100%รักรั่วๆของ..พรต&รัน
Part 5
(Special Prot)
100% “ฮึมมมๆๆ!!!” เดินฮัมเพลงสบายอารมณ์ บ่ายมีประชุมทั้งวันถึงห้าโมงเย็น เกี่ยวกับโปรเจคแคมเปญญี่ปุ่น
วันนี้น่าจะสรุปทุกอย่าง ที่อารมณ์ดีเพราะไอ้รันนัดตะเกียงกับไอ้โต๋สำเร็จ รู้สึกดีใจเป็นพิเศษ อย่างน้อยก่อนไปญี่ปุ่น
มีโอกาสสังสรรค์กันก่อน สำคัญผมแอบส่งเมลล์นัดไอ้ชัด ไอ้วิน ไอ้ต้าร์ ไอ้หน่อง เพื่อนเหยี่ยวกลุ่มผม มีตอบรับไอ้วิน
เป็นหมออยู่เชียงใหม่ กับไอ้ต้าร์สองคน ส่วนไอ้ชัดกับไอ้หน่องติดเที่ยวต่างประเทศกับครอบครัว มีเมียมีลูกกันไปแล้ว
ไอ้โต๋รับปากลงมาอาทิตย์หน้า ได้เจอตะเกียงคนสวย น้องชายสุดเลิฟแล้ววุ้ย!
“อารมณ์ดีอะไรมาค่ะ” พี่ณีทัก หลังผมเดินฮัมเพลงเบาๆ
“นิดหน่อยครับ มีงานด่วนอะไรไหม”
“มีเอกสารเตรียมประชุมให้คุณพรตดูความเรียบร้อย นัดสำคัญณีจัดตารางเป็นพรุ่งนี้
ตอนเย็นมีงานเลี้ยงโรงแรมxxx ” ผมพยักหน้ารับทราบพร้อมยิ้มหล่อให้เธอ
พ่อคงกำชับพี่ณีอีกคน กลัวเบี้ยวหรือไงย้ำจริงเชียว
“ถ้างั้นผมดูเอกสารเตรียมประชุม” ได้รอยยิ้มกลับมา ทำงานใช้เวลาตรวจเอกสารไม่ถึงชั่วโมง
จัดการสวมบทสโตกเกอร์ต่อเลยครับ
เปิดคอมฯ ดูกล้องรุ่นล่าสุดของโทนี่สั่งตรงจากอเมริกา ราคากันเอง รุ่นจิ๋วหัวกล้องเท่ากระดุม
ผมสั่ง 5 ตัวแอบติดห้องไอ้รันเรียบร้อย..ฮะฮ่าๆๆ กำชับโทนี่ห้ามบอกมัน ไอ้ลูกครึ่งรับปากมั่นเหมาะคราวนี้ไม่ต้องไปถึงที่
นั่งในห้องตรวจพฤติกรรมแทน มีอะไรพิลึกพิลั่นลับหลังหรือเปล่า ของแบบนี้ไม่ใช่ไม่ไว้ใจ
ต้องมีบ้าง..มันหล่อน้อยเสน่ห์เบาเสียเมื่อไหร่
“ส่วนนี้ทำจากทองคำขาวตามที่คุณพรตเสก็ตแบบ ตะเกียงเจ้าพายุคลาสสิคโบราณ
เสาฝังเพชรสะท้อนไฟ ฝาครอบทองคำขาวฝังทับทิมล้อมเพชร 50 กะรัต ลายซากุระเพ้นท์ดิ้นทองรอบแก้วคริสตัล
ตีราคาราว 80 ล้าน ชุดเล็กสไตล์ตะเกียงญี่ปุ่น แบบละล้านอีก 10 ตัวค่ะ”
คำพูดพรั่งพรูจากปากคุณกอบสุขหัวเรือใหญ่แผนกดีไซน์ของบริษัท กำลังอธิบายให้ไอ้รันฟัง
ไอ้หล่อนั่งจ้องเธออย่างสนใจรายละเอียด แอบสงสัยเด็กหนุ่มหน้าขาวนั่งข้างคุณกอบสุขคือผู้ใด วรพรตไม่ยักคุ้น
หน้าขาววอกละเมียดขนาดนี้ไม่น่ารอดสายตาได้ อย่างน้อยต้องคุ้นบ้างสิน่า
“ฐานทำจากวัสดุอะไร” ไอ้รันถามพร้อมชี้ไปยังแบบร่างบนโต๊ะ
“ส่วนนี้ทำจากนิกเกิล..ครับ” เด็กนั่นชิงตอบเสียเอง
“เดิมทีเราไม่ได้ใช้นิกเกิล” ไอ้รันคิ้วขมวด ย้ำวัสดุที่เคยเกริ่นไว้
“ใช่ครับคอนเซ็บเดิมทองคำขาวทั้งเซ็ท ต้นทุนไม่ได้ครับ ทองคำขาวเกินไปอยู่ห้าล้าน จึงเปลี่ยนเป็นนิกเกิลแทน
แต่ไม่เสียแบบสวยงามพอกัน อีกอย่างฐานตะเกียงไม่สำคัญเท่า เราเน้นรูปทรงและอัญมณีที่ประดับไม่ใช่หรือครับ”
เด็กนี่พูดแจ้วๆ ปากสีสดแววตาโดดเด่นมั่นใจ แอบตงิดนิดๆ แววตาที่เห็นจากกล้องมีบางอย่างส่อให้รู้
ชื่นชมไอ้รันเป็นพิเศษ..หรือกูคิดมากหว่า?
“พลัสพูดถูกค่ะคุณรัน ทางแผนกเห็นร่วมกันไม่มีวัสดุใดเหมาะเท่านิกเกิลอีกแล้ว ครอบแก้วเราใช้คริสตัลลงดิ้นทอง
คุณค่าผลงานโดดเด่นในตัวเองเป็นทุน หากเพิ่มคอสตรงฐานเป็นทองคำขาวราคาเกินงบมากจริงๆ”
คุณกอบสุขรีบสนับสนุนตามทันควัน
“อืม..ผมไม่ได้บอกไม่ดี แค่แปลกใจนิดหน่อย เมื่อคุณกอบสุขยืนยันไม่มีปัญหาก็โอเค
ประเด็นชิ้นงานทำออกมาต้องประณีตเป็นพิเศษ เพราะงานชิ้นนี้ต้องมีชิ้นเดียวเท่านั้น”
ไอ้รันย้ำด้วยเสียงทุ้มนุ่มตามสไตล์ ฟราย!..แบบนี้เด็กพลัสมันตาลอยไปแล้วห่า ชัดแล้วไอ้เด็กนี้เคลิ้มไอ้รัน
“เรื่องนั้นคุณรันไม่ต้องกังวลนะคะ น้องพลัสควบคุมคุณภาพลงดูการประกอบด้วยตัวเอง”
ตกลงยังไง เด็กหน้าขาวโผล่มาจากหนใด
“อืม..คุณกอบสุขเชียร์เรามากเนอะ” ไอ้รันหันไปเปรยกับเจ้าตัว
“ผมต้องขอบคุณพี่กอบที่เห็นความสำคัญ ให้โอกาสผม” มันหันไปยิ้มตาปิดให้คุณกอบสุข
ก่อนยิ้มกว้างโชว์ฟันขาวให้ไอ้รันอย่างใสซื่อ เออ!..น่ารักไม่หยอก
“เป็นเพราะผลงานเราโดดเด่น โปรไฟล์ออกแบบอัญมณีชนะเลิศสองปีซ้อนของเรา ทำให้พี่ยอมรับไอเดีย”
คุณกอบสุขชมซึ่งหน้า พลอยทำให้รู้ว่าหนุ่มน้อยเจ้าคือผู้ใด
“ฝากดูด้วย ประชุมบ่ายคุณกอบสุขยืนยันให้น้องเขาพรีเซ้นท์ในที่ประชุมแทนใช่ไหม” ไอ้รันพูดกับหนุ่มพลัส
ก่อนหันไปขอคำยืนยันคุณกอบ สายตาเด็กนั่นมองไอ้รันเคลิ้มสื่อความหมายชัด หลงสิงห์รันเรียบร้อย
แม่งฟีโรโมนเกลื่อนจริงมึง ไม่นับพนักงานสาวๆ ระทดระทวยเป็นขี้ผึ้งลนไฟลองเผลอสบตามันเข้าดิ..เฮ้อ!
“ค่ะ..พลัสเขาเป็นเจ้าของธีม แถมร่วมเดินทางไปญี่ปุ่นกับกอบด้วย ไม่มีใครเหมาะแล้ว คนเก่างานล้นมือ
มหกรรมจิวเวลรี่แฟชั่นที่จะมีไม่กี่เดือนยังไปไม่ถึงไหน กอบเลยยกงานนี้ให้พลัส เพราะแนวคิดลงตัวกับสไตล์นี้”
น่าสนใจไม่หยอก คุณกอบอวยขนาดนี้คงมีดีไม่น้อย ก็ดี..ได้พนักงานมือดีเข้ามาในบริษัท ผมรู้สึกยินดีเป็นพิเศษ
“ผมฝากเนื้อฝากตัวคุณรัน..ด้วยครับ” น้ำเสียงกับสายตาดูแทม่ง แต่ไอ้รันยังคงหน้านิ่ง สบตาเด็กนั่นตรงๆ
มุมปากคลี่ยิ้มโชว์รอยบุ๋มกับเขี้ยวเสน่ห์กระแทกตาเต็มๆ ฟราย! มึงทำแบบนี้ยิ่งกู่ไม่กลับ..ไอ้หอก!
“ฝากผิดแล้ว หัวหน้าเราโดยตรงคุณกอบสุขสิ ผมดูแลการตลาด ความจริงคนดูแลด้านดีไซน์คือคุณพรต
มาคุยกับผมเพราะโปรเจคนี้ผมต้องกลั่นกรองรอบแรก ปกติงานดีไซน์ถ้าไม่โชว์สินค้าต่างประเทศ
ผมไม่ค่อยดิวงานโดยตรงกับแผนกดีไซน์หรอกครับ” เด็กนั่นหน้าเจื่อนนิดๆ
“ถ้างั้นก่อนเข้าประชุม กอบพาน้องไปแนะนำกับท่านรอง ตั้งใจพาไปช่วงเริ่มงานแรกๆ
ติดงานเร่งเลยฉลอไว้ก่อน อีกอย่างท่านรองก็ยุ่งด้วย ก่อนพบคุณรันสอบถามคุณณีเลขา
เช้านี้ท่านรองพอมีเวลาไม่ยุ่งเท่าไหร่ คิดว่าเสร็จธุระจากคุณรัน จะพาไปแนะนำท่านรองต่อ”
“ถ้างั้นเชิญครับ ผมไม่มีอะไรแล้วรายละเอียดเชิงลึกไว้คุยที่ประชุม” ไอ้รันตัดบทอย่างสุภาพ
จากนั้นทั้งคู่ก็ขอตัว ปลายทางต่อไปห้องผมสินะ
หลังสองคนกลับออกไป ไอ้รันหยิบแบบร่างดูอีกรอบ ก่อนสอดเก็บในแฟ้มการประชุม
แล้วมันก็หันมาจ้องจอคอมฯ บนโต๊ะ
ไอ้หย๋า! รู้สึกสายตามันกับสายตาผมปะทะกัน เหมือนกำลังสบตากันหรือผมคิดไปเอง
แต่ไอ้ห่ารันมันคิ้วกระตุก เลยต้องรีบเมินหลบรู้สึกทำผิดแล้วถูกจับได้ บ้า! คิดไปเองล้วนๆ
จะจ้องตามันได้ยังไง ในเมื่อแอบมองผ่านกล้องอยู่นี่หว่า คิดมากแล้วกู..คึคึ!!!
“คุณพรตคะ คุณกอบสุขขอเข้าพบค่ะ” เสียงโฟนจากคุณณี
“เชิญครับ” ผมปิดกล้องพักไว้ เอนตัวพิงพนักสบายๆ สายตาจับยังประตู
คุณณีก็ผลักเดินนำคุณกอบสุข ตามหลังด้วยหนุ่มพลัส ตัวจริงบอบบางกว่าที่คิด
ขาวโอโม่หน้าเกาหลีสุดๆ ตาเรียวหวานจ้องผมอึ้งๆ
“เชิญครับคุณกอบสุข” ผมเชิญให้นั่ง คุณณีหลังเห็นคุณกอบพยักหน้า
ให้เด็กพลัสนั่งเก้าอี้ตรงข้ามโต๊ะผมแล้ว ก็ปลีกตัวออกไปเงียบๆ
“กอบพาน้องทีมงานที่เพิ่งเริ่มงานในแผนก มาแนะนำท่านรองค่ะ”
คุณกอบบอกจุดประสงค์ ผมรู้ล่วงหน้าจากการแอบเป็นสโตกเกอร์แล้ว
“ครับ” ผมขานรับ ก่อนหันไปจ้องหน้าขาววอกอย่างพินิจพิจารณา
“สวัสดีครับ ผมชื่อเพลินพลัส xxx จบคณะxx จากมหาวิทยาลัย xx
เรียกสั้นๆ ‘พลัส’ ครับ” เป็นการแนะนำตัวรวบรัด
“ครับ” ผมขานรับ ตายังจับวงหน้าขาวเนียนเช่นเดิม
เริ่มซับสีเลือดหลังผมจ้องไม่วางตา เขินตรูอยู่นี่หว่า?
“น้องเขารับผิดชอบธีมแคมเปญญี่ปุ่น ช่วยกอบดูแลงานออกแบบควบคุมการผลิตสินค้าครั้งนี้
ประชุมบ่ายกอบมอบหมายให้เขาพรีเซ้นท์รายละเอียดสินค้าในที่ประชุมด้วยค่ะ” คุณกอบสาธยาย
“อายุเท่าไหร่ครับ” ผมถามเจ้าตัวโดยตรง
“ 22 ครับ” เด็กเพิ่งจบ
“น้องเขาอายุน้อย แต่ระหว่างเรียนมีส่งผลงานประกวดได้รางวัลชนะเลิศจากสมาคมนักค้าอัญมณี
แห่งประเทศไทย 2 ปีซ้อน หลายบริษัทที่ต้องการตัว แต่น้องเขาเลือกมาสมัครกับบริษัทเราค่ะ”
คุณกอบอีกเช่นเคยรีบแจงดีกรีความสามารถต่างๆ คงเป็นลูกรักไปแล้ว อายุคุณกอบเป็นแม่ของเด็กพลัสได้เสียด้วย
“ครับ..ยังไงฝากด้วยนะ” ผมบอกสั้นๆ
“ผมจะทำเต็มกำลังความสามารถครับ” น้องเขารับปาก จากนั้นทั้งคู่ขอตัวกลับไป
แววตาของเด็กพลัสถึงจะดูเขินผม แต่ไม่มีแววเคลิ้มฝันเหมือนสายตาที่มองไอ้รัน
ถุ่ย! เสน่ห์ตรูสู้ไอ้รันไม่ได้หรือวะ ไม่ได้อยากชิงดีชิงเด่นกับแฟนตัวเองหรอก
แค่รู้สึกทำไมมันเหนือกูทุกเรื่อง...เย้ยยย!!!
“คนพลุกพล่านฉิบหาย อยู่ทักทายผู้ใหญ่เล็กน้อยค่อยปลีกตัวกลับ
กูไม่เวิร์คกับงานแบบนี้เท่าไหร่” ผมคุยกับไอ้หล่อสมาร์ทใส่สูทหล่อชนิดเด่นสง่าตั้งแต่ร้อยเมตร
“อืม..ไปทักทายคณะกรรมการสมาคมเถอะ” มันรับปาก จากนั้นเราสองคนเดินตีคู่
ถามกลางสายตาหลากหลายมองตลอดทาง ในห้องบอลลูนขนาดใหญ่ งานนี้เป้าหมายมาสังสรรค์
เจอกันของแวดวงธุรกิจจิวเวลรี่ แลกเปลี่ยนความคิดเห็นปัญหา ร่วมปรึกษาหารือจิปาถะสารพัด
มากกว่านั้นคือการที่พวกไฮโซเซเลบพาลูกหลานเปิดตัว งานนี้จึงคราคร่ำไปด้วยหนุ่มสาว
ที่ติดสอยห้อยตามพ่อแม่ ยกเว้นผมสองคนไม่มีพ่อแม่มา แต่เราได้รับเกียรติเป็นตัวแทนของพ่อโดยตรง
ผมกับไอ้รันเป็นที่รู้จักไม่น้อย ผลจากโพลจัดอันดับนักบริหารหนุ่มไฟแรงแห่งปีติด 1 ใน 10
ของประเทศสดๆร้อนๆ จึงมีคนเข้ามาทักทายไม่ขาด แถมพ่วงท้ายสาวๆเป็นขโยง เข้ามาแนะนำตัวอย่างคาดหวัง
ไม่ต้องแจงรายละเอียดว่าพวกเธอหวังอะไรกัน
“หวัดดีจร้า..คุณพรต คุณรัน คิดแล้วเชียวต้องเจอพวกคุณ”
หนึ่งในนั้นคือคุณหญิงเพ็ญจิตรควงลูกสาวเพ็ญแข เบียดคนอื่นยืนประจันหน้าผมอย่างคนคุ้นเคยกันดี
“หวัดดีครับคุณหญิง ดีครับคุณแข” ผมกับไอ้รันทักทายกลับ ก่อนส่งยิ้มให้เพ็ญแขสาวสวยเปรี้ยวจี๊ด
สวมชุดราตรีไข่มุกอกตูมดันเต้าเต่งยั่วน้ำลายส่อตรงหน้า ชนิดล้นทะลักทรวงทีเดียว
“เช่นกันค่ะคุณพรตคุณรัน แขดีใจที่เจอพวกคุณ ดื่มอะไรหรือยังค่ะ คอกเทลตรงบาร์สักหน่อยไหม”
เธอเอ่ยชวนพร้อมรอยยิ้มพราวเสน่ห์ส่งให้
“ครับ” ไอ้รันชิงรับปาก เราปลีกตัวอย่างสุภาพจากบรรดาสาวๆ แอบเห็นบางคนเหยียดปากใส่เพ็ญแขด้วย
อิสตรีย่อมมีบ้างเป็นธรรมดา คาดว่าไอ้รันเลือกปลีกตัวตามคำเชิญของเพ็ญแข เพื่ออาศัยฉากจากวงล้อมของสาวๆ
ที่ห้อมล้อมเราอยู่อย่างเนียนๆ
“สนใจดื่มอะไรดีคะ” เธอหันมาถามหลังยืนอยู่หน้าบาร์
“จินโทนิค” ไอ้รันบอกก่อน
“เหมือนกัน” ผมตาม เธอปรายตามองอย่างยั่วยวน ก่อนยิ้มให้แล้วพยักหน้ากับบาร์เทนเดอร์หนุ่ม
ที่ลงมือผสมจินโทนิคให้ผมกับไอ้รันคนละแก้วทันทีทันใด
เรายืนดริ้งกันหน้าบาร์ พูดคุยเรื่อยเปื่อยไม่มีสาระ เพ็ญแขเน้นคุยกับผมเป็นพิเศษ
สีหน้าไอ้รันถึงจะนิ่ง มีส่วนร่วมในการสนทนา แต่ผมรู้สึกได้ถึงรังสีอึดอัด..มันจงใจแผ่ใส่ผมโดยเฉพาะ
อาการแบบนี้บ่งบอกอารมณ์บ่อจอยเท่าที่ควร
“โอยตายหนุ่มๆ มึนหรือยังค่ะ ป้าแวะทักทายเพื่อน หวังว่าหนุ่มๆคงไม่มอมยัยแขเมาไปเสียก่อน”
คุณหญิงเพ็ญจิตรโผล่มาแจมหลังหายไปตอนทักทายกันครั้งแรก
“หึหึ! คุณแขดื่มเก่งกว่าพวกผมอีก” ไอ้รันตอบพร้อมรอยยิ้มการค้าของมันตามมารยาท
“แหม..คุณรันแกล้งแหย่ยัยแข ลูกสาวป้าดื่มไม่เก่งค่ะ อย่าดื่มมากนะคะลูกแข
เดี๋ยวอ้วกบนรถคุณพรตเขา” อ้าว! ไหงจู่ๆ ลงท้ายอ้วกบนรถผมได้เล่าเนี่ยะ
ผมกับไอ้รันหันสบตากันอัตโนมัติ หลังได้ยินประโยคท้าย
“อุ้ย! ขอโทษจริงๆ ป้าลืมบอก ขากลับขอติดรถคุณพรตไปด้วยสิ
บังเอิญคนขับมาส่งแล้วกลับไปก่อน มีเหตุสุดวิสัยต้องไปขับรถให้คุณพ่อของยัยแขต่อ” ลูกไม้ตื้นๆ มาอีกแล้วงานนี้
“ผมไม่มีปัญหา งานนี้รถพรตเขาครับ ผมอาศัยมาด้วยช่วยประหยัดพลังงาน ลดโลกร้อน”
ไอ้รันออกตัวอย่างสุภาพ ปัดหน้าที่ให้ผมเฉย ไอ้ห่านิปกติมันมีแผนเหลี่ยงดีๆ
สงสัยงานนี้อยากลองเชิงผมจะทำยังไง ระยำจริง แม่งเสือกนอยด์เอาตอนนี้วะ!
“ความจริงผมไม่มีปัญหาเลยครับ ถ้ารถสปอร์ต 4 ที่นั่ง วันนี้ผมดันเอาเปิดประทุน
2 ที่นั่งมานี่สิคุณหญิง” คึคึ! ไม่ได้โกหก กูฉลาดหรอกเตรียมตัวล่วงหน้า
กลัวปรสิตถึงได้เลือกคันนี้ออกงาน กร๊าก!! ไม่หมูโว้ย!
“ต๊าย! เหรอค่ะหลานพรต ป้าไม่รู้จริงๆ เอาไงดีล่ะทีนี้
ขากลับไม่แน่ใจโทรตามคนขับแวะรับจะดึกหรือเปล่า”
คุณหญิงมีอาการมือทาบอกตกใจสมบทบาทกับเหตุการณ์สุดๆ
“ผมแนะวิธีที่ดีกว่าให้เอาไหม ไม่ต้องเสียตังค์ด้วย” แสดงความเป็นสุภาพบุรุษ
ไม่เพิกเฉยต่อปัญหาสตรีและคนกำลังย่างวัยชรา
“ยังไงคะ” เพ็ญแขรีบถามทันควัน
“ละแวกบ้านคุณแขมีเซเว่นไหมครับ” เดาว่าน่าจะมี
“มีสิคะหลานพรต เซเว่นสาขาเป็นดอกเห็ด ขืนบ้านป้าไม่มีล้าหลังเขาตายเลย
หลานพรตถามทำไมคะ” คราวนี้เป็นคุณแม่สงสัยบ้าง
“ถ้างั้นดีเลย ผมมีวิธีนั่งแท็กซี่ฟรีไม่เสียตังค์” สองแม่ลูกมองผมสายตาสนใจใคร่รู้
ยกเว้นไอ้สิงห์หล่อยังหน้านิ่ง ฟังผมหน้าตายตามสไตล์ไม่มีหลุดมาดหรอกมัน
“ทำยังไงเหรอคะ หลานพรต” คุณหญิงแม่ทนรอไม่ไหว
“คุณหญิงให้พนักงานโรงแรมเรียกแท็กซี่ ใกล้ถึงเซเว่นบอกให้แวะจอดหน่อย” ผมแนะนำเป็นขั้นตอน
“แวะทำไมคะ” คราวนี้ลูกสาวชิงถาม สายตาสงสัยเต็มแก่
“บอกเขาจะซื้อไฟฉาย” ผมตอบแกมยิ้มนิดๆ
“อ้าว! ให้ป้าซื้อไปทำไม” ตัวแม่ถามติดๆ
“บอกซื้อไปส่องหา ‘สร้อยเพชร’ ทำหล่นในรถ”
“หืม! ทำไมต้องพูดแบบนั้นคะ” เพ็ญแขถามทันควัน
“บอกไปเถอะ ย้ำว่าหาแล้วไม่เจอ” ผมพูดกึ่งกลั้นหัวเราะเต็มกลืน
“แล้วยังไงต่อ” คุณหญิงตื่นเต้นเห็นๆ
“พอเขาจอด คุณหญิงกับคุณแขก็ลงเข้าเซเว่น รับรองนั่งแท็กซี่ฟรี” ผมยิ้มกว้างหลังพูดจบประโยค
“อ้าว! เราไม่ต้องจ่ายค่าแท็กซี่เหรอ” ตัวแม่ยังมึนปนงง?
“แค่คุณหญิงกับคุณแขลงจากรถหันหลังเข้าเซเว่น คนขับคงรอคุณหญิงหรอกครับ
กลับออกมาไม่เห็นแท็กซี่หรอกครับ..ฮะฮ่าๆๆ”
“คิกคิกๆ! แขเข้าใจแล้ว เอาเป็นว่ามีโอกาสจะลองไปใช้ดู คิกคิกๆๆ”
เพ็ญแขหัวเราะตามผม ส่วนไอ้รันส่ายหัวให้กับวิธีนั่งแท็กซี่ฟรี
แต่มันก็หัวเราะเบาๆ เหอะ! ร้อยทั้งร้อยวิธีนี้ได้ผลเห็นๆ ไม่ติดเอาไปทำจริงก็นะ
“โอย! หลานพรตคิดได้ อิอิ!!” คนอื่นหัวเราะจนตลาดวาย
คุณหญิงตัวแม่เพิ่งเข้าใจ ให้ตายเถอะป้า! คิดช้าจริง..ฮะฮ่าๆๆ!
สรุปผมกับไอ้รันชิ่งได้ด้วยเงื่อนไข รถผมเป็นสปอร์ตสองที่นั่งไม่มีเจตนาปฏิเสธ
บริการสตรีและคนย่างวัยชราแต่อย่างใด แถมมีน้ำใจแนะวิธีนั่งแท็กซี่ฟรีให้พวกเธอด้วย
หากขี้เหนียวแล้วหน้าด้านเอาไปใช้ล่ะก็ ถือว่าพวกเธอแน่มากกกกก...กร๊ากกก!!!
อัพให้ครบร้อยแล้วนะคะ ขอบคุณทุกกำลังใจแทนความห่วงใยที่มีให้กันนะคะ
ยังไงพวกคุณก็ดูแลสุขภาพด้วยเช่นกัน ใกล้เทศกาลใหญ่อีกแล้ว
ขับรถราเดินทางต่างจังหวัด ก็ระมัดระวังเป็นพิเศษ ห่วงคนอ่านเช่นกันค่ะ
Luk.
หัวข้อ: @@@โดย Luk {รักรั่วๆของ..พรต & รัน}มีแฟนคลับทำสารบัญให้ที่หน้า 44 ง่ายแก่การอ่าน (อ่าน 297623 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก