รักรั่วๆของ..พรต&รัน
Part 13
(Special Run) “คุณคิมคุยอะไรกับมึง” รอมันบอกไม่ไหว..คาดคั้นดีกว่า ไอ้โต๋อุ้มตะเกียงคอพับคออ่อนเข้านอน ผมกับไอ้รั่วอยู่ในห้องถือโอกาสถามเสียเลย
“ไม่มีอะไร..กูเหนียวตัวขออาบน้ำก่อน” เหมือนกลัวผม รีบผลุบหัวหายเข้าห้องน้ำอย่างมีพิรุธ อาการไม่ปกติ
จนปัญญาคาดเดา ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ ก่อนนอนค่อยรีดความจริงกับมัน
ไอ้รั่วสวมชุดนอนผ้าฝ้ายตั้งหน้าตั้งตาเช็ดผมให้แห้ง ไม่ยอมสบตาผมสักนิด ไว้ก่อนพรตแอบมาดหมายในใจ
ทำเนียนเข้าห้องน้ำจัดการตัวเองต่อจากมัน ปล่อยห่าพรตยืนเกร็งไปคนเดียว
อาบน้ำเสร็จกลับออกมามันนอนหลับหันหลังเฉย ขืนปลุกคงไม่เกิดประโยชน์
ต้องทำเป็นแกล้งพูดไม่รู้เรื่องตีรวนว่าง่วงชัวร์ นิสัยไอ้รั่วผมรู้ดี
เมื่อไม่สามารถทำอะไรได้ดีกว่านี้ จำต้องระงับความฟุ้งซ่านทนติดค้างคาใจต่อไป ตัดบทปิดไฟเข้านอน
พรุ่งนี้ยังต้องไปทำบุญเทคแคร์พวกเพื่อนกันอีก ขืนให้อารมณ์ขุ่นมัวคงดูไม่ดีนัก คิดได้ดังนั้นพานข่มตาหลับ..
“ครับ! โทษทีผมลืมแจ้ง เมื่อคืนกลับดึกไปหน่อยไม่อยากรบกวน รบกวนพี่ณีเทคแคร์เธอด้วย..แค่นี้ก่อนนะครับ”
ไอ้รั่วคุยโทรศัพท์กับเลขา ทำเอาผมอยากรู้เข้าไปใหญ่ มันไม่รู้ว่าผมแอบฟัง มันแต่งตัวเสร็จก่อน
ผมตามออกมาทีหลังพลอยได้ยินเข้าพอดี
“มีอะไร..พรต” ถามไปตรงๆ
“พี่ณีโทรมาเรื่องงาน” สีหน้าปกติ แต่แววตาไหวระริก เดาได้ไม่ยาก มันปกปิดบางอย่างผมอยู่
“มึงแน่ใจ..” ผมย้ำเสียงเข้ม
“เป็นอะไรเซ้าซี้กูจริง” ตีรวนแบบนี้..ชัดเลย! หาเรื่องเบี่ยงประเด็น
“วานพี่ณีดูแลใคร” ผมยกท่อนที่ได้ยินมาอ้าง มันชะงักนิดนึง
“ไม่มีหรอกน่า ไปยัง..ปานนี้ไอ้โต๋กับตะเกียงหิ้วท้องรอเราแล้ว..ห่า!”
รีบเปลี่ยนเรื่อง แต่ผมไม่จบง่ายหรอก คงต้องหาข้อมูลเอาเอง
“มึงลงไปก่อน กูปวดท้องขอเข้าห้องน้ำแป๊บ” มือกุมท้องประกอบคำพูดให้มันตายใจ มันพยักหน้าทันที
กลัวโดนผมคาดคั้นมั้ง พอลับตาผมโทรหาพี่ณีสอบถามรายละเอียด
[สวัสดีค่ะ..คุณรัน] ปลายสายทัก..หลังรู้เป็นผม
“หวัดดีครับพี่ณี..รบกวนขอถามหน่อย พรตวานให้พี่ดูแลใครครับ” ไม่เสียเวลาเข้าเป้าเลย
[อ๋อ!..คนเพ้นท์งานที่คุณพรตจ้าง เธอบอกจะใช้ห้องคุณพรตทำงาน ณีแปลกใจเธอได้รับอณุญาตจากใคร
เราจัดห้องเตรียมไว้ให้แล้ว เปลี่ยนกะทันหันแถมเป็นห้องคุณพรตด้วย ณีจำต้องโทรขอคำยืนยัน]
ผมชะงัก มีเรื่องแบบนี้ไอ้รั่วไม่บอกสักคำ
“ตอนนี้เธออยู่ไหน” ผมถาม
[เข้าไปทำงานในห้องคุณพรตแล้วค่ะ]
“รบกวนพี่ณีดูแลความเรียบร้อยด้วยนะครับ”
[ได้ค่ะ..คุณรัน] เธอรับปาก วางสายจากพี่ณีทำไม่รู้ไม่ชี้เดินเข้าไปสมทบไอ้โต๋กับตะเกียง
ซึ่งนั่งทานอาหารเช้ารองท้อง เรื่องนี้ผมต้องรู้ที่มาที่ไปให้ได้ ชักไม่ชอบมาพากลเสียแล้ว
“ตะเกียง หน้าตาดูไม่ค่อยสดชื่นเท่าไหร่” ไอ้รั่วทัก ผมพลอยสำรวจน้องเป็นอย่างมันพูด
น้องดูอิดโรยเล็กน้อย ไม่สังเกตดูไม่รู้ด้วยซ้ำ
“รู้สึกเพลียนิดหน่อย” น้องตอบ
“ไหวไหมเรา แฮงค์สปายหรือไง” ไอ้รั่วตั้งข้อสงสัย
“เปล่า..ไม่แฮงค์แค่เพลียเฉยๆ” น้องปฏิเสธหัวสั่น ดันหน้าแดงเฉตักข้าวต้มเข้าปาก
ไอ้หล่อนั่งนิ่งแอบกระตุกยิ้มมุมปากบ่งบอกสาเหตุอาการเพลียของตะเกียงชัดเจน
“หึ!..มึงนี่เอง” ผมเปรยใส่ไอ้หล่อเทพ มันดันยักคิ้วกวนตอบ
“มีอะไรวะ..” ไอ้รั่วสอด ตามนิสัยอยากมีส่วนร่วม
“เปล่า..” ผมใช้น้ำเสียงยียวนพอสมควร เลียนแบบที่มันปฏิเสธผมก่อนหน้า ชนิดขอไปที
“เหี้ย! เอาคืนกูเหรอ” เป็นมันทนไม่ได้โพล่งกลางโต๊ะ
ทำเอาตะเกียงต้องเงยหน้าจ้องผมกับมันสลับกันอย่างงง ไม่แปลกที่น้องสงสัย
“แล้วแต่จะคิด ทีกูไม่เห็นเซ้าซี้มึงให้รำคาญ” ผมย้อนหน้าตาย มันอ้าปากพะงาบๆ พูดไม่ออกใบ้แดกไปเลย
อยากทำสงครามประสาทกูดีนัก ปล่อยให้รู้สึกเสียบ้าง
“ตะเกียงครับรีบกินรีบหลบระเบิด ขืนอยู่อาจโดนลูกหลง” ไอ้โต๋ลูบหัวเมียมัน
มีว่าแดกประชดพวกผมได้หน้านิ่งมาก..สาดโต๋!
“มึงดูมันดิ เพื่อนมึงวอนหาเรื่องกูก่อน” ไอ้รั่วฟ้อง
“มึงมาบอกกู..สามารถช่วยอะไรมึงได้วะ..พรต” ไอ้หล่อเทพดันกวนได้โล่ แถมไหวไหล่ให้ไอ้รั่วดื้อๆ
“อรึ้ยแม่ง!..มึงสองคนพอกันเลยเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ตะเกียงอิ่มยังไปกับพี่ ปล่อยพวกระยำอยู่กันสองคน”
มันเสือกหาแนวร่วม ดึงตะเกียงสนับสนุนเฉย คงมั่นใจว่าน้องจะเล่นตามมัน
“พี่พรต วันนี้เราทำบุญให้พี่แทคนะ” น้องเบรก ให้มันรู้ตัว
“อืมดี! กูจะอธิษฐานขอไอ้แทคมาลากมึงสองคนไปอยู่ด้วยเสียเลย กวนส้นตรีนกันดีนัก” พาลใหญ่แล้ว..เมียกู
“มึงให้มันลากไอ้รันไป ไม่กลัวเป็นหม้าย..หืม” ไอ้โต๋สวนทันควัน
“กลัวทำไม มันทำตัวเองนี่หว่า” ตอบได้หน้ามึนมาก..ห่ารั่ว
“กูทำหรือมึงอยากเป็นโสด รู้สึกต้องการให้กูไปพ้นหูพ้นตาจริงนะ” ผมยิงเข้าเป้า หลังเห็นช่องเสียบได้จังหวะเหมาะ
“พูดเหี้ยไรวะ” มันทำหน้าเหรอหรา ส่อพิรุธกันเห็นๆ
“มึงไม่รู้กูหมายถึงอะไรช่างแม่งเหอะ..ไปยัง” ตัดบท ไม่มีประโยชน์ ถ้ามันยังออกอาการปิดบังซ่อนเร้นแบบนี้
ใช่มันไม่เคยทำ ต่อให้ง้างปากอย่าหวังจะยอมคลายออกมา เว้นแต่มันเปิดใจบอกให้รู้
คงเหลือเพียงทางเลือกเดียว คือสืบเอาเอง
“พี่บอมย์ฟื้นกันยัง” ตะเกียงถาม ระหว่างเราเดินมาขึ้นรถ
“ไปรอที่วัดแล้ว” ผมตอบน้อง
“โหนึกว่าจะแฮงค์เสียอีก พี่โต๋บอกว่าเมื่อคืนพวกพี่เค้าไปต่อกันอีก”
“เรื่องความรับผิดชอบ พวกมันไม่เคยเสียคน” เป็นสิ่งที่ต้องยกย่อง ไม่ว่าจะเมาหัวราน้ำ
หากมีนัดสำคัญพวกมันไม่เคยผิดคำพูด
“ไปกับสาวสวย คงสว่างกันใช่ไหม” ตะเกียงถามมีความหมาย
“เรื่องนี้ถามมันเอาเองเถอะ” ผมแนะ
“เย้ย! ไม่ดีกว่า พี่บอมย์คิดว่าตะเกียงจุ้นไม่เข้าเรื่องเอาอ่ะดิ” น้องทำตาโตน่ารักสุดๆ
ออกอาการเกรงไอ้บอมย์จะไม่พอใจประกอบคำพูด
“หึหึ! มันไม่คิดหรอก ร้อยวันพันปีมันโกรธตะเกียงไหม” เรื่องจริง ตั้งแต่ผ่านศึกกรองกุมภ์คราวนั้น
ตะเกียงเป็นคนเดียวที่ทุกคนพากันห่วงความรู้สึกมากที่สุด ยิ่งสภาพน้องตอนพักฟื้น จำใจต้องห่างกับไอ้หล่อโต๋
ถึงขั้นเข้าโรงบาลจนตัวซูบผอม กินข้าวปลาอาหารอ้วกหมด ไม่มีใครกล้าให้เกิดผลกระทบต่อจิตใจไปเลย
ต่างห่วงความรู้สึกของน้องที่ช็อคเรื่องการจากไปของไอ้แทค ซึ่งเสียสละตัวเองช่วยกำจัดหนอนราคะในตัวน้อง
รับเคราะห์เอาไว้เสียเอง การเสียสละครั้งนั้น วันใดพวกเรารวมตัวพร้อมหน้า ไม่ลืมทำบุญถวายสังฆทานเลยสักครั้ง
พวกผมนับถือน้ำใจไอ้แทคสุดๆ
“กระเป๋าเหี้ยไรเต็มรถ” ไอ้รั่วถาม..มันสมควรงง เพราะไม่รู้โปรแกรม หลังทำบุญเสร็จพวกผมพากันไปพักรีสอร์ท
ไอ้บอมย์ที่หัวหิน กระเป๋าไอ้โต๋กับตะเกียงขนมาใส่ล่วงหน้า ส่วนของผมเพิ่งเอามาใส่ก่อนมันตื่น
“กระเป๋าเดินทางไง..มึงไม่รู้จัก” ผมตอบสั้นๆ แถมกวนมันอีก
“ควาย..กูรู้ว่ากระเป๋าเดินทาง ว่าแต่ใครกำลังเดินทางไปไหน”
“หึ! เดี๋ยวมึงก็รู้เองน่า” ตัดบท ขึ้นประจำตำแหน่งพลขับ พวกมันรีบตามกันหย่อนตูดนั่งให้ไว
เพราะผมสตาร์ทเครื่องไม่พูดไม่จา
“กวนฉิบ จะเลิกเมื่อไหร่เนี่ยะ” คาดเข็มขัดเสร็จ หันมาขบหัวผมต่อ
“มึงคิดไปเองมากกว่า” ผมตีมึน เคลื่อนรถออกประตู ซึ่งใช้รีโมทเปิด
“จิ๊! แม่ง!” จิปากไม่สบอารมณ์ หลังทำอะไรไม่ได้ มีอาการอยากเอาหัวโขกกระจกข้างเต็มแก่
เห็นแล้วแอบสงสารบวกสะใจนิดหน่อย มันยังอมพะนำไม่ยอมบอกผมเลย
“หึหึ! กูว่าได้ตีกันตาย” ไอ้โต๋หัวเราะในคอ
“พี่โต๋อย่าพูด” ตะเกียงเบรกสามีได้น่ารักมาก มีเอามือปิดปากด้วย ห่าโต๋แม่งเนียนจูบเฉย
ผมมองผ่านกระจกมันไม่แคร์ ยักคิ้วเย้ยผมอีก หวานอวดกู..แม่ง!
“โชคดีน้องไม่โกรธมึง” ผมโยนระเบิดใส่ แก้ลำมัน
“โกรธกูทำไม..ทำตัวเอง” มันโทษตะเกียงเสียงั้น
“ห๊ะ! พี่โต๋หาเรื่อง ถือโอกาสประจำแหละ” น้องโวยมันใหญ่ คงเข้าใจคำพูดที่ผมบอกไป
“พี่ห้ามแล้วไม่ให้กิน ตะเกียงดื้อเองนะครับ กินแล้วยั่วโทษพี่ไม่ได้” ประโยคนี้หลุดมา
น้องรีบตะครุบปากมันหมับ เสือกไล่งับมือเมียซะงั้น แอบอิจฉานิดๆ คู่นี้รักกันมาก ห่าโต๋โคตรคงเส้นคงวา
ไม่มีชายตาแลใครแม้แต่น้อย เทียบตะเกียงแล้วคนอื่นชิดซ้าย หน้าตาความสามารถบวกนิสัยน่ารักน่าเอ็นดูไม่เคยเปลี่ยน
มีหรือไอ้โต๋มันสามารถโง่หัวขึ้น
พอชำเลืองมองไอ้รั่วเก๊กหน้าหล่อขรึมอยู่ข้างๆ ออกอาการหัวคิ้วเข็มขมวดมุ่นเดี๋ยวก็หน้ายุ่ง
จมอยู่กับความคิด รอดูว่ามันจะทำยังไงในเมื่อมันไม่ยอมปริปากอธิบายอะไรเลยสักอย่าง
ใช้เวลาไม่นาน ผมขับรถเข้ามาบริเวณลานวัด รถไอ้บอมย์จอดเรียงสามคันติดสติ๊กเกอร์ของโรงแรม
คงยืมมาใช้ล่อสีเดียวกันหมด ส่วนพวกมันพากันจับกลุ่มอยู่หน้ากุฏิหลวงตาพร้อมหน้า
ผมจอดรถเสร็จพากันตรงเข้าไปสมทบพวกมัน
“โห..กลับหัววัน นอนหัวค่ำดันมาคนสุดท้าย” ไอ้โทนี่แซว
“มึงรู้ไอ้ไงกูนอนหัวค่ำ ยอมรับกลับหัววัน อาจนอนฟ้าสางหลับหลังพวกมึงนิ” ไอ้รั่วสวนแบบไม่ระวังคำพูด
“ฉิบหาย..กูลืมมึงอยู่กันเป็นคู่ อารมณ์กรึ่มเหล้าคงโดนฟ้าเหลือง มิน่าถึงมาเลท”
คราวนี้ไอ้หน่องเสริมให้ได้อายแบบเห็นๆ
“กูพูดหรือยังว่าเอากัน..ห๊ะ! คิดเป็นแต่เรื่องเดียวไอ้หัวครวย” ไอ้รั่วมันเอานิ้วมือยันหน้าผากไอ้หน่องหงายเงิบ
“ควายพรต..มึงพูดเป็นนัยแบบนี้ ใครไม่คิดบ้างวะ..พวกมึงเห็นด้วยกับกูไหมวะ!”
มันเอามือลูบหน้าผาก หาเสียงสนับสนุน
“มึงเพิ่งรู้นิสัยไอ้รั่วเหรอ มันพูดควรตีความเผื่อ ฉะนั้นมึงผิดที่ด่วนสรุป ตกลงมึงจะบอกอะไรพรต
นอนดึกตื่นสายความหมายคือ” ไอ้วินวางตัวเป็นกลาง ทำหน้าที่ขอความกระจ่าง
“กูไม่ได้ทอย แต่นอยด์โว้ย พานนอนไม่หลับตื่นสาย” พูดแบบนี้เล่นเอาพวกมันมองผมเป็นตาเดียว
ทิ้งระเบิดใส่กูอีก..แม่ง!
“มองกูไม ถามมันเองกูไม่เกี่ยว” ผมออกตัว ก่อนหนีเข้ากุฏิหลวงตา เครื่องสังฆทานอาหารคาวหวาน
พี่ณีให้คนรถนำมาไว้แล้ว โผล่เข้าไปเณรลูกศิษย์รอต้อนรับอยู่แล้ว
“พวกผมพากันมากราบหลวงตา” ผมพูดกับเณร
“รับทราบแล้วโยม หลวงตาท่านวิปัสสนารอโยมอยู่ มากันพร้อมแล้วกำชับให้เณรไปนิมนต์ พวกโยมพร้อมแล้วใช่ไหม”
พวกผมทยอยเข้ามานั่งพับเพียบบนพรมเนื้อนุ่มเรียงหน้ากระดาน
“พร้อมแล้วครับ” ไอ้โต๋ยืนยัน
“ถ้าอย่างนั้นโยมรอสักครู่ เณรไปนิมนต์หลวงตาเดี๋ยวนี้แหละ” เณรปลีกตัวไปนิมนต์หลวงตา
ระหว่างนั้นพวกผมช่วยกันจัดชุดสังฆทานนำมาวางไว้ให้พร้อม รวมถวายปัจจัยใส่ซองเพื่อสนับสนุนทะนุบำรุงวัดตามสมควร
ตะเกียงไม่ลืมย้ำให้เตรียมน้ำ สำหรับแผ่สวดบุญตอนกรวดไว้ให้พร้อมครบทุกคน เมื่อเข้าที่เข้าทางหลวงตาก็มาถึงพอดี
“กราบนมัสการขอรับ” พวกเราพร้อมเพรียงพนมมือกราบ
“เจริญพร มากันพร้อมหน้า ต้องขึ้นเหนือไปกราบหลวงตาที่วัดโน้นหรือเปล่า”
ท่านหมายถึงหลวงตาที่พวกเราฝากตัวเป็นศิษย์อยู่เชียงใหม่
“ไม่ได้ไปขอรับ..อยู่ได้แค่สองวันขอรับ” ยกหน้าที่ให้ไอ้โต๋ชี้แจง พวกเรานั่งฟังเงียบๆ
ขืนแย่งกันพูดพอดีหลวงตาเวียนหัวหน้ามืด
“หลังจากนี้ไปไหนกันต่อล่ะ” ท่านถาม
“ไปหัวหินพักผ่อนสังสรรค์ตามประสาเพื่อนมารวมตัวกันครบขอรับ”
ไอ้รั่วหันมาสบตาผมเหมือนคาดโทษ..’มึงปิดบังกู’ ทำหน้าเอาเรื่อง
“ถ้าอย่างนั้นไม่รบกวนเวลาพวกโยมล่ะนะ อาตมาขอฝากไว้หน่อย วันนี้เป็นวันวิสาขะ หากพอมีเวลาอย่าลืมไป
เวียนเทียนสร้างบารมีบุญกันด้วยนะโยม..นำอาราธนาศีลเถอะ” ท่านพูดจบ เป็นหน้าที่ไอ้หล่อเทพ นำสวดบูชาพระรัตนตรัย
ก่อนอาราธนาศีล 5 ค่อยถวายสังฆทาน พร้อมถวายอาหารคาวหวานให้ทางวัดเลี้ยงเพลพระ โดยพวกเราไม่ได้อยู่ถึงเวลานั้น
สิ้นสุดพิธีกรรม ปิดท้ายกรวดน้ำ รับพรจากหลวงตาที่กรุณาประพรมน้ำพุทธมนต์ให้พวกเรา ก็สมควรกราบนมัสการลาท่าน
ก่อนแยกย้ายขึ้นรถขับตามกันไปยังจุดหมายปลายทาง..หัวหิน
“ถ้ากูไม่เค้นถามโทนี่ คงไม่รู้ว่ามึงกำลังไปหัวหิน” อยู่บนรถซึ่งผมขับตามหลังรถไอ้บอมย์ ไอ้รั่วจุดประเด็นทันที
“บิ๊กเซอร์ไพรส์” ผมเปรยเสียงนิ่ง ไม่แม้จะปรายตามาทางมัน
“เซอร์ไพรส์เยอะไป มีอะไรอีกที่กูไม่รู้” มันถาม
“เยอะ..และกูไม่จำเป็นต้องบอก มึงรู้คำตอบไม่มีหมกเม็ดแน่นอน สำคัญสิ่งที่กูทำไม่ใช่เรื่องใหญ่โต
บอกแล้วเซอร์ไพรส์ให้มึงตื่นเต้น มึงเหอะมีอะไรเซอร์ไพรส์ปิดบังกูไหม ขออย่างเดียวเรื่องที่ทำไม่มีผลกระทบต่อเรา
กูพอรับได้” ได้ทีดึงเข้าเรื่องอย่างไม่ให้พลาดโอกาส ชำเลืองดูคู่รักเบาะหลัง มันคุยกันหนุงหนิงเหมือนไม่สนใจฟัง
เชื่อว่าระดับไอ้โต๋มันเนียนเทพ เรื่องส่วนตัวของเพื่อนมันไม่ยุ่ง ตราบใดพวกผมไม่ขอความช่วยเหลือ
นอกเสียจากพวกเราออกปาก การให้เกียรติซึ่งกันและกันเป็นสิ่งที่เราต่างปฏิบัติกันมายาวนาน
นับตั้งแต่คบหากันเป็นเพื่อนซี้ปึ๊ก ถึงขั้นเรียกได้ว่า..’เพื่อนตาย’
“มึงไม่ตอบ” ผมย้ำ ไอ้รั่วเม้มปากสนิท คิ้วชนกันเฉมองนอกรถไม่ต่อปากต่อคำอย่างเคย
“กูถือว่ามึงยอมรับในสิ่งที่กูพูด..พรต” ผมเน้น ก่อนตั้งหน้าตั้งตาใช้สมาธิขับรถ
แม้ในใจจะแอบหงุดหงิดที่มันไม่เถียงสักคำ
“ว่าไงมึง” ผมเสียบหูฟังโทรศัพท์ หลังไอ้บอมย์โทรมา
[เอาไง..เข้าที่พักดริ๊งเลยหรือเปล่า] ไอ้ยักษ์ถาม
“อย่าเพิ่งเหอะ อย่างที่หลวงตาท่านฝาก กูว่าทุ่มหนึ่งไปเวียนเทียนกันก่อนดีกว่า กลับจากวัดค่อยฉลอง
ถึงที่พักหาแดกมื้อเที่ยงพักผ่อนชิวๆ” ผมพูดให้ได้ยินทั้งรถ ไม่มีใครคัดค้าน สายตาตะเกียงวิ้งค์ๆ เห็นด้วยเต็มที่
[เอางั้นเหรอ..ดีเหมือนกันเมื่อคืนดึกกูมีเพลียนิดหน่อย พักผ่อนเป็นไอเดียบรรเจิด] ไอ้ยักษ์เห็นด้วย
“พี่บอมย์ ไปทำไรมาถึงเพลีย” ตะเกียงตะโกนถาม คาดว่ามันได้ยิน เพราะผมเสียบหูฟังข้างเดียว
“มึงได้ยินเปล่า” ให้แน่ใจถามมันยืนยันอีกครั้ง
[แม่ง! ไม่ได้ยินมั้ง] แอบขำน้ำเสียงไอ้บอมย์ เจอตะเกียงถึงกับอึ้ง
“มึงจะตอบไหม กูจะได้ส่งให้คุย” ผมให้ช้อยมันเลือก
[ครวยห่ารัน! กูไม่ได้ทำอย่างมึงคิด] มันร้อนตัวแก้ต่างใหญ่
“กูคิดอะไร” นึกสนุก คลายเครียดไปในตัว
[อย่ามาหลอกล่อกู มึงสมควรขอบคุณกูเหอะ..สัด! อุตส่าห์ช่วยกันเธอไม่ให้วุ่นวายไอ้รั่ว มึงขอกูช่วย..ไอ้สาด]
ทวงบุญคุณผมใหญ่
“กูว่าอะไรสักคำ มึงร้อนตัวนี่หว่า..] ผมละไว้ไม่พูดต่อ
[เหี้ย! พวกมึงเป็นกันทุกตัว เมื่อไหร่จะเลิกมองกูแบบนี้สักที กูเลือกบ้างเหอะ สำคัญไม่ง่ายขนาดนั้น..ชิบ!]
น้ำเสียงมันชักหงุดหงิดบ้างแล้ว ไม่ควรแกล้งมันต่อ อาการนี้คงไม่ชอบใจเท่าไหร่
“หรือว่าเธอไม่สเป็ก” อดถามไม่ได้
[ไม่เกี่ยวสเป็ก สำคัญกูไม่โง่ รายไหนได้กลิ่นตุๆ เล่นแล้วอันตราย กูไม่หลวมตัวหรอกว่ะ!..] คึคึ..ไอ้แท่งทองคำ
“อืม..กูรู้น่า หยอกนิดหน่อยทำจริงจัง สรุปเวียนเทียนค่อยฉลอง มึงจัดบาบีคิวริมหาดรอไว้ได้เลย”
ผมรวบรัดตัดจบ รถกำลังเข้าตัวเมืองหัวหิน
[ตกลงตามนั้น] มันรับปาก ก่อนพากันวางสาย
“โว้ๆ เยี่ยม มาคราวนี้ได้ทำบุญอิ่มไปเลย นานเท่าไหร่แล้วที่พวกเราไม่ได้เวียนเทียนพร้อมหน้า
นับคราวๆ น่าจะสิบกว่าปี ประจวบเหมาะครั้งนี้ตรงวันวิสาขะ ชาติหน้าไม่แน่พวกเราอาจเป็นเพื่อนกันอีกเนอะ”
ตะเกียงหันไปเนอะกับไอ้โต๋
“ใครอยากเป็นเพื่อนด้วย” ไอ้หล่อหน้านิ่ง เสียงนิ่ง เล่นเอาน้องเจื่อนไปเลย มันดันไม่เออออห่อหมกด้วย
“อ้าว! ไม่อยากเป็นก็ไม่เป็นดิ” น้องบู้หน้าใส่ หลังเจอมันนอยด์ไม่รู้สาเหตุ แต่ผมรู้..แอบกลั้นขำในใจ
“ตะเกียง..พูดไม่เพราะนะเรา” ดุเมียได้อีก
“มึงมันบ้า..พอกันห่า กูไม่เห็นน้องทำอะไรผิด ใส่อารมณ์ไมวะโต๋” ไอ้รั่วออกปากปกป้องตะเกียงแทบไม่เสียเวลาคิด
“ผิด..ผิดแล้วไม่รู้ตัว น่าโมโหกว่า” ไอ้โต๋สวนทันควัน
“ผิดอะไร..ห๊ะ!” ตะเกียงแหวกลับ
“นั่นดิ หูกูไม่หนวกตาไม่บอด ไม่เห็นน้องทำอะไรมึง” ไอ้รั่วกางปีกเหยี่ยวผงาดคุ้มกันตะเกียงเต็มที่
ผมทำเฉยแต่แอบขำ..เผลอสบตาไอ้โต๋อย่างรู้ทัน ดูมันจะเอายังไงต่อ
“มึงกับตะเกียงพอกัน ชอบผิดไม่รู้ตัว ให้พวกกูคอยบอกตลอดไม่ได้ หัดคิดเองบ้าง”
ไอ้โต๋ถือโอกาสอบรมเสียเลย ผมส่งสายตาขอบคุณมันที่ตีวัวกระทบคราดได้อย่างต้องยกนิ้วให้
“เห้ย! ไปใหญ่แล้วพี่โต๋ ตะเกียงทำอะไร อยู่ดีดีพี่ก็เหวี่ยง” น้องไม่รู้ตัวหน้าขึ้นสีใส่ไอ้หล่อ
ปากบางได้รูปเม้มอย่างไม่สบอารมณ์ ทำหน้าแบบนี้ยิ่งดูดีเข้าไปใหญ่ ไอ้โต๋ถึงกับเบียนหน้าหนีสันกรามกระตุก
คงกลั้นขำเมียมันไว้สุดกำลัง
ไม่ว่าเวลาผ่านไปกี่ปี ไอ้โต๋อ่อนโยนกับตะเกียงเสมอมา สำคัญมันรักและหวงแหนสุดๆ
ถึงปากกับท่าทางจะทำเป็นดุ แต่ผมรู้ว่ามันต้องใช้ความสามารถในการเก๊กสีหน้าแบบมืออาชีพสุดๆ
ปานนี่กลั้นไว้สุดชีวิตที่จะไม่กระชากเมียมันมาจูบ ไม่ติดมีผมกับไอ้รั่วนั่งเป็นก้าง ตะเกียงคงโดนลงโทษไปแล้ว
“หันมาคุยกันให้รู้เรื่อง ทำตัวเป็นเด็กอยู่ได้” น้องเอามือเรียวขาวประกบข้างแก้มสากไอ้หล่อที่มีเคราเขียวจางๆ
แล้วจับมันหันมาสบตาดื้อๆ เจอไม้นี้เขาแววตาที่ปั้นดุของไอ้โต๋อ่อนแสงลงทันตา
“ตะเกียงพูดอะไรจำได้ไหม” น้ำเสียงอ่อนโยน หลังเห็นหน้าเมียตาดำเริ่มวาวรื่น ไอ้หล่อก็หมดท่า
“พูดอะไร ตะเกียงพูดอะไรผิด แค่อยากให้พวกเรากลับมาเป็นเพื่อนกันในภพหน้า ผิดตรงไหน”
น้องเริ่มเสียงสั่น คงอัดอั้นตันใจพอสมควรมุมของตะเกียงคิดว่าตัวเองพูดไม่ผิด แต่ในทางกลับกัน
“ผิดสิครับ ผิดที่พี่ไม่ได้ต้องการเป็นเพื่อนตะเกียง” ไอ้โต๋พูดจบ วาวน้ำที่รื่นในหน่วยตาตะเกียง
กลายเป็นหยดหลังฟังประโยคนี้จากปากมัน ไหลย้อยแก้มใสแล้ว ความจริงเป็นดราม่าของผมกับไอ้รั่ว
ดันถูกตะเกียงแย่งซีนไปเสียแล้ว
“ไม่อยากเหรอ อืม..จะได้จำไว้ พี่โต๋ไม่อยากเจอกัน” สิ้นสุดคำพูดตัดพ้อ น้ำกลิ้งออกจากตากลมสวย
ผมแทบอยากหักรถจอดข้างทางเบิดกะโหลกไอ้ห่าโต๋สักที ท่ามากจนน้องร้องจนได้
“พี่ไม่ได้หมายความแบบนั้น ที่ไม่เป็นเพื่อนเพราะอยากเป็นแฟน เป็นคนรัก เป็นสามีของตะเกียงทุกภพทุกชาติ
ฐานะอื่นพี่ไม่ต้องการเป็น” สิ้นคำสารภาพแสนนุ่มด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก หวานจนมดเข้าแถวเดินขบวน มือตะเกียงผละจากหน้ามัน
สายตาตัดพ้อใบหน้าเจืออารมณ์น้อยใจพลอยหายฉับพลัน เหลือแต่แก้มสุกปลั่งกับใบหูแดงแปร๊ด ตาโตก้มงุด
มือไม่รู้บิดไปส่วนไหน อาการเขินขาดใจโจมตีคนหน้าสวยแบบไม่ให้ตั้งตัว
ร่างบางถูกรวบไปซุกอกกว้างของไอ้โต๋ คนโดนกอดโอนอ่อนผ่อนตามไม่รั้งขืน มองผ่านกระจกไอ้โต๋กดจมูกโด่ง
สูดกลิ่นจากศีรษะสวยน้องยาวๆ หลายที พร้อมรอยยิ้มจุดมุมปาก หลังน้องเงียบกริบไม่มีสุ่มเสียง มันมองสบตาผมยักคิ้วเข้ม
ให้สองที เล่นเอาอยากเขกกบาลคืนชะมัด โชว์วิธีบริหารจัดการคนของมันอวดผมเสียอย่างนั้น
เบือนสายตาชำเลืองมองไอ้หล่อไม่ด้อยกว่าไอ้หล่อเทพที่นั่งคู่ กำลังหูแดงตามตะเกียง ไอ้รั่วหันมาสบตาผมเข้าจังๆ
รีบเบือนหนีนอกหน้าต่างจนแทบเป็นสะบัด ผมคิดว่ากำลังเขิน..แล้วผมก็ต้องกลั้นหัวเราะ
เมื่อฟังคำพูดของมันตามหลังอาการดังกล่าว
“รัน..ถ้ามึงขมขื่น ช่วยเอาไปทิ้งที่อื่น เอาความหื่นมาลงที่กูคนเดียว" ฮะฮ่าๆๆ!! ผมยิ้มปากฉีก ขับรถมือสั่น
เพราะกลั้นหัวเราะไว้เต็มที่ นึกว่ามีแต่ผมที่ทรมาน ไอ้โต๋กับตะเกียงก็ตัวงอ ก้มหน้าไหล่สั่นมือกุมท้องทั้งคู่
ส่วนไอ้คนสร้างสถานการณ์กับหูแดง เบือนหน้าออกนอกรถไม่ได้สนใจว่ามันทำให้คนในรถพากันทรมานแค่ไหน..รั่วเอร้ย!
เพราะมึงเป็นแบบนี้ ไม่ให้กูรักหลงได้ยังไง..ใครว่ากูโกรธมึงได้นาน..เฮ้อ!
“อืม..กูจะจำไว้ คืนนี้เตรียมรับได้เลย..พรต” ผมเก๊กเสียงเรียบแทบตายตอบมันไปแบบหน้ามึน
ได้ผลนอกจากหูมันจะแดงจัดแล้ว แก้มมันยังขึ้นสีเรื่อจนเห็นชัด ทำตัวเองแล้วก็เขินเอง นี่หรือวิธีง้อของมึง..แม่ง!
ได้ใจกูสุดๆ แบบนี้กูชอบว่ะ! ฮะฮ่าๆๆๆ...
มาต่อแล้วนะคะ ไว้เจอกันวันจันทร์ค่ะ
หลายคนกลัวอืดมาม่า แต่ไม่ต้องห่วง
มีมาม่า แต่ไม่อืดท้องหรอกค่ะ อิอิ
Luk.
หัวข้อ: @@@โดย Luk {รักรั่วๆของ..พรต & รัน}มีแฟนคลับทำสารบัญให้ที่หน้า 44 ง่ายแก่การอ่าน (อ่าน 297592 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก