล้วก็ล่องลอยออกจากเรื่องนี้ไปเบาๆ)

[BeeRY]

ตอนนี้สงสารคุณแม่มากกว่า จะรับได้ไหมที่ลูกชายสองคนมีอะไรกันแบบนี้
กลัวแต่จะมาลงที่วาคนเดียวอีก งานนี้จะได้รู้กันไปเลยว่าเตรักวาจริงหรือเปล่า ต้องช่วยวานะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

[Rafael]

โหดกับพี่ไปนะเต
แต่เง้อออ แม่มาเห็นแล้วจะทำไงต่อล่ะเนี่ย

[kongxinya]

 สงสารวา 
เอาเป็นว่ารอตอนต่อไปคะ

[Satang_P]

ประเด็นคือแม่มาเห็นไง 

[t2007]

แม่เห็น วาโดนอีกแล้ว  จบเร็วๆ นะ ทรมานหัวใจจัง

[parn11]

ตาย อกอีแป้นจะแตก 55555
ติดตามค่าาา

[LAstKiSS]

ใจสั่นทุกทีที่อ่านเรื่องนี้ เพราะอะไรกันนะ 

[question09]

 
ชอบๆๆๆ

[owo llยมuมข้u]

กรื๊ด ไม่จริง ไม่จริง ทำไมไม่ถ่ายคลิปให้แม่ดู!!!!

[kitty]