สุขสันต์หรรษาหลังสงกรานต์
กระเป๋าแห้งไปตามๆ กัน เอิ้กๆๆๆ 
กลับมาขุดทองทำงานกันใหม่
แต่คนเขียนไปถือศีล เอาบุญมาฝาก
ขอให้มีความสุขกันถ้วนหน้าทุกคนค๊าาาาา 
รักรั่วๆของ..พรต&รัน
Part 7
(Special Run) มาถึงห้างแฟชั่นฯ ไอ้รั่วหุบปากสนิทหลังโดนผมย้อนซะหน้าแดง
มันจอดรถเรียบร้อย เราพากันไปหาพลัสซึ่งรออยู่หน้าสตาร์บัค
“ร้านอยู่ชั้นล่างครับ” น้องบอกหลังพวกผมไปถึง คนนำพาลงบันไดเลื่อนไปยังเป้าหมาย
“คุณรันอนุญาตไหมครับ ถ้าผมจะขอเรียกพี่รัน” ผมมองคนถาม หน้าใสขึ้นสี อดเลิกคิ้วขอคำอธิบายไม่ได้
“ออกมาข้างนอกเรียกคุณดูทางการไปหน่อยอ่าครับ” ฟังเหตุผล แอบสบตาไอ้รั่วที่เดินตีคู่อยู่ข้างๆ
“ผมด้วยไหม..พลัส” ไอ้รั่วแทรกถาม
“ถ้าจะกรุณา ผมคงปลื้มสุดๆ” เออ..สีหน้าดีใจออกชัด
“เอาสิ” ไอ้รั่วอนุญาต ผมได้แต่พยักหน้าตอบรับแกนๆ
“พี่รันมาแถวนี้บ่อยไหมครับ”
“ไม่บ่อย” ผมบอกสั้นๆ
“คนเพ้นท์เป็นสาวลูกครึ่งญี่ปุ่น..ฝีมือขั้นเทพ” พลัสโปรโมทใหญ่น้ำเสียงชื่นชมจากใจ
“ไปรู้จักได้ยังไง” ไอ้รั่วถามขึ้นบ้าง คงเห็นผมนิ่งไม่ค่อยพูดเท่าไหร่
“เพื่อนสมัยเรียนเคยใช้บริการ ผมพลอยรู้จักไปด้วย”
“ซี้หรือเปล่า” ไอ้รั่วรู้ผมรักษาระยะห่าง ชิงคุยแทนซะงั้น อย่างน้อยมันคงเห็นว่า..ผมไม่ได้ให้ความหวัง
“นิดหน่อยครับ พี่เขาจำผมได้” หน้าหวานระบายยิ้มภูมิใจ
“ถ้าถูกใจฝีมือให้เขาไปเพ้นท์ที่บริษัทดีกว่า ผมไม่อยากขึ้นพิมพ์ดูไม่ค่อยอาร์ต งานฝีมือควรใช้ฝีมือล้วนๆ”
ไอ้รั่วออกไอเดีย ผมเห็นด้วย มูลค่าสินค้าไม่ธรรมดาที่มาที่ไปควรพิเศษหน่อย
“ผมจะลองคุยดู พี่พรตโอเคฝีมือเขาค่อยว่ากันอีกที” ไอ้รั่วพยักหน้า จังหวะเราเดินมาถึงเป้าหมาย
เป็นคูหาเล็กๆ ชิ้นงานสไตล์ญี่ปุ่น เพ้นท์สีน้ำ สีน้ำมัน ฯลฯ ฝีมือสมราคาคุยไม่ทำให้ผิดหวัง
“เจ้าของไปไหน” ไอ้รั่วกวาดสายตาหาเจ้าของชิ้นงานเหล่านี้ หลังไม่เห็นใครในร้านสักคน
“ผมพลัสครับ..พี่คิมิโกะ” พลัสเรียก ไม่นานผ้ากั้นด้านหลังเลิกออก ไม่สังเกตต่างเข้าใจเป็นฝาผนัง
ที่แท้งานเพ้นท์บนผ้าผืนแบ่งโซนส่วนตัว ใบหน้าสวยหวานนุ่งกางเกงยีนส์เสื้อยืดร้องเท้าผ้าใบสีซีด รวบผมรัดเก็บ
สำคัญกางเกงยีนส์เพ้นท์ลวดลายเต็มไปหมด สมเป็นอาร์ตตัวแม่มากๆ
“อ้าว! พลัสมีธุระกับพี่เหรอ” รอยยิ้มหวานอาบหน้าสวย พร้อมคำทักทายดูคุ้นเคยเป็นอย่างดี
“ผมพาเจ้านายมาดูผลงาน คุณพรต..คุณรันเจ้านายผมเองครับ” พลัสแนะนำ เราพากันส่งยิ้มให้เธอตามมารยาท
“ยินดีค่ะ ฉันคูมิโกะ..ชื่อไทยจำง่ายกว่า..คิม” ไทยตรงไหนวะ!
“ยินดีเช่นกัน ของที่โชว์ฝีมือคุณ” ไอ้รั่วยิ้มหล่อตามแบบฉบับ ตีซี้เนียนทำความคุ้นเคยไปด้วย
“ฉันไม่นำผลงานใครมาแอบอ้างหรอกคุณ” เธอกวนได้ใจพอสมควร
“คึคึ! คุณน่าจะหารายได้เสริม ผลงานคนอื่นคิดเปอร์เซ็นต์ฝากขาย เพิ่มรายได้ไม่น้อยน๊า
ลูกค้าชอบไม่เหมือนกันหรอก นอกเสียจากคุณยึดอุดมการณ์ ไม่นำผลงานใครมาแย่งซีน” ไอ้รั่วเรื่อยเปื่อยเข้าแล้ว
“ฉันไม่กลัวแย่งซีน จะรับไว้พิจารณาแล้วกัน คุยธุระคุณมาดีกว่า” เธอถลึงตาให้ แต่เมียผมกลับยิ้มกวน เอากับมันสิ
“ผมสนใจฝีมือเพ้นท์ของคุณ นอกสถานที่รับงานไหม คิดเท่าไหร่?” ผมยืนฟังนิ่ง ไม่ขัดปล่อยไอ้รั่วจัดการเอง
“ดูชิ้นงานก่อน ค่อยตีราคา”
“เพ้นท์ซากุระบนแก้วคริสตัล งานฝีมือละเอียดเป็นพิเศษ”
“เยอะไหม ยากง่ายต้องดูเนื้องานถึงสรุปราคาได้”
“ผมให้คุณออกแบบ ก่อนออกแบบรบกวนไปดูคริสตัลที่ต้องเพ้นท์
พื้นที่ไม่มากเท่าไหร่ ยากตรงเป็นจิวเวลรี่นี่แหละ” ไอ้รั่วอธิบายเสียงนุ่ม
“พรุ่งนี้ฉันว่างช่วงบ่าย” เธอตอบรับ ไม่มีลีลาท่ามากอยากที่คาดไว้
“ถ้างั้น..ผมให้พลัสมารับไปดูชิ้นงานที่บริษัทฯ” ไอ้รั่วหมัดมือชก
“อืม..มีอะไรอีกไหมค่ะ”
“เหมือนจะไล่ลูกค้า ไม่คิดว่าผมอาจสนใจของที่โชว์เหรอ ไล่กันจริง” ไอ้รั่วตรงเหลือหลาย
เธอหน้าแดงก่ำหลังมันพูดไม่มีกั๊ก หน้าหล่อกลับยิ้มเท่ดูสนุกที่ได้ต่อปากกับอาร์ตตัวแม่
“ฉันไม่ได้ไล่ ปวดขี้..อยากดูเชิญตามสบาย ว่าแต่ฉันไปใครจะดูร้าน พวกคุณกลับของฉันหายซวยสิ”
ผมอึ้ง ไอ้รั่วดันหัวเราะขันคำพูดเธอเฉย
“ที่แท้คุณไม่ขยับตัวอั้นขี้นี่เอง งั้นไม่กวนล่ะเชิญตามสะดวก ไว้เจอกันใหม่..ลาล่ะครับคุณคิม”
พูดจบมันหันมาพยักหน้าชวนผมออกจากร้าน สาวคิมเหวอไปเลย คงไม่คิดว่าไอ้รั่วจะมึนตอบเธอได้หน้าตายแบบนั้นมั้ง
ถ้าสาวคิมเจอช็อตอื่นจะอึ้งกว่านี้อีก..คึคึ!
พลัสไม่ได้ตามพวกเรากลับออกมา คงรอคุยรายละเอียดกับเธอต่อ ระหว่างรอเธอขี้ก่อนอ่ะนะ
ผู้หญิงปกติไม่กล้าพูดแบบนี้ต่อหน้าผู้ชายที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกหรอก แถมเป็นลูกค้าเสียด้วย เว้นแต่..เธอไม่ปกติ
“มึงนัดเขาพรุ่งนี้บ่าย ต้องไปรับไอ้โต๋กับตะเกียง อย่าบอกมึงลืม” ผมเตือนเผื่อมันลืม
“ใครบอกกูอยู่เจอ ให้เด็กพลัสน้องพี่รันเทคแคร์ดิวะ”
“น้องพ่อง” เสือกยกตำแหน่งแทนผมเฉย
“ง่ะ! ไม่ใช่น้องเหรอ เห็นอ้อนขอมึงเรียกพี่นิ”
“อย่ากวนพรต สรุปมึงไม่ได้นัดหรือลืม..หืม”
“ตรงไหนที่กูตกหล่น กูบอกพลัสไปรับเขามาดูงานที่บริษัทฯ”
“มึงบอกอีกด้วย แล้วเจอกันใหม่” ผมย้ำคำพูดมันก่อนออกจากร้าน
“จิ๊! เจอกันใหม่ไม่ได้หมายความต้องพรุ่งนี้นี่หว่า กูไม่ได้พูดสักคำ
เจอใหม่แปลว่าเมื่อไหร่..ก็เมื่อนั้นโว้ย!” กรรม..เอากับมันดิ
“เออกูไม่เก็ทเอง..ครวย! ขอร้องอย่าล้อพลัสกับกูอีก”
“โด่! นึกว่ามึงจะรับมาเป็นน้อง เด็กมันอุตส่าห์ขอ ‘เรียกพี่ได้ไหม’ เคยได้ยินป่ะ!
ถ้ารับเป็นน้องมันจะไม่คิดเป็นอื่น นอกจากมึงไม่อยากให้เป็นน้อง แต่เป็น..จุด..จุดๆ”
มีเล่นลิ้นทำเสียงประกอบต่างหาก
“จุดพ่อง..อย่าชี้โพรงนะพรต พูดมากจะว่ากูไม่เตือน” ชักหงุดหงิด
“เอาน่าจริงจังไปได้ มึงรู้เด็กคิดเกินเลย ไม่งั้นคงไม่วางหน้านิ่ง
กูพูดถูกไหมครับ สิงห์รันเจ้าเสน่ห์” ทำน้ำเสียงกวนได้โล่
“ไม่โง่นิ” ผมประชด
“คึคึ! โง่ไม่ใช่กูแหละ ไม่งั้นจะล่อมึงหลงกูได้เหรอ สิงห์รันสิงโตดำ เสร็จโจร..ฮะฮ่าๆๆ”
เสือกแหงนหน้าหัวเราะถูกใจซะงั้น
“เฮ้ย! มองถนนหัวเราะเหี้ยไร ตกลงมึงเป็นโจร”
“เปล่า! สำนวนโว้ย!..สำนวน”
“อีกไกลไหม ร้านเป็ดมึงเนี่ยะ” มันกำลังขับรถพามากินเป็ดปักกิ่ง
“ไม่ไกล..ร้านนี้มึงเคยมาแล้วน่า”
“อย่าบอกร้าน xxx ” ผมย้ำให้แน่ใจ
“อืม..ร้านนั้นแหละ”
“มึงยั่วโมโหกูใช่ไหม..สัดพรต” ผมขบกรามเข่นเขี้ยวจ้องหน้าคมเข้มด้านข้างอย่างหงุดหงิด
“อะไร..ยั่วอาร่ายวะ!” มันทำเสียงกวนตีน ตีหน้ามึนอีกต่างหาก
“มึงรู้..พรต” ผมเน้นเสียงรอดไรฟัน
“โอ๊ะโอ!..ยังคิดว่าหมวยเล็กชอบกูอยู่ล่ะสิ” ลูกสาวคนเล็กคลั่งไอ้รั่วชนิดกรี๊ดสลบกันเลย
เจอมันทีไรพะเนาพะนอฉอเลาะคลอเคลียไม่ห่าง จับแดกได้เธอคงทำไปแล้ว ผมหงุดหงิดไม่ยอมมากินร้านนี้อีก
ทนอึดอัดสภาพมันถูกเกาะแกะไม่ไหว รู้แต่แรกมันจะมาร้านนี้คงปฏิเสธหัวชนฝา
“หมายความว่าไง กำลังจะบอกกูเธอเลิกชอบแล้ว” ผมย้อน
“เป็นเช่นนั้น เธอแต่งงานมีผัวเรียบร้อย ไม่ทำท่าน่าเกลียดต่อหน้าผัวระมีของเธอหรอกน่า อย่าคิดเยอะ”
“มึงไปได้ข่าวจากไหน ว่าเธอแต่งงานไปแล้ว”
“กูได้การ์ดเชิญด้วย ใส่ซองเฉยๆไม่ได้ไปงาน มึงเลยไม่รู้ไงว่าเธอมีผัวระมีไปแล้ว
กูกลัวโผล่หน้าไปเธอจะทำใจแต่งงานไม่ลง ชื่อผัวเธอดันชื่อ ‘วรพรต’ เหมือนกูอีกต่างหาก
เหี้ยเอ้ย..คงไม่พิลึกไอ้หมอนั่นหน้าตาเหมือนกูด้วยล่ะมึง ยัยหมวยเล็กมันบ้า..ฮะฮ่าๆๆ” ฟังมันบ่นผมอดยิ้มตามจนได้
“เธอชอบมึงมาก” ผมไม่ได้คิดไปเอง หมวยเล็กหลงไอ้พรตประมาณคลั่งไคล้ก็ว่าได้ เคยบุกมาหามันถึงบริษัทฯ
แต่ไอ้รั่วหลบหน้าไม่ออกมาเจอ ไม่งั้นคงเกาะหนึบโชว์พนักงานให้มีเรื่องเม้าท์เป็นที่สนุกปาก
“ชอบมากที่ไหน โคตรมหาประลัยเลยมึง เพราะกูหล่อไง สาวตาถึงจึงพากันหลงกูแบบนี้..คึคึ!”
“เออ..ไอ้หล่อ” อดประชดจนได้ ฟรายไม่อายปากเลยเว้ย!
“เธอเจอมึงครั้งเดียว ดันติดตาฝังใจ” ความเป็นมาน้องหมวยคนนี้ไปเดินห้างเจอไอ้พรตโดยบังเอิญ
วันนั้นผมอยู่ด้วย เธอยืนบิดมืออายม้วน ก่อนทำใจกล้าดิ่งเข้ามาขอเบอร์มันต่อหน้าผมล่ะ มันปฏิเสธอย่างนุ่มนวล
ไม่คิดว่าเราแวะทานเป็ดปักกิ่ง ดันเป็นร้านเธอเฉย ร้านนี้ดังมากทำอร่อยชั้นหนึ่งทีเดียว เจอหนนี้เธอเข้ามาเทคแคร์
แนะนำเตี่ยกับม๊ารู้จัก ประกาศลั่นให้พ่อแม่ทาบทามไอ้พรตเป็นลูกเขย เล่นเอาผมสองคนอึ้ง ไอ้รั่วซึ่งรั่วได้ทุกสถานการณ์
เจอลูกบ้าดีเดือดเข้าให้ มันถึงกับรั่วไม่ออกเลยเหมือนกัน
“มึงไม่น่ามาร้านนี้พรต กูว่าเปลี่ยนร้านเหอะ” ผมท้วง
“ร้านนี้แหละ เชื่อกูดิ เธอไม่มาวุ่นวายกูหรอก”
“มั่นใจขนาดนั้น”
“ชัวร์ป๊าบ..” มียักคิ้วให้อีก
“ตามใจ..เกิดปัญหากูเล่นมึงแน่” ขู่ซ้าาา
“ฮันแน่!!!..กะเป็นข้ออ้างอัดถั่วดำกูดิ”
“ฟราย!! ข้ออ้างอัดถั่วพ่องมึง ต่อให้ไม่มีอะไร..กูก็อัดมึงได้”
“คึคึ! พักนี้มึงสติหลุดง่ายเนอะ ไม่สงบสยบความเคลื่อนไหวแล้ว หรือเลือดลมเมนส์มาไม่ปกติ”
“สงสัยกูท้องแทนมึงมั่ง..สัด” กวนดีนัก ตอกมันหน้าเหวอเลยครับ
“เห้ย! แดกน้ำกูจนได้เรื่อง แม่งน่าพาออกงานวัด” ระยำ..ไหลได้อีก
“พ่องมึง..ขับดีดีตามองถนน” ดันหันมาคุยบ่อยเกินไปแล้ว
“อยากเห็นหน้ามึงนิ” สัด..หยอดกูอีก
“เดี๋ยวมึงได้พากูทัวร์นรกเสียก่อน”
“คึคึ! รับประกันเหยี่ยวอย่างกูบินขึ้นฟ้าพาทัวร์สวรรค์ ไม่ตกต่ำปีกหักลงนรกหรอก
ฉะนั้นอย่าได้กังวลน้องรันจ๋า พี่พรตจะดูแลยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม เว้นแต่จมูกโด่งของพี่
จะดอมดมน้องรันคนเดียว..อร๊ากก!! หวานบรรลัยในชีวิตกูป้อสาวเชียวมึง”
เพี้ยนไปแล้วควาย..เล่นกูหน้าร้อนเลยฉิบ พูดไม่นึกถึงใจคนฟัง เหอๆ..แต่ผมกลับรู้สึกดีพิลึก
เรามาถึงร้าน มันนำรถเข้าจอดในซองเรียบร้อย กำลังจะดับเครื่องผมประกบมือหยุดมันไว้เสียก่อน
“อะไร” มีงง..?
“มึงไม่ต้องลง นั่งรอในรถ กูสั่งห่อกลับบ้าน” จบ! สั้นๆได้ใจความ
“เห้ย! อาร่ายฟ่ะ! มาถึงที่มึงกลับจะห่อ” น้ำเสียงไม่เห็นด้วยเต็มที่
“มึงจะแดกหรือเปล่า ถ้าแดกทำตามที่กูสั่ง ขืนรั้น..อด!” ยอมรับผมเผด็จการ
แน่ใจว่ามันโผล่หัวเข้าไปคงไม่มีเรื่องดี
“มึงหึงกูขนาดนี้เชียว” ฟรายเสือกถามได้ กูทำขนาดนี้ไม่หึงมั้ง
“พูดมาก..เปิดเพลงฟังรอในรถ กูโทรมารับสายด้วย” ผมย้ำ มันหมดทางเลือกจึงได้แต่พยักหน้า
จัดการปลดเข็มขัดเตรียมลง มันฉุดข้อศอกไว้ มีชะโงกหน้าเข้าใกล้จนลมหายใจปะทะหน้าผมแผ่วๆ
“มึงยังไม่ตอบกู หึงใช่ไหม” เหี้ยแล้ว..ตอนนี้หน้าผมกำลังระอุ
“คิดเองดิวะ ถามทำไม ไหนบอกมึงฉลาดในสามโลก” ผมเฉ เขินสัด
“บางครั้งกูไม่อยากเข้าข้างตัวเอง เว้นแต่มึงพูดมันออกมา คนอย่างมึงคำพูดทุกคำล้วนสำคัญ
ความคิดกูเองกูงงกับมัน ไม่อาจด่วนสรุปว่าสิ่งที่มึงทำ ถอดสมการแยกสแควร์รูท แปลว่ามึงหึงกู” แม่งไปได้เว้ยเห้ย!
ขืนไม่พูดอะไรสักอย่าง มันคงไม่ยอมปล่อยข้อศอกผมง่ายๆ
“อืม..กูหึง” พูดจบปลดแขนมันออกเตรียมลง แต่ผมคิดผิดไอ้รั่วกระชากผมบดปากจูบเอาเป็นเอาตาย
ดีที่ประตูยังไม่ทันเปิด ไม่งั้นเอร้ย!!!
“อืมมม..พอก่อนห่า มึงจะแดกลิ้นกูแทนเป็ดหรือไง” ผมแหวไม่จริงจังนัก หลังสูดอากาศเข้าปอด
“อืม..ลิ้นมึงอร่อยกว่าเป็ด โดยเฉพาะลิ้นที่เพิ่งบอกหึงกู” ตายสนิท บทมันจะทำผมเขิน
ล่อคารมชนิดอกซ้ายผมกระเด็นกระดอนเต้นไม่เป็นจังหวะกันเลยทีเดียว
“ไว้คืนนี้ กูให้มึงแดกทั้งลิ้น..ทั้งดุ้น” ผมเน้นพยางค์หลังชัดคำ
“อร๊าก!!..รีบไสหัวไปห่ารัน กูเขิลล!!” เห็นท่าเอาหน้ามุดพวงมาลัยมือปิดหูแล้วมั่นไส้ชะมัด
มันเป็นคนเริ่มทั้งนั้น สุดท้ายดันเขินเสียเอง เสือกไม่ดูกูต่างกับมึงนักนิ ควายเอร้ย! ระยำไหนเท่าต้องเดินไปสั่งเป็ด
เด็กในร้านเห็นหน้ากูเห่อขนาดนี้ไม่สงสัยก็บ้าแล้ว
ไม่เสียเวลา ผมก้าวลงรถ ก่อนอดใจไม่ไหวงับหูขาวๆ กำลังแดงก่ำของมันแดกแทนเป็ดเสียก่อน
ขยันทำให้กูหลงจริง..แม่งไอ้รั่ววววว!!
ผมเดินไม่เหลียวหลัง ใจเต้นตุ่มๆต่อมๆ กับการกระทำสดๆร้อนๆ ขืนเหลียวกลับไปขาพานไม่ยอมฟัง
ลากมันกลับบ้านไปบดขยี้เสียเปล่าๆ ความน่ารักและเสน่ห์ของมันทำให้ผมรู้สึกหวงแหน
ก็เพราะนิสัยแบบนี้ มีใครเหมือนหรือลอกเลียนแบบมันได้..คึคึ!
“หวัดดีครับ กี่ที่ครับ” โผล่เข้าร้าน พนักงานเสิร์ฟเข้ามาต้อนรับทันที
“ไม่ต้องครับ ผมสั่งกลับ ขอเป็ดปักกิ่งตัวนึง” ขณะสั่ง เสียงหวานก็ดังให้ได้ยิน
“พี่รัน..พี่รันจริงๆด้วย” น้ำเสียงคุ้นหูทำให้ต้องหันไปดู มาแล้วหมวยเล็กตัวจริงเสียงจริง
“ดีครับ น้องเล็ก” ชื่อเล่นเธอ
“พี่รันมาคนเดียวเหรอค่ะ พี่พรตล่ะ” ไม่ทันไรเธอถามถึงไอ้รั่วเลย สายตาคาดหวังว่าผมจะตอบไอ้รั่วมาด้วย
“ครับ..พี่มาคนเดียว” ขืนบอกไอ้รั่วมาด้วย แม่เจ้าคงแจ้นไปแหมะเป็นปรสิตตัวติดมันในรถแน่
“เหรอค่ะ! ว้า! แย่จัง ไม่เจอพี่พรตตั้งนานคิดถึงสุดใจ” สีหน้าผิดหวังแสดงออกไม่ปิดบัง
ไหนไอ้รั่วบอกแต่งงานเลิกชอบมันไง คนละเรื่องกันเลย
“เออ..แล้วพี่จะบอกมันให้นะครับ” ได้แต่เลือกวิธีนี้ดีที่สุด
“ขอบคุณมากค่ะ พี่รันมานั่งคุยกับเล็กไปพลางๆ ระหว่างรอดีกว่า” ไม่พูดเปล่า
เธอคว้าแขนผมหมับลากหลุนๆ ไปยังโต๊ะใกล้ๆ ไม่แคร์สายตาเด็กในร้านมองกันตาค้าง
บ้างก็อายม้วนเลยก็มี สังเกตหน้าขึ้นสีจัดพอรู้
“ว่าจะถาม พี่รันไปทำอะไรมา ทำไมหน้าสุกปลั่งแบบนี้ค่ะ” นี่ยังทันสังเกตผมด้วย
สมควรบอกไหม..ว่าเป็นฝีมือสุดสวาทขาดใจคุณน้องแหละ ที่ทำให้ผมมีสภาพแบบนี้
“พี่ร้อนครับ” แต่ผมเลือกตอบแบบนี้ดีกว่า
“เล็กดีใจนะคะ ที่เจอพี่รัน งานแต่งของเล็กอุตส่าห์ส่งการ์ดวีไอพีให้ ไม่โผล่หัวกันเลยทั้งพี่พรต
พี่รัน น่าจับไถ่โทษนัดยกน้ำชาคารวะบ่าวสาวย้อนหลังสักจอก..ว่าไหม?” ตกลงเธอแต่งงานจริงสินะ
“ช่วงนั้นงานพวกพี่ยุ่ง ติดอยู่ต่างประเทศไปร่วมไม่ได้ พรตฝากซองมาแสดงความยินดีแล้วนี่ครับ” เนียนไหลเอา
“ก็เถอะ แต่เล็กก็ยังแอบหวังว่าพี่พรตกับพี่จะมาอวยพรนิ” น้ำเสียงผิดหวังสัมผัสได้
ผมค่อยๆดึงมือออก หลังเธอจับไม่ปล่อยทั้งที่เรานั่งเก้าอี้กันเรียบร้อยแล้ว
“แหม..ไม่ต้องถือตัวหรอกค่ะ สำหรับพี่รันเล็กไม่ถือ คิดว่าเป็นพี่สาวคนหนึ่ง แอบอิจฉาต่างหาก อิอิ!”
อะไรนะ..หูผมเพี้ยนหรือฟังผิด
“พี่สาว..” ผมทวนเบาๆ
“ใช่ค่ะ จะให้คิดเป็นอะไรได้ ในเมื่อพี่พรตสารภาพหมดเปลือก เล็กยอมรับตอนรู้ครั้งแรกตกใจมาก
แต่พอได้กลับมาคิดย้อนนึกถึงเหตุการณ์ต่างๆ ตั้งแต่เจอพี่พรตกับพี่รันจนสนิท พี่สองคนตัวไม่ห่างกันเลย
เห็นคนหนึ่งก็ต้องเจอคนหนึ่ง เล็กหน้ามืดตามัวไม่ดูฟ้าดูฝนเอง ดันหลงรักพี่พรตหัวปักหัวปำ เฉลียวใจสักนิดก็น่าจะรู้
พี่พรตอาทรพี่รันแค่ไหน กระทั่งตอนเล็กสารภาพรักกับพี่พรตนั่นแหละ พี่เขาถึงยอมบอกความจริงว่ามีเมียแล้ว
แถมเมียพี่พรตยังเป็นผู้ชายโคตรหล่อบรรลัยอีกต่างหาก คนๆนั้นคือพี่รัน”
อร๊ากกกก!! ผมแทบเสียสติเอาหัวโขกโต๊ะให้สลบเหมือดไปเลย ไอ้รั่วระยำ นี่มันถึงกับปกปิดผมเรื่องนี้
“อึ้งไปเลยใช่ไหมล้าาา!! เป็นเล็กก็อึ้ง ไม่คิดว่าพี่พรตจะยอมรับจากปากแบบนี้
น่าภูมิใจแทนพี่รันสุดๆ มีสามีรักหลงแถมเป็นชายเพอร์เฟก อย่างพี่พรตด้วย ชาตินี้เล็กคงหาไม่ได้
โชคดีที่เล็กเจอพรต เขาเข้ามาในเวลาที่เล็กบอบช้ำเพราะอกหัก สุดท้ายเราจึงลงเอยกัน”
ประโยคหลังเธอกัดริมฝีปาก บิดนิ้วเขินซะงั้น
“ชื่อเดียวกับพรตเลยเหรอ” อดถามไม่ได้
“เปล่าหรอก เล็กมีข้อแม้เขาน่ะ ชื่อเดิมเกรียงไกร เล็กยื่นเงื่อนไขถ้าจะให้เล็กแต่งงานด้วยต้องเปลี่ยนเป็นวรพรต
ใช้ชื่อเล่นว่าพรต แล้วเล็กถึงจะยอมแต่งกับเขา เป็นที่มาว่าทำไมชื่อเขาเหมือนพี่พรต ไม่แปลกที่พี่รันสงสัย..อิอิ”
เธอกับเห็นเป็นเรื่องตลกไปเสียงั้น
“ไม่คิดว่ามันไม่ยุติธรรมกับเขาหรือครับ เหมือนเป็นตัวแทน” ผมพูดตรงๆ ไม่มีอ้อมค้อม
“ใครที่รู้เรื่องนี้อาจคิดเช่นนั้น แต่เล็กไม่ได้คิดว่าพรตเป็นตัวแทนพี่พรตหรอก หน้าตาคนละอย่าง
พรตเขาเป็นลูกคนจีนเหมือนเล็ก ออกตี๋ตาตี่ ไม่ได้หล่อคมเข้มแมนแฮนซั่มอย่างพี่พรตสักนิด เพียงแต่ที่เล็กทำแบบนี้
อยากมีความทรงจำเกี่ยวกับรักแรกตลอดไป แม้จะรู้ว่ารักแรกของเล็กดันไปหลงรักผู้ชายที่มีเมียแล้ว
แถมเมียยังหล่อสมาร์ทอีกต่างหาก”
“เออ..น้องเล็กไม่ต้องย้ำฐานะพี่บ่อยก็ได้ คือพี่ไม่ชินครับ” ผมต้องรีบปราม หลังเธอพูดบ่อยไปแล้ว
ไอ้ครั้นจะแก้ความเข้าใจให้เธอใหม่ คงไม่เป็นผลดีต่อภาพลักษณ์วรพรตเท่าไหร่ ผมจึงเลือกยอมรับสถานะเมียของไอ้รั่ว
ไปอย่างไม่มีปากมีเสียง..ใครว่ามันไม่ร้าย เห็นหรือยังว่ามันร้ายบรรลัยเชียวล่ะ
“ของที่สั่งได้แล้วครับ” จังหวะพนักงานนำถุงหิ้วใส่เป็ดปักกิ่งมาพอดี เราจึงยุติการสนทนาแค่นี้
“ทั้งหมดเท่าไหร่ครับ” ผมถามราคา ล้วงกระเป๋าตังค์เตรียมชำระค่าเสียหาย
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ถือว่าเล็กฝากไปให้พี่พรตทานด้วย อย่าลืมบอกความคิดถึงของเล็กด้วยนะ..พี่สะใภ้”
พยางค์หลังเธอแอบกระซิบเกือบชิดริมหูผมเบาๆ จั๊กจี้ชะมัด ชำเลืองดูหน้าเด็กเสิร์ฟ เจ้าหนุ่มนั่นแอบหน้าแดงไปเรียบร้อย
หลังเห็นเจ้าของร้านกระซิบกระซาบใส่หูผม
“ไม่ดีกว่า พี่เกรงใจของซื้อของขายเล็กรับเงินไว้เถอะ” ผมปฏิเสธ เกรงใจ มาสั่งดันได้ของฟรีอีก
“ถ้าพี่รันคิดว่าเล็กเป็นน้องสาว อย่าปฏิเสธสิคะ” เป็นอันสรุป ผมจนปัญญา จำต้องรับไมตรีจากเธอไม่มีข้อโต้แย้ง
แล้วเราก็ล่ำลากัน หันหลังกลับก้าวขายาวเร่งให้ไว กว่าจะปลีกตัวมาได้เธอขอตามมาส่งที่รถ
ขืนมาด้วยความแตก..ว่าผมโกหกเอาอ่ะดิ
สำคัญไอ้ตัวร้ายสุดรั่ว มันคงไม่รู้ชะตากรรมตัวเอง บังอาจทำอะไรไม่ปรึกษาผมก่อน
คืนนี้เมียมึงขอจัดหนัก ให้รู้ซะมั่งไผ๋เป็นไผ๋..หึหึ!
มาต่อแล้วนะคะ เรื่องนี้ไม่ค่อยอัพบ่อย
เพราะต้องใช้สมาธิมากหน่อย 555
กลัวฝืด อ่านแล้วฝืน จึงต้องใช้เวลา
แต่สัญญาจบไม่เกินเดือนหน้าแน่นอนค่ะ
เพราะเรื่องใหม่ กำลังปั่นไปด้วย ค่อยๆแก้ ค่อยๆตุน
เอิ้กกกๆๆ ได้ฤกษ์อัพ คงกรกฎาคมโน้นเลย รอกันต่อไป
Luk.
หัวข้อ: @@@โดย Luk {รักรั่วๆของ..พรต & รัน}มีแฟนคลับทำสารบัญให้ที่หน้า 44 ง่ายแก่การอ่าน (อ่าน 297602 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก