รักรั่วๆของ..พรต&รัน
Part 19
(Special Run) ไอ้รั่วไปแล้ว ผมไม่กล้าไปส่งกลัวอดใจขอร้องไม่ให้มันไป ผมไม่ใช่คนใจกว้างเท่าไหร่ โดยเฉพาะเรื่องนี้ มีใครหน้าระรื่นบ้าง เมื่อคนรักอยู่กับผู้หญิงซึ่งเป็นแฟนในอดีต
ซ้ำยังเคยมีอะไรกันมาแล้วด้วย
ผมเชื่อใจมัน พรตถือสัจจะซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกมาก แต่ผมไม่เชื่อใจผู้หญิงคนนั้น คนเราลองมีพฤติกรรม
ผ่านกระบวนการคิดวางแผนเป็นขั้นตอนอย่างนี้คงไม่ธรรมดา พานโมโหตัวเอง เวลาแบบนี้ผมดันทำอะไรไม่ได้
มืดแปดด้านมองไม่เห็นทางออกดื้อๆ
เราเหลือเวลาแค่สามวันต้องเดินทาง กระชันชิดทั้งที่โปรเจคมีเวลาเตรียมตัวเกือบสองเดือน
เป็นเพราะเสียเวลาไปกับการดีไซน์ ประสานทางญี่ปุ่น กว่าจะลงตัวต้องประชุมกันหลายรอบ ปัจจัยหลายอย่าง
ทำให้หมดเวลาไม่น้อย รวมถึงการเลือกวัตถุดิบ กว่าจะสรุปได้ใช้เวลา 70% เหลือสำหรับผลิตสินค้า 30%
รวมการเพ้นท์ลายคริสตัล ซึ่งเป็นการเก็บงานส่วนสุดท้ายของผลงานชิ้นเอก
สาเหตุหลักเพราะเปลี่ยนแปลงกะทันหัน เราเห็นตรงกันให้เป็นงานแฮนด์เมคแทนการพิมพ์
คุณคิมถึงได้เข้ามามีบทบาท เปิดโอกาสให้เธอนำมาใช้ต่อรองไอ้รั่วมันจนได้
ผมกลับช่วยอะไรไม่ได้สักอย่าง นอกจากมองอยู่ห่างๆ ถึงแม้จะยังไม่เกิดเรื่อง แต่ใครจะรู้ดีกว่าสัญชาติญาณ
ระหว่างนักล่ากับผู้ถูกล่า ฝ่ายล่าย่อมคุมเกมไม่มากก็น้อย เช่นเดียวกับสถานะไอ้รั่วที่ตกเป็นรอง การไล่ล่าครั้งนี้
เดิมพันความรักที่ผิดรูปบิดเบี้ยวพอสมควร ผู้หญิงวัยใกล้สามสิบยึดมั่นถือมั่นในรักแรกยาวนานนับสิบปี ย่อมไม่ปกติเท่าไหร่
ไอ้รั่วไม่ใช่คนโง่ แต่คนฉลาดย่อมมีสิทธิ์พลาด ผมเพียงหวังการไปของมันจะไม่เกิดเรื่อง สัญญาณขนาดจิ๋วเครื่องติดตาม
ล้ำสมัยผลิตภัณฑ์ของโทนี่ ใช้แทนกระดุมเสื้อตัวที่มันใส่ คือความมั่นใจอย่างเดียว ทำให้รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน อย่างน้อยเบาใจได้
หากเกินเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้น ผมวิตกมากไปอาจไม่มีอะไรอย่างที่กังวล พรุ่งนี้เธอต้องเก็บงานให้มันตามสัญญา
เผลอจ้องโทรศัพท์อยู่หลายครั้ง มันไปไม่ถึงห้านาที แต่ไม่กล้าโทร กลัวอดใจขอร้องมันยกเลิกนัดดื้อๆ
ผมคงเป็นสามีงี่เง่าเอาอารมณ์เป็นที่ตั้ง ตัดสินใจวางโทรศัพท์ไว้หัวเตียง ทำหน้าที่เจ้าบ้านลงมาสังสรรค์กับเพื่อนไม่ให้งานกร่อย
แม้จิตใจจะห่อเหี่ยวก็ตาม
พยายามพูดคุยพวกมันปกติ ภายในใจยังพะวงถึงแต่ไอ้รั่ว เพื่อนๆ แปลกใจไม่น้อยผมดื่มเป็นพิเศษ
แค่อยากหาอะไรทำไม่ให้ฟุ้งซ่าน หนึ่งในนั้นคือไอ้ยักษ์หล่อคอยปรามผมหลายรอบ
“รันมึงกินเป็นน้ำ มีปัญหากับไอ้พรตใช่ไหม?” ผมส่ายหน้าปฏิเสธ มันไม่กล้าซัก
เพื่อนทุกคนรู้ดีลองผมไม่ปริปากพวกมันไม่กล้ารุกล้ำความเป็นส่วนตัว แต่เพื่อยืนยันให้มันสบายใจ
“ตอนอยู่หัวหิน กูให้พวกมึงเมาหัวราน้ำ ทำหน้าที่รปภ. อยู่บ้านไม่มีอะไรต้องกังวล นานทีมาเจอกัน
กรึ๊บบ้างไม่แปลก” เหตุผลผม ทำให้พวกมันหุบปากสนิท หันมาเฮฮาดื่มกินตั้งวงป๊อกเด้ง ไอ้ต้า..ไอ้หน่องหุ้นกันเป็นเจ้ามือ
พวกขาไพ่ตัวฉมังนั่งลุ้นอย่างเมามัน มีผมกับไอ้บอมย์ขอบาย
“มึงมีเรื่องไม่สบายใจ คบกันมากี่ปีทำไมกูจะดูไม่ออก” พออยู่ลำพังมันถือโอกาสถาม
ผมสบตาไม่กล้าหลบ ให้ยืนกรานโกหกคงไม่มีประโยชน์
มันพูดถูกเราคบกันมานาน ท่าทางผมตอนนี้ทำไมมันจะสัมผัสไม่ได้ ใช่มีแต่มันที่ดูออก
ไอ้พวกที่เหลือคงไม่ต่างกัน แต่พวกมันเลือกทำเหมือนไม่มีอะไรมากกว่า รอผมเป็นฝ่ายเอ่ยปากระบายออกมาเอง
“นิดหน่อย” ผมสารภาพ
“เกี่ยวกับไอ้รั่ว” มันยิงเข้าเป้า
“อืม” ยอมรับตรงๆ เพื่อนรักไม่ใช่คนแปลกหน้า
“ที่มันไม่อยู่ เกี่ยวกับเรื่องนี้ใช่ไหม” ไอ้บอมย์ปะติดปะต่อประมวลเหตุการณ์อย่างฉลาด
“อืม” ผมขานรับ โดยไม่ให้รายละเอียด
“มีอะไรปรึกษากูได้ พวกกูมีอะไรเดือดร้อนพึ่งพามึงตลอด ถึงเวลาให้กูตอบแทนบ้างเพื่อน”
มันจับบ่าผม ยืนกรานคำพูดไปด้วย
“ยังไม่ร้ายแรงขนาดนั้น กูแค่ไม่สบายใจนิดหน่อย ไว้กูจะนึกถึงมึงเป็นคนแรก”
ผมยิ้มพูดให้มันสบายใจ ไม่อยากให้มันกังวลไปด้วย
“กูเชื่อมึง..สัญญานะมีอะไรบอกกูคนแรก เอะใจตั้งแต่ไอ้พรตขอตัว พวกมึงสองคนห่างกันที่ไหน
ดันมีงานกะทันหัน เอาเถอะ!..เมื่อมึงยืนกรานว่าไม่มีอะไรกูจะไม่เซ้าซี้ คนอย่างมึงกูไม่เชื่อจะจัดการปัญหาไม่ได้
พวกกูเสียอีกเป็นภาระให้มึงช่วยคิดประจำ..คึคึ!” มันหัวเราะ ทำให้บรรยากาศลดความอึมครึมลง ผมเผยยิ้มบีบไหล่มันเบาๆ
แทนการขอบใจ น้ำใจเพื่อนไม่เคยหาย มีแต่ชุ่มฉ่ำชโลมใจยามเราท้อ
หยิบแก้วชนมันชวนเปลี่ยนเรื่อง ขอให้มันเล่าชีวิตความเป็นอยู่ต่างเมืองแทน ดีกรีด็อกเตอร์หนุ่มโสดเนื้อหอม
ควงสาวไม่ซ้ำหน้าขำเหตุการณ์วีรกรรมไอ้ยักษ์ อาจหาญถึงกับสาวต่างชาติตบกันอยู่หลายหน สาเหตุขาเก่าไม่ยอมเลิก
ตามบ้าคลั่งจนลืมข้อตกลงสิ้นเชิง ห้ามมีพันธะผูกพันเป็นความพึงพอใจสองฝ่ายไม่ผูกมัด แต่พวกเธอไม่สน
พอมีอะไรกันมักแสดงความเป็นเจ้าของ ชีวิตมันจึงเกิดเหตุการณ์แบบนี้จนชิน ผมก็ได้แต่หวังว่าวันหนึ่ง
คงมีใครหยุดหัวใจเพื่อนผมคนนี้ได้สักที
ปาเข้าไปสี่ทุ่มเศษ วงไพ่ยังสำเริงสำราญต่อเนื่อง เจ้ามือกอบโกยเป็นล่ำเป็นสัน
บรรดาขาไพ่เกิดเศรษฐีและยาจกไปพร้อมกัน คนที่ได้หน้าระรื่นคนเสียบ่นไม่หยุด หนึ่งในนั้นคือโทนี่
ไม่ใช่เรื่องใหญ่เงินไม่กี่พันแทบไม่สะกิดขนหน้าแข้งไอ้หน้าฝรั่งมันด้วยซ้ำ
แต่เกมก็คือเกมอารมณ์อยากชนะเป็นของธรรมดา ประสาอะไรเดิมพันความรัก ใครอยากเป็นฝ่ายแพ้คงไม่มี
โดยเฉพาะคนรักเราแล้ว ไม่มีทางยอมให้ใครแทรกเด็ดขาด ความคิดแวบไม่ทันไร โทรศัพท์ไอ้บอมย์พานดังขึ้น
มันรับสายคุยได้ไม่นาน ก็เอามายื่นให้ผม
“ไอ้พรต..จะคุยกับมึง” ไอ้รั่วเหรอ คิดว่าเป็นโทรศัพท์คนอื่นเสียอีก คงเป็นเพราะผมไม่ได้หยิบมือถือลงมา
พอติดต่อไม่ได้ถึงโทรหาไอ้บอมย์ บรรดาเพื่อนทุกคน มันเลือกโทรหาไอ้ยักษ์เป็นเรื่องปกติ ไอ้รั่วถือว่ามันคือเพื่อนรู้ใจ
และสนิทกว่าใครในกลุ่มผม โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับผมด้วย
“อืม” ผมขานสั้นๆ
[กูโทรไปไมไม่รับ] น้ำเสียงมีอารมณ์พอสมควร คงหงุดหงิดที่โทรแล้วผมไม่รับสาย กังวลเป็นของธรรมดา
“โทรศัพท์อยู่บนห้อง” บอกตามจริง มันชะงักไปครู่ คงแปลกใจที่ผมยอมให้โทรศัพท์ห่างตัว
หากมันรู้เหตุผลคงขำกระจาย กูนอยด์แหละ!
[แล้วไมดื่มเยอะ ไอ้บอมย์บอกกูมึงล่อยังกับน้ำ] คำถามเจือความห่วงใยในน้ำเสียงจนสัมผัสได้
แค่นี้ผมก็หลุดยิ้มโดยไม่รู้ตัว สังเกตสายตาไอ้บอมย์มันกำลังล้อผมอยู่ เฉทำไม่สนใจก่อนตอบไอ้รั่วไป
“กินในบ้านมึงมีปัญหาเหรอ กูไม่ได้นัดเดทดินเนอร์กับใคร เมาก็หลับกลัวอะไรหืม”
ประชดนิดๆ ผมไม่ได้นัดเจอใครเหมือนมันสักหน่อย ต่อให้เมาพับ..ไม่เห็นต้องกังวล
[รันเราคุยกันแล้วคิดว่ามึงเข้าใจ อย่างี่เง่าไร้สาระ กูใช่มีความสุข กำลังรีบกลับไปหามึงอยู่เนี่ยะ..ควายงอนกูเหรอ]
โวะ! ใส่เป็นชุดเลยเห๊ะ! แต่ผมกลับรู้สึกดี ประโยคกำลังรีบกลับมาหา แค่นี้หัวใจผมฟูทันที กูยังเป็นคนที่มึงกลับมาหา
เพียงเท่านี้ก็ไม่มีอะไรทำให้รู้สึกแย่แล้ว..พรต!
“งอนไม่ได้แปลว่าโกรธ..ยอมไม่ได้แปลไม่คิด แค่ไม่อยากให้เรื่องน้อยนิดเป็นพิษรักของเรา แดกเหล้าแค่อยากสนุก
พอใจยังรั่ว” พอรู้สึกดี อารมณ์ศิลป์พลันเกิด..เมาด้วย ไอ้บอมย์กำลังกระดกแก้ว ถึงกับสำลักมันย่อมไม่เคยเห็นผมมุมนี้
ไม่แปลกที่จะตกใจเหล้าพุ่ง..ฮะฮ่าๆ!
[คึคึ! เข้าใจแล้วคร๊าบ! กูกำลังกลับ อย่าเพิ่งเมาหัวทิ่มเสียก่อนล่ะ เดี๋ยวกูไปชนด้วย แค่นี้นะกูขับรถ]
เสียงหัวเราะของมัน พาผมยิ้มไม่หุบ ชิ่งตัดบทเพราะเขินแน่ๆ ถึงผมจะแสดงความรักด้วยการกระทำเสมอ
แต่ไม่ใช่พูดจาแบบนี้บ่อย เรามีนิสัยผู้ชายกันทั้งคู่ ให้หวานใส่ทั้งที่รูปร่างถึกแมนคงดูพิลึก
จู่ๆ ผมดันหวานใส่ มันไม่เขินคงผิดปกติแล้ว
“อืมกูรอ..ที่รักขับรถระวังด้วย..ห่วงมึงพรต” แทบอยากกัดลิ้น ใช่มีแต่มึงที่เขิน กูก็เขินเหอะ
แต่ความเขินไม่สามารถยับยั้งความต้องการบอกรักมันนี่สิ ผิดตรงไหนอยากให้คนรักมาชนแก้ว
ไม่ให้มันรีบถึงได้ปรามขับรถระวังเน้นความปลอดภัย กูไม่หนีไปไหนหรอก อย่าว่าแต่ร่างกายหัวใจมึงก็เป็นเจ้าของ
แบบนี้จะไปไหนรอด นอกจากรออยู่ที่นี้เสมอ..พรต!
“กูแทบอ้วกไม่คิดว่ามึงจะพูด” ไอ้บอมย์แซว ขณะผมยื่นโทรศัพท์ให้ ผมส่งยิ้มยักคิ้วไปที
อย่านึกว่าคลาสโนวาตัวพ่อมึงเท่านั้น ที่ใช่มธุรสวาจาสะกดสาว กูก็สามารถแค่เลือกใช้กับคนที่กูรักเท่านั้นว่ะ...
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง หน้าหล่อก็โผล่มา สิ่งแรกที่มันทำคือสบตาผมคลี่ยิ้มอย่างหล่อ
โคตรตรึงสายตาเหมือนต้องมนต์สะกด ผมไม่เคยละสายตาจากใบหน้าคมไร้ที่ติของมันได้
ไม่เคยนำใครมาเปรียบเทียบ รู้แค่ว่ามันคือหนึ่งในใจผมเพียงคนเดียว
“โห!..โผล่หัวสักที พวกกูรอจนหนังยาน” ไอ้บอมย์แซว มองผมสลับมันก่อนจุดยิ้มมุมปาก
“มึงจะจ้องกันอีกนานไหม กูว่าพวกเราเข้านอนเหอะเพื่อน เลิกๆ..วงพ้งวงไพ่ยุติสลายตัว”
ไอ้ยักษ์ส่ายหน้าให้ผมกับมันเอือมๆ
ก็คงน่าหมั่นไส้อยู่หรอก ตั้งแต่ไอ้รั่วโผล่เข้ามา เราทั้งคู่ก็จ้องกันไม่มีใครพูด
ขนาดโดนแซวไอ้รั่วซึ่งปากไวไม่หือไม่อือ เป็นผลให้มันหาเรื่องไล่วงไพ่แตก รื้อผ้าปูแบบไม่เกรงใจใคร
“เว้ย! ไรมึงเนี่ยยักษ์ กูเสียอยู่” ไอ้โทนี่โวย
“เสียแค่นี้ จะอยู่ทำลายบรรยากาศผัวเมียหืมโทนี่” มันพูดพร้อมกับพยักเพยิดมาทางผมกับไอ้รั่ว
“อ้าว! พวกมันจะปี้กันเหรอ แล้วก็ไม่บอกกูจะได้ร่วมสังเกตการณ์” สาดหน่อง ล่อซะไอ้รั่วหันไปขมึงตาใส่
“พวกมึงไม่ต้องไป เลิกวงไพ่มาชนแก้วตามสัญญา ไอ้หน่องถ้ายังแซวกูไม่เลิก เดี๋ยวกูจัดหนัก”
ไอ้รั่วขู่ทีเล่นทีจริง ไอ้หน่องย่นคอบ่นอุบ
“โด่! มาถึงก็วางอำนาจเชียว เพิ่งประจักษ์สายตาบ้านนี้พรตใหญ่” ไอ้ต้าร์เสริมหัวเราะร่า พวกเพื่อนขำตาม
“มึงรู้ไม่จริง” ผมหันไปเปรยเสียงเรียบ
“อ้าว! กูเดาจากที่เห็น” มันเถียงผม
“มึงเคยเห็นของกูเมื่อไหร่ ถึงเดาว่ากูเล็ก” ไอ้ต้าร์อ้าปากค้าง พวกที่เหลือกุมท้องไหล่สั่นเป็นที่เรียบร้อย
เพราะอาการไอ้ต้าร์ไม่ตลกเท่าไอ้รั่วที่เหวอตาเหลือกไปแล้ว ก่อนมันจะแก้ต่างเรียกเสียงฮา
แม้แต่ผมที่กำลังเก๊กยังพลอยหลุดขำ
“ความใหญ่ไม่คงที่ เอวดีสิคงทนเว้ย! กูชนะ” มันเอวดีตอนไหน หรือตอนออนท็อป
เท่าที่จำได้ผมเป็นฝ่ายใช้เอวตลอด..ฮะฮ่าๆๆ
“เยี่ยวจะราด ขอเข้าห้องน้ำก่อน สาด! มาถึงก็ตลกหน้าม่านนะมึง” พูดจบไอ้วินลุกไปปลดทุกข์ด้วยสภาพหัวเราะไม่เลิก
ส่วนพวกที่เหลือเลิกเล่นไพ่ตั้งวงเหล้า พวกมันเปลี่ยนอารมณ์ครื้นเครงสนใจดื่มเฮฮา พากันรอแม่งานนี่เอง
คืนนั้นกว่าจะแยกย้ายเข้านอน ก็ล่อตีสอง..พรุ่งนี้เช้าพวกมันต้องกลับกันแล้ว บ่ายผมกับไอ้รั่วต้องเข้าบริษัทฯ คืนนี้จบลงด้วยดี
“อ้าหห์..เบาหน่อย คึกอะไรหืม” อดปรามไม่ได้ เข้าห้องมันไม่พูดพร่ำทำเพลง ปล้ำจูบผมเอาเป็นเอาตาย
“มึงทำให้กูอยาก” ผละปากที่ระดมจูบผม พูดเสียงพร่า
“พรต..พรตเดี๋ยวก่อน รู้สึกมึงคึกเป็นพิเศษโดนยาเหรอ” แกล้งถามไปงั้น แค่ต้องการเหตุผลของมัน
“อืม..กูโดนมาเต็มๆ” ผมอึ้งไม่คิดว่ามันจะยอมรับหน้าตาย
“เห้ย! อย่าบอกว่ามึงกับ?” ผมผลักไหล่จ้องไอ้รั่ว แววตาหวานฉ่ำส่ออารมณ์หื่นชัดมาก
“กูโดนยาแต่ไม่ใช่จากคิม ยาเสน่ห์ของมึงเหอะ ทำกูคึกตั้งแต่คุยโทรศัพท์แล้ว
ต่อเถอะวันนี้กูบริการพิเศษมึงนอนให้กูฟัดก็พอ ทำตัวน่ารักเกินห้ามใจไปแล้ว..สิงห์รัน”
บทสนทนาทิ้งท้าย ก่อนผมจะครางไม่หยุด
มันปรนนิบัติครบวงจรทั้งปากลิ้นไล่เลียไม่มีเว้น จบด้วยการขย่มตอ
ชนิดไม่ให้ผมเป็นคนนำ ล่อซะปริ่มความสุขทะลักทะลายไปด้วยกัน ใช่ไม่ชอบนะที่มันทำแบบนี้...อย่างชอบบบบบ!!!!
ความสุขเกิดขึ้นเสมอ แค่ใช้หัวใจเปิดรับ
ความทุกข์ย่อมมีมาเป็นอุปสรรค เป็นบททดสอบในชีวิตทุกคู่
แล้วแต่ปัญหาว่าจะมีมาแบบไหน 90% ล้วนเกิดจากมือที่สาม สี่ ห้า
ไม่ว่าจะเป็นรักแบบไหน ความหนักแน่นมั่นคง แข็งแกร่งของคนสองคนเท่านั้น
ที่จะนำพาความรักให้ผ่านพ้นอุปสรรคได้ กระทั่งอุปสรรคที่หินที่สุด
เพราะเธอไม่ธรรมดา...คูมิโกะ!
Luk.
หัวข้อ: @@@โดย Luk {รักรั่วๆของ..พรต & รัน}มีแฟนคลับทำสารบัญให้ที่หน้า 44 ง่ายแก่การอ่าน (อ่าน 297593 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก